แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Recs เมื่อ 2025-8-30 12:50
น้องเก้าเหมือนจ้องมองอะไรบางอย่างแถวบ้านน้องฟิวแบบไม่ละสายตา
"เป็นอะไรเก้า... เห็นอะไรอีกเหรอ?" ผมหันไปถามน้องขณะวิ่งเลยหน้าบ้านน้องฟิวมาสักพักละ
"ผมเห็น... มีเด็กใส่ชุดนอนยืนเกาะรั้วบ้านฟิวอยู่อ่ะครับ" เก้าตอบขณะลอยตัวตามผมช้าๆ
"จริงเหรอเก้า!?" ผมหยุดวิ่งหันไปมองตาม แต่กลับไม่เห็นอะไรนอกจากน้องฟิวกับรั้วที่ไม่มีใคร
"จริงครับพี่... รอบนี้ผมไม่ได้แกล้งแล้วจริงๆ" เก้าหันมาตอบผมแบบจริงจัง
เหมือนอากาศเริ่มเย็นแบบประหลาด ทั้งที่ยังมีแดดอ่อนๆ พอผมมองตาเก้า ก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าน้องพูดจริงแน่ๆ
"หยุดวิ่งทำไมอ่ะพี่ เหนื่อยละอ่อ?" น้องฟิวปั่นจักรยานตามมาถึงผมพอดี
"ใช่... พี่พักเหนื่อยแปปนึงอ่ะ" ผมทำเป็นยืนแกล้งหอบให้เนียนๆ
"งั้นผมไปส่งมั้ย? ซ้อนหลังผมไปได้นะ"
"เอ่อ...คือพี่..." ผมลังเลนิดหน่อย จริงๆ ก็เกรงใจน้องมันด้วย
"ไปสิครับพี่มิก..." เก้าพูดขึ้นมาแบบไม่อ้อมค้อมเหมือนเชียร์สุดตัว แถมมียิ้มยักคิ้วส่งซิกให้อีก
"ก็ได้... ขอบใจนะฟิว" สุดท้ายผมเลยยอมทำตามเสียงเชียร์ของเก้า ขึ้นซ้อนหลังจักรยานน้องฟิวที่ปั่นช้าๆ ไปตามถนนในหมู่บ้าน บรรยากาศยามเย็นที่ควรจะธรรมดา กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกจนขนลุก เหมือนมีใครแอบมองจากรั้วบ้านนั้นอยู่ ...
ระหว่างผมซ้อนท้ายก็ชวนน้องฟิวคุยเล่นไปด้วย เลยรู้ว่าน้องเป็นลูกคนเดียว อยู่ที่บ้านกับย่าแค่สองคนเท่านั้น... แสดงว่าผีเด็กที่เก้าเห็นคงจะไม่ใช่คนในครอบครัวฟิวแน่
สักพักน้องฟิวก็ปั่นจักรยานมาส่งผมถึงหน้าบ้าน ค่อยๆ ชะลอจนหยุด “อ่ะ… ถึงแล้วพี่”
“เออฟิว… อยากเข้าไปเล่นเกมกับไอกายในบ้านป่ะ?” ผมดันยังคาใจเรื่องเด็กที่เก้าเห็น เลยคิดแผนใหม่ขึ้นมาสดๆ ร้อนๆ
“ได้เหรอพี่ แม่พี่ไม่ว่าเหรอ?” ฟิวชะงัก เหมือนจะลังเล แต่พอได้ยินคำว่า 'เกม' หูก็ผึ่งทันที
“ได้ดิ แม่พี่ไม่ว่าอะไรหรอก” ผมตอบสบายๆ ก่อนพาฟิวเข้าบ้านไป ซึ่งก็เป็นงั้นจริง แม่ผมแค่พยักหน้าแล้วปล่อย เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกาย
ผมพาฟิวขึ้นไปชั้นบน ดูน้องมองไปรอบๆ บ้านผมแบบแปลกๆ... เหมือนกลัวเจอผีเบสท์เพื่อนเก่า แต่พอเปิดประตูห้องเข้าไปเจอกายนั่งใส่หูฟัง เล่นเกมคอมแบบโคตรอิน จนเงยหน้ามามองที่ประตูแล้วถึงกับชะงัก
“เห้ย! ไอฟิว มึงมาไงเนี่ย!?”
ฟิวเดินเข้ามาแทบจะพุ่งใส่จอคอม ตาเป็นประกาย “เห้ย! เกมไรวะเนี่ย กูเล่นด้วยดิ!”
“เกมนี้มันเล่นได้คนเดียวโว้ย!” กายเสียงแข็ง หันมามองผมเหมือนจะโวย
“งั้นผลัดกันเล่นดิ ใครตายก็สลับ” ฟิวตื่นเต้นเหมือนเจอของถูกใจ กายเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมให้เพื่อนนั่งลงเล่นด้วย
“เออๆ งั้นมึงก็เล่นไปเหอะ”
“เล่นกันไปก่อน เดี๋ยวพี่มานะ…” ผมแกล้งทำเป็นพูดเรื่อยเปื่อยแล้วปิดประตูออกมา
น้องกายรีบเดินตามลงบันไดมา ทำหน้าเครียดๆ “เดี๋ยวพี่… จะไปไหนอะ แล้วชวนไอฟิวขึ้นห้องมาทำไมเนี่ย?”
“ฝากถ่วงเวลามันหน่อยดิ อย่าเพิ่งให้กลับบ้านได้ป่ะ พี่มีเรื่องอยากไปสำรวจแถวบ้านมันอ่ะ” ผมกระซิบเบาๆ กลัวฟิวที่อยู่บนห้องจะได้ยิน
“เรื่องไรอ่ะ?…” กายหรี่ตาถามกลับมา
“เอาหน่า เดี๋ยวพี่กลับมาเล่าให้ฟังทีหลัง”
“โอเคๆ แล้วจะให้ถ่วงยังไง… ให้ชวนมันดูหนังโป๊แล้วชักว่าวเหรอ?”
“เดี๋ยวๆ!...” ผมแทบกุมขมับ เหนื่อยใจกับความทะลึ่งไม่เลือกเวลาของน้องชายตัวเองจริงๆ
“ดีเลยครับ ผมอยากอยู่ชักด้วยจังครับ” เก้าพูดขึ้นอยู่ข้างๆ ดันยิ้มตาใสทันทีที่ได้ยินประโยคหื่นๆ เข้า
“ไม่ต้องเลยเก้า! เราอ่ะต้องมากับพี่” ผมรีบตัดบท
“ล้อเล่นน่า…” กายส่ายหัวขำๆ ก่อนถอนหายใจ “เดี๋ยวให้มันเล่นเกมไปแหละ ถ้ามันจะกลับเดี๋ยวกายโทรบอกละกัน”
“เค ฝากด้วยนะ” ผมยิ้มกว้างให้กาย ก่อนรีบพาเก้าออกมาจูงจักรยาน เตรียมปั่นไปบ้านฟิว ความรู้สึกมันทั้งลุ้น ทั้งตื่นเต้น… เหมือนกำลังจะไปล้วงความลับอะไรสักอย่างที่ซ่อนอยู่ตรงนั้น ...
ผมแอบปั่นจักรยานย้อนกลับมาถึงแถวบ้านน้องฟิว ตรงที่เก้าเคยเห็นเด็กยืนเกาะรั้วอยู่ในตอนแรก
“ยังเห็นอยู่ปะเก้า? เด็กคนนั้นอะ...” ผมก้มถามเสียงเบา แต่ขนลุกวาบเพราะบรรยากาศรอบตัวมันแปลกๆ
“เห็นครับ… ยืนอยู่ที่เดิมเลยครับ หรือย่าฟิวจะเลี้ยงกุมารทองไว้?” เก้าตอบพลางหรี่ตา “เหมือนเขาจะเรียกผมไปหาด้วย”
“ไม่น่าใช่มั้ง... ลองไปคุยดูมั้ย? แต่ระวังด้วยนะเก้า” ผมรีบจอดจักรยาน ตั้งขาตั้งไว้ แล้วเหลียวมองรอบๆ ให้แน่ใจว่าไม่มีใครผ่านมาแถวนี้จริงๆ
“ครับ… แต่ดูๆ แล้วเขาไม่น่ามีพิษภัยอะไรนะครับ” เก้าพูดพลางค่อยๆ เดินไปใกล้รั้ว สายตาเหมือนกำลังฟังอะไรที่อีกฝ่ายส่งมาให้ “...และเหมือนเขามีอะไรอยากให้เราช่วยด้วยครับ”
“หะ! ช่วยอะไรเหรอ?” ผมขมวดคิ้วตามไปใกล้ๆ
“เดี๋ยวผมลองอะไรหน่อยนะครับ…” เก้าหยิบมือถือขึ้นมา เปิดหน้าจอแล้วชูไปทางรั้ว เหมือนกำลังยื่นให้เด็กคนนั้นดู
“ของนายมีแต้มเหลือมั้ย... เคยเข้าตรงนี้ป่ะ? กดตรงนี้นะ...”
“เก้า ทำไรอะ?” ผมงงจนเผลอถามเสียงเบากลัวย่าน้องฟิวที่อยู่ในบ้านได้ยิน
“ผมสอนเขาใช้แอพครับ” เก้ายิ้มมุมปากนิดๆ “ให้แลกแต้มเปิดโหมดให้พี่มองเห็นเขาชัดๆ จะได้คุยกันง่ายขึ้นไงครับ”
ไม่นาน ร่างเด็กคนนั้นก็ค่อยๆ ปรากฏชัดจากหัวจรดเท้า... เป็นเด็กผู้ชายผิวขาวซีด หน้าตาออกตี๋คล้ายลูกคนจีน ดูอายุพอๆ กับฟิว สวมชุดนอนแขนขายาวสีน้ำตาลอ่อน เท้าเปล่า ไม่มีรองเท้า อาจเป็นชุดที่น้องเขาใส่ตอนจากไป ...
“เอ่อ… หวัดดี น้องไม่ใช่กุมารทองใช่ป่ะ?” ผมโบกมือทักทายเบาๆ
“ไม่ใช่พี่... แต่พี่มองเห็นผมด้วยเหรอ? เพิ่งรู้ว่าทำแบบนี้ได้ด้วย” เด็กชุดนอนทำหน้าประหลาดใจ
“ทั้งเห็นทั้งได้ยินเลยล่ะ… แล้วชื่ออะไรเหรอ?”
“ผมชื่อม่อนครับ…”
“เราชื่อเก้านะ ส่วนคนนี้พี่มิก” เก้าแนะนำตัวเสียงเรียบๆ ก่อนถามต่อ “อยากให้พวกเราช่วยอะไรเหรอม่อน?”
“คือ… เราอยากไปเกิดใหม่อ่ะ ครอบครัวเราไปเกิดกันหมด เหลือเราอยู่คนเดียวมาหลายปีแล้ว”
“อ๋อ งั้นขอดูในแอพนายหน่อยดิ ตรงเลเวลกับเควสสุดท้ายก่อนจะไปเกิดน่ะ…” เก้าเอียงตัวชะโงกไปดูมือถือของม่อน ทำตัวเหมือนผู้เชี่ยวชาญสอนใช้แอพ
ผมเลยถามต่อ “น้องตายมานานแล้วเหรอ เป็นอะไรตายอะ?”
“ก็สิบกว่าปีแล้วครับ… จำได้แค่ว่าหลับไป แล้วตื่นมาก็เป็นแบบนี้เลย” น้องตอบเสียงอ่อยเหมือนเศร้าสุดๆ...
“โห… ของม่อนเวล 13 แล้วพี่มิก!” เก้าอุทานเสียงดังอย่างตื่นเต้น
“แปลว่าไงเหรอเก้า?” ผมรีบหันไปถาม
“เวล 13 คือตันแล้วครับ สามารถกดจุติไปเกิดได้เลย แต่ต้องทำเควสสุดท้ายให้สำเร็จก่อน ผีแต่ละตนก็จะมีเควสไม่เหมือนกัน” เก้าอธิบายจนผมเริ่มพอจะเข้าใจ
“แล้วเควสของม่อนคืออะไรล่ะ?” ผมถามต่อ
“ของผมคือต้องอ่านหนังสือการ์ตูนที่ค้างไว้ก่อนตายให้จบครับ…” ม่อนตอบเสียงเศร้า
“อืม… เควสดูไม่ยากนะ ง่ายกว่าของลุงภารโรงอีกใช่ปะ?” ผมลองพูดปลอบใจน้อง
“ปัญหาคือ ผมไม่รู้ว่าหนังสือมันหายไปไหนแล้ว แต่ต้องอยู่ในบ้านหลังนี้แน่ๆ” ม่อนพูดอย่างมั่นใจ
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเรากับพี่มิกช่วยหาทางให้เอง” เก้าบอกเสียงหนักแน่น ทำเอาม่อนเหมือนมีความหวังขึ้นมา แต่ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี
ผมเลยลองถามอีกเรื่อง “ว่าแต่ม่อนอยู่มานานตั้งสิบกว่าปีแล้ว พอจำหน้าเก้าได้บ้างมั้ย?”
ม่อนมองหน้าเก้าเหมือนพยายามนึก “คุ้นๆ อยู่นะครับ เหมือนเคยเห็นเด็กคนนี้จะมาเล่นกับฟิวที่บ้านบ่อยอยู่”
“จริงดิ? แสดงว่าเก้ากับฟิวสนิทกันมากเลยสิ” ผมเริ่มรู้สึกว่าเรื่องมันเริ่มมีความคืบหน้า
จู่ๆ ก็มีสายเข้าเป็นน้องกายโทรมา “ฮัลโหลพี่มิก ไอฟิวมันกำลังจะกลับบ้านแล้วนะ…”
“โอเค ขอบใจมากกาย” ผมรีบตอบสั้นๆ แล้ววางสาย หันกลับมานัดแนะกับม่อนต่อทันที “ม่อน เดี๋ยวคืนนี้สักสี่ทุ่ม เจอกันที่สนามเด็กเล่นได้มั้ย? เราจะได้วางแผนหาหนังสือการ์ตูนกัน”
“ได้ครับ… ขอบคุณนะพี่” ม่อนตอบด้วยรอยยิ้มดีใจ
“ไว้เจอกันนะม่อน” เก้าโบกมือลาเพื่อนผีใหม่ ก่อนจะกลับมาซ้อนท้ายจักรยาน ผมรีบปั่นพาเก้ากลับบ้านทันที ก่อนฟิวจะกลับมาเจอแล้วสงสัยเข้า ....
คืนนั้นผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้น้องกายฟังหมด โดยคราวนี้น้องเก้าเป็นคนคิดแผนเอง ผมฟังแล้วก็เห็นว่ามันเข้าท่าดี เลยยอมทำตามแผนที่น้องวางไว้
พอสี่ทุ่มตรง ทั้งผม กาย และเก้า ก็ออกมารอน้องม่อนที่สนามเด็กเล่น เพื่อเตรียมวางแผนหาหนังสือการ์ตูนให้ม่อน
“พี่มิก… ในหมู่บ้านเรานี่มีผีเยอะขนาดนี้เลยเหรอ เริ่มขนลุกแล้วนะ” กายพูดพลางกวาดตามองรอบสนามเด็กเล่นที่เงียบจนชวนหลอน
“นึกว่าจะหายกลัวผีแล้วนะ เห็นเข้ากับเก้าได้ดีขนาดนั้น” ผมแกล้งแซวกายเล่น
“โหย… ถ้าผีทุกตัวเป็นแบบเก้าก็ดีสิพี่ ผีบางตัวก็น่ากลัวอยู่ดีอะ” กายบ่น แต่ก็ยังเกาะแขนผมไว้แน่น ท่าทางจะกลัวจริงๆ สนามเด็กเล่นกลางคืนมันก็ไม่ใช่ที่ๆ คนอยากมานักหรอก
“พี่บอกแล้ว ให้อยู่บ้านก็ได้ กายไม่ต้องลำบากออกมาด้วยหรอก”
“ก็กายอยากช่วยด้วยไง คิดแล้วมันน่าตื่นเต้นดี ได้สืบเรื่องลึกลับอะไรแบบนี้”
“พี่ครับ… ม่อนมานู่นแล้วครับ” เก้าชี้ไปข้างหน้า เราเห็นม่อนเดินตรงเข้ามา ท่าทางปกติจนตอนแรกผมนึกว่าเป็นคนจริงๆ
“หวัดดีม่อน… คนนี้กาย น้องชายพี่เองนะ มาช่วยหาหนังสือการ์ตูนให้อีกแรง” ผมรีบแนะนำตัว แต่น้องกายนี่มองเลิกลั่กระแวงไปหมด เพราะมองไม่เห็นทั้งม่อนทั้งเก้า
“ขอบคุณนะครับที่มาช่วยกัน… แต่ไม่แน่ใจเลยว่าจะเจอไหม ขนาดผมหาเองยังไม่เจอเลย” ม่อนยังพูดด้วยเสียงเศร้าเหมือนเดิม
“ไม่ต้องห่วงหรอก เชื่อใจแผนเราได้เลยม่อน” เก้าพูดพร้อมรอยยิ้มมั่นใจ เหมือนจะส่งกำลังใจให้ม่อนเต็มที่ ...
พอถึงเย็นวันศุกร์ ก็มาถึงเวลาเริ่มแผนขั้นแรกของน้องเก้า โดยให้ผมกับกายชวนน้องฟิวเล่นเกมออนไลน์ด้วยกันจนดึกเกือบถึงตีสอง
เป้าหมายคือทำให้ฟิวเพลียจนตื่นสายในเช้าวันเสาร์ พอฟิวหลับสนิท ม่อนก็จะได้เข้าสิง แล้วพาพวกผมกับน้องกายเข้าไปช่วยหาหนังสือในบ้านได้สะดวกขึ้น
ตามที่ม่อนเล่าไว้ วันเสาร์นี้มีทำบุญใหญ่ที่วัด ย่าของฟิวจะออกไปวัดตอนเช้า กว่าจะกลับมาก็น่าจะบ่ายๆ แปลว่าวันนี้คือโอกาสทองของจริง
"พี่มิกครับ เช้าแล้วนะครับ" เสียงเก้าเรียกปลุกดังขึ้นมาแต่เช้าตรู่ ผมรีบดีดตัวลุกขึ้นเลย มองนาฬิกายังเพิ่งหกโมง แต่กลับไม่ง่วงสักนิด มีแต่ความตื่นเต้นเต็มหัว รีบหันไปปลุกน้องกายที่ยังนอนขดตัวข้างๆ เหมือนไม่อยากตื่น
ผมรอจนแม่กับน้ากิ่งขับรถออกจากบ้านไปทำบุญที่วัดเรียบร้อย ถึงได้พาน้องกายซ้อนท้ายจักรยานปั่นไปหน้าบ้านฟิว โดยมีน้องเก้าลอยตามมาอย่างเงียบๆ
พอถึงหน้าบ้าน เห็นย่าฟิวแต่งชุดสุภาพเตรียมออกไปทำบุญเหมือนกัน เราเลยต้องรอให้ย่าเดินลับออกจากซอยไปก่อน ผมถึงได้ปั่นไปจอดหน้าบ้าน
"ทำไมเราไม่วางยานอนหลับแม่งอ่ะพี่? ง่ายกว่าอีก" กายพึมพำขึ้นมา ทำเอาผมกับเก้าหันขวับมามองหน้าทันที
"เห้ย! นี่เพื่อนกายนะเว้ย!"
"ล้อเล่นหน่า... เข้าใจว่าเล่นมุกป่ะเนี่ย?" น้องกายยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ผมว่ามุกนี้ผ่านอยู่นะครับ" เก้าดันทำเสียงจริงจังเหมือนเข้าข้างอีก
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก พร้อมร่างของน้องฟิวที่เดินออกมาในชุดเสื้อยืดบางๆ กางเกงบอลขาสั้นเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
"นั่น... ม่อนเหรอ?" ผมถามขึ้นทันที เพราะยังไม่มั่นใจว่าใครอยู่ในร่างนี้แน่
"ใช่พี่ ม่อนเอง" น้องม่อนในร่างฟิวตอบเสียงนิ่งๆ "ฟิวมันติดลมเพิ่งหลับไปเมื่อกี๊เอง เลยสิงไว้ก่อน"
"โห้ย! เพิ่งเคยเห็นของจริงเลยนะเนี่ย" กายตาโตแล้วรีบวิ่งเข้าไปใกล้เพื่อนตัวเองที่โดนสิง "เรากายนะม่อน! ยินดีต้อนรับสู่โลกมนุษย์!" กายยื่นมือไปขอจับอย่างกับเจอเพื่อนใหม่
"อื้มม ขอบใจนะกาย" ม่อนในร่างฟิวก็ยื่นมือมาจับตอบด้วยท่าทางเป็นมิตร
"หึ้ย! มือเย็นแบบที่พี่มิกเคยบอกจริงด้วย"
"รีบเข้าไปหาหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นกันเถอะ ก่อนย่าฟิวจะกลับมา" ผมรีบเอาจักรยานไปจอดแอบข้างกำแพง โดยม่อนต้องอนุญาตให้วิญญาณเก้าเข้าบ้านได้ก่อน จึงจะลุยภารกิจตามแผนขั้นต่อไปได้ ...
แผนขั้นที่สอง เราเริ่มช่วยกันหาจากห้องฟิวก่อนที่แรก โดยมีผม กาย และน้องม่อนในร่างฟิว ส่วนน้องเก้าเฝ้าดูต้นทางอยู่ชั้นล่าง
"แล้วเราต้องหาการ์ตูนเรื่องอะไรเนี่ย... ม่อนพอจำได้มั้ย?" ผมหันไปถามน้อง ขณะค้นชั้นหนังสือ จะได้จำกัดวงให้แคบลง
"จำไม่ได้เลยครับ มันนานมากแล้ว..." เสียงน้องตอบเบาลงด้วยความเศร้า จนผมเองก็พูดไม่ออก เพราะความจำเก้าก็ถูกบล็อกไปหลายอย่างเหมือนกัน
"ใช่เรื่องนี้ป่ะพี่มิก?" กายหยิบการ์ตูนเล่มนึงขึ้นมาจากชั้นวาง แถมยิ้มอย่างภูมิใจ
ผมเหลือบมองแล้วหลุดขำออกมา "ไม่น่าใช่ละกาย เรื่องดาบพิฆาตอสูรเพิ่งมาไม่กี่ปี ม่อนตายไปตั้งสิบปีแล้วนะ"
"เออว่ะ ลืมไป... อันนี้น่าจะของไอฟิวมันอ่านเองแหละ " น้องทำหน้าจ๋อยๆ ก่อนจะหาต่อไป "หรือจะเป็นโดราเอม่อนป่ะ ชื่อม่อนไง?"
ผมแทบกุมขมับ "เกี่ยวด้วยเหรอกาย… งั้นรวมโปเกม่อน ดิจิม่อนไปด้วยเลยมั้ย"
"อาจจะใช่ก็ได้นะครับ..." ม่อนพูดเสริมเบาๆ เหมือนมีความหวัง แต่ผมก็ยิ่งกังวลว่า น้องอาจจำผิด หรือหนังสือที่ว่าอาจไม่อยู่ที่บ้านหลังนี้แล้วก็ได้ ...
เราไล่หากันเป็นชั่วโมง แถมให้ม่อนลองอ่านแบบสุ่มก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าอ่านทั้งหมดคงไม่ทันแน่ แต่มีเหลืออยู่ห้องเดียวที่ยังไม่ได้เข้าไปหา คือห้องของย่าฟิวที่ถูกล็อคไว้แน่นหนา
"เก้า... ใช้แต้มแลกความสามารถจับวัตถุ 2 นาที แล้วเข้าไปเปิดล็อคห้องย่าให้หน่อย เดี๋ยวให้กายมาดูต้นทางแทน" ผมรีบสั่งงาน "กาย เฝ้าหน้าบ้านไว้นะ ถ้ามีใครมารีบบอกพี่ทันที"
"ได้พี่มิก!" / "ครับพี่!" ทั้งกายและเก้าตอบพร้อมกันแบบรู้งานเป๊ะ
เก้าเดินทะลุกำแพงห้องย่าเข้าไป ปลดล็อคประตูดัง แกร๊ก อย่างง่ายดาย ก่อนจะโบกมือเรียกพวกเราให้เข้าไปหาต่อข้างใน
ใต้เตียงย่าเหมือนมีกล่องไม้เก่าๆ วางอยู่ ผมดึงออกมาพร้อมเปิดดู ภายในเต็มไปด้วยของเก่า ทั้งพระ เครื่องราง รูปถ่าย แต่ไม่เห็นการ์ตูนสักเล่ม มีเพียงหนังสือพิมพ์เก่าที่พับไว้อยู่ฉบับนึง
พอผมกางออกมาอ่านก็ช็อกจนขนลุกไปทั้งตัว เพราะพาดหัวใหญ่เขียนว่า 'สุดสลด! นักธุรกิจหนี้ท่วม รมควันดับพร้อมครอบครัว 4 ศพ'
ในรูปแนบมีภาพเด็กผู้ชายถูกเบลอหน้าใส่ชุดนอนสีน้ำตาลนอนคว่ำอยู่บนที่นอน... ชุดเดียวกับที่ม่อนใส่เป๊ะเลย
หัวใจผมเต้นแรงแบบควบคุมไม่ได้... อยู่ๆ ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาจนมือสั่น
"พี่มิก... เจออะไรมั้ยครับ?" เก้าเดินตามเข้ามา เห็นผมยังนั่งอึ้งอยู่กับหนังสือพิมพ์
"เจอแค่นี้อ่ะ..." ผมยื่นหน้าแรกให้เก้าดู
...ทั้งห้องเงียบลงในพริบตา ม่อนเองก็นั่งจ้องอยู่นานก่อนน้ำตาจะไหลเงียบๆ ภาพเด็กคนนั้นมันตอกย้ำชะตากรรมที่น่าเวทนาของน้องเหลือเกิน
"อึ่กก... พี่ครับ... ผมเหมือนกำลัง...จะหลุดออกจากร่างเลย..." ม่อนลุกขึ้นยืน ร่างฟิวโซเซไปมาเหมือนจะล้ม
"ม่อน ใจเย็น! ตั้งสติ หายใจลึกๆ" ผมรีบคว้าตัวไว้ประคอง ทั้งที่ใจเองก็สั่นไม่แพ้กัน
"ผม... ยังไม่อยากตายเลย... ฮึกก... ทำไมพ่อผมต้องทำแบบนี้ด้วย... ฮืออๆๆ..." เสียงร้องไห้ฟูมฟายของม่อนดังลั่นห้อง ความเจ็บปวดปะปนกับความโกรธจนผมเองก็แทบอดทนไม่ไหว
"เกิดไรขึ้นพี่มิก!?" กายรีบวิ่งขึ้นมาตามเสียง พร้อมกับร่างฟิวที่ค่อยๆ ทรุดลงไปนอนกับพื้น ผมเลยต้องอุ้มน้องขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างช้าๆ
"ม่อนน่าจะหลุดออกจากร่างแล้ว..." ผมพูดเสียงสั่น
"พี่ครับ... ม่อนอยู่นั่น" เก้าชี้ไปมุมห้อง เห็นน้องม่อนในชุดนอนนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตรงนั้นคนเดียว
ตัวฟิวเริ่มดิ้นไปมาเหมือนใกล้จะตื่นขึ้นมา มีเสียงละเมอหลุดออกมาจากปากเบาๆ ร่างที่นอนอยู่เหมือนกำลังฝันร้ายจากผลของการโดนสิง "งืม... อยากอ่าน... โคนัน... ให้จบก่อน... พ่ออย่าเพิ่ง..."
"พี่มิก! ฟิวจะตื่นแล้ว! ทำไงดี!?" เก้าหน้าเสียสุดๆ กลัวว่าแผนนี้จะล่มไม่เป็นท่า
ผมรีบก้มหาเบาะแสในหนังสือพิมพ์ต่อ ยังไม่ทันคิดอะไร จู่ๆ ก็มีเสียง ตุ้บ! ดังสนั่น ผมเงยไปเห็นน้องฟิวโดนกายต่อยเข้าเต็มแรงจนสลบคาที่
"เฮ้ยยย! กายทำบ้าอะไรเนี่ย!?" ผมกับเก้ามองหน้ากันและจ้องไปที่ฟิว เห็นเลือดกำเดาไหลออกมาจากจมูกขวา ทำเอาตกใจจนแทบช็อค
"ก็มันจะตื่นอ่ะพี่! กายคิดอะไรไม่ออกแล้ว"
ผมกุมขมับทันที จะด่าก็ไม่ทันแล้ว สถานการณ์มันจะยิ่งแย่ลง ผมเลยตัดสินใจหันไปหาเก้า "เก้า... ขอมือหน่อย!"
เก้ายื่นมือมาแตะ และภาพทั้งหมดก็ดับวูบไปในทันที ว่าจะไม่ใช้วิธีนี้แล้วเชียว... . ... . "งืม... อยากอ่าน... โคนัน... ให้จบก่อน... พ่ออย่าเพิ่ง..." เสียงละเมอหลุดออกมาจากปากฟิว ตัวนอนดิ้นไปมาเหมือนจะตื่น
น้องกายกำลังง้างหมัดจะซัดหน้าเพื่อน แต่คราวนี้ผมไวกว่า คว้าแขนน้องไว้ทัน "เดี๋ยวก่อนกาย... เรามายืมร่างฟิวนะ ไม่ใช่มาทำร้ายมัน..."
กายชะงักไปนิด ก่อนค่อยๆ คลายหมัดลง สีหน้าที่เครียดจัดเริ่มผ่อนคลาย "จริงด้วยพี่... กายใจร้อนไปหน่อย กลัวมันจะตื่นอ่ะ"
ร่างฟิวค่อยๆ สงบลง หยุดละเมอไปเอง เหลือเพียงเสียงหายใจเบาๆ เหมือนเด็กที่กำลังหลับสนิท
ผมหันไปมองกายแล้วพยายามปลอบใจ "เห็นมั้ย... ฟิวเพิ่งได้นอนเมื่อเช้าเอง มันไม่ตื่นง่ายๆ หรอก"
คำพูดนั้นเหมือนทำให้บรรยากาศในห้องเบาลงไปนิด แต่พอหันไปเห็นม่อนยังนั่งร้องไห้กอดเข่าอยู่มุมห้อง หัวใจผมก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง เด็กที่ควรมีอนาคตที่ดี กลับถูกตัดทอนด้วยชะตากรรมอันโหดร้าย
"แล้วเอาไงต่อดีพี่มิก?" เก้าหันมาถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล
ผมย้อนนึกถึงเสียงละเมอของฟิวเมื่อครู่ "เมื่อกี้ฟิวพูดถึงโคนันอะไรสักอย่างใช่มั้ย?"
"ใช่พี่ ฟิวพูดว่าอยากอ่านโคนันให้จบ... หรือมันอาจจะเป็นความทรงจำที่ติดอยู่ของม่อนก็ได้" กายพูดทวน ทำเอาผมเริ่มมีไฟขึ้นมาอีกครั้ง
ผมรีบกางหนังสือพิมพ์ที่ยังถืออยู่ ไล่สายตาดูรายละเอียดข่าวเพิ่มเติม แล้วก็สะดุดกับภาพถ่ายเล็กๆ มุมหนึ่ง ข้างร่างเด็กชายในชุดนอนสีน้ำตาล มีหนังสือการ์ตูนวางอยู่ พอเพ่งดูชัดๆ ก็เห็นปกเขียนว่า 'โคนัน เล่ม 28'
หัวใจผมพุ่งพล่านทันที "เจอแล้ว! หนังสือที่เราต้องหาคือโคนันเล่ม 28!"
"เออ! เมื่อกี้กายเหมือนเห็นการ์ตูนโคนันผ่านๆ ที่ห้องฟิวอยู่นะพี่!" กายรีบเสริมขึ้นมา
ผมเผลอยิ้มกว้างออกมาในที่สุด รู้สึกเหมือนได้เจอแสงสว่างในความมืด "โอเค งั้นกลับไปที่ห้องฟิวกัน กายไปเปิดประตูไว้ ส่วนเก้า... พาม่อนกลับไปห้องฟิวเถอะ"
"ได้พี่มิก / ครับพี่" ทั้งสองตอบพร้อมกัน ก่อนจะแยกย้ายไปทำหน้าที่
บรรยากาศในห้องที่เคยอึมครึมเมื่อครู่ ค่อยๆ คลายลงราวกับทุกคนเริ่มเห็นเส้นทางข้างหน้า ...
ผมค่อยๆ อุ้มร่างน้องฟิวที่ยังหลับสนิท กลับไปนอนบนเตียงห้องตัวเอง กำลังจะได้พักหายใจ อยู่ๆ ก็มีเสียง แกร๊ก... ของประตูบ้านจากชั้นล่าง ทำเอาพวกเราทุกคนชะงัก หันขวับไปตามเสียงพร้อมกัน
"ฟิวเอ้ย... ขึ้นไปทำไมไม่ปิดพัดลมล่ะลูก?" เสียงย่าฟิวตะโกนเรียกขึ้นมาถึงชั้นสอง
หัวใจผมแทบหยุดเต้น "ทำไมย่าฟิวกลับมาไวล่ะ!? เพิ่งสิบโมงเองนะ" เหงื่อเย็นไหลเต็มแผ่นหลังทันที
"พี่มิก... ทำไงดีครับ เราโดนจับได้แน่เลย..." เก้าเสียงสั่น หน้าซีดไปเลย
สมองผมหมุนติ้ว ก่อนรีบหันไปบอก "เอางี้ เก้าสิงร่างฟิวไว้ก่อน แล้วอธิบายตามพี่บอก เข้าใจมั้ย?"
"จะเนียนเหรอพี่?" น้องกายถามแบบลนๆ
"ฟิวเอ้ย ตื่นยังเนี่ย ย่าเรียกได้ยินมั้ย?" เสียงย่าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงฝีเท้า เหมือนกำลังเดินขึ้นมา
ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาโดยย่าฟิว แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นหลานชายกำลังนอนอ่านหนังสือ... และข้างๆ มีคนแปลกหน้าอีกสองคน
"มีอะไรครับย่า... ผมให้พี่เขามาติวกับเพื่อนอยู่น่ะครับ" เก้าในร่างฟิวรีบตอบ สีหน้าเกร็งจัดพยายามทำตัวเนียน แต่โคตรไม่เนียนเลย
ผมกับกายรีบยกมือไหว้แทบจะพร้อมกัน "สวัสดีครับ..."
"อ้อ... สวัสดีจ้ะ" ย่าฟิวขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยิ้มบางๆ "งั้นย่าไม่กวนละ ตั้งใจอ่านหนังสือกันเถอะ" พูดจบก็ปิดประตูออกไป
ทันทีที่เสียงฝีเท้าลงบันได เราทุกคนก็ถอนหายใจ ฟู่... พร้อมกัน รอดตายแบบหวุดหวิดจริงๆ
"เห้อ... เกือบไปแล้ว" ผมปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก
กายหัวเราะออกมา "แต่เก้านี่ตลกว่ะ พูดซะสุภาพจัด ฟิวมันไม่เคยพูดเพราะขนาดนั้นเลยนะ ฮ่าๆๆ"
เก้ายิ้มแหยๆ "ผมก็ลืมตัวไปครับ แหะๆ"
"แต่ก็ดีแล้วที่ย่าฟิวยังเชื่ออยู่ เหอะๆ" ผมขำตามเบาๆ ความกังวลเริ่มคลายลงนิดนึง
แล้วกายก็หันไปยิ้มกวนใส่เก้า "เห้ย อย่างน้อยก็ได้คุยกันตรงๆ สักทีเนอะ เราแชทคุยกันมาตั้งนาน"
"ใช่ครับ ผมก็ดีใจเหมือนกัน" น้องเก้ายิ้มจนตาปิด
บรรยากาศเหมือนจะผ่อนคลาย... จนกายดันทำลายโมเมนต์ "ไหนๆ ก็ไหนๆ ขอดูจู๋หน่อยดิว่าโตยัง?"
"พอเลยกาย!" ผมรีบห้ามแทบไม่ทัน "รีบเข้าเรื่องได้แล้ว เจอโคนันรึยัง!?"
"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นหน่า" กายหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะลุกไปที่ชั้นหนังสือ หยิบเล่มหนาๆ ออกมายื่นให้ "นี่ไง เจอแล้ว โคนัน เล่ม 28 วางอยู่ตรงนี้ตั้งนาน"
ผมรีบรับมา เปิดปกดูทันที ก่อนหันไปให้น้องม่อนดู "เล่มนี้ใช่มั้ยม่อน คุ้นๆ บ้างป่ะ?"
ม่อนมองปกแล้วพยักหน้าเบาๆ "น่าจะใช่นะพี่... พอคุ้นอยู่ครับ" น้ำเสียงน้องยังแฝงความเศร้า แต่แววตาเริ่มมีหวัง
"งั้นเดี๋ยวผมช่วยเองครับ" เก้าในร่างฟิวอาสา ค่อยๆ เปิดหน้ากระดาษทีละหน้าให้น้องม่อนดู เพราะวิญญาณน้องแตะเล่มของจริงไม่ได้ ...
แผนขั้นสุดท้าย เวลาผ่านไปหลายนาที เก้ายังคงนั่งเปิดการ์ตูนอ่านให้ม่อนดูอยู่บนเตียง ด้านข้างกายก็นอนกรนเบาๆ หลับปุ๋ยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ คงเพลียจากการตื่นเช้ามากไปหน่อย
ผมเองก็เกือบจะเผลอหลับ พอดีมีเสียง แพร้งงง! ดังลั่นขึ้นมาจากชั้นล่าง เหมือนแก้วตกแตก ทำเอาผมสะดุ้งโหยง หัวใจแทบหล่นไปถึงตาตุ่ม
"เสียงอะไรอ่ะพี่มิก?" เก้าเงยหน้าขึ้นถามตาแป๋ว
"เดี๋ยวพี่ลงไปดูเอง เก้าอยู่กับม่อนเถอะ" ผมรีบก้าวลงบันไดไปชั้นล่าง
ภาพที่เห็นคือย่าฟิวกำลังนั่งเก็บเศษแก้วบนพื้น น้ำตาคลอเหมือนคนเพิ่งร้องไห้ ผมรีบตรงเข้าไปช่วย "เป็นไรมั้ยครับย่าฟิว เดี๋ยวเศษแก้วบาดเอานะ"
ผมช่วยเก็บเศษแก้วออก พยุงย่าลุกขึ้นนั่งที่เก้าอี้ ย่าฝืนยิ้มบางๆ "ขอบใจมากนะลูก... แล้วไม่ติวหนังสือกันเหรอ?"
"พักกันอยู่ครับ ตอนนี้ฟิวกับน้องผมนอนเล่นกันอยู่บนห้อง" ผมตอบยิ้มสุภาพ ก่อนจะแนะนำตัว "ผมชื่อมิกนะครับ"
"อื้ม... ขอบใจนะที่ช่วยมาติวให้ นานทีจะเห็นฟิวมันตั้งใจอะไรแบบนี้"
ผมยิ้มแหยๆ รู้สึกผิดที่ต้องโกหก เลยเปลี่ยนเรื่อง "แต่... เห็นย่าฟิวร้องไห้ มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับ?"
ย่าฟิวนิ่งไปนิด ก่อนถอนหายใจยาว "คือ... ย่าคิดถึงหลานคนนึงน่ะลูก วันนี้เพิ่งไปทำบุญให้เขามา"
"ใครเหรอครับย่า?" ผมใจเต้นกลัวจะเป็นอย่างที่ผมคิดไว้
"เขาชื่อม่อน เป็นลูกของน้องชายย่าเอง... เด็กดีมาก แต่ก็จากไปนานแล้ว"
แค่ได้ยินชื่อ ผมก็ขนลุกทันที... สรุปย่าฟิวก็คือป้าของม่อนนั่นเอง
ย่าฟิวกำมือแน่น น้ำตาเอ่อขึ้นมาอีก "พ่อมันเครียดเรื่องธุรกิจ... แต่ดันพาหลานรักของย่าไปด้วย... ย่ายังทำใจไม่ได้เลย"
ผมก้มหน้าลง "ป่านนี้ม่อนก็คงไปสบายแล้วล่ะครับย่า"
"ย่าก็หวังแบบนั้น แต่ทุกวันยังทำบุญให้มันตลอด... สงสารเหลือเกิน"
ตอนนั้นเอง อยู่ๆ ม่อนก็โผล่มายืนข้างๆ ผมพอดี... น้ำตาไหลพรากลงมาเงียบๆ ภาพนั้นทำผมจุกไปทั้งอก
ย่าพูดต่อเสียงแผ่ว "บ้านนี้... ย่าก็มาอาศัยอยู่ต่อจากน้องชาย อย่าเล่าให้ไอฟิวฟังนะลูก เดี๋ยวมันคิดมาก"
"ได้ครับ ผมไม่บอกแน่นอน" ผมชำเลืองไปทางม่อนแล้วตัดสินใจถามแทน "ถ้าย่าได้พูดกับม่อนตรงๆ... ย่าอยากบอกอะไรเขามั้ยครับ?"
ย่าหลับตา สูดหายใจลึก ก่อนเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ "ย่าอยากให้ม่อนไปเกิดในครอบครัวดีๆ ใช้ชีวิตให้เต็มที่ ไม่ต้องลำบากอีกแล้วนะลูก"
ม่อนยกมือขึ้นปาดน้ำตา สะอื้นออกมาเสียงสั่น "ขอบคุณนะครับ... ป้า"
ผมเอื้อมมือกุมมือย่าฟิวเบาๆ "ผมว่าม่อนรับรู้แล้วล่ะครับ"
ย่าพยักหน้ายิ้มทั้งน้ำตา "ย่าก็เชื่อแบบนั้น... ขอบใจนะลูก"
บรรยากาศในห้องนั้นอบอุ่นแปลกๆ เหมือนความโศกเศร้าที่ค้างมานานถูกปลอบประโลมลง
ไม่นาน ม่อนก็หันมาทางผม เช็ดน้ำตาตัวเองพลางพูดเสียงอ่อนโยน "พี่ครับ... ผมอ่านเสร็จแล้ว เก้าให้ผมมาเรียกพี่ขึ้นไปบนห้องอ่ะ"
แววตาของม่อนตอนนั้นมันชัดเจน... ถึงเวลาที่ต้องส่งเด็กผู้น่าสงสารคนนี้ไปสู่ทางที่ควรไปจริงๆ แล้ว
"เดี๋ยวผมขึ้นไปติวให้น้องๆ ต่อก่อนนะครับย่าฟิว"
"ตามสบายเลยจ้ะ ขอให้ตั้งใจเรียนแบบนี้ต่อไปนะลูก"
ฟังแล้วก็ยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ ความอบอุ่นมันเอ่อล้นขึ้นมาในอกแบบอธิบายไม่ถูก ...
ผมกลับขึ้นมาบนห้องพร้อมน้องม่อน น้องกายยังคงนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไร ส่วนเก้านั่งรออยู่บนเตียงด้วยสีหน้าลุ้นสุดๆ
"พี่มิกครับ สำเร็จแล้วนะครับ... พออ่านโคนันจบ แอพของม่อนขึ้นปุ่มให้กดจุติได้แล้ว!" น้องเก้าพูดเสียงตื่นเต้น ดีใจจนแทบจะกระโดด
"ถ้าม่อนพร้อมแล้ว ก็กดได้เลยนะ เดี๋ยวพวกพี่จะอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้เอง" ผมยิ้มให้น้องพลางนั่งลงข้างๆ น้องเก้า
ม่อนก้มหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยขึ้นพูดเสียงสั่น "ผม... เริ่มไม่อยากไปเจอพ่อแล้วอ่ะครับ อยากอยู่กับป้าที่รักผมมากกว่า"
เก้าหันมามองผมทันที "เกิดอะไรขึ้นเหรอครับพี่?"
ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนอธิบาย "เมื่อกี้ตอนลงไป ย่าฟิวเล่าให้ฟัง... จริงๆ แล้วแกเป็นป้าม่อนนั่นแหละ ฟิวกับม่อนก็เป็นญาติกัน"
ห้องทั้งห้องเงียบไปพักหนึ่ง จนเก้าพูดขึ้นเพื่อปลอบเพื่อน "เราว่าม่อนไม่น่าได้เจอพ่ออีกแล้วหรอก ต่างคนก็คงไปเกิดกันคนละที่แล้ว"
"ใช่เลยม่อน..." ผมพูดเสริมพลางพยักหน้า "พี่เชื่อว่าม่อนต้องได้ไปเกิดกับครอบครัวดีๆ แบบที่ป้าม่อนภาวนาไว้แน่นอน"
ม่อนฟังเงียบๆ ดวงตายังคงเศร้าแต่เริ่มมีแวววางใจ "จริงเหรอครับ... ถ้าเลือกเกิดได้ก็คงดีสิ"
"เอาหน่า... เทวดาเขาไม่ใจร้ายหรอก เชื่อพี่เถอะ"
น้องหลับตา ถอนหายใจยาวเหมือนปลดภาระบางอย่างออกไป ก่อนจะลืมตาขึ้นด้วยแววตาที่มั่นคงกว่าเดิม "งั้น... ผมจะเลือกไปเกิดแล้วครับ อยู่แบบนี้ต่อไปก็ทรมาน"
"ดีแล้วม่อน" เก้าบอกพร้อมยิ้มอุ่นๆ "คิดได้แบบนี้จะได้ไปอย่างสบายใจ"
น้องม่อนหันมามองพวกเราทีละคน "ขอบใจพี่ๆ มากๆ เลยนะครับ ที่ช่วยผม ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน"
"ไม่เป็นไรหรอกม่อน ขอให้โชคดีนะ..." ผมยิ้มตอบม่อนอย่างจริงใจ
"ครับ...ฝากย่ากับฟิวด้วยนะครับ" ม่อนตอบเบาๆ ก่อนเอื้อมนิ้วกดปุ่มบนมือถือ
ทันใดนั้น ร่างของน้องค่อยๆ จางหายไปท่ามกลางแสงแดดอุ่นที่ลอดผ่านหน้าต่าง ผสมกับลมเย็นที่พัดเข้ามาเหมือนโอบกอดอำลา ภาพตรงหน้าสงบ สวยงาม และอบอุ่นจนแทบลืมหายใจ
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าในชีวิตจะได้เห็นอะไรแบบนี้ ตอนนั้นเอง... ผมเพิ่งเข้าใจจริงๆ ว่า 'การหมดห่วง' มันเป็นยังไง ...
ผมสังเกตเห็นน้องเก้าในร่างฟิวที่นั่งอยู่ข้างๆ กำลังแอบยกปลายเสื้อมาเช็ดน้ำตาตอนเห็นม่อนจากไป
"เป็นไรเก้า... ซึ้งขนาดนั้นเลยเหรอ?" ผมแกล้งแซวน้องขำๆ กะจะไม่ให้บรรยากาศมันเศร้านาน พร้อมยกมือวางเบาๆ บนไหล่น้อง
เก้ายิ้มเจื่อนๆ ทั้งน้ำตา "ก็... ดีใจแทนม่อนน่ะครับ อยากไปเกิดใหม่บ้างจัง..."
ประโยคนั้นทำผมเผลอชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่เคยรู้เลยว่าน้องก็เก็บความรู้สึกแบบนี้เอาไว้ พอคิดว่าถ้าวันหนึ่งเก้าต้องจากไปจริงๆ... ใจผมก็สั่นแปลกๆ แต่ก็เลือกตอบให้น้องสบายใจที่สุด
"ถ้าเก้าอยากไปเกิดจริงๆ... เดี๋ยวพี่ช่วยเต็มที่เลยนะ"
น้องเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาเป็นประกายทันที "จริงเหรอครับพี่!... แล้วพี่จะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?" เสียงเก้ายังแฝงความกังวล ทำเอาผมเริ่มทำใจยากกว่าเดิม
ผมยิ้มอ่อน "ไม่เป็นไรหรอก... ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ พี่ก็จะทำใจได้เองแหละ"
"ขอบคุณนะครับพี่มิก... ผมแค่อยากมีร่างกายเป็นของตัวเองอีกครั้ง... ฮึก..." เก้าว่าไปก็สะอื้นไป ก่อนจะโผเข้ากอดผมแน่นเหมือนเด็กน้อยเจอที่พักพิง จนทำเอาผมน้ำตาคลอไปด้วย
แต่ในใจลึกๆ ผมก็ยังมั่นใจว่า กว่าจะถึงเวลานั้น มันคงอีกนาน กว่าเก้าจะเลเวลถึง 13...
ผมกอดตอบแน่นขึ้น เพิ่มความอุ่นให้น้อง กระซิบข้างหูน้อง "ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องร้องแล้ว" พร้อมกับเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มน้องเบาๆ
พอเงยขึ้นสบตา... แววตาของน้องฟิวที่อยู่ตรงหน้ากลับทำให้ผมมองเห็น "เด็กชายเก้า" ที่แท้จริงซ่อนอยู่ข้างในนั้นอย่างชัดเจน
น้องยื่นปากมาจะจูบผมเหมือนแทนคำขอบคุณ ผมก็เผลอก้มลงไปรับประกบปากน้องไว้แน่น สอดลิ้นเข้าไปพัวพันข้างในปากเย็นๆ โดยลืมตัวไม่ได้นึกว่านี่คือน้องฟิวเพื่อนของกายอีกต่อไป
"อ่ะแฮ่ม..." เสียงน้องกายกระแอมหลังจากตื่นมา ทำเอาผมกับเก้าสะดุ้งโหยง รีบหยุดจูบแทบไม่ทัน
"เฮ้ยกาย!... ตื่นนานละเหรอ!?" ผมรีบผละตัวออกจากน้องเก้าทันที
"เพิ่งตื่นมะกี้นี่แหละพี่ แล้วสรุปสำเร็จมั้ย ม่อนไปเกิดยัง?"
"สำเร็จสิ เพิ่งไปเมื่อกี้เองครับ" เสียงเก้าตอบแบบอายๆ
"ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ เก้ายังอยู่ในนั้นใช่ป่ะ ขอกายลองบ้างได้มั้ย?"
"ลองไรอ่ะกาย?"
"อยากลองจูบกับคนโดนสิงดูบ้างอ่ะ อยากรู้ลิ้นจะเย็นขนาดไหน" น้องทำเสียงออดอ้อนเต็มที่
"เห้ย! แต่นี่มันเพื่อนกายนะ..." ผมช็อคไปเลยไม่คิดว่าน้องจะกล้าลอง แม้เก้าจะอยู่ในร่างฟิวก็ตาม
"มะกี้พี่ยังจูบเพื่อนผมได้เลย... นะพี่ ไหนๆ เก้ามันก็อยู่ในร่างนี้แล้วอ่ะ ได้มั้ยเก้า?" กายหันไปขอจากเก้าแทน
"ก็ได้ครับ แค่จูบคงไม่เป็นไรมั้งครับ... ใช่มั้ยพี่?" น้องเก้าหันมาทางผม เหมือนขออนุญาติผมต่อ แต่กลัวจะไม่จบแค่จูบนี่สิ
"นะๆๆ พี่มิก... ถือเป็นการให้รางวัลเก้าด้วยไง ที่วันนี้แผนเป็นไปได้ด้วยดี" กายพูดเสริมเหมือนเข้าข้างกันเองชัดๆ
"งั้นเร็วๆ นะ จะได้กลับบ้านกันก่อนฟิวตื่น" ผมต้องยอมใจอ่อน ถึงจะรู้ว่ามันแปลกๆ จะแก้ตัวเรื่องที่จูบเก้าเมื่อกี๊ก็ไม่ทันแล้ว
"มาเก้า..." น้องกายขยับตัวไปใกล้น้องเก้า เอามือโอบไหล่กัน ก่อนจะหลับตาค่อยๆ ยื่นปากไปประกบริมฝีปากจูบกันเป็นครั้งแรก ตามมาด้วยเสียงแลกน้ำลายดัง จ๊วฟ จ๊าฟ พาเอาผมเคลิ้มตามไปด้วย
"อื้มม... เย็นดีจัง...อ่าา" กายบ่นพึมพำ พร้อมกับตวัดลิ้นชมพูของน้องรัวใส่ลิ้นเก้า ทำเอาผมเริ่มมีอารมณ์อยากไปร่วมวงด้วยแล้ว
"เข้ามาสิพี่มิก..." น้องกายเรียกผมเข้าไปร่วม ผมเลยไม่รอช้า ขยับตัวเข้าไปประกบปากอุ่นๆ ของน้องกายก่อนเป็นคนแรก สลับกับเปลี่ยนไปจูบกับปากเย็นๆ ของน้องเก้าด้วย
ตอนนี้เราสามคนนั่งกอดคอกันอยู่บนเตียง ปากและลิ้นยื่นแตะชนกันแบบสามเหลี่ยม เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ ไม่เคยจูบใครพร้อมกันแบบนี้มาก่อนเลย
"อ่าา...อืม..." เสียงเก้าครางเบาๆ ในลำคอ เหมือนน้องเริ่มทนไม่ไหวมือล้วงเข้าไปในกางเกง ล้วงท่อนเอ็นขนาด 5 นิ้วที่หัวเปิดแล้วของน้องฟิวออกมาชักเล่นไปด้วย
น้องกายก็ไม่น้อยหน้า ควักควย 4 นิ้วของตัวเองออกมาชักเป็นเพื่อนเก้า ยังไม่พอน้องยังเอามือนุ่มๆ มาล้วงเอาแท่งควยของผมออกมาชักตามไปด้วยเหมือนกัน
"ลองช่วยกันมั้ยเก้า?" กายหันไปกระซิบเบาๆ เห็นแค่เก้าพยักหน้าตอบ ผมเลยไม่สนใจอะไรแล้ว ปล่อยให้น้องทั้งสองก้มลงไปเล่นควยผม จนผมต้องเอนหลังลงไปนอนบนเตียงนุ่มๆ ของฟิว
"อืมม...อ่าา...เสียวมาก...ซี้ดดด..." ผมเผลอครางออกมาเบาๆ เพราะกำลังโดนทั้งน้องกายและเก้าดูดไข่ของผมอยู่คนละข้าง ให้ความรู้สึกทั้งเย็นและอุ่นในเวลาเดียวกัน
ลิ้นอุ่นๆ ของน้องกายค่อยๆ ลากเลียขึ้นไปถึงส่วนหัวของผม ก่อนจะครอบปากนุ่มๆ ของน้องอมแท่งของผมลงไปจนมิด ผงกหัวขึ้นลงอย่างชำนาญ ทำเอาควยผมแทบละลายอยู่ในปากน้อง
"ขอบ้างครับ..." น้องเก้าทำตามเหมือนกันแต่เปลี่ยนจากที่อุ่นๆ กลับรู้สึกเย็นวาบเสียวซ่านจนถึงท้องน้อย ทั้งคู่ผลัดสลับกันอม แถมช่วยกันเลียรอบๆ จนทั้งแท่งของผมเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายเด็กสองคน รู้สึกแปลกใหม่มากทั้งเย็นและอุ่นในเวลาเดียวกัน
"ซี๊ดด... อ่าา... ใกล้แล้ว..." น้องกายหยุดอม เปลี่ยนเป้าหมายเลื่อนตัวขึ้นมาดูดปากผมต่ออย่างดูดดื่ม ปล่อยให้เก้าโยกหัวขึ้นลงอยู่ที่ส่วนล่าง มือสองข้างของผมลูบไล้ผมนิ่มๆ ของน้องทั้งสองคนไปด้วย ให้ความรู้สึกฟินอย่างบอกไม่ถูกเลย
"อืมม... จะแตกแล้ว... เก้า... แตกแล้ว... อ่าา..." ผมทนไม่ไหวกับความเสียวสุดขีดของลีลาการอมของเก้า ปล่อยน้ำว่าวพุ่งแตกใส่เต็มปากน้องในร่างฟิว จนมันไหลเยิ้มออกมาเต็มริมฝีปากเล็กๆ สีขาวซีด
"ขอกินมั่ง..." น้องกายกลับลงไปเลียดูดกินน้ำว่าวผมที่ไหลย้อยอยู่จนหมด แถมไปดูดปากเก้าต่อเลียคราบน้ำที่ติดอยู่ในปากแบ่งกันกินอย่างเอร็ดอร่อยกันทั้งคู่
เด็กสองคนยังคงเคลิ้มจัด ดูดปากแลกน้ำลายกันอย่างเมามัน ต่างคนต่างเร่งชักของตัวเองไปด้วย เหมือนอยากจะเสร็จเต็มที่แล้ว
"อ่าา... อืมม... จะแตกแล้วครับ...ซี้ดดด..."
"กายก็จะแตก... ซี้ดดด... อ้าาา..."
ทั้งสองขึ้นมานั่งคุกเข่าเอาควยมาจ่อปากผมคนละฝั่ง น้องเก้าแตกก่อนเป็นคนแรก พ่นน้ำว่าวเย็นๆ เข้าใส่เต็มปากผม
ตามมาด้วยน้องกายที่ปล่อยน้ำว่าวอุ่นๆ มาผสมกันอย่างลงตัว เป็นรสชาติที่หวานอร่อยมากๆ ผมเลยไล่ดูดอมเลียน้ำของทั้งสองจากปลายรูจนหมดไม่ให้เหลือสักหยด กินไปเยอะมากทำเอาผมอิ่มมื้อเช้าไปเลยในวันนั้น
เด็กทั้งสองลงมานอนพักหายใจอยู่ในอ้อมกอดผมคนละข้าง ต่างคนต่างเหนื่อยหอบหายใจแรงกันหมด
วันนั้นถือเป็นวันดีของน้องเก้าเลย ได้ช่วยให้ม่อนไปเกิดจนตัวเองได้เวลเพิ่มเป็น 6 แล้ว แถมได้เสียวสุดขีดจนน้ำแตกในร่างน้องฟิวอย่างที่เคยตั้งใจไว้อีกด้วย... ... . .
อ่านตอนต่อไป... >>ตอน 8 - เล่นเสียวจนเข้าโรงพยาบาล<<
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-8-24 16:05:19
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-8-24 17:40:12
โพสต์ 2025-8-24 19:55:37
โพสต์ 2025-8-24 20:16:34