[เรื่องสั้น กึ่งแปล]Double Trouble (สองแฝดน้อยเจ้าปัญหา) ตอนที่ 9

peewang

กึ่งแปล = โยนเข้ากูเกิ้ลทรานสเลตแล้วเอามาเกลาสำนวนนิดหน่อย เนื้อหาอาจถูกบ้าง ผิดเยอะ คลาดเคลื่อนอีกนิด
; A( J6 P. K, P8 ZTAG=

Mb=ผู้ชาย(ผู้ใหญ่)+เด็กชาย

& V. Y9 R& G/ F2 m  n: ]2 z
" K: O9 q& g7 [, F& z3 Z" rNC=เนื้อหาไม่เหมาะสำหรับเด็ก มีการแสดงออกทางเพศของตัวละคร
  S/ O! ?; {0 f
ตอนที่ 1 คลิกที่นี่
- e" d# i3 Z: Zตอนที่ 2 คลิกที่นี่
ตอนที่ 3 คลิกที่นี่
/ t; d7 ^; e' q) s$ |( _* }ตอนที่ 4 คลิกที่นี่
: ]4 A0 `3 P% c3 s% hตอนที่ 5 คลิกที่นี่
& L3 B4 q3 h  f1 l% z1 Hตอนที่ 6 คลิกที่นี่
% i2 }+ y: O0 v  _- |( V, z& Hตอนที่ 7 คลิกที่นี่
ตอนที่ 8 คลิกที่นี่
, U0 {& g- Q5 T) o4 F, a
4 w! |- x" ^5 C" t- ~
* f8 \6 B/ M% y  U9 J8 o8 V! v
Chapter 9
3 o, s; q" d  \: U

โครี่ไม่ได้โกหก เรื่องที่ว่าซูซานรู้แล้วว่าเราทำอะไรลงไป คืนนั้น หลังจากที่เด็กๆเข้านอน เธอชวนผมไปจิบกาแฟกันอย่างที่พวกเราทำบ่อยๆไม่ว่าจะเป็นที่บ้านผมหรือบ้านของเธอ


/ e# o' I% H/ V; [5 t, R: @6 ]) C"คุณใช้เวลาไม่เสียเปล่าเลยนะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย อ้างอิงจากการสูญเสียความบริสุทธิ์ลูกน้อยทั้งสองของเธอ ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี ไม่ว่ามันจะเป็นไอเดียของผมหรือของเด็กๆเองก็ใช้เป็นข้ออ้างไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องรอการยอมรับของผม ซูซานถอนหายใจด้วยความเศร้านิดๆ "ชั้นไม่ได้โกรธคุณหรอกนะทอม" เธอเอ่ย "มันแค่เหมือนกับว่าพวกเขาโตขึ้นเร็วมาก แล้วสำหรับชั้นมันก็ยากอยู่นะที่จะยอมรับว่าพวกเขามีความสุขกับมัน... เรื่องที่คุณทำ.. พวกเขาบอกว่าพวกเขาชอบ และถ้าเป็นการโกหกชั้นก็แยกแยะได้อยู่แล้ว" ผมมั่นใจว่าเธอสังเกตเห็นรอยดูดที่คริสฝากไว้บนตัวผม แต่ผมว่าเธอคงจะกลัวเกินกว่าจะถามว่าเป็นแฝดคนไหนที่ทำมัน เธอลุกขึ้นแล้วส่งสัญญาณให้ผมตามไป เราหยุดหน้าห้องของเด็กน้อย และเธอเปิดประตู ผมมองเข้าไปด้านใน


  v  [- \# R. |: G6 O$ }1 Hแรกเริ่ม ผมไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรแปลกไป ก็แค่คริสกะโครี่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของใครของมัน ตอนนอนหลับอย่างเป็นธรรมชาติยิ่งเป็นภาพที่แสนบริสุทธิ์ แล้วมันก็กระตุกความคิดของผม บนเตียงใครเตียงมัน.. โครี่นอนเตียงชั้นบน และคริสบนเตียงชั้นล่าง ผมมองเหมือนตั้งคำถามไปที่ซูซาน แต่เธอยกนิ้วชี้ขึ้นปิดปากและค่อยๆปิดประตู
/ C* m- @6 z2 @5 q

, G( O8 Y( Y8 }( m
"พวกเขาทะเลาะกันหรือยังไง?" ผมถามเธอเมื่อเรากลับมาที่ครัว มันคงจะไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไรที่เด็กๆจะโกรธจนต้องนอนแยกกัน แต่ผมนึกอย่างอื่นไม่ออกจริงๆ

5 U3 W8 M; W6 N0 u. H7 Q6 O4 ?' w
; q/ s# P1 K0 ^
( p3 W/ g4 ^/ L+ l  f"ชั้นก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน" ซูซานพูดด้วยความสงสัย "แต่ตอนที่ชั้นถามพวกเขา โครี่บอก 'ไม่หรอกแม่ พวกเราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ แม่รู้ไหม?'" เธอส่ายหัว ชัดเจนว่าเธอยังไม่ค่อยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเองก็เหมือนกัน ตอนที่เด็กยังใส่ผ้าอ้อม พวกเขาจะงอแงอย่างถึงที่สุดถ้าซูซานจะพยายามแยกเตียงพวกเขา ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ เมื่อพ่อของพวกเขาจากไปนั่นยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก โครี่และคริสต่างหลับใด้ภายใต้อ้อมกอดของกันและกัน บางทีถึงกับต้องดูดนิ้วโป้งของอีกฝ่ายเพื่อไขว่คว้าสิ่งยึดเหนี่ยวด้วยความสิ้นหวังในโลกที่โหดร้ายเพราะกลุ่มก้อนของความคิดและความรู้สึกที่รายล้อมพวกเขาอยู่

6 U6 X# M; {" Z7 X8 M
"พวกเขาเปลี่ยนแปลง ทอม" ซูซานพูดแล้วนิ่ง "และมันเป็นเพราะคุณ คริสเคยเป็นเด็กขี้อายและยากนักที่จะพูดคุยกับใคร แต่ตอนนี้ชั้นทำให้เขาหยุดพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ และโครี่ เขาทำได้ดีกว่าเดิมซะอีกที่โรงเรียน เขาไม่ได้ขี้โมโหและอาละวาดเหมือนที่เคยเลยสักนิด" อันสุดท้ายนั่นน่าค้านอยู่นะ แต่ผมก็ปล่อยผ่าน เธอมองไปยังทางห้องพวกเขา ที่ๆเด็กๆนอนแยกเตียงกัน เธอส่ายหัวด้วยท่าทางมึนงงอีกหน "แล้วตอนนี้ก็เป็นอย่างที่เห็น" เธอพูดเบาๆ
+ T9 R" B+ U6 t! B: V8 g5 a' |& m

; t+ W" u/ k/ m9 f& {) I( y2 yนักเขียนชื่อดังอย่างผมก็ยังไม่รู้จะพูดอะไร ผมไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษให้กับคริสหรือโครี่ และแน่นอนว่าผมไม่ได้อยากจะเปลี่ยนแปลงพวกเขา แม้จะเป็นทิศทางที่ดีขึ้นก็ไม่ ทั้งหมดทั้งมวลที่ผมทำก็คือมอบความรักให้กับพวกเขา คุณแม่ของพวกเขาเองก็สรุปได้อย่างเดียวกัน "มัน.. มันยากนะ สำหรับฉันที่จะยอมรับในสิ่งที่คุณกับเด็กๆทำ แต่ชั้นรู้ว่าคุณจะไม่ทำร้ายพวกเขา และพวกเขาเองก็คงคิดเหมือนกัน" ซูซานทำสีหน้าปั้นยาก "ชั้นอยากรู้ ทอม คุณจะทิ้งพวกเขาไหมถ้าพวกเขาโตขึ้น ? ชั้นหมายถึง พวกเขาจะไม่ใช่เด็กตัวน้อยๆตลอดไป พวกเขาต้องเติบโต และมีขนขึ้นในที่ๆคุณไม่ต้องการ" ความตรงไปตรงมาของเธอทำผมสะดุ้ง แต่ผมเข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อ "เพราะถ้ามันเป็นอย่างนั้น คงดีกว่าถ้าเราจะหยุดอะไรๆที่กำลังเป็นอยู่ คุณคงไม่ได้ดีไปกว่าที่พ่อของพวกเขาเป็น"
% `8 `1 |1 l/ R8 L! D, l& D


" E' c. m: V, v4 tเธอพูดถูก ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายกับเด็กชาย(หรือเด็กแฝด) มันเป็นเรื่องชั่วคราวโดยธรรมชาติ อย่างน้อยก็ในด้านความสัมพันธ์ทางเพศ ยังไงเด็กน้อยก็ต้องเติบโต กลายเป็นผู้ใหญ่ และกุญแจสำคัญที่ทำให้คนรักเด็กหลงไหลก็จะจากไปอย่างไม่หวนคืน มันเป็นอะไรที่ผมไม่อยากจะคิดถึง แต่ยังไงก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี ความรักเป็นสิ่งที่จะยืนยาวเสมอ หรืออย่างน้อยก็เป็นความสัมพันธ์ดั่งเพื่อนรักอย่างลึกซึ้ง ยังไงซะ เซ็กซ์ไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ทำให้ผมรักคริสและโครี่ มันเป็นเพียงส่วนเล็กๆของภาพรวม


7 ]$ ~( |* w% B" p, t. |$ {$ ^: C
) S) f- ]* j3 Z; t* ~( d"ไม่ ผมไม่ได้คิดจะจากพวกเขาไปหรอกนะ" ผมบอกเธออย่างจริงใจ "แน่นอนว่าพวกเขาต้องเติบโต และเมื่อพวกเขาก้าวสู่วัยรุ่น พวกเขาอาจจะเลิกอยากป้วนเปี้ยนรอบๆผมอีกต้ช่อไป พวกเขาอาจจะมีแฟนสาว อาจจะน่าเกรงใจไปสักหน่อยแต่ผมก็อยากให้พวกเขาได้รับความรัก และการให้ความรักกับผมก็จะเป็นเรื่องดีที่พวกเขาจะได้เรียนรู้และเตรียมพร้อมกับความรัก ชีวิตแต่งงาน และเซ็กซ์ในภายภาคหน้า" ซูซานครุ่นคิดและพยักหน้า เหมือนว่าเธอจะเข้าใจที่ผมพูด "เราต่างก็เปลี่ยนแปลง แต่ผมจะไม่ละเลยพวกเขาเพียงเพราะพวกเขาโตขึ้น ผมจะยังคงอยู่ตรงนี้ และเราก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ ผมหวังอย่างนั้น" นี่ไม่ใช่ความหวังที่มองจากแค่มุมของผมฝ่ายเดียว ผมเคยได้อ่านเรื่องราวของคนรักเด็กคนอื่นๆ เกี่ยวกับเรื่องที่ว่าเด็กๆจะเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ และมองคนรักเก่าของพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทและเพื่อนรักตลอดไป แม้พวกเขาจะหยุดมีเซ็กซ์กันแล้ว ในบางมุม ความรักของคนรักเด็กกับเด็กน้อยที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็อาจจะเหมือนกับคู่รักวัยชรา ความเร่าร้อนและตัญหาของพวกเขาอาจมอดดับไป แต่ความรักยังคงอยู่ (แน่นอนว่าผมไม่ได้ปฏิเสธหรอกนะ ว่าคู่รักวัยชราจะไม่มีเซ็กซ์กันน่ะ)
( I  v* {& J6 @

ซูซานดูโล่งใจและพอใจกับคำตอบของผม และผมก็เสริม "บางที ผมอาจต้องเรียนรู้ที่จะรักร่างกายที่มีขนแล้วล่ะ"
* y+ E' q' l# Y9 }5 Zเธอหัวเราะและมองผมอย่างเคืองๆ "คุณนี่มันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ" เธออธิบายด้วยรอยยิ้ม อันนี้ปฏิเสธไม่ได้แฮะ


…
. o+ |) R* s* E

วันนี้สำหรับผมเป็นวันที่ไม่ดีนัก อย่างแรก ไฟดับทำคอมผมเดี้ยง พรากเอาทุกอย่างที่ผมพิมพ์ลงไปในหนังสือเล่มใหม่ทั้งชั่วโมงไปกับมันด้วย แล้วกับความจริงที่ว่าความหนาวเย็นเริ่มก้าวเข้ามา และผมยิ่งเริ่มรู้สึกค่อนข้างหงุดหงิดเมื่อเด็กๆพุ่งผ่านประตูเข้ามาเป็นพายุบุแคมหลังจากพึ่งเลิกเรียน หลังจากที่ผ่านมาไม่กี่วันที่ผมได้เปิดปฐมบทของเซ็กซ์เต็มรูปแบบกับพวกเขาไปแล้ว พวกเขาก็จะเข้ามา เปลื้องผ้าแล้วพุ่งเข้ามาทั้งร่างกายนุ่มนิ่มแบบเด็กๆของพวกเขา วันนี้เองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

ผมเขม่นมองพวกเขาเมื่อมือน้อยๆเริ่มปลดกระดุมของตัวเอง “ให้ตายเถอะ!” ผมพูดเจือหงุดหงิด “พวกนายสองคนนี่ไม่เบื่อที่จะมีเซ็กซ์บ้างเลยหรือไง?” (เอ่อ ขอเวลาให้คนที่ประกาศตัวว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการล่อลวงเด็กๆได้ใตร่ตรองสักแป๊บนึงเถอะนะ)
ตากลมๆของโครี่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ และคิ้วน้อยๆของคริสก็ขมวดเข้าด้วยความสับสนปนเจ็บปวด บ้าเอ๊ย ทำไมผมถึงต้องเอาความหงุดหงิดไปลงที่พวกเขาด้วยล่ะ? “ชั้นขอโทษ” ผมทอดถอนใจด้วยความรู้สึกผิด “ชั้นไม่ได้ตั้งใจว่าพวกนาย”
" G  R. L' ?$ z! n5 K; |+ f/ a) ]
( U( y, H" p$ y7 j“ผ่านวันที่แย่มาสินะ?” โครี่ถามด้วยท่าทางเป็นกังวล
$ B. u& D& j0 h6 Z; jคริสเดินเข้ามาหา แล้วขึ้นนั่งบนตักผม โอบแขนบางรอบตัว มอบอ้อมกอดแนบแน่นและ อบอุ่น “ไม่เป็นไรแล้วนะ ทอม” เขาพูดเบาๆ ซบใบหน้าน้อยลงกับบ่าผม “ผมยังรักคุณเสมอ แม้เวลาที่คุณบ้าๆบอๆเองก็เถอะ” ผมหัวเราะเบาพลางกอดตอบ โอบร่างนุ่มนิ่มน้อยๆไว้แนบกาย อ้อมกอดอบอุ่นอ่อนโยนเป็นสิ่งมหัศจรรย์ต่ออารมณ์ผมจริงๆ ผมว่าผมอยู่อย่างนี้เป็นชั่วโมงยังได้เลย แต่โครี่เหมือนจะมีไอเดียอีกแบบ

6 R( S; Z. v4 K; i) [  e“ถอดเสื้อคุณออกซะ” เขาสั่ง

1 K8 X" Y. i% O' a+ G/ K. k“โครี่ จริงๆนะ ชั้นไม่รู้สึกว่า...”

- S, F6 z  A2 }1 w8 u“ทำเถอะน่า ได้มั้ย?” เขาอ้อน ด้วยเหตุนั้นผมก็แกะตัวเองออกจากอ้อมกอดของคริส และถอดเสื้อออก ผมมองไปที่โครี่อย่างจำนนและจำยอม พยายามเดาว่าเขาจะเล่นอะไรพิเรนทร์ๆหรือว่าอย่างอื่น ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะทำอย่างนั้นจริงๆ เขาเองก็น่าจะรู้สึกได้
/ |+ I7 i2 g& U0 m# W7 s* B: F
3 A+ n2 W$ N% [* n) p6 H6 t% y“เอาล่ะ นอนคว่ำลงบนโซฟาซะ” เขาพูดต่อ ผมลังเล ค่อนข้างรู้สึกอยากดื้อดึง และเขาก็มองผมด้วยสายตาเข้มงวด เขาไม่ยอมรับคำตอบว่า “ไม่” อย่างแน่นอน มันเป็นอย่านั้นแหละ ผมทำตามที่เขาบอก แผ่หราลงกับโซฟาขณะที่แขดโอบหมอนมากอดไว้  ผมรู้สึกได้ว่าโครี่ขึ้นคร่อมด้านหลังและนั่งลงบนก้นของผม และจากนั้นด้วยความน่าแปลกใจ ผมสัมผัสได้ถึงมือน้อยๆเริ่มออกแรงกับไหล่และต้นคอของผม ทำผมรู้สึกโง่งม เขาอยากจะนวดให้ผม ไม่ใช่จะมีเซ็กซ์ พระเจ้า พวกเขาเป็นเด็กมหัศจรรย์จริงๆ ผมคิดกับตัวเองเป็นรอบที่พัน  ด้วยความที่พวกเขาทำผมแปลกใจครั้งแล้วครั้งเล่า

. g* Q0 ?7 n' f2 r( K“คุณเกร็งมากเลยนะ” โครี่เฝ้าสังเกต ค่อยๆบีบนวดและลูบไล้ไปบนหลังของผมด้วยมือนุ่มนิ่มและอบอุ่น อย่างที่เคย โครี่รู้เป็นอย่างดีว่าอะไรที่จะทำให้ผมรู้สึกดี จดจ่อกับความพยายามของเขาลงบนต้นคอและกล้ามเนื้อใหล่ของผมจนกระทั่งความเกร็งแน่นค่อยๆเลือนหายและผมผ่อนคลายสุดๆ ผมค่อยๆถอนหายใจเป็นครั้งคราวอย่างอิ่มเอมและง่วงงุน
+ c6 R1 M4 y+ ?0 }/ C. l0 x* P
“เขาผล็อยหลับไปแล้วล่ะ” ผมได้ยินเสียงคริสจากทิศไหนสักทางแถวๆหน้าโต๊ะคอม เพียงไม่นานหลังจากนั้น ผมก็ทำอย่างที่เขาว่า

" Y7 Y& N$ v" l& P& d1 ]...
2 _) a0 p: H* S  E
ห่างจากวันเกิดของพวกเขาได้ไม่นานนัก ผมคอยสังเกตแฝดน้อยอย่างใกล้ชิดเพื่อคอยดูความเปลี่ยนแปลงของพวกเขา ทั้งๆที่โครี่ยืนยันเองว่า “พวกเราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” แต่พวกเขาก็ยังนอนบนเตียงเดียวกันเป็นครั้งคราว และนอกจากนั้นพวกเขาก็แยกเตียงกันนอน ดูเหมือนว่าความเคยชินจะเป็นเรื่องยากที่จะทิ้งไปในทันที ก็เป็นอะไรที่ผมดีใจล่ะนะ ที่จริง ผมไม่อยากจะคิดว่าผมเป็นคนที่แยกพวกเขาออกจากกันเลย
1 J* \6 E6 X4 z9 w# U9 X- b
9 B; z# ]7 a8 b9 T8 Kโครี่และคริสต่างเริ่มเดินไปบนเส้นทางของตัวเอง อันที่จริง พวกเขาไม่เคยเหมือนกันเปี๊ยบ พวกเขามีความเป็นตัวเองและตั้งแต่ที่ผมเดินเข้ามาในชีวิตของพวกเขา พวกเขาก็ไม่ได้ยืนบนจุดเดียวกันที่จะคอยมอบความอบอุ่นและสนับสนุนอีกฝ่ายอีกต่อไป ตอนนี้ พวกเขาสามารถแบ่งปันความหวังและความกลัวกับผม และแบ่งปันตัวผมระหว่างพวกเขาเองด้วย อันนี้ค่อนข้างจะดูออกเมื่อหนึ่งในพวกเขาอยากจะทำ “เรื่องนั้น” (เพื่อหมายถึงเรื่องโดนเข้าด้านหลังน่ะ) ทั้งคู่ต่างก็พึงพอใจพอๆกับที่ผมเป็น แต่ก็ค่อนข้างแปลกอยู่บ้างที่เมื่อคนนึงอยากโดน อีกคนจะหลบออกไปแล้วปล่อยเราไว้สองคน แล้วหลังจากนั้นไม่กี่วันที่อีกคนอยากโดนบ้าง อีกคนก็จะหลีกทางให้กระทั่งเราเสร็จสม ผมเดาว่าพวกเขาเหมือนจะอยากลองโยนหินถามทาง ถ้าจะให้อธิบายก็คงแบบ แฝดน้อยแต่ละคนต่างอยากเรียนรู้ที่จะรักใครสักคนด้วยตัวเอง โดยที่แฝดอีกคนไม่ต้องคอยช่วยแนะนำ ช่วยเหลือหรือทำให้มันซับซ้อนขึ้นไปอีก ถ้าผมจะมีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องความรักของพวกเขาล่ะก็ พวกเขาก็จะรวบๆทั้งหมดแล้วโยนไปกองไว้ในคืนวันเสาร์ บางครั้งกามารมณ์นำพาเราไปจนกระทั่งจบลงด้วยผมเอาพวกเขาทั้งคู่ แต่ส่วนมากเราจะทำรักกันด้วยมือหรือปาก และที่สำคัญ พวกเขาต่างร่วมรักกับกันและกัน โครี่และคริสมักจะใกล้ชิดกันอย่างที่สุด แต่พวกเขาต่างก็รู้ว่าชีวิตของพวกเขาจะนำไปสู้เส้นทางที่แตกต่างกัน และผมเองก็เป็นก้าวแรกของเส้นทางนั้น
3 R5 p7 {* q8 n' j' D2 ^...
: x9 B) I4 V5 ^  {& J9 [2 p( @9 @
; ~6 Z, B6 H) A
$ N- K" e# o5 ?* i# t+ m. @: U( q& G

nuangnut1996

สนุกมากครับ

yungnew

ขอบคุณครับ สนุกมากๆเลย

phitchapat2

0 Q/ G. o' e  Z+ u. q. xขอบคุณครับ

mm2013

ขอบคุณมากครับ

danzalion

ขอบคุณครับ

aries0

ขอบคุนครับ

aries0

ขอบคุนครับ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

Ezani434

ขอบคุณมากครับ