กึ่งแปล = โยนเข้ากูเกิ้ลทรานสเลตแล้วเอามาเกลาสำนวนนิดหน่อย เนื้อหาอาจถูกบ้าง ผิดเยอะ คลาดเคลื่อนอีกนิด
ตอนที่ 1 คลิกที่นี่
ตอนที่ 2 คลิกที่นี่
ตอนที่ 3 คลิกที่นี่
ตอนที่ 4 คลิกที่นี่
ตอนที่ 5 คลิกที่นี่
ตอนที่ 6 คลิกที่นี่
ตอนที่ 7 คลิกที่นี่
ตอนที่ 8 คลิกที่นี่
ตอนที่ 9 คลิกที่นี่
Double Trouble
CHAPTER 3
หลังซูซานออกไปทำงานในวันถัดมา เธอให้หมายเลขโทรศัพท์กับผมและบอกเด็กๆให้ทำตัวเรียบร้อยก่อนที่จะออกไป ผมพาเด็กๆไปเล่นมินิกอล์ฟในเมือง อยู่กับโครี่และคริสทำให้ผมเหมือนกับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ผมคอยจินตนาการเสมอว่าผมอยากทำอะไรบ้างถ้าผมมีลูกชาย และตอนนี้ผมก็มีเด็ก 9 ขวบสองคนที่คอยมองว่าผมจะพาพวกเขาไปเล่นสนุกอะไรกันบ้าง หลังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงแรกที่ผลออกมาแทบจะชัดเจนแล้วว่ายังไงผมก็ชนะ เพราะงั้น ในหลุมถัดมาผมจึงพัตไปแบบไม่ใส่ใจ หวังว่าจะไม่ได้คะแนนในหลุมนี้
คริสมองมาที่ผมอย่างจริงจัง ขณะที่ผมอดได้ถ้วยแล้วพูด “คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอกนะ ทอม”
“ทำอะไร?” ผมตอบอย่างใสซื่อ
“คุณตั้งใจทำให้พลาด มันเป็นเรื่องดีนะ แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำ พวกเราไม่ใช่เด็กขี้แยที่ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้”
ผมควรทำความรู้จักและเข้าใจพวกเขาให้มากกว่านี้ แทนที่จะลองแกล้งโง่กับพวกเขา “ชั้นเสียใจ” ผมพูด ส่วนนึงคือความรู้สึกอายที่ทำอะไรไปแล้วถูกจับได้ แล้วก็แกล้งพวกเขาต่อ “แต่ดูเหมือนกับพวกนายคิดว่าคนที่ได้คะแนนสูงสุดจะชนะสินะ”
พวกเขาเดินเข้ามาหาผมพร้อมๆกันขณะชูไม้กอล์ฟในมือ พยายามทำหน้าตาดุร้าย “โอเค โอเค”ผมหัวเราะ ล่าถอย “พัตนี้ไม่นับก็ได้”
หลังจากที่ผมเอาชนะพวกเขาในเกมมินิกอล์ฟแล้ว เราไปเล่นโซนอาร์เคดเกมในห้างแถวนั้น คริสกับผมเล่น “เดธ สตาร์” ขณะที่โครี่ไปเล่นพินบอล ไม่นานนักหรอกที่ผมรู้ตัวว่าคริสเคยเล่นมันมาก่อน ตามที่เห็นว่าเขาหลบหลีกเหล่าเอเลี่ยนแล้วยิงยานอวกาศที่เข้ามาได้อย่างแม่นยำ ขณะที่ผมพยายามตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิต แต่ทันใดนั้น จู่ๆเขาก็เหมือนกับสูญเสียสกิลการเล่นไปทันที ค่อยๆเสียแต้มไปรวมเร็วจนเหลือเท่าผม
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น” ผมบอกเขาบ้าง
เขามองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความรู้สึกผิดที่ถูกจับได้ว่าทำอย่างเดียวกันกับที่ผมทำมาสักครู่นี้ ผมโอบแขนรอบตัวเขาก่อนจะลากร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะพร้อมกัน จากนั้นเราก็เล่นต่อ เขาได้แต้มราวพันล้านแต้ม ขณะที่ผมได้ไม่กี่พันแต้ม ผมไม่จริงจังเท่าไรหรอก จริงๆนะ
จากนั้นเราก็หาเป้าหมายใหม่ โครี่แนะนำให้เราลองไปดูร้านอุปกรณ์กีฬา ขณะที่เราเดินในห้าง จู่ๆผมก็รู้สึกถึงมือน้อยๆค่อยๆเลื่อนผ่านมากุมกับมือผม เมื่อมองไปด้านซ้ายผมก็เจอกับคริสที่มอบรอยยิ้มมาให้ผม ขณะที่โครี่ก็กุมมือผมไว้อีกด้าน ผมรู้สึกได้รับการเติมเต็มด้วยความรักอันอบอุ่นจากเพื่อนตั้วน้อยทั้งสอง เป็นครั้งคราวที่ผมมองเด็กๆคนอื่นที่เดินผ่านมา แต่ทันทีผมก็รู้สึกว่ามือผมได้รับความกดดันที่สองแฝดจับมือผมแน่นขึ้น เหมือนกับการย้ำเตือนว่าพวกเขายังอยู่กับผมตรงนี้
มี 13 ซื้อ คุณต้องจ่าย 10 Zenny เพื่ออ่านกระทู้นี้ จ่ายเงินสำหรับกระทู้นี้
สนุกมากครับ
ขอบคุณครับ
ชอบครับถ้อยคำอ่านแล้วจินตนาการเพริศ!
ตอนที่ 1 คลิกที่นี่
ตอนที่ 2 คลิกที่นี่
ตอนที่ 3 คลิกที่นี่
ตอนที่ 4 คลิกที่นี่
ตอนที่ 5 คลิกที่นี่
ตอนที่ 6 คลิกที่นี่
ตอนที่ 7 คลิกที่นี่
ตอนที่ 8 คลิกที่นี่
ตอนที่ 9 คลิกที่นี่
Double Trouble
CHAPTER 3
หลังซูซานออกไปทำงานในวันถัดมา เธอให้หมายเลขโทรศัพท์กับผมและบอกเด็กๆให้ทำตัวเรียบร้อยก่อนที่จะออกไป ผมพาเด็กๆไปเล่นมินิกอล์ฟในเมือง อยู่กับโครี่และคริสทำให้ผมเหมือนกับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ผมคอยจินตนาการเสมอว่าผมอยากทำอะไรบ้างถ้าผมมีลูกชาย และตอนนี้ผมก็มีเด็ก 9 ขวบสองคนที่คอยมองว่าผมจะพาพวกเขาไปเล่นสนุกอะไรกันบ้าง หลังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงแรกที่ผลออกมาแทบจะชัดเจนแล้วว่ายังไงผมก็ชนะ เพราะงั้น ในหลุมถัดมาผมจึงพัตไปแบบไม่ใส่ใจ หวังว่าจะไม่ได้คะแนนในหลุมนี้
คริสมองมาที่ผมอย่างจริงจัง ขณะที่ผมอดได้ถ้วยแล้วพูด “คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอกนะ ทอม”
“ทำอะไร?” ผมตอบอย่างใสซื่อ
“คุณตั้งใจทำให้พลาด มันเป็นเรื่องดีนะ แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำ พวกเราไม่ใช่เด็กขี้แยที่ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้”
ผมควรทำความรู้จักและเข้าใจพวกเขาให้มากกว่านี้ แทนที่จะลองแกล้งโง่กับพวกเขา “ชั้นเสียใจ” ผมพูด ส่วนนึงคือความรู้สึกอายที่ทำอะไรไปแล้วถูกจับได้ แล้วก็แกล้งพวกเขาต่อ “แต่ดูเหมือนกับพวกนายคิดว่าคนที่ได้คะแนนสูงสุดจะชนะสินะ”
พวกเขาเดินเข้ามาหาผมพร้อมๆกันขณะชูไม้กอล์ฟในมือ พยายามทำหน้าตาดุร้าย “โอเค โอเค”ผมหัวเราะ ล่าถอย “พัตนี้ไม่นับก็ได้”
หลังจากที่ผมเอาชนะพวกเขาในเกมมินิกอล์ฟแล้ว เราไปเล่นโซนอาร์เคดเกมในห้างแถวนั้น คริสกับผมเล่น “เดธ สตาร์” ขณะที่โครี่ไปเล่นพินบอล ไม่นานนักหรอกที่ผมรู้ตัวว่าคริสเคยเล่นมันมาก่อน ตามที่เห็นว่าเขาหลบหลีกเหล่าเอเลี่ยนแล้วยิงยานอวกาศที่เข้ามาได้อย่างแม่นยำ ขณะที่ผมพยายามตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิต แต่ทันใดนั้น จู่ๆเขาก็เหมือนกับสูญเสียสกิลการเล่นไปทันที ค่อยๆเสียแต้มไปรวมเร็วจนเหลือเท่าผม
“คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น” ผมบอกเขาบ้าง
เขามองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความรู้สึกผิดที่ถูกจับได้ว่าทำอย่างเดียวกันกับที่ผมทำมาสักครู่นี้ ผมโอบแขนรอบตัวเขาก่อนจะลากร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะพร้อมกัน จากนั้นเราก็เล่นต่อ เขาได้แต้มราวพันล้านแต้ม ขณะที่ผมได้ไม่กี่พันแต้ม ผมไม่จริงจังเท่าไรหรอก จริงๆนะ
จากนั้นเราก็หาเป้าหมายใหม่ โครี่แนะนำให้เราลองไปดูร้านอุปกรณ์กีฬา ขณะที่เราเดินในห้าง จู่ๆผมก็รู้สึกถึงมือน้อยๆค่อยๆเลื่อนผ่านมากุมกับมือผม เมื่อมองไปด้านซ้ายผมก็เจอกับคริสที่มอบรอยยิ้มมาให้ผม ขณะที่โครี่ก็กุมมือผมไว้อีกด้าน ผมรู้สึกได้รับการเติมเต็มด้วยความรักอันอบอุ่นจากเพื่อนตั้วน้อยทั้งสอง เป็นครั้งคราวที่ผมมองเด็กๆคนอื่นที่เดินผ่านมา แต่ทันทีผมก็รู้สึกว่ามือผมได้รับความกดดันที่สองแฝดจับมือผมแน่นขึ้น เหมือนกับการย้ำเตือนว่าพวกเขายังอยู่กับผมตรงนี้
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ รอคับ รออ่านนะครับ {:5_120:}{:5_120:} อุ้ว ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ สนุกมากคับ ขอบคุณครับ น่ารัก ๆ สุดยอดครับ เนื้อหาน่าติดตาม น่ารักสดใสดีครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2