บันทึกของนนท์22

noomcafe

บันทึกของนนท์22
2 n3 V, O9 f1 |  @/ a0 nนนท์เริ่มทนกับคำหมิ่นและเหยียดหยามจากพี่น้องไม่ไหว...โดยเฉพาะพี่ชายคนโต...ที่ทำตัวครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของพ่อ...นับตั้งแต่พ่อตาย...คนนี้ก็ยื่นต่อศาลเพื่อขอเป็นผู้จัดการมรดก...ในช่วงเวลาที่พ่อตาย ทุกคนกำลังเศร้าโศกเสียใจ...แต่คนนี้กลับทำหนังสือไปถึงศาลเพื่อขอให้ศาลแต่งตั้งเขาเป็นผู้จัดการมรดก...ทั้ง ๆ ที่ศพพ่อก็ยังไม่ได้เผา...ไม่รู้ว่าใจของมันทำด้วยอะไร...ถ้าคนที่ไม่หวังจะเข้าครอบครองสมบัติทั้งหมด..ก็ควรจะรอให้การจัดงานศพผ่านพ้นไปก่อน....ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เล็ก...นนท์ไม่เคยคิดว่าจะต้องรอเอาทรัพย์สมบัติอะไรจากที่บ้าน...นนท์คิดตลอดว่า...เขามี 2 มือ 2 เท้า กับสมองและใจที่บริสุทธิ์ ไม่เคยคิดจะแบมือรอรับสมบัติ...เพราะที่ผ่านมาในชีวิต  นนท์ก็ไม่เคยได้อะไรที่เท่ากับพี่น้องคนอื่นอยู่แล้ว....บางครั้งเขายังเคยคิดว่า...เขาเป็นใครมาจากไหน...เป็นลูกคนหนึ่งหรือป่าว...
' M9 O0 E, v0 }7 ~; w3 X) \นนท์เคยคิดน้อยใจมาตลอดเวลา...ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เขากัดฟันสู้เพื่อที่จะเรียนให้สูง...เพราะนนท์รู้ว่าสิ่งที่เขาจะได้จากครอบครัวนี้...คือการศึกษาที่เขาจะต้องเอามาเป็นเครื่องมือในการดำเนินชีวิตของเขาต่อไป...ตอนที่เรียนใกล้จบปริญญาโท...เขาเคยขอทางบ้านเพื่อจะเรียนต่อในระดับปริญญาเอก...แต่ก็โดนพี่ชายคนโตขัดขวาง...ยุแหย่พ่อไม่อนุญาตให้นนท์ไปเรียนต่อ...ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นนนท์...สามารถสอบสมัครเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่อเมริกาได้แล้ว...ทางมหาวิทยาลัยมีหนังสือตอบรับกลับมาเรียบร้อย...รอเพียงแค่นนท์ตัดสินใจไปหรือไม่...ตัวนนท์ ณ เวลานั้น ...นนท์ไม่ได้มีเงินเก็บมากมายนัก...ลำพังค่าตั๋วเครื่องบินก็ไม่มี...ช่วงที่เรียนโทในเมืองไทย...นนท์เองยังต้องหา job พิเศษทำ เพราะที่บ้านจ่ายให้แต่ค่าเทอม...และก็เป็นค่าเทอมของมหาวิทยาลัยของรัฐ ซึ่งก็ไม่ได้แพงมากมาย...นนท์อาศัยให้ทางบ้านจ่ายเพียงค่าเทอม ๆ แรกเท่านั้น...ส่วนเทอมอื่น ๆ จนกระทั่งเรียนจบ...นนท์หาเงินเพื่อส่งเสียตัวเองมาตลอด...ดีที่สมัยก่อนเครื่องเอกสารยังไม่มากมายขนาดนี้...และราคาก็ยังสูงอยู่...การถ่ายเอกสารเรียนของนนท์แทบจะไม่ใช้เลย...การไปเรียนต่อของนนท์ต้องหยุดชะงักลง...
& `' R  b) Y7 d4 C9 ?  H+ ~“ถ้าจะไปก็ไปเรียนเอง...ที่บ้านไม่ยุ่งด้วย”
คำพูดที่พี่ชายพูดออกมากับนนท์ต่อหน้าพ่อ ซึ่งก็เออออไปด้วย...
. q+ }# t: Z4 [% ^$ j7 Z“ถ้าจะเอาค่าตั๋วเครื่องบินก็ต้องยืม...เรียนจบก็เอามาใช้คืน”
คำพูดนี้มันติดตรึงก้องอยู่ในโสตประสาทของนนท์มาจนทุกวันนี้...นนท์คิดตอนนั้นว่า ถ้าได้ไปแล้วก็คงไม่กลับมาเมืองไทยอีก...จะไปตายเอาดาบหน้า...แต่ตอนนั้น...แค่จดหมายตอบรับจากมหาวิทยาลัยเท่านั้น...ถ้าไปนนท์ก็ยังไม่มี Dorm เลย เพราะตอนที่ติดต่อไปนนท์ติดต่อไปแค่ที่เรียน...นนท์เคยโทรกลับไปที่ U เพื่อถามว่ามี Dorm ให้หรือป่าว ทางนั้นตอบกลับมาว่า ตอนนี้เต็มแล้ว นนท์เลยต้องตัดสินใจไม่ไป เพราะถ้าเป็นหอพักนอกมหาลัย ราคาสูง นนท์สู้ไม่ไหวแน่...นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่นนท์เองตัดสินใจไม่ไป..ถ้าวันนั้นนนท์ตัดสินใจไป...วันนี้นนท์คงไม่ได้เจอนัท...วันนี้นนท์คงเป็น Doctor อยู่ที่อเมริกา ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น...เพราะเขาเองก็คิดเสมอว่า...วันใดที่เขาก้าวเท้าออกจากครอบครัวนี้...เขาจะไม่มีวันหันหลังกลับไปอีกแน่นอน...และความตั้งใจของนนท์ในวันนั้น...ก็เกิดผลขึ้นจริงในวันนี้
) u# g& n7 z4 S# m' o9 Q. Eบ้านหลังเล็กที่นนท์อยู่นั้นปลูกอยู่บนที่ดินที่เจ้าของคือพี่ชายคนโต...นนท์เข้าไปตกแต่งบ้านใหม่จากที่เดิมเป็นที่เก็บของ...ให้กลายเป็นที่อยู่ที่พักได้ด้วยเงินของนนท์เอง...เหตุการณ์ที่นนท์ถูกกล่าวหานั้น...นนท์พยายามอดทนและอดกลั้นต่อท่าทีและคำพูดถากถางต่าง ๆ นานา...นนท์จึงตัดสินใจไปดูคอนโดแห่งหนึ่ง...เพื่อที่วันหนึ่งหากทนต่อสิ่งเลวร้ายเหล่านั้นไม่ได้เขาจะเก็บกระเป๋าแล้วก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนั้นทันที...คอนโดที่นนท์มาดูนั้นเป็นคอนโดห้องเล็ก ๆ เขาไม่อยากใช้เงินที่มีอยู่จ่ายออกซื้อเป็นก้อนทีเดียว...นนท์จึงทำเรื่องกู้ธนาคาร...และผ่อนคอนโดห้องนั้น...
และแล้วเหตุการณ์ที่นนท์คิดไว้มันก็เกิดขึ้นมาจริง ๆ ...พี่ชายคนโตของนนท์เขียนหนังสือถึงนนท์ว่าเขาไม่เคยอนุญาตให้นนท์เข้าไปพักอาศัยที่บ้านหลังนั้น...นนท์เข้าไปเองโดยพละการ...และให้คัดเอาชื่อออกจากทะเบียนบ้านด้วย....ซ้ำร้ายช่วงที่นนท์ไม่อยู่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดหลายวัน...ยังไล่นัทให้ไปอยู่ที่อื่น...นัทโทรมาบอกนนท์...นนท์เลยบอกว่าให้ไปอยู่ที่คอนโดที่วางเงินดาวน์ไปแล้ว...คอนโดห้องนี้ยังไม่มีอะไรเลย...นัทมานอนที่คอนโดนี้สองคืนก่อนที่นัทจะกลับมา....และเมื่อนัทกลับมาถึงบ้านที่เคยพักอาศัย...
) v3 x7 ~7 ?$ Vยิ่งเห็นความชั่วร้ายของพี่ชายคนโตที่หวังแต่ทรัพย์สมบัติ....เพราะข้าวของ ๆ นนท์ถูกเก็บมากองไว้หน้ารั้วบ้าน...นนท์รีบโทรหาแจ๊คให้ช่วยหารถกระบะมาขนของ เพราะตอนนั้นเริ่มเย็นแล้ว...เดี๋ยวจะลำบากในการขน...แจ๊คจัดการจ้างรถมาเพื่อขนของนนท์ไปที่คอนโดที่นัทรออยู่...แต่นนท์ต้องการเข้าไปเอาข้าวของที่มีค่าของเขา...เพราะไม่มีใครสามารถเปิดเอาได้...กุญแจอยู่ที่นนท์...แม้แต่การจะเข้าไปไขกุญแจตู้เอาของก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป....นนท์จึงไปสถานีตำรวจเพื่อให้ตำรวจเข้าไปเป็นพยานว่านนท์หยิบเฉพาะของที่เป็นของ ๆ นนท์เท่านั้น….
พอหยิบของออกมาเสร็จเมื่อก้าวผ่านพ้นประตูรั้วบ้าน...นนท์ล้วงหยิบมีดพับในกระเป๋ากางเกงที่นนท์ต้องพกเป็นประจำกับพวงกุญแจรถยนต์...มีดพับเล็ก ๆ ของต่างประเทศที่มีหลายอย่างอยู่ในอันเดียว....นนท์ดึงเอาส่วนที่เป็นมีดเปิดออกมา...แล้วกรีดที่นิ้วตัวเอง....นนท์พยายามกรีดให้ลึกเพื่อให้เลือดในกายของนนท์พุ่งออกมา....แล้วนนท์ก็พลิกนิ้วลงกับพื้น...แขนยื่นเข้าไปในรั้ว..จนเลือดหยดลงไปที่พื้นหลายหยด  นนท์ลั่นวาจาออกมา ณ ตรงนั้น เวลานั้นว่า
“ด้วยเลือดที่ออกมาจากตัวข้านี้... ข้าขอคืนให้โคตรตระกูลนี้...ให้แม่ธรณีรับรู้ด้วยว่า จากวันนี้ตราบจนวันที่ข้าสิ้นลมหายใจ...ข้าจะไม่กลับมาเหยียบพื้นดินผืนนี้อีก....และข้าขอคืนเลือดของตระกูลนี้ที่อยู่ในตัวข้า...ขอให้มาเอาคืนไป...ต่อแต่นี้ข้าไม่ใช่คนของตระกูลนี้อีก...”
2 M; h, x6 x$ U7 R9 y7 Oจากนั้น....นนท์รีบขับรถกลับมาที่คอนโด....นัท แจ๊คและคนขับรถรับจ้างกำลังช่วยกันขนของเข้ามาไว้ในห้องพัก...แต่ทว่า ที่นอนหมอนอะไรก็ยังไม่เลย...คืนนั้น..นัทจึงเอาผ้านวมปูให้นนท์นอน....เพราะก่อนหน้านี้ที่นัทเข้ามาอยู่นัทได้ทำความสะอาดไว้แล้ว...
4 z, r& k8 l8 `; `  P# `“พี่นนท์...นอนแบบนี้ได้หรือป่าว”
2 k  C1 d; Y0 V% H& x7 d3 Z“ได้ซิ ถึงเวลานี้ยังไงก็ต้องนอนได้...อย่างน้อยห้องนี้ก็เป็นห้องของเรา...เราไม่ได้ไปอาศัยบ้านใครเขานอน...แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว”
“พี่อย่าคิดมาก...ช่างมันเถอะ...เราไม่ได้ทำ...ใครทำคนนั้นเขาก็ต้องรับกรรมของเขาเองแหละ”
1 U( P; w5 `, m; ?4 H% h& R“รู้งี้ ถ้าเป็นแบบนี้ พี่โกงมันมานานแล้ว”
“ไม่เอาน่า...เรามีแค่นี้ก็อยู่แค่นี้...กินแค่นี้...ผมห่วงแต่พี่แหละ...ผมมันลำบากแค่ไหนยังไงก็อยู่ได้และอยู่มาแล้ว”
0 T& t8 `5 s" ?' W+ z* C“พี่ก็ไม่กลัวนะ...ถ้าคนที่พี่รักและรักพี่อยู่กับพี่ พร้อมที่จะลำบากไปด้วยกัน...ต่อให้อุปสรรคใหญ่โตแค่ไหน...พี่ก็ไม่กลัว”
4 y: Z) {( L0 }0 R“งั้นนอนเถอะ....นี่ก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้ตื่นมาค่อยว่ากันอีกที”
1 @$ q  y( t) E% l8 dเช้าวันรุ่งขึ้น...นนท์ไปหาซื้อเตียง ตู้เสื้อผ้าเพื่อให้ทางร้านเอามาส่งที่ห้องเลย...นนท์จำได้ว่าเคยซื้อที่นอนไว้หลังหนึ่ง...แต่นนท์เอาไปฝากไว้ที่บ้านเพื่อนอีกคน...จึงขับรถไปเอามา แต่ก็เอาใส่รถไม่ได้จึงต้องจ้างรถกระบะมาใส่แล้วให้เอามาส่ง...ชีวิตเหมือนกับต้องเริ่มสร้างใหม่ทุกอย่าง....เพราะแม้แต่เตียงนอนที่นอนที่บ้านหลังนั้น...นนท์เป็นคนซื้อหามา....ก็ยังถูกอ้างว่าเป็นของ ๆ บ้านหลังนี้ ห้ามขนย้ายอะไรออก...เฮ้อคนเรานี่นะ...เวลาที่เงิน ทรัพย์สมบัติมันเข้าตา...สายเลือดก็สายเลือดเถอะ...นนท์ก็ไม่อยากมีสายเลือดอย่างนี้เหมือนกัน....ตามหน้าหนังสือพิมพ์ที่มีศึกสายเลือดแย่งทรัพย์สมบัติกัน...ฆ่ากันตายมีให้เห็นเยอะแยะ...ไม่รู้จะงกเอาอะไรกันนักหนา...ตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้...เกิดมายังมาแต่ตัวเสื้อผ้าสักชิ้นก็ไม่มี...ตายไปยังมาใส่เสื้อผ้ากลับไปอีก...เอาเงินเอาทองใส่ปากไปตอนตาย....ก็ไม่ได้เอาไป...สัปเหร่อเก็บไปหมด...นนท์จำได้ว่าตอนพ่อยังอยู่พ่อสวมแหวนอยู่วงนึง...ไม่นานก็อยู่ที่นิ้วพี่ชายคนโตไปแล้ว...มันคงรูดออกไปจากนิ้วตอนที่พ่อตาย...สักวันเวรกรรมคงต้องตามทัน...ลูกของเขาก็คงจะคอยแย่งสมบัติกันต่อไป...
นนท์เริ่มปรับตัวกับการอยู่คอนโดได้แล้ว....แต่นนท์ยังไปทำงานที่เป็นกิจการของครอบครัวอยู่...เพื่อที่จะเอาเงินเดือน...ทั้ง ๆ ที่ใจของนนท์ไมได้อยากไปเลย แต่แจ๊คนี่ซิ
“เมิงจะไปกลัวไรว่ะ...ไปแม่งงั้นแหละ ไปให้แม่งเห็นหน้า...ดูซิมันจะทำยังไง เมิงทำงานหาเงินให้พวกมันใช้มากี่ปี...มันเคยขึ้นเงินเดือนให้เมิงป่าว...ทำงานเงินเดือนสี่ห้าหมื่นอยู่ดี ๆ ไม่ชอบ เสือกออกมารับเงินเดือนแค่หมื่นห้า...กรูเคยเตือนเมิงแล้ว”
. k. C3 L; O9 J+ b“ตอนนั้นกรูไม่รู้นี่หว่าว่ามันจะเป็นแบบนี้....”
“เออ..ช่างมันแล้ว...แต่ตอนนี้เมิงไปให้มันเห็นตำตาแบบนี้แหละ...สักพักเมิงก็กลับดิ   เมิงจะไปสนอะไร”
/ h; O& B2 e: L/ j“กรูอะไม่สนอยู่แล้ว..แต่กรูอึดอัด...”
4 }: u, J4 |& v4 G* v" z% ]“ทนดิว่ะ ....กรูว่าคนที่มันอึดอัดยิ่งกว่าเมิงคือพวกมัน...ไม่ใช่เมิง....อีพวกลูกน้องเมิงที่มันไปประจบสอพลอพี่ชายเมิงอ่ะ...เป็นกรู ๆ จะเล่นให้แสบ”
“คนพวกนี้กรูบอกตรงๆ ว่ะ...มันไม่ได้อยู่ในสายตากรูเลย...กรูว่ารองเท้าที่กรูใส่นี่ยังมีค่ากว่าพวกมันอีก...อย่างน้อยรองเท้าก็ยังไม่ทำให้ตีนกรูโดนอะไรบาดเวลาที่กรูเดินไปไหนต่อไหน...อีคนพวกนี้...สำหรับกรูมันไร้ค่าว่ะ...เพราะกรูคิดว่ามันเป็นอากาศธาตุมานานแล้ว…กรูว่ากรูจะหางานใหม่แล้ว”
! ^/ u: o' j. d, Z) @$ v$ Y0 r3 \ช่วงนี้..นัทยังเรียนไม่จบแต่ก็ต้องไปพักหอพักที่โรงเรียน...นนท์จึงอยู่ที่คอนโดคนเดียว...นนท์ใช้เวลาที่อยู่คนเดียวในการไตร่ตรองกับชีวิตเพื่อหาทางออกว่าจะอย่างไร...นนท์เองก็ไม่ลืมที่จะรักษาสุขภาพของตัวเอง...เพราะเรื่องนี้มันบั่นทอนจิตใจ..เขาไม่อยากทำร้ายร่างกาย หรือปล่อยให้ร่างกายทรุด...และนนท์เองก็คิดถึงนัทด้วย...ช่วงชีวิตตอนนี้เหมือนกับอยู่คนเดียว...ไม่มีใครเลย....ทุกเช้านนท์จึงวิ่งออกกำลังกาย...พอวิ่งเสร็จก็พักให้หายเหนื่อยเหงื่อแห้ง ก็อาบน้ำ...แต่งตัวไปนั่งสมาธิที่วัดแห่งหนึ่งวันละหนึ่งชั่วโมง...แล้วถึงขับรถต่อไปที่ทำงาน...เข้าไปเป็นก้างขวาง...ไปให้คนที่มันไม่ชอบเห็นตำตาแบบนั้น...ทานข้าวกลางวันเสร็จถ้าไม่มีงานอะไรสำคัญ นนท์ก็จะขับรถกลับ...แต่ก็จะแวะว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำที่นนท์เป็นสมาชิกก่อน ๆ ที่จะกลับมาที่คอนโด..
นนท์เริ่มมองหางานใหม่ ....ทั้งส่งจดหมายและเมล์ไป...แต่ก็หางานยากมาก....หนำซ้ำ....นนท์ยังถูกพี่ชายคนโตยื่นซองขาวให้ออกจากงาน...โดยไม่ยอมจ่ายเงินชดเชยให้...ยังดีที่นนท์มีเงินสะสมจากที่ทำงานก่อนหนึ่ง...นนท์ก้าวเท้าออกมาจากกิจการครอบครัว และที่บ้านหลังนั้น หลังที่นนท์อยู่มาตั้งแต่เกิดจนโต...บ้านที่เขาเติบโตมาเห็นสภาพของการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น....สภาพของความเห็นแก่ตัว....ความเห็นแก่ได้....ความลำเอียง....ความไม่ยุติธรรม....นนท์คิดมาตลอดว่า แม้ว่าชีวิตนี้จะเลือกเกิดที่จะเกิดมาในครอบครัวที่มีทั้งความรักและความอบอุ่น มีความยุติธรรม ไม่มีความลำเอียง ไม่เลือกที่รักมักที่ชังไม่ได้....แต่นนท์ระลึกแต่เตือนตัวเองเสมอว่า ยังมี 2 มือ 2เท้า 1 สมอง และ1 หัวใจบริสุทธิ์ที่จะต่อสู้กับชีวิต....เพราะชีวิตคือการต่อสู้....ต่อให้ยากลำบากแค่ไหน...หากแม้นยังมีลมหายใจก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด...หลายครั้งที่นนท์คิดจะปลิดชีวิตตัวเอง...แต่ถ้าหากทำลงไป...คนเหล่านั้นคงไม่เสียกับการจากไปของนนท์แบบนี้แน่....คงจะมีแต่เสียงหัวเราะเยาะ..ซ้ำเติม...และคงคิดว่านนท์ยักยอกเงินของกิจการครอบครัวไปจริง ๆ จึงหนีเอาตัวรอดด้วยการตัดช่องน้อยแต่พอตัวตายไปอย่างนั้น...ไม่มีน้ำหน้าที่จะพบเจอใคร...


" N' ]9 J/ B2 l' ]" A3 O9 R
- Z7 ]# \1 |& c4 ^8 ^- L( K. X
ต่อ22
สุขความทุกข์ ไม่มีใครรู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ จะยอมรับความจริงที่เจอได้แค่ไหน

9 n: W# W! n, k( X! dเพราะชีวิตคือชีวิต เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป
มีสุขสมมีผิดหวัง หัวเราะหรือหวั่นไหว เกิดขึ้นได้ทุกวัน
, }) d+ P! P; ]
อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน
! Q$ \: ?5 F0 N. @* c7 I7 v# Pอยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด
! o2 [8 y/ T% r; t* R
สุขก็เตรียมไว้ ว่าความทุกข์คงตามมาอีกไม่ไกล จะได้รับความจริงเมื่อต้องเจ็บปวดไหว
: G9 t. v! v7 Y+ N) o
เพราะชีวิตคือชีวิต เมื่อมีเข้ามาก็มีเลิกไป
, u- l7 I1 A% p( o, R3 w7 |มีสุขสมมีผิดหวัง หัวเราะหรือหวั่นไหว เกิดขึ้นได้ทุกวัน
. T. D: @1 m, K0 K* c
. ^) E; m6 j" _. y3 e" ~อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน
อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด

อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน
อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด
* }/ Z) m0 o: C  x1 m4 P% k% x1 W
; A0 W3 h9 Q  N$ ^อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน
9 _: k7 t* M) g+ tอยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด

อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด
(เพลงโดย: กมลา  โอสถานุเคราะห์)
จบตอนที่ 22
8 @. B0 Z& @4 g" J9 x

minone

ขอบคุณครับผม

SunDay345

ขอบคุณครับ

hmoo

ขอบคุณ​มาก​ๆ​ครับ​

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

auto101

ขอบคุณครับ

pai_2552

ขอบคุณครับ

bubblebeer

ขอบคุณครับ

freezz

เป็นกำลังใจให้นะครับ

Dajim

ขอบคุณนะครับ

doodd

ขอบคุณนะครับ

Naritacm

ขอบคุณครับ

topto

สู้ๆนะ

maxum

ขอบคุณครับ

kurenai

ขอบคุณมาก

Intra

อ่านเรื่องตอนนี้แล้ว รู้สึกว่าชีวิตไม่จีรัง คนก้อไม่แน่นอน อย่าไปหวังว่าทุกคนจะเป็นคนดี แต่เราต้องเป็นคนดี เป็นกำลังใจให้ครับนนท์

tttmk

ขอบคุณครับ

lovelovena

ขอบคุณนะครับ

love-w

ขอบคุนครับ

gaybin

น่าสงสารนนท์ครับ