|
วันเวลาผันเปลี่ยนไปเรื่อยๆแต่ความสุขของผมกับพี่ไม้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยในหนึ่งอาทิตย์ผมจะมาอยู่กับพี่แก2วันจนกระทั่งผมใกล้สอบจึงใช้เวลาในการดูหนังสือจึงไม่ได้ไปหาพี่ไม้เลยก็ประมาณ1เดือนมันทำให้ผมกระวนกระวายอยากจะให้สอบเสร็จเร็วๆจนกระทั่งวันที่ผมรอคอยก็มาถึงพอสอบเสร็จผมก็รีบไปหาพี่ไม้ที่บ้านทันทีพอไปถึงก็ต้องแปลกใจเพราะที่บ้านมีคนนั่งอยู่เป็นผู้หญิงวัยกลางคนแล้ว “เออ พี่ไม้อยู่ป่าวครับ”ผมถามผู้หญิงคนนั้นไป “ออ ไม่อยู่หรอกจ้าเป็นเพื่อนไม้หรือ”แกตอบแล้วถามผมกลับ “อะ..ครับ แล้วพี่ไม้ไปไหนหละครับ”ผมถามแกต่อ “พา..น้องฟ้าไปเดินเล่นแถวชายหาดโน่นนะ”แกตอบผมยังงงอยู่ฟ้าไหนแล้วคนที่นั่งเนี่ยคือใครกันแกคงเห็นผมทำหน้างงๆคงรู้มั้งว่าผมคิดอะไร “เออ ฉันเป็นแม่ไอ้ไม้มัน”แกพูดขึ้นมา ผมจึงยกมือไหว้สวัสดีแล้วแกก็เรียกผมเข้าไปนั่งในบ้านก่อนและคุยกันหลายเรื่องเพื่อรอพี่ไม้กลับสรุปได้ว่าคนชื่อฟ้าคือลูกติดพ่อใหม่มาและทั้งคู่จึงตกลงให้ทั้งสองแต่งงานกันพอได้ยินเรื่องทั้งหมดผมช็อคไปชั่วขณะหนึ่งแต่ก็ฝืนยิ้มไปในตอนนั้นทั้งๆที่น้ำตามันจะไหลออกมาให้ได้จนไม่อยากจะอยู่เพราะก็จะห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้จึงต้องขอกลับดีกว่า ผมไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีกเพราะตอนเดินออกมาน้ำตามันไหลจนตาพร่า “น้ำ .....น้ำรอพี่ก่อน”เรียกตะโกนเรียกเหมือนตัวเองหูแว่วไปแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปจนมีมือมาจับที่ข้อมือผมจึงรู้สึกตัวอีกทีผมหันไปทั้งน้ำตายังคลอเบ้าและไหลอาบแก้ม “พิ...พี่ไม้”ผมพูดได้แค่นั้นก็โผล่เข้ากอดแกเต็มๆพี่แกก็กอดตอบผมและยังเอามือมาลูบที่หัว “เออ...พี่ขอโทษด้วยที่....”แกหยุดพูดและโอบกอดผมแน่นนี่มันคงเป็นกอดที่อบอุ่นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้รับจากผู้ชายคนนี้ “นะ..น้ำต้องขอบคุณนะที่ผ่านมาพี่ไม้ทำให้น้ำมีความสุขมาก”ผมพูดไปทั้งน้ำตา “พี่ก็มีความสุขเหมือนกันแต่พี่ไม่อยากจะขัดผู้ใหญ่ยกโทษให้พี่ด้วย”แกพูดและค่อยๆคลายกอดที่อบอุ่นนั้นออกไปผมได้แต่พยักหน้าเพราะพูดไม่ออกจริงๆแล้วก็มีเสียงมาเรียกพี่ไม้ให้กลับไปผมได้แต่มองตามหลังและหันหลังเดินกลับมาแบบไม่รู้สึกตัวในตอนนั้นผมใช้เวลาในการคิดและหาสิ่งมากระตุ้นเพื่อให้ลืมคนชื่อไม้แต่ก็ทำไม่ได้แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านไปเป็นเดือนที่ผมไม่ได้ไปเหยียบที่ชายทะเลนั้นอีกจนกระทั่งวันหนึ่งที่โรงเรียนให้ทำงานเกี่ยวกับการประมงในกลุ่มผมจึงต้องเดินทางมาที่ชายทะเลแห่งนี้อีกครั้งแค่มายืนตรงเดิมความรู้สึกเก่าๆมันก็มารุมเร้าสมองจนผมทนไม่ไหวน้ำตาไหลลงมาอีกเพื่อนๆก็แปลกใจแต่ผมบอกปักไปว่าแค่ปวดหัวไม่สบายเรื่อยเปื่อยเท่าที่จะแก้ตัวไปได้จนเพื่อนๆเชื่อพวกเพื่อนๆพากันเดินสัมภาษณ์และถ่ายรูปผมจึงเดินมานั่งที่ใต้ต้นมะพร้าวมองออกไปในทะเลแล้วสายตาก็ไปสะดุดกลับคนๆหนึ่งเข้าแม้นเวลาจะผ่านไปนานแต่ความทรงจำที่มีอยู่มันทำให้รับรู้ว่าคนนั้นเป็นใครและคนที่เคียงข้างก็คงเป็นเมียที่เขามีอยู่ในขณะนี้ทำไงได้ผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งไม่ใช่ผู้หญิงก็ต้องทำใจไปตามกฎของธรรมชาติจากที่เศร้าและเจ็บมันทำให้ผมอึดสู้และไม่ต้องการให้ใครเห็นน้ำตาอีกแล้วเราต้องอยู่ได้ผมคิดได้แค่นี้จึงเดินไปสมทบกับเพื่อนๆแม้จะเห็นหน้ากันผมก็ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนตอนพี่ไม้เห็นดูแกก็ตกใจเหมือนกันแต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับแกเลยเพื่อนๆถามผมก็ช่วยเขียนเท่านั้นหลายครั้งที่ผมรู้สึกว่าพี่แกมองมาที่ผมสายตาแกดูเศร้าๆอยู่และหลายครั้งเหมือนแกจะพูดกับผมแต่ผมก็หันไปคุยกับเพื่อนๆตลอดเลยทำให้แกไม่กล้าที่จะคุยกับผม หลังจากเสร็จงานพวกเราก็เดินทางกลับ “เฮย..น้ำมีชาวประมงคนหนึ่งเขาพูดถึงแกด้วยว่ะ”เพื่อนผมพูดขึ้น “เหรอ คนไหนหละ”ผมแกล้งถามมันไป “ก็คนหนุ่มๆที่มากับเมียเขาไงเหมือนเขาจะรู้จักแกนะ”เพื่อนมันพูดและมองหน้าผม “เฮย..มั่วป่าวเราจะไปรู้จักเขาได้ไง”ผมพูดแก้ตัวไปกลับเพื่อน “ออ ใช่ ๆ เขาจะมารู้จักน้ำได้ไง”เพื่อนผมอีกคนเสริม “แต่เขาเอ่ยชื่อ น้ำเลยนะโว้ย”เพื่อนคนเดิมยังไม่เลิกพูด “เขาอาจจะได้ยินพวกแกเรียกก็ได้มั้ง”ผมพูดต่อเพื่อให้จบประเด็น “ออ ๆชั่งมันไงวันนี้งานเราก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว”เพื่อนผมพูดตัดบทและก็เดินทางกลับผมในตอนนั้นอาจจะสับสนนิดหน่อยแต่ก็เป็นแค่ชั่วครู่เพราะเห็นสภาพแล้วต้องทำใจตนเองให้ได้และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ไปที่ชายทะเลนั้นอีกเป็นปีผมขึ้นเรียนมาอีกชั้นปีหน้าก็จะเข้ามหาลัยแล้วเลยทำให้ตนเองเรียนหนักไม่ได้มาคิดเรื่องส่วนตัวเท่าไรนักในช่วงนี้ก็มีคนเข้ามาในชีวิตบ้างแต่ก็ไม่ได้หวือหวาแค่คุยๆให้กำลังใจกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งที่ประชาสัมพันธ์ประกาศเรื่องชื่อผมว่ามีคนมารอพบผมก็นึกว่าเป็นแม่ หรือน้ามีธุระกับผมผมจึงเดินไปที่ห้องประชาสัมพันธ์แต่ก็ไม่เจอใครเลยจึงสอบถามว่าเป็นใครทางประชาสัมพันธ์ก็บอกแค่ว่าเป็นผู้ชายตัวล้ำๆผิวออกดำฝากของไว้ให้ประชาสัมพันธ์ส่งกล่องซึ่งไม่ได้ใหญ่โตผมรับและเดินมาที่ใต้ตนไม้แล้วแกะกล่องนั้นดูในนั้นมีกระดาษอยู่หนึ่งใบเขียนชื่อผมไว้ด้านหน้าที่พับ ถึงน้ำ พี่คนนี้ยังรักและคิดถึงเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลงน้ำคือเมียที่พี่พูดได้อย่างเต็มปากคนเดียวและจะไม่มีใครมาแทนที่ได้แม้พี่จะได้แต่งงานกับคนที่แม่พี่หามาให้แต่ใจพี่ก็อยู่ที่น้ำคนเดียวถ้าน้ำยังรักและคิดว่าพี่ยังเป็นคนที่น้ำต้องการวันศุกร์ให้น้ำไปหาพี่ที่เราเจอกันครั้งแรกพี่จะรอ รักน้ำเสมอ พี่ไม้ ผมอ่านจดหมายเสร็จใจมันเริ่มเต้นแรงและสับสนว่าตนเองจะทำอย่างไรดีจะไปหรือไม่ไปเพราะอะไรในสมองตอนนั้นหาเหตุผลมาหักล้างจนไม่ได้คิดเรื่องอื่นผมมองลงไปในกล่องยังมีกล่องเล็กๆอีกกล่องผมหยิบขึ้นมาแล้วเปิดดูมันเป็นแหวนที่ทำจากเปลือกหอยสีขาวมีสลักชื่อด้านบนว่า ไม้รูปหัวใจน้ำ แล้วผมจะทำอย่างไรดี
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
