แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Recs เมื่อ 2025-6-11 08:19
คืนวันอาทิตย์ ผมนั่งอยู่ในรถมากับพี่บอยพี่บิวอีกรอบแบบงงๆ รู้แค่ว่าพวกเขาชวนมาลอง “ปาร์ตี้ลับ” อะไรสักอย่าง บอกว่าเป็นปาร์ตี้หน้ากาก ที่ทุกคนไม่ต้องเปิดเผยตัวตนกัน
แม่ผมไม่อยู่บ้านสองวัน บอกว่าจะไปธุระต่างจังหวัดพอดี เลยถือโอกาสขอมาเองคนเดียว ไม่ได้ชวนเซนมาด้วยรอบนี้ ไม่อยากให้มันรู้ด้วยซ้ำ
สถานที่มันเหมือนผับเล็กๆ อยู่ชานเมือง พอไปถึง พี่บอยก็ยื่นหน้ากากครึ่งหน้ามาให้ผมใส่ไว้ ถอดแว่นเก็บจนเริ่มมองอะไรไม่ค่อยชัด
พอเข้าไปข้างในโคตรมืด มีทั้งแสงไฟสาดส่องแวปไปมา ทั้งเสียงเพลงดังสนั่น ทั้งแอร์เย็นๆ มันทำให้รู้สึกเหมือนอยู่อีกโลก มีแต่ผู้ชายประมาณ 20-30 กว่าคน ทั้งดื่มและเต้นกันอย่างเมามันส์ มีทั้งวัยรุ่นไปจนถึงคนสูงวัย แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ... ทุกคนใส่แค่หน้ากากกับกางเกงในตัวเดียวเท่านั้น... ผมเลยต้องถอดทุกอย่างเหลือไว้แค่กางเกงในแล้วก็เดินเข้าไปร่วมวง จนเริ่มกลมกลืนไปกับคนอื่น
จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าดื่มอะไรไปบ้าง เหมือนไวน์ ผสมกับอะไรอีกอย่างที่หวานๆ ดื่มไปหลายแก้วอยู่ รสชาติมันดีแบบแปลกๆ ดื่มเพลินจนเริ่มเคลิ้ม เดินทั่ว เต้นมั่ว ไม่เห็นพี่บิวพี่บอยอีกแล้ว
เสียงคนรอบตัวเริ่มดังก้องอยู่ในหัวปนกับเสียงเพลงแนวแดนซ์ที่เปิดดังกระหึ่ม “น่ารักว่ะ...” “ตัวเล็กมากเลยนะเรา...” “อายุเท่าไหร่ครับ?” “ขาวจังครับ...”
ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มแบบเบลอๆ แล้วซดไวน์ต่อเหมือนติดใจ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ชิมของแปลกๆ แบบนี้ ...
ตอนเวลาสามทุ่ม ดีเจให้สัญญาณบอกว่าเริ่มต้นปาร์ตี้ได้เลย เปลี่ยนเพลงเป็นแนว EDM เห็นคนรอบข้างเริ่มจับคู่กันเอง มีการกอดจูบกัน บางคู่ถึงขั้นลงไปนั่งอมให้คู่ตัวเอง ทำเอาผมตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้เห็นอะไรแบบนี้กับตา
"มาคนเดียวเหรอครับ... เล่นกันมั้ย?" มีเสียงกระซิบจากด้านหลัง ทำเอาผมขนลุกนิดๆ มันมืดมากดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร
"ได้ครับ..." ผมตอบไป จนรู้สึกมีมือมาโอบเอวผมจากด้านหลัง ปากเขาไล่จูบตามคอและไหล่ มีหนวดหนาๆ ไล่บี้ไปด้วยทำเอาทั้งจั๊กจี้ทั้งเคลิ้มไปพร้อมๆ กัน
รู้สึกเหมือนมีมืออีกหลายคู่ลูบไล้ไปตามตัว ยิ่งมึนและเมาจากฤทธิ์ไวน์ ทำเอาผมปล่อยตัวใครจะทำไรก็ทำ คนที่โอบผม จับคางหันให้ไปดูดปากกับเขา ยังได้กลิ่นไวน์เบาๆ ติดมาอยู่เลย ยิ่งทำผมเพลิดเพลินกับการดูดลิ้นเขามากๆ แต่ก็รู้สึกเหมือนโดนหนวดของเขาถูแก้มไปด้วย
กางเกงในเหมือนถูกดึงลงจนท่อนเอ็นแข็งๆ ของผมเด้งออกมา รู้สึกอุ่นแปลกๆ เหมือนมีคนกำลังเอาปากครอบอมไปทั้งแท่ง นมทั้งสองข้างโดนรุมดูดจากปากสองคู่ที่ไม่รู้ว่าใคร ทำเอาผมเสียวสุดๆ แบบตั้งตัวไม่ทัน ไม่เคยโดนรุมดูดพร้อมกันหลายคนแบบนี้มาก่อน
ทั้งเพลงท้้งความมืดทำผมหูอื้อ มองไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวไปหมด มีเพียงแสงไฟสปอตไลท์สาดกระพริบไปมา ส่องไปเห็นด้านข้างมีหลายคู่เอากันอยู่ต่อหน้าผมอย่างเมามันส์
สักพักก็รู้สึกเหมือนโดนอุ้ม มีคนจับผมไปนอนหงายลงบนโซฟา ก่อนจะรู้สึกเหมือนมีดุ้นขนาดใหญ่ ยัดเข้ามาในตัวผมจนมิดด้าม เห็นเงารางๆ เหมือนผู้ชายร่างท้วมๆ ดูมีอายุหน่อยกำลังซอยท่อนล่างผมอยู่ ทำเอาสติผมหลุดล่องลอย ภาพเบลอไปหมด
ปลายเท้ารู้สึกชาแปลกๆ เหมือนมีคนกำลังดูดเลียอยู่ไปด้วย หันไปมองเห็นเหมือนเป็นผู้ชายใส่แว่นคล้ายพี่พี แต่ใส่หน้ากากปิดหน้าไว้อยู่
"พี่พีเหรอ?..." ผมถามแบบสลึมสลือ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงเสียงเพลงดังก้องอยู่ แถมมีปากอีกคนกำลังก้มดูดนมผมไปด้วย ขณะตัวกำลังโยกไปมาตามแรงกระแทกของคนบนโซฟา
ลุงร่างท้วมก้มลงมาเลียคอและกำลังกระเด้าผมไปด้วย ได้ยินเหมือนแกกระซิบเบาๆ "อูย...น่ารักจัง ตัวเล็กพอๆ กับลูกลุงเลย"
"ทีหลังก็พาลูกมึงมาแจมด้วยสิวะ ฮ่าๆ" คนที่ดูดนมผมพูดขึ้น
"บ้าเหรอ ลูกกูผู้หญิงเว้ย" แกพูดขณะใช้มือสองข้างกดแขนผมลงบนโซฟา ไม่ให้ดิ้นขยับไปไหนได้ ขณะแท่งของแกยังคงคาแน่นอยู่ในรูของผม
"แลบลิ้นออกมา ขอลุงชิมหน่อยสิ"
ผมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ยื่นลิ้นออกไปจากปาก จนรู้สึกเหมือนมีปากหนาๆ ที่กลิ่นเหล้าหึ่ง กำลังดูดเลียลิ้นผมเล่นอยู่อย่างเอร็ดอร่อย
"อืมมม...ลิ้นนุ่มจัง...งืมม" แกดูดแรงมากจนได้ยินเสียงน้ำลายดังแจ๊บๆ ก่อนจะเริ่มซอยผมเร็วขึ้น เหมือนจะเมาหนักพอๆ กันกับผม จนแกพูดอะไรไปทั่วเรื่อยๆ
"ซีดด...แน่นจัง...ลูกพ่อ...เรียกพ่อจ๋าสิ...อ่าา" แกกระซิบสั่งผม พลางลูบหัวผมไปด้วย
"พ่อจ๋าา...อ่าาา..." ผมทั้งเมาทั้งเคลิ้ม สติเริ่มไม่มีแล้ว รอบๆ โซฟาเหมือนมีคนกำลังยืนมุงดูและชักว่าวไปด้วยอยู่ ยิ่งทำเอาผมเงี่ยนมาก พอรู้ว่ามีแต่คนมาสนใจผม
"ลูกพ่ออ...อ่าา...พ่อจะแตกก...แล้ว...ซีดด.."
"อ่าา...แตกเลยครับ...แตกใส่ข้างในตัวลูกเลยจ้ะพ่อ...ซีดด...อื้มมม..."
"โอยย...ไม่ไหวแล้วลูก...ซีดดด...ลูกพ่อ...มินนี่ลูกพ่อ..."
...ผมอึ้งไปแปปนึง พยายามตั้งสติฟังให้ชัด ว่าไม่ได้หูฝาดไป ทำไมลุงแกเรียกชื่อเพื่อนผม?...มินนี่ไหน?...คนเดียวกันป่าววะ?
"แตกแล้วว...พ่อแตกแล้วมินนี่...อ่าา...อ้าา..."
ผมพยายามดิ้นดันตัวเขาออก แต่ไม่ทันแล้ว ลุงที่เรียกชื่อลูกตัวเอง กระแทกผมสุดแรงทีนึง ก่อนจะพ่นน้ำอุ่นๆ เข้ามาเต็มร่างของผม ทำเอาตอนนั้นตกใจเป็นอย่างมาก
รู้สึกเหมือนมีน้ำพุ่งราดหยดเต็มทั้งตัวและหน้ากากผม เป็นน้ำว่าวคนรอบๆ ที่มุงดูและชักจนแตกไปด้วย ทำเอาผมทั้งช็อค ทั้งหมดแรง และภาพก็ดับวูบไป...
--
...ทุกอย่างมืดสนิท...
--
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ รู้สึกตัวอีกที ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่คุ้นเคย ทั้งตัวเหลือแค่กางเกงในสีขาว ที่มีรอยเปื้อนคราบน้ำว่าวตัวเอง
ผมอึ้งไปพักนึง จำอะไรไม่ค่อยได้ งงว่ามันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย? ใครพากลับมาบ้านวะ? หรือว่าเมื่อคืนแค่ฝันเปียก? แต่ทำไมมันดูเหมือนจริงวะ... กลิ่นเหล้ายังติดจมูกอยู่เลย
พอภาพเมื่อคืนแวบกลับเข้ามาในหัว ก็รู้สึกคลื่นไส้จนต้องรีบลุกไปห้องน้ำ อ้วกใส่โถแทบหมดไส้... มึนหัวจัด ตึ้บๆ เหมือนโลกหมุน นี่เหรอที่เรียกว่าเมา? ไม่เคยรู้สึกมึนแบบนี้มาก่อนเลย...
พอเงยหน้ามองตัวเองในกระจก... โคตรโทรม ผมยุ่งฟู ตาแดง แล้วตามแขนขายังมีรอยแดงประหลาดๆ ยิ่งมองยิ่งใจไม่ดี รีบหามือถือกดโทรหาแม่แบบไม่คิด
"ฮัลโหลแม่... อยู่ไหนแล้วอ่ะ"
"ก็ไปธุระต่างจังหวัดแล้วไงลูก บอกไปแล้วนี่ เดี๋ยวกลับค่ำๆ มีอะไรเหรอ?"
"เปล่าๆ ไม่มีอะไร"
"แล้วถึงที่เรียนยัง?"
ได้ยินเท่านั้นแหละ รีบยกมือถือมาดูเวลา...
เชี่ย... วันจันทร์ เที่ยงห้าสิบแล้ว!?
"ถึงแล้วแม่ เดี๋ยวไปเข้าเรียนละ" พูดจบก็กดวางสายทันที ...
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้ง หัวยังหมุนมึนๆ ไม่หาย ดูทรงแล้วคงไปเรียนไม่ไหวแล้วล่ะวันนี้ มือควานหาแว่น พอใส่ได้ก็หยิบมือถือขึ้นมาดู เห็นมีขึ้น Missed call มินนี่โทรเข้ามาแต่ไม่ได้รับ... แม่ง ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ ภาพเมื่อคืนแวบกลับมาในหัว ก็รู้เลยว่า คงไม่มีหน้าไปเจอเพื่อนในคลาสแล้วแน่ๆ
ผมพยายามเปิดแชทหาข้อความจากพี่บอยเมื่อคืน แต่ไม่มีข้อความอะไร เหลือแค่ไอดีขึ้นว่า Deleted User เหมือนโดนบล็อก... หรือไอดีหายไปเลยก็ไม่รู้
สรุป... กูฝัน? หรือแม่งเมาจริงวะเนี่ย? ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจี๊ดขึ้นไปอีกจนน้ำตาแทบไหล
ผมพยายามตั้งสติ ค่อยๆ นึกอะไรเท่าที่พอจำได้ เหมือนในงานปาร์ตี้จะเห็นคนคล้ายพี่พี ลูกค้าเก่าที่หลงไหลในเท้าของผม
ก็เลยรีบหาแชทเก่าๆ เพื่อจะถามเขาดู แต่จำได้ว่าผมเคยลบประวัติกับข้อมูลหายไปหมดแล้ว ทำให้เหลือทางเดียวคือต้องไปถามเขาถึงที่ ยังดีที่พอจำห้องเขาได้อยู่
ผมเลยฝืนตัวลุกจากเตียง ทั้งที่หัวแม่งยังมึนๆ ตั้งใจจะอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปหาเลย ตอนอาบน้ำดันรู้สึกแสบๆ ที่ตรงก้น แต่ก็พยายามไม่คิดมาก อาจจะไม่ใช่อย่างที่กลัวก็ได้… มั้ง ...
กว่าจะออกจากห้องไปถึง BTS ได้ ก็ปาไปเกือบเย็นละ มินนี่ทักแชทมาถามอีกว่า 'ทำไมไม่มาเรียน' ผมเลยตอบไปส่งๆ ว่า 'ไม่ค่อยสบาย' ...แต่มินนี่พิมพ์กลับมาว่า 'ว่างแล้วโทรกลับหน่อย มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย' แค่เห็นประโยคนี้ผมก็หน้าชาจัดๆ คงไม่กล้าโทรกลับตอนนี้แน่ๆ...
ระหว่างกำลังเดินจะลงสถานี ก็ได้ยินเสียงคุ้นๆ ตะโกนทักขึ้นมา "อ้าวไอกาย ทำไมวันนี้ไม่มาเรียนวะ?"
หันไปก็เจอไอเซนเดินสวนมา ผมนี่สะดุ้งเลยไม่คิดว่ามันมาเรียน "เอ่อ... มึนหัวว่ะ ไม่ค่อยสบาย" ผมตอบไปแบบเนียนๆ พยายามไม่สบตา รีบเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน "แล้วมึงมาเรียนได้ ดีขึ้นแล้วเหรอวะ?"
"อืม แดกยาก็ดีขึ้นละ" เซนตอบพลางทำหน้าสงสัย "ละนี่จะไปไหนของมึง ไม่สบายไม่ใช่เหรอวะ?"
แม่งเอ้ย... ทำไมต้องมาเจอมันตอนนี้ด้วยวะ จะเล่าให้มันฟังดีมั้ย? เดี๋ยวหาว่ากูหมกมุ่นอีก
"กูจะไปเคลียร์อะไรบางอย่าง... มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยได้มั้ยวะ?" ผมลองถือโอกาสชวนมันไปด้วย อุ่นใจกว่าถ้ามีเพื่อนในเวลานี้
ไอเซนชะงักไป เหมือนลังเลนิดๆ "จะหลอกพากูไปทำอะไรแปลกๆ อีกดิ?"
"เปล่า... กูแค่ไม่อยากไปคนเดียวจริงๆ กูแม่งกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่..."
มันมองหน้าผมสักพัก ก่อนถอนหายใจยาวๆ "เห้อ... ถ้าไม่ใช่เพราะมึงเป็นเพื่อนกูนะ..."
เซนเห็นหน้าผมเครียดจริงจัง เลยยอมเดินตามมาด้วย ระหว่างทางผมเลยเล่าเรื่องเมื่อคืนเท่าที่จำได้ให้มันฟังทั้งหมด... ที่ไม่แน่ใจว่าฝันหรือเรื่องจริงกันแน่ ...
"กูว่ากูขี้เงี่ยนละนะ พอเจอมึงนี่กูยอมแพ้เลยสัด" ไอเซนแม่งพูดหลังจากฟังเรื่องที่ผมเล่าให้ฟังจบ
"อันนี้คือให้กำลังใจหรือด่าวะ?"
"เออ กำลังใจไง สมน้ำหน้าละไอ้ควาย" แม่งยังทำหน้ากวนตีนใส่อีก
"นี่มึงยังโกรธเรื่องวันเสาร์อยู่ใช่ปะ?"
"จะไม่โกรธได้ไงล่ะวะ มีเพื่อนเหี้ยๆ แบบมึงเนี่ย" ไอเซนยังยิงคำด่ารัวๆ แต่แปลกดี... โดนด่ารอบนี้กลับรู้สึกโล่งใจเฉย อย่างน้อยมันก็ยังคุยกับผมอยู่
"เออ กูรู้ว่ากูเหี้ย ขอโทษละกัน..." ผมทำเสียงอ่อยๆ "แล้วต้องทำไงให้หายโกรธวะ... ต้องอมให้มึงมั้ย?"
"เห้อ... มึงนี่นะ..." มันถอนหายใจยาว แต่เห็นมุมปากมันแอบยิ้มนิดนึงก็พอชื่นใจละ
จริงๆ ตั้งแต่มันยอมเดินมาด้วย ผมก็รู้สึกอุ่นใจแล้วแหละ...
"แล้วสรุปที่เราจะไปห้องพี่พีอะไรเนี่ย... เป็นลูกค้าที่มึงไปคนเดียวจริงดิ? กูก็คิดว่ามึงแค่พูดเล่น" ไอเซนถามขณะเรากำลังเดินใกล้ถึงตึกคอนโดพี่พีแล้ว
"เออจริง ตอนนั้นกูเบื่อจัด อยากหาอะไรทำ แล้วพี่เขาแม่งโคตรใจดีเลยเว้ย ไม่แตะส่วนอื่นกูเลย สนใจแค่เท้ากูอย่างเดียว"
"อืม แปลกดีวะ... แล้วกูต้องเรียกมึงว่าน้องไนน์ใช่ป่ะ?"
"ใช่ๆ แล้วมึงก็เป็นไอเท็น เพื่อนกูเหมือนเดิม"
"ได้เลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่...นักสืบจิ๋วโคเท็น! ความจริง...มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!" มันเก๊กเสียงก่อนจะยิ้มเท่ๆ ทำหน้าฟินเฉย
"เบียวฉิบหาย 555" ผมทั้งขำทั้งโล่งใจ ที่เห็นมันกลับมายิ้มร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว ...
เราสองคนมายืนลังเลอยู่หน้าประตูห้องพี่พีอยู่พักนึง ก่อนจะทำใจกล้าลองเคาะประตูเบาๆ ไม่รู้จะมีคนอยู่มั้ย
สักพักพี่พีมาเปิดประตูให้ เห็นผมมากับเพื่อนก็ทำหน้างงนิดหน่อย ผมเลยเนียนบอกไปว่าจะแวะมาคุยเรื่องเรียนพิเศษ ตอนนั้นเหมือนพี่เขากำลังสอนเด็ก ม.ปลาย อีกคนอยู่พอดี เลยบอกให้เรานั่งรอข้างในก่อน เดี๋ยวพอสอนเสร็จจะมาคุยด้วย ...
ผมกับไอเท็นนั่งพิงรอกันอยู่บนโซฟา หัวผมยังปวดตุบๆ อยู่เบาๆ
"กูกลัวว่ะมึง... ถ้าเป็นเรื่องจริงขึ้นมา กูคงไม่กล้าไปเจอมินนี่อีกแน่เลยว่ะ" ผมพูดพลางเอามือก่ายหน้าผาก นั่งเครียดสุดๆ
"ใจเย็นดิ อย่าเพิ่งเครียด ถึงจะจริง กูว่าก็ไม่น่าใช่มินนี่ห้องเราหรอก มันจะบังเอิญเกินไปมั้ยวะ?" ไอเท็นพยายามปลอบ แต่ก็เหมือนจะไม่ช่วยให้ดีขึ้นเท่าไหร่
"มึงเคยเจอพ่อมินนี่ตัวจริงปะวะ?" ผมหันไปถามมันจริงจัง
"ไม่เคยเลยว่ะ... หรือมึงลองโทรไปถามมินนี่เลยดิ ว่าพ่อหน้าตาเป็นยังไง"
ไอเท็นพูดขึ้นทำเอาผมปิ๊งไอเดียบางอย่าง "เห้ย... ขอบใจว่ะมึง ต้องลองดูละ" ผมรีบหยิบมือถือมาเปิดหา Facebook มินนี่ทันที
"ไอห่า! กูพูดเล่น มึงไปถามงั้น มินนี่ก็สงสัยตายเลยดิวะ"
"ไม่ได้จะถามเว้ย กูจะลองส่องดู เผื่อมีรูปที่เขาลงกับพ่อ"
เราสองคนก้มหน้าก้มตานั่งลุ้นกัน หัวแทบจะชนกันอยู่แล้ว จ้องหน้าจอมือถือผมเลื่อนหาอย่างไว หาว่ามีรูปคนที่ใช้นามสกุลเดียวกัน หรือดูคล้ายเป็นพ่อมินนี่บ้างมั้ย... แต่สุดท้ายก็หมดหวัง ไม่เจอรูปที่ดูใกล้เคียงเลย ส่วนใหญ่ก็มีแต่มินนี่ถ่ายรูปคนเดียว กับรูปการ์ตูนแนว Y สดใสเต็มหน้าฟีดไปหมด ...
สักพักพี่พีเดินเอาน้ำเปล่ามาให้เราสองคน บอกว่าสอนพิเศษเสร็จแล้ว ผมรับมาดื่มพอให้สดชื่นขึ้นบ้าง รอบนี้ก็รู้สึกไว้ใจพี่เขามากขึ้นแล้ว
“น้องไนน์กับเพื่อนสนใจเรียนพิเศษเหรอครับ?” พี่พีพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ยังดูใจดีเหมือนเดิม
“ใช่ครับ อาจจะมาเรียนช่วงเปิดเทอมหลังเลิกเรียน พี่สอนวิชาอะไรบ้างเหรอ?” ผมแกล้งทำเนียนชวนคุยให้บรรยากาศดูชิลๆ หน่อย
“พี่สอนได้หมดเลยครับ วิทย์ คณิต อังกฤษ แล้วแต่น้องอยากเรียนเลย”
“โห เก่งจัดเลย พี่เรียนหมอป่ะเนี่ย?” ไอเท็นโพล่งขึ้นมาพยายามทำตัวเนียนสุดๆ คงเห็นพี่เขาใส่แว่นแบบเนิร์ดๆ
“ใช่ครับ พี่เรียนแพทย์ปี 5 แล้ว” พี่พียิ้มตอบ แต่ผมก็แอบเห็นว่าเขาชำเลืองมองเท้าเพื่อนผมอยู่แวบหนึ่ง เลยรีบตัดบทเข้าเรื่องทันที
“เอ่อ...พี่ครับ ผมมีเรื่องจะถามนิดนึง เมื่อคืนนี้พี่ได้ออกไปไหนหรือเปล่าครับ?” ผมลองเกริ่นแบบไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
“เมื่อคืนเหรอ? พี่ก็...ออกไปกินเหล้ากับเพื่อนมหาลัยน่ะครับ ทำไมเหรอ?” พี่เขาทำหน้างงๆ จนผมเริ่มรู้สึกร้อนๆ ขึ้นมาเลย
“คือ...ไม่มีใส่หน้ากากใช่ป่ะพี่?” ไอเท็นรีบเสริมเพราะเห็นผมนั่งนิ่งๆ หน้าซีดไปแล้ว
“หน้ากาก? หมายถึงอะไรเหรอครับ?” พี่พีเกาหัวเบาๆ ดูงงจัดกว่าเดิม
“คือ...เมื่อคืนผม...” ผมพยายามเรียบเรียงคำพูดอยู่ในหัว ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
"เมื่อคืน ไอ้ไนน์เพื่อนผมมันภาพตัดอ่ะพี่... มันจำไม่ได้ว่าเมาหรือฝัน แต่มันจำได้รางๆ เหมือนเห็นพี่อยู่ในงานปาร์ตี้หน้ากากอะไรสักอย่างนี่แหละ" ไอเท็นพูดแทนผมแบบลื่นไหล ถ้ามันไม่มาด้วยผมน่าจะไปไม่รอดแล้วจริงๆ
"พี่ไม่เคยไปเลยครับ ปาร์ตี้อะไรแบบนั้นอะ น่าจะจำผิดคนหรือไม่ก็ฝันมากกว่า ไนน์ยังไม่ถึง 20 เลยหนิ ไม่น่าจะเข้าไปในที่แบบนั้นได้หรอกครับ"
"ผมก็อยากให้เป็นแค่ฝันแหละครับ เลยมาถามพี่ให้มันสบายใจเฉยๆ" ผมพูดเสียงแผ่ว รู้สึกเหมือนความหวังจะริบหรี่ลงเรื่อยๆ
"แล้วจะเอาไงต่อวะ?" ไอเท็นหันมาถามผมเบาๆ เหมือนเริ่มไม่รู้จะไปทางไหนต่อเหมือนกัน
ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ในหัวตอนนี้คือมึนยิ่งกว่าตอนเมาเมื่อคืนอีก... คงคาใจเรื่องนี้ไปตลอดแน่...
"ไนน์บอกว่าเมื่อคืนเหมือนเมาด้วยใช่มั้ย ลองตรวจแอลกอฮอล์ในปัสสาวะดูมั้ยครับ? จะได้รู้ว่าเมาจริงมั้ย" พี่พีพูดขึ้นมา ทำเอาผมเหมือนได้เห็นแสงสว่าง
"มันตรวจได้ด้วยเหรอครับ?" ผมรีบถามเสียงดังอย่างตื่นเต้น
"ได้ครับ ถ้ายังไม่เกิน 80 ชั่วโมงนะ" พี่พียิ้มบางๆ แบบใจเย็น แต่ผมแทบอยากตรวจตอนนี้เลย
"แล้ว...เอ่อ... ตรวจคราบอสุจิที่...ตรงนั้น...ได้ไหมครับ" ผมถามเสียงเบาลง หน้าแทบมุดพื้นแล้วตอนนี้
"ห๊ะ!? อย่าบอกนะว่ามึงโดนเสียบสดมาอะ!?" ไอเท็นโพล่งขึ้นเสียงดังจนทำผมโคตรอายเข้าไปใหญ่
"ก็บอกอยู่ว่ากูเมาหนักจัด ตอนนั้นกูแทบไม่มีสติเลย..."
"ก็พอมีวิธีอยู่นะครับ" พี่พีตอบเรียบๆ เหมือนไม่ได้ตกใจอะไรกับคำถามผมเท่าไหร่
ผมหันไปสบตาไอเท็น แล้วก็หันกลับมามองพี่พีพร้อมกัน ก่อนพูดแบบไม่ต้องคิด
"พี่ช่วยตรวจให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ..."
"หะ? แต่แบบ...มันต้องใช้ห้องแล็บที่คณะพี่นะครับ" พี่พีดูลังเลแปลกๆ เหมือนยังไม่ทันตั้งตัวว่าจะเจอคำขอแบบนี้
"พาแอบเข้าไปได้มั้ยพี่?" ไอเท็นเสริมให้ทันที "ถ้าพี่ช่วยนะ เดี๋ยวผมให้พี่เล่นเท้าผมด้วยเลยครับ" ... ผมหันไปมองมันงงๆ แบบ...เอาจริงดิ? ต้องถึงขนาดนี้เลยเหรอ? ทั้งที่วันก่อนยังบอกว่าจะไม่ยุ่งเรื่องแบบนี้อีก...
พี่พียังเงียบไปพักนึง เหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผมตรงๆ "ไนน์ไว้ใจพี่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?"
"ครับ...ไว้ใจ" ผมตอบแบบไม่ต้องคิดเลย
"โอเคครับ แต่ขอบอกก่อนนะว่าผลที่ได้มันไม่ได้แม่นเป๊ะ 100% นะครับ แค่ดูได้แบบคร่าวๆ แล้วก็ต้องรอเย็นกว่านี้หน่อย ให้คนซาถึงเข้าไปได้ พวกน้องรีบกลับบ้านไวมั้ย?"
"ไม่รีบเลยพี่ มืดค่ำแค่ไหนก็รอได้" ไอเท็นยิ้มตอบแทนผม ดูมันก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรบอกแม่ว่าจะไปบ้านเซนต่อ ขอกลับดึกหน่อย จากนั้นก็นั่งพักสงบสติบนโซฟาเพื่อรอเวลาไปด้วย
ไม่รู้ทำไม...แต่ลึกๆ ผมรู้สึกอุ่นใจโคตร ทั้งที่กำลังจะไปตรวจอะไรแปลกๆ แบบนี้ครั้งแรก ...
พอฟ้าเริ่มมืด พี่พีก็พาพวกเราสองคนเดินลัดเลาะไปตึกคณะ ไม่ไกลจากหอพักเขามาก พี่เขาใส่ชุดนักศึกษามาเลย เพื่อความแนบเนียนแบบเด็กปีห้า ที่กำลังจะไปทำงานในห้องแล็บจริงๆ
“รอให้พี่เดินนำก่อนนะ ถ้าทางโล่งค่อยตามมา” เขาหันมาบอกเบาๆ ผมกับไอเท็นพยักหน้ารัวๆ อย่างลน
ตามทางเดินปลอดคน พวกผมสองคนเลยรีบย่องตามหลังพี่พีเข้าไปในตึก แม่งลุ้นกว่านี้ไม่มีละ กลั้นใจสุดๆ กลัวจะมีใครมาเห็นเข้า...
สุดท้ายเราก็ลอบมาถึงห้องแล็บได้แบบปลอดภัย พี่พีรูดคีย์การ์ดเข้าห้องแบบนิ่งๆ เดินไปหยิบถ้วยพลาสติกเล็กๆ หันมายื่นให้ผม “ไปเก็บปัสสาวะมาหน่อยนะครับ ห้องน้ำอยู่นั่น เดี๋ยวพี่เตรียมอุปกรณ์รอก่อน”
ผมพยักหน้ารับแบบเกร็งๆ ทั้งตื่นเต้น ทั้งเขิน แถมยังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแอบทำอะไรผิดอยู่
"มึงไปห้องน้ำเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ" ผมหันไปบอกไอเท็นแบบลนๆ
"ไรวะ แค่ไปเยี่ยวเอง จะเอากูไปเฝ้าทำไม?" มันทำหน้าเซ็งนิดๆ
"ก็...มันเงียบอะ กูกลัวผี..." ผมบ่นเสียงเบาอย่างอายๆ
"เห้อออ... เออๆ ไปก็ไป รีบๆ ละกัน โตเป็นควายแล้วยังกลัวอีกนะมึง" มันบ่นไม่หยุดระหว่างเดิน
ผมรีบจัดการฉี่ใส่ถ้วยตรวจให้เร็วที่สุด เดินออกมาพร้อมถ้วยในมือ ปิดฝาแล้วเอาไปให้พี่พี เห็นเขาเตรียมของรอไว้แล้วอย่างกับมืออาชีพ ใส่ถุงมือ ใส่แมสครบ ดูจริงจังมากๆ
พี่เขารับถ้วยไปแล้วหยดลงบนแผ่นอะไรซักอย่าง หน้าตาคล้ายชุดตรวจโควิดแต่ดูจริงจังกว่า จากนั้นเขาก็บอกให้รอผลสักพัก ...
"เดี๋ยวน้องไปดูต้นทางหน้าห้องให้หน่อยครับ ถ้ามีเสียงคนมาให้รีบบอกพี่นะ พี่จะเริ่มตรวจเพื่อนน้องแล้ว" พี่พีหันไปบอกไอเท็น
ไอเท็นหันมามองผมแบบลังเล "มึงโอเคนะ?" มันถามเบาๆ
"อืม กูโอเค" ผมพยักหน้าให้ ก่อนจะหันไปบอกพี่พี "ตรวจเลยครับ ผมพร้อมแล้ว..."
ไอเท็นจึงรีบเดินออกไปรอหน้าห้อง ส่วนพี่พีก็พาผมขึ้นไปนอนคว่ำบนเตียงตรวจ ถอดรองเท้า ถอดแว่นไว้ กับถกกางเกงลงมาแบบเขินๆ ไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าพี่เขามาก่อนเลย แต่เขาก็ยังดูนิ่งๆ ทำตัวปกติ สงสัยจะเห็นบ่อยจนชินแล้ว
"เพื่อนคนนี้ดูเป็นห่วงไนน์มากเลยนะครับ" พี่พีชวนคุยเบาๆ ระหว่างเตรียมอุปกรณ์ เหมือนจะช่วยให้ผมไม่เกร็ง
"ครับ…แต่ช่วงนี้ก็มีทะเลาะกันนิดหน่อย" ผมตอบขณะนอนคว่ำรอบนเตียง
"มีอะไรก็รีบคุยให้เคลียร์นะครับ เพื่อนแบบนี้หายากนะรู้มั้ย"
"ครับผม..."
"ส่วนเรื่องที่เพื่อนบอกจะให้พี่เล่นเท้า บอกเขาว่าไม่ต้องก็ได้นะครับ พี่อยากช่วยน้องจริงๆ"
"เคครับ ขอบคุณพี่มากนะครับ" ผมยิ้มให้พี่พี รู้สึกโชคดีที่ไว้ใจถูกคน
"พร้อมนะครับ พี่ขออนุญาตจับแหวกนิดนึงนะ" พี่พีพูดพลางใช้มือที่สวมถุงมืออยู่ค่อยๆ ถ่างขาผมออก และใช้นิ้วแหวกตรงนั้นให้เห็นชัดขึ้น
ผมหันไปมองที่หน้าห้อง เห็นเท็นยืนมองผ่านกระจกอยู่ มันยิ้มแล้วยกนิ้วโป้งให้ ผมเลยแกล้งชูนิ้วกลางกลับไป เห็นมันยกนิ้วกลางตอบมาสองมืออย่างเร็ว ทำเอาผมหัวเราะออกมาจนหายเครียดไปเลย
...รู้สึกเหมือนมีอะไรเล็กๆ แหย่เข้ามา ทำเอาผมเกร็งสุดๆ หลับตาปี๋ จับขอบเตียงไว้แน่น คิดในใจว่า... ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ?
"ทนนิดนึงนะครับ ใกล้เสร็จแล้วครับ" พี่พีพูดเสียงนุ่มๆ ก่อนจะค่อยๆ แหย่ลึกขึ้น หมุนคว้านอยู่ข้างใน มันรู้สึกแสบนิดๆ จนแทบทนไม่ไหว ทำเอาน้ำตาผมคลอแบบไม่รู้ตัว
"เสร็จแล้วครับ" เขาดึงก้านบางอย่างออกมาอย่างเบามือ เป็นเหมือนสำลีสำหรับเก็บตัวอย่างคล้ายที่ swap เอาไปใส่ในแผ่นสไลด์ หยดของเหลวอะไรบางอย่างลงไป เหมือนเตรียมไว้จะส่องกล้องตรวจ
"พี่ๆ... เหมือนมีคนกำลังเดินมา!" เสียงไอเท็นดูตกใจพยายามพูดเสียงเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาในห้อง ทำเอาผมสะดุ้ง รีบกระโดดลงจากเตียง ดึงกางเกงสวมกลับแบบแทบจะไม่ทันตั้งตัว
"รีบมาแอบตรงนี้เร็ว!" พี่พีทำเสียงกระซิบ ชี้ไปที่ใต้เคาน์เตอร์ฝั่งที่เขายืนอยู่ ซึ่งด้านในเป็นมุมทึบ มองจากข้างนอกไม่เห็นแน่นอน
พวกเรามุดตัวเข้าไปแอบเงียบๆ หายใจเบาแทบไม่ได้ยิน แล้วไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องแล็บ
"อ้าว ไอปิง ทำไรอยู่ ยังไม่กลับอีกเหรอวะ?" เสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้น ท่าทางคงเป็นเพื่อนพี่เขา
"อ่อ พอดีเราติดงานนิดหน่อยอ่ะ แล้วนายเข้ามามีอะไรเหรอ?" เสียงพี่เขาตอบนิ่งๆ ทำเหมือนไม่มีพิรุธอะไร
ตาผมดันเหลือบไปเห็นรองเท้าผ้าใบสีขาวของตัวเองยังวางกองอยู่ตรงข้างเตียงตรวจ หัวใจเต้นตึกๆ กลัวจนเหงื่อแตก ว่าเขาจะมาเห็นเข้าเต็มๆ
"พอดีกูลืมกุญแจรถว่ะ เห็นบ้างป่าววะ?" ฝีเท้าเริ่มเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องรีบเอามือปิดปากตัวเองกลั้นเสียงหายใจ
ผมหันไปสะกิดขากางเกงพี่พีเบาๆ จนเขาก้มมามอง เห็นผมชี้ไปที่รองเท้า เขาหันไปดูก่อนจะเดินออกไปช้าๆ ทำเหมือนกำลังหากุญแจ แล้วแอบใช้ปลายเท้าเขี่ยรองเท้าผมให้กลิ้งมาใต้เคาน์เตอร์อย่างเนียนๆ
"แล้วถ้วยฉี่ใครวะเนี่ย ของมึงเหรอวะ?" เพื่อนเขาดันทักขึ้นมาอีก
"ใช่ เราว่าจะลองฝึกตรวจอะไรนิดหน่อย... อ่ะ เจอละ กุญแจนี่ป่ะ?" พี่พีตอบแบบสบายๆ แล้วมีเสียงหยิบอะไรสักอย่างส่งให้
"เออๆ ขอบใจมาก แล้วมึงจะอยู่อีกนานป่ะ ฝากปิดห้องแล็บให้กูด้วยนะ"
"ไม่นาน เดี๋ยวก็กลับละ เดี๋ยวเราปิดให้เอง ไม่ต้องห่วง"
"โอเคเพื่อน ไว้เจอกัน"
เสียงฝีเท้าค่อยๆ เดินออกไปจากห้อง จนเงียบหาย พวกเราถอนหายใจพร้อมกันแบบโล่งอกสุดๆ
"ลุ้นเยี่ยวแทบแตก..." เสียงไอเท็นกระซิบเบาๆ
พี่พียื่นแว่นมาให้ผมใต้เคาน์เตอร์ ที่ผมลืมถอดวางไว้ โชคดีที่คนนั้นไม่ทันสังเกตเห็น "เขาไปละ พวกน้องนั่งรอในนี้ก่อนก็ได้นะ เผื่อมีคนมาอีก... เดี๋ยวพี่ขอตรวจอีกนิดเดียว จะเสร็จแล้ว"
"ได้ครับ ขอบคุณครับพี่...เอ่อ..." ผมรับแว่นมาใส่แล้วเงยหน้ามองตาพี่เขา
"จริงๆ พี่ชื่อปิงแหละ พีเป็นชื่อปลอมครับ แล้วแต่น้องจะเรียกอะไรก็ได้เลย" เขายิ้มให้แบบใจเย็น
"จริงๆ ผมก็ชื่อกายครับ ไม่ได้ชื่อไนน์..." ผมยอมบอกเพราะไว้ใจเขาสุดๆ แล้ว รู้สึกดีใจที่เขาช่วยเราขนาดนี้
"ผมชื่อออนเซนนะพี่..." ไอเท็นพูดเสียงเบา หลังจากเงียบมานาน พอมันพูดชื่อเต็มทีไรทำเอาผมแอบขำทุกที
พี่เขาเดินไปหยิบสไลด์ที่เตรียมไว้เอาไปส่องในกล้องจุลทรรศน์ ขณะคุยกับพวกผมไปด้วย "แต่พี่ขอเรียกไนน์เหมือนเดิมละกัน พี่ชินแล้วอ่ะ แถมชื่อเท่ดีด้วยครับ"
"ได้ครับพี่พี..." ผมตอบเบาๆ พลางยิ้มนิดๆ ทั้งตื่นเต้น ทั้งโล่งใจ ...
ตอนนี้ผมกับไอเซนยังนั่งลุ้นกันอยู่ใต้เคาน์เตอร์ มือผมสั่นเองแบบควบคุมไม่ได้ โคตรตื่นเต้นที่จะได้รู้แล้วว่าเมื่อคืน... มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
อยู่ดีๆ ไอเซนก็เอื้อมมาจับมือผมไว้แน่นไม่ให้มันสั่น โคตรรู้สึกดีแบบแปลกๆ มือมันอุ่นๆ นุ่มๆ จนเสียงหัวใจผมค่อยๆ เบาลง ยิ้มให้มันเบาๆ ในความมืด แต่ก็ยังเงียบกันต่อแบบลุ้นๆ
“ผลตรวจออกทั้งหมดแล้วนะครับ...” เสียงพี่พีพูดขึ้น ทำเอาหัวใจผมแทบหยุดเต้น
“พี่! ผลว่าไงบ้าง!” ไอเซนรีบลุกพรวดไปถามก่อนเลย ดูลุ้นกว่าผมอีก แต่ผมนั่งอยู่ต่อใต้นั้น ไม่กล้าขยับ กลัวผลมันจะไม่ใช่อย่างที่หวัง
“ผลตรวจปัสสาวะ... เป็นลบครับ”
“แปลว่าอะไรครับ?” ไอเซนถามทันที
“แปลว่าไม่พบแอลกอฮอล์ในร่างกายน้องครับ”
“เยสสส!” ผมนี่โล่งใจโคตรๆ เหมือนยกภูเขาออกจากอก
...
“ส่วนผลตรวจอสุจิ... ก็ไม่พบคราบเชื้อหรือสิ่งผิดปกติครับ”
“เชี่ย... มึงฝันจริงๆ ด้วยไอกาย!” ไอเซนก้มลงมาเขย่าตัวผมด้วยความดีใจ
ผมนั่งนิ่ง ยิ้มออกมาแบบพูดไม่ออก น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ อย่างไม่รู้ตัว โล่งแบบสุดขีด จนโผเข้าไปกอดเพื่อนตัวเองแน่นในตอนนั้น
“กูเกือบไม่กล้าเจอหน้ามินนี่ไปตลอดชีวิตแล้วว่ะ...” ผมพูดเสียงสั่น ทั้งที่ยังกอดมันอยู่ อธิบายความรู้สึกตอนนั้นไม่ออกเลย มันตื้นตันจนแทบหายใจไม่ทัน
“อืมๆ... พรุ่งนี้ก็กลับไปเรียนได้แล้วนะมึง” ไอเซนพูดเบาๆ มือมันกอดผมไว้แน่นไม่ปล่อย เหมือนให้ผมใจเย็นลง
“มีใครหิวบ้าง? เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงเอง เพื่อฉลองผลตรวจน้องไนน์ครับ” พี่พีหันมาถามด้วยน้ำเสียงชิลๆ แบบเอ็นดูพวกผมจริง
“หิวมากเลยพี่! ยังไม่ได้กินไรตั้งแต่เย็นเลย” ไอเซนตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด แล้วก็หันมายิ้มให้ผม “ไปตี๋น้อยกันมั้ย?”
“ได้หมด แล้วแต่มึงเลย…” ผมตอบแบบหมดแรง แต่ก็ยิ้มออกได้จริงๆ ครั้งแรกในรอบวัน
จากนั้นเราก็พากันเก็บของ ออกจากห้องแล็บ ใช้ทางบันไดหนีไฟด้านหลังตึก เดินลงกันเงียบๆ แบบไม่มีใครเห็น โคตรโล่งใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี ...
ไม่นานเราก็มานั่งที่ร้านตี๋น้อย จัดเต็มกันเหมือนไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน คุยกันจนพี่พีเริ่มไม่เกร็งเหมือนตอนแรก ผมก็แลกไลน์ไว้ด้วย เผื่อทักถามเวลามีอะไรสงสัย
ระหว่างนั่งกิน ผมนึกได้ว่ายังไม่ได้โทรหามินนี่ พอโล่งใจแล้วเลยรีบหยิบมือถือโทรไป
“ฮัลโหลมินนี่... ที่บอกมีเรื่องสำคัญไรเหรอ?” ผมถามไปแบบลุ้นๆ ใจเต้นแรงนิดๆ
“อ๋อ... จะให้ช่วยเลือกตอนจบฟิคน่ะ ว่าจะให้จบแบบไหนดี พรุ่งนี้ไปเรียนมั้ย? ค่อยคุยในห้องก็ได้” เสียงมินนี่ตอบกลับมาชิลๆ
“ไปๆ งั้นไว้เจอกันนะ เรากินข้าวก่อน” ผมโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก
“บายจ้า หายไวๆ นะกาย”
“บายๆ ขอบใจนะมินนี่” ผมวางสายไป ยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะเห็นมีข้อความปริศนาเด้งเข้ามาที่หน้าจอ
"...เมื่อคืนในปาร์ตี้เสียวมาก ขอบคุณน้องมากนะ..."
ผมเงียบไปทันที จ้องจอมือถือแบบตาค้าง ใจวูบขึ้นมาอีกรอบ...
“มึงเป็นไรวะไอกาย? ทำหน้าอย่างกับเห็นผี” ไอเซนถามขึ้นพลางหยิบลูกชิ้นเข้าปาก
ผมยื่นมือถือให้มันดูเงียบๆ แบบหน้าซีด ... ไอเซนกับพี่พีเงียบไปสองวินาที ก่อนจะกลั้นขำไม่ไหว ระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“กูยืมเครื่องพี่เค้าพิมพ์แกล้งมึงเองเมื่อกี้ 5555” ไอเซนหัวเราะจนตัวงอ
“หะ! ไรนะ?..."
“อยากให้มึงเห็นหน้าตัวเองเมื่อกี้ว่ะ โคตรฮา โคตรคุ้มเลยกู 555” ไอเซนยังก๊ากไม่หยุด พี่พีก็แอบหัวเราะแต่พยายามทำนิ่ง
“ไอ้เหี้ยย! ใช่เวลามาเล่นป้ะไอสัส! ถ้ากูช็อกตาย เดี๋ยวจะมาหลอกมึงแม่งคนแรกเลย!” ผมพูดดังลั่นร้านจนโต๊ะข้างๆ หันมามอง
“ขอโทษด้วยครับ...” พี่พีรีบหันไปยิ้มแห้งให้คนรอบข้าง
“เออ กูหายโกรธเรื่องวันก่อนละ ถือว่าหายกันนะ 555” ไอเซนพูดและยังหัวเราะรัวๆ กินไปด้วยขำไปด้วย
ผมมองมันแล้วแอบยิ้มออกมา… คงโกรธมันไม่ลงจริงๆ เทียบกับที่มันช่วยผมในวันนี้ ... . .
อ่านตอนต่อไป >> ตอน 14 - คอสเพลย์โชว์เสียว <<
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-5-24 07:48:03
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-5-24 08:16:32
โพสต์ 2025-5-24 10:38:35
โพสต์ 2025-5-24 14:29:41
โพสต์ 2025-5-24 16:11:07
โพสต์ 2025-5-24 18:09:33