ผมจำได้ว่าช่วงนั้นมันใกล้ๆ งานหนังสือพอดี แต่ไม่เกี่ยวรัยกะที่ผทเล่าหรอกคับ 555 วันนั้นฮอลมันไปไหนแถวเกษตรอ่ะคับ อยู่ดีๆ มันโทรหาผม "พี่น๊อต...ตอนนี้ฮอลอยู่แถวเกษตรนะ" ผมก็ตอบ "อื้ม" เท่านั้นแหละคับ "พี่ไม่สนใจฮอลเลยนะ ใช่สิทิ้งฮอลใช่มั๊ย? ไม่อยากฮอลเลยใช่มั๊ย?" คือ...กูผิดเหรอเนี่ยยยยย????? ><! แล้วมันก็งอนวางสายไป ผมก็กะว่าจะโทรกลับ แต่นึกอีกที ไม่ ไม่ ไม่ เราต้องหยุด!!! ก็เลยไม่โทรกลับ หลังจากนั้นน่าจะ 10 พ.ย. 56 ถ้าผมจำไม่ผิดนะ ผมกำลังเตรียมตัวออกไปช่วยเพื่อนเตรียมงานวันรุ่งขึ้น ฮอลโทรเข้ามาหาผมประมาณเย็นๆ บอกว่าจะมาหา ในใจผมก็คิดว่า...เอาอีกแระ มาตอนกูไม่ว่างทุ๊กกกกกกที... ก็เลยถามไปว่าจะมาตอนไหน? จะมานานมั๊ย? ผมจะเป็นงี้ประจำนะคับ คือไม่บอกว่าจะไปไหน อะไร ยังงัย ถ้าไม่มีคนถาม แต่ผมจะเผื่อเวลาไว้เสมอ ฮอลบอก "ไม่รู้ดูก่อน" ผมเลยบอกว่า "ห้ามเกิน 2 ทุ่มนะ" มันก็อือๆ แล้วผมก็นั่งรอมัน ทั้งๆ ที่ความจริงผมเลทเพื่อนมา 1 ชม. แล้วด้วยซ้ำ TT สุดท้ายผมรอจน 20.30 แต่ฮอลก็ไม่มาก็เลยคิดว่าเราควรจะทำในสิ่งที่เราควรทำนะ คือ ไปช่วยเพื่อนทำงาน และผมก็ไม่โทรหาฮอลด้วยคับ เพราะผมเบื่อ สัก 4 ทุ่ม มันโทรมาหา(ใส่อารมณ์นิดๆ) "พี่น๊อต พี่อยู่ไหนเนี่ย บอกแล้วงัยว่าจะมาหา แล้วพี่ทำไมไม่อยู่ห้อง?" ผมตอบ "ก็พี่บอกแล้วงัยว่าห้ามเกิน 2 ทุ่มนะ พี่มีงาน พี่ต้องมาช่วยเพื่อน" ฮอลต่อ "แต่นานๆ อ่ะฮอลมาทีนะ พี่ไม่อยากเจอฮอลเลยเหรอ ทำไมเดี๋ยวนี้พี่เป็นงี้อ่ะ ฮอลรักพี่นะพี่น๊อต ฮอลไม่อยากเสียพี่ไปอ่ะ พี่ทำเป็นไม่สนใจฮอลเหมือนแต่ก่อนเลย ฮอลเครียดนะ ถ้าพี่ทิ้งฮอลอ่ะ ฮอลจะไปอยู่กะป้าที่ใต้หวันจริงๆ ด้วย ไม่เรียนมันแล้ว" มันมาเป็นชุดเลยคับ ผมเลยตัดปัญหา "อ่ะๆ งั้นเข้ามาหาพี่ในมอ มาเจอกันที่สแตนตรงสนามบอลนะ" ฮอลยังไม่จบคับ "พี่ก็เงี๊ยยยย ฮอลบอกแล้วงัยว่าฮอลไม่อยากเข้ามอ(มันกลัวเจอเพื่อน เจอคนรู้จัก) แล้วพี่ยังจะให้ฮอลเข้าไปอ่ะนะ" ผมเริ่มรำคาญมันแระเลยขึ้นเสียงไปนิดๆ "ถ้าไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา จะอะไรนักหนาตอนนี้มันดึกแล้วนะ คนมันไม่มีแล้ว แล้วจะกลัวรัยนักฮะ? จะมาหรือไม่มา ถ้าไม่มาก็วาง พี่มีงานต้องทำ" เท่านั้นและคับ มาทันที 555

     พอฮอลมาถึงเราก็ไปคุยกันตรงสแตนมืดๆ 2 คน ฮอลรู้ว่าผมไม่พอใจมัน มันพยายามพูดเล่นกะผมแต่ตอนนั้นอารมณ์ผมไปแล้วอ่ะ แต่ผมไม่โวยวายนะคับ ผมจะนิ่งๆ อยู่ดีๆ ฮอลเอามือมากุมมือผมแล้วบอกว่า "พี่รู้มั๊ย ฮอลรักพี่มากเลยนะ ตอนฮอลไปอยู่ที่นั่น ฮอลเคยนะแบบว่าไม่เข้าใจปุ๊บ ปิดหนังสือ แล้วจะไปหาพี่...แต่ฮอลก็ลืมไปว่าไม่มีพี่อยู่ข้างๆ แล้ว พี่คือพี่ที่ฮอลรักมากที่สุด ไม่รู้ทำไมนะ ฮอลรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่มีพี่อยู่ข้างๆ ฮอลไม่อยากให้พี่หนีไปจากฮอล ที่ผ่านมาฮอลขอโทษที่ฮอลไม่ค่อยติดต่อมา เพราะฮอลยังทำใจไม่ได้นะที่ย้ายไปที่นั่น ฮอลไม่อยากคุยกะใคร ตอนนี้โอเคขึ้นแล้วคับ" แล้วมันก็ขอบมายอผมว่าที่ได้คณิต ได้รัยไป ก็เพราะผมสอนมันทั้งนั้นนะ^^ ส่วนผมก็พูดกะมันไปว่า "พี่น้อยใจนะ เราไม่เจอกันตั้ง 5 เดือน ฮอลมาแค่ 2 ชม. ก็ไปแล้ว พี่รู้สึกว่าพี่ไม่สำคัญกับฮอลเลยสักนิด เวลาพี่ทักไปหาหลายๆ ครั้ง ฮอลไม่เคยตอบเลย แต่เวลาฮอลมีรัยขึ้นมา ทักมาหาพี่ พี่ก็ตอบตลอด ไม่รู้ดิ พี่พูดไม่ถูก(ความจริงคือ กูชอบมึงนั่นแหละ เอาง่ายๆ 555)" คุยกันสักพักระหว่างคุยมันก็แอบถ่ายรูปผม และก็เรียกให้ผมถ่ายกะมัน แต่ผมไม่อยากถ่ายแล้วอ่ะ เซ็งงงงง!!! ก่อนกลับมันก็ขอกอดผมก่อน แต่ผมไม่ยอมให้กอด บอกว่า "ไม่ต้องหรอก จะกอดทำไม555 (ใจจริงก็อยากนะ ^^)" แล้วมันก็ขี่มอไซค์กลับไปห้องเพื่อน 2 ผ่านไป มันมาเคาะห้องผมตอนตี 5 ผมงงเลย "ปั๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่น๊อตตตตตตต พี่น๊อตตตตต เปิดประตูหน่อย ฮอลเองงงง" ก็เดินไปเปิด ไม่มีรัยหรอกคับ มันมาเอาเสื้อที่ทิ้งไว้ห้องผมเมื่อตอนมาแล้วก็ขอเงินผม 200 บาท ผมก็ให้ไป ผมเลยขอกอดมันแล้วหอมแก้มไปทีนึง...แต่ดูเหมือนมันไม่เต็มใจเลยคับ TT จากวันนั้นถึงวันนี้ ผมก็ไม่ได้เจอฮอลอีกเลย

     ทุกวันนี้ยังติดต่อกันบ้างคับทางไลน์ แต่นานนนนนนนนนนนกว่าจะได้คุย เพราะมันไม่ชอบตอบผม ไม่รู้เป็นรัย ผมเลยไม่คุยรัยมากคับ ถามคำ ตอบคำ ถึงตอนนี้แม้ผมจะอยากเจอฮอลแค่ไหน อยากกอด อยากหอมแก้ม อยากโทรหา อยากนั่งคุย อยากบอกว่าคิดถึง ผมก็ไม่เคยทำ ฮอลชอบถามผมเสมอว่า คิดถึงมันมั๊ย แต่ผมก็จะเบี่ยงเบนประเด็นไปตลอด เลี่ยวที่จะไม่ตอบว่าคิดถึง ถึงแม้ว่าใจจริงอยากจะพูดแทบตาย ผมไม่เคยรู้ว่าฮอลอยู่ดีมีสุขยังงัย เพราะเดี๋ยวนี้ฮอลไม่เคยเล่ารัยให้ผมฟังเลย เมื่อก่อนฮอลชอบโทรหาผม ตอนนี้ไม่เลย ผมเลยถอดใจแล้วคับ ด้วยเหตุผมอะไรน่ะเหรอ เอาตรงๆ ผมไม่คู่ควรกับฮอลหรอกคับ เราคิดต่างกัน ถึงผมจะไม่ได้บอกว่าชอบก็เหอะ แต่ก็เดาได้ ถ้าฮอลรู้ว่าผมชอบ ฮอลคงเสียใจที่มีพี่แย่ๆ อย่างผม ส่วนผมถ้าบอกไปก็คงเสียใจเช่นกัน ผมเป็นอย่างนี้ ผมก็ไม่อยากให้ใครรู้ กลัวแม่พ่อเสียใจ ผมเลยนึกโกรธโชคชะตาอย่างมาก ฮอลเคยพูดว่า เราเจอกันโดยบังเอิญ นี่คือพรหมลิขิตที่ทำให้เราเจอกัน เราเคยทำบุญร่วมกันมา ตอนนี้ผมก็คิดว่าบุญคงหมดแล้ว ผมกะฮอลตอนนี้แทบจะกลายเป็นแค่คนรู้จักกัน ผมไม่เคยลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ผมยังจำวันแรกที่เจอฮอลได้ดี ภาพทุกภาพมันคงกลายเป็นเพียงหนังเรื่องนึงที่เราเคยดู มันไม่มีวันเป็นจริงอีกแล้ว ทุกนั้นข้าวของของฮอลผมเก็บไม่ให้เห็น เพราะมันทำให้ผมเห็นภาพเก่าๆ ตลอดแล้วร้องไห้อีก TT

     ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอดนะคับ ชีวิตของผม ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ฮอลคือคนที่เข้ามาในชีวิตผม ทำให้ผมยิ้ม หัวเรอะ ร้องไห้ แต่มันก็ไม่มีอีกแล้ว ผมพยายามใจแข็งไม่อยากกลับไปร้องไห้อีก ถึงจะห่งมันแค่ไหน ก็คิดซะว่า "ชีวิตเขา ชีวิตเรา" ผมจะต้องรักตัวเองมากๆ จิตใจบอบช้ำมาเกินพอแล้ว ผมไม่โกรธฮอล แต่ผมโกรธตัวเองที่เอาใจไปยึดติดกับภาพลวง เรื่องราวระหว่างเราสองคน สอนให้ผมเข้าใจอะไรมากขึ้นคับ ผมยังคงให้คำปรึกษาฮอลทุกครั้งที่ฮอลทักมา ไม่เคยคุยเรื่องส่วนตัวทั้งนั้น "ถึงจะเจ็บ แต่ผมก็ยังอยากเห็นคนที่ผมรักมีความสุข" คอยเป็นคนกลาง รับฟังเมย์ รับฟังฮอล TT ...ชีวิตผมคงไม่เหมาะกับการมีความรักแบบนี้สินะ งานคงเหมาะสุด... อ้อลืมบอกไป ผมไม่เคยไปที่ยวกะฮอล ไม่เคยไปนั่งกินรัยกิน 2 คนแบบตั้งใจ ไม่เคยถ่ายรูปคู่กันสักครั้ง นะคับ เรื่องราวของผมก็มีเท่านี้แหละคับ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะค้าบบบบบบบ สมหวังเรื่องความรักทุกท่ายนะค้าบบบบบ _/\_