|
ตอนที่ 12 ปมฝังใจ+ g- }) m; i E f+ X8 X; x5 M" I
.
0 h) e9 X& I% ^+ w4 ~.; N; R `% O2 P- S' c( @9 K
.
4 }, a* A1 F4 t5 V uน่าขอบคุณเด็กหนุ่มคนนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมควบคุมร่างกายเขายืมมาใช้ต่างอาวุธ ก็ยังมีแก่ใจช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นได้แม้ว่าเนื้อตัวค่อนข้างมอมแมมจากการคลุกดินทรายเพราะสำลักน้ำบนบก. . .ประสบการณ์อันหาซื้อไม่ได้ เว้นแต่คุณจะกวนตีนผู้มีพลังพิเศษเท่านั้น ตลกร้ายชัด ๆ แต่เอาเถอะ เขาไม่รู้นี่นา ถ้าทราบว่าผมคือคนที่สะกดจิตเจ้าตัวจนเมื่อกี้ต้องพลอยเสี่ยงตายไปด้วย อาจจะอยากลากผมไปทิ้งในสระให้สำลักน้ำตายไปจริง ๆ ก็ได้ หลังจากพยุงผมพาไปนั่งบนม้านั่งเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มก็อาสาจัดการเรื่องอนามัยเบื้องต้นอย่างเปี่ยมน้ำใจ “นั่งพักตรงนี้ก่อนนะพี่ เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำมาให้ล้างหน้า” “ขอบคุณครับ แต่ไม่ต้องลำบากหรอก พี่ไม่เป็นไรครับ แค่เมาแล้วสะดุดล้มนิดหน่อยเอง” กับคนที่เพิ่งเกือบสำลักน้ำตายหมาด ๆ จะซื้อน้ำให้ล้างหน้าคงไม่เป็นการดีเท่าไหร่หรอกนะ “ก็แล้วแต่พี่นะครับ ถ้าไม่เป็นไรแล้ว ผมคงต้องขอกลับบ้านก่อนนะครับ เดี๋ยวรถหมด” เขาลุกขึ้นหยิบเป้ขึ้นมาสะพายบ่า “ทำไมถึงช่วยพี่ล่ะครับ ทั้งที่ตัวเลอะเหมือนคนบ้าอย่างนี้น่ะ” ผมถามเพราะอยากรู้จริง ๆ ขอขัดจังหวะก่อนกลับบ้านสักนิดเถอะนะเด็กน้อย เด็กหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิดคำตอบ; D/ r0 @: d# _) Y ^; [( b. I
.
( d' J P' s. {6 T( N( ^( ^2 G.6 u# A" ^* u4 k, |
.- c" C* z1 q( t; }
“. . .พี่. . .หน้าเหมือน. . .พี่ชายที่ผมนับถือคนหนึ่ง แต่นึกไม่ออกว่าใคร อาจเป็นเพื่อนบ้านสมัยเด็ก ๆ” เขาตอบ แม้เขาจะพยายามนึกให้ออก แต่ฝ่ายที่นึกได้ก่อนดันเป็นผมซะเอง เอฟ เด็กโรงเรียนเก่าที่ผมเคยสะกดจิตให้ร่วมปู้ยี่ปู้ยำอาจารย์ทรงเดชแล้วลบความทรงจำเป็นรายสุดท้าย!
- f+ ]9 i. x* U9 r- ?3 Y. ^.2 x" v) X; E3 K1 x* ~# ?$ d
.- ?, I2 b, r j% N6 O4 J% Y0 U( i
.4 i8 s; R# E; L0 }/ ^; w
“จริงสิครับ พี่นึกได้ว่ามีธุระด่วน ต้องขอตัวกลับเช่นกันครับน้อง ขอบคุณที่ช่วยเหลือนะครับ” ผมไว้มาด ส่งยิ้มให้เอฟและลุกขึ้นอย่างสงบแม้เนื้อตัวจะเขรอะด้วยดินทราย ภายในใจเต็มไปด้วยความอิหลักอิเหลื่อ เด็กคนนี้ไม่ควรได้พบเจอผมอีก ให้ตายสิ วันนี้ถือเป็นวันซวยที่สุดในรอบปีล่ะมั้งนี่ “ไหวนะครับพี่ ให้ผมเดินไปส่งไหม” เอฟถามเพื่อความแน่ใจ “ไม่เป็นไรครับน้อง. . .อุ๊บ!” ผมทรุดลง เจ็บแปลบกลางหลังบริเวณที่ถูกธนิกซัดลอยกระแทกเสา เขายิ้มเจื่อนแหะ ๆ เมื่อเห็นว่าคำพูดของผมกับภาพที่เห็นช่างขัดแย้งกันเหลือเกิน! N% u _) ]$ K1 F
“เอ่อ. . .ผมว่าไปส่งดีกว่า” จนแล้วจนรอด เอฟก็มาส่งผมถึงรถจนได้ และคงแล้งน้ำใจเกินไปถ้าจะไม่เอ่ยปากให้ติดรถตามมารยาทที่พึงกระทำต่อผู้ให้ความช่วยเหลือ ผมจึงตกลงกับเขาว่าจะขับไปส่งที่ป้ายรถเมล์ให้จะได้ไม่ต้องเดินไกล “ไปนั่งเล่นที่สวนคนเดียวเหรอครับน้อง” ผมชวนคุยเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งเงียบเกร็ง “เปล่าครับ” เอฟตอบสั้น ๆ เหม่อหันมองวิวนอกหน้าต่างรถ “. . .” . . . .อ้าว เด็กคนนี้นิ อย่าทำให้บรรยากาศอึมครึมสิ “ไปให้แฟนบอกเลิกน่ะครับ” ต่อจากนั้นดูเหมือนว่าเขาจะตอบส่ง ๆ คงเพราะคิดว่าควรตอบให้เต็มประโยคตามมารยาทที่อาศัยรถคนแปลกหน้ากระมัง “ขอโทษครับพี่ไม่น่าถามเลย” “ช่างมันเหอะพี่ ผมไม่คิดมากครับ” เห็นได้เลยว่าเขาฝืนยิ้ม แม้เป็นเวลาไม่ถึงสิบนาที แต่การพยายามดันทุรังหาหัวข้อสนทนาเพื่อรักษามารยาทสังคมทั้งที่สภาพจิตใจไม่พร้อมทั้งสองฝ่าย ทำให้บรรยากาศพูดคุยไม่ต่างอะไรกับละครชั้นเลวที่มีแต่นักแสดงเล่นแข็งทั้งเรื่อง กระนั้นก็ยังคงต้องเล่นไปตามหน้าที่จนกว่าจะจบตอน นั่นคือส่งน้องเอฟถึงป้ายรถนั่นเอง “ขอบคุณครับพี่” เอฟยกมือไหว้ “ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ อย่าเมากลิ้งที่ไหนอีกล่ะครับ” เขาโบกมือส่งยิ้มให้ก่อนลงจากรถ “เช่นกันครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับเอฟ” 9 j5 q0 C- ^; I$ d) M
. @1 v4 p) Y# g# \8 ~
., G3 h! v" e5 V: n/ w ~
.
3 S/ ?/ F" N" D& u D. N.% |3 d* i$ R" t0 I' K' x! Z
.
, P% A) W! r F" q A% ?- c7 jบรรลัยแล้ว
$ D( O/ f8 X4 m4 k" qหลุดชื่อออกมาจนได้
" m# p% y5 U1 i.
) y0 Z2 C: F" D& Z3 t# n.( l l8 i& s% m! [ f, n4 }
.
/ k3 C) b. k7 t4 u1 x& X. S9 [“เดี๋ยวนะครับ. . .” เอฟหยุดเท้าไว้ครึ่งก้าว “พี่รู้ชื่อผมได้ไง?” “เอ่อ . . เดาเอาครับว่าน่าจะชื่อเอฟ”
+ K) B' \! r3 O7 C: @+ |" n0 D.
1 f$ }+ o | z; X.
9 \1 W8 e) T4 B& H." ^( Y% g/ E% i6 R$ Y
., A K. I: ?0 X J9 ~
., u1 a& ]* d0 g* \
บ้าจริงผม4 u9 f8 a( j) ?; X: {) D
ตอบแบบนี้ยิ่งขุดหลุมฝังตัวเองลึกลงไปอีก
; T" z. h) |/ _, Q) S8 w7 @.0 [) o) T7 M( h$ x7 ]( {, v* T! p
.% b) N0 c( a- S1 {+ @
.
. v5 U6 j! b9 d9 `9 W7 [% A! o6 I- j“ถามจริง เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่าครับ?” เด็กเวรเอ้ย รีบกลับไปเถอะขอร้อง “ปิ๊นน!!” เสียงแตรรถคันข้างหลังสื่อแทนคำด่าดังเสียดแทงแก้วหู “พี่ต้องไปแล้วล่ะครับ โชคดีนะครับ” ผมใช้คำพูดสื่อทางอ้อมว่าเขาควรจะลงไปได้แล้ว “ครับ ๆ ขอบคุณครับ” เขาเลิ่กลั่นลงจากรถทันที กระนั้นก็ยังไม่ละสายตาที่แสดงถึงความเคลือบแคลง ในสถานการณ์ปกติ หากมีใครมาบีบแตรใส่ผมเสียงดังแบบนี้ คนขับอาจกลายสภาพเป็นโคโยตี้ลุกขึ้นถอดเสื้อเต้นบนหลังคารถกลางถนนก็เป็นได้ - ]! R. u( F8 M3 m8 k7 `
.
4 h6 d) g$ @& ]9 x.9 k" \7 n- V1 a2 L2 m- v
.5 j* \9 N8 p. ]3 e
แต่งานนี้ต้องขอบคุณเจ้าของรถขี้ใจร้อนที่ช่วยชีวิตไว้ได้หวุดหวิดจริง ๆ
$ A/ s6 z/ o" D8 `( }1 L.' n7 ^: E- T6 r' b: Q6 }' X
.. Z; i$ T/ f7 {
." B! \4 \7 L: r) `' ^; `* H/ P
." Z$ i, `9 |& U7 u g/ S t) I' |' I
.
1 j- n* h% x* e6 I6 t: ]' d5 dผมเดินสะบักสะบอมกลับเข้าบ้าน โซเซเหมือนผีดิบคืนหลุม ได้เจอกับธนิกเพียงครั้งเดียวไม่เหลือแววนักธุรกิจหนุ่มมาดนิ่งอยู่เลย “ว้าย! ตาเถรยายชี! คุณเตอร์ไปทำอะไรมาคะนั่น!?” ไม่รู้เป็นเพราะอะไร น้าบัว แม่บ้านของบ้านหลังถัดไปถึงชอบบังเอิญเห็นผมในสภาพไม่อยากให้เป็นที่สังเกตอยู่ร่ำไป ดึกป่านนี้ยังจะออกมาเล่นกับแมวขาวตัวโปรด “ฟัดกับหมามาครับน้า” ผมตอบเธอพร้อมประชดโชคชะตาตนเองไปด้วยในตัว “หมาที่ไหนคะ” น้าบัวช่างเป็นคนซื่อจริง ๆ แต่ก็คงดีแล้วที่เธอเข้าใจไปอย่างนั้น “หมาบ้ากลายพันธุ์ครับ” ประตูบ้านปิดลงด้วยเสียงดังกว่าที่ควรจะเป็น แม่บ้านบัวยังคงยืนงงนิ่ง
1 z* `7 u& a; p O( M5 ?.) u! R* ~+ p5 G3 S: d$ |! F( X
.- S9 R: s- u, E8 z; Y& A/ Z" n- q
.4 ~1 D& D$ C1 L5 n8 h
“คงเป็นหมาที่ดุมาก เล่นแรงจริง ๆ ” เธอรำพันพลางเกาคางแมว
4 r/ i/ c, V: N: w7 u' S.$ `" U" u9 J; _& e! W/ z
.# R; `6 i: i+ x2 I
.
Y; g/ h" ^+ o* v* U: @) `หลังอาบน้ำชำระร่างกาย ผมล้วงหากระดาษพับที่ธนิกยัดใส่กระเป๋ากางเกงไว้ เมื่อคลี่ออกดูก็พบเบอร์โทรศัพท์กับชื่อเขาที่ระบุให้รู้ว่าเบอร์ของใครเท่านั้น ผมขยำและดีดทิ้งไปไกล ๆ เหมือนดีดขี้มูก ยังมีเรื่องที่ผมต้องวางแผนอีกมากมาย ล้วนแต่เป็นเรื่องใช้ทั้งสมองและเวลา เรื่องอะไรจะยอมเป็นเบ๊คนซาดิสต์ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแบบเจ้านั่น ต่อให้อ้างว่าเป็นสายเลือดแห่งอนาคตหรืออนาถาอะไรก็เถอะ ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย หลับตาก่ายหน้าผากด้วยความบอบช้ำและอ่อนเพลีย นานมาแล้วที่ไม่เคยเจ็บทั้งกายและใจหนักหน่วงพร้อมกันเช่นนี้
! Y6 Y( w+ x- J2 @5 h) F/ V/ ].
9 D' Z1 {$ O. K., P o* S6 |; e
.0 a5 s, U9 |3 z) z3 ?1 ?% j$ N
.) Y: c9 y; d# q! V4 u( j# O
นานเท่าไหร่กันนะ
" D/ \5 `4 |2 D5 S2 H.% L8 |+ J8 G0 ]) A* o
“แม่ไอ้เต๋อขายน้ำ แต่กูว่าแม่มันน่าจะเพิ่มน้ำอย่างอื่นเข้าไปด้วยนะ แบบที่คนเค้าไม่กล้าขายกันน่ะ” เสียงฮาครืนดังขึ้นกลางช่วงพักระหว่างคาบเรียน “ขายน้ำมันผิดตรงไหน! เกรซว่าแม่ผมทำไม!” เต๋อเอ็ดกลับ “ผิดตรงที่รำคาญลูกตาพวกเราไง” เกรซยักไหล่ “ครูวิไลให้อภิสิทธิ์มึงตลอดเลย จ่ายค่าเทอมก็ช้ากว่า ทำรายงานก็ไม่ต้องเข้าเล่มเหมือนพวกเรา วิชาดนตรีครูก็คอยขอยืมของคนอื่นมาให้มึงเล่น แล้วอีกอย่างนะ ค่าสมทบทุนสร้างอาคารเรียนคนอื่นเค้าให้กันเป็นหลักหมื่นหลักแสน ที่บ้านมึงให้กี่ตังค์เชียว” “. . .” เต๋อก้มหน้า “ร้อยเดียวค่า น้องจอยแอบไปดูรายชื่อผู้บริจาคมาแล้ว” เด็กหญิงจอยตอบแทนให้ดังได้ยินทั่วกัน เสียงหัวเราะระเบิดตูมอีกครั้ง “อย่าไปขำเค้าสิพวกมึง ดูถูกเงินร้อยเดียวได้ยังไง ค่าตะปูค่าน็อตก็พอไหวอยู่นะ” ใครคนหนึ่งแทรกมุกเข้ามากลางวง คราวนี้จึงฮายกชั้นแม้แต่คนเส้นลึกที่สุด ยกเว้นบางคน . . .( u$ t) _1 C; x
.
! Q3 b" ^: M) p.
/ [$ K) U! |4 A) z.' G* o+ C' d9 Q: e1 Y
“เดี๋ยวนะเพื่อน ๆ ภูมิคิดว่าเราน่าจะเปลี่ยนเรื่องคุยกันนะ” ภูมิเดินเข้ามากลางวง “เปลี่ยนเป็นว่าภูมิจะไปกินอะไรกับจอยเย็นนี้ใช่ไหมล่า” จอยพยายามทำให้เป็นเรื่องสนุก แต่เกรซไม่สนุกด้วยเพราะเธอไม่ต้องการให้ใครเบี่ยงประเด็น “เธออย่าเข้าข้างมันสิภูมิ ไม่เห็นเหรอว่ามันเอาเปรียบพวกเราแค่ไหน” “แต่เต๋อก็ช่วยเก็บขยะตามชั้นเรียนนะ ครูหลายคนถึงได้เอ็นดูแล้วก็พยายามช่วยเหลือ” ภูมิพยายามแสดงเหตุผล “จริงด้วย ที่ภูมิพูดขึ้นมาก็ถูก แต่นั่นมันหน้าที่ภารโรงนะคะเธอจ๋า ต๊ายตาย! ยากจนถึงขนาดต้องแย่งซีนภารโรงเอาตัวรอดกันเลยนะคะ” จอยยิงมุกทำคนหัวเราะท้องแข็ง การที่ภูมิพยายามช่วยดูเหมือนจะทำให้ทุกอย่างแย่ลง “มึงอยู่ผิดที่ผิดทาง ไม่รู้จักอยู่ในที่ที่สมฐานะ ที่นี่โรงเรียนคนรวยนะไม่ใช่องค์กรการกุศล บอกตรง ๆ กูเหม็นขี้หน้ามึงกับแม่รู้ไว้ด้วย” วาจาจากเกรซทำให้บรรยากาศตึงเครียดลงทุกที เต๋อรู้สึกเหมือนถูกไล่ต้อนจนมุม) J3 W0 e# x! O! x0 m* w# T0 D# P/ e, L
.1 A4 P4 u4 a: U6 z6 G8 c
.
5 Y3 @2 B9 A7 H% k3 a. {7 \, u.! g A' q/ Y. Z1 O3 o
“จบซะทีเถอะ แกล้งมันทำไม” เด็กชายคนหนึ่งพูดขึ้นบ้าง “ต๊ายตาย! หนุ่มไม้หน้ามนก็เอากะเขาด้วย อยากเป็นพระเอกหรือไงคะ” จอยเอามือทาบอก ดูก็รู้ว่าจริตจะก้านเกินพอดี “อีกไม่นานก็จะถึงฤดูโหวตจตุรเทพประจำรุ่นแล้ว กำลังแข่งกันทำคะแนนมั้ง” เกรซเบ้ปากกระทบกระเทียบ “ว้าย! นังเกรซ แกหลอกแขวะภูมิรึไงยะ แบบนี้ตบกันเลยดีกว่า” จอยพูดทีเล่นทีจริง “ภูมิน่ะไม่เท่าไหร่ ไม่ทำตัวขี้เก๊กน่าหมั่นไส้ เหมือนใครบางคน” เมื่อกล่าวจบ เกรซบุ้ยใบ้มองไม้ด้วยหางตา “ไร้สาระว่ะ” จังหวะที่ไม้พูดหมดเวลาพักระหว่างคาบเรียนพอดี ประกอบกับช่วงนาทีทองรุมยำเต๋อหมดความมันส์ลงเมื่อมีภูมิและไม้ซึ่งมีอิทธิพลในห้องเข้าแทรก ทุกคนจึงเริ่มเดินทยอยออกจากห้องไปเรียนคาบวิทยาศาสตร์ซึ่งเป็นคาบต่อไปอีกตึกหนึ่ง “ไปกับกูดีกว่าเต๋อ วันนี้มึงมานั่งข้างกูก็ได้” ไม้พยักหน้าเรียกเต๋อให้ออกจากห้องไปด้วยกัน “ขอภูมินั่งด้วยคนนะ” ภูมิตั้งท่าจะตามไปอีกคน เกรซไม่พอใจอย่างมากเมื่อเห็นสามคนนี้หันหลังให้เป็นนัยว่าคำด่าที่ตั้งใจสำรอกมีอานุภาพน้อยกว่าที่คาดไว้ “ปกป้องกันเข้าไปนะ! อีลูกแม่ค้าเนี่ยมันมีอะไรดี! หรือว่าเป็นตุ๊ดเป็นเกย์กันไปหมดแล้ว!” เธอสะกดทุกคนด้วยน้ำเสียงเฉียบคมชัดเจน “อีเกรซ! อีปากเสีย!” จอยขัดขึ้น แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่ได้ยิน มีเรื่องสำคัญกว่านั้น บรรยากาศของการแตกหักกำลังก่อตัว
$ w6 X. e' [; Z& A8 r. O., b S [9 f* ]# j: |
.6 x5 P1 X# M7 S, p
.1 U5 ^- r, z' S2 @6 V$ @+ H
“บ้านมึงมันขี้ขอทั้งบ้าน! ชอบทำตัวให้คนอื่นสงสารแต่ไม่ยอมเจียมตัว บอกให้แม่ไปอัพเกรดขายน้ำหีเพิ่มไป๊! เผื่อจะลืมตาอ้าปากได้ แม่มึงเหมาะเป็นกะหรี่ที่สุดแล้ว!”, {, x ~0 \, C+ D
. u3 N- M" i0 e/ O! u
.0 ~' X' S! w" {, C( w8 [
.' P, y0 E* M! U8 B& m7 [! e2 K
“เกรซว่าไงนะ” เต๋อทวนขึ้นเบา ๆ “แม่มึงเหมาะไปเป็นกะหรี่ขายหี! ชัดไหม!” ถึงภูมิจะเอ๋อ แต่ไวในเรื่องความไหวรู้สึก
: ^1 F2 o. a5 g0 J/ X" U.
* _. V1 o& d1 @.6 S* ^$ L1 i& P) y" [( o) _
“เต๋อ! อย่า!” ภูมิคว้าแขนเต๋อไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการ เต๋อพุ่งผลักเกรซล้มกระแทกพื้นดังโครม “ไอ้เต๋อ! ใจเย็นก่อน!” ไม้เข้าล็อคตัวเต๋อจากด้านหลังและจับแยกออกจากกันก่อนจะเกิดการชกต่อยกันขึ้น “อย่า. . . .ให้มันมากไปนัก” เต๋อพึมพำปากสั่นระริกด้วยความโกรธ จอยช่วยเกรซค่อย ๆ พยุงตัวขึ้น ระหว่างนั้นสังเกตได้ว่าทั้งสองกำลังกระซิบอะไรบางอย่าง
3 D. U p* C) b+ G.9 o8 J5 I) n+ e. U- g
.
& E) }8 g3 a5 n( j9 o" d.4 m7 O: ~9 Z5 _- O/ ^/ M
“งั้นมึงก็อย่ามาเล่นกับคนอย่างกู” เธอขยี้ผมตัวเอง ทึ้งเสื้อผ้าจนกระดุมขาดหลุดหลุ่ย สูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดเต็มที่ กลุ่มเด็กชายมองว่าเกรซคงโกรธจนเสียสติแล้ว! R! _! ^3 }7 }3 k
.- T) t. z# ^8 u. A8 |
.5 Q! _1 W% `9 s7 u
.
1 Z4 B9 O2 i: h1 f# }7 w“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” สองสาวกรี๊ดร้องลั่นดังทั่วชั้น โดยเฉพาะจอยซึ่งมีคอหอยที่ส่งเสียงหวีดแหลมเกินคนทั่วไป เด็กชายทั้งสามตกใจจนทำอะไรไม่ถูก “น้ำหวาน เธอช่วยบอกให้สองคนนี้สงบสติอารมณ์หน่อยสิ!” ไม้หันไปพึ่งน้ำหวาน เพื่อนหญิงคนสุดท้ายที่ยังไม่ออกจากห้องเรียนโดยหวังว่าผู้หญิงด้วยกันจะคุยง่ายกว่า แต่เธอก็อยู่ในอาการตกตะลึงเช่นกัน ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะรุนแรงถึงได้เพียงนี้ “เกรซ จอย หยุดก่อนนะ ฟังเราหน่อย” น้ำหวานพูดแต่ก็ดูเหมือนจะช้าเกินไปแล้ว “เอะอะอะไรกัน!!” ทุกคนที่เหลือในห้อง 3/3 หันไปทางเดียวกันหมด อาจารย์ทรงเดชยืนกอดอกถือไม้เรียว พร้อมด้วยนักเรียนทั้งชั้นที่แห่กันมาหาต้นเสียงแน่นขนัดอยู่นอกห้อง
2 g6 v7 W6 [2 ?* I4 P( e+ a.
6 |& z% e, t0 J- U1 V' J# G/ f.
6 V' p1 w4 F1 j! ~.' C& j3 P, \ P9 O: h4 x
.6 Y$ y2 y% J, [9 ]6 {% t# d' T
.* b4 T; r) Z2 o8 h7 {1 _( u
ภายในห้องปกครองคุกรุ่นไปด้วยบรรยากาศตึงเครียด ครูฝ่ายปกครองต่างว้าวุ่นกับการไต่สวนพิจารณาคดีทะเลาะวิวาทที่เกิดเมื่อครู่ พร้อมด้วยคู่กรณีและพยานที่อยู่ในเหตุการณ์อันได้แก่ เต๋อ เกรซ จอย ไม้ ภูมิ และน้ำหวาน เต๋อได้แต่นั่งก้มหน้าสลด “เนี่ยค่ะครู เขาผลักหนูล้มลงแล้วขึ้นคร่อม กระชากเสื้อผ้าขาดวิ่นเลยค่ะ” เกรซก้มมองทั่วร่างอย่างสมเพชตนเอง “แต่ภาพที่ผมเห็น . . .” ภูมิแทรก แต่เสียงของจอยดังกลบ “คือก็ไม่เข้าใจอ่ะค่ะว่าเค้าหูเฝื่อนหรืออะไร เกรซแค่บ่น ๆ ว่าอยากดื่มอะไรเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ แม่เต๋อน่าจะทำน้ำกระเจี๊ยบขายเพิ่ม แต่เค้าได้ยินเป็น . . . ขอโทษนะคะ กระเจี๊ยวหรือกะหรี่อะไรสักอย่างนี่ล่ะค่ะ แล้วก็ตะคอกกลับมาว่ามึงสิอีกะหรี่ อย่าเล่นถึงแม่กู” จอยร่ายยาวแทนเพื่อน ทั้งสองตีหน้าได้สมกับบทบาทผู้ถูกกระทำ “ไม่จริง เกรซเป็นฝ่ายด่าน้าทิพย์ตรง ๆ เลย!” ไม้พูดขึ้นบ้าง “จะบ้าเหรอไม้ เค้าอยู่ของเค้าดี ๆ ใครจะไปด่า ฉันไม่ใช่คนโรคจิตนะที่จะเที่ยวด่าคนอื่นแบบไร้เหตุผล” เกรซตอกกลับ “โห. . .กล้าพูดเนอะ เธอน่ะโรคจิตของแท้ ที่ลับเป็นอย่างหนึ่ง ที่แจ้งเป็นอีกอย่าง แยกวิธีคิดวิธีพูดออกจากกันคนละทางเลย เหมือนในหนังฆาตกรโรคจิต. . . ” ไม้นึกคำพูดต่อ “หมายถึงพวกบุคลิกซ้ำซ้อนใช่รึเปล่า” ภูมิต่อให้ “ภูมิ!!” เกรซชักสีหน้าใส่ “เปล่านะ ภูมิไม่ได้ว่าเกรซ แค่เห็นไม้อยากจะใช้ศัพท์เฉพาะแต่นึกคำเรียกไม่ถูก ภูมิก็เลยพูดแทนให้” ภูมิเกาหัว ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดตรงไหน “ผมไม่ผิด! เกรซด่าแม่ผมก่อน!” เต๋อชักเสียงขึ้น “เกรซเข้าใจนะแม่ใครใครก็รัก เป็นเกรซก็คงทนไม่ได้ถ้ามีใครมาลามปามถึงแม่ ก็อาจจะลงไม้ลงมือเหมือนกัน แต่ปัญหาของเรื่องนี้มันอยู่ตรงที่ เกรซไม่ได้ด่าแม่เต๋อ เต๋อเข้าใจผิดไปเอง” “เธอเครียดหรือเก็บกดอะไรหรือเปล่า เวลาเรียนก็นั่งอยู่คนเดียวไม่คุยกับใครเลย” จอยมองเต๋อด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ “ไม่มีใครอยากคุยกับผมต่างหาก” เต๋อกัดฟันตอบ “อย่าไปเชื่อพวกเค้าครับครู จอยกับเกรซสนิทกันมาตั้งนานแล้ว ใครก็รู้” ไม้ช่วยต้านไม่ให้พวกผู้หญิงพตักตวงความชอบธรรมเพียงฝ่ายเดียว “โอย จะบ้าตาย เด็กมันก็เข้าข้างพวกเดียวกันทั้งนั้นแหละ ฉันจะเชื่อใครได้” หญิงร่างท้วมวัยกลางคนซึ่งดำรงตำแหน่งครูหัวหน้าฝ่ายปกครอง นั่งบีบนวดหน้าผากตัวเองให้คลายจากความปวดเศียรเวียนเกล้า. I4 z2 A6 ^4 s5 c" Y2 ?
.
, ~ l2 i6 x' o' R, l' f.
: F0 x* U% y$ d$ O* @; z.+ k- h0 ]; R, o H
แต่ดูเหมือนว่าภาระสมองของเธอจะยังไม่หยุดเพียงเท่านี้
* @4 v: g; }# ]( v." _; Z6 c% H2 V+ q
.* p; ^( E u$ n5 Y6 d' \
./ C- W# K$ y5 i* v
“ลูกเกรซคะ เป็นไงบ้าง!!” สาวสูงสง่างามสมวัยราวสี่สิบ เดินหลังตรงก้าวขาฉับ ๆ เข้ามาในห้องฝ่ายปกครอง
' U" x; `8 z8 k5 Xสัญชาตญาณความเป็นแม่ทำให้เธอเข้าสวมกอดลูกสาวด้วยความเป็นห่วงทันที “ตายจริง. . . คุณพระคุณเจ้า!” เธอป้องปากตกใจเมื่อได้เห็นลูกสาวอยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิง “คุณแม่คะ เกรซกลัวเหลือเกินค่ะ” เกรซบีบหน้าพยายามรีดน้ำตา แม้จะไม่มีไหลออกมาสักหยดแต่ขอให้ได้อารมณ์ใกล้เคียงที่สุดก็ยังดี “แค่นี้ต้องตามแม่มาด้วย งานการไม่มีให้ทำหรือไง” ไม้บ่นอุบอิบ “ไม้ ไม่เอาน่ะ” วิไล ครูหญิงวัยใกล้เกษียณที่ปรึกษาห้อง 3/3 ตีบ่าลูกศิษย์เบา ๆ หลังบังเอิญได้ยิน “ฉันคิดว่าโรงเรียนนี้จะมีแต่ลูกผู้ดีมีการศึกษาซะอีกถึงให้ลูกเรียนที่นี่ พวกคุณปล่อยให้เกิดเหตุรุนแรงกับลูกฉันได้ยังไง แถมเป็นผู้ชายรังแกผู้หญิงด้วย” “ฟังเราก่อนเถอะค่ะคุณดารินทร์ . . .” ครูหัวหน้าฝ่ายปกครองพยายามเข้ามาไกล่เกลี่ย “ฉันไม่ฟัง! เสียความรู้สึกนะคะที่อุตส่าห์ให้ความไว้วางใจอุปการะโรงเรียนตลอดมา ฉันช่วยพวกคุณไปตั้งเท่าไหร่เพื่อครูนักเรียนได้อยู่ในสภาพแวดล้อมดีที่สุด จะจัดงานการกุศล โต๊ะจีน ส่งซองมากี่ครั้งฉันก็ไม่เคยอิดออด! แค่ดูแลให้ลูกฉันปลอดภัยในรั้วโรงเรียนแค่นี้ยังทำไม่ได้! แล้วยิ่งฉันเป็นประธานมูลนิธิพิทักษ์สตรีและเด็ก แต่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้กับลูกสาวตัวเอง มันไม่ตลกเกินไปหน่อยหรือคะ!” ครูหัวหน้าฝ่ายปกครอง ครูวิไล และอาจารย์ทรงเดชทำได้เพียงทอดสายตามองหาอะไรก็ได้ที่จะช่วยไม่ให้ต้องสบตาผู้หญิงคนนี้ตรง ๆ เด็ก ๆ ทุกคนพร้อมใจกันก้มหน้าเงียบราวกับอยู่ต่อหน้าองค์ราชินีสูงศักดิ์ ไม้แอบสังเกตได้ว่าเกรซและจอยกำลังใช้ความพยายามยิ่งยวดในการกดเก็บหัวเราะ “แต่อย่างน้อยคุณก็น่าให้เด็กที่อยู่ในเหตุการณ์ได้มีโอกาสพูดก่อนนะคะ แล้วใครผิดใครถูกค่อยให้ผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ ตัดสิน น่าจะยุติธรรมกับทุกคนนะคะ” ในที่สุด ครูวิไลก็กล้าเป็นฝ่ายต่อรองกับแม่เกรซขึ้นเป็นคนแรก “ก็ได้ค่ะ แต่ก่อนอื่นฉันขอดูหน้าคนที่ทำลูกเกรซก่อน” “เข้มแข็งไว้นะเต๋อ” ภูมิหันไปส่งกำลังใจ “เธอรึเปล่า?” เป็นอย่างที่คิด ดารินทร์เดาถูกง่ายดายโดยพิจารณาจากรูปลักษณ์ภายนอกของเต๋อที่ผิดแผกแปลกแยกออกจากเด็กคนอื่น ๆ ทั้งเสื้อผ้าและผิวพรรณ “ใช่. . .ครับ” เต๋อรับ “นี่ลูกเจ๊ขายน้ำหลังโรงเรียนนิ ฉันจำได้” แม่ของเกรซรำพัน “หึ น้าก็ไม่ชอบตัดสินคนที่เปลือกนอกหรอกนะ แต่เดาไม่ค่อยจะพลาดหรอก เป็นผู้ชายภาษาอะไรถึงรังแกผู้หญิง” ดารินทร์เหยียดปากถาม เธอทำหน้าราวพูดอยู่กับกองอุจจาระ “ไหนป้าบอกจะฟังพวกเราทุกคนก่อนไง!” ไม้แทรกขึ้น ดารินทร์เปลี่ยนเป้าหมายจรวดนำวิถีชั่วคราว “ใช้คำเรียกผู้ใหญ่แก่เกินอายุจริงมันเสียมารยาทนะคะ” เธอท้วงขึ้นด้วยอาการเก็บความรู้สึก “แล้วอายุจริง ๆ ของคุณเท่าไหร่กันละครับ” ไม้สวนกลับ “ภูมิว่าไม้คำถามของไม้กำกวมนะ ไม่ควรใช้คำว่า “อายุจริง ๆ ” เพราะจะทำให้คนฟังสับสน ถ้าเป็นงานวิจัยต้องระบุก่อนว่า “อายุจริง ๆ” ในที่นี้หมายถึงอะไรเพื่อให้เข้าใจตรงกัน ชี้วัดจากอะไร อายุทางกาย หรือว่าอายุทางความคิด ตัดสินจากอะไร ระบบปฏิทิน หรือว่าไอคิวอีคิวเทสต์ ไม่งั้นคนอ่านเปเปอร์อาจตีความไปคนละทาง อย่าลืมสิว่า. . . .” ภูมิถือโอกาสให้ความรู้กับเพื่อนอย่างบริสุทธิ์ใจโดยไม่ทันสังเกตว่าทุกคนกำลังอยู่ในภาวะคล้ายกลัวเครื่องบินรบทิ้งระเบิด ดารินทร์โกรธจนเลือดฝาดทั่วหน้า แม้เครื่องสำอางก็ปิดไม่มิด
7 {8 j; B9 J- @.
v. h0 b7 z+ `. O0 r1 p.5 z; d& E6 S! ]0 } b5 z
.( n+ w6 g/ f4 U9 O) b& r6 A7 S$ X
“เงียบได้แล้ว!” อาจารย์ทรงเดชฟาดไม้เรียวลงโต๊ะประดุจเปาปุ้นจิ้นสั่งเปิดศาล การสอบสวนเริ่มขึ้นอีกครั้งอย่างเป็นทางการต่อหน้าดารินทร์ ข้อมูลที่ได้จากทุกฝ่ายไม่ต่างจากรอบแรกเท่าไหร่นัก ประดุจว่าพิธีกรรมนี้ถูกจัดขึ้นเพื่อให้แม่ของเกรซซึ่งเป็นผู้อุปถัมภ์รายใหญ่ของโรงเรียนพอใจเท่านั้น* E. {- R# ~ S
." u; S$ [5 I) b! M! v$ k
.6 Y& ?+ D6 m0 ^" {6 C! B J, V. }
.( s3 u: z" q. i# F9 j" s
ระหว่างการไต่สวน ครูวิไลเดินแอบเข้ามาหาเต๋อ “ป่านนี้คุณแม่เธอน่าจะมาแล้วนะ คงกำลังเตรียมของขายอยู่หลังโรงเรียน ให้ครูไปตามคุณแม่มาอยู่เป็นเพื่อนไหม” ครูวิไลปลอบโดยการลูบหัวเต๋อ “ครับ” เต๋อรีบไหว้ขอบคุณและพยักหน้า
/ o8 g, F2 f% R4 b8 d: {ในเมื่ออีกฝ่ายมีแม่คอยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ ตัวของเต๋อเองก็คงมีความต้องการที่พึ่งทางใจไม่ต่างกัน ทั้งที่ครูวิไลอายุค่อนข้างมากแล้วแต่ก็ยังสู้อุตส่าห์ยอมลำบากเดินไปถึงหลังโรงเรียนเพื่อชี้แจงปัญหาที่เกิดขึ้นด้วยตนเองและเชิญให้แม่ของเต๋อมาอยู่เคียงข้างลูกชายที่กำลังตกอยู่ในสภาพกำลังแย่ ไม่นานนัก ทิพย์ ผู้เป็นแม่ก็เข้ามานั่งร่วมเป็นประจักษ์พยาน1 S! [2 X1 I p
./ t$ O O8 _# X6 [+ {
.: ^9 k& ]" L" G" _! ]8 \
.
& s0 H- N5 t. ]9 D, i) D* X7 x2 ~“ไม่เป็นไรนะลูก” ทิพย์กุมมือลูกชายไว้แน่น “แม่ครับ ผมไม่น่าเลย” เต๋อตัดพ้อ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้คงจะไม่เอาไม้ซีกไปงัดซุงจนเรื่องบานปลาย การไต่สวนพยานเดินมาถึงขั้นสุดท้ายซึ่งเหลือพยานอีกหนึ่งคนคือน้ำหวาน “เธอเห็นอะไรบ้าง” หัวหน้าครูฝ่ายปกครองถาม น้ำหวานเหลียวซ้ายแลขวาราวกับต้องการเช็คว่าทุกคนพร้อมจะฟังเธอแล้วหรือยัง “เกรซ. . . เป็นคนเริ่มก่อนค่ะ เขาด่าแม่เต๋อจริง ๆ” เธอตอบโดยไม่สู้สายตาฝ่ายเกรซ “ไม่จริง! ลูกน้าน่ะนะจะด่าบุพการีคนอื่น” เธอขัดขึ้นอีกดังที่ผ่านมาทุกครั้งระหว่างการไต่สวนจนทุกคนเริ่มจะชินแล้ว ปากบอกยินยอมรับฟังทุกความเห็นแต่เมื่อไม่ตรงกับที่ตัวเองอยากได้ยินก็คอยแทรกอยู่เนือง ๆ “พอเต๋อได้ยินดังนั้น ก็เลยผลักเกรซลง เขาทำไปเพราะความโมโหที่ถูกด่าถึงแม่” น้ำหวานพูดต่อ “เห็นไหมครับ น้ำหวานไม่มีนอกมีในแท้ ๆ ก็ยังพูดแบบเดียวกับเราเลย” ไม้เสริม แต่ครูหัวหน้าฝ่ายปกครองตอบสนองด้วยการมองลอดแว่นแทนคำพูดว่าอย่าแทรกกลางคัน “แล้วยังไงต่อล่ะ. . .” ครูหัวหน้าฝ่ายปกครองถาม “เต๋อทำใจดี ๆ นะ แม้แต่น้ำหวานยังอยู่ข้างเรา ทุกอย่างไม่แย่ไปกว่าที่คิดหรอก” ภูมิตบไหล่ให้กำลังใจเบา ๆ
* ?9 v2 c# f2 `7 w0 `% d: E.
- v k% F4 a6 G- w$ X2 y3 P. Q.
& v: M3 p0 I: W0 l1 T6 }* }.: b' B( a v7 L# ~1 ?; @
.
! u3 x$ g) M' N+ Z d/ B( L6 Q.% M7 o J$ v- e3 E( L
แต่แล้ว จู่ ๆ น้ำหวานก็มีท่าทีเปลี่ยนไป เด็กสาวใช้สองมือปิดหน้าไม่พูดไม่จา
; T' S! T8 Y2 u0 o$ }8 ^" c) B c.
, G6 I0 o9 M* ^! t." a6 I* |- X' I; G
.
% o1 B! M$ T) M. T) ^3 I) ^& @.
% s0 w, J% Q/ x1 l: _.
$ R" j5 f1 p+ l* ^“เธอเป็นอะไรไป” ครูวิไลตรงเขาไปหาน้ำหวาน ทุกคนมองด้วยความฉงน เธอสั่นสะอื้น9 {6 c; o; n: v
.
$ D" y# n9 ~& ^: Y+ ?8 b( v9 i& u.- V" j/ I5 f, {, o4 a4 B
./ G6 \; \; {; T( h8 |7 x$ e+ y
“น้ำหวาน เธอเป็นอะไร” วิไลย้ำอีกครั้งพลางเขย่าตัว “พอที! หนูทนไม่ไหวแล้ว!” เธอระเบิดน้ำตาออกมา “ทุกคนยกโทษให้หนูด้วย หนูไม่มีเจตนาโกหกใครเลย!” “ตกลงหมายความว่ายังไงกันแน่” ครูหัวหน้าฝ่ายปกครองเริ่มสับสน “ตอนแรกหนูสงสารเต๋อถึงได้พูดไปอย่างนั้น แต่. . . ฮือ ยิ่งโกหกหนูก็ยิ่งละอายใจตัวเอง อายคุณแม่เกรซที่ทำงานเพื่อผู้หญิงมาตลอด อายคุณครูทุกคนที่ดีกับหนู ฮือ” “เต๋อ เราขอโทษนะ เราสงสารเธอ แต่เราคิดว่าการโกหกไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง” เธอหันมาพูดกับเต๋อทั้งน้ำตา “นี่เธอ. . .” ไม้เบิกคิ้วกว้าง ไม่คิดว่างูพิษร้ายแรงที่สุดในกลุ่มคือตัวที่สีสันไม่ฉูดฉาด “เกรซแค่พูดกับจอยว่าอยากดื่มน้ำกระเจี๊ยบ คุณแม่เต๋อน่าจะทำขายบ้าง แต่เต๋อได้ยินเป็นคำหยาบไปเอง จากนั้นเขาก็พลักเกรซล้มลงและฉีกเสื้อผ้าออก” น้ำหวานกล่าวต่อทั้งน้ำตา เต๋อกับภูมิไม่รู้จะแก้เกมยังไง เธอกำลังโป้ปดมดเท็จแท้ ๆ แต่สามารถกุเรื่องพร้อมควบคุมตัวแปรรอบด้านให้ออกมาดูสมจริงได้ “หนูกราบขอขมาคุณน้าทั้งสองด้วยนะคะ ถ้าหากมีคำพูดใดที่ทำให้ไม่สบายใจ แต่นี่คือทั้งหมดที่หนูเห็นกับตา” น้ำหวานก้มลงไหว้คุณแม่ทั้งฝ่ายโจทก์และจำเลย “เธอไม่ต้องห่วงน้ำหวาน มีอะไรพูดออกมาอีก ครูรับประกันว่าจะให้ความคุ้มครองเธอ” ครูหัวหน้าฝ่ายปกครองช่วยหนุน เธอไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่เธอรับรู้นั้น ถูกจัดเตรียมไว้ด้วยมาตรฐานไม่ห่างจากละครเวทีขนาดย่อมเท่าไหร่เลย “ไม่มีอะไรแล้วค่ะ อย่าให้หนูต้องทำร้ายเต๋อไปมากกว่านี้เลย เขาไม่ตั้งใจจริง ๆ เชื่อหนูเถอะค่ะ” น้ำหวานหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับคราบน้ำตา “หนูจ๋า มาหาน้าหน่อยสิจ๊ะ” ดารินทร์เรียกน้ำหวานเข้าไปหา “หนูทำถูกแล้วที่กลับใจพูดความจริง แม้จะตัดสินใจผิดไปในตอนแรก น้าก็ไม่ถือโทษหรอก” เธอฟันธงไปแล้วว่าน้ำหวานคือพยานที่น่าเชื่อถือที่สุด “ดีกว่าเด็กบางคนที่ช่วยกันโกหกหน้าตาย แม้กระทั่งนาทีสุดท้าย” เธอค้อนไปทางฝั่งเด็กผู้ชาย “แล้วคุณละคะ จะว่ายังไง” ดารินทร์หันไปทางทิพย์ เธอทำได้เพียงกลืนความชอกช้ำลงคอ ลำพังแค่บากหน้าให้ลูกชายเข้าเรียนโรงเรียนมาตรฐานสูงเกินฐานะความเป็นอยู่ก็ลำบากยากเข็ญแล้ว หากแข็งข้อกับผู้อุปการะรายใหญ่ของโรงเรียนเห็นทีจะหมดอนาคตทั้งแม่ทั้งลูก
* x7 T! R7 N8 x8 h) m.
4 C0 b% z3 ~0 m2 M. N6 m.
4 t' ~: _; D9 f.9 V8 Y2 x( F5 s
.$ y( }" b' e/ U# K W+ U
.
: Q$ d2 L& g' L/ z: m( k“ดิฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ” แม้จะนั่งบนโซฟายาวตัวเดียวกัน แต่ทิพย์ก็แข็งใจพอที่จะก้มลงกราบจรดตักดารินทร์ “แม่!” เต๋ออุทาน ความรู้สึกในตอนนี้ผสมปนเปไปทั้งความผิดหวัง ความพ่ายแพ้ ความสะเทือนใจ จนยากจะแยกที่จะบอกว่ารู้สึกอย่างไหนมากกว่ากัน “เด็ก ๆ ออกไปก่อนนะ ยกเว้นเต๋อกับเกรซรออยู่ก่อน” ครูวิไลต้อนเด็กคนอื่นออกไปเนื่องจากเห็นคนนอกไม่ควรได้เห็นภาพสะเทือนความรู้สึก และอยู่คุมเชิงด้านนอกป้องกันการแอบดูหรือแอบฟัง
/ \( ] i/ E4 c5 j8 F+ w.. u% M6 q* e5 s" h
.
- B2 [( T7 z! V& r1 m6 P9 ~; w.( _. @: }. _4 Y5 R/ M7 `; s5 ]
“โถ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกค่ะคุณ มันไม่เป็นตรรกะค่ะ โอเคหล่ะฉันยอมรับคำขอโทษจากคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะชดเชยความผิดของลูกคุณได้ ถึงขั้นล่วงละเมิดร่างกายนี่เรื่องใหญ่นะคะ” ดารินทร์รับไหว้ปลก ๆ ด้วยกลัวอายุสั้นหรือผิดผีเกิดอัปปรีย์ก็ไม่ป่าน “แล้วคุณดารินทร์จะให้ทำยังไง” หัวหน้าฝ่ายปกครองนึกผิดหวังที่คิดว่าเรื่องจะจบลงแล้ว แม่ของเกรซช่างได้คืบเอาศอกเสียจริง “ลงโทษเฆี่ยนให้หลาบจำสิคะ จะได้ไม่ไปทำกับผู้หญิงคนอื่นอีก โตขึ้นจะได้เรียนรู้วิธีเป็นสุภาพบุรุษอยู่ในสังคมอารยะได้” ดารินทร์เสนอเงื่อนไข “เพื่อให้เรื่องจบ ผมจะตีเด็กเอง คุณแม่เห็นด้วยไหมครับ” อาจารย์ทรงเดชถามเป็นการขออนุญาตทิพย์ “แม่ครับ” เต๋อวิงวอนแม่เหมือนแมวที่กำลังจะถูกปล่อยวัด1 v+ A5 h# s* M' r7 z
., j" @( X1 Y3 K: I. r7 I) G) K
.
% ]; n4 c. M1 j' h6 Q7 m.* W) _; z" y' Z! R. M: l* N
.
( b7 _ T6 z6 b4 e* ^- ?ทิพย์ไม่พูดอะไร แต่ฉุดแขนเต๋อให้ลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบไม้เรียวที่วางไว้บนโต๊ะ
4 z5 W l" k- g$ j, D% g. H.
! d4 c) C& E; B- X.
9 q# B: c$ O, U8 [8 e.8 ]' c; I. ?' t) W9 z. s
.
- L' h& Q1 x4 |; H, s1 H% Q, Xเธอฟาดลูกไม่ยั้ง! “ไอ้ลูกไม่รักดี! ชอบสร้างแต่ปัญหา!” ทิพย์สบถพลางรัวตีทั้งแข้งทั้งก้นเต๋อพัลวันราวกับว่าไม่ได้เล็งไว้ก่อนสักที่ “แม่ครับ! ผมเจ็บ!” เต๋อร้องลั่น “ทีหลังอย่าก่อเรื่องอีก!” ผู้เป็นแม่ยังคงฟาดต่อไป “โอ๊ย! เจ็บ! พอแล้ว! แม่! เต๋อกลัวแล้ว!” เต๋อทรุดลงกองกับพื้น พิษความเจ็บช้ำแผ่ซ่านทั่วกายจนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาปล่อยโฮลั่นจนไม่เหลือคราบศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย8 q9 } k' \' q6 y& o6 o
.! Q# ^' y8 ? g8 ^; }5 i+ q1 y
.
g2 P+ }* d$ G! y" X.1 V7 K0 V* }/ z% H# t& [; V
“ดิฉันขอโทษคุณดาอีกครั้งนะคะ และก็ได้ลงโทษลูกไปแล้ว ขอให้จบกันแต่เพียงเท่านี้เถอะค่ะ ” เธอเสยผมที่เปียกชื้นเหงื่อหลังออกแรงตีลูก คราวนี้ดารินทร์กลับเป็นฝ่ายสู้หน้าทิพย์ได้ไม่เต็มตาเสียเอง เธอมองเต๋อนอนกองอยู่กับพื้นเหมือนเห็นวัวถูกเชือดคอแล้วกำลังดิ้นขาดใจต่อหน้า ครูหัวหน้าฝ่ายปกครองและอาจารย์ทรงเดชรู้สึกลึก ๆ ว่าตัวเองช่างเลวสิ้นดี แต่เมื่อสวมหัวโขนอาชีพครูอันทรงเกียรติอยู่ จะมีสักกี่คนที่กล้ายอมรับว่าตัวเองผิด
7 _2 i( B4 T' _6 V/ Q.' w% m/ q1 g3 U
.
8 d; \, H- n0 G3 O* b! a' ?/ `; A.
/ q# t1 ?, d" j' H% O, q( P4 `.5 Y- ~& Y8 u8 b( H" }4 l$ ?7 Q# _* g, @
“เธอประชดฉันหรือ” ดารินทร์ทาบอก “เปล่าค่ะ” เธอตอบหนักแน่น “แต่หน้ากับน้ำเสียงเธอบอกกับฉันอย่างนั้น!” ดารินทร์เริ่มระแวง เธอเป็นคนบีบคั้นให้ครอบครัวนี้จนตรอกจนต้องแสดงออกด้วยพฤติกรรมรุนแรง และสิ่งที่กริ่งเกรงที่สุดก็คือกลัวว่าหากทิพย์ยังเป็นแม่ค้าอยู่ในโรงเรียน วันหนึ่งอาจลุแก่โทสะทำร้ายลูกสาวของเธอเป็นการเอาคืน “คุณคะ ผู้หญิงป่าเถื่อนแบบนี้รับมาขายของในโรงเรียนได้ยังไง มีการสกรีนคนก่อนรึเปล่าคะ” เธอหันไปทางพวกครู “อ้าว . . .ก็คุณเป็นคนบอกให้ลงโทษด้วยการเฆี่ยนเองตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอครับ” อาจารย์ทรงเดชปัดความผิดให้พ้นตัว “ฉ . . .ฉันรับไม่ได้หรอกนะ” เห็นได้ชัดว่าเธอสู้รังสีความกดดันที่แผ่จากตัวคนจริงอย่างทิพย์ไม่ติด และขณะนี้เธอกำลังหาทางปกป้องตนเองด้วยการกำจัดสิ่งที่ไม่น่าไว้ใจออกไปให้พ้นรั้วบ้าน “ฉันไม่อยากเห็นผู้หญิงคนนี้ขายของอยู่ในโรงเรียนอีก!” เธอเก็บของลงกระเป๋าอย่างรีบร้อน หน้าตาเลิ่กลั่กไม่อยากสบสายตาใคร “ไม่ได้บังคับนะคะ แล้วแต่วิจารณญาณทุกท่าน แต่ถ้ายังต้องการให้ฉันช่วยเหลือเรื่องทุนสร้างห้องสมุดใหม่ล่ะก็ หวังว่าคงตามใจกันบ้าง” เธอพูดโดยหันหลังให้ทิพย์ รู้ตัวดีว่าไม่มีหน้าจะกล้ามองคนที่ถูกตนรังแก แต่ในใจก็ขอปฏิเสธว่าตนเป็นฝ่ายผิดอยู่ดี6 C4 J6 B# a' k2 d
.
. m1 O8 I d/ _. Z9 S.( {0 v8 G ]3 `1 F: U
." y" M# }3 p8 M9 B
“ลูกเกรซคะ คุณแม่ต้องกลับไปทำงานแล้วค่ะ เทคแคร์ค่ะลูก อย่ากลับเย็นมากนะคะ” เธอลาลูกสาวพอเป็นพิธีแล้วรีบเดินออกไป ราวกับกลัวว่าจู่ ๆ ทิพย์อาจคลั่งหยิบไม้ขึ้นมาไล่ตีเธอหากยังอยู่ในห้องนานกว่านี้ เกรซเองก็รู้งานรีบออกจากห้องหนีตามติด ๆ กัน
3 }$ b5 r2 I/ T.) f% f: o& W T9 w% G
.9 @0 Q$ l7 r6 j" ~. ]
.
+ H) d7 H, W( P( s; A8 F# C) c“ฮืออออออออ” เสียงโหยหวนของเต๋อดังพอที่จะทำให้ครูวิไลและเด็ก ๆ ที่รอข้างนอกรู้บทสรุปจบของคดีนี้ “เวรกรรมจริง ๆ ” ครูวิไลถอนหายใจ3 e; n S# m2 P
.
4 P! K; {; L3 k- ^.+ m2 q8 t) i7 g2 ?; `* C. r
.1 v k$ d. m$ P' [
.3 o: H5 ^- B7 @# {
ทิพย์ขอตัวลาเพื่อเตรียมของขายต่อ ส่วนเต๋อและคนอื่น ๆ กลับไปเรียนต่อตามเดิม
1 x0 c G0 u$ i- n9 K) o.
9 s" T1 ~5 d" g" }3 w U.) E( E: p# [% C; x* ^& I' g
.
* h) N d* B8 \7 k.! I$ Y8 ?! w. q& n- K0 O
ระหว่างทางเดินไปห้องเรียน เต๋อเดินสวนกับกลุ่มเกรซ จอย และน้ำหวาน ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ทั้งสามกำลังคุยเล่นหยอกเอินเฮฮา และเสียงหัวเราะก็จางลงเมื่อได้เห็นเต๋อหน้าแดงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา “เจ็บไหมจ๊ะคนเก่ง” จอยล้อเล่น แต่ทุกคนไม่มีปฏิกริยาตอบกลับราวกับเห็นเธอเป็นอากาศธาตุ แม้กระทั่งพวกเดียวกัน “ทำไม!. . .” เต๋อจ้องน้ำหวานเขม็ง “เคลียร์กันเองนะ เดี๋ยวจะหาว่าเสือก” เกรซลากจอยออกไปอีกทาง น้ำหวานหลับตากระแอมเบา ๆ เป็นการตั้งหลักก่อนกล่าววาทะ “ฉันเองก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเธอหรอกนะเต๋อ”/ |6 N) f) Y8 r+ p
.
# p3 C7 E* a' M& l/ e. \9 f.
, ?6 b, Q2 b- W) a0 d6 Y.# j" [8 Q: ^- O
“แต่. . .เธอคงรู้ว่าอีกไม่นานนักก็จะมีการเลือกจตุรเทพประจำรุ่นเรา”, r% U, D( {/ s+ g
“พูดตรง ๆ เลยนะ ฉันอยากให้ทุกคนจดจำในฉายาโพแดง ตำแหน่งเดียวที่เปิดโอกาสสำหรับผู้หญิง” “เพราะฉะนั้น คะแนนนิยมคือสิ่งจำเป็น และเธอก็คงรู้ตัวว่าคนเกือบทั้งห้องเกลียดขี้หน้าเธอ” เต๋ออึ้ง ไม่คิดว่าแค่ตำแหน่งบ้า ๆ ที่เด็กอุปโลกน์กันเองจะมีอิทธิพลถึงกับต้องแข่งขันห้ำหั่นทำทุกวิถีทาง “ขอโทษนะที่ใช้เธอเป็นบันไดเหยียบขึ้นไป แต่นี่แค่ก้าวแรกเท่านั้น. . .” น้ำหวานเดินเข้าประชิดตัวเต๋อ
- c9 J# W. _3 _' e" h.9 M: {) ~/ o% d. s3 g& y3 h" A. v
. p/ D) R! R% T5 e; o4 L ?
.4 x, {" }) \6 i
“ฉันคงต้องขอเหยียบเธอขึ้นไปอีกหลายก้าว”$ G% R0 Y) p0 a! W
เธอกระซิบข้างหูเขาอย่างนุ่มเบา แต่สิ่งที่ทับซ้อนอยู่ในน้ำเสียงคือความเหี้ยมเกรียม1 c. f6 K3 Z1 T5 T/ w0 f
.
8 q6 K1 F8 Q C. P. g$ U/ y- ]; S' D.) P4 ^" H% I b& s1 o8 W6 L7 K
.( V# Z+ E0 p( H5 G8 X' X$ t
.
. I1 Y4 j [+ U% z." S" C! E R% v$ Y# y
.
$ F W1 p( H+ c0 b, j, t) l.
% ^7 E, g6 Y3 X1 `1 E.
8 u B( Q3 J1 i.
; b; |) g$ q# ~$ B+ X" X% l# H. V& I! \% C: O" z( q
“เต๋อ ลงมาทานข้าวได้แล้วลูก” ทิพย์เคาะประตูเรียก “ผมไม่กิน!” เธอสลด รู้อยู่แก่ใจว่าเพราะเหตุใด “ยังไม่หายโกรธแม่เหรอลูก แม่ขอโทษ” “. . .” ความเงียบที่กั้นขวางระหว่างบานประตูทำให้ต่างฝ่ายต่างเหนื่อยใจ
& h. A; G3 t4 [3 f# I/ ^- f“ผมเกลียด. . .” “เต๋อ. . .” ผู้เป็นแม่รู้สึกผิดขึ้นมา “ผมเกลียดความจน!!”
5 ~) a" Y/ N- h5 } ]“ผมเกลียดสารรูปตัวเอง!!”# v# O4 c( l0 J$ H. K( J7 h" @' n6 h2 Q6 ]
“ผมเกลียดที่เกิดมามีไม่เท่าคนอื่น!!”4 E* T( P' V- P) y" ?
“ผมเกลียดโรงเรียน!! เกลียดเพื่อน!!”6 p: X3 b; R' r' N2 x% S
“แต่นั่นยังไม่เท่าวันนี้ที่ได้รู้ว่า! แม่เกลียดผม!”
- {* X3 C) j* P1 E0 F& p/ N' G# J; ?.
3 v5 ~% o7 j0 ]: c4 X$ ^: L( k.7 f! p) v; E% M
./ M: m! x+ i( q/ j
ทิพย์ทรุดลงตรงพื้นหน้าห้อง “ที่แม่ตีลูก. . .” เธอพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ “เพราะไม่อยากเห็นคนอื่นทำร้ายลูก พวกเขาไม่มีสิทธิ์” “ถ้าต้องเป็นอย่างนั้นแม่ขอลงมือเองดีกว่า” 6 H: Q8 I$ T4 D! X) }$ g" O
.' B, z4 H* w2 i3 v
.& d* B5 w3 q3 {( R. u: K! h
.: N% H B9 B: R$ M! t" z
.3 V; @7 N: D7 u2 c. _
ทิพย์นั่งหลั่งน้ำตาเงียบ ๆ อยู่หน้าประตูห้อง โดยหารู้ไม่ว่า อีกฟากฝั่งกำแพงก็มีคนทำกำลังทำเช่นเธอ
6 ~8 i4 Q8 O/ i; l* \/ [( c* }“แม่ครับ ผมขอโทษ” “แม่ครับ ผมขอโทษ!” “แม่ครับ ผมขอโทษ!!!!!!!!”
3 Q! X' a5 ]1 `6 u# x2 d$ G.
; u1 R; {) x6 }" l* O6 C.5 c6 S' @6 Y: z; `
.# K5 c7 `7 |: {
ผมเด้งลุกขึ้นท่ามกลางความมืด เมื่อมองตัวเองในกระจกจึงเห็นว่าเนื้อตัวโชกเหงื่อ เหงื่อเม็ดกาฬผุดทั่วใบหน้า ใจเต้นรัวหอบแฮ่กเหมือนเพิ่งวิ่งรอบสนาม
; I, K ~6 i* t9 ? z.
" I+ n$ Q" ~7 C9 X9 u0 B3 a.3 N( m; x( M0 C% t5 Y+ ~* X
ไม่รู้ว่าตัวเองหลับคาโซฟาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ การนอนผิดที่ผิดทางอาจส่งผลให้เสี่ยงต่อการฝันร้ายก็เป็นได้
8 y; C$ F5 \$ Y+ x.
# L* ^3 w o+ T* V.
2 E7 F9 s j) ^) b" S, q/ r6 G.
( R" x% Y/ Q; j3 ]5 Y' d8 cเหตุการณ์ต่อจากที่ผมฝันค้างไว้ก็คือ หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ใหญ่ในโรงเรียนคนหนึ่งเสนอเงินก้อนจำนวนหนึ่งให้กับแม่แลกกับการขอร้องให้ออกไปขายของที่อื่น เพื่อที่ว่าแม่ของเกรซจะได้สบายใจและมอบเงินบริจาคเต็มเม็ดเต็มหน่วยคืนกลับมาสร้างกำไรภายหลัง3 y: ^0 O3 z5 ?
.
4 C4 m5 Z! l' d7 H. H. M.
+ X- x2 ~* Z) ]5 c' k.
: X: x! E' `* ?กรอบรูปแม่บนหิ้งหน้าห้องฝุ่นจับเขรอะ ดอกไม้ในแจกันแห้งกรอบจนเหลือง เป็นเวลานานพอสมควรที่ผมวุ่นอยู่กับธุรกิจจนละเลยสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ รอบตัว* g! i. \* {0 c, k, N( d
.
# |: g! S6 X" u: h; K.
2 V3 E. n/ Z6 g/ v.- t& w/ g. i' X: f9 N) I4 G$ q
คงถึงเวลาที่ผมจะปัดฝุ่นล้างทำความสะอาดกรอบรูปแม่เสียที9 v# Q6 F3 w) p7 I, q
.) h7 ?$ n5 P: f* [
.' M$ M) L# h3 i0 u
./ I6 f$ E* P% Y9 o( u7 i: `
.
3 o- d' J- A% h) S* z! V9 b.
/ `; j1 g0 E# {ภายในรถเมล์คันหนึ่งใจกลางเมือง. . . หลังเลิกเรียน ณัฐยืนโหนรถด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย สำหรับเขา ไม่มีอะไรน่าเบื่อไปกว่าการเสียเวลาเดินทางไปกลับระหว่างโรงเรียนโดยอาศัยระบบขนส่งมวลชนอีกแล้ว ปกติเขาจะใช้บริการแท็กซี่เป็นประจำเนื่องจากไม่ชอบอยู่ที่ที่มีคนพลุกพล่าน แต่วันนี้ยิ่งรอรถแท็กซี่นานเท่าไหร่ก็เหมือนกับนั่งขอพรให้ฝนตกกลางทะเลทราย จึงจำยอมขึ้นรถเมล์แม้ฝืนความรู้สึก “อย่ามองมาทางนี้สิ” ณัฐคิด เขาไม่ชอบให้คนอื่นมอง ไม่ว่าจะเจตนามองจริง ๆ หรือต่อให้เขาคิดไปเองก็ตาม สำหรับณัฐแล้ว ถือว่าสายตาของคนแปลกหน้าทุกเพศวัย เชื้อชาติ และศาสนาล้วนน่ากลัวไม่ต่างจากนางเมดูซ่าในเทพปกรณัมกรีก ซึ่งหากสบตาเข้าจัง ๆ อาจแข็งทื่อกลายเป็นรูปปั้นหินไปได้ “ตุ๊ดเด็กว่ะ น่ารักดี” เด็กสาวมหาลัยที่กำลังโหนรถคนหนึ่งแซวกับเพื่อน “ตัวเล็กๆ น่าหยิกดีเนอะ” ผู้เป็นเพื่อนหัวเราะคิกคัก ความเบียดเสียดบนรถเมล์ทำให้ณัฐอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง ประกอบกับนิสัยที่คิดไปเองว่ามีคนจับตามองตลอดเวลา ทำให้อาการแปลก ๆ เริ่มรุกเร้าจากความคิด ลุกลามไปถึงใบหน้าอันซีดแล้งเหมือนมีอาการขาดน้ำ แขนขาที่สั่นกระตุก และหัวใจที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ) [& W) h! ^# m
.
, x; [$ E- \. }9 o5 f) M' u- S$ D.: t: W5 z( _5 o! d) G2 d
.
3 X' G9 U8 i( V. x3 E/ v( p.0 C: R! t, z3 T& A
เด็กหนุ่มหน้ามืด ล้มลงตรงนั้นเอง
" e; M1 f/ f6 E: i6 M. z% D* C0 f.3 y( T7 H- F* a, v5 z- R
.
0 R7 y/ [! H: R6 V' t. X1 w; m.
9 r8 M- t' ?8 S7 O“ว๊ายยย อะไรอ่ะ!?” เด็กมหาลัยที่เพิ่งแซวเจ้าตัวเมื่อครู่ถอยกรูดด้วยความตกใจที่จู่ ๆ มีคนล้มลง “เฮ้ย! น้อง! ลุกขึ้นดิ่ เป็นอะไร” กระเป๋ารถเมล์ทำเหมือนกับว่าวิธีปฐมพยาบาลคนเป็นลมเบื้องต้นคือการเรียกให้ลุกขึ้นเอง เกิดเสียงซุบซิบเบา ๆ แทรกผ่านบรรยากาศในรถ บางคนแกล้งหลับ บางคนหันไปมองนอกหน้าต่าง บางคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอะไรก็ไม่รู้ทำเป็นมีงานด่วน เรียกได้ว่าสิ่งใดรอบตัวที่ช่วยแก้เก้อได้ก็งัดกลยุทธ์ออกมาใช้กันเต็มที่% [& U1 Y/ Z+ s% P: ?( z
.$ D& B! E# X8 _. ?$ d/ I
.% l4 o& L* c5 d' |2 P$ v3 _
.
# h% {7 M/ h# |$ J0 B; j." f+ Y( v3 N1 P9 {
ณัฐมีสภาพเหมือนศพล่องหนที่มีอยู่จริงแต่ไม่มีคนเห็น ไม่มีใครช่วยเขาเลย
$ ^6 |8 ~4 P4 m.
0 ~; [, Z: |( c5 G4 \5 p, O.- F* t8 B. C! ]0 I: a' t
. t4 x5 z7 z( k/ }! h
.# C/ H2 y& P }1 W3 y
.* @% B6 a5 A% U R% y2 V q
“ถ้าเป็นพี่น้องหรือลูกหลานพวกเธอ จะเฉยแบบนี้ไหม!”
* ~& k8 F7 b; X' V.
) X5 t+ `- C5 `2 S! [" @9 c3 o., ?3 L0 N* j# {* @3 `
.
5 V: c( |, }# d! \" F( R* f3 ]6 Tอาซิ้มผมสีดอกเลาโวยวายขึ้นหลังจากสังเกตการณ์อยู่ระยะหนึ่ง เธอลุกขึ้นจากที่นั่ง พยายามทรงตัวบนรถที่กำลังเคลื่อนตัว
- g' y2 M2 r0 L, T: P.$ Q$ V. v9 k$ m0 [- V( J
.
- m5 Q" ^+ a4 W2 y& H“หยุดเลย! ฉันจะให้เด็กนั่ง!” อาซิ้มหันกลับไปชี้สาววัยทำงานคนหนึ่งที่ฉวยโอกาสกำลังจะนั่งที่ที่เธอเพิ่งลุกขึ้นพอดี หญิงสาวหน้าเสีย แกล้งทำเป็นมีสายเข้าแล้วเดินหลบไปคุยหลังรถ “เอ้า! ไอ้หนุ่มหล่อ ๆ สองคนนั้นน่ะ ช่วยกันพยุงเด็กหน่อยสิ” เธอชี้ตรงไปยังคู่เพื่อนหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สองคน แม้การชี้นิ้วจะผิดมารยาทอยู่บ้างก็ตามแต่ช่วยระบุแรงคนที่ต้องการได้ตรงเผง สองหนุ่มบ้าจี้รีบลุกขึ้นช่วยประคองตัวณัฐไปยังที่นั่งราวกับระลึกได้ว่าชาติที่แล้วอาซิ้มคนนี้เป็นแม่พวกเขามาก่อน “ใครมียาดมบ้าง นึกว่าให้ลูกให้หลานมันหน่อยเห๊อะ!” “น. . .หนูมีค่ะ” เด็กสาวมหาลัยที่แซวณัฐเมื่อกี้เพิ่งรู้สึกได้ว่าควรทำอะไร เธอหยิบยาดมออกมาวาดไปมาใต้จมูกณัฐ ดูเหมือนอาซิ้มคนนี้เหมาะกับการทำงานที่ต้องสอนให้คนอื่นคิดเป็นคิดได้
0 ~, o+ H$ x! }; C; T.1 E S3 Q6 x6 L7 _' S( b! |
.% f9 g! w: |3 r, }7 F, F% V
.5 T0 G: [, w5 H0 ~0 F5 K
“อือ. . .” ณัฐเริ่มได้สติ “. . .ขอบคุณครับ” คำพูดแรกคือการขอบคุณเด็กสาวเจ้าของยาดม “พี่ขอโทษนะ เมื่อกี้ตกใจมาก ไม่รู้จะทำยังไง ไปขอบคุณป้าคนนี้เถอะ เค้าเป็นคนช่วยน้องคนแรกเลย” เด็กสาวโล่งใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีอาการดีขึ้น “มองลูกคนอื่นเหมือนลูกตัวเอง พี่น้องคนอื่นเหมือนพี่น้องตัวเอง คิดแบบนี้กันเยอะ ๆ พอเราเดือดร้อนคนรอบตัวจะได้ยื่นมือช่วยเหลือ เวลาซวยขึ้นมาอย่าเรียกร้องให้คนอื่นเห็นใจถ้าไม่เคยทำให้เขาก่อน” อาซิ้มบ่นโผงผางเสียงดังตามสไตล์ชาวไทยเชื้อสายจีน อบรมคนบนรถให้ฟรีโดยไม่คิดค่าลงทะเบียนและไม่เกรงกลัวประเมินหลังการสอนจากใครหน้าไหนทั้งนั้น “เอ่อ. . . ป้าครับ นั่งตรงนี้เถอะครับ” ผู้ชายนั่งเบาะในข้างณัฐ หรือเดิมคือนั่งอยู่ข้างอาซิ้มตัดสินใจลุกขึ้นสละที่นั่ง จะเพราะทนแรงกดดันไม่ไหวหรือฉุกคิดขึ้นได้ก็ตาม แต่ก็ทำให้ณัฐและอาซิ้มได้นั่งเบาะเดียวกันในที่สุด “ขอบคุณมากนะครับ” ณัฐยกมือไหว้อาซิ้มจอมโฉงฉาง แม้จะไหว้ไม่ค่อยสวยเพราะสภาพอิดโรยแต่ก็เห็นได้ว่าพยายามเต็มที่แล้ว “ฉันมีหลานชายสองคน อายุไล่เลี่ยกับเธอนี่แหละ เห็นแล้วก็อดนึกถึงไม่ได้” อาซิ้มยิ้มพลางโชว์รูปหลานในกระเป๋าสตางค์ “ขอผมดูชัด ๆ หน่อยได้ไหมครับ” คำขอจากณัฐผ่านราบรื่น อาซิ้มส่งรูปหลานชายให้ณัฐดูด้วยความเต็มใจ “รอแป๊ปหนึ่งนะครับคุณป้า”
6 D2 G. `% f! s" |3 ^1 S.
" e$ l, { w7 A.) D$ {0 Z' K$ m/ x
.4 p1 B" M- H5 e1 F! A x4 N. f
.
4 \5 Q: o) t) x& u4 f+ eณัฐจ้องมองรูปคนทั้งสองจดจำรูปหน้า จากนั้นจึงหลับตาลง+ C# @1 P5 W- [; q) q: b: I
.
" A# g8 e: S& V( C.
$ J% O B9 M$ b0 X.
8 R% z. T" q* z5 X/ I u“คนตาตี่กำลังเตรียมสอบเข้ามหาลัยอยู่ใช่ไหมครับ ติดคณะแพทย์นะครับ เตรียมฟังข่าวดีได้เลย” เขาพูดขึ้น “ดูหมอเป็นด้วยหรือ” อาซิ้มเบิกตาด้วยความอัศจรรย์ใจ "ไม่เชิงครับ” ณัฐก้มหน้าเขินอาย “เธอรู้ได้ยังไงว่าหลานฉันกำลังเตรียมสอบหมอ อดนอนหามรุ่งหามค่ำมานานแล้ว” ใบหน้าอาซิ้มเปี่ยมปิติแม้จะเข้าใจว่าเป็นเพียงโหราศาสตร์ก็ตาม หากเธอได้ทราบว่าความสามารถที่แท้จริงของเด็กคนนี้คืออะไร อาจหัวใจวายไปเลยก็ได้ “ส่วนอีกคนเร็ว ๆ นี้ . . .อืม. . .ดูจากเสื้อผ้าและสนามบิน . . .เอ่อ ไม่มีอะไรครับ. . .ผมคิดว่าเขาน่าจะกลับจากญี่ปุ่น เขาจะเอาลูกพลับมาฝากคุณป้าด้วยล่ะครับ” “เธอพูดจริง ๆ นะ” อาซิ้มยิ้มอย่างมีความหวัง “ฉันคิดถึงหลานคนนี้มาก ไปเรียนที่นั่นตั้งแต่เด็กเจ็ดแปดปีได้แล้ว ไม่ค่อยกลับมาไทยเท่าไหร่หรอก” “ลูกพลับที่เธอว่าน่ะ ของโปรดฉันเลย หลานฉันไม่เคยลืมหรอก กลับทีไรก็หิ้วมาฝากทุกครั้ง” เธอยิ้มแก้มปริ “ผมแค่. . .พูดตามที่เห็นครับ” เด็กหนุ่มถ่อมตัว “โอ๊ย! แบบนี้ไม่ธรรมดาแล้ว แม่นกว่าไอ้พวกหลอกลวงชาวบ้านตามทีวีเสียอีก พ่อหนุ่มเอ๊ยมาเอาดีทางนี้เถอะ รวยไม่รู้เรื่องเลยนะ” อาซิ้มกุมมือณัฐและเขย่าด้วยความตื่นเต้น ส่วนเขาได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ “เดี๋ยวผมต้องลงป้ายหน้าแล้วครับ ขอบคุณนะครับ” ณัฐส่งรูปคืนให้และเตรียมตัวลง “เดี๋ยว ๆ อยากให้ช่วยดูอีกคน” ดูเหมือนว่าอาซิ้มจะติดลมบน เธอหยิบล้วงแผ่นพับใบหนึ่งส่งให้ณัฐ “ฉันเชียร์ ส.ส. คนนี้อยู่ ดูให้หน่อยว่าดวงเธอเป็นยังไง” ณัฐรับมาดูและใช้พลังให้ตามคำขอ& p+ w6 k# \3 V# v$ o5 T0 Q
.
- P8 o: ~9 o2 |" }# q! O; T+ ^' r7 Q2 j( d.
0 _. ]5 v8 n% z) ^7 K./ i* I! g. e" [$ C% p
แผ่นพับนั้นคือสื่อหาเสียงของนักการเมืองหญิงคนหนึ่ง นามว่า “ดารินทร์ หทัยเปรมสุข” “ต้องขอโทษด้วยครับ ผมคงพูดไม่ได้ มันไม่ดีครับ” เด็กหนุ่มส่งรูปคืนให้ “ทำไมล่ะ ติดไม่ติดก็พูดมาตรง ๆ เลย ฉันไม่ถือ” ณัฐถอนหายใจยาว “อีกไม่กี่วัน เธอจะถูกตัดสิทธิ์ทางการเมือง ภาพข่าวที่ออกอากาศอาจจะทำให้คุณป้าใจหาย เผื่อใจไว้หน่อยก็ดีครับ”( o `1 I9 Y1 B7 h( T/ d
.9 R1 h; g" g( _/ [2 ~3 Y; e6 @- U
.! u ? K. s3 X* m4 p4 ~/ g5 L
.3 N' n# R7 D0 G8 B0 m9 O6 o. C
“เป็นไปได้เหรอ! คุณดาเธอมีฐานคะแนนสูงจะตาย ทำงานดูแลเด็กผู้หญิงมาตั้งนานแล้ว ใคร ๆ ก็รู้จัก” อาซิ้มถึงกับใจเสีย 7 @1 }" R L; F8 i
.- E) S9 l# [ n) X- d. K
.
+ V ^3 y+ x8 F.
0 A8 m2 a- D. I* a& v“สิ่งที่ใช้เวลาสร้างเป็นแรมปี บางทีก็อาจพังทลายลงเพราะคน ๆ เดียวนะครับ” ณัฐพูดอย่างหน่ายโลก “ผมต้องลงแล้วล่ะครับ สวัสดีครับคุณป้า” ณัฐวิ่งต่อแถวคนสุดท้ายที่กำลังจะลงพ้นรถได้ทันพอดิบพอดี ไม่งั้นคงถูกกระเป๋ารถเมล์สาปส่ง
7 {- m1 f& d7 E; M4 n.% G# J: a) E6 \$ X+ t( P e, P+ Z
.& U6 _! e4 p) a0 p/ @
.
7 L6 G! o& P C0 l) r% e0 qเหลือไว้เพียงปริศนาให้อาซิ้มจิตตกกลับบ้านไปนอนคิดหนักหัวเล่น ๆ
# S7 Y8 e2 [, m- f* w/ h( Z.
0 P% j+ g+ b$ C( ].
* s% o* w6 S; O9 B4 [; { D.
& h8 C, x( ?6 J5 [4 bจบตอนที่ 12 ปมฝังใจ
?1 D4 O! X: E/ Jตอนก่อนหน้า และเรื่องอื่นๆ http://www.g4guys.com/home.php?m ... w=me&from=space' E- W9 k8 O8 k% A5 O- d
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-12-26 17:20:45
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-12-27 01:26:03
โพสต์ 2016-1-5 19:48:39
โพสต์ 2016-1-12 16:51:26
โพสต์ 2017-1-7 05:45:46