|
ตอนที่ 13 แม่ใครกันแน่?
7 s4 Z$ c- z6 q: m.5 v, k$ g1 f$ J5 f" @
.; W5 \( I; R2 f5 [6 \9 `
.' \4 B U+ E) D; |
วันนี้ภายในสำนักงานมูลนิธิพิทักษ์สตรีและเด็กดูเงียบวังเวงผิดปกติ ดารินทร์ทอดสายตาพิจารณาข้อมูลกรณีร้องเรียนภายในห้องทำงานส่วนตัว ด้านตรงกันข้ามกับเธอคือผู้ช่วยระหว่างทดลองงานซึ่งกำลังรอฟังผลใจจดจ่อ “เคสนี้ธรรมดาไปหน่อย สื่อคงไม่สนใจ รับเรื่องเก็บไว้ก่อนแล้วกัน” ผู้เป็นนายประกบแฟ้มดังปุ ผู้ช่วยสาวหางคิ้วตกเมื่อได้ยิน “แต่คุณดาคะ. . .เด็กคนนี้เธอน่าสงสารจริง ๆ นะคะ คุณดากรุณาพิจารณาอีกสักครั้งเถอะค่ะ” เธอวิงวอน “กรแก้วจ๊ะ เราช่วยทุกคนบนโลกนี้ไม่ได้หมดหรอกจ้ะ หนุ่มสาวไฟแรงอย่างเธอน่ะฉันเห็นมานักต่อนักแล้ว ไว้วันหนึ่งเมื่อเธอเจนโลกอย่างฉันแล้วเธอจะเข้าใจเอง” นักการเมืองหญิงสูงสง่ายกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเบา ๆ “เพียงเพราะขายข่าวไม่ได้เหรอคะ” “ใช่ ยุคนี้ทุกอย่างคือการตลาดและทุนนะจ๊ะกรแก้ว ช่วยคนแล้วไม่มีใครเห็นใครรู้ เขาก็ไม่เลือกเราหรอก ต้องเลือกเคสที่สื่อมวลชนให้ความสนใจ ถึงจะคุ้มกับเวลาและแรงกายที่ลงไป ฉันไม่อยากเหนื่อยฟรี เธอเองก็คงไม่อยากเหนื่อยฟรี ทำงานให้ฉันโดยไม่มีเงินเดือนให้ใช่ไหมล่ะ คนเราต่างต้องการผลตอบแทน ไม่ว่าฉัน เธอ หรือใคร ๆ” “ดิฉันเข้าใจมาตลอดว่าสโลแกนของคุณดาคือรักลูกทุกคนเหมือนลูกตัวเอง ถึงได้เลือกทำที่นี่” เธอตัดพ้อ ดารินทร์รู้สึกว่ากาแฟหนืดข้นจนกลืนลงคอลำบากกว่าเคย “กรแก้วจ๊ะ. . .” “เลือกตั้งสมัยหน้าฉันมีเรื่องให้ตระเตรียมอีกเยอะ สิ่งที่จะขาดไม่ได้เลยก็คือผู้ร่วมงานที่เข้าขากัน รู้ใจฉันโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก” “หากฉันต้องเสียเวลาปรับความเข้าใจกับใครคนใดคนหนึ่งนานเกินไป สู้หาคนที่พร้อมกว่าเข้ามาแทนไม่ดีกว่าหรือ?” ผู้ช่วยสาวนั่งหลบตา รู้ดีว่ากำลังทำให้ผู้เป็นนายไม่พอใจ “ฉันรักลูกลูกหลานคนทั่วประเทศเหมือนลูกตัวเองได้ไม่หมดหรอกนะ เด็กบางคนก็เหลือขอเกินเยียวยา” ดารินทร์วางถ้วยกาแฟลงประกอบคำกล่าวสรุป
9 m" \- k4 {7 ~/ y' @.5 x) }7 }* c6 @& g- y) ?6 U
.
. j8 x$ I3 O- K4 a- S.4 t c4 Y' p8 f' e
.
3 I7 E. E7 J2 J“เช่นลูกแม่ค้าขายน้ำรึเปล่าครับ?” ทั้งเจ้านายและผู้ช่วยต่างหันไปหาต้นเสียงพร้อมกัน ประตูห้องทำงานส่วนตัวของดารินทร์เปิดอ้าโดยมีชายหนุ่มยืนล้วงกระเป๋าพิงกรอบประตู คงเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากเต๋อ ผู้ทวงหนี้แค้น “เธอเป็นใคร!? ผ่านเลขาหน้าห้องเข้ามาได้ยังไง!!? ” ดารินทร์เอ็ดลั่น
1 g* N# B; Y( `- s7 O* U" G.1 H! b. E) ?: J9 V- n
./ y7 ^: x0 p' _6 u. P3 A
.
3 v* Y4 n' r* Gผมถอดหมวกแก๊ปเปิดเผยใบหน้า วันนี้เลือกสวมเสื้อคลุมสีเข้มคล้ายพนักงานส่งเอกสารเพื่ออำพรางตัว “ถามยังไม่ตอบอีก!?” เธอขมวดคิ้ว “แมสเซนเจอร์สินะคะ รบกวนออกไปนั่งรอหน้าห้องก่อนเถอะค่ะน้อง” ผู้ช่วยกุลีกุจอออกรับแทนทันที .4 J7 J" _& j- `* y1 `9 e. Z" Z q# D
“ตอนนี้ในออฟฟิศไม่มีใครสั่งใครได้แล้วครับ นอกจากผมซึ่งเป็นผู้คุมกติกาความเป็นไปของทุกชีวิต” “พูดอะไรไม่รู้เรื่อง!?” “กรแก้ว! เธอไปเรียกรปภ.มาซิ!.” ดารินทร์สั่งผู้ช่วยโดยไม่ได้มองเลยว่าใช้โทรศัพท์บนโต๊ะตัวเองโทรเรียกยังจะเร็วเสียกว่า แต่ผู้ช่วยไร้การตอบสนอง “ฉันบอกให้เรียกรปภ.ไงเล่า!” เธอย้ำอีกครั้ง “คุณดาคะ. . .” ผู้ช่วยสาวใช้น้ำเสียงชวนแคลงใจ ดารินทร์จ้องรอประโยคต่อไปจากลูกน้องราวกับลุ้นคำตอบจากพิธีกรเกมโชว์
8 c& U% Z) s$ ~1 h" g* ^.
" D2 s) X: p% H! w.
; o1 o/ }) G7 E0 J.6 `4 R! H7 `$ N/ n& U3 F1 r
“วันนี้หนูขอกลับก่อนค่ะ แบร่~” เธอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เจ้านาย “เป็นบ้าอะไร!?” ดารินทร์ตกใจตวาด หากทุกคนพร้อมใจกันเตี้ยมอำบ้า ๆ อย่างนี้ก็ไม่น่าจะเอามาใช้กับผู้ใหญ่อย่างเธอเหมือนเพื่อนเล่นสมัยเรียน แต่ผู้ช่วยสาวไม่ยี่หระ เธอลุกขึ้นยืนชูมือเหนือศีรษะแล้วเขย่งปลายเท้าค่อย ๆ หมุนตัวออกจากห้องเหมือนนักบัลเล่ต์ ทิ้งให้ดารินทร์ยืนคิดเอาเองว่าลูกน้องเธอเพี้ยนขึ้นมาได้อย่างไร “ไปหาตำปูปลาร้านัว ๆ แซ่บ ๆ แดกดีกว่า ลั้ลลา~” เธอฮัมเพลงขึ้นมามั่ว ๆ แต่ก็ฟังดูชวนอารมณ์ดี
- D6 T/ H. _+ e5 {+ g4 ~1 h.
1 O8 c- b0 [# G! N) N J2 b.1 _$ b* A) l: |% c8 _! c
.$ J" {5 B5 c/ u0 k) S1 U) n5 S' O
“พยายามทำให้คุณตลกน่ะครับ แต่ดูเหมือนว่าจะแป้ก” ผมยักไหล่พลางมองผู้ช่วยสาวที่เต้นบัลเล่ต์ฮัมเพลงออกจากห้องอย่างเริงร่า ดารินทร์จับต้นชนปลายไม่ถูกว่านี่คือเรื่องอะไรกันแน่ ขณะนี้ในห้องเหลือเพียง . . . ผมกับดารินทร์ เมื่อผมขยับเข้ามาในห้อง ดารินทร์ถอยห่างอัตโนมัติ ราวกับเกิดจากแรงต้านแม่เหล็กขั้วเดียวกัน ดารินทร์มองผ่านเต๋อไปยังด้านหลังที่เปิดประตูอ้าทิ้งไว้ จึงเห็นว่าพนักงานที่อยู่นอกห้องฟุบนิ่งคาโต๊ะหมดทุกคน เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่มีใครลุกขึ้นรับสาย อาจเป็นเรื่องตลกไม่ออกเท่าไหร่นักถ้าจะบอกว่า เธอคิดเลยเถิดถึงขั้นลูกน้องถูกวางยายกออฟฟิศ “ใครส่งแกมา?” หญิงสาวแข้งขาสั่นระริก คงเพราะเธอทำงานการเมืองจึงนึกเหตุผลอัปมงคลนี้ขึ้นเป็นอันดับแรก “ทางนั้นจ้างมาเท่าไหร่ ฉันให้สองเท่าเลย!!” ข้อเสนอบวกด้วยน้ำเสียงช่างเร้าใจไม่ต่างจากรายการขายเครื่องออกกำลังกายที่แพร่ภาพตอนดึก ๆ2 z' b, d J- o5 E" H: Y, ?
.
& k; Z6 f2 b, ^6 Q.
1 \. t) g, [6 L7 _% n4 Q i$ K3 ~ผมอยากจะหัวเราะเสียจริง “ใช้เงินแก้ปัญหาไม่ได้ทุกอย่างหรอกนะครับคุณดารินทร์”& ]' P ~2 R1 @
.0 [/ M& H! ~" w/ E6 h6 T/ s- H
.( P q; P& S1 s9 V2 d
.4 c) K2 {/ f. U7 Z9 U
“โดยเฉพาะปัญหาที่คุณสร้างขึ้นเอง”, U5 ? C& `; u4 R5 t7 w
.9 ~( Z, U1 N4 S& _
.
8 d' Z4 _6 Q5 x+ O“ฉ . . . ฉัน. . .” ดารินทร์เหลือบมองในกระเป๋าสะพายซึ่งเปิดอ้าทิ้งไว้พอดี ไล่สายตาหาสิ่งที่เก็บซ่อนไว้ “ฉันไม่ยอมตายเด็ดขาด!!” เธอล้วงหยิบขวดสเปรย์พริกไทยขึ้นมาโดยฉับพลัน
& B6 L( X3 @ O$ x( l.
( \! g: J& v( \6 y v.' J: c0 |+ ^! Q. r
.) a' |( z4 B: Z+ u
แต่นั่นยิ่งทำให้เข้าทางอีกฝ่ายมากขึ้น
, s6 o3 b9 o: h& Z+ ?6 Zมือของเธอหันวกกลับเข้าหาตัวเองแล้วกดฉีดเต็มแรง * W3 U. x8 N- G0 }1 F" J; X
.5 L+ q/ ]- j1 X9 @/ T2 ?2 Y
.
) A U, t4 P% P5 A& Y.
9 e$ Z! |4 X1 n& w“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!”6 n4 q, r! H/ h- Z2 J' A o
นักการเมืองหญิงผู้สูงสง่าล้มดิ้นพล่านปวดแสบปวดร้อน น้ำหูน้ำตาไหลแฉะ เธออยู่ในภาวะตาบอดชั่วคราว หากใครไม่รู้คงคิดว่าโดนสาดด้วยน้ำกรด6 Y6 H, V& s, c# \) X
“หลายปีก่อนผมก็เคยทรุดลงกองกับพื้นต่อหน้าคุณไม่ต่างกันเลย” ผมแหงนมองเพดานนึกภาพอดีตด้วยแววตาเลื่อนลอย น่าขำที่โจทก์กับจำเลยในอดีตขณะนี้ถูกวางตำแหน่งสลับกัน อำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจไม่สามารถช่วยดารินทร์ได้อีกต่อไป เมื่ออยู่ต่อหน้าอำนาจเหนือมนุษย์ที่ผมถือครอง- t$ }# M q) @( r
.* X# x; \: L5 }8 c4 w8 p
.
1 K) l. i. j2 u. L& e6 e.( O9 ~3 m4 h9 @; \4 v' g6 L
ผมส่งยิ้มให้เหยื่อที่ชักดิ้นชักงอตรงหน้าอย่างเยือกเย็น
) d% W& L3 A2 W$ T6 A.
$ U( ~' p& M0 v& ]“ไม่ต้องกลัวไปหรอกครับคุณดารินทร์ ผมไม่เคยทำใครถึงตาย”., S" A: H$ j$ h# }, B' }# G2 a
.& w& J: ^6 e: u) J, z
.# v( ^) C! f+ P" V, |' M' Z
.8 T$ Z2 @' }$ a$ G' V
“เว้นแต่ว่าหลังจากนั้นคุณจะอยากตายไปเอง”
, u* _+ @: h4 _: U8 r“โอย ปวดหัวชะมัด” เสียงรำพันกับตัวเองดังก้องในห้วงนึกคิด7 j& f/ B6 _1 C
.7 y' Y% r2 C" Z& ~: r0 [/ ^7 ]
.# }( V" D+ d7 n$ u9 K: ~
.. [, x/ U0 ^5 U' a
หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตา ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไปหมดเหมือนสติแรกฟื้นหลังผ่าตัด “สวัสดีเกรซ” ผมยิ้มต้อนรับเซอร์ไพร์สพิเศษสุด จัดขึ้นให้เฉพาะเธอเป็นกรณีพิเศษ
! C( f6 J9 a- @; J5 M; k/ S7 A6 F$ aเกรซพบว่าตนเองถูกจับมัดแขนขานั่งติดเก้าอี้ เรียวปากถูกผนึกสนิทด้วยเทปกาว “อื้อ อื้อ” เกรซตกใจที่ไม่รู้ว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ความทรงจำสุดท้ายขณะคงสติคือกำลังจะเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียน แต่แล้วโลกรอบตัวก็ดับมืดลง “คงมีอะไรอยากพูดสินะ” ผมกระชากเทปกาวออกให้ครั้งเดียวหลุดจนอีกฝ่ายสะดุ้งแปลบ เกรซสูดลมหายใจตั้งสติลึก ๆ กวาดตามองรอบตัวซึ่งเป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ฉากเบื้องหน้าเป็นผ้าม่านสีเลือดนกผืนใหญ่ขึงปิดทัศนียภาพสิ่งที่อยู่ด้านหลังมิดชิด “แกเป็นใคร!? ที่นี่ที่ไหน!?” เธอถามด้วยใบหน้าตื่นกลัว “นึกหน้าผมดูดี ๆ สิเกรซ” เกรซจ้องเขา แต่รูปหน้าทั้งหมดเห็นไม่ช่วยให้นึกออกได้เลย “ฉันไม่รู้. . .แกเป็นใครกัน!?” “ให้ตายเถอะ ต้องบอกใบ้อยู่เรื่อยเลยผู้หญิงพวกนี้” ผมหงายท้องแขนให้เห็นรอยสักไก่เขี่ยรูปโนบิตะ เธอดีดตัวถอยจนเก้าอี้ลากเอี๊ยด “ไม่จริง. . .” “ช่วยด้วยยยค่ะ!! คนโรคจิต!!!” เธอกรีดร้องสุดเสียง ซึ่งเป็นความคิดที่ผิด แทนที่จะมีโอกาสพูดได้มากกว่านี้แต่กลับทำให้เสรีภาพหมดอายุเร็วขึ้น ช่วยไม่ได้เลยที่ต้องกลบเสียงเธอด้วยเทปกาวอีกครั้ง “อื้อ อื้อ” เหยื่อดิ้นขัดขืนแต่ก็ไร้ทางสู้ ผมควบคุมสถานการณ์ให้คลี่คลายลงอย่างง่ายดาย “ฟังนะเกรซ” ผมลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งให้ประจัญหน้าในระนาบเดียวกัน “ที่นี่คือห้องลับของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง เอาไว้ดัดหลังลูกค้า ซึ่งปกติคนทั่วไปจะไม่มีโอกาสได้ใช้บริการ. . .” เกรซสังหรณ์ใจไม่ดีกับผ้าม่านปริศนาผืนใหญ่ตรงหน้า มันใหญ่เกินความจำเป็น “. . .ยกเว้นผมซึ่งได้อภิสิทธิ์เหนือผู้อื่นทุกกรณี” ผมพูดต่อ พลางนึกถึงสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ซึ่งได้สะกดจิตให้ทุกคนในโรงแรมปิดบริการหนึ่งวันเพื่อให้เอื้อต่อภารกิจล้างแค้น แน่นอน รวมถึงสิทธิ์ในการขอใช้ห้องนี้ก็อนุมัติผ่านราบรื่น ผมลุกขึ้นเดินไปสุดห้อง คว้าที่ดึงม่านจับมั่น “เอาล่ะนะ ต่อไปนี้คือคำตอบที่แท้จริง” 6 j. V. F' W$ m7 j# s0 S
.
% ?% W1 _/ X) o.$ Z; K; \& M( X0 X4 Q6 t" G
.
) ?& W) \/ v6 |" j9 d9 A.
9 o( r7 T3 \9 I" J8 g“ว่าแม่ใครกันแน่ที่เป็นกะหรี่”+ T2 C" {9 }, t; D2 k; W% _
." g) W7 U- n' L/ X# I2 U
.
/ w& F0 r1 c3 ^ [* ?ผ้าม่านถูกรูดเลื่อนจนสุดทาง เผยให้เห็นอีกด้านที่ซ่อนไว้ ร่างของดารินทร์ในสภาพเปลือยเปล่ากำลังถูกชำเราโดยเด็กหนุ่มวัยรุ่นสามคนที่ล้อมหน้าหลัง “โอ้ว เสียวสุด ๆ ไปเลยเด็ก ๆ จ๋า ลูกรักของแม่ทุกคนเลย” เธอปลดปล่อยอารมณ์เปลี่ยวสุดพลัง ผมเป็นคนเดียวที่ได้ยินคำพูดของคนจากอีกห้องด้วยความสามารถอ่านใจ ' c/ {) x# M h$ M4 q+ W K2 K
.. I' P! j3 B2 a# w5 j" q
.) I9 z" U. I* _
.
3 n d' [4 D: l2 ?) B* yดูเหมือนเกรซต้องใช้เวลาตั้งสติเล็กน้อย ผมจึงถือโอกาสทำหน้าที่เป็นผู้บรรยาย อันดับแรกเพื่อให้เป็นที่เข้าใจตรงกันจึงต้องประกาศักดาก่อนว่าผมมีความสามารถครอบงำจิตใจคน ซึ่งจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เธอ “ผนังห้องนี้เป็นกระจกหลอกด้านเดียวแบบที่ใช้ในห้องชี้ตัว มีไว้แอบดูลูกค้าโรงแรมสนองรสนิยมพวกถ้ำมอง ส่วนเด็กพวกนั้นเป็นเด็กขายข้างถนนที่ผมจ้างมาเอง นี่พยายามคัดคนหน้าตาดี ๆ ให้แล้วนะ หาได้แค่นี้แหละ” แน่นอน เกรซคงไม่สนว่าใครจะหน้าตาดีหรือไม่อย่างไร “อื้อ!!!!!!” เธอร้องเรียกแม่ทั้งที่โดนปิดปากแน่น เกรซโน้มเก้าอี้เอนหน้ามากไปจนล้มโครม “รักลูกคนอื่นเหมือนลูกตัวเองไงเกรซ . . . แม่เธอพูดออกบ่อย แต่คงจะไม่นับผมคนนึงล่ะมั้ง”
) R' g: \1 o t- ].4 Q* n1 I$ p9 y% a0 k# f
.+ ]: q- v+ `$ a) f y
.
- D! g' H2 X( S+ m3 ]: b8 ~# }) n“อื๊อออ!!” เกรซนอนดิ้นอยู่กับพื้น ดวงตาจ้องผู้เป็นแม่ที่กำลังสมสู่กับเด็กรุ่นลูกเต็มเหนี่ยว ผมอ่านใจเกรซได้คร่าว ๆ ว่าเธอกำลังคิดว่าดารินทร์กำลังถูกกระทำชำเรา หญิงผู้สูงศักดิ์เช่นนั้นไม่มีทางลดตัวทำเรื่องสามานย์เช่นนี้แน่นอน จึงต้องปรับความเข้าใจเสียใหม่ “เธอไม่ได้ถูกข่มขืนหรอกนะ ดูให้ดีสิ หน้าตามีความสุขสุด ๆ”
" C9 `# {% S* r: X5 ^- S, w% }.
% V$ S% i# U8 }5 V.
8 f6 l9 Y. D6 B) Q! xเมื่อปากพูดไม่ได้ เกรซจึงสื่อสารกลับด้วยสายตาแทน “แววตาแบบนั้น. . .ท้าทายผมสินะ” ผมจับเกรซจิกผมให้เงยหน้าหันทางกระจกชัด ๆ
: d/ a6 Z4 k' z# e.
& { p1 X5 A6 Y# M$ [! X0 E+ l." B5 z: E7 P$ M
.
* E: y# z1 m% n, f+ q“ดูให้ดีนะเกรซ!! นี่คือการตอบแทนที่ครอบครัวเธอทำไว้กับผมและแม่!!”
! z0 A$ w* s* q. u.3 U% j- v1 j4 x, q! s
.
. p, S. G6 U0 {7 M9 `.$ h' `6 K K+ K2 g/ q* s
“เด็ก ๆ จ๊ะ แยงเข้าไปลึก ๆ อีกเลยจ้ะ นั่นแหละจ้ะ” อีกฝากฝั่ง ดารินทร์กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการนั่งขย่มตอเด็กหนุ่มรุ่นลูก แม้หน้าตางั้น ๆ หุ่นเก้งก้างไปนิด แต่ก็สุขสมที่ได้เสพเสียวกับเด็กวัยนมแตกพาน “มีใครหิวนมแม่ไหมจ๊ะ ดูดได้เลยนะ” “เจ๊นี่เพี้ยนรึเปล่าวะ ดูเก็บกดว่ะ” เด็กขายคนหนึ่งอ้อมตัวไปกระซิบกับเพื่อนที่กำลังสวมถุงยาง “ช่างป้าเค้าเหอะ เงินถึงก็พอแล้ว จัดชุดใหญ่ตามใจแกไปเลย” คนสวมถุงยางจัดการขบดูดยอดถันให้ตามคำขอ “แบบนั้นแหละจ้ะลูก ๆ ของแม่” ดารินทร์บิดครางด้วยความเสียวซ่าน “ป้าอยากได้แบบไหนบอกพวกผมเลยนะครับ” เด็กคนที่กำลังซอยยิกพูดขึ้น “เข้ามาพร้อม ๆ กันสองอันเลยสิจ๊ะ” ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกล้าหาญชาญชัยถึงขนาดกล้ารับสองลำเต็ม ๆ พร้อมกัน ส่วนอีกคนหนึ่งนั่งให้ดารินทร์หันหน้าปรนเปรอด้วยปาก ผมนั่งลูบคางเฝ้าดูหนังสดด้วยท่าทางดุจนักวิจารณ์ภาพยนตร์ ส่วนเกรซหลับตาร้องไห้ไม่อยากรับรู้สิ่งใด ๆ ตรงหน้า เอาเถอะไม่อยากดูตอนนี้ก็ไม่บังคับ, W2 M$ p5 C4 M2 Z: X U
.
% o1 g; | M8 Q/ N: z. T.
* G& b8 z3 R. M1 _% [8 W& j( I.( f/ k5 q* ]0 {* t. Q$ S
ดารินทร์สั่งให้เด็ก ๆ หยุดลงชั่วคราว และให้หนุ่มทั้งสามยืนล้อมตัวเธอซึ่งจะคอยดูดอมและชักว่าวให้ “เด็ก ๆ จ๊ะ ช่วยกันรดน้ำว่าวคาว ๆ ให้เต็มหน้าป้าเลยนะจ๊ะ” “ป้าครับ ผมไม่ไหวแล้ว ๆ โอววว” น้ำกามเด็กหนุ่มแรกแย้มหลั่งรดทั่วหน้าดารินทร์ ไม่นานนักก็ตามมาด้วยคลื่นระลอกสองและสามของเด็กอีกสองคน เธอลูบไล้เชื้ออสุจิทั่วหน้าอย่างอิ่มเอมอารมณ์ราวกับได้รับการปรนนิบัติใบหน้าจากสปาหรู “อา ลีลาและน้ำเชื้อจากเด็กหนุ่มรุ่นลูกอย่างพวกเธอช่างหอมหวานจริง ๆ ป้าลืมสามีไปเลยจ๊ะ” ดารินทร์นอนลูบไล้น้ำกามจากหน้าปาดป่ายทั่วเรือนร่าง ชวนให้นึกถึงเคาน์เตสอลิซาเบธ บาโธรี่ ราชินีผู้อาบเลือดสาวพรหมจรรรย์เพื่อรักษาความเยาว์วัยในประวัติศาสตร์ชาติตะวันตก เธอหลับพริ้มอย่างพึงพอใจ เด็กทั้งสามใช้เวลาชั่วครู่สำหรับพักหายใจ หลังจากนั้นจึงมีใครคนหนึ่งพูดขึ้นมา “เฮ้ย อย่าลืมทำตามที่พี่คนนั้นสั่งไว้ด้วยนะ” เขาหมายถึงผม ก็ยังดีที่ไม่ลืมสัญญาที่ตกลงไว้ ถึงเป็นเด็กขายแต่ความซื่อสัตย์นับว่าน่ายกย่อง “ที่ว่าให้แบ่งเงินค่าจ้างให้ป้าคนนี้ตามศรัทธากี่บาทก็ได้น่ะเหรอ ทำไปทำไมวะ?” เด็กอีกคนเกาหัวถามงง ๆ “เห็นว่าป้าเค้าอยากได้อารมณ์เป็นโสเภณีน่ะ หลักสิบหลักร้อยแล้วแต่เราเลย” เด็กที่ทักคนแรกให้เหตุผล “ยี่สิบน่าเกลียดไหมวะ” อีกคนกระซิบเบา ๆ ด้วยความกลัวเสียมารยาท “เยอะกว่ากูอีก กูเหลือเหรียญห้าเหรียญเดียวว่ะ นอกนั้นแบงค์ใหญ่หมดเลย” อีกคนกระซิบตอบ เด็กหนุ่มสองคนวางเงินทิ้งไว้ข้างเตียงและแต่งตัวกำลังจะเสร็จเรียบร้อย เหลือเพียงอีกคนที่กำลังคิดหนัก ไม่รู้มันจะยากเย็นอะไรนักหนากับการแบ่งเงินให้ตามศรัทธา แต่จะว่าไปไอ้ตามศรัทธานี่แหละที่ทำบางคนต้องคิดซับซ้อนหลายตลบ “เจ๊นี่คงรวยอยู่มั้ง” เขานึกในใจ เด็กหนุ่มคนสุดท้ายล้วงเศษเหรียญบาทเท่าที่มีอยู่ออกมาวางไว้ จากนั้นทั้งสามจึงเดินออกไป
- ~3 y z" m! q8 y.$ e4 I/ U6 }; d5 H: v
.
. t9 ?& l2 X% D4 r.
3 d5 O0 }! R. g4 N3 D“ขอบคุณมาก ๆ ครับน้อง” ผมออกจากห้องมารับหน้า ปฏิบัติต่อเด็กขายทั้งสามเปี่ยมไมตรีต่างจากเกรซที่ถูกเก็บตัวอยู่ในห้องลับราวฟ้าเหว นี่ถ้าน้อง ๆ ได้เห็นเบื้องหลังอีกด้านว่าลูกสาวคนที่กำลังมีอะไรด้วยนั่งดูอยู่แถมถูกทรมานจิตใจคงควยหดกันถ้วนหน้า “ไม่เป็นไรครับพี่ ตังค์หนาขนาดนี้พวกผมไม่เกี่ยงหรอก” หัวหน้ากลุ่มออกรับ “เรียกแท็กซี่กลับเองได้นะครับ เอ้า พี่ให้ค่ารถแถม” ตามธรรมเนียมคนขี้ระแวง ผมต้องลบความทรงจำเด็กทั้งสามไม่ให้จดจำผมและเรื่องราวทั้งหมดได้ หวังแต่ว่าพวกคงไม่ตกใจภายหลังเพราะคิดว่าเงินในกระเป๋าเพิ่มจำนวนเองได้เหมือนอะมีบาแบ่งตัว
2 h- o$ t. W" F, V" Q% ~! C.' t7 }2 D- P0 ?
.8 w6 |, |# \! ]) Q* s$ s- e7 W
." c) s l8 \2 W0 D$ _* k5 N' |1 ~
.' ` h! E. T) y N- w
“คิดดี ๆ นะ พี่ยังเปลี่ยนอนาคตได้” ภายในห้องนอนโทนสีเรียบ ณัฐกำลังหลับตาเพ่งดูนิมิตเหตุการณ์ล่วงหน้า เขาบ่นพึมพำคนเดียวในห้องซ้ำไปมา “คิดดี ๆ คิดดี ๆ” เขาย้ำไปมาราวกับว่าคนที่อยู่ในนิมิตจะได้ยินไปด้วย อันที่จริง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่ดี “ณัฐ!!” เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกจนหลุดจากภาพนิมิต ธนิกเปิดประตูโดยไม่เคาะเรียก เรื่องนี้มีเหตุผล ธนิกติดนิสัยชอบใช้พลังจิตเคาะแทนมือ บางครั้งก็ออกแรงหนักไปจนประตูห้องณัฐพังพินาศ บานนี้เป็นบานที่สี่แล้ว “ทำอะไรอยู่ในห้องทั้งวัน” เขาถาม “ป. . เปล่าครับพี่นิก” ณัฐซุกมือไว้ด้านหลัง ท่าทางพิรุธของณัฐยิ่งทำให้ธนิกยิ่งสังเกตชัด “ไหนดูซิ” เขาเพ่งจิตให้ของที่ซุกซ่อนอยู่ลอยพรวดเข้าหามือตัวเอง ณัฐไม่มีทางต้านได้เลย “รูปเต๋อนี่? เอามาทำอะไร?” เขาจ้องดูรูปเต๋อที่เคยแอบถ่ายเองกับมือเมื่อครั้งสอดแนมใหม่ ๆ เพื่อให้รู้จักหน้าค่าตา “แอบชอบมันเหรอ?” ธนิกขมวดคิ้วถามราวกับเห็นน้องตัวเองเป็นจำเลยในศาล “แกเป็นเกย์คนเดียวก็พอแล้ว เก็บเจ้านั่นไว้เป็นพ่อพันธุ์ให้ตระกูลบ้างเถอะ อย่าให้พี่รู้นะว่า . . .” “ม ไม่ใช่นะครับ!” ณัฐรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “หรือว่าเอามาอ่านอนาคต ยังจำหน้ามันไม่ได้อีกรึไง” ณัฐก้มหน้าเงียบ “เอาเถอะณัฐ ไปแอบดูอะไรมัน เห็นอะไรบ้างเล่ามาซิ” ช่างเป็นพี่ชายที่เอาแต่ใจจริง ๆ “เปล่าครับ ผ . . .ผมไม่ได้ดูเขาตรง ๆ . . .” ณัฐรีบตอบเพื่อไม่ให้ธนิกหงุดหงิด ทั้งคู่เงียบไปสักพัก
! i9 C6 m6 @6 ]! G' v.
: N) j# n: l2 C( P! T6 K* I) x1 s." A% E U4 j5 I: h3 T- g
.% \8 l) [8 G/ E* e; W( p
“ดูคนที่จะถูกเขาเล่นงานต่างหาก” เด็กหนุ่มพึมพำด้วยน้ำเสียงแฝงกังวล ผมกลับเข้ามาในห้องลับอีกครั้ง พร้อมเงินที่ได้จากการวัดใจเด็ก* C2 I( g& S& f: U+ m6 H9 A
.
! L {2 x$ {2 n, {! Z' v. d.
# F4 f$ D" C% h f6 c8 f% |.9 V5 p$ ?9 _& G7 a
“ค่าตัวแม่เธอทั้งหมดยี่สิบเก้าบาท” ผมโยนเศษเงินทั้งหมดใส่หน้าเกรซ เสียงเหรียญกระดอนกลิ้งกับพื้นกรุ๋งกริ๋งฟังแล้วสะใจพิลึก “ราคาพอ ๆ กับอาหารมักง่ายตามร้านสะดวกซื้อเลยนะ ลงท้ายเลขเก้าตามเทคนิคการตลาดอีก” เกรซก้มหน้าสลดราวคนไร้ทางสู้ที่ถูกเหยียบจมดิน “แม่ผมตักน้ำขายหนึ่งชั่วโมงยังได้เกินร้อยเลย” ผมกระแอมหัวเราะ ท่าทางเกรซมีความคับข้องใจเป็นอย่างมาก ผมจึงเปิดโอกาสให้เธอได้พูดอีกครั้ง จัดการปลดเทปกาวออก “เอาล่ะ หนังจบแล้ว อยากฟังความเห็นจากคุณผู้ชมบ้าง”
8 m8 o+ `: A; i' b.$ a% \7 h( {/ c/ E
.
9 y6 b; \( D% O& _.
: n* H/ u! N7 ]5 p) Y5 j“ถุ๊ย!!” เกรซบ้วนน้ำลาย แต่ผมเอี้ยวหลบทัน เรื่องอะไรจะพลาดซ้ำรอยเหมือนคราวของวี “มุกนี้เคยมีคนใช้กับผมแล้วน่ะ” “มึง!! ไอ้ชาติชั่ว!! ” เกรซตะคอกลั่น แต่ผมตอบสนองด้วยความนิ่งเงียบ "มึงมาทำกูทำไมอีสัตว์ ! คนอื่น ๆ ล่ะ!?” “ถ้าหมายถึงจอยกับน้ำหวานล่ะก็. . .ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะลากลงนรกให้ตกตามกันไปเร็ว ๆ นี้ล่ะ”
) W# T" w. a) J6 s0 [6 n' H3 i1 t.! l( T+ Z2 M: M3 a7 G2 H+ Y t
.5 n7 \0 i& g/ m5 L* e0 ]% f6 a
.
" K! j& V9 l. J. U) r% X.+ Z. ]) E0 @6 n6 S# J
ผมหยิบอุปกรณ์สำหรับเกมเล็ก ๆ ที่ตั้งใจเล่นกับเกรซออกมา เป็นเกมตอบคำถามง่าย ๆ แต่เดิมพันด้วยอนาคตคนทั้งคน อุปกรณ์ก็ไม่มีอะไรยุ่งยาก แค่กรอบรูปแม่ผมเพียงอย่างเดียว “เอาล่ะ เกรซ ต่อไปนี้คือเกมเดิมพัน” ผมหันกรอบรูปแม่ไปหาเธอ “เกมเหี้ยอะไรของมึงอีสัตว์!!” ใบหน้าเธอส่อว่าพร้อมจะฆ่าผม แต่ผมไม่สนใจ บอกรายละเอียดของเกมต่อไป “กติกาง่าย ๆ สมมติว่าผู้หญิงคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เกรซจะพูดอะไรกับเธอ เป็นคำถามปลายเปิดน่ะ ตอบอะไรก็ได้”
6 v% Q2 o8 x* l9 g9 ?.2 _+ f0 h* r: G4 y0 F* b
.
8 j% n$ m; `) \1 F! S q7 o.1 H. p- c5 W9 S9 \8 N9 x
เกรซผ่อนลมหายใจลง แสดงให้เห็นว่ากำลังใช้ความคิด. E2 R' Z4 X. H, [2 t4 @
.7 w6 U2 [* F& Z* j. f" x* N# J
.
6 I6 k& q& O0 C.
7 ]8 e; v( B, M% P) i+ P“อ๋อ คำพูดแค่นั้นนี่มันแค้นฝังลึกเลยใช่ไหม” เธอกัดฟันกรอด “แค่นั้นของเธออาจจะเรื่องใหญ่สำหรับคนอื่นก็ได้นะ” ผมสวนกลับเรียบ ๆ& o5 h; y. i0 b* P
.$ }; P5 n$ u$ a7 Z t/ {$ A @9 h: ~
.
" O6 g$ _8 E; q5 N0 N: m.
1 I( \1 Q$ M( d3 K* o“ผู้หญิงอย่างแม่มึงน่ะ!! เป็นกะหรี่!! เป็นอีตัวชั้นต่ำ!! ถ้ามาอยู่ตรงหน้ากูก็จะพูดอย่างนี้!!” เกรซหวีดตอบเสียงดังราวสติสำนึกหลุดออกไปจากสมองเสียแล้ว7 R: v/ d% N9 V1 |
.! i* n- k/ \' o
.
3 d* O1 G6 |! W6 k1 i9 `3 q3 U.; U# ^$ l5 W q. `: E
ผมเก็บรูปแม่คืนใส่กระเป๋าเป้ เกมจบลงแล้ว น่าผิดหวัง ลูกหนี้คนนี้ไม่เรียนรู้อะไรเอาซะเลย สิ่งที่ผมทำให้เธอได้คือส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความปลงปนเวทนา
V3 F8 D* i3 G* _& V: ^* G.+ x" J8 x. p$ | a6 o% U. `! I; j3 r
.( L8 e5 A9 W0 i' C- ~& l# f/ i7 u" }
.
# [+ m' \, ] }! Q. S1 Q. W.
/ j% j- z- [* `; M8 \“วีจบเกรดสองกว่ายังฉลาดเอาตัวรอดกว่าเธอเล้ย. . .ให้ตายสิ”% r0 u* p1 U3 R; B- s
.
( o7 @5 h' l, T; }( W6 h5 f, j.
( s0 F; ^" A' c3 l.
4 i* S8 C" C- ~- N3 Uจบตอนที่ 13 แม่ใครกันแน่? 4 B3 ?+ H2 L9 s, R: ]# E
เรื่องอื่นๆ www.g4guys.com/home.php?mod=spac ... w=me&from=space. Z4 S0 q+ m q) S/ K& l/ X7 ~
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-12-26 17:21:52
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-12-27 01:31:35
โพสต์ 2016-1-4 06:24:41
โพสต์ 2016-1-5 21:01:30
โพสต์ 2016-1-12 17:12:34
โพสต์ 2016-2-27 23:29:31
