ลงทะเบียน2015-9-1
ล่าสุด2018-10-31
ประธานนักศึกษา
- กระทู้
- 40
- พลังน้ำใจ
- 3056
- Zenny
- 3470
- ออนไลน์
- 229 ชั่วโมง
|
บันทึกของนนท์28
4 A1 p- I4 z3 P- @, [$ d! Vเหตุการณ์ที่นนท์ต้องจดจำมาชั่วชีวิตของเขาตราบเท่าที่มีลมหายใจอยู่...แม้ว่าวันนี้นนท์จะมีนัทอยู่เคียงกายและใจก็ตาม...แต่ภาพที่ยังติดตรึงฝังใจของนนท์ที่ไม่เคยลบออกไปได้เลย...คราใดที่นนท์รำลึกถึง ครานั้น...น้ำตานนท์ก็ไหลพรากพร่างพรูจากดวงตาทั้งคู่...ทำไมจึงลบภาพนั้นออกไปไม่ได้...ความทรงจำที่อยากลืมแต่กลับยิ่งฝังลึกในความทรงจำ6 s7 D U5 b' [' ^0 f! D$ d
บางสิ่งที่อยากจำ8 R1 j# o2 S; d) d/ [' A- Z
เรากลับลืม2 p6 p w4 x* k0 `
บางสิ่งที่อยากลืม เรากลับจำ
( v6 P$ Y+ t" E0 [1 qคนเรานี้ คิดให้ดีก็น่าขำ! c3 C9 L$ g5 Q x: C5 m% B: }
อยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ2 d& i+ a% w1 G. Q$ W4 o d
อดีตที่ผ่านไป ไม่กลับมา
+ e- [. I( O. U/ R: l! sช่างเจ็บปวดอุรา เรากลับจำ* M( d Z5 Z0 q7 P
คนเรานี้ คิดให้ดีก็น่าขำ
$ ^# G( i y- i3 Q) w/ ?2 kอยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ
1 i# @4 Z$ f% ~- j2 |3 C: dถ้าลืมความหลังได้ ใจจะเปี่ยมสุข% T( h1 @0 H8 O, w; x1 ^
ไม่มีความทุกข์ คอยปลุกคอยตาม
# z7 V! J+ s$ W0 B2 [! Q2 `4 p4 X8 [คนเรานี้ คิดให้ดีก็น่าขำ
6 |/ d1 @1 G8 Nอยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ
/ Q- S8 ?9 O# t1 ~* n% O' ?% H' S; O2 A% V D% P2 v
ยามอ่านท่องหนังสือ1 W A) ^9 A0 J+ [0 L
เรากลับลืม เรากลับลืม8 u- @; U, ]& @% e5 _+ w
เรื่องโศกเรื่องเศร้าซึม
3 I/ I/ M4 w3 s- Q; `- e& B# aเรากลับจำ เรากลับจำ
/ ]3 c, j+ t# U! h& b: D$ L- Pคนเรานี้ คิดให้ดีก็น่าขำ. O: c6 p8 ?7 I
อยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ, Y" a3 J- x I) {0 v% e' ]
ถ้าลืมความหลังได้ ใจจะเปี่ยมสุข
4 o9 i& B, c* w2 nไม่มีความทุกข์ คอยปลุกคอยตาม
, y; f5 ~" d2 S* \( uคนเรานี้ คิดให้ดีก็น่าขำ: J; |8 P2 A" Q, W6 j: C
อยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ...& e9 K8 e: N4 [* l7 p
วันนั้นเป็นวันครบรอบ 1 ปีที่พี่วุฒิกับนนท์ได้รักกัน...วันที่พี่วุฒิพานนท์ไปที่ชายหาดที่เปล่าเปลี่ยวไร้ผู้คน และร่วมรักกันบนชายหาดแห่งนั้น...วันนั้นวันที่ครบรอบ 1 ปี..พี่วุฒิจำวันนั้นได้ดี....ก่อนเช้าวันนั้น...พี่วุฒิบอกนนท์
0 h; O6 O' }$ F- l “นนท์ ... ถ้าพรุ่งนี้นนท์ทำงาน...นนท์ลาให้พี่หน่อยนะ”. ]; a, N2 |' a L! Y' m- M% r# g
“จะลาได้ไงละพี่....พี่เล่นบอกกะทันหันแบบนี้...ลาไม่ทันหรอก”9 F1 R; r2 m8 S; b3 f5 l
“น่านะ...ลองดูซิ..บอกผู้จัดการ...พี่ก็ลาไว้แล้ว”2 N, \3 C( _3 s$ o, A, v; S8 s
“มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ...พี่วุฒิ” พี่วุฒิไม่ตอบ...ว่าสำคัญอย่างไร5 z9 R7 t2 D S/ g
“นะ...นนท์นะ...” นนท์ก็ยังจำไม่ได้ว่าวันรุ่งขึ้นคือวันอะไร
1 z( Z5 d& l+ ~! @ g1 k$ z% k “เดี๋ยวนนท์จะลองไปคุยกับผู้จัดการดู” เพราะโอลาออกไปยังไม่ถึง 2 อาทิตย์...ทางรีสอร์ทรับคนใหม่เข้ามา...แต่ก็ยังไม่เป็นงาน ....นนท์จึงต้องคอยสอนงานน้องคนนั้น...นนท์เดินไปที่ห้องผู้จัดการ...หลังจากที่พี่วุฒิคะยั้นคะยอให้นนท์มาลางานให้ได้. R/ V3 c* h1 d1 z* o/ n( |
“ผู้จัดการคับ...พรุ่งนี้ผมขอหยุดสักวัน...น้องเขาก็พอเป็นแล้ว...เรื่องคูปองอาหาร voucher ผมเตรียมไว้หมดแล้ว...พรุ่งนี้มีกรุ๊ปเข้ามา...ผมก็จัดกุญแจห้องพักไว้เรียบร้อยแล้ว...”
* O/ \0 ` k; s# d% r+ H “แล้วนนท์...จะลาไปไหนละ”2 U0 [0 v% f2 N u
“ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน...พี่วุฒิเขาชวนให้ไปธุระเป็นเพื่อน” ตอนนี้ทุกคนในรีสอร์ทต่างก็รู้กันหมดแล้วว่า นนท์กับพี่วุฒิ อยู่ด้วยกันในฐานะอะไร ความเสมอต้นเสมอปลาย ความรักที่พี่วุฒิมอบให้นนท์...ทำให้ทุกคนในนั้นต่างชื่นชม บางคนก็แอบอิจฉา...โดยเฉพาะ พี่รงค์ หนุ่มนักดนตรี...ที่คอบจะเข้ามากะลิ้มกระเหลี่ยนนท์...แต่นนท์เองก็ยึดมั่นในความซื่อสัตย์ของตัวเองที่มอบให้พี่วุฒิ....แม้ใครจะบอกว่ามันจะไปกันได้ยังไง...มันผิดธรรมชาติ...แต่ 1 ปีที่ผ่านมาทั้งสองก็พิสูจน์ให้ทุกคนเห็น...นนท์ไม่กลับบ้าน...พี่วุฒิเองก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องทางบ้านให้นนท์ฟัง....
0 K+ _3 s, R; r& M# C, f( \* Z" U “เอ้า...งั้นนนท์ก็เตรียมไว้ให้ดีละกัน...พี่ไม่ว่าหรอกนะ...ที่นนท์จะลา พี่อนุญาต...อย่าทำให้เกิดเรื่องละกัน...เดี๋ยวเจ้านายที่กรุงเทพจะต่อว่าเอา...งั้นเอาอย่างนี้ ก่อนไปพรุ่งนี้ นนท์มาเอาโทรศัพท์ติดไปด้วย…เผื่อมีปัญหาจะได้ตามตัวนนท์ได้” โทรศัพท์ที่ว่านี้...แม้จะเป็นมือถือก็เถอะ แต่สมัยก่อนเครื่องยังไม่เล็กแบบนี้เลย...มันเหมือนกระเป๋าหิ้วมากกว่า....อีกเครื่องที่รีสอร์ทมีก็ไม่ต่างอะไรกับกระติกน้ำ...นนท์ทำงานมา 1 ปี ไม่เคยทำงานขาดตกบกพร่อง...จึงได้รับความไว้วางใจจากทุกคน โดยเฉพาะเจ้าของรีสอร์ท และผู้จัดการ...- t/ {7 c6 I" Y8 I! r
“คับ...แต่ผมขอเอาเครื่องเล็กไปนะคับ...เครื่องใหญ่คงหิ้วลำบากเพราะซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่วุฒิ”
" [; c" y+ ?' A* k! _6 ] “เอา...งั้นก็ได้....อย่าลืมชาร์ตแบตไว้ละคืนนี้” นนท์ยกมือไหว้เพื่อขอบคุณผู้จัดการที่อนุญาตให้เขาลางาน…ทันทีที่ออกจากห้องผู้จัดการ...นนท์ก็เดินตรงไปที่ห้องครัว เพื่อไปบอกพี่วุฒิ
. j s3 P( V7 b. E5 z “พี่วุฒิ...นนท์ลางานได้แล้ว...ผู้จัดการอนุญาตแล้ว....บอกได้หรือยังว่าเรื่องอะไร...ทำไมสำคัญขนาดนั้น”7 ^) y# y! v/ V' B8 n/ g
“นนท์...จำไม่ได้ละซิ....นนท์ไปนั่งนึกมาก่อนละกัน” ความซื่อของพี่วุฒิ แววตาของผู้ชายที่ไม่มีพิษสงใด ๆ กับใคร ไม่เคยกล่าวให้ร้ายใคร...พี่วุฒิอยู่ในรีสอร์ทวัน ๆ แทบจะไม่ได้พูดกับใคร...นอกจากนนท์...และเมื่อกลับถึงห้องพัก...ผู้ชายที่ดูเงียบขรึมในเวลางานก็เปลี่ยนเป็นคนละคน...เขากลายเป็นชายขี้เล่น โรแมนติคเมื่ออยู่กับนนท์กันสองคน....นอนกอดก่ายนนท์...กลางคืน ๆ ใดหากนนท์ไม่ได้นอนหนุนในอ้อมกอดของพี่วุฒิ....พี่วุฒิก็จะพลิกตัวมาหาแล้วจับนนท์ให้ไปนอนกอดจนถึงเช้า...พี่วุฒิไม่เคยบ่นว่าเมื่อย ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย...ก่อนนอนแทบทุกคืนที่พี่วุฒินวดให้นนท์อย่างทนุถนอม แล้วก็มีอะไรกัน...1 ปีมานี้ ทั้งคู่ได้มอบรัก.ให้กันและกันแทบทุกคืนอย่างไม่เคยเบื่อหน่าย...
1 p- y7 F7 N- N; o นนท์พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก...จนกระทั่ง 4 ทุ่มที่นนท์เลิกงานเดินมาตรงที่จอดรถที่พี่วุฒิรออยู่...พอนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่วุฒิได้
* p( _) t; O1 e, X6 P( R1 v5 G “พี่วุฒิไม่บอกจริง ๆ เหรอ ว่าเรื่องอะไร...ถ้าไม่บอกละก็...งอนไม่พูดด้วยแล้ว”+ D3 R1 V1 d; U
“นนท์จำไม่ได้จริงๆ หรือ...ว่าพรุ่งนี้เป็นวันอะไร”9 E" f2 _' F; b' n
“งานเยอะซะขนาดนี้...แค่จำแขกเข้าออก...ก็แย่แล้ว...ไหนแขกจะสั่งอะไรที่ extra อีก...นนท์เคยลืมครั้งหนึ่ง...โดนลูกค้าด่าซะ...ก็เลยไม่กล้าลืมอีกแล้ว”
2 k4 F& E+ N% R2 i, `; r6 c “งั้นก็รู้พรุ่งนี้ละกัน” พี่วุฒิก็ยังไม่ยอมบอกนนท์อยู่ดี กลับถึงห้องพี่วุฒิก็ยังคงปฏิบัติกับนนท์เหมือนเดิม...อุ้มนนท์ขึ้นเตียงหลังจากที่อาบน้ำด้วยกัน... ตอนที่นนท์ย้ายมาอยู่ที่ห้องพี่วุฒิใหม่ๆ พี่วุฒินอนกับพื้น...นนท์จึงบอกว่า...เราไปซื้อเตียงมานอนกันดีกว่า...นนท์จะจ่ายค่าเตียงใหม่...แต่พี่วุฒิไม่ยอมบอกให้เอาเงินเดือนที่เขามอบให้นนท์เก็บไว้ออกมาซื้อ...วันนี้นนท์อยากจะอ้อนพี่วุฒิ...อยากให้เขามีอะไรด้วย...แต่พี่วุฒิกลับแกล้งหลับ หลังจากที่นวดให้นนท์แล้ว...และไอ้ที่แกล้งหลับก็เลยกลายเป็นหลับไปจริง ๆ นนท์ก็ได้แต่นอนกอดและกำเจ้าท่อนเนื้อนั้นไว้ในมือ....แล้วหลับไป....1 D8 X' T5 M9 z4 Z; @( ~$ t
มารู้สึกตัวอีกที...พี่วุฒิมาจูบตรงหน้าผากนนท์...พร้อมกับเอ่ยเบา ๆ 2 ^/ w+ C7 b' g9 [, u/ q0 W
“นนท์จ๋า...ตื่นเถอะ...ไปใส่บาตรกัน พี่เตรียมของใส่บาตรไว้แล้ว...จำได้หรือยังว่าวันนี้วันอะไร...” นนท์ส่ายหัว
/ h! N6 C. p4 E# V/ D# f- \3 { “วันนี้เป็นวันที่พี่ได้รู้จักกับนนท์ และเราอยู่ด้วยกันมาครบ 1 ปีไง…พี่ขอบใจนนท์นะ ...ที่มอบสิ่งพิเศษที่สุดให้กับชีวิตพี่”
& {1 a" F2 Y2 c “นนท์ยังไม่ได้ให้อะไรพี่เลยนะ...แค่วันที่ครบ 1 ปีนนท์ยังจำไม่ได้เลย”* q, d4 s: f5 h% l& a7 P
“ก็ตัวนนท์ไง ...ใจนนท์...ความรักของนนท์ ที่ให้กับพี่มาตลอด 1 ปีนี้” r# A! ]6 E; U9 ?1 M
“นนท์ได้รับจากพี่มากกว่าที่นนท์ให้พี่อีกนะ...นนท์รู้ว่าชีวิตนี้นนท์คงขาดพี่ไม่ได้”
8 k0 C% u( D. O2 A “พี่ก็ขาดนนท์ไม่ได้...สัญญากับพี่ได้มั้ยว่าเราจะรักกันไปอย่างนี้...รักกันไปจนชั่วชีวิตที่ใครคนหนึ่งจะตายจากกันไป”
6 l! h, l# E. G9 J& { “ไม่เอา พี่ไม่พูดแบบนี้...นนท์อยู่นี่ อยู่กับพี่ นนท์มีความสุขมากที่สุด...1 ปีมานี้ นนท์ไม่เคยกลับบ้าน เพราะนนท์เป็นห่วงพี่นะ รู้หรือป่าว”
: \6 t, J; c) ^4 u) K' r “ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน...จะได้ไปใส่บาตรกัน” นนท์กับพี่วุฒิเข้าห้องน้ำอาบน้ำด้วยกันเหมือนปกติที่ทั้งสองคนอาบน้ำด้วยกัน...สองคนที่เหมือนเงาตามตัวกัน ...จะทำอะไรก็ทำด้วยกันพร้อม ๆ กัน...จนเมื่อถึงเวลางานทั้น
/ I9 @6 D$ Z: t# d; V8 Q( t H% _. P พี่วุฒิขี่มอเตอร์ไซค์ไปวัด...ของที่จะใส่บาตรวางอยู่ในตะกร้าหน้ารถ...หลังจากที่ใส่บาตรเสร็จ...พี่วุฒิก็พานนท์ไปที่ชายหาดเดิม ตรงจุดเดิมที่ท้งสองมอบความรักให้กัน...
: Y# z; G% \1 l$ P$ q0 h7 v. x “ปีนึงแล้วนะ...พี่ ที่เราไม่ได้กลับมาที่นี่กันเลย...”
; Q/ k% [1 Z: B “ช่ายยย...วันนี้พี่เลยพานนท์กลับมาระลึกความหลังที่นี่ไง”) o3 z5 q0 ~# I# ?8 i3 C
“บ้าดิ...จะทำอย่างวันนั้นอะเหรอ”
, Y9 |4 R5 H- g1 j) Q0 z2 ^ “บ้าก็บ้ารักนะ...แล้วทำได้หรือป่าวละ” นนท์ไม่ตอบอะไร ตอนนี้หน้านนท์ร้อนผ่าว แดงไปหมด
. T6 p C( v: i# @ “นั่นหน้าแดงไปหมดแล้ว....ยังเขินพี่อีกเหรอ....พี่เห็นนท์ทั้งตัวแล้ว...มีไฝ มีขี้แมงวันตรงไหนพี่จะได้หมดแหละ”
% u8 t9 \& N* D3 {. W- H2 }0 I “ไหน...จำได้จริงอ่ะ...มีตรงไหนบ้างละ” ไม่รอช้าเลย พี่วุฒิก็เอานิ้วไปจี้ที่ตัวนนท์ตรงจุดที่มีไฝ
5 @. z9 c* x2 H/ \! l “นี่ ตรงนี้เม็ดนึง....ตรงนี้อีกเม็ดนึง...แล้วก็ตรงนี้อีกเม็ดนึง” จากที่จี้เพื่อจะให้รู้ว่าไฝอยู่ตรงไหน กลายเป็นพี่วุฒิเข้ามาจั๊กจี้นนท์...จนนนท์ต้องดิ้นพล่านเพราะบ้าจี้* {- _ h8 ~7 w0 h- S& m
“ถูกป่าวละ....ไหนละถอดเสื้อมาดูซิ...ว่าที่พี่ชี้นั่นอ่ะถูกหรือป่าว” ว่าแล้วพี่วุฒิก็จับนนท์ถอดเสื้อและกางเกง แล้วเขาก็รีบถอดของเขาออกอย่างรวดเร็ว....พอกางเกงพี่วุฒิหล่นท่อนลำของพี่วุฒิก็ผงาดง้ำขึ้นมาทันที
1 i. i8 k n& o1 V& y% b% G. Y “นนท์...มารำลึกถึงวันนั้นกันนะ...” พี่วุฒิมอบความรักให้นนท์...ตรงนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า....วันนี้เมื่อปีก่อน....ตรงนี้เมื่อปีก่อน....ณ จุดนี้เมื่อปีก่อน....ความสุขที่พี่วุฒิมอบให้นนท์ 1 ปีไม่ได้ลดน้อยลงเลย...กลับยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้น...นนท์รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจทุกครั้งที่คิดถึงพี่วุฒิ แม้ในเวลาทำงาน..หรือแม้แต่จะนอนกอดพี่วุฒิอยู่ก็ตาม....มีใครเคยรู้สึกแบบนนท์มั้ย...ความรู้สึกอบอุ่น ปลาบปลื้ม มีแต่ความปีติที่มีคนรักที่แสนดี จริงใจ ซื่อสัตย์ ไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะนอกใจไปมีคนอื่น...แม้จะมีอะไรเข้ามายั่วยวนใจทำให้ไขว้เขวก็ตาม...เพราะแม้จะมีพนักงานสาว ๆ เข้ามาใหม่ที่ไม่รู้ว่านนท์กับพี่วุฒิเป็นอะไรกัน...ก็พยายามจะไปยั่วยวนพี่วุฒิ...แต่พี่วุฒิไม่เคยสนใจ...แถวสาวพวกนั้นกลับโดนคนงานด้วยกันเองสมน้ำหน้า...บางคนถึงกับอายและอยู่ไม่ได้ ก็ลาออกไปเอง...
: w( d( B% p9 r& s& W7 K ร่วมสองชั่วโมงกว่าที่พี่วุฒิมอบความรักให้นนท์ตรงนั้น 10 โมงแล้วทั้งคู่ยังไม่ได้ทานอะไรกันเลย...นอกจากจะสำลักล้นความรักที่มอบให้แก่กัน....
( C& F, n- h9 h( b! F: M; A2 W( T “นนท์...รอพี่ตรงนี้นะ....พี่จะไปหาซื้ออะไรมากินกันตรงนี้....แล้วเดี๋ยวเราข้ามไปเสม็ดกัน”0 ~: O4 ~) f' S
“ทำไมเราไม่ไปหาไรกินที่แถวท่าเรือเลยละ กินเสร็จจะได้ข้ามเรือไปเลย”# r3 e' [; f& h4 s
“พี่อยากอยู่กับนนท์สองคนตรงนี้ก่อน...นะนะ รอพี่ตรงนี้แหละ” พี่วุฒิเดินไปที่รถสตาร์ทเครื่อง...นนท์นั่งลงบนเสื่อ...มองดูขอบฟ้าและขอบทะเลสีครามที่มาบรรจบกัน เขาหวนนึกถึงวันนั้น...ถ้ารวมตั้งแต่วันที่นนท์เข้ามาทำงาน นี่ก็ 1 ปี 1 เดือนแล้ว...ตั้งแต่นนท์มาทำงานที่นี่ นนท์กลับไปบ้านแค่ครั้งเดียว...นั่นคือในช่วงเดือนแรกก่อนที่เงินเดือนจะออก ก่อนที่วันนี้เมื่อ 1 ปีที่แล้ว ที่พี่วุฒิพานนท์มาที่นี่....เพราะนนท์คิดถึงบ้าน...แม้ว่าจะเป็นบ้านที่ไม่ได้มอบความสุขให้นนท์เท่าไหร่....แต่การมาทำงานที่นี่เป็นครั้งแรกที่นนท์ออกจากบ้านมาอยู่ที่อื่นที่แสนไกล...ช่วงนั้นนนท์เป็นโรคคิดถึงบ้านมาก...แต่พอได้รับความรัก ความอบอุ่นที่พี่วุฒิมอบให้...นนท์ก็มั่นใจและเชื่อใจพี่วุฒิมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่า เขาจะมอบความรักที่นนท์ไขว่คว้าหาได้ เขาจะเติมเต็มความรักที่นนท์ขาดหายไป....นนท์นั่งเหม่อคิดเปรีบเทียบเรื่องราวชีวิตที่บ้านกับที่นี่....ชีวิตที่นี่กับพี่วุฒิ...ชีวิตที่นนท์ไม่เคยมีแบบนี้มาก่อน....ชีวิตที่ไม่เคยมีใครมอบให้เขาทั้งหัวใจและร่างกาย...
5 D& @% [! E7 L+ ?( h+ m/ J$ @$ ] ครั้งหนึ่งที่นนท์ทำงานหนัก...พี่วุฒิต้องมาเฝ้าจนถึง ตี 1 เป็นเวลาเกือบ 2 สัปดาห์ จนนนท์คงทนสภาพของร่างกายที่อ่อนเพลียไม่ไหว...เป็นลมล้มลง..ต่อหน้าพี่วุฒิ ในคืนนั้นหลังจากที่นนท์เคลียร์เรื่องเอกสารเสร็จ...กำลังเดินมาหาพี่วุฒิที่รออยู่...นนท์ก็หน้ามืดล้มลง....พี่วุฒิรีบเข้ามาประคอง แต่ปลุกนนท์เท่าไหร่ก็ไม่ฟื้น...พี่วุฒิรีบเอานนท์ขึ้นรถไปยังสถานีอนามัยที่ใกล้ที่สุด....2 วัน2 คืนที่นนท์นอนให้น้ำเกลือ...พี่วุฒิอยู่ข้างกายนนท์ไม่ห่างไปไหน...นนท์มารู้ทีหลังว่า ... พยาบาลจะไม่ให้พี่วุฒิอยู่เฝ้า...แต่พี่วุฒิต้องขอร้องพยาบาลและบอกความจริงกับพยาบาลว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน...จนพยาบาลใจอ่อนยอมให้พี่วุฒิเฝ้า...นนท์ฟื้นขึ้นมา...ก็ยังเห็นพี่วุฒิอยู่ในชุดเดิมในคืนนั้น..." H" N2 `0 d) C5 B0 F
“พี่วุฒิ...นนท์อยู่ที่ไหน”
3 U8 v1 X3 i8 Q1 n5 c# L “นนท์...ฟื้นแล้วเหรอ....นนท์อยู่ที่อนามัย...นนท์สลบไป2 วันแล้วนะ พี่เป็นห่วงแทบแย่….อย่าเพิ่งลุก...”
: M3 W f+ h% Y$ ?* H' F “นนท์อยากกลับแล้วอ่ะ...งานละ นนท์เป็นห่วงงาน...เพราะยังไม่เรียบร้อย”0 f1 e ?: z& n' x7 T" P
* o9 r' s& D; U5 F' L
% `2 L( {3 R8 N0 k- D- u' [
& F! o- T; K4 ?- u* y1 xต่อ28
* N" R3 N3 A8 S3 a# I$ F“เจ้านายกับผู้จัดการเข้ารู้แล้ว...เขาเพิ่งมาเยี่ยมนนท์ กลับไปสักชั่วโมงนี่หละ...แต่นนท์ยังไม่ฟื้น...หมอยังไม่ให้ทานอะไร...เพราะให้น้ำเกลืออยู่...ร่างกายนนท์อ่อนเพลียมาก...ไม่ได้แล้วต่อจากนี้พี่จะต้องบำรุงให้เมียพี่แข็งแรงแล้ว” จากวันนั้นพี่วุฒิก็จะแอบทำอาหารที่มีประโยชน์เก็บไว้ให้นนท์เสมอ...นอกจากนี้พอตี 5 พี่วุฒิก็จะปลุกให้ไปวิ่งออกกำลังกาย...ที่รีสอร์ทมีสระว่ายน้ำ....พี่วุฒิก็ไปปิดปากเด็กคุมสระด้วยอาหารอร่อย ๆ ทุกวัน....ว่าให้เปิดสระว่ายน้ำให้ตอนตี5 ครึ่ง เพื่อลงไปว่าย...แล้วก็กลับไปอาบน้ำแต่งตัวมาทำงาน....สุขภาพของนนท์เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ 1 U$ c' h6 g* O- S! n
ขณะที่นั่งเหม่อใจลอยคิดอะไรต่อมิอะไรอยู่...นนท์ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
3 \- C( Z/ k9 t6 l6 @ “ฮัลโหล...นนท์เหรอ...นนท์ใช่ป่าว.....นนท์อยู่ที่ไหน...อยู่ตรงไหนนี่...เดี๋ยวพี่จะให้ พี่ศักดิ์ ขับรถรีสอร์ทไปรับนนท์”
6 m' P/ r( j7 Q3 T4 B2 q* { “นนท์อยู่ที่ชายหาด ก่อนถึงหาดแม่พิมพ์อะคับ...มีงานด่วนเหรอคับ”
' P1 R' n% J4 Y0 F: Z. `; _ “เอาน่า...พี่ให้พี่ศักดิ์ขับรถไปแล้วนะ...นนท์มารอที่ริมถนน...พี่ศักดิ์ขะได้เห็นนท์...เดี๋ยวมาคุยกันที่รีสอร์ท” เสียงผู้จัดการพูดมาตามสาย แล้ววางสายไป/ I- l- H4 c9 U- @: a# Y6 a1 e
นนท์คิดว่า เอาไงดีว่ะนี่ เดี่ยวพี่วุฒิกลับมาไม่เห็นเราละ...จะทำยังไง...แต่เดี๋ยวถ้าพี่ศักดิ์ขับรถมารับย้อนกลับไปทางรีสอร์ท...ถ้าพี่วุฒิขี่สวนมาก็น่าจะเห็น...เอาว่ะ...ถ้าไม่ไปเดี๋ยวก็โดนว่าเรื่องงาน...หรือจะมีงานด่วน...หรือจะมีลูกค้าชาวรัสเซียมา...เพราะนนท์เป็นคนเดียวในรีสอร์ทที่สามารถพูดภาษารัสเซียได้...นนท์ยืนรอสักพักใหญ่...ก็เห็นรถ Jeep ของรีสอร์ทที่พี่ศักดิ์ขับมา....นนท์จำได้เสมอเพราะนนท์จะต้องนั่งรถคันนี้ที่พี่ศักดิ์เป็นคนขับพาแขกที่ซื้อทัวร์ไปพัทยาอยู่บ่อยๆ .....พี่ศักดิ์ขับเลยนนท์ไปหน่อยเพื่อกลับรถ....นนท์รีบขึ้นรถ
* P/ e' Q: ~1 w- p( i9 F “พี่ศักดิ์มีอะไรด่วนเหรอ...ถึงได้ตามตัวนนท์ขนาดนี้”. ]/ h- w1 o4 P
“ไม่มีไรหรอก...พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน...”+ `( d7 q, t3 {- g& m' p4 A
“อ้าว...ไม่มีแล้วผู้จัดการตามตัวนนท์ด่วนขนาดนี้ทำไมอ่ะ”3 a9 Z2 ~1 A5 }( b% r. m3 D2 }
“เดี๋ยวไปถึง...นนท์ก็รู้”% L1 C6 W {2 o* p( _) J
“อะไรนี่ ...ไหนเมื่อกี้พี่ศักดิ์บอกไม่รู้ไง....แล้วนี่พูดแบบนี้แสดงว่าพี่ศักดิ์ต้องรู้ซิ…มีไรบอกนนท์มาเลยนะ” พี่ศักดิ์ปกติเป็นคนขับรถเร็วอยู่แล้ว...แต่ทำไมวันนี้เหมือนกับจะเร็วกว่าเดิมไม่ถึง 15 นาทีก็เลี้ยวเข้าประตูทางเข้ารีสอร์ท
, @, Y& T' V+ _) r0 Z6 ], c& E4 Q พี่แก้วพี่สาวคนหนึ่งที่เป็นแม่บ้าน...พี่แก้วคนนี้เป็นพี่สาวที่นนท์สนิทเห็นรถวิ่งเข้ามา ก็วิ่งออกมาที่รถ...พอพี่ศักดิ์จอดรถ พี่แก้วก็วิ่งหน้าตาตื่น ตาแดง เข้ามาหานนท์ พอนนท์ก้าวลงจากรถ...ก็เข้ามาสวมกอดนนท์...) ?3 E. D ~* C) ~/ v2 {3 x
“นนท์...นนท์ทำใจดีดีนะ...”) ?5 |7 C2 ?6 Q( y
“มีไร คับ พี่แก้ว”6 Y! ]0 E% O; ]3 d4 u; o( Q9 o
“วุฒิ...นนท์....วุฒิเขาประสบอุบัติเหตุ”
7 A4 E+ m( P, N2 ]' M, R1 t4 ~) x% t “อะไรนะ...ไม่อ่ะ ไม่ใช่ พี่วุฒิมาซื้อของให้นนท์กิน...พี่วุฒิอยู่ไหน” นนท์เถียงกลับ แล้วก็พยายามจะเดินหาพี่วุฒิ
% ^; r' ~- [5 H; e “นนท์...นนท์ตั้งสติก่อน” ตอนนี้แม่ครัวในครัวต่างก็เดินมาหานนท์...ป้าแม่ครัวหลายคนที่นนท์เคารพรัก...เข้ามากอดนนท์ บ้างกอดลูบหลัง บ้างก็ลูบหัว...; s; R5 w2 K: S# _1 K# f. ?
ป้ามร...เอ่ยกับนนท์ “ นนท์เอ๊ย...วุฒิเขาไปสบายแล้วนะลูก”0 h! U( C+ P# f; _: t0 u! [
“ป้า...ป้าพูดอะไร...พี่วุฒิล่ะ พี่วุฒิอยู่ไหน” นนท์ดึงดันที่จะไปหาพี่วุฒิ
1 W" A2 u# W# K+ }* f, e “นนท์...ฟังป้านะ...วุฒิเขาบอกกับป้าก่อนที่เขาจะหมดลมไป...ว่าเขารักนนท์นะ ....เขาบอกให้ป้าเอาของกินนี่ให้นนท์ด้วย” ป้ามรยื่นถุงขนมที่มีคราบเลือดเปรอะที่ถุงส่งให้นนท์: l6 `2 C5 u B1 }, r
“ป้า....แล้วพี่วุฒิอยู่ไหน... ป้าพอนนท์ไปหาพี่วุฒิ” นนท์พยายามสะบัดทุกคนออกจากตัว...เพื่อจะเดินตามหาพี่วุฒิ...พี่ศักดิ์ซึ่งตัวใหญ่ฉุดต้นแขนนนท์ไว้8 S& e" H& V9 d( Z
“นนท์...มาพี่จะพานนท์ไปหาไอ้วุฒิมัน...แต่นนท์ต้องตั้งสติก่อน...พี่รู้ว่านนท์ทำใจไม่ได้...แต่นนท์ก็ต้องเข้มแข็ง...ไอ้วุฒิมันก็คงอยากให้นนท์เข้มแข็ง” พี่ศักดิ์บีบต้นแขนของนนท์จนแน่น เพื่อจะไม่ให้นนท์วิ่งถลาไปไหนอย่างไม่มีจุดหมาย...
% B: _- { U1 m6 s8 S8 Z พี่ศักดิ์พานนท์เดินมาที่ห้องพักที่นนท์กับพี่วุฒิอยู่ด้วยกัน....ภาพที่เห็นตรงหน้า เป็นพี่วุฒิที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง....เสื้อผ้าและลำตัวมีเลือดเต็มไปหมด....รอยแผลถลอกเต็มตัว...ร่างของพี่วุฒิที่นนท์เห็นทำให้นนท์อดไม่ได้ที่ต้องสะบัดมือพี่ศักดิ์ออกแล้ววิ่งไปกอดร่างพี่วุฒิที่เตียง0 m" n4 z/ i0 l1 l# ^4 Z- f: u% [
“พี่วุฒิ....ฮืออออออ.....พี่วุฒิพี่วุฒิตื่นมาซิ...นนท์มานี่แล้ว…นี่ไงขนมที่พี่ซื้อมา...ลุกมากินด้วยกันนะ” นนท์ทั้งอดทั้งเขย่าตัวพี่วุฒิ' j& h7 N7 Y3 e9 _2 R
“พี่วุฒิ...นนท์จะอยู่กับใครละ...นนท์จะอยู่ยังไง....” นนท์รู้สึกว่าตอนนี้ในห้องของเขามีคนเต็มไปหมด....พี่แก้วลงนั่งข้าง ๆ นนท์
8 q4 J# w$ N: O3 i" V7 `: m2 H# @ “นนท์...วุฒิมันจากไปแล้ว....มันคงทนพิษบาดแผลไม่ไหว...พี่อ้อย เขาไปเห็นเข้า แต่ก็ไม่เห็นว่ารถอะไรที่เฉี่ยวชนวุฒิ....พี่อ้อนมันเลยรีบขี่กลับมาที่รีสอร์ท ให้พี่ศักดิ์เอารถออกไปเอาวุฒิกลับมา....พอเอามาถึง...วุฒิมันก็เพ้อหานนท์ตลอดเลย...น้องเอ๋ย...พี่ไม่รู้จะทำยังไง...ผู้จัดการรู้เรื่องเข้าก็เลยรับโทรหานนท์...แล้วให้พี่ศักดิ์ขับออกไปรับนนท์กลับมา” นนท์หันไปซบไหล่พี่แก้ว ร้องไห้
$ V' p* A4 e k3 n “พี่วุฒิ...พี่วุฒิตื่นมาอยู่กับนนท์....แล้วทีนี้นนท์จะอยู่กับใคร...” นนท์ผละจากพี่แก้วไปกอดร่างที่ไร้วิญญาณของพี่วุฒิ....9 e0 `! {) H) D# n. L
รักเมื่อพบ.....แล้วพลัดพราก+ ~! G( T3 c5 s
ไม่เคยคิดจากรักจริงจากใจ ]% u- h0 y& m1 @- C7 R: r# O/ @ }. V
รักชั่วนิรันดร์..... รักกันเรื่อยไป g2 X' D0 u1 d9 R5 d+ e
ดื่มด่ำฤทัย..... ไม่คลายใจรักกัน
5 e5 L8 a' h( {+ E รักช่านทรวงซึ้งดวงจิต
" X5 t# l, a6 N: D* J) O" q ความรักฝังติดชิดชมผูกพัน- b6 r: F) C: e7 q [) E
รักกันหวานชื่น....ทุกคืนทุกวัน! R9 Q5 J% u% s/ J% n
ไม่แปรรักปันเปลี่ยนใจไปให้ใคร
5 Q9 y5 v& D. x; M$ Y ตัวตายยังรัก...ภักดีต่อเธอไม่หวั่นไหว
; j! J, J! w2 f- W% f รักเรืองรองผ่องใส . q8 i) j) u/ h
เอารักฝากโลกลอยลมไว้สิ้นใจ
9 ?6 ~8 {+ O: [' lรักชั่วนิรันดร์ รักกันเรื่อยไป
! V# v& g: w. K& E4 }2 M0 vดื่มด่ำฤทัย ไม่คลายใจรักเดียวววว....; e2 e# e7 R7 t: C& P9 \
“นนท์.....นนท์...” เสียงใครไม่รู้ที่เรียกดึงสติของนนท์กลับมา ตอนนี้นนท์ไม่รู้จะทำอย่างไร...ตำรวจมาที่ห้องนนท์เพื่อมาทำบันทึก...พี่อ้อย คนแรกที่เห็นพี่วุฒิ ให้การกับตำรวจว่า เขาเห็นรถวุฒิล้มคว่ำอยู่ข้างทางและเห็นวุฒินอนอยู่...เขาจอดเพื่อดู ตอนนั้นวุฒิยังไม่สิ้นลม....พี่อ้อยจะพยุงให้วุฒิขึ้นซ้อนรถก็ไม่ไหว จึงรีบกลับมาที่รีสอร์ท เพื่อให้แก้วเอารถของรีสอร์ทไปรับเอาวุฒิขึ้นรถกลับมา ....พี่ศักดิ์บอกตำรวจว่า...พอมาถึงก็เห็นวุฒินอนอยุ่ ...ก็เลยไปอุ้มมาใส่รถเพื่อขับกลับ...พี่แก้วนั่งไปด้วย...วุฒิเพ้อหาแต่นนท์ เรียกแต่ชื่อนนท์...พอมาถึงห้องพัก...ก็อุ้มมาไว้บนเตียง...คนอื่นที่รู้เรื่องก็วิ่งมาดู...ในมือของวุฒิกำถึงขนมไว้แน่น...เขายื่นให้กับป้ามร...แล้วบอกพูดแค่... “นนท์....นนท์” สักพักเสียงก็เงียบหายไป....ตำรวจหันมาถามว่า คนไหนคือ นนท์ .... นนท์ไม่รู้จะตอบยังไง...เพราะตอนนี้มันเหมือนมีลูกอะไรไม่รู้มาจุกที่ลำคอ...ป้ามรจึงชี้มาที่นนท์และบอกว่า “นี่ค่ะ ... คนนี้หละค่ะ...คุณตำรวจ”
5 b0 Y& e; Q0 P. ?* i“ทำไมเขาต้องหาคุณละคับ...คุณนนท์”' t1 e+ j! o7 l& J
“ก็สองคนนี้เขาเป็นแฟนกันนี่เจ้าค่ะ...คุณตำรวจ” ป้ามรตอบแทน... “เขารักกันมาก นี่ปีนึงพอดีที่เขารักกันอยู่ด้วยกัน...ไม่เคยทะเลาะกันเลย…ป้าเห็นแล้วยังอิจฉา”
# d* p; \5 k% M" |1 K/ ]“แล้วตอนที่เกิดเหตุ...คุณนนท์อยู่ที่ไหน”
- w" b& ~4 P5 R) [3 ~- [8 E“ผมไปรับนนท์ที่ชายหาดทางด้านที่ไปแหลมแม่พิมพ์....เขาคงไปด้วยกัน...วุฒิคงมาซื้อของกินไปให้นนท์” พี่ศักดิ์ตอบตำรวจ
2 @* R* e8 ^7 P7 I, ~“งั้นเดี๋ยวผมลงบันทึกประจำวันไว้ แล้วก็จะหารถที่ชน...ส่วนผู้ตาย...เอาศพไปที่อนามัยให้เขาพิสูจน์หลักฐานก่อนนะคับ...แล้วเอาหลักฐานไปอำเภอพี่แจ้งคนตาย...แล้วค่อยบำเพ็ญศพนะคับ”
( L: L9 m& q" p# Z+ W9 iนนท์พยายามตั้งสติ....ก่อนที่พี่ศักดิ์จะอุ้มร่างที่ไร้วิญญาณของพี่วุฒิใส่รถเพื่อไปอนามัยให้ทางอนามัยพิสูจน์หลักฐาน...นนท์ถอดเอาสร้อยทองพร้อมจี้รูปหัวใจที่นนท์ซื้อให้พี่วุฒิเป็นของขวัญ ...และแหวนที่พี่วุฒิสวมไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายซึ่งสลักชื่อว่า “นนท์” ส่วนนนท์ก็สวมไว้เหมือนกัน แต่สลักชื่อไว้ว่า “วุฒิ”....ที่ทั้งสองคนไปเลือกซื้อและสั่งทำไว้ด้วยกัน....และต่างสวมแหวนให้กันและกัน....รวมทั้งกระเป๋าตังค์ที่พี่วุฒิเอาติดตัวไว้เสมอ....ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา 1 ปี...พี่วุฒิเอาเงินเดือนทั้งหมดให้นนท์...แต่พี่วุฒิก็เอากระเป๋าตังค์นี้ติดตัวตลอด...นนท์รู้ดีว่าในกระเป๋าตังค์ของพี่วุฒิไม่มีเงิน...จะมีได้อย่างไร...ก็เอามาให้นนท์หมด...บางครั้งที่แขกทานอาหารแล้วติดใจฝีมือพี่วุฒิ...ก็ให้พนักงานเสริฟเข้าไปเรียกพี่วุฒิออกมาเพื่อให้ทิป....มีครั้งหนึ่ง .... ไม่รู้มีฝรั่งใจดีที่ไหน...คงถูกใจฝืมืออาหารที่พี่วุฒิทำ....ให้ทิปมาตั้ง 3 พัน.....กระเป๋าใบนี้พี่วุฒิเคยเอาให้นนท์ดูครั้งหนึ่ง....ในนั้นมีแต่รูปนนท์ กับรูปที่ถ่ายกับพี่วุฒิ...แล้วก็กระดาษที่นนท์ชอบเขียนแซวพี่วุฒิ...เพราะบางทีนนท์อยู่ที่เคาน์เตอร์เบื่อ ๆ ก็จะเขียนข้อความใส่กระดาษโน้ตเล็ก ๆ แล้วเดินไปในครัว...อย่างเงียบ ๆ พวกป้า ๆ ในครัวรู้ทัน ก็จะทำเป็นไม่เห็นนนท์...นนท์เดินเข้าไปกอดเอวพี่วุฒิแล้วก็ค่อย ๆ เอากระดาษโน้ตใส่กระเป๋าเสื้อ Chef ของพี่วุฒิ...แล้วก็รีบวิ่งกลับออกมา....นนท์ค่อย ๆ เปิดกระเป๋าใบนั้นออกดูอย่างช้า ๆ ...นนท์เจอกระดาษแผ่นหนึ่ง...ที่พับอยู่...ด้านหน้าเขียนว่า “นนท์” นนท์ค่อย ๆ คลี่กระดาษนั้นออกอย่างช้า ๆ เป็นลายมือของพี่วุฒิ...ที่เขียนถึงนนท์...
4 V# u: I" a6 x0 x1 R, Y9 n- ]* j5 `/ ^, x! k' s
จบตอนที่ 28# @, h) f' t9 O2 h& ]1 X4 {: W
|
|