แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Recs เมื่อ 2025-8-18 21:29
ย้อนอ่านตอนเก่า... >>ตอน 1 - ตีสนิทน้องแถวบ้าน<< >>ตอน 2 - สอนเด็กแว่นชักว่าว<< >>ตอน 3 - เสพติดความเสียว<< >>ตอน 4 - เปิดเทอมก็เริ่มเสียว<<
ตอน 5 - เปิดเผยความลับกับน้องชาย ปล. จะพยายามลงให้ทันไม่เกินอาทิตย์ละตอนนะครับ เนื่องจากช่วงนี้ค่อนข้างยุ่งวุ่นวายนิดหน่อยครับ...
หลังจากผมได้เปิดเทอม เข้ามาเรียน ม.ปลาย ที่โรงเรียนเดียวกับน้องกาย น้องชายวัย 13 ปีของผม วันแรกก็พบกับเรื่องไม่ธรรมดาเลย... ไปเจอผีลุงภารโรงที่ห้องน้ำโรงเรียนแบบจังๆ!
ผมกับน้องเก้าวิญญาณเด็กน้อยในบ้าน ได้ช่วยกันสืบหาความจริงเกี่ยวกับลุงคนนี้ ที่มีข่าวลือว่าเขาฆ่าตัวตายเพราะโดนไล่ออก จากการไปข่มขืนนักเรียนในห้องน้ำ จนไม่มีใครกล้าเข้าห้องน้ำนั้นอีกเลย... แต่ความจริง มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเชื่อกัน
จนเราก็ช่วยกันเปิดโปงความจริง ทำให้ชื่อเสียงของลุงกลับมาบริสุทธิ์อีกครั้ง และในที่สุด ผีลุงภารโรงก็ได้ไปเกิดใหม่อย่างสงบ... ทิ้งไว้แค่ความทรงจำและคำขอบคุณ
ผมเริ่มชินกับการใช้ชีวิตร่วมกับผีเด็กใส่แว่นอย่างน้องเก้าไปซะแล้ว และก็เริ่มเข้าใจโลกของน้องมากขึ้นทุกวัน... รู้ว่าจริงๆ แล้วผีก็ไม่ได้หน้ากลัวอย่างที่คิด เราสองคนต่างพึ่งพากันได้ดี ผมก็มีแบ่งขนมให้น้องเก้าบ้าง หรือเวลาเงี่ยนก็ชักว่าวให้น้องกินน้ำว่าวเพื่อเพิ่มแต้ม ฟังดูเหมือนเลี้ยงทามาก็อตจิ แต่เป็นเวอร์ชั่นผีเด็กขี้เงี่ยนแทน
แม้แต่ตอนที่ผมอ่านหนังสือสอบ ก็ชอบให้น้องมานอนข้างๆ เพื่อจิ้มก้นน้องเล่น ช่วยร่นเวลาอ่านลงไปได้เยอะเลย
"พี่มิกจิ้มก้นผมไปยี่สิบกว่ารอบแล้วนะครับ... เดี๋ยวก็อ้วกอีกหรอก"
"นานๆ จิ้มทีเอง ไม่ได้จิ้มรัวแบบวันนั้นซะหน่อย ไม่อ้วกหรอกน่า..."
สุดท้ายผมก็อ่านจบไปวิชานึงในเวลาไม่ถึงชั่วโมง พลังน้องนี่ใช้คุ้มค่าจริงๆ... "พี่ว่าระหว่างเราสองคนต้องมีอะไรบางอย่างเชื่อมถึงกันแน่เลยเก้า? ถึงโดนตัวกันแล้วเป็นแบบนี้ได้"
"เหรอครับ?..." น้องหันมาทำหน้าซื่อๆ เหมือนไม่เชื่อเท่าไหร่
"จริงนะ ไม่งั้นพี่จะเห็นหรือคุยกับเก้าคนเดียวได้ไงล่ะ?"
"อันนั้นเป็นเพราะผมกดเลือกในแอพให้พี่เห็นผมได้เองแหละครับ... เพื่อจะให้พี่พาผมกลับเข้ามาอยู่บ้านนี้ต่อได้ในวันแรกไงครับ"
"โห่ เก้า... คนกำลังอิน ช็อตฟิลพี่หมดเลยเนี่ย..."
"งั้นเอาใหม่ทันไหมครับ?... หรือว่าจริงๆ แล้ว... เราจะเคยเป็นพี่น้องกันมาก่อน!!" น้องพูดเสียงตื่นเต้นแบบโอเวอร์จัด
"ไม่ทันแล้วไอเก้าาา!" ...
หลังจากลุงภารโรงกลับไปเกิด ก็ไม่มีใครเฝ้าห้องน้ำตรงหลังยิมอีกแล้ว ผมกับน้องเก้าเลยยึดที่นี่เป็นที่ระบายอารมณ์ไปเลยแบบไม่ต้องกลัวมีใครมารบกวนอีก และช่วยกันทำความสะอาดให้ห้องน้ำดูน่าเข้าขึ้นด้วย สักพักข่าวของลุงภารโรงเริ่มแพร่ไปทั่วว่าลุงไม่ได้ข่มขืนใคร คงเพราะพี่ต้ากล้าเล่าความจริงแล้ว คนเลยเริ่มกล้ากลับมาใช้ห้องน้ำกันบ้าง แต่ก็ยังเงียบพอให้พวกผมแอบมาชักว่าวในตอนเย็นหลังเลิกเรียนได้อยู่
"เก้า... วันนี้ลองว่าวหน้าโถกันมั้ย แต่ดูต้นทางให้พี่ด้วยนะ"
"ได้เลยครับ น่าสนุกดีครับ" น้องยิ้มตอบแบบชอบใจ
วันนั้นเรายืนคู่กันตรงโถฉี่ห้องน้ำชาย โดยให้น้องเก้าปิดโหมดพลังงานเพื่อโชว์ร่างไว้ชั่วคราว ยืนตรงฝั่งประตูทางเข้าเพื่อคอยดูต้นทาง และเผื่อไว้แตะตัวน้องถ้ามีคนมาเห็นเข้า ผมรูดซิบกางเกงนักเรียนควักเอาท่อนเอ็น 6 นิ้วลอดออกมารูดโชว์ตรงโถฉี่ด้านนอกเลย เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมากๆ ไม่เคยลองชักว่าวแบบนี้มาก่อน
"อืมมม... ซี้ดด... " น้องเก้าถกกางเกงนักเรียนลงกองไว้กับพื้น ยืนแอ่นชักจู๋เล็กๆ จ่อโถฉี่ด้วยกันแบบไม่อายใครเลย ผมหันไปมองก้นขาวซีดของน้องที่เด้งไปมาตามแรงชักแล้วยิ่งได้อารมณ์จัด ด้วยความผิวขาวเป็นทุนเดิมของน้องอยู่แล้ว รวมกับความซีดตอนเป็นผีด้วยยิ่งขาวถูกใจผมเข้าไปใหญ่
"อ่าาา... ซี้ดดด... เสียวมาก...เก้า... " ผมครางชื่อน้องเบาๆ ตอนนั้นเหมือนฟินจนล่องลอย คุมอารมณ์เงี่ยนไม่อยู่แล้ว
"ซี้ดดด... อ่าาา... เสียวเหมือนกันครับพี่... อืมม..." เสียงเล็กๆ ครางอยู่ข้างๆ ยิ่งทำเอาผมเริ่มทนไม่ไหว เร่งข้อมือรัวชักควยอยู่ตรงโถจนใกล้ถึงจุดสุดยอดเต็มที
"ใกล้แล้ว... พี่ใกล้แตกแล้ว... อ๊าาา..."
"ผมก็ใกล้แล้ว... ซี๊ดด... ใกล้เสร็จแล้วครับ..."
นึกภาพเด็กใส่ชุดนักเรียน ม.ต้น กับ ม.ปลาย กำลังยืนแอ่นเอวสาวควยคู่กันที่โถฉี่ ทำเอาผมเงี่ยนแบบสุดขีดจนแทบทนไม่ไหว ผมปล่อยน้ำว่าวแบบพุ่งแรงมากแตกใส่โถ จนเห็นน้ำสีขาวจางๆ ไหลเยิ้มเปื้อนเต็มไปหมด ส่วนข้างๆ กันเจ้าเก้าก็แอ่นควยค้างจ่อที่โถกระตุกเบาๆ แบบไม่มีน้ำเหมือนเดิม เสร็จไปพร้อมๆ กับผมเลย ทำเอาเหนื่อยหอบหมดแรงกันทั้งคู่ก่อนกลับบ้านในเย็นวันนั้น... ...
เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ ขณะที่ผมกำลังนอนเล่นมือถือชิลๆ ในห้องนอน อยู่ๆ น้องเก้าก็มีเรื่องมาให้ปวดหัวอีกแล้ว
"พี่มิก เหมือนจะมีปัญหานิดหน่อยแล้วอ่ะครับ"
"มีไรอ่ะ จู๋ไม่แข็งแล้วเหรอ?" ผมแกล้งแซวน้องเล่นๆ
"ไม่ใช่ครับพี่ ยังแข็งปกติดีอยู่ครับ ดูสิ..." น้องพูดพลางควักเจี๊ยวเล็กๆ ของตัวเองที่แข็งโด่เด้งออกมาจากกางเกงบอลโชว์ผมหน้าตาเฉย
"เชื่อละๆ... แล้วสรุปมีเรื่องอะไรเก้า?"
"ดูนี่สิครับ วันนี้เหมือนแบตผมไม่ยอมเพิ่มเลย..." น้องยื่นมือถือมาให้ดู แบตอยู่ที่ 55% ทั้งที่ปกติตอนเช้าจะเต็ม 100% เองทุกวัน
"แล้วถ้ามันหมดเกลี้ยง จะเป็นไงอ่ะ?" ผมถามด้วยความสงสัย เพราะไม่เคยเห็นแบตน้องหมดเหลือ 0% มาก่อน
"ในแอพบอกว่า... ถ้าแบตหมด พี่จะมองไม่เห็นกับไม่ได้ยินผมอีก แล้วผมจะโดนรีเซ็ต จำอะไรเกี่ยวกับพี่ไม่ได้ถาวรเลยครับ..."
"เฮ้ย! เรื่องใหญ่เลยนะนั่น แล้วจะเติมแบตยังไงได้บ้าง!" ผมรีบลุกขึ้นนั่ง เริ่มกังวลตามน้องไปด้วย
"แชทจีผีที มีวิธีเพิ่มแบตให้ผมมั้ยครับ ทำไมวันนี้แบตไม่เพิ่มเองเหมือนทุกวัน?"
AI ตอบเสียงเรียบกลับมา "วิธีเพิ่มแบตเบื้องต้น คือต้องให้คนทำบุญเพื่ออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้ผู้ใช้ค่ะ... กรณีวันนี้แบตไม่เพิ่ม อาจเป็นเพราะผู้ที่เคยทำบุญให้อย่างสม่ำเสมอ ได้หยุดหรือเลิกทำไปแล้ว... ทำให้ผู้ใช้ไม่มีพลังงานสะสมเพิ่มเติมค่ะ..."
"แล้วปกติใครทำบุญให้เก้าเนี่ย? พ่อกับแม่ของเก้าเหรอ?" ผมรีบหันไปถาม เผื่อน้องจะจำอะไรได้
"ผมก็ไม่แน่ใจครับ... วันนี้เขาอาจจะไม่ว่างมั้ง ลองรอดูพรุ่งนี้เช้าอีกวันไหมครับ?"
"ก็ได้... ช่วงนี้เก้าใช้โหมดประหยัดแบตไปก่อนนะ อย่าเพิ่งเล่นมือถือเยอะ เก็บไว้ใช้ยามจำเป็นก่อน"
"โอเคครับพี่มิก..." น้องพยักหน้าแล้วกดปิดร่างทันทีเพื่อประหยัดแบต
วันนั้นทั้งวันน้องเงียบไปเลย ยิ่งคุยน้อยลง ผมยิ่งรู้สึกกระวนกระวาย แต่ก็พยายามทำใจให้สงบ.... คงเป็นอย่างที่น้องว่าแหละ... เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าแบตก็คงกลับมาเต็มร้อย เหมือนทุกทีเองแหละมั้ง? ...
ผมรีบตื่นแต่เช้าในวันอาทิตย์ ทั้งที่ปกติแทบจะตื่นสายตลอด เห็นน้องกายยังนอนหลับปุ๋ยอยู่เลย แต่เพราะความอยากรู้ ผมก็เลยรีบทักหาเก้าทันที
ผม - เก้า แบตเพิ่มมั้ยวันนี้? เหลือเท่าไหร่แล้ว เก้า - ลดเรื่อยๆ เหลือ 39% แล้วครับ 😰 ผม - ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่หาทางให้ เก้า - จะทำยังไงดีครับ 😭 ผม - ใจเย็นๆ พยายามประหยัดไว้ก่อนนะ เก้า - ได้ครับ 😢
“แม่ๆ วันนี้ไปวัดมั้ย? ผมไปด้วยดิ” ผมเดินลงบันไดมาเจอแม่กำลังเตรียมของพอดี ท่าทางจะกำลังจะออกไปทำบุญ
“เอ๊ะ นึกไงอยากไปวัดเนี่ย? ปกติแม่ชวนทำเป็นนอนติดเตียง” แม่ถามกลับแบบงงๆ
“ก็ช่วงนี้ใกล้สอบอ่ะแม่ เลยอยากทำบุญเสริมดวงไว้บ้าง” ผมตอบเนียนๆ ไปก่อน
“อ่ะ งั้นช่วยแม่ถือของขึ้นรถด้วยละกัน”
วันนั้นผมก็ได้ติดรถไปกับแม่ แล้วก็น้ากิ่งแม่ของน้องกายเป็นคนขับ... ตั้งใจไปทำบุญตอนเช้าด้วยกันที่วัดแถวบ้าน ปล่อยให้เก้าและน้องกายนอนเฝ้าบ้านกันไป ...
พอถึงวัด ผมก็ทำบุญใส่บาตรเหมือนทุกที แต่คราวนี้ตั้งใจอุทิศบุญให้น้องเก้า วิญญาณเด็กแว่นที่อาศัยอยู่ในบ้านผม แค่นี้น่าจะเรียบร้อยแล้วแหละ “ฮัลโหลเก้า… พี่ทำบุญให้แล้วนะ แบตเพิ่มขึ้นบ้างยัง?” ผมโทรหาน้องที่ยังรออยู่บ้าน เพราะเคยรู้มาว่ายิ่งอยู่ใกล้บ้าน แบตก็จะหมดช้าลง
“เอ่อ… ยังเท่าเดิมอยู่เลยครับ…” เสียงน้องตอบมาแบบแผ่วเบา
“โอเค งั้นวางสายก่อน เดี๋ยวพี่หาวิธีได้แล้วจะโทรไปใหม่”
“ได้ครับ…” เก้าตอบสั้นๆ ก่อนกดวางเพื่อเก็บแบตไว้
ตอนนั้นในหัวผมมืดแปดด้าน ไม่รู้จะทำยังไงต่อ… หรือว่ามันถึงเวลาต้องยอมรับความจริงแล้ว ว่าน้องเก้าอาจจะอยู่กับเราไปไม่ได้ตลอด... ระหว่างนั่งอยู่ลานวัด รอแม่ฟังพระเทศน์ ผมก็เหม่อคิดเรื่องเก้าไปด้วย สายตาก็ดันไปเห็นพระรูปหนึ่งกำลังกวาดลานวัดอยู่… ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปขอคำปรึกษาทันที
“สวัสดีครับหลวงพ่อ… ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ?” ผมยกมือไหว้ถามไปด้วย
“มีอะไรล่ะโยม? หน้าดูเครียดเชียว”
“คือ… ถ้าจะทำบุญให้คนที่ตายไปแล้ว ต้องทำยังไงให้ถึงเขาโดยตรงครับ ต้องใช้คาถาอะไรพิเศษรึเปล่าครับ?”
“ไม่ต้องมีคาถาอะไรหรอกโยม ก็แค่เอ่ยชื่อเขาตอนทำบุญและกรวดน้ำ ถ้ารู้วันเกิดด้วยก็ยิ่งดี แค่นี้บุญก็ส่งไปถึงเขาโดยตรงแล้ว” หลวงพ่อตอบและยิ้มให้ผม
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง… ขอบคุณมากนะครับหลวงพ่อ” ผมก้มหัวไหว้ตอบ แต่ในใจเริ่มรู้แล้วว่างานนี้ไม่ง่ายแน่… ...
พอกลับจากวัด ผมก็รีบไปหาเก้าที่ระเบียงบ้าน เพราะน้องกายยังนอนหลับปุ๋ยอยู่ สงสัยเมื่อคืนจะเล่นเกมยันดึกแน่ๆ “เก้า… พอนึกชื่อจริงของตัวเองออกมั้ย? พี่ต้องรู้ชื่อกับวันเกิด ถึงจะทำบุญส่งให้ได้อ่ะ”
“ผมจำอะไรก่อนตายไม่ได้เลยจริงๆ ครับ…” เสียงน้องพูดในโหมดประหยัดแบต ถึงไม่เห็นหน้า แต่ก็ฟังออกว่าเศร้าชัดอยู่
“ไม่เป็นไรๆ… งั้นเราไปเล่นสืบหาความจริงกันอีกดีป่ะ? พี่ก็อยากรู้ว่าเก้าเป็นใครเหมือนกัน” ผมพยายามดึงอารมณ์ให้น้องไม่เครียด
“ได้ครับพี่… แล้วจะเริ่มสืบจากไหนก่อนล่ะครับ?” เสียงน้องเริ่มดูมีแรงใจขึ้นมาหน่อยนึงละ
“ที่โรงเรียนดีมั้ย? ชุดตอนตายเก้าเป็นโรงเรียนเดียวกับพี่หนิ”
“ได้ครับ งั้นพรุ่งนี้ผมขอไปด้วยนะ”
“จะดีเหรอ? แบตเก้าจะหมดไวขึ้นนะ” ผมลังเล จริงๆ ก็อยากให้น้องเก็บแบตไว้มากที่สุด
“ไม่เป็นไรครับ เผื่อผมจะนึกอะไรออกบ้าง… ผมเชื่อว่าพี่จะหาจนเจอแน่ๆ” น้ำเสียงน้องมุ่งมั่นแบบสุดๆ
ตอนนั้นผมกับเก้าเริ่มกลับมามีความหวังกันอีกครั้ง แค่ตามหาชื่อจริงให้เจอ… คงไม่เกินความสามารถของเราหรอก ...
เช้าวันจันทร์ ผมลากน้องกายไปโรงเรียนตั้งแต่เช้ากว่าปกติ โดยมีเก้าตามติดในโหมดประหยัดแบต เพื่อจะมีเวลาสืบหาตัวจริงเก้าให้เจอในช่วงเช้า 'แบตเหลือเท่าไหร่แล้วเก้า' ผมพิมพ์ถามเพื่อความชัวร์อีกที
“26% แล้วครับ…” น้องตอบเสียงอ่อยๆ จากด้านข้าง เหมือนจะหมดแรง ยิ่งกดดันผมเข้าไปอีก
'ทันอยู่แล้ว อยู่ใกล้พี่ไว้นะ 😉' ผมรีบส่งกำลังใจไปให้ น้องตอบกลับมาด้วยอีโมจิหน้ายิ้ม 😊 ทำเอาชื่นใจได้หน่อย
“พี่มิก ทำไมวันนี้มาเช้าจัง? กายยังง่วงอยู่เลยเนี่ย...” น้องชายผมหาวพลางบ่น ขณะเดินเข้าโรงเรียนด้วยกัน
“พอดีมีงานต้องรีบส่งอ่ะ… เดี๋ยวพักกลางวันเจอกัน”
“เคพี่…” น้องกายตอบเสียงเหมือนคนยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่ ...
ผมเอากระเป๋าไปเก็บบนห้อง แล้วรีบตะลุยสืบในตึก ม.ต้น ช่วงเช้าก่อนเข้าเรียน จากชุดนักเรียนที่เก้าใส่ มีปักจุดเดียวแถวปก ตรงหน้าอกมีแค่ตราโรงเรียน ไม่มีชื่อปักเป็นปกติของโรงเรียนนี้อยู่แล้ว ผมเดาว่าถ้าเก้ายังอยู่ ตอนนี้น่าจะเรียน ม.2 หรือ ม.3 แล้วล่ะ “พอคุ้นๆ แถวนี้บ้างมั้ยเก้า?” ผมพาน้องเดินดูตามห้อง มองบอร์ดหน้าห้องก็ไม่เจอรูปใครที่คล้ายน้องเลย
“นึกไม่ออกเลยครับ… ลองถ่ายรูปผมให้คนอื่นดูมั้ย?”
“มันทำได้ด้วยเหรอ?”
เก้าปิดโหมดประหยัดแบตเพื่อโชว์ร่าง แล้วหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายเซลฟี่ในชุดนักเรียน พื้นหลังเป็นทางเดินชั้น ม.ต้น หน้ายิ้มแฉ่งเหมือนคนมีตัวตนจริงๆ แล้วกดส่งมาทางแชทให้เครื่องผม “แค่ถ่ายแป๊บเดียว แบตหายไป 2% เลยครับ” เก้าบ่นเบาๆ
“โอเคพอแล้วๆ เปิดโหมดประหยัดแบตต่อเลย” ผมบอก ก่อนเอารูปไปไล่ถามเด็กแถวนั้น แต่ไม่มีใครคุ้นหน้าเก้าเลยสักคน
“น้อง เคยเห็นเด็กคนนี้มั้ย? พี่กำลังหาเขาอยู่อ่ะ” ผมถามเด็ก ม.3 ที่นั่งเล่นอยู่โรงอาหาร
“คุ้นอยู่นะพี่… เคยเห็นผ่านๆ แต่น่าจะอยู่ห้อง ม.3/1 อ่ะ"
"จริงเหรอ จำชื่อเขาได้ป่ะ?"
"เคยเจอนานแล้วอ่ะพี่ จำไม่ค่อยได้อ่ะ น่าจะชื่อกี้หรืออะไรสักอย่างนี่แหละมั้ง?" น้องคนนั้นพยายามนึก แต่ก็ถือว่าเริ่มมีอะไรคืบหน้าบ้างแล้ว
"เคๆ ขอบใจน้อง" เช้านั้นถือว่าได้เบาะแสเพิ่มมาอีกนิด ผมเลยพักแผนไว้ก่อน รอเข้าเรียนตามปกติ แต่ก็ยังไม่หมดหวัง คอยบอกเก้าว่าวันนี้ต้องหาชื่อจริงน้องให้ได้ ...
ช่วงพักกลางวัน ผมลองไปถามรุ่นน้องห้อง ม.3/1 ถึงเด็กที่ชื่อกี้ พร้อมโชว์รูปถ่ายเก้าให้ดู… แล้วก็มีคนชื่อนั้นจริง ใส่แว่น หน้าตี๋คล้ายเก้าเลย แต่ตัวสูงกว่ามาก
“พี่หาผมมีอะไรเหรอครับ…” เด็กชื่อกี้ถามแบบงงๆ
“อ่อ… น่าจะจำผิดคน ว่าแต่น้องมีน้องชายมั้ย?” ผมถามเผื่อฟลุ๊กว่าอาจเป็นพี่ชายเก้า
“ไม่มีอะพี่ มีแต่น้องสาว ทำไมเหรอ?”
“ไม่มีอะไร ขอบคุณนะ”
เบาะแสเดียวที่มีต้องขีดทิ้งทันที ความหวังเริ่มริบหรี่ หรือจะลองถามคนใกล้ตัวผมนี่แหละ เผื่อได้ข้อมูลอะไรเพิ่มบ้าง “กาย คุ้นหน้าเด็กคนนี้บ้างป่ะ?” ผมตัดสินใจเปิดรูปเก้าให้กายดูระหว่างกินข้าวกับน้อง
“คุ้นๆ อยู่นะ ใครอ่ะพี่… น่ารักดี”
“พี่ก็ไม่รู้ชื่อเขานี่แหละ เลยมาถามกาย”
“อ๋อๆ นึกออกแล้ว!” น้องกายทำหน้ามั่นใจ ทำเอาผมเริ่มกลับมามีความหวังอีกครั้ง
“กายรู้จักใช่มั้ย?”
“รู้จักดิพี่… คือไดม่อนตอนเด็กใช่ป่ะ?”
“หะ!? ไดม่อนไหนเนี่ย?” ผมนี่สตั้นไปสองวิ
“ไดม่อนแร็ปเปอร์ไง ที่ร้อง กุชชี่ เบ้ลลลท์~ งูมันเรื้อยเข้ามา~ อยู่ที่เอวว… ไม่เคยฟังเหรอพี่?” กายร้องท่อนฮุกแบบจัดเต็ม แถมเปิดรูปในเน็ตเทียบให้ดู “เนี่ย! เหมือนเป๊ะ”
“เออ เหมือน… แต่พี่ว่าไม่ใช่แล้วล่ะกาย”
“ผมว่าน้องชายพี่น่าจะเมาซุบข้าวมันไก่ละมั้งครับ…” เก้าพูดแทรกเสียงเบา ทำเอาผมเห็นด้วยสุดๆ
สรุปถามกายก็ไม่ได้อะไรเพิ่ม แถมเวลาก็เริ่มเหลือน้อยลงแล้วด้วย ...
พอถึงเวลาเลิกเรียน ทางออกสุดท้ายของผมก็คือไปหาถามครูที่สอน ม.1 เพราะถ้าเก้าเคยเรียนที่นี่ ต้องมีครูที่เคยสอนเก้าแน่ “ครูครับ รบกวนเวลาสักครู่ได้มั้ย?” ผมไล่ถามจนถึงครูผู้หญิงที่สอนคณิต
“ว่าไงจ๊ะหนุ่ม มีอะไรให้ครูช่วยเหรอ?”
“ครูพอคุ้นหน้าเด็กคนนี้มั้ยครับ?”
“เอ… จะว่าไปก็ดูคุ้นอยู่นะ แต่ถามทำไมจ๊ะ รู้จักกันเหรอ?” เสียงครูยังลังเล แต่ทำผมใจชื้นขึ้นมาทันที
“เป็นญาติห่างๆ ครับ พอดีติดต่อเขาไม่ได้มาสักพัก… ครูพอจำชื่อเขาได้มั้ยครับ?”
“ชื่อจำไม่ได้หรอก ลูกศิษย์ครูเยอะมาก แต่เหมือนเขาเรียนได้เทอมเดียวเองแล้วก็ย้ายออกไป”
หัวใจผมเต้นแรงขึ้น… หรือว่าเก้าจะตายก่อนจบ ม.1 จริงๆ? เหมือนเริ่มใกล้ความจริงเข้ามาแล้ว... “ครูพอรู้มั้ยว่าทำไมถึงออกก่อน?”
“อันนี้ครูไม่ทราบเลย รู้แค่ว่าเด็กคนนี้ขยัน ตั้งใจเรียนมาก”
“นี่อาจเป็นผมจริงๆ ก็ได้พี่…” เก้าพูดแทรก เหมือนเริ่มจำอะไรบางอย่างได้ แล้วจู่ๆ ก็เหมือนมีลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างห้องพักครูพอดี
“งั้นขอบคุณมากนะครับครู ผมไม่รบกวนแล้ว” เย็นนั้นผมได้เบาะแสเพิ่มมาหนึ่งชิ้น แต่ก็ต้องกลับบ้านก่อน ค่อยลุยตามหาคนที่จำเก้าได้อีกวันพรุ่งนี้แล้วกัน… ...
พอกลับถึงบ้าน ด้วยความเหนื่อยจากการสืบมาวันนี้ เก้าก็ดันบอกว่าแบตเหลือ 18% อีก “ไวจัง จะทันถึงพรุ่งนี้มั้ย?” ผมหันไปถามน้องขณะนอนพักอยู่บนเตียง
“อาจจะไม่ทันครับ...” เสียงเก้าฟังดูสิ้นหวังจัด
“งั้นคืนนี้พี่จะรีบหาให้เจอให้ได้ ไม่ต้องกลัวนะ”
“ได้ครับ... พี่มิกลองถามน้องพี่อีกรอบมั้ย? เผื่อเขารู้เรื่องเจ้าของบ้านเก่าครับ”
“คงต้องอย่างนั้นแล้วแหละ...” ผมตัดสินใจแล้วว่าคงต้องบอกความจริงกับน้องกาย ถ้าน้องรู้เรื่องทั้งหมด ต้องยอมช่วยผมหาแน่... ...
"กายว่างมั้ย? พี่มีเรื่องสำคัญให้ช่วย..."
"ว่างๆ พี่มิก ว่ามาเลย" น้องตอบพลางนอนเล่นมือถือชิลๆ อยู่บนเตียง
"กายพอรู้เรื่องเจ้าของบ้านหลังนี้คนก่อนมั้ย? จำชื่อเขาได้บ้างเปล่า?"
"ก็เหมือนเคยได้ยินแม่พูดอยู่ พี่ถามทำไมอ่ะ?" น้องเริ่มทำหน้าสงสัย
"จำคนที่กายบอกว่าเหมือนไดม่อนตอนเด็กได้ป่ะ?"
"อ่าหะ... จำได้"
"คนนั้นแหละ น่าจะเป็นลูกเจ้าของบ้าน พี่จำเป็นต้องรู้ชื่อจริงน้องเขาอ่ะ"
น้องกายชะงัก เงียบไปพักใหญ่เหมือนคิดอะไรอยู่ ก่อนเอ่ยเสียงเบา "พี่มิก... พี่ห้ามบอกเรื่องนี้กับแม่พี่นะ"
"ได้ดิ แล้วเรื่องอะไร?" ผมยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่
"คือ... ที่แม่ได้บ้านนี้แบบถูกๆ เพราะลูกเจ้าของบ้านเขาตายที่นี่ บ้านเลยขายไม่ออกอะ"
"ห้ะ!? แล้วรู้มั้ยว่าเป็นอะไรตาย?" ผมทั้งตกใจทั้งดีใจ ทุกอย่างเริ่มดูลงล็อคแล้ว
"ไม่แน่ใจ แต่ได้ยินผ่านๆ ว่าเป็นซึมเศร้า"
"งั้นกายรู้เรื่องนี้มาตลอดเลยเหรอ?"
"ครับ... ขอโทษที่ไม่ได้บอก" เสียงน้องอ่อยลง
"ไม่เป็นไรกาย... จริงๆ พี่ก็มีเรื่องต้องบอก แต่กายต้องตั้งสติดีๆ อย่าเพิ่งกลัวนะ" ผมกุมมือน้องแน่น พยายามเรียบเรียงคำพูดในหัว ต้องอธิบายให้น้องเชื่อให้ได้
"ได้ครับ" น้องทำหน้าจริงจัง
"คือพี่เห็นและคุยกับเด็กคนนั้นมาสักพักแล้ว..."
"ไงนะพี่?" น้องอึ้ง มือเย็นเฉียบ
"น่าจะลูกเจ้าของบ้านอ่ะ พี่ไม่รู้ชื่อ เลยเรียกว่าเก้า ที่กายเคยได้ยินพี่คุยในห้องน้ำ ไม่ใช่แฟนพี่ แต่เป็นเขาแหละ"
"แล้วเขาตามติดพี่ตลอดเหมือน Stand ใน JoJo เลยอ่ะนะ?" น้องลากเข้าอนิเมะหน้าตาเฉย เหมือนยังติดเล่นไม่เชื่อเท่าไหร่
"ก็ประมาณนั้น ถ้าไม่เชื่อ ลองนึกคำอะไรก็ได้ในหัว เดี๋ยวพี่พิสูจน์ให้ดู"
"พี่อ่านใจผมได้เหรอ?"
"ไม่ใช่ ประมาณว่าเขารู้ล่วงหน้าได้ ลองนึกเสร็จยัง?"
"เสร็จละ"
"งั้นบอกพี่มาก่อน"
"อ้าว ละไหนบอกว่ารู้ล่วงหน้า?"
"กายต้องบอกพี่ก่อนรอบแรกไง แล้วพี่ถึงจะย้อนกลับไปก่อนที่กายจะบอกได้"
"ทำงี้ได้ด้วยเหรอ?" น้องดูอึ้งจริงจัง
"ใช่ สรุปนึกคำว่าอะไร?"
"พี่มิกไปโดนตัวไหนมาเนี่ย?"
"นี่คือบ่นหรือคำที่นึกอ่ะ? จะให้พี่ติดยาให้ได้เลยว่างั้น?"
"555 มันคือคำที่นึกพี่ โทษๆ" น้องกายขำออกมาเฉย คงยังคิดว่าผมอำเล่นแน่ๆ
"โอเค... เก้า ขอมือหน่อย"
"ครับพี่" เก้าปิดโหมดประหยัดแบต ยื่นมือมาแตะผม แล้วภาพก็วูบไป... . ... . "พี่อ่านใจผมได้เหรอ?" เสียงน้องกายดังขึ้น เหมือนเดจาวูจากเมื่อ 30 วินาทีก่อน
"ไม่ใช่ พี่แค่รู้ล่วงหน้าได้... นึกเสร็จยัง?"
น้องหลับตาทำท่าคิดแป๊บเดียว "เสร็จละ"
"กายนึกคำว่า ‘พี่มิกไปโดนตัวไหนมาเนี่ย?’ ใช่ป่ะ?"
"เห้ย! ของจริงว่ะ... แล้วตอนนี้เขาก็อยู่ในห้องนี้เหรอเนี่ย?" น้องกายมองรอบๆ หน้าตื่นตระหนกสุดๆ
"ก็ใช่... น้องเขานิสัยดี น่ารักมาก ไม่มีอะไรต้องกลัวนะ" ผมรีบตัดเข้าประเด็นกลัวจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ "แต่ตอนนี้มีปัญหาอยู่นิดหน่อย..."
"ปัญหาไรพี่? ทะเลาะกันเหรอ?"
"ไม่ใช่ คือน้องเขาพลังงานใกล้จะหมด แล้วก็จำอะไรก่อนตายไม่ได้เลย พี่ต้องรีบหาชื่อจริง แล้วทำบุญให้เขา" ผมมองตาน้องกาย ส่งสายตาอ้อนวอนเต็มที่ "กายช่วยพี่หาชื่อนามสกุลเขาได้มั้ย... พี่ไม่อยากให้น้องเขาหายไปอ่ะ"
"ได้ดิพี่ กายพร้อมช่วยเต็มที่... แต่ต้องสอนวิธีรู้ล่วงหน้าให้ด้วยนะ เจ๋งดี ฮ่าๆ"
"โอเค ไว้จะสอนให้" ผมเหลือบมองเก้า ยิ้มแบบรู้กัน ปนดีใจด้วยที่น้องชายผมยอมช่วย
"งั้นเดี๋ยวกายไปลองถามแม่ดู เรื่องชื่อเจ้าของเก่า ถ้าได้อะไรจะรีบมาบอก"
"ขอบใจมากกก" ผมรู้สึกโล่งอกจัด รอบนี้ได้เบาะแสที่ใกล้ที่สุดแล้ว ก่อนจะบอกให้น้องเก้ากลับไปพักในโหมดประหยัดแบตเหมือนเดิมไปก่อน... ...
ระหว่างรอกาย ผมลองเดินสำรวจหาเบาะแสในบ้าน เจอแค่แว่นเก่าๆ ซ่อนอยู่ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้า เป็นแว่นหนาแบบเดียวกับที่เก้าใช้เป๊ะ
"อ่ะพี่! ได้นามสกุลละ" ไม่นานน้องกายก็กลับมาพร้อมรูปเอกสารสัญญาซื้อขายบ้าน มีชื่อเหมือนจะเป็นพ่อเก้าเขียนอยู่ว่า ดร.ปริญญ์ ธีรเวชชาญ
"เห้ย! ไวจัด ไปหามาจากไหนเนี่ย?"
"ไปหลอกถามแม่มา แค่นี้อีซี่… อิอิ" กายยิ้มอย่างภูมิใจ
"แล้วจะหาชื่อจริงเก้าจากไหนต่อดี?" ผมถาม เผื่อกายจะมีไอเดียเด็ดๆ
"เริ่มจากนามสกุลนี่แหละ เดี๋ยวกายค้นในโซเชียลให้" ว่าแล้วน้องก็ไปนั่งเปิดคอมไล่หาทั้งเฟสบุ๊ก ไอจี มืออาชีพโคตรๆ ทำเอาผมนั่งลุ้นตาม
ผมหันไปถามแบตเก้าเป็นระยะ แบบไม่ต้องกลัวกายสงสัยแล้ว ที่ตอนนี้เหลือแค่ 12% เท่านั้น
"งั้นเดี๋ยวกายเร่งสุดกำลัง เรื่องสืบพวกนี้กายถนัด!" น้องยังพิมพ์หาต่อ เจอแต่รูปหมอเต็มไปหมด ดูทรงแล้วครอบครัวเก้าคงเป็นตระกูลหมอชัวร์ ...
ผมกับน้องกายรีบกินข้าวเย็น รีบอาบน้ำ เสร็จแล้วก็มานั่งลุยหาต่อยาวๆ โดยผมก็ช่วยน้องหาด้วยอีกแรงในมือถือ ดูทรงคงยาวถึงดึกแน่ แต่ยังไงคืนนี้ก็ต้องเจอให้ได้
"ว่าแต่พี่มิกคุยและเห็นเขาได้คนเดียวเลยเหรอ? กายอยากเห็นของจริงบ้างอ่ะ..."
"ใช่ๆ ตอนนี้น้องมันเลเวลน้อยอยู่"
"โห ผียังมีเลเวลด้วยเหรอเนี่ย อย่างกับเกม RPG" กายตื่นเต้นซะเหมือนลืมกลัวไปแล้ว
"ก็ประมาณนั้น แล้วกายไม่กลัวแล้วใช่มั้ย?"
"กลัวดิ บอกเขาอย่ามาทำให้หลอนก็พอ" กายพูดแบบจริงจัง ทำผมรู้สึกผิดที่ไปรวมหัวกับเก้าหลอกน้องในห้องน้ำลุงภารโรง
"พี่ครับ ฝากขอโทษน้องพี่เรื่องที่เคยสิงคราวนั้นด้วยนะครับ..." เสียงเก้าดังจากด้านหลัง เหมือนรู้สึกผิดจริงๆ
"กายจำวันที่ฝันร้ายแล้วบอกว่าพี่ลักหลับได้ป่ะ?"
"จำได้ดิ ทำไมอ่ะ?"
"น้องเขาฝากขอโทษ วันนั้นเก้าแค่ลองสิงกาย… จนทำกายน้ำแตกอ่ะ" ผมพูดเสียงเบา กลัวน้องจะโกรธเอา
"ห๊ะ! สิงกายเนี่ยนะ!?"
"ใช่… แต่อย่าโกรธมันเลย น้องมันแค่อยากรู้อยากลอง แถมบอกว่าเป็นผีแล้วน้ำแตกไม่ได้ด้วย"
"เห้ย โคตรเจ๋งเลยว่ะน้องพี่" กายยกนิ้วโป้งให้เฉย
"อ้าว… ไม่โกรธ ไม่กลัวละเหรอ?"
"ไม่โกรธหรอก เพิ่งรู้ว่าผีก็เงี่ยนเป็น แบบนี้เข้ากันได้อยู่ ฮ่าๆ" กายหัวเราะชอบใจ เปลี่ยนจากหลอนเป็นหื่นทันที "บอกเก้าว่าถ้าอยากสิง ก็มาสิงได้เลยนะ กายอยากลองโดนสิงอีก"
"ตลกละ คนอะไรอยากโดนผีสิงกันเนี่ย?" ผมนี่งงกับตรรกะน้องจริงๆ
"ถ้าได้สิงจริง บอกเขาว่าผมขอชักว่าวทั้งคืนเลยนะครับ..." น้องเก้าก็อีกคน แบตก็ยิ่งจะหมดแล้วยังจะมาหื่นได้อีกนะ ...
เวลาผ่านไปแป๊บเดียวก็เที่ยงคืน ผมกับกายนั่งหาชื่อกันแบบใจจดใจจ่อ ลองทั้งไทยทั้งอังกฤษก็ไม่เจอซักบัญชีที่เข้าเค้าเลย...
"พี่มีเบาะแสอื่นมั้ย? แบบชื่อเล่น เรียนชั้นไหนไรงี้..." กายถาม เสียงเริ่มง่วงแล้ว
"เขาตายตอน ม.1 ถ้ายังอยู่ป่านนี้ก็ ม.3 แล้ว ชื่อเล่นนี่ไม่รู้เลย..."
"งั้นเดี๋ยวกายลองแอดพวกรุ่นพี่ ม.3 ดู เผื่อมีใครจำได้" ว่าแล้วก็นั่งไล่แอดเฟซรัวๆ ที่เหลือก็รอคนตอบรับ
"ขอบใจมากกาย ง่วงก็นอนก่อนได้นะ เดี๋ยวพี่หาต่อเอง"
"แล้วแบตเขาเหลือเท่าไหร่ละ?"
"ห้าครับ..." เสียงเก้าแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
"5% เองเหรอ! จะทำไงดีเนี่ย?" ผมเริ่มกังวลมากขึ้น
"งั้นให้เขาลองสิงกายดูมั้ย?"
"หะ? ตอนนี้เนี่ยนะ?" ผมหันขวับไปหาน้องทันที
"ใช่พี่ ถ้าสิงได้อาจไม่เสียแบตไง อาจยืดเวลาได้ถึงเช้า" กายพูดเหมือนโคตรมั่นใจ
"แล้วรู้ได้ไงว่ามันเวิร์ก?"
"เดาอ่ะ... ไม่ลองไม่รู้พี่"
"มันอาจจะได้ผลแบบที่น้องชายพี่ว่าเลยก็ได้นะครับ" เก้าพูดขึ้น เหมือนก็อยากลองอยู่แล้ว
ผมถอนหายใจ "ก็ได้... เขาบอกว่าต้องให้กายหลับก่อนถึงจะสิงได้"
"งั้นกายไปนอนละ ง่วงพอดี" น้องหาวปากกว้าง "บอกน้องเก้าพี่เต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ"
"น้องชายพี่ใจดีจังเลยครับ..." เก้าพูดยิ้มๆ เหมือนดีใจสุดๆ เริ่มเอะใจว่าทั้งหมดเป็นแผนของเก้าป่าวเนี่ย? คงไม่ลงทุนขนาดนี้หรอกมั้ง... ...
เวลาล่วงเลยจนเกือบตีสอง ผมยังนั่งไล่หาชื่อให้น้องเต็มที่ โดยไล่หาในเฟสบุ๊คทั้งจากเพื่อนม.3 ที่กายแอดไว้ ทั้งคนที่นามสกุลเดียวกันเผื่อเป็นญาติ… ก็ยังไม่เจอแม้เงารูปเก้าในเฟสเลย
"น้องพี่… เหมือนจะหลับแล้วนะครับ" เก้ากระซิบเบาๆ ดวงตาเป็นประกายเหมือนรอจังหวะนี้มานาน
"แล้วต้องทำยังไงอ่ะ?"
"เดี๋ยวผมทำให้ดูครับ" ว่าแล้วน้องก็ปิดโหมดประหยัดแบต ก่อนร่างเปลือยเปล่าจะปรากฏตรงหน้า เล่นเอาผมเสียสมาธิไปเลย
"ต้องแก้ผ้าด้วยเหรอเก้า?"
"ใช่ครับ จะได้สิงถนัด" พูดจบก็เอนตัวลงทับร่างกายที่หลับสนิทของกาย มืออีกข้างกดมือถือใช้แต้มเพื่อเปิดโหมดสิงร่าง เห็นเหลือแบตแค่ 2% เท่านั้น
"กำลังเริ่มต้นการ Sync กับร่างค่ะ กรุณารอสักครู่..." เสียงระบบดังขึ้น ทำเอาผมอึ้ง... ที่แท้คำว่า 'สิง' ก็มาจากคำว่า Synchronize เองเหรอเนี่ย?
"ฝากขอบคุณน้องชายพี่ด้วยนะครับ… เจอกันครับพี่" เสียงเก้าค่อยๆ แผ่วเบา หายใจช้าลง พร้อมร่างที่ค่อยๆ เลือนหายไป ก่อนที่น้องกายจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ… ... . "เก้าเหรอ?... เป็นไงบ้าง" ผมถามร่างน้องกายที่ค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นมานั่ง
"พี่ครับ ขอแว่นผมที่พี่เจอวันนี้หน่อยสิครับ..." เก้าพูดด้วยบุคลิกเรียบร้อยเป็นประจำ ต่างจากน้องกายชัดเจน
ผมเดินไปหยิบแว่นเก่าๆ เช็ดฝุ่นให้น้องลองใส่ดู "...เห็นชัดขึ้นมั้ย?"
"ชัดแจ๋วเลยครับ ขอบคุณครับพี่" น้องยิ้มตอบสบตาผมแปปนึง ก่อนจะโผเข้ามากอดผมแน่นทำเอาตั้งตัวไม่ทัน "รู้สึกดีจังครับ ในที่สุดก็โดนตัวพี่ได้แล้ว..."
"ตัวเย็นจัง... จะพาน้องพี่ตุยป่ะเนี่ย?" ผมแซวติดตลกแก้เขินไปงั้น
"ไม่หรอกครับ... ยืมใช้เสร็จเดี๋ยวคืนให้แบบครบ 32 เลยครับ" น้องเงยหน้ามองผมแล้วยิ้ม แม้ปากจะดูซีดกว่าเดิมนิดหน่อย
พอได้มองหน้าน้องใกล้ๆ แล้วรู้สึกใจเต้นแปลกๆ ยิ่งใส่แว่นนี้แล้วนึกถึงหน้าเก้าขึ้นมาเลย ทำเอาผมลืมตัวเผลอก้มหน้าไปจูบปากเก้าเบาๆ ไม่ได้คิดว่านี่คือน้องกายอีกต่อไปแล้ว... ...
เผลอแปปเดียวเราสองคนก็ไปนอนแก้ผ้าจูบกันอยู่บนเตียงอย่างดูดดื่มแล้ว ความรู้สึกไม่เหมือนกับตอนจูบน้องกายเลย ทั้งลมหายใจและลิ้นของน้องนั้นเย็นเฉียบ ผมดูดลิ้นน้องเพลินอย่างกับดูดไอติม ต่างคนต่างไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงหายใจเบาๆ ผสมกับเสียงแลกน้ำลายกันอยู่ในห้องนอนในเวลานั้น... มือน้องเริ่มกำแท่งควยขนาด 5 นิ้วของน้องกาย รูดชักเล่นไปด้วยเหมือนห้ามใจตัวเองไม่ได้ ทำเอาผมเองก็เงี่ยนจัด ชักของตัวเองเล่นไปพร้อมกับน้องด้วยเหมือนกัน...
"ซีดด... อืมมม... เป็นไงบ้าง?..." ผมครางสลับรัวลิ้นใส่ริมฝีปากน้องเบาๆ
"อ่าา... รู้สึกดีจังครับ... ซี้ดด..." น้องแลกลิ้นรัวตอบมาให้ผมได้ชิมรสชาติอันหอมหวาน สลับกับไซร้ไปตามซอกคอขาวๆ กลิ่นสบู่ที่คุ้นเคยของเก้ายังติดมาด้วยอยู่เลย
"ผมขอลองอมได้มั้ยครับ?..." น้องกระซิบเบาๆ ข้างหูผม ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปที่หว่างขาผมแบบไม่ต้องรอผมอนุญาต เอาปากครอบดูดอมท่อนเอ็นขนาด 6 นิ้วของผมจนมันรู้สึกเย็นวาบไปทั้งแท่ง
"ซีดด... อ่าา... เสียวมากก..." ผมกดหัวน้องโยกขึ้นลงโดยไม่ต้องตอบ แม้ลีลาการอมจะไม่เท่าน้องกาย แต่ความเย็นของปากน้องก็ทำเอาผมเสียวจนแทบขาดใจ และมือน้องก็รัวชักแท่งควยตัวเองตามไปด้วย
"อืมม... จะแตก... พี่จะแตกแล้วเก้า... อ๊าาา..." ไม่นานนักผมก็ทนไม่ไหว กดหัวน้องให้รับน้ำว่าวผมไปเต็มๆ เป็นครั้งแรก รู้สึกเพลียมากกว่าปกติ... เหมือนโดนดูดพลังชีวิตไปพร้อมกันด้วยเลย แต่ก็ยอมแลกถ้ามันจะช่วยเพิ่มพลังให้น้องอยู่ได้นานขึ้นอีกหน่อย...
"ซี้ดด... ผมก็จะแตก... อื้มมม... อ๊าาา..." เก้าถอนปากออกจากท่อนเอ็นผม ก่อนจะลุกขึ้นมาชักควยน้องกายจนน้ำแตกพุ่งราดเต็มหน้าท้องผมเยิ้มเลย เห็นหน้าน้องเคลิ้มดูมีความสุขมากๆ
"ขอบคุณครับ... ไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนเลย..." น้องพูดเหมือนได้สมใจอยาก ก่อนจะก้มตัวลงมาดูดปากผมต่ออีกนิด ทำเอาผมเคลิ้มจนแทบจะหลับคาเตียงไปพร้อมกับน้องละ ...
เสียงแจ้งเตือนจากมือถือกายดังขึ้น มีคนรับแอดเพื่อนมาแล้ว คงเป็นเด็ก ม.3 ที่น้องแอดไว้แน่ๆ
"เดี๋ยวพี่ไปล้างหน้าก่อนนะ…" ผมได้สติ รีบทำให้ตัวเองตื่นเต็มตา แล้วกลับมาใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิม รีบให้เก้าช่วยสแกนนิ้วปลดล็อกมือถือกาย แล้วนั่งทักแชทหาข้อมูลต่อบนเตียง โดยมีน้องเก้านอนหนุนตักผมในชุดนอนเพื่อพักสายตาไปด้วย
'สวัสดีครับ มีเรื่องจะรบกวนถามหน่อยครับ' ผมทักไปหาเฟสที่เพิ่งรับแอดเมื่อกี๊ และได้แต่ภาวนาในใจว่า... รอบนี้ขอให้เจอทีเถอะ... ถ้าเจอจะไปวิ่งรอบหมู่บ้านอีกเก้ารอบเลย สาธุ... ตอนนี้คงต้องพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกอย่างแล้วจริงๆ
เด็กม.3 - ดีครับ เห็นแอดมา มีอะไรเหรอครับ ผม - ตอนม.1 พอรู้จักเด็กคนนึงที่มาเรียนแค่เทอมเดียวมั้ยครับ ใส่แว่น ตัวเล็กๆ หน่อย เด็กม.3 - คุ้นๆ อยู่ครับ ใช่ชื่อเบสท์รึเปล่า ผม - ไม่แน่ใจครับ รู้ชื่อจริงมั้ย น่าจะนามสกุล ธีรเวชชาญ เด็กม.3 - ไม่ชัวร์อะครับ นานมากแล้ว รู้จักกับเขาเหรอครับ ผม - ญาติกันครับ พอดีอยากรู้ว่าเขาหายไปไหน เด็กม.3 - เห็นว่าไปเรียนต่อต่างประเทศมั้งครับ ผม - อยู่ห้องเดียวกันเหรอครับ พอมีเฟสเขามั้ย เด็กม.3 - คนละห้องครับ แต่เดี๋ยวถามเพื่อนที่เคยอยู่ห้องเดียวกันให้ ผม - ขอบคุณมากเลยครับ เดี๋ยวรอนะครับ
"เก้า! ใกล้จะเจอแล้วเก้า!" ผมดีใจจนเผลอเขย่าตัวน้อง
"จริงเหรอครับ… ดีจัง" เสียงเก้างัวเงียเหมือนจะหลับอยู่
"เก้าน่าจะชื่อเล่นว่าเบสท์ พี่รอเพื่อนเขาตอบอยู่นะ"
"ครับ… เรียกชื่อไหนก็ได้ครับ แต่อยากให้พี่เป็นพี่ชายผมบ้างจัง" เก้าพูดอะไรแปลกๆ พร้อมน้ำตาเริ่มไหลออกมา
"เรียกว่าเก้าแหละ ถ้าเติมแบตได้แล้ว เดี๋ยวให้เป็นน้องชายพี่อีกคนเลย" ผมลูบหัวปลอบน้องเบาๆ
"ขอบคุณนะครับ… แต่ผมคงต้องไปแล้วล่ะ..." คำพูดน้องทำเอาผมหยุดหายใจไปชั่วขณะ น้ำตาคลอตามน้องไปแล้ว
"อย่าเพิ่งไป… พี่ใกล้จะเจอแล้วเก้า" ผมรีบเปิดเฟส ค้นหาคนชื่อเบสท์จากเพื่อนร่วมกันของหลายๆ คนแบบไม่รออะไรแล้ว จนเจอเฟสนึง รูปโปรไฟล์สีดำ ชื่อ Penneung Bezt ข้างในไม่มีรูปตัวเองเลย แต่โพสต์ล่าสุดเขียนว่า 'ขอโทษที่ทำให้ป๊ากับม๊าผิดหวังนะครับ' ความรู้สึกในใจผมบอกได้ทันทีว่า… นี่แหละคือเก้าชัวร์ "เจอแล้วเก้า! พี่เจอแล้ว!" ผมรีบเรียกน้องทันที
แต่เก้ากลับร้องไห้สะอึกสะอื้น เหมือนละเมอไปเอง "เบสท์ขอโทษนะครับป๊า… ฮือๆๆ..."
"ไม่เป็นไรนะ… พี่อยู่นี่แล้ว" น้ำตาผมไหลไม่หยุด ทั้งดีใจทั้งสงสารน้อง
"พี่มิก… นี่กายเอง..." เสียงกายพูดขึ้นเบาๆ เหมือนคนเพิ่งตื่น เห็นน้องค่อยๆ ลืมตามองหน้าผม
"กายเหรอ…" ผมรีบเช็ดน้ำตา ตั้งสติ แล้วหยิบมือถือจะโทรหาเก้า แต่ไม่มีคนรับสายเลย...
"กาย… ไปเซเว่นเป็นเพื่อนพี่หน่อย" ผมลุกหยิบกระเป๋าสตางค์กับมือถือติดมือไปด้วยอย่างไว
"ห้ะ ตอนนี้เลยเหรอพี่?" น้องกายตื่นทันที ทำหน้าเหวอสุดๆ ...
ผมรีบปั่นจักรยานออกจากบ้านตอนตีสาม ให้น้องกายซ้อนท้ายกดโทรหาเก้าไปด้วยเรื่อยๆ "ติดมั้ยกาย?" ผมหันไปถามพลางเร่งปั่นสุดแรง
"ยังไม่มีคนรับเลยพี่..."
พอถึงเซเว่น ผมรีบหย่อนเหรียญใส่ตู้บริจาคหน้าเคาน์เตอร์ คว้าน้ำเปล่ามาขวดหนึ่งแบบด่วนๆ แล้วยื่นให้กายจ่ายเงินก่อนที่ตัวเองจะวิ่งออกไป ตรงไปหาต้นไม้แถวนั้น เปิดฝาขวด ลองกรวดน้ำทันที "ขอให้บุญกุศลนี้ส่งถึง… น้องเบสท์ เด็กชายเป็นหนึ่ง ธีรเวชชาญ เกิดวันที่ 9 ธันวาคม ผู้ล่วงลับไปแล้วด้วยเถอะครับ"
"...โทรติดแล้วพี่มิก!" กายวิ่งมาพร้อมมือถือ สีหน้าดีใจสุดๆ
"จริงเหรอ?... เอามาให้พี่!" ผมคว้ามือถือมาทันที "ฮัลโหลเก้า… เก้ายังอยู่มั้ย"
"...อยู่ครับพี่มิก แต่พี่อยู่ไหน ทำไมผมไม่เจอใครเลยในห้อง?" เสียงน้องตอบมาครั้งแรก ทำเอาผมโล่งใจแบบสุดชีวิต
"พี่... พี่มาทำบุญให้เก้า" ผมพูดเสียงสั่น อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเองอีกครั้ง
"อ๋อครับ… แบตผมขึ้นมา 30% แล้วนะพี่" เสียงน้องดูสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"รอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ก็กลับแล้ว..." ผมพูดพลางนั่งร้องไห้ตรงนั้น ความรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก น้องกายเลยนั่งลงข้างๆ คอยปลอบผมอยู่พักใหญ่ ...
คืนนั้นผมแทบไม่ได้นอนเลย เช้ามายังขอแม่ใส่บาตรหน้าบ้านด้วย ทำเอาแม่สงสัยว่าทำไมขยันตื่นเช้าแปลกๆ พอเสร็จก็กรวดน้ำให้เก้าอีกรอบ จนแบตน้องเต็มร้อยเหมือนเดิม
"งั้นพี่ต้องคอยทำบุญให้ผมเรื่อยๆ เลยสิ จะไม่ลำบากเหรอ?" เก้าถามขณะรอผมแต่งตัวไปโรงเรียน
"ไม่เป็นไร พี่ทำได้... เก้าเป็นน้องชายพี่แล้วหนิ" ผมยิ้มให้ ยอมเป็นพี่ชายตามที่สัญญาไว้
"ขอบคุณนะครับ... ไม่เคยมีใครทำเพื่อผมขนาดนี้มาก่อนเลย" เสียงน้องเต็มไปด้วยความปลื้มใจ
"เลิกเรียนไปวิ่งกับพี่ด้วยนะ พี่บนไว้ว่าจะวิ่งเก้ารอบถ้าหาชื่อจริงเก้าได้"
"ได้ครับ… พี่ชาย~"
วันนี้ผมกับน้องกายไปโรงเรียนด้วยกันแบบง่วงๆ คงได้หลับในห้องแน่ แต่ก็คุ้มค่าที่ทำให้เก้ากลับมาเป็นปกติได้ แถมยังได้รู้จักตัวจริงน้องมากขึ้นอีก เหลือแค่เรื่องเดียวที่ผมต้องรู้ให้ได้ ว่าน้องเก้าตายเพราะอะไร?…
ผมรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ จากการได้ไปเจอชีวิตก่อนตายของเก้า... ไม่เชื่อว่าคนแบบน้องจะเป็นซึมเศร้าแล้วฆ่าตัวตายด้วยตัวเองแน่ๆ... ... . . อ่านตอนต่อไป... >>ตอน 6 - เหตุเกิดเพราะความหวงน้อง<<
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-8-12 11:51:53
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-8-12 16:08:06
โพสต์ 2025-8-12 16:26:41
โพสต์ 2025-8-12 17:25:35
โพสต์ 2025-8-12 23:40:48
