แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Recs เมื่อ 2025-7-8 02:24
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา เห็นเซนยังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดผมใต้ผ้าห่ม เลยจ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้นมองความน่ารักเวลาเซนหลับแบบเงียบๆ เผื่อว่าต่อไปจะไม่มีโอกาสได้เห็นอะไรแบบนี้อีกแล้ว หลังจากที่มันจะไปเรียนต่อญี่ปุ่น
เสียงลมหายใจเบาๆ ของเซนสลับกับเสียงแอร์ในห้องนอน ฟังแล้วเพลินแปลกๆ ชวนให้ใจผมนิ่งสงบขึ้น
ผมพลิกตัวนอนหงาย เอามือก่ายหน้าผาก จ้องเพดานห้องมันอย่างเหม่อๆ ในหัวก็คิดไปเรื่อย ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อดี จะมีทางไหนที่ทำให้เราทั้งคู่รู้สึกสบายใจบ้าง
ความคิดในหัวผมตอนนี้... ถ้าผมเลือกจะตัดใจ ไม่รู้มันเรียกว่าหนีปัญหามั้ยนะ ถ้าจะบอกเลิกมันแค่เพราะกลัวเจ็บ แบบนี้ผมเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าวะ...
ผมนอนนิ่งๆ แล้วปล่อยให้ความคิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ยังฝังใจไม่หาย ตอนนั้นผมยังอยู่ต่างจังหวัดกับพี่มิก พี่ชายต่างแม่ที่โตกว่าผมสองปี ที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ
นึกถึงเรื่องคืนนั้นทีไร น้ำตามันก็ไหลออกมาเองทุกที... อยากมีพลังย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้จริงๆ
"ร้องไห้ทำไมเหรอ?" เสียงคนข้างๆ บนเตียงถามขึ้นเบาๆ ทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย
"อ้าว มึงตื่นแล้วเหรอ... ไม่มีอะไรหรอก แค่นึกถึงเรื่องปีที่แล้วเฉยๆ" ผมรีบเช็ดน้ำตากับสูดน้ำมูกกลั้นไว้ไม่ให้เสียงสั่นเกินไป
"เล่าให้กูฟังหน่อยได้มั้ย?" เซนถามแบบเสียงอ่อยๆ เหมือนยังไม่หายเศร้าจากเรื่องเมื่อคืน
"จะดีเหรอ? มันเป็นเรื่องที่... ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ" ผมลังเลนิดนึง เพราะมันเป็นเรื่องที่ฝังใจมากจริงๆ
"อืม... ถือว่าระบายให้กูฟังก็ได้" เสียงมันนุ่มลง เหมือนอยากให้ผมสบายใจมากกว่าจะอยากรู้
"...ก็ได้ แต่ต้องสัญญานะ ว่าจะเก็บเป็นความลับสุดๆ"
"เค ไว้ใจกูได้" เซนยื่นมือมากุมมือผมไว้แน่นแบบไม่ต้องพูดอะไร ก็รู้สึกได้ว่ามันอยู่เคียงข้างผมจริงๆ
-- . .
วันนั้นเป็นช่วงปิดเทอมแรกของ ป.6 แม่มารับกูกับพี่มิกไปเที่ยวกรุงเทพด้วยกัน แล้วก็บอกข่าวดีว่าตัดขาดกับน้าเติ้ล แฟนใหม่ของแม่แล้ว คนที่ชอบมาแอบทำเรื่องแย่ๆ กับกูตอนแม่ไม่อยู่ห้อง และแม่ยังบอกอีกด้วยว่าถ้ากูขึ้น ม.1 จะให้ย้ายมาเรียนในกรุงเทพกับแม่
ตอนนั้นกูยังไม่อยากมาเลย ชอบชีวิตที่ต่างจังหวัดมากกว่า รู้สึกเป็นอิสระดี แล้วก็ยังติดพี่มิกอยู่ด้วย...
...คำพูดที่คุยกันวันนั้น ยังคงติดอยู่ในหัว
"พี่มิก กายไม่อยากมาเรียนกรุงเทพเลย จะบอกแม่ว่าไงดีอ่ะ?" กูถามระหว่างเรากำลังนอนดูทีวีเล่นกันอยู่ในห้องเช่าของแม่กู
"ทำไมอ่ะ เห็นเมื่อก่อนยังบอกอยากมาอยู่กับแม่อยู่เลยหนิ?" พี่มิกหันมาถามด้วยความสงสัย
"ไม่รู้สิ ตอนนี้ไม่อยากแล้วอะ อยากอยู่กับพี่มากกว่า ถ้ากายมาเรียนนี่ก็ไม่ได้เจอพี่บ่อยละสิ"
"กลัวจะคิดถึงพี่อ่ะสิ ใช่มะ?"
"ก็ใช่อ่ะ กายคงคิดถึงพี่มากแน่..."
ตอนพูดประโยคนั้น กูกลับรู้สึกเขินแบบแปลกๆ ทั้งที่ก็คุยเล่นกับพี่เขาแบบนี้ประจำ แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันเหมือนมีบางอย่างที่อธิบายไม่ถูกติดอยู่ในใจกู "ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ แม่ถึงอยากให้ย้ายกระทันหันแบบนี้" กูพูดเบาๆ เหมือนถามตัวเอง
"แม่เขาคงเป็นห่วงกายแหละมั้ง..." พี่มิกตอบแบบแปลกๆ สีหน้าเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ กูรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่พี่เขาไม่พูดออกมา แต่ตอนนั้นกูก็ยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจหรือกล้าถามให้ลึกกว่านี้
กูเลยได้แค่นอนนิ่งข้างๆ พี่มิก ทำเป็นไม่สนใจอะไร ทั้งที่ใจมันยังคาอยู่แบบนั้น… ...
เวลาผ่านไปจนกูเรียนจบ ป.6 ใกล้จะถึงเวลาต้องย้ายมาอยู่กับแม่แบบถาวร กูก็ยังรู้สึกเศร้าอยู่ลึกๆ เพราะความผูกพันกับพี่มิก และบ้านที่ต่างจังหวัดที่กูอยู่มาตั้งแต่เล็กๆ ความทรงจำมันเยอะเกินไป จนทำให้กูดื้อหนัก ไม่ยอมย้ายสักที จนแม่ต้องโทรมาเคลียร์เอง
"เป็นไรล่ะลูก ทำไมถึงไม่อยากมาเรียนกรุงเทพแล้วล่ะ?" เสียงแม่ดังมาจากปลายสาย ตอนนั้นกูยังไม่มีโทรศัพท์ แม่เลยโทรมาหากูผ่านโทรศัพท์ของแม่พี่มิกแทน ที่ให้กูยืมใช้เวลาแม่อยากคุยด้วย
"กายชอบที่นี่อะ ขี้เกียจหาเพื่อนใหม่ด้วย" กูตอบแบบขอไปที หาข้ออ้างให้ฟังดูง่ายที่สุด
"แต่แม่อยากให้กายมาอยู่ด้วยจริงๆ มาอยู่กับแม่เถอะ" น้ำเสียงแม่ยังคงรบเร้า อ้อนวอนเหมือนทุกครั้ง
"ไว้รอโตกว่านี้ได้มั้ยอ่ะแม่ ตอนนี้กายยังไม่อยากไปอะ"
"กายกลัวอะไรล่ะลูก? ไม่ต้องกลัวน้าเติ้ลแล้วนะ เรามาอยู่กันแค่สองคนแม่ลูกนะกาย" คำพูดของแม่ทำเอากูหยุดหายใจไปครู่หนึ่ง เหมือนมีใครมาบีบเอาไว้
"แม่หมายถึงอะไร ทำไมถึงคิดว่ากายกลัวน้าเติ้ลล่ะ?" กูถามออกไปทันที ความสงสัยมันตีขึ้นมาพร้อมความตกใจว่าแม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง?
"ม..ไม่มีอะไรกาย แม่แค่คิดว่ากายไม่ชอบน้าเติ้ลเขาน่ะ" แม่ตอบเสียงอ้อมแอ้ม ฟังแล้วแปลกจนกูรู้สึกได้เลยว่ากำลังปิดบังอะไรบางอย่าง
เรื่องนี้แทบไม่มีใครรู้ มีแค่ไม่กี่คนที่กูเคยเล่าให้ฟัง แค่คนที่กูไว้ใจที่สุดเท่านั้น
"งั้นแค่นี้นะแม่ ไว้กายคิดอีกทีนะ ค่อยคุยใหม่"
"โอเคกาย กินข้าวเยอะๆ นะลูก"
กูกดวางสายไปด้วยหัวใจที่เต้นรัว ตอนนี้ในหัวกูทั้งสับสน ทั้งโกรธ จนหน้าร้อนผ่าวไปหมด
แม่พูดแบบนี้แสดงว่าแม่รู้แน่ๆ ว่าน้าเติ้ลเคยทำไม่ดีกับกู แล้วคนที่บอกแม่...จะเป็นใครไปไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากให้เป็นคนที่กูคิดเลย ...
ช่วงกลางคืนของวันนั้น ตอนที่กำลังจะเข้านอนด้วยกันตามปกติ กูยังนอนเตียงเดียวกับพี่มิกเหมือนเดิม แต่หัวใจมันกลับเต็มไปด้วยความอึดอัด และความไม่ไว้ใจ กูเลยตัดสินใจรวบรวมความกล้า ถามพี่มิกออกไปตรงๆ
"พี่มิก ทำไมแม่กายถึงบอกว่าไม่ต้องกลัวน้าเติ้ลแล้วอะ? พี่ทำอะไรเหรอ? ไปเล่าเรื่องนั้นให้แม่กายฟังเหรอ?"
"ป...เปล่านะ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย" เสียงเขาสั่นแปลกๆ แววตาหลบเลี่ยงอย่างเห็นได้ชัด มันยิ่งตอกย้ำความสงสัยในใจกูให้หนักขึ้น
"ถ้าไม่ใช่พี่ละแม่จะรู้ได้ไงอ่ะ? กายก็ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง หรือน้าเติ้ลจะกล้าบอกกับแม่เหรอ?" กูยังคงถามซ้ำไปด้วยความดื้อ
"อาจจะเป็นน้าเติ้ลเค้าบอกก็ได้มั้ง" พี่เขาพยายามโยนคำตอบส่งๆ แบบไม่กล้าสบตา
"กายว่าไม่ใช่อ่ะ เขาไม่น่าเสี่ยงไปบอกแม่หรอก... พี่ทำไรไปอ่ะ? บอกผมมาหน่อย... ไหนพี่บอกจะไม่โกหกกันไง... บอกผมเถอะนะพี่... ถ้าไม่บอกผมจะไม่ยอมไปอยู่กับแม่นะ..." กูถามแบบเสียงสั่น ความรู้สึกถูกหักหลังมันพุ่งขึ้นมาจุกอยู่ในอก จนพูดจบก็แทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว
"คือ... พี่... พี่อยากช่วยกายอะ พี่ไม่อยากให้น้าเติ้ลมายุ่งกับกายอีก" ในที่สุด พี่มิกก็ยอมเปิดปากรับสารภาพ ท่ามกลางบรรยากาศที่อึดอัดแทบหายใจไม่ออก
"แล้วพี่ทำไง แม่ถึงเลิกกับน้าเติ้ลอ่ะ?"
"ก็แค่... แค่สมัครเฟสปลอม ละส่งคลิปที่น้าเติ้ลถ่ายไว้ให้แม่กายอ่ะ..."
"คลิป?... คลิปที่พี่บอกลบไปแล้วตอนนั้นอ่ะเหรอ?" คำตอบนั้นเหมือนมีคนกระชากใจกูออกจากอก รู้สึกชาไปทั้งตัว
"ใช่... พี่ยังเก็บไว้เองอยู่"
"แล้วคิดจะบอกกายตอนไหน? ทำไมไม่ปรึกษากายก่อนอะ?"
"พี่...ขอโทษ... ถ้าพี่บอกไปกายคงไม่ยอมแน่ มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้แม่กายเลิกกับน้าเติ้ลอะ"
"รู้ได้ไงอ่ะพี่? ก็บอกดีๆ ดิ... จะได้ช่วยกันคิด..." กูเริ่มโกรธจนมือกำผ้าห่มแน่น หัวใจปั่นป่วนจนแทบระเบิด
"พี่ก็ไม่รู้ อย่าโกรธพี่นะกาย พี่หวังดีจริงๆ ไม่อยากให้กายมีพ่อเลี้ยงแบบนั้นอ่ะ"
"หวังดีหรืออิจฉาแน่พี่? ที่ผ่านมาพี่ไม่ได้รักกายเลยเหรอ แค่เงี่ยนกับกายเฉยๆ ใช่ป่ะ?...ซิกๆ" น้ำตากูไหลออกมาเองแบบไม่หยุด เสียงสะอื้นปนกับความผิดหวังลึกสุดใจ ความไว้ใจที่เคยมีมันพังลงไม่มีชิ้นดี
"ทำไมพูดแบบนั้นอะกาย?... พี่ก็รักกายตลอดแหละ รักมากๆ ด้วย"
"รักแล้วทำไมทำแบบนี้อ่ะ ทำแบบนี้กับกายทำไม...ฮือๆๆ..."
"พี่ขอโทษนะ....ฮืออๆ... กายอย่าโกรธพี่เลยนะ" พี่มิกร้องไห้ออกมาเหมือนกัน
เสียงสะอื้นของเราสองคนดังสลับกันเบาๆ ในห้องที่เคยอบอุ่น ตอนนี้กลับเย็นชาจนเหมือนคนแปลกหน้ามานอนข้างกัน ต่างคนต่างร้องไห้ ไม่พูดอะไรต่อ ความเงียบที่แผ่ปกคลุมเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ และความรู้สึกที่ไม่มีทางย้อนคืน
ในหัวของกูมันคิดซ้ำๆ แค่คำเดียวว่า ...พอแล้ว ไม่อยากอยู่ในที่ที่ทำให้ใจมันเจ็บขนาดนี้อีกแล้ว
"ตอนนี้กายตัดสินใจได้ละ... ซิกๆ... กายไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว กายจะย้ายไปอยู่กับแม่..."
"จริงเหรอ?... เป็นเพราะโกรธพี่เหรอ?"
"อืม... และต่อไปนี้พี่ก็ไม่ต้องมายุ่งกับกายแล้ว"
"กายเลิกโกรธพี่ได้มั้ยอะ... พี่ไม่อยากให้เราจากกันแบบที่ยังโกรธกันแบบนี้อ่ะ... พี่รักกายจริงๆ นะ..."
กูนิ่ง ไม่ตอบอะไรเลย ยิ่งฟังคำพูดพวกนั้น มันยิ่งตอกย้ำว่าคำว่า...รัก ที่เขาพูดออกมา มันไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว
ความเชื่อใจที่เคยสร้างมาด้วยเวลากลับถูกพังทลายด้วยการกระทำแค่ครั้งเดียว
กูหยิบหมอนกับผ้าห่มเงียบๆ ลงไปนอนที่พื้นข้างล่าง ไม่อยากแม้แต่จะอยู่บนเตียงเดียวกันกับเขาในตอนนี้ เสียงสะอื้นของพี่มิกยังดังอยู่ แต่กูเลือกจะหลับตาฟุบหน้าลงไปกับหมอน ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรู้สึกอะไรอีกแล้วในคืนนี้
แต่แล้ว... จู่ๆ กูก็รู้สึกได้ถึงแรงกดหนักๆ ทับลงมาบนตัว มือของเขาโอบรัดกูแน่นราวกับจะไม่ยอมปล่อยให้กูไปไหน
"ปล่อยกายนะพี่... อย่ามาแตะต้องตัวกาย..."
"ทำไมอ่ะ? ทำไมจะแตะไม่ได้? เอากันยังเคยมาแล้วเลย" เสียงพี่มิกดังขึ้น มันไม่ใช่เสียงอบอุ่นที่กูเคยรู้จักอีกต่อไป
"บ้าเปล่าพี่... กายไม่อยาก... ปล่อยกาย!" กูพยายามดิ้นสุดแรง แต่ก็ไร้ประโยชน์ ตัวเขาใหญ่กว่าเยอะ แถมยังใช้แรงกดทับจนแทบขยับไม่ได้
"พี่รู้ว่ากายชอบ... คืนนี้เอากับพี่นะ..."
"ไม่เอาพี่... พี่เงี่ยนก็ไปเอากับไปตังค์นู่น..."
"หึงเหรอ?... ต่อไปนี้พี่จะเอากับกายคนเดียวแล้ว... พี่รักกายมาก..." เขาพยายามไซ้ซอกคอ ใบหูร้อนวาบจากลมหายใจของเขาที่เป่ารดลงมาอย่างจงใจ คำกระซิบที่ข้างหูมันทำให้ขนลุกด้วยความหวาดกลัว "ถ้าไปอยู่นู่น... กายก็ห้ามเอากับใครนะ... เอากับพี่แค่คนเดียวพอนะ..."
กูกัดฟันแน่น ฝืนใจสู้ไม่ให้เขาเห็นว่ากูกลัว บวกกับความโกรธและความเจ็บปวดมันประทุพร้อมกันจนกูระเบิดคำพูดออกไปทั้งน้ำตา
"กายจะเอากับใครก็เรื่องของกาย ถ้าพี่ไม่อยู่กายจะไปเอากับคนอื่นให้ทั่วเลย เอาให้แม่งเป็นเอดส์ตายไปเลย... ฮือๆ..."
คำพูดของกูเหมือนฟางเส้นสุดท้าย เขาชะงักไปชั่ววินาที ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้ายลงยิ่งกว่าเดิม
พี่มิกพลิกตัวขึ้นมาคร่อมทันที มือจับหัวกูกดหน้าลงกับพื้น แขนอีกข้างเอื้อมมาปิดปากไม่ให้ร้อง มือที่ดิ้นขัดขืนโดนเขากดแนบกับตัวแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
รู้สึกถึงแรงกระชากกางเกงลง ขาทั้งสองโดนเข่าของเขาหนีบไว้แน่นเพื่อไม่ให้ดิ้น
จากนั้น... เขาดันตัวเข้ามาโดยไม่ฟังเสียงอะไรเลย
กูเจ็บจนจุก ลมหายใจติดขัด น้ำตาไหลอาบหน้า เปียกไปหมดทั้งแก้มและทั้งมือของเขา
ทั้งห้องมีแค่เสียงครางจากพี่มิก สลับกับเสียงสะอื้นของกูที่ถูกกดไว้ไม่ให้เล็ดรอดออกมาลอยก้องอยู่ในความมืด กูทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนอนนิ่ง ร้องไห้ในความรู้สึกที่แตกสลาย
ใครจะคิดว่า "พี่ชาย" ที่กูเคยรัก เคยไว้ใจ เคยคิดว่าเขาจะปกป้องกูไปตลอด จะกลายเป็นคนที่ทำให้กูพังยับทั้งร่างกายและหัวใจได้แบบนี้
กูไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหน กว่าเขาจะค่อยๆ คลายมือที่ปิดปากกูออก พร้อมกับสัมผัสบางอย่างอุ่นๆ ไหลเข้ามาในร่างกาย
กูนอนนิ่งอยู่แบบนั้นอย่างหมดแรง น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
"ผมเกลียดพี่..." คำพูดสุดท้ายที่กูฝืนพูดออกไป มันแผ่วเบาแต่แรงพอจะทิ่มแทงจิตใจเขา
กูค่อยๆ ดึงกางเกงขึ้น คลุมโปงกอดตัวเองขดอยู่ใต้ผ้าห่มทั้งน้ำตา ในสภาพแบบโคตรหมดแรง พยายามหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติเพื่อให้ตัวเองหยุดร้อง
ตั้งแต่คืนนั้น กูก็รีบโทรหาแม่ให้มารับทันที ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป รีบเก็บของกับเสื้อผ้า ย้ายไปอยู่กรุงเทพกับแม่ยังรู้สึกปลอดภัยกว่า
ระหว่างนั้นกูไม่แม้แต่จะมองหน้าหรือพูดอะไรกับพี่เขาอีกเลย... จนกระทั่งอีกไม่กี่วันต่อมาแม่ก็ขับรถมารับถึงที่ ทำเอากูทัังดีใจและโล่งใจเป็นอย่างมาก ที่จะไม่ต้องอยู่ใกล้พี่เขาอีกต่อไปแล้ว -- . .
ผมเล่าเรื่องในอดีตจบ น้ำตามันก็ไหลเพิ่มออกมาเองแบบควบคุมไม่ได้ สุดท้ายก็ซบหน้าลงไปในอ้อมกอดเซน แอบเช็ดน้ำตากับเสื้อของมัน ที่ตอนนี้ก็กำลังลูบหัวผมเบาๆ แบบไม่พูดอะไร... แต่โคตรรู้สึกดีมากเวลามีคนอยู่เคียงข้างในช่วงที่อารมณ์อ่อนไหวแบบนี้
พอเริ่มตั้งสติได้ คิดไปคิดมา... มันก็เหมือนผมเอาแต่หนีปัญหามาตลอด ไม่รู้สิ... ถ้าวันนั้นผมกับพี่มิกคุยกันดีๆ ไม่ใช้อารมณ์ใส่กันแบบนั้น เรื่องมันอาจจะไม่เลยเถิดขนาดนี้ก็ได้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้... ผมคงไม่พูดอะไรทำร้ายจิตใจพี่เขาแบบนั้นแน่นอน
"มึงแม่งเก่งว่ะไอกาย ผ่านมาได้แต่ละเรื่องโคตรสุด ถ้าเป็นกูนะ ซึมเศร้าตายไปละ..." เซนพูดเบาๆ พร้อมหอมลงมาที่หัวผมทีนึง ทำเอาอุ่นใจขึ้นแปลกๆ แบบไม่ทันตั้งตัว
"ก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก กูเคยคิดแวบนึงอยู่เหมือนกัน... แต่สุดท้ายกูแค่ห่วงแม่ กลัวแม่เสียใจเลยยังตายไม่ได้" เสียงผมเบาลงเรื่อยๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า
"นั่นแหละดีแล้ว ถือว่าเก่งมากแล้วเว้ย"
"แต่ก็ขอบใจมึงนะ ที่เข้าใจกู พอได้ระบายแล้วก็ดีขึ้นเยอะเลย" ผมหันไปยิ้มให้มันแบบจริงใจ ตอนนี้เริ่มหยุดร้องได้ละ ใจมันเบาขึ้นนิดนึง
"อืม... มึงไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่ามึงจะผ่านอะไรร้ายๆ มากูแม่งก็ยังรักมึงเหมือนเดิม... กูสัญญาเลยว่าจะไม่ทำให้มึงเสียใจ"
"สรุปมึงยังจะคบกูต่อจริงดิ? ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอ่ะ?" ผมถามมันอีกครั้ง เพราะน้ำเสียงเซนแม่งโคตรมั่นใจ ไม่เหมือนคนลังเลเลยสักนิด
"ใช่... ยังไงกูก็ไม่เลิก กูไม่อยากโดนทิ้งอีกรอบแล้ว..." เซนพูดเสียงนิ่งแต่แววตาจริงจัง "ที่มึงพูดเมื่อคืนก็ถูก... แต่กูไม่ได้คบมึงเพื่อหวังแค่เอากันนะเว้ย กูจะทนให้ได้ถ้าไม่ได้เจอมึง ขอแค่ได้ยินเสียงมึงทุกวันกูก็พอใจแล้ว..."
มันระบายความในใจยาวเหยียด พลางกอดผมแน่นขึ้น แล้วเงยหน้ามาสบตาผม สีหน้าจริงจังโคตร
"มึงมาเป็นเมียกูเถอะนะไอกาย..."
"ไม่อ่ะ... ยังไงกูก็ตัดสินใจแล้ว" ผมสบตามัน ตอบกลับไปแบบไม่มีลังเล
เซนทำหน้าจ๋อยทันที สีหน้าดูผิดหวังโคตรๆ "ทำไมอ่ะ กูไม่ดีตรงไหนวะ..." เสียงมันเริ่มสั่นนิดๆ จนผมแอบสงสาร
"หมายถึงกูจะเป็นผัว มึงอ่ะแหละต้องเป็นเมียกู 555"
"แม่งเอ้ย! งั้นเป็นผัวกันทั้งคู่ไปเลยไอสัส..." เซนพูดจบก็ไม่รออะไรทั้งนั้น จับปากผมไปจูบทันทีแบบไม่ให้ตั้งตัว น้ำตาแห่งความดีใจของมันไหลอาบลงมาบนแก้ม บางส่วนก็เข้ามาในปากผมด้วย... แม่งโคตรเค็มเลยว่ะ
ผมยกมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้มันเบาๆ แล้วก็มองหน้ามันนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น คิดในใจว่า... นี่แหละหน้าคนที่ผมจะใช้ชีวิตด้วยต่อไป
จะมีสักกี่คนกันวะ?... ที่จะติดลิฟต์ด้วยกันตอนแผ่นดินไหว... ที่จะไปรับงานประหลาดๆ ด้วยกัน... โดนจับได้ในห้องน้ำด้วยกัน... หรือไปตรวจเอดส์ด้วยกันแบบไม่อายใคร...
อนาคตอาจไม่แน่นอน จะเป็นยังไงก็ช่าง... แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่ทิ้งมันไปไหนอีก ถึงจะต้องอยู่ห่างกัน ก็ถือว่าเป็นบททดสอบความรักของเรา
ถ้าผ่านมันไปได้... ผมว่าคงไม่มีอะไรทำให้ผมเสียใจได้อีกแล้วล่ะ ...
เราสองคนนอนกอดกันนัวเนียใต้ผ้าห่มอยู่บนเตียง ผลัดกันดมหัว หอมแก้ม ก่ายขาแทบจะพันกันเป็นเกลียว ไม่อยากลุกไปไหนเลย อยากใช้เวลาอยู่กับเซนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เออ... กูเพิ่งนึกได้ ลืมเอาเสื้อที่ยืมมึงวันนั้นมาคืนเลยว่ะ" ผมพูดขึ้นตอนนอนเล่นนึกอะไรไปเรื่อย
"ไม่ต้องคืนหรอก เผื่อมึงคิดถึงกูไง แลกกันป่ะล่ะ? เสื้อมึงก็ยังอยู่ในตู้กูเหมือนกัน"
"โอเค เดี๋ยวกูเอาไว้ใส่ตอนชักว่าว 555" ผมแกล้งพูดติดตลกพลางหัวเราะออกมา
"เห้อ... มึงนี่แม่งจังไรได้ตลอดเวลาจริงๆ" เซนถอนหายใจยาวแต่แอบยิ้มมุมปาก
"ก็ติดมาจากมึงนั่นแหละเซน"
"เกี่ยวไรกับกูล่ะ? กูจะลดความเงี่ยนให้น้อยลงละ ไปอยู่นู่นกูจะได้ทนไหว"
"เอาจริงดิ? มึงเนี่ยนะจะทนได้ มึงเงี่ยนโคตรง่ายเลยเซน" ผมขำออกมาเบาๆ
"ได้ดิ... เดี๋ยวคอยดูนะ กูจะไม่เย็ดมึงเลยจนกว่าจะไปญี่ปุ่น" เซนยิ้มกวนๆ แบบมั่นใจเต็มที่ จนผมต้องกลอกตาใส่แม่ง
"เหอะ... กูให้ไม่เกินสองวัน มึงก็ขึ้นคร่อมกูแล้วล่ะ"
"มึงไม่เชื่อก็คอยดู เตรียมเจอพี่เซนคนใหม่ได้เลย 555"
"เอาเหอะ มึงจะไม่เย็ดก็เรื่องของมึงละกัน... งั้นวันนี้กูขอเย็ดมึงแทนนะ" ผมพูดพร้อมดึงผ้าห่มออก ขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวแฟนผมทันที
"เชี่ยไรของมึงเนี่ยกาย?... เอาจริงดิ เมื่อกี้มึงยังเศร้าอยู่เลยนะ..." เซนถามแบบทำหน้าแปลกใจนิดๆ
"เออดิ ตอนนี้กูอารมณ์ดีละ" ผมพยายามจะดึงกางเกงนอนของแฟนเพื่อถอดออก
"เดี๋ยวๆ มึงจะไม่ฝึกความอดทนด้วยกันเหรอวะ?"
"มึงจะฝึกก็ฝึกไปคนเดียวสิ... ตอนนี้กูเงี่ยนละ ตากูบ้างนะ"
"เชี่ยกาย มึงนี่แม่ง...." ผมไม่รอให้เซนพูดจบ ก้มลงไปประกบจูบแหย่ลิ้นเข้าไปในปากแฟนผมทันที มันเงียบไปแต่ก็มีรัวลิ้นแลกตอบกลับมา เคลิ้มจนปล่อยให้ผมถอดกางเกงมันออกหมดอย่างไม่ขัดขืน
ผมก้มมองท่อนลำของแฟนที่ตอนนี้แข็งตั้งเต็มที่ คงจะเงี่ยนไม่ต่างกัน เลยเอื้อมมือไปกำแท่งรูดให้มันเล่นช้าๆ
"อย่ามึง..." เซนถอนปากพูดขึ้น พร้อมมาปัดมือผมออก "อย่าชัก กูจะฝึกไม่อยากให้แตก"
"เค... งั้นแปปนะ" ผมเปลี่ยนเป้าหมายจากแท่งของเซน ไปเล่นรูสีขาวอมชมพูของมันแทน เดินไปหยิบเจลหล่อลื่นจากกระเป๋าที่ผมสั่งซื้อมาเก็บไว้ มาบีบทารอบๆ รูจนมันเริ่มลื่นขึ้น
"มึง...พกไว้ด้วยเหรอวะ" เซนถามเสียงสั่น จากความเสียวที่มีนิ้วผมเขี่ยรูมันเล่นอยู่ด้วย
"ใช่... เอาไว้ใช้กับมึงไง จะได้ไม่เจ็บ" ผมตอบมันข้างหูมันเบาๆ
"น่ารักว่ะ... มีเป็นห่วงกูด้วย"
"ห่วงดิ ก็มึงเป็นแฟนกูหนิ" ผมพูดไปอายไปจนหน้าแดงกันทั้งคู่ เพราะไม่ค่อยได้พูดอะไรแนวนี้มาก่อน เลยก้มจูบมันต่อแก้เขินซะเลย
จากนั้นผมใช้นิ้วกลางที่ชุ่มไปด้วยเจลค่อยๆ คว้านแหย่เข้าไปในตัวมัน จนมันดิ้นหลับตาปี๋เพราะเสียวสุดขีด แหย่ไปสักพักจนรูมันเริ่มขยาย พร้อมสำหรับรับแท่งของผมแล้ว
ผมค่อยๆ ชโลมเจลหล่อลื่นจนทั่วแท่งเล็กๆ ขนาด 4 นิ้วของตัวเอง ก่อนจะเอายัดเข้าไปในตัวแฟนผมอย่างช้าๆ จนมันเข้าไปได้มิดลำแบบง่ายดายเพราะมีเจลช่วยให้ลื่นขึ้น
"เจ็บป่าว?..." ผมกระซิบถามเซนเบาๆ พลางลูบหัวมันไปด้วย
"หึ... ซี้ดด.." แฟนผมส่ายหัวพร้อมสูดปากด้วยความเสียว ผมเลยยิ่งได้ใจ ซอยร่างมันจนตัวค่อยๆ โยกขึ้นลงไปมาบนเตียง
เรากอดกันแน่นปากประกบจูบดูดลิ้นกัน ผมประคองหัวมันให้ปากเราไม่หลุดจากกันตามแรงโยก จนเสียงของเจลเสียดสีกับรูได้ยินชัดดัง แจะๆ เบาๆ เป็นจังหวะ
"อืมมม... งืมมม.... อื้มมม... " เสียงครางของผมในลำคอดังผสมกับเสียงแลกน้ำลายกัน เป็นการเอาตูดมันครั้งที่สองที่โคตรฟิน เพราะรอบนี้เงี่ยนและติดใจจากการอยากลองเอากันเอง ไม่มีใครมาโดเนทสั่งการอะไรอีกแล้วเหมือนคราวก่อน
"อ่าา...อืมม...ซี้ดด...ชอบมั้ย..."
"ชอบมาก...อ่าา...เด้าแรงๆ เลยที่รัก...อื้มม..." พอได้ยินมันเรียกผมแบบนั้นก็รู้สึกจั๊กจี้แปลกๆ แต่เดี๋ยวก็คงชินแหละ เลยเร่งซอยกระแทกมันไวขึ้น จนหนังหุ้มปลายผมโดนรูดกระเพื่อมอยู่ในรูมันแล้วรู้สึกเสียวตรงหัวมากๆ เหมือนโดนบีบแน่นทำเอาอุ่นไปทั้งแท่งแล้ว
ไข่ผมกระทบกับตูดขาวๆ ของมันจนเสียงดังผับๆ ก้มลงดูควยมันกระดกไปมา ตามแรงกระแทกของผมไปด้วยละโคตรได้อารมณ์เลย
"อ้าาา....ซี้ดดด... ใกล้แล้ว...อืมมม... ขอแตกใส่ปาก...ได้มั้ยย...อ่าาา...."
"..อืมม...มาดิ...ซี้ดดด..."
ผมรีบชักควยออกจากรูของแฟนเปลี่ยนมายัดใส่ปากมันที่อ้ารออยู่แล้วทันที ความรู้สึกถูกเปลี่ยนจากอุ่นๆ กลายเป็นเย็นวาบจากเจลผสมน้ำลาย เซนเอามือมาบีบขยำก้นผมไปด้วย เลยเร่งกระเด้าปากมันสักพักจนผมเริ่มทนไม่ไหว
"อื้มมม....ซี้ดดดด....จะแตก...อ้าา...แตกแล้ว....เซนน...อ่าาา..." ผมควยกระตุกปล่อยน้ำว่าวใส่เต็มปากแฟนตัวเองจากการถึงจุดสุดยอดแบบโคตรฟิน กดหัวมันคาไว้อย่างนั้น จนน้ำค่อยๆ ไหลลงคอผ่านลิ้นนุ่มๆ ของมัน ทำเอาน้ำแทบหมดตัวผมเลย
"เป็นไง อร่อยป่ะน้ำของแฟน?" ผมเอามือลูบหัวถามมันเบาๆ ก่อนจะดึงควยออกจากปากจนน้ำลายมันยืดออกมาเป็นสายติดอยู่ปลายหัวผมด้วย
"อร่อยดิ อร่อยมาก ชิมป่ะ?"
"อืมม..." ผมก้มลงไปดูดชิมน้ำตัวเองที่ยังติดอยู่ตามมุมปากและลิ้นของแฟน พอผสมกับน้ำลายแล้วรสชาติหวานมันอร่อยมาก บวกกับมีกลิ่นอ่อนๆ ของเจลติดอยู่ด้วย
เซนจับหน้าผมยกขึ้นช้าๆ แล้วจ้องหน้าสบตากัน มันพูดประโยคนึงออกมาทำเอาผมใจเต้นสุดๆ "รักมึงนะกาย... ขอบใจที่ไม่ทิ้งกูนะ"
นานแล้วที่ไม่มีคนมาบอกรักผมต่อหน้าแบบนี้ ตั้งแต่ตอนอยู่กับพี่มิก ฟังแล้วรู้สึกดีจัง...
"อื้มม... รักเหมือนกัน ขอบคุณที่ยังไม่ถอดใจกับกูด้วย" ...
เรานอนกอดพักหายใจกันแบบท่อนล่างเปลือยเปล่า ใส่แค่เสื้อยืดด้วยกันทั้งคู่ เป็นอีกวันนึงที่ผมมีความสุขมากจริงๆ กอดกันเงียบๆ สักพักจนหายเหนื่อย ก่อนจะพากันลุกไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟันเหมือนคู่รักทั่วไปแบบไม่ได้ตั้งใจ
พอแต่งตัวเสร็จก็ช่วยกันเก็บของในห้องมันต่ออีกหน่อย เป็นพวกชุดคอสเพลย์ที่เซนใส่ตอนไลฟ์สด
"มึงอยากได้ชุดไหนป่ะ กูว่าจะโละทิ้งละ เดี๋ยวพ่อกูเห็นแล้วเป็นเรื่อง" เซนถามพร้อมรูดบานตู้โยนชุดกองลงกับพื้น
"ไม่รู้ดิ มึงจะไม่ไลฟ์ต่อละเหรอถ้าไปอยู่นู่น?"
"แล้วมึงอยากให้กูไลฟ์ต่อมั้ยล่ะ?"
"ไม่อ่ะ กูหวง... ขอเป็นคนดูคนเดียวพอ" ผมยิ้มกวนๆ ตอบไป
"งั้นโอเคเลย ไว้กูไปหาชุดใหม่ที่นู่นใส่ให้มึงดูละกัน"
"งั้นกูเอาชุดคนไข้กับชุดนักเรียนหญิงก็ได้ เก็บไว้ใส่ให้มึงดูเหมือนกันตอนชักว่าว 555" ผมหยิบสองชุดขึ้นมาพับใส่กระเป๋าตัวเองหน้าตาเฉย
"ดีค้าบบ~ แฟนใครวะน่ารักฉิบหายเลย 555" เซนตอบเสียงหวาน จนเราสองคนหน้าแดงเขินกันเอง
ผมได้แต่ยิ้มตอบแบบอายๆ ก่อนจะพากันลงไปกินข้าวเช้าด้วยกัน แล้วขอตัวแยกกลับบ้าน รีบบอกแม่เรื่องที่พ่อเซนจะพาไปเที่ยวญี่ปุ่น บอกให้ช่วยพาไปทำพาสปอร์ตด่วนเลย
ผมตื่นเต้นมากจริงๆ เพราะผมไม่เคยไปต่างประเทศมาก่อนเลยซักครั้งในชีวิต และยิ่งดีใจมากเพราะคนที่ไปด้วย... ก็คือเซน
ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อ แต่อย่างน้อยขอแค่ได้ใช้เวลากับคนรัก ได้อยู่ด้วยกันที่นู่นต่ออีกสักอาทิตย์ก็ดีใจมากแล้ว ... . . อ่านตอนต่อไป >> ตอน 18 - ลองเสียวในต่างแดน <<
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-6-10 09:04:40
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-6-10 09:13:17
โพสต์ 2025-6-10 11:32:16
โพสต์ 2025-6-12 00:39:40