ลงทะเบียน2014-5-13
ล่าสุด2025-11-4
นิสิตสัมพันธ์
- กระทู้
- 18
- ตอบกลับ
- 31
- พลังน้ำใจ
- 11661
- Zenny
- 8057
- ออนไลน์
- 1457 ชั่วโมง
|
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย peewang เมื่อ 2021-7-13 05:09 ต้นฉบับโดย Randu
G) L- H4 M; s) Q" d& j9 C
7 q8 U9 p. E' V4 X. G/ a9 S1 V6 d& H2 n) s1 h
****ALL RIGHTS RESERVED****Permission is hereby given to distributethis story via electronic means only,for non-profit use. This header mustremain intact. All rights to this storyremain the property of the author.
( l' K6 S) a. f9 _+ U' V
# j# ~$ _$ [& Vกึ่งแปล = โยนเข้ากูเกิ้ลทรานสเลตแล้วเอามาเกลาสำนวนนิดหน่อย เนื้อหาอาจถูกบ้าง ผิดเยอะ คลาดเคลื่อนอีกนิด. q7 Q( i: s9 o* l
+ C) y! J4 W/ b* n2 rตอนที่ 1 คลิกที่นี่. A3 `: D' {- q: q# ?! T
ตอนที่ 2 คลิกที่นี่
; F8 V0 H; k* ]2 Dตอนที่ 3 คลิกที่นี่; Z2 i, G8 s3 ] F. A* Y0 ~* L
ตอนที่ 4 คลิกที่นี่
+ N: m3 X4 S1 \( m2 R9 `! Pตอนที่ 5 คลิกที่นี่( `$ ?* q0 G9 b/ w3 L
ตอนที่ 6 คลิกที่นี่' O }% g! i- Q% ^2 ]
ตอนที่ 7 คลิกที่นี่7 N: J( `5 h7 q. n( D3 [
ตอนที่ 8 คลิกที่นี่; d4 ~0 v0 U/ x" k2 f
; k2 j, `2 Q. B0 X9 x* Cตอนที่ 9 คลิกที่นี่
2 z, b3 q6 g. J# g
, s" E$ C/ Q; a. y5 aDouble Trouble$ E ^8 ]! m! ?& }9 x
2 b5 m) r7 Y# @" K KChapter 1
9 n. E D& M, I8 Q
' ]% o# R: [/ l0 w* b: t5 lเสียงดังผ่านเข้ามาในบ้าน ขณะที่ผมกำลังตรวจทานบทสุดท้ายของหนังสือเล่มล่าสุดที่เขียน* f3 Q! p1 C* Y W* ]( h4 G$ }
รถขนย้ายเคลื่อนมาหยุดที่หน้าบ้านข้างๆ เพื่อนบ้านเก่า(คู่รักวัยพึ่งเกษียน ที่นิสัยดีมากๆเลย)พึ่งย้ายออกไปอยู่ฟลอลิด้าไม่กี่อาทิตย์ที่แล้ว ผมอาศัยอยู่ในทาวน์เฮาส์สไตล์คอนโดแบบ 4 ยูนิต เอาจริง นั่นเป็นเพียงหนึ่งเดียวของเพื่อนบ้านที่ผมมี และผมเองก็เศร้ามากเลยที่พวกเขาจากไป พวกเขาเป็นหนึ่งในเพื่อนบ้านแสนน้อยที่ผมรู้จัก บ่อยครั้งที่ได้ร่วมทานข้าว และแบ่งปันประสบการณ์ว่าหลานๆของพวกเขารักงานเขียนของผมมากแค่ไหน ผมได้พบเขาครั้งนึง เด็กชายตัวน้อยแสนน่ารัก ผู้ที่หอบหนังสือที่ผมเขียนมากให้ผมเซ็นต์ให้ ผมลุกจากโต๊ะ เดินไปที่หน้าต่าง มองดูพนักงานเปิดประตูหลังรถ เริ่มขนกล่องและเฟอร์นิเจอร์ไปยังยูนิตถัดไป ผมไม่เห็นเจ้าของเลยแฮะ ก็เลยกลับไปยังที่นั่งแล้วตัดสินใจว่าจะไปทักทายพวกเขาเมื่อการขนย้ายเสร็จสิ้นลง
) K9 o1 [2 F8 b
F+ t/ r8 Z4 o" d5 r& K- Y4 kผมทำงานแค่แป๊บเดียวเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูบางเบาดังขึ้น เมื่อผมเปิดประตู มันเป็นช่วงเวลาที่หยุดนิ่งไปพักนึงเลยแหละ พวกเขาที่อยู่หน้าประตูผมน่ะ เป็นคู่แฝดฝาเดียวกัน ยิ้มอายๆมองมาที่ผม พวกเขาน่าจะสัก 9-10 ขวบ ทั้งคู่มีผมสีน้ำตาล สวมกางเกงขาสั้นและเสื้อแขนกุด เผยให้เห็นผิวเนียนสีแทน และโครงร่างได้รูป2 r3 n5 l8 c- ~/ d' F
; E5 J3 m( W$ ]/ C+ ~5 t"หวัดดี" คนซ้ายทักก่อน "เราเป็นเพื่อนบ้านใหม่ของคุณ" คนขวาพูดตามมา ผมได้แต่ขอบคุณนางฟ้าตัวน้อยประจำกาย ที่ส่งเด็กๆสุดหล่อเหล่านี้เข้ามาในชีวิต มาเป็นเพื่อนบ้าน ขอบคุณอย่างสุดซึ้งเลย
1 m& T9 X! Q, W5 l' {& Z* W
3 G; P r% {+ B( Z5 L( c# \* b7 Cเจ้าหนูที่อยู่ด้านขวามองมาที่ผมด้วยท่าทางสงสัย เอียงคอเล็กน้อย เหมือนอย่างกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมตระหนักทันทีว่ากำลังจ้องพวกเขาอยู่ เลยยกนิ้วขึ้นมานิ้วนึง จ้อง แล้วค่อยดึงเข้ามาใกล้ตาเป็นสัญญาณว่ากำลังพยายามโฟกัส จนกระทั่งสองตาผมเหล่เข้ามาหากัน "ชั้นว่าชั้นนั่งเล่นคอมฯนานเกินไปละ" ผมแกล้ง "ชั้นเห็นนายมีสองคน"; u7 z2 l! l; ]6 r7 @. S2 k
- t+ y+ t4 \0 X. N, b4 z* }พวกเขาหัวเราะให้กับมุกของผม แล้วคนซ้ายยิ้มกระหยิ่มขณะพูด "คุณไม่ได้ตาลายหรอกฮะ เราเป็นคู่แฝดกัน! ผมชื่อโครี่ และนี่น้องชายผม คริส"
4 I+ M# g( P( K2 |" A# X' p- g) y9 } ^' ~4 n) q
คริสมองแฝดของเขาด้วยสายตาคาดโทษแล้วพูด "นายจะไม่เลิกเรียกเราอย่างนั้นใช่มั้ย? แก่กว่าเราแค่ 5 นาทีเอง"
6 D% Q4 \6 I8 f) B- b# n8 r9 ?$ K9 q) x
ด้วยหวังหยุดสงครามของทั้งคู่ ผมโพล่งขัดจังหวะ "ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ด้วยความจริงใจเลย "ชั้นชื่อทอม") [* w5 e0 K" [. C
/ j$ P3 Q2 V) I) G. G5 k
คริส เด็กชายคนด้านขวา มองผมด้วยสายตาแปลกๆอีกหน "ผมรู้แล้ว" เขาพูด ขณะที่ผมแสดงความสงสัยออกมาอย่างชัดเจน ทันทีทันใด คนพี่มองเขาด้วยสายตาคมกริบพลางถองศอกไปที่สีข้าง สีหน้าของคริสเปลี่ยนเป็นความกังวลทันที เหมือนกับเด็กถูกจับได้ว่าพึ่งทำอะไรที่ไม่ควรลงไป 2 }3 B4 Q4 X5 B, t$ |5 z; V
/ m& E+ ~: C: u! a0 G0 y9 E"ทำไมนายรู้ชื่อชั้นแล้วล่ะ?" ผมถามขณะสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น * ]8 l) e2 q, m9 G6 ^# \
1 w+ h2 v' v3 m0 y9 ^7 tสายตาโครี่หลุกหลิกไปมาจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูของผมที่ยังเปิดค้าง "นั่นไง" เขาพูด ท่าทางดูโล่งใจ "ชื่อคุณอยู่บนประตู 'ทอม เจนนิ่งส์' "8 F$ P7 S4 m% S0 }' R+ N: Q: R
3 j& n" ^- ?3 l9 ?, t/ E* f# E# d; Cแน่นอน ผมพึงนึกได้ว่ามันอยู่ตรงนั้น โชว์ให้ทุกคนเห็นมาตลอด "พวกนายนี่หัวไวดีนะ น่าจะเป็นนักสืบที่ดีได้" ผมพูด ยิ้มให้พวกเขา "ของขนย้ายเสร็จหมดแล้วเหรอ?" ผมเห็นว่าพนักงานขนย้ายเริ่มเก็บกวาด
9 `$ o: t) F& V" \6 W8 u# k. i* w6 j* a, Z/ F9 A4 Y
0 x: X7 n2 U/ k$ r9 z"เกือบเสร็จ" โครี่บอก "คุณแม่อยู่ด้านใน แต่เธอบอกให้เราออกห่างเธอสักพัก"
9 v) X( c1 G9 P- B* r4 j- I
1 J0 w. K& p) E( Q8 m' u"เราแค่อยากช่วย" คริสพูดหงอยๆ เหมือนจะเศร้าที่ความช่วยเหลือของพวกเขาไม่มีประโยชน์7 ^) [5 L9 C) X3 d- ]4 v# a' w
3 I' D& W$ ]* B$ m9 k9 l
"แล้วคุณพ่อพวกนายยังอยู่ที่ทำงานรึไง?" ผมถามด้วยความสงสัยว่าทำไมพวกเขาไม่พูดถึง* q4 x! Z( R3 F
( I4 [* @/ b; U# a( T/ P' y
"ปล่าว..." โครี่บอก ลังเล..) Y ~5 L0 w; O) O; ]& |- G
0 o* X! d+ o3 O4 v0 J- F$ H"เขาไม่ได้อยู่กับพวกเราแล้ว" : a" s o; y, l
0 o% H- V' H7 ]
"เขาไม่แม้แต่จะอยากเจอกับพวกเราอีกต่อไป"คริสพูดด้วยความหดหู่
: W' K. V1 `* J% M
% J" S! A" X: U! Iผมบอกได้ว่านี่เห็นหัวข้อที่เจ็บปวด และรู้ว่าพวกเขาอาจกำลังด่าตัวเองว่าเป็นสาเหตุให้พ่อแม่แยกทาง เด็กๆก็เป็นอย่างนี้ ผมเปลี่ยนหัวข้อ "สนใจอยากเข้ามาข้างใน หาอะไรดื่ม หรือพูดคุยกันข้างในกันดีไหม?"
% d$ o2 b" o: Z# ~4 H
2 Y: O: r# j! C+ D" k' A' F5 Gผมมองทีละคน ในที่สุดคริสก็พยักหน้าบอกพี่ชายว่าไม่เป็นไร เข้าไปข้างในได้ ผมนำทางทั้งคู่เข้าไปในครัว พึ่งสังเกตว่าพวกเขามองโปสเตอร์วง U2 ที่แปะข้างผนังห้องนั่งเล่น เป็นรูปเด็กผู้ชายเปลือยท่อนบน สองแขนไขว้กันไว้หลังหัว ขณะที่หยิบแก้วน้ำ เติมน้ำแข็ง นั่งลงให้พวกเขาเริ่มคำถาม
/ p) m4 b" n( q- @" A. G+ E# J+ }& @, W+ l; J+ M+ D
"คุณแต่งงานหรือยัง?"คนนึงถาม
5 w; C" K) e2 c7 t
% ~0 g9 W1 l$ U"ยัง"! u% \4 _0 d, R. X& c
* c6 j3 I* | D) b4 J
"อยู่นี่คนเดียวเหรอ"อีกคนถามบ้าง
$ u# y. ~. c5 U% S, w# @0 y9 E; B3 B
"ใช่"7 W T' A- b" z
5 \ j/ f$ ?5 G( M) B( ["แฟนล่ะ?"
7 b6 S- c6 s9 ^" C5 l9 r4 k8 |# T/ S
"ไม่มี"2 N2 x+ h- B# s0 d i/ j% i
+ R+ D: m1 l3 k+ h, v
"อายุเท่าไรแล้ว"
4 J& {) i2 }) | z- Y6 x9 a( R& J+ Z _" y8 C
"32"3 \1 S/ }1 a) s8 r
* k3 ]9 o a6 q( ?/ M* V
"ไม่ทำงานหรอ"พวกเขาแสดงออกว่าสงสัยอย่างชัดเจน ทำไมผมถึงอยู่บ้านทั้งที่เป็นกลางวัน วันทำงาน8 K' D7 x4 r- }/ l
' z! {$ X: m, M3 p% w# \$ L
"ทำสิ"ผมเหมือนกำลังเล่นเกมตอบคำถาม ถูกเผาด้วยคำถาทต่อเนื่องจากบรรดาผู้ร่วมรายการ
; K1 r3 F1 l1 j* Z, t' `( @) `
+ m2 h% v% J ]; b2 E"เยี่ยม แล้วคุณทำงานอะไรล่ะ?"
1 U- g2 l8 ^# H$ l4 g! P b1 _" O' f+ d2 [& A# @5 J3 J4 ^2 ?
"ชั้นเขียนหนังสือ" ผมรินโซดาแล้วตอบ
5 O! S& G: a* y5 z5 m; z, F: e/ {: P) H7 j- ]
“ขอบคุณ" พวกเขาพูดพร้อมกัน แล้วมองกันและกัน จากนั้นหัวเราะคิกคักเคียงคู่ ผมมองใกล้ๆพลางนึกว่าถ้ารู้จักกันมากกว่านี้ผมอาจจะแยกพวกเขาออก ทั้งคู่มีเพียงเล็กน้อยที่แตกต่างกันในด้านการแสดงออก รูปลักษณ์ รอยยิ้ม และการวางตัว ผมได้แต่หวังว่าจะได้ทำความรู้จักกับพวกเขามากกว่านี้! ทั้งคู่น่ารักมากๆ และแน่นอนว่าขณะเดียวกันก็ดูเซ็กซี่ด้วย! สองคนมีดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าอันน่าประทับใจ ดูแข็งแรง เรือนร่างเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งวัยเยาว์ สุดท้ายผมก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องไปยังคอเกลี้ยงเกลาและลาดไหล่ที่ดูน่าสัมผัส สำรวจไปยังผิวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อแขนกุด
& f @8 _4 J1 P) D8 a O7 ` e" I$ S+ K' ?( Q
"อายุเท่าไรกันฮึพวกนาย?" ตาผมถามบ้างแล้ว
: G" f6 W1 y+ W) b
) a4 f# y c* }/ M) s) T% n. m"เก้าขวบ" คำตอบมาจากคนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นคริส3 K: s, `; I/ ]
/ v. G4 ], D; C+ N5 q9 @"จะสิบขวบแล้ว" คู่แฝดเขาเพิ่มเติมให้2 M ?9 K7 B \% H. m3 A+ t6 W
2 P7 D; |: I7 P. _* R! c
"พวกนายมาจากแถวชิคาโก หรือที่ไหน?"
+ f1 _- [, P& H# ?1 f) T7 Y% e5 b! Q1 u8 I0 c+ Y! y/ K0 ~
"เราเคยอยู่ในเมือง" โครี่อธิบาย จิบโซดา "แต่เราย้ายมาที่เกล็นวูดเพราะคุณแม่ย้ายที่ทำงาน"" q+ V5 ^% k, f4 q% P& M. A
+ q* j* w5 }( @* ^0 L* }9 A' E"แม่พวกนายทำงานอะไร?"
+ Q8 H, S2 [4 n+ v. V. a1 d
% E- ^. J9 ^6 `9 {0 a; x# @"เป็นพยาบาลน่ะ" คริสพูดด้วยน้ำเสยียงภูมิใจ ตอนคุยกับเด็กๆคู่นี้ผมต้องหันไปมายังกะดูเทนนิส คริสมองผมพลางยิ้มเหมือนจะบอกว่ารู้แล้วแหละน่า พวกเราก็เป็นยังงี้แหละ
. k9 A$ g6 @; U3 z4 k2 B6 i
! H8 |3 d8 T W8 d7 U7 t' U, T j2 X"นี่!!" โครี่โพล่งขึ้นมากลางวง มองมาที่ผมเหมือนพึ่งนึกอะไรออก "คุณคือทอม เจนนิ่งส์ คนเดียวกับที่เขียนหนังสือพวกนั้นที่เรามีใช่ไหม?"7 G' F$ h; U2 y: I1 x/ D! c' c
# r4 |! g% H- ] X"เอ่อ ชั้นไม่รู้ว่าหนังสือที่นายมีมันอันไหนบ้าง แต่ เท่าที่ชั้นรู้จักก็มีแค่นักเขียนคนเดียวนะที่ชื่อทอม เจนนิ่งส์" ผมส่งยิ้มอายๆกลับไป ผมรักมันเลยล่ะ สถานการณ์ที่นักอ่านตัวน้อยจำผมได้เนี่ย หนังสือของผมเขียนให้กลุ่มผู้อ่านหลักคือ(และมักมีเนื้อหาเกี่ยวกับ)เหล่าเด็กชายตัวน้อย เต็มไปด้วยการผจญภัยและความกล้าหาญ เหมือนกันกับเหล่าผู้อ่าน พร้อมกันกับมีเนื้อหาพวกเพื่อนใหม่ โรงเรียน การลาจาก แม้กระทั่งชีวิตและความตาย ผมตอบจดหมายทุกฉบับที่มาจากเหล่านักอ่าน รวมแม้กระทั่งเหล่าผู้ปกครองที่ซาบซึ้งในการเปลี่ยนเด็กๆของพวกเขาให้รักการอ่าน , d: `; d* T# {* v9 J }. u/ K
# i1 S, F0 a% V& o5 O; j4 Uคริสมองมาที่ผมอีกครั้ง "เป็นคุณจริงๆ" เขาพูด เหมือนแค่ทวนความมั่นใจจากตัวเอง "เรามีหนังสือทุกเล่มที่คุณเขียน ผมคิดว่ามันเยี่ยมมากๆเลยด้วย" เขาพูดกับผมตรงๆ* ^, v1 [( S& `
" I* X; U! k1 |8 |8 l
"ขอบคุณนะ" ผมพูด ความมั่นใจยินดีให้กับทุกครั้งที่เด็กๆแสดงความชื่นชม เขาบอกว่ามีหนังสือของผมครบทุกเล่ม ขณะที่ผมเองพยายามนึกและนับว่ามันมีเท่าไร
; P8 J# K4 |' ?% d3 [* K. v; [6 u$ d& c) q9 b' _# W
"สิบเอ็ด" คริสบอก: N8 E0 i1 `1 z4 M7 t% f8 m6 y
1 ?! y; X; y3 q, k. `" Z# q
- R' h( [- F3 }- |4 I
"อะไรนะ?"/ ]/ H; l% A8 c6 w# j
! w$ G+ K6 Q9 n+ h r; p
"เป็นจำนวนหนังสือที่คุณเขียนน่ะ" ผมได้ยินเสียงเหมือนโครี่เตะขาน้องชายใต้โต๊ะ แล้วเขาก็รีบบอกพลางเม้มปาก "เอ่อ ผมหมายถึง คุณดูเหมือนจำไม่ได้ว่าตัวเองเขียนหนังสือไปแล้วกี่เล่ม"9 q) ^- P3 i4 R- Q' I
. i- x, N3 _* o$ K
"นายพูดถูก ชั้นจำไม่ได้จริงๆ" ช่วยไม่ได้จริงๆ ผมเผลอคิดไปว่าเขาอ่านใจผมได้ เช่นเดียวกันกับอ่านหนังสือที่ผมเขียน มันแปลก) c! F: z$ Z# m9 O6 g/ L: s
: b$ b1 a/ V. X& G+ Z( w"เราควรกลับกันได้แล้ว" โครี่พูด มองน้องชายด้วยสายตาที่ผมเองไม่เข้าใจ "คุณแม่น่าจะสงสัยแล้วว่าเราหายไปไหน"
/ ^' {0 g# B, Z2 G
4 a v) s$ s, |2 I+ }6 ]6 C"บอกเธอด้วยนะว่ามาจิบกาแฟด้วยกันได้ เธอจะได้บอกเผื่อมีอะไรให้ชั้นช่วย แล้วก็ถ้าอยากมาหา พวกนายก็มาได้ตลอดเลยนะ" ผมเพิ่มประโยคสุดท้ายอย่างจริงใจ
h, N' P" `- A: z6 E: V% q) d! n
- T$ n! w4 Z. [+ o" P9 p. @! X"โอเค ทอม" โครี่พูด หยิบแก้วของตัวเองกับน้องชายไปวางในอ่างล้างจานอย่างเรียบร้อย “ไว้เจอกันนะ!" ผมดีใจนะ ที่เขาไม่ได้เรียกผมด้วยคำว่า 'คุณเจนนิ่งส์' ที่เหล่าเพื่อนบ้านมักจะใช้เรียกผมเมื่อรู้จักกันครั้งแรก ดูเป็นทางการ
0 F; v5 ]" T5 P7 j! \+ K: ^, K P! [, r# ^. g
ขณะพบที่พวกเขาจากไป ผมพบว่าตัวเองมองตามก้นน้อยๆ กับขาที่ดูนุ่มนิ่ม คริสหันกลับมามองแล้วยิ้มให้ผม ก่อนจะวิ่งตามพี่ชายไป มันเหมือนกับผมถึงจุดเปลี่ยนที่น่าสนใจของชีวิต และแน่นอน มันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแปลกๆที่ผมยังไม่เข้าใจ . K; D2 Z4 V$ A" G/ f/ |6 j+ a* s
3 v" @( h5 [2 i
จากนั้น ในวันเดียวกัน ขณะที่ผมยังไม่ได้ดำดิ่งลงไปในหนังสือที่ผมเขียน ความคิดผมกลับไปหาโบโครี่และคริส อีกทั้งรู้สึกว่ามันยากที่จะแยกพวกเขาออกจากเด็กในนิยายที่กำลังเขียน ผมลุกขึ้น เริ่มชงกาแฟและขณะที่กำลังจะไปดูทีวี มีใครบางคนมาเคาะประตู เป็นเด็กๆที่มาพร้อมกับคุณแม่ ผู้หญิงที่ดูดี ลอนผมสีน้ำตาลเหมือนกันกับเด็กๆของเธอ อายุน่าจะรุ่นเดียวหรือแก่กว่าผมนิดหน่อย "สวัสดี" เธอทักก่อน ยิ้ม และยื่นมือออกมา "ฉัน ซูซาน กิบสัน เพื่อนบ้านใหม่ของคุณ เจ้าแฝดบอกว่าเรามีคนดังอยู่ข้างบ้าน เพราะอย่างนั้น เราถึงได้มาที่นี่เพื่อขอลายเซ็นต์" เธอมองไปยังกล่องที่เด็กๆกำลังช่วยกันอุ้มขณะที่ผมจับมือกับเธอ9 z( ?' J' O r# Q! I$ O
2 g4 A0 h3 L& m1 e [; ^5 a
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ซูซาน ผม ทอม เจนนิ่งส์ แต่ผมเดาว่าเด็กๆน่าจะบอกคุณก่อนแล้ว เข้ามาก่อนสิ ผมพึ่งจิบกาแฟได้หน่อยเดียวเมื่อกี้เอง" ผมพาทั้งหมดเข้ามาในห้องนั่งเล่น เด็กๆวางกล่องของพวกเขาลงที่พื้น เข้ามาล้อมผมจากคนละด้านขณะที่ซูซานนั่งบนเก้าอี้ "พวกนายเอาของขวัญต้อนรับเพื่อนบ้านมาให้ชั้นเหรอ?" ผมหยอกเด็กๆ
( U; R$ A: w7 i# ?- J, \2 o& h3 C/ X$ v# T% t& Q) u0 I
พวกเขายิ้มก่อนที่คนนึงจะตอบ "เปล่า พวกนี้เป็นหนังสือของคุณ"
" i9 a: W8 ]! K) h' d I# A" P2 h1 X2 v @1 f' \! z* Z0 W* |6 v3 z
"เอาล่ะ แค่ว่าเห็นชื่อชั้นบนหนึงสือไม่ได้จำเป็นที่จะเอามันกลับมาให้ชั้นนี่นา" ผมพูด เล่นบทคนซื่อ
: r3 d0 B( q6 g% \3 P$ ?8 Z1 l
$ G% |* b& \" |"ไม่ใช่ซะหน่อย ไม่เข้าใจรึไงกัน?" อีกคนพูด(โครี่?) "เราอยากให้คุณเซ็นต์พวกมันเราให้ต่างหาก"
) C: ?6 A& L8 x' F$ N X$ [4 d# k; c g5 w
"ลูกควรจะ 'ขอ' เขานะ โครี่" เธอปราม
+ }" m8 _/ A. E/ ?
# [0 m( S. I/ j9 e5 x( q2 o"เขากำลังจะขอ" ผมบอก พร้อมปกป้องเจ้าตัวน้อยไปด้วย "ถ้าผมไม่รู้สึกสนุกจนแกล้งเขาอย่างนี้น่ะนะ" ผมวางมือลงบนขาอ่อน เหนือเข่าของเขา แล้วบีบเบาๆ ทำเขาหัวเราะพร้อมดิ้นดุ๊กดิ๊ก นั่นเป็นจุดนึงที่ผมชอบใช้จั๊กจี้เด็กๆ "ทำไมพวกนายไม่ตามชั้นเข้าครัว จะได้หาอะไรมากินกันตอนที่คุณแม่ของพวกนายนั่งพักล่ะ? คุณอยากเติมอะไรลงในกาแฟของคุณไหม ซูซาน?"
) S2 w/ M+ I: _$ D5 v
' ?5 N \1 d$ j- U" ?* z"แค่กาแฟดำก็พอ แน่ใจนะว่าไม่อยากให้ชั้นช่วย?"
* X" A3 i& h7 j* L- b. G6 Z
: {$ O" |* ^5 N2 c/ ["คิดในแง่ดีก็พอ เรื่องง่ายๆน่า"
& |9 Z& @ X" q0 p' @( Q l2 B
4 d+ a9 i5 O- d( p+ L% M9 {ผมตอบ ลุกขึ้น เด็กๆลุกตาม มองตามที่ผมบอกว่าอะไรอยู่ไหน และบอกให้พวกเขาทำตัวตามสบาย เติมน้ำแข็งและหาอะไรทานเล่น ขณะที่ผมชงกาแฟ เมื่อเรากลับไปที่ห้องนั่งเล่น ซูซานยืนอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ของผม มองไปที่ฟิกเกอร์ทองแดงรูปเด็กเปลือยนอนตะแคงอยู่บนโต๊ะคอม
% v8 d5 w( j! x T) z; d7 s
+ U9 g/ R, Q! P! o- M3 w y"แรงบรรดาลใจ?" เธอเอ่ย ผมมั่นใจว่าเธอสังเกตุเห็นโปสเตอร์บนกำแพงด้วยแน่นอน
% o, [/ |" A4 I% h9 v! w" F; N1 a% W( n9 q& {
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้" ผมตอบ ยื่นกาแฟให้ หยิบปากกาแล้วนั่งลงกับเด็กๆ เปิดกล่องที่เด็กๆอุ้มมาก่อนจะคร่ำครวญ "พวกนายต้องการให้ชั้นเซ็นต์ทั้งหมดนี่เรอะ?"
$ ^# v5 v% U; W6 m. l) F' G2 t
" M) M- s j! E. _* I) o- k2 a"ไม่ได้เหรอ?" เสียงจากทางซ้ายมาก่อน(คริส?) ส่งสายตาลูกหมามาอ้อนวอน ดูเหมือนเด็กๆจะมีพรสวรรค์ด้านนี้นะนี่ และเป็นความพ่ายแพ้ที่ผมไม่สามารถแม้แต่จะป้องกันตัวได้เลย# N$ }, p3 N' p0 T; D( r
"เราชอบพวกมันจริงๆ" อีกคนปลอบโยนผมจากด้านขวา "พวกมันเป็นเป็นชุดหนังสือในดวงใจพวกเราเลย"4 b+ w2 h% z9 ?4 A8 X& `
9 g! Z4 c' Y+ ~- l"เฮ่อออ การประจบนี่ยังไงก็ชนะทุกทีสิน๊าา" ผมพูดก่อนจะค่อยๆงัดหนังสือขึ้นมาเซ็นต์ พวกเขาน่าจะอ่านมันบ่อย หลายเล่มเริ่มจาง บางเล่มก็เริ่มยับเป็นคลื่น มาถึงเล่มแรกที่ผมเขียน (แยกจากพ่อแม่) และสังเกตว่ามันเป็นเล่มฉบับพิมพ์ครั้งที่ 1 พิมพ์เมื่อเกือบห้าปีที่แล้ว "พวกนายน่าจะยังไม่ 5 ขวบตอนที่ชั้นเขียนเล่มนี้" ผมมอง
f& c) S( j* [: y! {( f% t# {" q( X% m; ]1 _/ j
"นั่นเป็นเล่มแรกที่พวกเขาอ่านด้วยตัวเอง" ซูซานบอก น้ำเสียงภาคภูมิใจ "พวกเขาเคยอ่านของมาร์ค ทเวน, โมบี้ ดิ๊ก, ฮาร์ดี้ บอย ทั้งหมดนี้ก่อนจะอายุ 7 ขวบซะอีก"/ w4 y/ U d. l/ Y3 D6 J' ^
% ~3 e+ v, `) n! V1 Y) m q
"แล้วคุณชอบของผมที่สุด?" หนังสือของผมขายดี แต่ผมไม่เคยเปรียบเทียบมันกับมาร์ค ทเวนมาก่อน
, s3 { l3 \0 e# h8 \7 M- o1 z5 J; \/ N/ H# [* O) s5 r
"อื้อ เราชอบจริงๆ" คริสตอบผมอย่างกระตือรือล้น "คุณเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กๆ แต่ไม่เหมือนผู้ใหญ่พูดกับเด็กๆ ใช้คำพูดง่ายๆ แล้วก็... คุณก็รู้ว่าผมหมายความยังไง" เขาไม่แน่ใจว่าเขาตอบได้ตรงจุดหรือเปล่า( G d; M4 o- a& h v
- B. s4 l" R9 ^* [“อื้อ ตามนั้นแหละ นั่นเป็นคำตอบว่าทำไมชั้นถึงต้องมีอภิธานศัพท์ไว้หลังเล่มทุกที แบบนั้นถ้าเด็ก ๆเจอศัพท์ที่ไม่เข้าใจ พวกเขาจะได้อ่านตรงนั้นได้” M* G" D7 h- b5 R( ?8 i' I
“นั่นเป็นความผิดของคุณเลยนะ ชั้นถึงต้องออกไปหาดิคชันนารี่สำหรับเด็กมหาลัยมาให้พวกเขาอ่าน” คุณแม่ของพวกเขาพูดพลางยิ้ม “ชั้นเองก็เคยอ่านหนังสือของคุณด้วยนะ” เธอเพิ่มเติม “แล้วชั้นเองก็นึกภาพตามเสมอเลยว่าคนที่เขียนหนังสือที่เข้าใจเด็กๆอย่างลึกซึ้งแบบนี้ได้น่ะ คงจะมีเด็กๆรายล้อมและวิ่งทั่วบ้าน” ผมเห็นเธอมองไปที่โปสเตอร์ “คริสและโครี่บอกว่าคุณยังไม่แต่งงาน ชั้นหวังว่าพวกเขาคงไม่ได้เสียมายาทกับคุณมากไปใช่ไหม กับคำถามพวกนี้?” เธอมองเด็กๆด้วยสายตาดุๆ พวกเขา ก็แน่ล่ะ กำลังมองกลับมาที่เธอด้วยนัยน์ตาใสซื่อ8 a: y+ b# R X/ h( }5 h
' x3 j" e, u- z2 n( Z
“ไม่หรอก พวกเขาไม่ได้เสียมารยาทเลย ที่จริง ผมเองก็ถามพวกเขากลับเหมือนกัน ต่างคนต่างได้น่ะ” ผมจับเด็กๆแล้วจั๊กจี้ที่สีข้าง พวกเขาหัวเราคิกคักเหมือนเพลงบรรเลงข้างหู แม้ที่จริงผมอยากดึงพวกเขาเข้ามากอดแนบชิด แต่มันก็จะดูเสี่ยงไปหน่อยถ้าทำต่อหน้าซูซาน จากนั้นจึงกลับไปเซ็นหนังสือต่อ “ผมเดาว่าการที่หัวใจผมยังเด็กอยู่ช่วยได้เยอะเลย ผมลองมองออกไปด้วยมุมมองของเด็ก สงสัยว่าอะไรมันเกิดขึ้นได้ยังไง เล่นเกมบนคอมพิวเตอร์ แล้วก็... มันก็ช่วยได้เหมือนกันนะ ที่ผมยังไม่มีงานการทำจริงจังน่ะ” ผมเพิ่มเติม พยายามที่สุดที่จะมอบรอยยิ้มแบบเด็กๆให้เธอ
( L/ Y3 L' f3 J2 c7 V+ T) J# S& F1 t2 E8 c" Q. D, K
เธอหัวเราะแล้วบอก “ได้ ชั้นเชื่อก็ได้ว่าการที่คุณไม่ต้องออกไปทำงานทุกวันรักษาความเป็นเด็กของคุณไว้ ที่จริงชั้นก็อิจฉาคุณเหมือนกันนะเรื่องนั้น คุณพ่อของชั้นซื้อคอนโดให้เรา แต่มันก็ยากที่จะยอมรับ ชั้นไม่ชอบการได้รับความเอื้ออารีแบบนั้น แต่ที่นี่เองก็ดีกับเด็กๆมากกว่าในเมืองล่ะนะ# d( e' |# {' G
6 F) W/ K) C( U1 P1 s, g
โครี่กับคริสนั่งเงียบๆขณะที่เราคุยกัน ดูมีมารยาทมากๆสำหรับเด็กเก้าขวบ ในความคิดผม หลังเซ็นต์เล่มสุดท้ายจาก 11 เล่ม ผมยื่นแขนออกไปโดยปล่อยให้ข้อมือห้อยรุ่งริ่ง “ชั้นเป็นนักเขียน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่มีอาการ ‘นักเขียนซินโดรม’(TL Note:ล้อจากออฟฟิสซินโดรม)”
. Z) b! j1 `( d7 w( {" |
4 S" H) T( Q7 `1 q+ Iทุกคนหัวเราะพร้อมกัน ขณะที่เด็กๆพูด ‘ขอบคุณ’ จากทั้งสองทิศทาง แล้วหัวเราะต่ออีกหน พวกเขาถามถึงเพื่อนบ้าน ที่ตั้งร้านขายของ ที่ตั้งร้านแมคโดนัล โครี่อยากรู้ว่าสนามบอลใกล้ๆอยู่ไหน ขณะที่คริสเองสนใจเรื่องห้องสมุด พวกเขาเหมือนกันด้านรูปร่างหน้าตา แต่ทั้งของต่างเป็นตัวของตัวเองอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามทั้งคู่ต่างสนใจสระว่ายน้ำในสโมสร แล้วก็ต่างตื่นเต้นที่จะขอคุณแม่เพื่อจะไปว่ายน้ำพรุ่งนี้ เธอบอกว่าเธอยุ่งเกินกว่าจะพาไป พรุ่งนี้เธอต้องจัดของในบ้าน ผมเห็นสีหน้าพวกเขาเศร้าสลดลงไป ก่อนจะมอบโอกาสให้โดยเสนอตัวพาพวกเขาไปเอง6 D5 R- f: I6 \9 U
" x# k8 {* N1 U
“แน่ใจนะว่าไม่ได้รบกวนคุณมากเกินไป?” เธอถาม “พวกเขาคงทำคุณยุ่งตลอดเลยแหละ” โครี่กับคริสทำหน้าโกรธเธอ แต่มันดูน่าตลกซะมากกว่า มองว่าคำพูดเธอดูไร้สาระ
' J" y v1 O2 |5 |: Y8 d& n( \4 {1 A8 e! _' Y' d' Z
ผมรับปากเธอว่ามันไม่เป็นปัญหาสักนิดเลย เธอจึงตอบรับด้วยความพอใจ จากนั้นจึงบอกให้เด็กๆเก็บหนังสือ ขอบคุณผมสำหรับกาแฟแล้วเตรียมกลับ เด็กๆขอบคุณผมอีกครั้งที่ช่วยเซ็นต์หนังสือให้ บอกผมด้วยคำพูดซื่อๆแบบเด็กๆว่าพวกเขาจะเก็บมันไว้ตลอดไป จะไม่ขายมันเด็ดขาด ผมบอกพวกเขาว่ามาหาได้เลยถ้าจะไปว่ายน้ำ แล้วบอกซูซานว่ามาหาผมได้ทุกเมื่อ ถ้าหากว่าผมไม่ได้เป็นคนที่สเน่ห์หาในเด็กผู้ชายตัวน้อยๆ ผมก็คงดูเหมือนสนใจในตัวเธอแทน แต่แน่นอนว่าไม่ใช่กรณีนี้, J# E( ]( E& D7 }! l3 {
$ k6 }( S" s, `1 Z6 \# x
# J8 Z" ?/ E) P: N+ I- dCHAPTER 2 คลิกที่นี่ |
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-1-24 18:29:52
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2021-1-24 18:56:32
โพสต์ 2021-1-24 18:58:52
โพสต์ 2021-1-31 09:37:13