เกาะแห่งความรัก และความเสียว ตอนที่1

Fujishirou168

ณ เกาะเล็กๆ นามว่า “หามฉลี” เป็นเกาะเล็กๆ ขนาดเท่าประเทศอินเดียตั้งอยู่กลางมหาสมุทรแปซิฟิก “ฟูจิ” หรือ จิรวัฒน์ ผู้ชายร่างกำยำ(ไต่ไม่ถึงขั้นกล้ามปู และซิกแพคชัดเจนจนน่ากลัว) อายุ 22 ปี สูง 190 ซม. ไว้ผมรองทรงสูง หน้าตาคล้ายๆกับเมษในการ์ตูนเรื่อง The Engineer ของ comico ที่วาดโดย Ziar ในชุดเสื้อยืดสีเขียวไข่กา กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน รองเท้าผ้าใบสีน้ำเงิน-ขาว ซึ่งพึ่งย้ายเข้ามา ได้ลงเรือที่ท่าหามฉลี ซึ่งเป็นท่าเรือต้นทาง-ปลายทางของเรือหลายสาย ไม่ว่าจะเป็นเรือฟ้ามฟาก เรือรับ-ส่งระหว่างไปแผ่นดินใหญ่-เกาะ เรือเดินสมุทร เรือนำเที่ยว เรือเข้าแม่น้ำลำคลอง เละอีกมากมาย ด้านหน้าท่าเรือจะเป็นอนุเสาวรีย์ขนาดใหญ่ คือ "อนุเสาวรีย์โลมาแหกหี" ซึ่งเป็นศูนย์กลางของการเดินทาง มีทั้งท่ารถตู้ อู่รถเมล์/มินิบัส สถานีรถไฟหามฉลี สถานีรถไฟฟ้าอนุเสาวรีย์โลมาแหกหี รถไฟใต้ดินอนุเสาวรีย์โลมาแหกหี โดยฟูจิได้คิดว่าจะเที่ยวเล่นสักรอบ แล้วค่อยมาหางาน ปลดปล่อยจากการที่ไม่ค่อยมีอิสระบนแผ่นดินใหญ่ ว่าแล้วฟูจิก็ได้วิ่งขึ้นสะพานลอยข้ามไปที่สถานีรถไฟหามฉลี ซึ่งเป็นสถานีรถไฟซึ่งมีลักษณะตัวอาคารอยู่ปลายราง(เอาเป็นว่าคล้ายๆกับหัวลำโพงนั่นแหละ) ฟูจิได้ซื้อตั๋วรถไฟเที่ยวนึง ราคา 50 บาท โดยซื้อไปลงปลายทาง คือ สถานีหมาสามหำ ซึ่งมีระยะทางห่างจากสถานีหามฉลีถึง 455 กิโลเมตร
คือขบวนรถธรรมดาสายสีฟ้า(สายสีฟ้าไปได้ใกลถึงเมืองเกาะเวทย์มนต์ ซึ่งใกลจากที่นี่ไป 1,254 กิโลเมตร) ขบวน 233 หามฉลี – หมาสามหำ
โดยจากเมืองหามฉลี จะผ่าน เมืองเมฆหมอก เกาะขนมหวาน สระตัวเหี้ย นครแมวหีบาน หีบานบุรี และสุดสายที่เมืองหมาสามหำ ต้นทางออก 12.00 น. ปลายทางถึง 21.35 น.ขบวนรถไฟได้จอดเทียบชานชาลาที่ 8 จากทั้งหมด 12 ชานชาลา ทั้งขบวนมี 12 โบกี้ แบ่งเป็น
รถสัมภาระ+โบกี้ชั้นสอง(เอนได้) + โบกี้ชั้นสอง/สามในตู้เดียวกันอย่างละครึ่งตู้ + ชั้นสาม แบบเบาะเขียวแบบ 4-6(ฝั่งนึง 4 ที่นั่ง/หน้าต่าง อีกฝั่ง 6 ที่นั่งต่อหน้าต่าง) 3 ตู้ + โบกี้เสบียง แบบผนังไม้ เก้าอี้เบาะสีน้ำตาลแดง ครัวอยู่หัวตู้+โบกี้ชั้นสาม แบบห้องน้ำตรงกลาง + โบกี้แบบตรงกลาง + โบกี้แบบเบาะรถสองแถว + โบกี้เบาะไม้แบบเบาะเรียงติดกันแน่น หน้าต่างเล็กๆ หลายหน้าต่างติดกัน + โบกี้เบาะไม้แบบเบาะเว้นช้องเป็นซี่ๆ หน้าต่างเล็กๆ หลายหน้าต่างติดกัน + โบกี้ชั้นสามเป็นเบาะรถคล้ายรถเมล์ โดยตรงกลางเป็นแบบนั่งเข้าหากัน ส่วนใกล้หัว-ท้ายเป็นแบบเก้าอี้หันหลังให้หน้าต่าง
มุมของฟูจิ
ผมเลือกที่นั่งคันที่ 11 ซึ่งเป็นเบาะไม้แบบเว้นช่วง ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องนั่งไม่สบาย นั่งแล้วปวดหลัง ทั้งมีรถนั่งชั้นสอง ที่นั่งสบายๆแถมขึ้นฟรี ทำไมหรอครับ ก็ผมถูกสอนมาเสมอ ว่าเป็นผู้ชายต้องอดทนและเสียสละ ซึ่งผมก็เชื่อแบบนั้น วันนี้คนไม่แน่นเท่าไหร่ นั่งสบายๆ แต่ถ้าเป็นสถานีต่อๆไปคนน่าจะเยอะขึ้น ช่วงสุดสัปดาห์ซะด้วยสิ สักพัก ขบวนรถไฟก็ออกจากสถานี ตอนแรกก็วิ่งมาดีอยู่ แต่หลังจากนั้น 1 ชั่วโมง พอเข้าเขตเมืองเมฆหมอก ซึ่งช่วงนี้เมฆหมอกยังไม่มีเพราะเป็นช่วงเที่ยงวัน รถไฟก็จอดแบบ นานมากๆ ผู้คนก็ลงกันเกือบหมด จนกระทั่งมีเจ้าหน้าที่ เป็นลูกเจี๊ยบหน้าประหลาด สูงประมาณ 175 ซม. หน้าตาประมาณมาสคอตเพจอีเจี๊ยบ เลียบด่วนก็เดินมาตะโกนด้วยคำซำๆผ่านโทรโข่ง “หัวรถจักรชำรุดครับๆ รีบเดินทางขบวนหลังได้เลยครับ ช่วงเมืองเมฆหมอก-หมาสามหำ ขบวนหลังจะจอดทดแทนให้คร้าบ จ่ายเพิ่มกันคนละ 50ลงนครแมวหีบาน     80ลงหีบานบุรี และ90บาทลงเมืองหมาสามหำ” แต่เนื่องจากช่วงนี้ผมต้องประหยัด และไม่ได้รีบอะไรมากมาย เลยรอขบวนนี่ออกแหละ ย้ายไปตู้ติดห้องเสบียงแปป เผื่อหิวจะได้มีอะไรกิน ย้ายไปตู้7 แล้วนอนที่เบาะๆนึง เป็นแบบ 3 เบาะเรียงติดกัน
                                                ทันใดนั้นเอง!!!!!!!!!!!!!!!
มีน้ำหยดใส่หัวผม นี่ฝนตกหรอ? ไม่นี่ ข้างนอกแดดยังแรง ฟ้าใสแจ๋วอยู่เลย ผมไม่สนใจ แต่น้ำก็หยดอีก จนผมรำคาญ จากตะโกนออกไป “ใครแกล้งวะ”
แล้วเจ้าของน้ำสองหยดนั้นก็เผยตัวจากหลังเบาะนั่ง เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ ไม่น่าจะเกิน ม.4 ผมสีส้ม ผิวคล้ำๆหน่อย พร้อมแกว่งขวดน้ำเปล่าที่เหมือนพึ่งเอาออกจากกระติกแช่เย็น
“แฮ่ๆ ใจเย็นดินาย เราแค่ทำให้บรรยากาศมันเย็นลงเฉยๆ” พูดจบเค้าก็เอาขวดน้ำมาจ่อที่คอ สร้างความน่ารำคาญให้ผมขึ้นมาอีก
“ทำอย่างกับเราเคยรู้จักกัน เล่นแบบนี้กับคนอื่นๆ ระวังเค้าจะต่อยนายเอานะ นี่ดีนะที่มาเจอผมเนี่ย แถมอายุยังน้อย เรียกคนอื่นแบบเพื่อนทั้งที่เค้าอายุมากกว่าระวังจะโดนตบกบาลเอานะ” ผมได้สั่งสอนเทศนาเค้าไป
“แหมๆ บ่นยังกับพวกคุณแม่คุณป้า อีกอย่าง ผมไม่เด็กแล้วนะ ปีนี้ก็จะ 25 แล้วด้วย” เขาพูด
ห้ะ!!! 25? อายุมากกว่าผมอีก แล้วเค้าก็พูดกลับมา
“แล้วนายล่ะ อายุเท่าไหร่ ชื่ออะไร” หนอย กล้ามาก ปกติผมไม่ชอบให้ใครมาถามข้อมูลกับผมถ้าไม่จำเป็น แต่ไม่รู้เพราะอะไร ผมได้ตอบอย่างไม่ลังเลแบบบังคับตัวเองไม่ได้ “ชื่อฟูจิ อายุ22”เขากลั้นหัวเราะสักพัก แล้วก็หัวเราะลั่น ก่อนจะพูดสิ่งที่เป็นการสวนผม “555555 ใครกันแน่ที่แก่กว่า”ผมอึ้ง เขาอายุเยอะกว่าผมประมาณ 2-3 ปี แต่เขาหน้าเหมือนพึ่งขึ้น ม.4 ใหม่ๆ เกิดอะไรขึ้นนะ เรดาร์ผมพังหรอ แต่ผมคงไม่ยอมแพ้หรอก “แล้วไง อายุมากกว่า แต่ทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้ทำไมจะตักเตือนโดยคนอายุน้อยกว่าไม่ด้ มนุษย์ลุงเอ้ย”
“เอาน่าๆ นายมากับเราดิ”เขาชวน
“ไปไหน!” ผมถาม “เออน่ะ เดี๋ยวก็รู้”แล้วเขาก็ลุกมาจากเบาะ ผมจึงเห็นด้านต่างๆมากขึ้นไปอีก เขาใส่เสื้อยืดสีดำลายสลอตจากเพจสัตว์โลกอมตีน พร้อมวลีเด็ด ”รู้หมือไร่” กางเกงยีนส์ขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบสีขาว-แดง ตัวและหุ่นค่อนข้างโอเค ส่วนสูงน่าจะราวๆ 170 กลางๆ ผมอยากรู้เลยตามเขาไป ที่ที่เขาพาไปคือตู้เสบียงนั่นเอง คือตู้ต่อไป(เดินไปทางหัวขยวนที่จอดเสีย)นั่นเอง ภายในเป็นผนังไม้สุดคลาสสิค เบาะสีน้ำตาลเงา ผมนั่งที่โต๊ะโต๊ะนึง แล้วเขาก็นั่งตรงข้ามผม
“นายนี่ดูน่ารักนะ” เค้าพุดออกมา ชวนให้ผมรู้สึกขนลุก “นี่หมายความว่าอะไร!!!”ผมตอบอย่างตกใจ แม้จะรู้ตัวเอง ว่าเป็นเกย์ แถมเป็นรับด้วย ซึ่งเป็นความลับที่ผมปิดมานาน รู้กันแค่ในกลุ่มเพื่อนสนิท 2 คนที่จะย้ายตามมาในเร็วๆนี้ แต่มาเจออะไรที่กระทันหันแบบนี้ มันก็ชวนรู้สึกแปลกๆ และผมก็ไม่ได้มีนิสัยชอบมั่วกับใครง่ายๆด้วย “ไม่มีอะไร แค่พูดตามความรู้สึก” เห้อ โล่งอก ผมไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ว่าผมเป็นเกย์ซะด้วยสิ กลัวโดนรังเกียจ เพราะผมพึ่งย้ายเข้ามา ยังไม่รู้วัฒนธรรมของที่นี่มากนัก เปิดตัวสุ่มสี่สุ่มห้าก็กลัวโดนตีนด้วยนี่สิ
“ว่าแต่พี่ ชื่ออะไรอะ” ผมต้องเรียกแทนตัวเขาว่าพี่ เพื่อกู้หน้า แต่ก็นะ มันถามผมก่อน ก็ถามกลับมั่งแหละ “พี่ชื่อแฟนะ นายชื่อฟูจิอ่อ” เค้าแนะนำตัว แล้วถามซ้ำ ผมพนักหน้า “กินอะไรหน่อยมั้ย เดี๋ยวพี่ไปทำให้” พี่แฟถาม คำถามนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าประเมินเขาในตอนแรกผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ผมตอบรับความอบอุ่นนั้นแบบไม่รีรอ “ข้าวผัดไข่เจียวละกัน” แล้วพี่แฟก็ไปทำอาหาร พอลุกได้สักพัก พี่เค้าก็พูด “ไปช่วยพี่ทำด้วยสิ เดี๋ยวให้กินฟรี” คำพูดนั้นยิ่งเติมเต็มความรู้สึกอบอุ่นยิ่งขึ้น ผมลุกไปโดยไม่รอช้า
เมื่อถึงห้องครัว ซึ่งค่อนข้างกว้างพอตัว พี่แฟได้พูดอะไรบางอย่างกับผม “รอบแรกนีพี่ให้ฟูจิลองทำกับข้าวนี้ดูนะ”ผมเสียหลักไปได้สักพัก แค่มารอบแรก เค้าก็ให้อภิสิทธิ์ในห้องครัวผมแล้ว เพราะถ้าเป็นผม ต่อให้อยู่ด้วยกันนานจนสนิท เรื่องเครื่องครัว เรื่องโทรศัพท์ เรื่องของส่วนตัวนี่ หวงห้ามเลย แม้แต่พ่อแม่ผมยังไม่กล้ายุ่ง แต่เพื่อตอบรับในน้ำใจ เอาวะ! ผมไปหยิบตะหลิว กะทะ ส่วนพี่แฟก็ช่วยโดยการหยิบวัตถุดิบ ซึ่งเป็นข้าวแย่เย็น 1 ชามใหญ่ ซอสมะเขือเทศ ไข่ไก่ 5 ฟอง ใบโหระพาไว้ดับกลิ่นคาว ฮึๆๆๆ เห็นแบบนี้ผมขึ้นชื่อเชฟ 3 สมัยติดนะ ตอนเรียนมัธยมต้นที่ทางโรงเรียนเค้าส่งผมไปประกวดทำอาหาร ส่งไป 3 รอบ ได้เหรียญทองทั้ง 3 รอบเชียวนะ เพื่อตอนแทนน้ำใจพี่แฟ พี่แฟจะได้ลิ้มรสอร่อยฝีมือผมแน่ๆ ผมจึงลงมือทำอย่างสุดฝีมือ ด้วยเวลาเพียง 5 นาทีก็เสร็จ ต่อมาถึงขั้นตอนตีไข่ ผมตอกไข่ลงถ้วย 2 ฟอง ใช้พละกำลังและกล้ามเนื้อแขนอันทรงพลังในการตีไข่ ไม่เกินนาทีก็แหลกละเอียด แล้วผมก็ใช้เทคนิคที่เคยใช้คว้าเหรียญทอง 3 สมัยรวดทำไข่ดาวแสนอร่อยจนเสร็จ โดยพี่แฟอาสาถือจานไปให้ แล้วเดินออกมานั่งโต๊ะตัวเดิม “เรากินด้วยกันนะ” พี่แฟบอก ผมพนักหน้า แล้วก็หยิบช้อน/ส้อมตักกัน “อร่อยนี่” พี่แฟพูด แม้จะเป็นผมจะได้ยินคำนี้บ่อยๆ ช่วยรับเหรียญทอง แต่ครั้งนี้ มันทำให้ผมรู้สึกหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกดีมากๆ จนหน้าแดง “หน้าแดงอะไรเนี่ยเรา มามะ พี่ป้อนให้” ผมไม่อยากปฎิเสธน้ำใจนี้ เลยยอมให้พี่แฟตักข้าวผัดไข่เจียวฝีมือตัวเองเข้าปาก จนเหลือครึ่งจาน พี่แฟก็กินต่อจนหมด แล้วพี่แฟก็ขอย้ายมานั่งข้างๆผม คงเป็นเพราะเจอกันครั้งแรกมั้ง เลยรู้สึกเกร็งๆ แต่พอสักพัก ผมก็ไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว รู้สึกอบอุ่น รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
เดี๋ยวเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรเดี๋ยวมาต่อบทหน้าฮะ ให้ลุ้น

Intra

พระกำลังดี พละกำลังดีน่าจะทำอะไรได้มันก็ตีใครนะครับ

pipi1

ขอบคุนครับ

sugarxxx

รู้สึกดีที่ได้เจอคนที่คุยแล้วสบายใจ

Fujishirou168

Intra ตอบกลับเมื่อ 2016-8-9 19:39
พระกำลังดี พละกำลังดีน่าจะทำอะไรได้มันก็ตีใครนะครับ

คือยังไงครับ อธิบายหน่อย

soto

ขอบคุณมากครับ

mooman

ขอบคุณมากครับ

mojimaru

ขอบคุณครับ

khunnobi

ขอบคุณมากครับ

auto101

ขอบคุณครับ

phitchapat2

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

lumos

ขอบคุนมากครับผม

naakaa

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณนะ

kabuki

ขอบคุณครับ

bird0211

ขอบคุณครับ

pkcb

ขอบคุณครับ

yymomo

ขอบคุณครับ

pdingdong

ขอบคุณครับ