ก่อนหน้านี้ผมเคยเขียนชีวิตรักที่ไม่ค่อยจะเรียกได้เต็มสักเท่าไหร่มาแล้ว จนเริ่มปลงไปสักพักหนึ่งตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป ก็พอให้เลิกเรื่องแบบนี้ได้ชั่วครู่ จนเมื่อประมาณ 2 ปีก่อน ผมได้เจอกับคนคนหนึ่ง คนที่ทำให้ผมรู้สึกอย่างใกล้ชิดตั้งแต่แรกเห็นติดตรงที่ว่า "เขาเป็นลูกศิษย์ผมเอง" วันแรกของกิจกรรมปฐมนิเทศก่อนเปิดภาคเรียน ม.4 ผมซึ่งเป็นที่ปรึกษาของรุ่นนี้เลยจำเป็นต้องร่วมกิจกรรมทั้งหมด วันแรกที่ผมเห็นเขาผมรู้สึกเหมือนว่าผมเคยรู้จักเขา ได้แต่แอบมองห่างๆ ดูไปดูมาเขาน่ารักมากเลย เด็กหนุ่มหน้าตาดี คิ้วหนา ตาชั้นเดียว หุ่นดี วัยกำลังโต สุดท้ายผมก็มีโอกาศได้รู้จักเราครับ เนื่องจากมีกิจกรรมที่นักเรียนจะต้องล่าลายเซ็นต์เพื่อนๆ และอาจารย์ ผมเลยให้เขาร้องและเต้นเบบี้ชาร์ค ตอนนั้นผมรู้ตัวเลยว่าผมนั่งยิ้มแก้มปริเลย แต่สิ่งที่แปลกมีอยู่ 2 เรื่อง เขามีหน้าตาที่เหมือนกับรุ่นน้องคนหนึ่งที่ผมแอบปลืม และนามสกุลเหมือนกันคนที่ผมชอบคนก่อน (ที่เคยเขียนบล็อกไปหลายๆ ตอน) และนั่นแหละครับเลยเป็นเหตุให้ผมได้คุยกับเขามากขึ้น เพราะอยากรู้ว่าเขาเกี่ยวข้องอะไรกับคนที่ผมเคยชอบ

          เวลาร่วงเลยมาถึงตอนเปิดภาคเรียน โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนประจำครับ ดังนั้นผมจะพักอยู่หอเดียวกันกับนักเรียนทุกคน เราอยู่คนละชั้นกันก็ไม่ได้เจอทุกวันหรอก ส่วนในคาบเรียนก็ไม่ได้เจอสักเท่าไหร่เนื่องจากผมไม่ได้สอนเยอะ อาศัยว่าแกล้งเรียกเขามาช่วยงานบ้าง ชวนไปเล่นกีฬาบ้างแค่นั้นเอง หรือบางทีผมก็ไปนั่งเล่นห้องเขาบ้าง แต่ก็ต้องสงวนท่าทีเนื่องจากเพื่อนๆ เขาก็อยู่อีก 3 คน เขาดูจะเป็นเด็กง่ายๆ อะไรก็ได้ มีอะไรไม่ค่อยพูด มีอยู่วันหนึ่งผมตั้งใจจะเดินไปชวนเล่นกีฬา แต่เขาก็นอนเล่นอยู่บนเตียงในห้องคนเดียว ในหัวผมตอนนั้นเริ่มคิดไม่ดีแล้วสิ ผมนั่งลงข้างๆ เขา เริ่มเกาคาง เล่นหู แถมด้วยจับหัวนมเขา ซึ่งจริงๆ ผมก็เล่นแบบนี้กับเขามาสักพักแล้ว นอกจากนี้เวลาเจอกันผมก็จะชอบเรียกชื่อและส่งมินิฮาร์ทให้เขาก็ส่งกลับมาเช่นกัน แต่เย็นนั้นมันมีอะไรมากกว่า ในขณะที่เขานอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง ผมก็เริ่มจับหน้าท้องเขาและลามไปถึงตรงนั้นแต่เป็นเพียงภายนอก จับเล่นอยู่สักพักจนมันตื่นตัวอย่างเห็นได้ชัดแต่เขาก็ไม่ขัดขืนและยังคงเล่นมือถือต่อไป สักพักผมก็ไปเล่นกีฬาต่อส่วนเขาก็นอนเล่นต่อไป

          มีหลายครั้งที่ผมแกล้งหาเรื่องไปหาเขาหรือให้เขามาหาผม จนผมเองก็ลืมคิดไปว่าเขาจะอึดอัดไหม เขาผิดคำพูดกับผมบ่อยทั้งๆ ที่คำพูดในทีนี้มันอาจจะไม่ใช่ความพึงพอใจจากเขาเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งผมชวนเขาแกลมบังคับให้ไปเล่นกีฬาด้วยกันแต่เขากลับตั้งใจผิดนัด ผมกลับงอนเขาเองและทั้งๆ ที่เขาก็คงรู้สึกแย่ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ผมเดินไปหาเขากะว่าจะขอโทษ แต่เห็นเขาอยู่คนเดียวในห้องเลยเปลี่ยนใจเป็นดราม่าแทน เหตุการณ์นั้นก็เลยเป็นเหตุให้ผมได้ล้วงเข้าไปในกางเกงเขาคล้ายกับเป็นการขอโทษ 

          หลายวันผ่านไปเหมือนตัวเองได้ใจเลยไปหาเขาอีก พอเห็นเขาอยู่คนเดียวก็ยิ่งคิดไปใหญ่ วันนั้นเขานั่งทำการบ้านอยู่คนเดียว มือผมก็ซุกซนไปจับของเขาเล่นจากด้านนอกพอเห็นเขาไม่ตอบโต้อะไรก็เลยล้วงเข้าไปแต่มันยังหลับอยู่ผมเลยแกล้งเปิดเอาออกมา เขาก็มีท่าทีขัดเล็กน้อยด้วยการเอามือมาปิดแล้วก็เอาออก ผมก็ยังจับเล่นภายนอกต่อเป็นระยะๆ จนมันเริ่มตื่นตัวเลยเอามือล้วงลงไป แต่เขาเอามือมาป้องไว้ผมเลยบอกเขาว่า "ขอดูหน่อยนะ เดี๋ยวจะไปแล้ว" เขาก็เอามือออก ผมล้วงเข้าไปจับและเปิดออกมาดู ยอมรับเลยว่าสวยงามจริงๆ และก็จับเล่นอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเก็บของเขาเข้ากางเกงไป

          เวลาผ่านไป ผมยิ่งรู้สึกชอบเขามากขึ้น ยิ่งช่วงที่เขาต้องทำงานกับผมผมยิ่งออกอุบายให้เขามาที่ห้องบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรถึงขั้นนั้น และทุกๆ ครั้งก่อนที่เขาจะกลับห้องผมก็จะขอกอดเขา ซึ่งเขาก็ให้กอดและเขาก็กอดตอบแบบไม่เขินอายเนื่องจากอยู่ในห้องกันสองคน บางครั้งผมก็ขอจุ๊ฟหน้าผากเขา เขาก็ยอมให้ทำ เราเป็นแบบนี้บ่อยมาก มากจนบางครั้งผมอาจลืมคิดไปว่าสถานะของเราสองคนเป็นอะไรอยู่ และเขาอาจจะทำไปเพราะเกรงใจเราก็ได้

          ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเขาแก้งานกับผมเยอะมาก แต่ในระหว่างนั้นผมก็แอบน้อยใจด้วยเรื่องบางอย่าง นั่นคือนิสัยเดิมๆ ของผมที่ไปบังคับใจเขาให้ไปเล่นกีฬาด้วยกันก่อนแยกย้ายกลับบ้านช่วงปิดเทอมแต่เขาก็ไม่ไป เขาแก้งานจนผ่านจากนั้นทางโรงเรียนจึงปลดล็อคเกรดให้ ช่วงนั้นผมไม่ได้ถามไถ่ความเห็นเขาเลยเพราะน้อยใจแบบไร้เหตุผลและไม่ควรด้วยซ้ำ ทำให้เราต่างเงียบหายกันไป จนเมื่อเร็วๆ นี้ผมรู้สึกอยากคุยกับเขาเลยทักไปหา มีการอ่านข้อความแต่ไม่ตอบกลับ วันรุ่งขึ้นผมก็ลองทักไปใหม่แต่คราวนี้ไม่อ่านเลยด้วยซ้ำ ผมก็เริ่มแปลกใจเข้าไปใหญ่ว่าเขาโกรธผมเรื่องอะไร จนช่วงสองอาทิตย์มานี้ผมก็พยายามพิมพ์แชทไปถาม โทรไปก็ตัดสายและปิดเครื่องหนี ทำให้ผมยิ่งคิดไปกันใหญ่ว่าเขาอาจจะไม่พอใจกับผลการเรียนแน่ๆ เลย อาจเพราะทุ่มเทกับวิชาผมมากแต่กลับไม่ได้ตามคาด

          และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ซึ่งมันก็คือวันที่ผมนั่งเรียนบล็อคนี้อยู่ ก่อนหน้าผมติดต่อไปทางเพื่อนเขา เพียงเพื่ออยากทราบว่าผมไปทำอะไรให้โกรธ จนวันนี้ผมลองโทรไปใหม่แต่ก็ตัดสายและปิดเครื่องหนี เพื่อนของเขาบอกว่าเขาไม่ได้โกรธอะไรผม ผมก็ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ สุดท้ายเพิ่งเห็นว่าเขาตอบกลับในเมื่อเย็นและเพียงข้อความนั้นมันเลยทำให้ผมรู้ตัวเลยว่า "ผมมันโคตรแย่" ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เขายอมผมทุกอย่างผมไม่เคยฉุดคิดเลยว่าเขาจะอึดอัดไหม? ผมไม่เคยคิดเลยว่าการที่นั่งคุยเรื่องชีวิตของเขากลายเป็นเราที่กำลังไปพยายามแทรกแทรงความคิดเขาจนเขารำคาญ ลืมคิดไปเลยจริงๆ ว่าเวลาที่เรียกเขามาทำนู่นทำนี่มันจะทำให้เขามีเวลาส่วนตัวน้อยลง และที่สำคัญมันทำให้ผมรู้ว่าการที่ผมว่าผมแคร์เขา...แต่อันที่จริงผมอาจจะไม่เคยแคร์เขาเลย

          เขาอึดอัดและรำคาญผมมาก...ผมอยากจะขอโทษเขา อยากพูดมากกว่าพิมพ์แต่ก็ยังไม่มีโอกาสเลย และผมอยากจะบอกทุกคนที่อ่านว่า...ผมรักเขามากครับ