|
ตอนที่ 13 แม่ใครกันแน่? 2 Q' |. M+ ~0 }! s: J# x
." R; Z+ s: [* M c9 ^
.- H/ M, |. V$ C% ~$ W' h3 x$ s
.
4 v* q- @+ Q }8 M \วันนี้ภายในสำนักงานมูลนิธิพิทักษ์สตรีและเด็กดูเงียบวังเวงผิดปกติ ดารินทร์ทอดสายตาพิจารณาข้อมูลกรณีร้องเรียนภายในห้องทำงานส่วนตัว ด้านตรงกันข้ามกับเธอคือผู้ช่วยระหว่างทดลองงานซึ่งกำลังรอฟังผลใจจดจ่อ “เคสนี้ธรรมดาไปหน่อย สื่อคงไม่สนใจ รับเรื่องเก็บไว้ก่อนแล้วกัน” ผู้เป็นนายประกบแฟ้มดังปุ ผู้ช่วยสาวหางคิ้วตกเมื่อได้ยิน “แต่คุณดาคะ. . .เด็กคนนี้เธอน่าสงสารจริง ๆ นะคะ คุณดากรุณาพิจารณาอีกสักครั้งเถอะค่ะ” เธอวิงวอน “กรแก้วจ๊ะ เราช่วยทุกคนบนโลกนี้ไม่ได้หมดหรอกจ้ะ หนุ่มสาวไฟแรงอย่างเธอน่ะฉันเห็นมานักต่อนักแล้ว ไว้วันหนึ่งเมื่อเธอเจนโลกอย่างฉันแล้วเธอจะเข้าใจเอง” นักการเมืองหญิงสูงสง่ายกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเบา ๆ “เพียงเพราะขายข่าวไม่ได้เหรอคะ” “ใช่ ยุคนี้ทุกอย่างคือการตลาดและทุนนะจ๊ะกรแก้ว ช่วยคนแล้วไม่มีใครเห็นใครรู้ เขาก็ไม่เลือกเราหรอก ต้องเลือกเคสที่สื่อมวลชนให้ความสนใจ ถึงจะคุ้มกับเวลาและแรงกายที่ลงไป ฉันไม่อยากเหนื่อยฟรี เธอเองก็คงไม่อยากเหนื่อยฟรี ทำงานให้ฉันโดยไม่มีเงินเดือนให้ใช่ไหมล่ะ คนเราต่างต้องการผลตอบแทน ไม่ว่าฉัน เธอ หรือใคร ๆ” “ดิฉันเข้าใจมาตลอดว่าสโลแกนของคุณดาคือรักลูกทุกคนเหมือนลูกตัวเอง ถึงได้เลือกทำที่นี่” เธอตัดพ้อ ดารินทร์รู้สึกว่ากาแฟหนืดข้นจนกลืนลงคอลำบากกว่าเคย “กรแก้วจ๊ะ. . .” “เลือกตั้งสมัยหน้าฉันมีเรื่องให้ตระเตรียมอีกเยอะ สิ่งที่จะขาดไม่ได้เลยก็คือผู้ร่วมงานที่เข้าขากัน รู้ใจฉันโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก” “หากฉันต้องเสียเวลาปรับความเข้าใจกับใครคนใดคนหนึ่งนานเกินไป สู้หาคนที่พร้อมกว่าเข้ามาแทนไม่ดีกว่าหรือ?” ผู้ช่วยสาวนั่งหลบตา รู้ดีว่ากำลังทำให้ผู้เป็นนายไม่พอใจ “ฉันรักลูกลูกหลานคนทั่วประเทศเหมือนลูกตัวเองได้ไม่หมดหรอกนะ เด็กบางคนก็เหลือขอเกินเยียวยา” ดารินทร์วางถ้วยกาแฟลงประกอบคำกล่าวสรุป5 g' w4 u+ e; \2 L# V
.. O4 H( m9 C& [. I+ b* ^- ~
.) i& \/ A0 I4 F6 n3 z
.
$ C" t- ?6 n! [8 s3 [. M.# _. c# b; L" n3 {, H
“เช่นลูกแม่ค้าขายน้ำรึเปล่าครับ?” ทั้งเจ้านายและผู้ช่วยต่างหันไปหาต้นเสียงพร้อมกัน ประตูห้องทำงานส่วนตัวของดารินทร์เปิดอ้าโดยมีชายหนุ่มยืนล้วงกระเป๋าพิงกรอบประตู คงเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากเต๋อ ผู้ทวงหนี้แค้น “เธอเป็นใคร!? ผ่านเลขาหน้าห้องเข้ามาได้ยังไง!!? ” ดารินทร์เอ็ดลั่น
5 k# ~/ L5 v# ~9 p2 u- ?./ }( ~1 c/ e, p7 X
.
2 H `6 D) S' a# N# p" V.' _" ?9 m1 c! U
ผมถอดหมวกแก๊ปเปิดเผยใบหน้า วันนี้เลือกสวมเสื้อคลุมสีเข้มคล้ายพนักงานส่งเอกสารเพื่ออำพรางตัว “ถามยังไม่ตอบอีก!?” เธอขมวดคิ้ว “แมสเซนเจอร์สินะคะ รบกวนออกไปนั่งรอหน้าห้องก่อนเถอะค่ะน้อง” ผู้ช่วยกุลีกุจอออกรับแทนทันที .
8 w) I( j+ }0 L4 i8 s“ตอนนี้ในออฟฟิศไม่มีใครสั่งใครได้แล้วครับ นอกจากผมซึ่งเป็นผู้คุมกติกาความเป็นไปของทุกชีวิต” “พูดอะไรไม่รู้เรื่อง!?” “กรแก้ว! เธอไปเรียกรปภ.มาซิ!.” ดารินทร์สั่งผู้ช่วยโดยไม่ได้มองเลยว่าใช้โทรศัพท์บนโต๊ะตัวเองโทรเรียกยังจะเร็วเสียกว่า แต่ผู้ช่วยไร้การตอบสนอง “ฉันบอกให้เรียกรปภ.ไงเล่า!” เธอย้ำอีกครั้ง “คุณดาคะ. . .” ผู้ช่วยสาวใช้น้ำเสียงชวนแคลงใจ ดารินทร์จ้องรอประโยคต่อไปจากลูกน้องราวกับลุ้นคำตอบจากพิธีกรเกมโชว์ 3 F5 M% A( P! W; K6 @; d' V' u
.- |: B' i) n. C: o
.6 j& q& u3 }9 H& J5 d4 E
.: C/ m9 _# j8 j& M1 ~3 c
“วันนี้หนูขอกลับก่อนค่ะ แบร่~” เธอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เจ้านาย “เป็นบ้าอะไร!?” ดารินทร์ตกใจตวาด หากทุกคนพร้อมใจกันเตี้ยมอำบ้า ๆ อย่างนี้ก็ไม่น่าจะเอามาใช้กับผู้ใหญ่อย่างเธอเหมือนเพื่อนเล่นสมัยเรียน แต่ผู้ช่วยสาวไม่ยี่หระ เธอลุกขึ้นยืนชูมือเหนือศีรษะแล้วเขย่งปลายเท้าค่อย ๆ หมุนตัวออกจากห้องเหมือนนักบัลเล่ต์ ทิ้งให้ดารินทร์ยืนคิดเอาเองว่าลูกน้องเธอเพี้ยนขึ้นมาได้อย่างไร “ไปหาตำปูปลาร้านัว ๆ แซ่บ ๆ แดกดีกว่า ลั้ลลา~” เธอฮัมเพลงขึ้นมามั่ว ๆ แต่ก็ฟังดูชวนอารมณ์ดี
# J! O1 v o" P$ Y.9 f$ n) V. m2 @, d+ ~
.
9 C' d$ d) y# N W.
* E! ?: R7 U/ X1 L s; x/ p' H“พยายามทำให้คุณตลกน่ะครับ แต่ดูเหมือนว่าจะแป้ก” ผมยักไหล่พลางมองผู้ช่วยสาวที่เต้นบัลเล่ต์ฮัมเพลงออกจากห้องอย่างเริงร่า ดารินทร์จับต้นชนปลายไม่ถูกว่านี่คือเรื่องอะไรกันแน่ ขณะนี้ในห้องเหลือเพียง . . . ผมกับดารินทร์ เมื่อผมขยับเข้ามาในห้อง ดารินทร์ถอยห่างอัตโนมัติ ราวกับเกิดจากแรงต้านแม่เหล็กขั้วเดียวกัน ดารินทร์มองผ่านเต๋อไปยังด้านหลังที่เปิดประตูอ้าทิ้งไว้ จึงเห็นว่าพนักงานที่อยู่นอกห้องฟุบนิ่งคาโต๊ะหมดทุกคน เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่มีใครลุกขึ้นรับสาย อาจเป็นเรื่องตลกไม่ออกเท่าไหร่นักถ้าจะบอกว่า เธอคิดเลยเถิดถึงขั้นลูกน้องถูกวางยายกออฟฟิศ “ใครส่งแกมา?” หญิงสาวแข้งขาสั่นระริก คงเพราะเธอทำงานการเมืองจึงนึกเหตุผลอัปมงคลนี้ขึ้นเป็นอันดับแรก “ทางนั้นจ้างมาเท่าไหร่ ฉันให้สองเท่าเลย!!” ข้อเสนอบวกด้วยน้ำเสียงช่างเร้าใจไม่ต่างจากรายการขายเครื่องออกกำลังกายที่แพร่ภาพตอนดึก ๆ
* U* G% i5 u8 j! J8 h." U8 G5 l. M% s
.8 H, Q- \0 b# k
ผมอยากจะหัวเราะเสียจริง “ใช้เงินแก้ปัญหาไม่ได้ทุกอย่างหรอกนะครับคุณดารินทร์”
! l7 x/ o; ?: D( C" Q4 E.9 o$ I5 h( a. J1 ?
.* `, O S N g ?4 A$ d
.
+ _2 f8 x3 K4 i“โดยเฉพาะปัญหาที่คุณสร้างขึ้นเอง”
9 n( f* W! z! i% J. F/ p. e' x7 a' v7 u, P A" p" \
./ i3 f% V D3 b3 X1 X9 M; C2 l6 e
“ฉ . . . ฉัน. . .” ดารินทร์เหลือบมองในกระเป๋าสะพายซึ่งเปิดอ้าทิ้งไว้พอดี ไล่สายตาหาสิ่งที่เก็บซ่อนไว้ “ฉันไม่ยอมตายเด็ดขาด!!” เธอล้วงหยิบขวดสเปรย์พริกไทยขึ้นมาโดยฉับพลัน
9 n# d8 l+ Z* h1 Y. q.
1 v; K$ s& i4 U- U3 ~" ~: r.- {8 G$ H! h5 S& p
.
* Y/ j" N/ `/ b7 P4 `: ~; ^แต่นั่นยิ่งทำให้เข้าทางอีกฝ่ายมากขึ้น' H* S! {4 p' b3 \
มือของเธอหันวกกลับเข้าหาตัวเองแล้วกดฉีดเต็มแรง # ^( O+ l0 X) E; ?
.
0 J1 `: S" H: ~/ v9 t k$ z& R.3 ^% E, L E1 {! U2 W% H
.
+ j3 ?1 G Q/ J9 v1 ~' v4 |“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!”5 ]$ s- P1 ~2 d1 H
นักการเมืองหญิงผู้สูงสง่าล้มดิ้นพล่านปวดแสบปวดร้อน น้ำหูน้ำตาไหลแฉะ เธออยู่ในภาวะตาบอดชั่วคราว หากใครไม่รู้คงคิดว่าโดนสาดด้วยน้ำกรด
2 s; t, u' ^. N, v“หลายปีก่อนผมก็เคยทรุดลงกองกับพื้นต่อหน้าคุณไม่ต่างกันเลย” ผมแหงนมองเพดานนึกภาพอดีตด้วยแววตาเลื่อนลอย น่าขำที่โจทก์กับจำเลยในอดีตขณะนี้ถูกวางตำแหน่งสลับกัน อำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจไม่สามารถช่วยดารินทร์ได้อีกต่อไป เมื่ออยู่ต่อหน้าอำนาจเหนือมนุษย์ที่ผมถือครอง0 ?' J" e' q! u6 g# ?- ^
.' i0 o- c7 \6 T: v$ w2 z3 `0 F
.
3 p& z. i& @) N0 { k1 D6 p* Y1 k.: r( R! \/ G. I7 }# p
ผมส่งยิ้มให้เหยื่อที่ชักดิ้นชักงอตรงหน้าอย่างเยือกเย็น$ G, c" e P% J$ K; Y1 B- a- G
.
) O0 X& n5 R% Y0 C! J/ I& Z“ไม่ต้องกลัวไปหรอกครับคุณดารินทร์ ผมไม่เคยทำใครถึงตาย”.
' T& o# Z8 I% [" D.
4 j" U/ b' F2 T8 [% z.
$ W ^' ]8 ]' Y2 Z, \4 L' i.) E7 u0 L* F6 C/ @2 w( H/ t% t8 ~
“เว้นแต่ว่าหลังจากนั้นคุณจะอยากตายไปเอง”
$ n6 F1 a, b: G L. k; A“โอย ปวดหัวชะมัด” เสียงรำพันกับตัวเองดังก้องในห้วงนึกคิด
( K2 z' @: s Y* g& g% p.3 a O7 U q7 Q" |4 Q
.8 V! p+ b& h& J5 s
.3 f+ @1 `$ |2 J$ k% ~! M8 [. }
หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตา ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไปหมดเหมือนสติแรกฟื้นหลังผ่าตัด “สวัสดีเกรซ” ผมยิ้มต้อนรับเซอร์ไพร์สพิเศษสุด จัดขึ้นให้เฉพาะเธอเป็นกรณีพิเศษ1 m' h7 V, v2 N1 Z3 ]. f
เกรซพบว่าตนเองถูกจับมัดแขนขานั่งติดเก้าอี้ เรียวปากถูกผนึกสนิทด้วยเทปกาว “อื้อ อื้อ” เกรซตกใจที่ไม่รู้ว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ความทรงจำสุดท้ายขณะคงสติคือกำลังจะเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียน แต่แล้วโลกรอบตัวก็ดับมืดลง “คงมีอะไรอยากพูดสินะ” ผมกระชากเทปกาวออกให้ครั้งเดียวหลุดจนอีกฝ่ายสะดุ้งแปลบ เกรซสูดลมหายใจตั้งสติลึก ๆ กวาดตามองรอบตัวซึ่งเป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ฉากเบื้องหน้าเป็นผ้าม่านสีเลือดนกผืนใหญ่ขึงปิดทัศนียภาพสิ่งที่อยู่ด้านหลังมิดชิด “แกเป็นใคร!? ที่นี่ที่ไหน!?” เธอถามด้วยใบหน้าตื่นกลัว “นึกหน้าผมดูดี ๆ สิเกรซ” เกรซจ้องเขา แต่รูปหน้าทั้งหมดเห็นไม่ช่วยให้นึกออกได้เลย “ฉันไม่รู้. . .แกเป็นใครกัน!?” “ให้ตายเถอะ ต้องบอกใบ้อยู่เรื่อยเลยผู้หญิงพวกนี้” ผมหงายท้องแขนให้เห็นรอยสักไก่เขี่ยรูปโนบิตะ เธอดีดตัวถอยจนเก้าอี้ลากเอี๊ยด “ไม่จริง. . .” “ช่วยด้วยยยค่ะ!! คนโรคจิต!!!” เธอกรีดร้องสุดเสียง ซึ่งเป็นความคิดที่ผิด แทนที่จะมีโอกาสพูดได้มากกว่านี้แต่กลับทำให้เสรีภาพหมดอายุเร็วขึ้น ช่วยไม่ได้เลยที่ต้องกลบเสียงเธอด้วยเทปกาวอีกครั้ง “อื้อ อื้อ” เหยื่อดิ้นขัดขืนแต่ก็ไร้ทางสู้ ผมควบคุมสถานการณ์ให้คลี่คลายลงอย่างง่ายดาย “ฟังนะเกรซ” ผมลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งให้ประจัญหน้าในระนาบเดียวกัน “ที่นี่คือห้องลับของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง เอาไว้ดัดหลังลูกค้า ซึ่งปกติคนทั่วไปจะไม่มีโอกาสได้ใช้บริการ. . .” เกรซสังหรณ์ใจไม่ดีกับผ้าม่านปริศนาผืนใหญ่ตรงหน้า มันใหญ่เกินความจำเป็น “. . .ยกเว้นผมซึ่งได้อภิสิทธิ์เหนือผู้อื่นทุกกรณี” ผมพูดต่อ พลางนึกถึงสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ซึ่งได้สะกดจิตให้ทุกคนในโรงแรมปิดบริการหนึ่งวันเพื่อให้เอื้อต่อภารกิจล้างแค้น แน่นอน รวมถึงสิทธิ์ในการขอใช้ห้องนี้ก็อนุมัติผ่านราบรื่น ผมลุกขึ้นเดินไปสุดห้อง คว้าที่ดึงม่านจับมั่น “เอาล่ะนะ ต่อไปนี้คือคำตอบที่แท้จริง” ; s: c% k( t+ i& i1 s
.( k2 z3 B& C- I9 _
.: j# y. K6 L2 u% b) N# m
.
, ~6 m& J3 E9 h5 b' ]- R4 s _.
L! M+ q0 T" a“ว่าแม่ใครกันแน่ที่เป็นกะหรี่”3 O* u3 d* U; t+ j' D# B+ p
.
3 C+ ~4 J1 i$ e3 `; k5 ^* q5 x.) G& e6 r* P0 N( ~$ H# [4 C
ผ้าม่านถูกรูดเลื่อนจนสุดทาง เผยให้เห็นอีกด้านที่ซ่อนไว้ ร่างของดารินทร์ในสภาพเปลือยเปล่ากำลังถูกชำเราโดยเด็กหนุ่มวัยรุ่นสามคนที่ล้อมหน้าหลัง “โอ้ว เสียวสุด ๆ ไปเลยเด็ก ๆ จ๋า ลูกรักของแม่ทุกคนเลย” เธอปลดปล่อยอารมณ์เปลี่ยวสุดพลัง ผมเป็นคนเดียวที่ได้ยินคำพูดของคนจากอีกห้องด้วยความสามารถอ่านใจ
& U8 M4 @2 x7 G* U, v$ q.
; }5 \# m. L* ]* Y9 Q/ J( P7 q.
& k9 x! e5 Z7 L2 m# L* L E1 C.# m! v# S4 t1 C+ R8 |$ r
ดูเหมือนเกรซต้องใช้เวลาตั้งสติเล็กน้อย ผมจึงถือโอกาสทำหน้าที่เป็นผู้บรรยาย อันดับแรกเพื่อให้เป็นที่เข้าใจตรงกันจึงต้องประกาศักดาก่อนว่าผมมีความสามารถครอบงำจิตใจคน ซึ่งจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เธอ “ผนังห้องนี้เป็นกระจกหลอกด้านเดียวแบบที่ใช้ในห้องชี้ตัว มีไว้แอบดูลูกค้าโรงแรมสนองรสนิยมพวกถ้ำมอง ส่วนเด็กพวกนั้นเป็นเด็กขายข้างถนนที่ผมจ้างมาเอง นี่พยายามคัดคนหน้าตาดี ๆ ให้แล้วนะ หาได้แค่นี้แหละ” แน่นอน เกรซคงไม่สนว่าใครจะหน้าตาดีหรือไม่อย่างไร “อื้อ!!!!!!” เธอร้องเรียกแม่ทั้งที่โดนปิดปากแน่น เกรซโน้มเก้าอี้เอนหน้ามากไปจนล้มโครม “รักลูกคนอื่นเหมือนลูกตัวเองไงเกรซ . . . แม่เธอพูดออกบ่อย แต่คงจะไม่นับผมคนนึงล่ะมั้ง”
5 v9 \( z5 c; X.
_6 z( J# l; h' h- n7 x.0 I; s( {7 i W; G3 R
.7 f( O: k5 ?8 i
“อื๊อออ!!” เกรซนอนดิ้นอยู่กับพื้น ดวงตาจ้องผู้เป็นแม่ที่กำลังสมสู่กับเด็กรุ่นลูกเต็มเหนี่ยว ผมอ่านใจเกรซได้คร่าว ๆ ว่าเธอกำลังคิดว่าดารินทร์กำลังถูกกระทำชำเรา หญิงผู้สูงศักดิ์เช่นนั้นไม่มีทางลดตัวทำเรื่องสามานย์เช่นนี้แน่นอน จึงต้องปรับความเข้าใจเสียใหม่ “เธอไม่ได้ถูกข่มขืนหรอกนะ ดูให้ดีสิ หน้าตามีความสุขสุด ๆ”
/ Y$ H! W/ G; F1 i.
9 ?7 K- K+ x$ M. d.
1 y% g* z; O( r. w7 s/ Z- h( b; ]เมื่อปากพูดไม่ได้ เกรซจึงสื่อสารกลับด้วยสายตาแทน “แววตาแบบนั้น. . .ท้าทายผมสินะ” ผมจับเกรซจิกผมให้เงยหน้าหันทางกระจกชัด ๆ
7 Q: @3 P2 {% O0 B* c/ Y.
3 _1 X( ~' q! g# J, d# I6 j) X! k. l.
3 |! O7 |3 u2 T. Q, Y.
5 i/ I a0 O4 r# z“ดูให้ดีนะเกรซ!! นี่คือการตอบแทนที่ครอบครัวเธอทำไว้กับผมและแม่!!”
! r, x: g7 V4 ~! O. Y0 }, H# d.& Q$ B' S- C5 `2 N+ b2 ~( n: l
.! K$ W6 b2 k% x! I" W5 p
.
1 z; v5 g3 F( \7 i“เด็ก ๆ จ๊ะ แยงเข้าไปลึก ๆ อีกเลยจ้ะ นั่นแหละจ้ะ” อีกฝากฝั่ง ดารินทร์กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการนั่งขย่มตอเด็กหนุ่มรุ่นลูก แม้หน้าตางั้น ๆ หุ่นเก้งก้างไปนิด แต่ก็สุขสมที่ได้เสพเสียวกับเด็กวัยนมแตกพาน “มีใครหิวนมแม่ไหมจ๊ะ ดูดได้เลยนะ” “เจ๊นี่เพี้ยนรึเปล่าวะ ดูเก็บกดว่ะ” เด็กขายคนหนึ่งอ้อมตัวไปกระซิบกับเพื่อนที่กำลังสวมถุงยาง “ช่างป้าเค้าเหอะ เงินถึงก็พอแล้ว จัดชุดใหญ่ตามใจแกไปเลย” คนสวมถุงยางจัดการขบดูดยอดถันให้ตามคำขอ “แบบนั้นแหละจ้ะลูก ๆ ของแม่” ดารินทร์บิดครางด้วยความเสียวซ่าน “ป้าอยากได้แบบไหนบอกพวกผมเลยนะครับ” เด็กคนที่กำลังซอยยิกพูดขึ้น “เข้ามาพร้อม ๆ กันสองอันเลยสิจ๊ะ” ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกล้าหาญชาญชัยถึงขนาดกล้ารับสองลำเต็ม ๆ พร้อมกัน ส่วนอีกคนหนึ่งนั่งให้ดารินทร์หันหน้าปรนเปรอด้วยปาก ผมนั่งลูบคางเฝ้าดูหนังสดด้วยท่าทางดุจนักวิจารณ์ภาพยนตร์ ส่วนเกรซหลับตาร้องไห้ไม่อยากรับรู้สิ่งใด ๆ ตรงหน้า เอาเถอะไม่อยากดูตอนนี้ก็ไม่บังคับ. {3 ^' f" I7 L' D4 a
./ g4 i+ X9 k; r- d
.+ _8 l4 [# m4 b) O( r3 ~0 O+ k
.
4 N; H& b" E6 d- Hดารินทร์สั่งให้เด็ก ๆ หยุดลงชั่วคราว และให้หนุ่มทั้งสามยืนล้อมตัวเธอซึ่งจะคอยดูดอมและชักว่าวให้ “เด็ก ๆ จ๊ะ ช่วยกันรดน้ำว่าวคาว ๆ ให้เต็มหน้าป้าเลยนะจ๊ะ” “ป้าครับ ผมไม่ไหวแล้ว ๆ โอววว” น้ำกามเด็กหนุ่มแรกแย้มหลั่งรดทั่วหน้าดารินทร์ ไม่นานนักก็ตามมาด้วยคลื่นระลอกสองและสามของเด็กอีกสองคน เธอลูบไล้เชื้ออสุจิทั่วหน้าอย่างอิ่มเอมอารมณ์ราวกับได้รับการปรนนิบัติใบหน้าจากสปาหรู “อา ลีลาและน้ำเชื้อจากเด็กหนุ่มรุ่นลูกอย่างพวกเธอช่างหอมหวานจริง ๆ ป้าลืมสามีไปเลยจ๊ะ” ดารินทร์นอนลูบไล้น้ำกามจากหน้าปาดป่ายทั่วเรือนร่าง ชวนให้นึกถึงเคาน์เตสอลิซาเบธ บาโธรี่ ราชินีผู้อาบเลือดสาวพรหมจรรรย์เพื่อรักษาความเยาว์วัยในประวัติศาสตร์ชาติตะวันตก เธอหลับพริ้มอย่างพึงพอใจ เด็กทั้งสามใช้เวลาชั่วครู่สำหรับพักหายใจ หลังจากนั้นจึงมีใครคนหนึ่งพูดขึ้นมา “เฮ้ย อย่าลืมทำตามที่พี่คนนั้นสั่งไว้ด้วยนะ” เขาหมายถึงผม ก็ยังดีที่ไม่ลืมสัญญาที่ตกลงไว้ ถึงเป็นเด็กขายแต่ความซื่อสัตย์นับว่าน่ายกย่อง “ที่ว่าให้แบ่งเงินค่าจ้างให้ป้าคนนี้ตามศรัทธากี่บาทก็ได้น่ะเหรอ ทำไปทำไมวะ?” เด็กอีกคนเกาหัวถามงง ๆ “เห็นว่าป้าเค้าอยากได้อารมณ์เป็นโสเภณีน่ะ หลักสิบหลักร้อยแล้วแต่เราเลย” เด็กที่ทักคนแรกให้เหตุผล “ยี่สิบน่าเกลียดไหมวะ” อีกคนกระซิบเบา ๆ ด้วยความกลัวเสียมารยาท “เยอะกว่ากูอีก กูเหลือเหรียญห้าเหรียญเดียวว่ะ นอกนั้นแบงค์ใหญ่หมดเลย” อีกคนกระซิบตอบ เด็กหนุ่มสองคนวางเงินทิ้งไว้ข้างเตียงและแต่งตัวกำลังจะเสร็จเรียบร้อย เหลือเพียงอีกคนที่กำลังคิดหนัก ไม่รู้มันจะยากเย็นอะไรนักหนากับการแบ่งเงินให้ตามศรัทธา แต่จะว่าไปไอ้ตามศรัทธานี่แหละที่ทำบางคนต้องคิดซับซ้อนหลายตลบ “เจ๊นี่คงรวยอยู่มั้ง” เขานึกในใจ เด็กหนุ่มคนสุดท้ายล้วงเศษเหรียญบาทเท่าที่มีอยู่ออกมาวางไว้ จากนั้นทั้งสามจึงเดินออกไป
* N1 \$ X/ E+ Y$ o1 O.
* f# b! y: B; X% S- J.$ N& s( I* I. B; ?9 @' `& r
.
8 F2 b$ e" c- v+ h“ขอบคุณมาก ๆ ครับน้อง” ผมออกจากห้องมารับหน้า ปฏิบัติต่อเด็กขายทั้งสามเปี่ยมไมตรีต่างจากเกรซที่ถูกเก็บตัวอยู่ในห้องลับราวฟ้าเหว นี่ถ้าน้อง ๆ ได้เห็นเบื้องหลังอีกด้านว่าลูกสาวคนที่กำลังมีอะไรด้วยนั่งดูอยู่แถมถูกทรมานจิตใจคงควยหดกันถ้วนหน้า “ไม่เป็นไรครับพี่ ตังค์หนาขนาดนี้พวกผมไม่เกี่ยงหรอก” หัวหน้ากลุ่มออกรับ “เรียกแท็กซี่กลับเองได้นะครับ เอ้า พี่ให้ค่ารถแถม” ตามธรรมเนียมคนขี้ระแวง ผมต้องลบความทรงจำเด็กทั้งสามไม่ให้จดจำผมและเรื่องราวทั้งหมดได้ หวังแต่ว่าพวกคงไม่ตกใจภายหลังเพราะคิดว่าเงินในกระเป๋าเพิ่มจำนวนเองได้เหมือนอะมีบาแบ่งตัว9 r/ {# G2 R8 ?8 G$ M
.
# r6 t" |- X' J) }/ s8 J0 j, R.
: K3 P3 D t! D5 T8 Y; j! E.* l' e& P+ O. ^2 c- Y# `
., C, {) o1 w: a
“คิดดี ๆ นะ พี่ยังเปลี่ยนอนาคตได้” ภายในห้องนอนโทนสีเรียบ ณัฐกำลังหลับตาเพ่งดูนิมิตเหตุการณ์ล่วงหน้า เขาบ่นพึมพำคนเดียวในห้องซ้ำไปมา “คิดดี ๆ คิดดี ๆ” เขาย้ำไปมาราวกับว่าคนที่อยู่ในนิมิตจะได้ยินไปด้วย อันที่จริง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่ดี “ณัฐ!!” เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกจนหลุดจากภาพนิมิต ธนิกเปิดประตูโดยไม่เคาะเรียก เรื่องนี้มีเหตุผล ธนิกติดนิสัยชอบใช้พลังจิตเคาะแทนมือ บางครั้งก็ออกแรงหนักไปจนประตูห้องณัฐพังพินาศ บานนี้เป็นบานที่สี่แล้ว “ทำอะไรอยู่ในห้องทั้งวัน” เขาถาม “ป. . เปล่าครับพี่นิก” ณัฐซุกมือไว้ด้านหลัง ท่าทางพิรุธของณัฐยิ่งทำให้ธนิกยิ่งสังเกตชัด “ไหนดูซิ” เขาเพ่งจิตให้ของที่ซุกซ่อนอยู่ลอยพรวดเข้าหามือตัวเอง ณัฐไม่มีทางต้านได้เลย “รูปเต๋อนี่? เอามาทำอะไร?” เขาจ้องดูรูปเต๋อที่เคยแอบถ่ายเองกับมือเมื่อครั้งสอดแนมใหม่ ๆ เพื่อให้รู้จักหน้าค่าตา “แอบชอบมันเหรอ?” ธนิกขมวดคิ้วถามราวกับเห็นน้องตัวเองเป็นจำเลยในศาล “แกเป็นเกย์คนเดียวก็พอแล้ว เก็บเจ้านั่นไว้เป็นพ่อพันธุ์ให้ตระกูลบ้างเถอะ อย่าให้พี่รู้นะว่า . . .” “ม ไม่ใช่นะครับ!” ณัฐรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “หรือว่าเอามาอ่านอนาคต ยังจำหน้ามันไม่ได้อีกรึไง” ณัฐก้มหน้าเงียบ “เอาเถอะณัฐ ไปแอบดูอะไรมัน เห็นอะไรบ้างเล่ามาซิ” ช่างเป็นพี่ชายที่เอาแต่ใจจริง ๆ “เปล่าครับ ผ . . .ผมไม่ได้ดูเขาตรง ๆ . . .” ณัฐรีบตอบเพื่อไม่ให้ธนิกหงุดหงิด ทั้งคู่เงียบไปสักพัก, Y3 E( v0 A% W, a2 r
.
/ h* Z! I8 S/ B! _$ F4 U! h.
- f+ w: _% C; E4 c.
) Z+ M$ E# i! }' s6 P“ดูคนที่จะถูกเขาเล่นงานต่างหาก” เด็กหนุ่มพึมพำด้วยน้ำเสียงแฝงกังวล ผมกลับเข้ามาในห้องลับอีกครั้ง พร้อมเงินที่ได้จากการวัดใจเด็ก
5 y0 Q, h. [8 d* E) E: y+ S.3 W: i6 }, T' t8 I. S0 P
.
6 Q' r& O, } ?: o1 k0 U; E; N% M.
" ]3 N* N4 g3 f6 b4 x“ค่าตัวแม่เธอทั้งหมดยี่สิบเก้าบาท” ผมโยนเศษเงินทั้งหมดใส่หน้าเกรซ เสียงเหรียญกระดอนกลิ้งกับพื้นกรุ๋งกริ๋งฟังแล้วสะใจพิลึก “ราคาพอ ๆ กับอาหารมักง่ายตามร้านสะดวกซื้อเลยนะ ลงท้ายเลขเก้าตามเทคนิคการตลาดอีก” เกรซก้มหน้าสลดราวคนไร้ทางสู้ที่ถูกเหยียบจมดิน “แม่ผมตักน้ำขายหนึ่งชั่วโมงยังได้เกินร้อยเลย” ผมกระแอมหัวเราะ ท่าทางเกรซมีความคับข้องใจเป็นอย่างมาก ผมจึงเปิดโอกาสให้เธอได้พูดอีกครั้ง จัดการปลดเทปกาวออก “เอาล่ะ หนังจบแล้ว อยากฟังความเห็นจากคุณผู้ชมบ้าง”
; k1 j/ ~2 i: k5 f! [8 Z7 v2 I.3 H$ d: ~+ x* _0 `- k$ V/ e
.1 C7 m- A O7 T& j! A
.; I& w) c& e. V
“ถุ๊ย!!” เกรซบ้วนน้ำลาย แต่ผมเอี้ยวหลบทัน เรื่องอะไรจะพลาดซ้ำรอยเหมือนคราวของวี “มุกนี้เคยมีคนใช้กับผมแล้วน่ะ” “มึง!! ไอ้ชาติชั่ว!! ” เกรซตะคอกลั่น แต่ผมตอบสนองด้วยความนิ่งเงียบ "มึงมาทำกูทำไมอีสัตว์ ! คนอื่น ๆ ล่ะ!?” “ถ้าหมายถึงจอยกับน้ำหวานล่ะก็. . .ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะลากลงนรกให้ตกตามกันไปเร็ว ๆ นี้ล่ะ”
- Z( K# j8 J( g* S d.
) a; {, r) T3 ]- d8 l7 z.8 E6 W, Y2 v# t8 G/ p/ e3 x
., r$ ~* x! w5 w6 x* `$ R4 K
.
' j3 [" ? l6 @6 kผมหยิบอุปกรณ์สำหรับเกมเล็ก ๆ ที่ตั้งใจเล่นกับเกรซออกมา เป็นเกมตอบคำถามง่าย ๆ แต่เดิมพันด้วยอนาคตคนทั้งคน อุปกรณ์ก็ไม่มีอะไรยุ่งยาก แค่กรอบรูปแม่ผมเพียงอย่างเดียว “เอาล่ะ เกรซ ต่อไปนี้คือเกมเดิมพัน” ผมหันกรอบรูปแม่ไปหาเธอ “เกมเหี้ยอะไรของมึงอีสัตว์!!” ใบหน้าเธอส่อว่าพร้อมจะฆ่าผม แต่ผมไม่สนใจ บอกรายละเอียดของเกมต่อไป “กติกาง่าย ๆ สมมติว่าผู้หญิงคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เกรซจะพูดอะไรกับเธอ เป็นคำถามปลายเปิดน่ะ ตอบอะไรก็ได้”
I( F& [5 @& g.' i3 A3 b8 y: g' Z+ |; e4 Y
.
: O' s4 D- o! j4 g$ t! r.
5 r4 s# c, Z# d" r" U( I0 o Oเกรซผ่อนลมหายใจลง แสดงให้เห็นว่ากำลังใช้ความคิด9 R3 @* K- d3 m/ A4 t; T5 [
.
+ v& m; v# r; P0 ^* N. ~/ T4 `& R.5 S3 `6 m0 x. _& C2 ? F/ X
.1 U& ~+ p4 i& v. J$ f5 M# R7 \
“อ๋อ คำพูดแค่นั้นนี่มันแค้นฝังลึกเลยใช่ไหม” เธอกัดฟันกรอด “แค่นั้นของเธออาจจะเรื่องใหญ่สำหรับคนอื่นก็ได้นะ” ผมสวนกลับเรียบ ๆ
$ x/ P/ }7 U8 m) Q/ _) l; @.
/ J+ O* `" I' s5 ~! Z o. A.
: q* j6 R$ Q; O3 u( {6 l7 [.
0 m" u! ~7 L2 l: Y U3 t“ผู้หญิงอย่างแม่มึงน่ะ!! เป็นกะหรี่!! เป็นอีตัวชั้นต่ำ!! ถ้ามาอยู่ตรงหน้ากูก็จะพูดอย่างนี้!!” เกรซหวีดตอบเสียงดังราวสติสำนึกหลุดออกไปจากสมองเสียแล้ว' v' h& o" a" B5 q
.* b0 J* w/ ]6 a# ]$ c; d* k- W& @8 I
.
. [* k- H2 }5 \.
& L. w& K6 ^5 [, F1 T8 r i3 {7 |ผมเก็บรูปแม่คืนใส่กระเป๋าเป้ เกมจบลงแล้ว น่าผิดหวัง ลูกหนี้คนนี้ไม่เรียนรู้อะไรเอาซะเลย สิ่งที่ผมทำให้เธอได้คือส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความปลงปนเวทนา: Y% I0 X: u) F8 F; K& k
.2 K, p9 A( x5 t
.$ w% P/ W+ P9 Z+ R' f; A: C* m
.6 u. w# N; {% |+ p0 D. N
.
6 N) a9 E3 X! v) C8 u/ T4 F+ i$ T“วีจบเกรดสองกว่ายังฉลาดเอาตัวรอดกว่าเธอเล้ย. . .ให้ตายสิ”8 k3 z6 q/ k8 O! ?# I
.2 D, H' O% o' o0 M3 A$ i
.
7 S B8 F% U: o) V$ \.2 Z6 A: t" M3 ^/ m# _5 q
จบตอนที่ 13 แม่ใครกันแน่?
, n; w4 X% o) a; ^4 ]: O- dเรื่องอื่นๆ www.g4guys.com/home.php?mod=spac ... w=me&from=space
) Y: Z3 i0 W( J! a1 \) R" b, h | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-12-26 17:21:52
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-12-27 01:31:35
โพสต์ 2016-1-4 06:24:41
โพสต์ 2016-1-5 21:01:30
โพสต์ 2016-1-12 17:12:34
โพสต์ 2016-2-27 23:29:31
