"แนวสะกดจิตเรื่องใหม่:แค้นวิปริต จิตสั่งกาม"
5 R- h+ ~! }1 ]. \# p3 u
/ J% B, i$ c8 \1 M8 }โดย โทรจิตคุง Palm-Plaza.com Forum
8 o, j$ V. J& A e! @! ?ตอนที่ 9 ตาสว่าง
$ v/ ^. l1 u( {: b+ a
+ s* j* D) U# }1 c2 j& x' rหอศิลป์ประจำคณะ ศิลปกรรมที่กันย์เรียนนั้นจัดได้ว่าค่อนข้างเก่าแก่ อบอวลด้วยจิตวิญญาณเหล่าศิลปินที่ส่งต่อกันจากรุ่นสู่รุ่น บรรยากาศเจือกลิ่นอนุรักษ์นิยมนี้ทำให้ทุกซอกมุมของห้องจัดแสดงเต็มไปด้วย มนต์ขลัง จนอาจกล่าวได้ว่าใครก็ตามซึ่งแม้ไม่ได้เรียนทางจิตรกรรมหรือศิลปะแขนงใด ๆ ต่างต้องถูกสะกดให้สำรวมทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในหอศิลป์ทุกรายไป
; D( P/ ^1 b, ?4 n+ T; p* M.8 X4 k1 c% d$ U$ q* \* f6 Y5 S$ X! \
.- M+ M/ A- |3 Y2 }- g
., c# E4 G0 v* }. {
“เช็คความเรียบร้อยแล้ว คงไม่มีอะไรแล้วละนะ พรุ่งนี้คงเปิดงานได้ราบรื่นดี” นักศึกษาชายคนหนึ่งพูดขึ้น
! p7 ~4 ?" K. ]7 k' ]* \. i( B+ E. “คณบดี จะมาเปิดงานมั้ยเนี่ยะ? ครั้งที่แล้วก็สายเกือบชั่วโมง ปิดมือถืออีก ทำเอาใจหายใจคว่ำ ฉันเป็นพิธีกรต้องถ่วงเวลาแทบตาย คนไม่พอใจก็ด่าผ่านฉันยังกับเป็นกระโถนบ้วนน้ำลาย” นักศึกษาหญิงส่ายหัวเบะปากอย่างไม่สบอารมณ์ ' N o* G8 c$ I. w2 W4 S- i
“เถอะ น่า พรุ่งนี้คงไม่มีปัญหาหรอก อย่าลืมสิครั้งนี้มีโชว์ภาพพี่กันย์ที่เพิ่งสอยรางวัลจากมิลานหมาด ๆ สื่อมวลชนก็มา งานนี้คณบดีปลื้มยิ้มปากฉีกถึงหู แกมาเอาหน้าแน่นอนไม่ต้องห่วง” นักศึกษาชายตบไหล่เพื่อนหญิงว่าที่พิธีกรเบา ๆ ให้คลายความกังวลใจ : Y/ p$ p' I" V
“แต่. . .แกอ่ะ ฉันรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้ สังหรณ์ใจไม่ดีเลย” $ `. E5 o/ r. f( ~! D4 q
“แกกลัวอะไร” นักศึกษาชายถามกลับ แววตาแฝงความความห่วงใยเจือรำคาญ ) w! T4 Y8 X, U! s
“นี่ แกไม่รู้เหรอ พี่กันย์เล่นยานะ บางครั้งก็เอามาพี้ตอนวาดรูปในคณะ แถมบางทีก็หิ้วผู้หญิงขึ้นมาพลอดรัก” เธอหันซ้ายหันขวาแล้วจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เบากว่ากระซิบนิดเดียว
# G- o8 b5 p8 g+ X; e“โธ่ เอ๊ย นึกว่าอะไร ใครเขาก็รู้ แต่ทำไงได้ นามสกุลใหญ่โตนี่นา แถมสร้างชื่อเสียงให้กับคณะตั้งไม่รู้เท่าไหร่ ทุกคนเลยแกล้งหลับตาข้างนึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ถ้าจะดิสเครดิตเขาละก็บอกไว้เลยว่าคนที่เดือดร้อนจะเป็นแกแทน พวกอาจารย์ไม่เล่นด้วยแน่ ๆ” นักศึกษาชายขยายประเด็นต่อไปยังการเมืองในคณะอย่างเผ็ดร้อน
$ j' G0 ]+ n4 _/ q( b2 h“แหม อีนี่นิ. . .” เธอหยิกแขนเขาอย่างหมั่นไส้ “ฉันไม่ได้จะทำตัวเป็นเซเลอร์มูนจัดการพี่กันย์ซะหน่อย แต่หมายถึง. . .” เธอค้างไว้แค่นั้น
; P6 i; ?# W: k: Z+ ]5 P
“หมายถึงอะไรวะ แกก็พูดมาไว ๆ ดิ ลีลาอยู่ได้” " _6 Q8 B! g% {
“ฉันเคยคิดเล่น ๆ น่ะว่าถ้าพี่เขาเมายาแล้วขึ้นเวทีล่ะก็…จะเกิดอะไรขึ้น” ! D9 I: ^4 n$ O
“อุ วะ! แกนี่ชักจะเพี้ยนใหญ่แล้ว ต่อให้เขาติดยา แต่งานระดับนี้ก็ต้องระวังตัวอยู่แล้วละ ใครจะบ้าทำลายอนาคตตัวเองวะ คิดมาก ไร้สาระว่ะ” นักศึกษาชายยักไหล่ด้วยความระอา
" b* y4 C: d0 |“ถ้า คิดว่าไร้สาระแล้วแกจะถามทำไม อีบ้า!” นักศึกษาสาวระดมตีหลังเพื่อนชาย เล่นบทพ่อแง่แม่งอนกันยังกับลิเกหลงโรง วิ่งไล่รอบห้องจัดนิทรรศการอุตลุด ต่อมาไม่นานเกิดสำนึกได้ว่าช่างเป็นการเล่นที่เสียเวลาและเหนื่อยโดยเปล่า ประโยชน์จึงผ่อนฝีเท้าลง และถึงได้เพิ่งรู้สึกตัวว่ามีคนจับจ้องพฤติกรรมของพวกเขาได้สักระยะหนึ่ง แล้ว
.
' n7 Y: Q. e6 T. O3 _.
& s% H7 M: _! V8 h4 z% c( |. “พ. . .พี่กันย์” นักศึกษาหญิงตกใจแต่ก็รีบยกมือไหว้ลวก ๆ ในใจนึกซวยที่ไม่น่านินทาเหมือนเป็นการทักผี ส่วนนักศึกษาหนุ่มวางตัวไม่ถูกนอกจากเกาศีรษะและยิ้มแหย 6 i/ l. L/ B ]
กันย์ปล่อยผมยาวลงมาคลุมหน้า เผยให้เห็นดวงตาเพียงข้างเดียวเหมือนในหนังผีเกาหลี เขายื่นแขนมาทางรุ่นน้องทั้งสอง ดูเหมือนฝ่ายชายจะเห็นความไม่ชอบมาพากลจึงออกตัวมาอยู่ด้านหน้าเพื่อบัง เพื่อนหญิงไว้
4 _) e* o" y8 I5 }( ^“กุญแจ. . .” กันย์เอ่ยขึ้น ทรงผมปิดหน้า ขอบตาโหลลึก ท่าทีเยื้องย่าง และสองมือที่ยื่นเข้าหาเหมือนคนจรขอเศษเงินทำให้ทั้งสองอยากวิ่งหนีโดยเร็ว แต่ด้วยมารยาทที่รุ่นน้องพึงปฏิบัติจึงต้องฝืนแบ่งรับแบ่งสู้
% o& {( K- z- K7 Z7 j“กุญแจอะไรครับ?” รุ่นน้องชายถามต่อ
+ B7 A0 X) C1 l6 b- ] q“เอากุญแจหอศิลป์มา. . .” แววตาแฝงความไม่น่าไว้ใจจากกันย์ ทำให้นักศึกษาชายเผลอเอามือกุมกุญแจในกระเป๋ากางเกงโดยไม่รู้สึกตัว
7 [! A. n, H, T9 p' p) [
“คืนนี้ฉันจะจัดแกลลอรี่ใหม่ นี่ยังไม่เรียกว่าศิลปะที่แท้จริง…” กันย์พูดต่อ
% N8 n( L) K. O* n“แต่พี่ครับ พวกผมเป็นคนรับผิดชอบกุญแจที่ยืมมานะ ส่งต่อให้คนอื่นคงไม่ดีมั้งครับ” รุ่นน้องให้เหตุผล
2 \0 V4 j1 V8 b( a6 t* K- u H, S
“ส่งกุญแจมา!!” กันย์ตะคอก สองตาถมึงทึงแทบทะลุนอกเบ้า 4 k0 e6 R+ x" I/ E9 @7 i
“ให้ พี่เขาไปเถอะ! เร็ว ๆ!” นักศึกษาหญิงเขย่าแขนเพื่อนชาย เธอรู้ว่ากันย์มีบางอย่างที่ผิดปกติ และความปลอดภัยควรมาก่อนการหวงกุญแจเพียงไม่กี่ดอก 7 z3 l H5 N8 S! {/ R" c* L
“ฉันจะรับผิดชอบเอง ส่งกุญแจมาได้แล้ว!!” 8 J; Z. q" h8 G
กันย์ ยืนกราน และเมื่อรุ่นน้องชายนึกภาพในหัวว่าหากยังไม่มอบให้ดี ๆ ละก็ สองมือที่ยื่นมานั้นอาจพุ่งเข้ามาบีบคอตนเองก็เป็นได้ จึงยอมจำนนส่งกุญแจให้แม้จะพะว้าพะวงก็ตาม นักศึกษาหญิงจูงแขนเพื่อนเดินจ้ำอ้าวออกไปจากหอศิลป์อย่างไม่คิดชีวิต ขณะฝ่ายชายทำได้แค่เพียงเหลียวหลังมองกันย์ที่เดินสำรวจพื้นที่จัดงาน เขาได้แต่ภาวนาขออย่าให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้% N5 I" f! ]1 c* w
. e5 b, z4 L6 k) a0 `: T& _) Qเช้าวันต่อมา ผมได้ดำเนินแผนอีกขั้น เมื่อสองส่วนนี้ประสานกัน ทุกอย่างคงจะเสร็จสมบูรณ์ เหตุที่ใช้คำว่า “คงจะ” เพราะการสะกดจิตครั้งนี้เป็นประเภทที่หากเลี่ยงได้ผมก็ไม่อยากใช้เท่าไหร่ นั่นคือการสะกดจิตทิ้งคำสั่งให้ฝังอยู่ในหัวเหยื่อแล้วปล่อยให้จัดการ ทุกอย่างเองแบบอัตโนมัติ จะว่าไปก็เหมือนปล่อยวัวควายให้ออกไปหากินตามทุ่งหญ้าบ้านนา เหตุที่ต้องทำเช่นนี้เพราะตัวผมไม่สามารถอยู่คุมเชิงได้ ผมรู้อยู่แล้วว่าแผนนี้มีช่องโหว่ นั่นคือเรื่องของ “น้องเก่ง”4 Q$ E3 r* ?7 u8 R, T# j9 u9 K
“พลอย จะไปไหนแต่เช้าน่ะ” ภูมิหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก ส่วนพลอยบรรจงฉีดพรมน้ำหอมทั่วกาย เสื้อผ้าหน้าผมที่จัดแต่งอย่างดีบ่งบอกระดับความสำคัญกิจธุระ
$ s6 @; }0 d% p7 Z/ f0 W3 m“มีเรื่องต้องทำ” เธอตอบสั้น ๆ พร้อมคว้ากระเป๋าถือและส้นสูงออกมาใส่อย่างรีบรน
; y( q. J }! u5 N/ Z- _( p
“แล้วใครจะรับส่งน้องเก่งไปโรงเรียน” ภูมิเลิกลั่กขึ้น หันไปทางพลอยที ทางน้องเก่งที
1 ^4 [. ~5 }& v2 T/ Q“ไม่ต้องห่วง ผมอาสาเอง” เมื่อภูมิหันไปอีกทางก็พบว่าผมแต่งตัวพร้อมเสร็จสรรพยืนควงกุญแจรถรออยู่แล้ว
1 `7 A1 \' q% z5 P
“ไม่ได้หรอก รบกวนเต๋อเปล่า ๆ ”
* {0 P% E7 w- Y" k3 Y7 E( J“ให้พลอยไปทำธุระเถอะ ส่วนนายก็เข้างานปกติ ผมจะรับส่งน้องเก่งเอง ระหว่างวันจะได้ขับรถเล่นแถวนี้ด้วย”
" i a) S U7 Y/ v+ A4 j, eภูมิ คงไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ เพราะเมื่อหันกลับมาอีกทีพลอยก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว ผมยิ้มและยักคิ้วให้เขาเป็นเชิงทึกทักเอาว่าควรทำทุกอย่างตามที่ผมคิดไว้ให้ น่ะดีที่สุดแล้ว* W ?4 K3 B3 X% _4 z
.1 s& i6 x, ?" [& n
.
4 Q& [5 A- _, ?3 d4 k/ H.
( M- @5 f5 @+ o \4 y+ F- L/ A# V0 p) Kหลังจากผมส่งน้องเก่งเข้าเรียนก็มีเวลา ขับรถกินลมชมวิวตลอดวัน มันช่างว่างเกินไปเสียจนออกไปทางน่าเบื่อด้วยซ้ำ แม้ค่าน้ำมันจะไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม แต่สำนึกสาธารณะฉุกเตือนขึ้นมาเองว่าการขับรถอย่างไร้จุดหมายเพียงเพื่อฆ่า เวลานั้นเป็นการผลาญเชื้อเพลิงซึ่งไม่สมควรทำ ผมจึงจอดพักที่ละแวกตึกแถวใกล้ตลาดแห่งหนึ่ง บริเวณนี้คึกคักไปด้วยพ่อค้าแม่ขายและผู้จับจ่ายใช้สอย ผมเลือกเข้าร้านข้าวหมูแดงเพราะไม่รู้จะเลือกมากไปทำไมและเห็นว่าสั่งง่าย กินง่ายดี
/ L& w9 m0 ]$ _0 Y“ข้าว หมูแดงใส่ไข่จานนึง แล้วก็น้ำมะขามครับ” หลังจากผมสั่งมื้อสายเรียบร้อยแล้วก็หยิบหนังสือพิมพ์ที่ทางร้านจัดไว้ขึ้น มาอ่านระหว่างรออาหาร แทบอยากขยุ้มทิ้งเมื่อเห็นรูปไอช่าขึ้นหราในหน้าบันเทิง นาทีนี้เธอคงมาแรงแซงโค้งกลายเป็นเจ้าหญิงคนใหม่แห่งวงการมายา ต่อให้ช้างม้าวัวควายมาฉุดก็เอาไม่อยู่แล้วล่ะมั้งนี่
% }" W$ b' X r3 v
ชั่ว ครู่นั้นเอง ดูเหมือนจะมีสิ่งแย่งความสนใจจนผมลืมข่าวบันเทิงของไอช่าไปถนัด หนังสือพิมพ์เก่าที่วางไว้ชั้นใกล้เคียงมีพาดข่าวชวนสะดุดตายิ่งกว่า ) ^9 W: q( T+ P3 c
“ดับแว้นปาหิน ตายสยองสองศพ” 7 S$ Z7 \+ L3 d* t5 w0 c: h
ใน คราแรกไม่เอะใจว่าจะเกี่ยวข้องกับเหตุที่ผมประสบเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา หรือเปล่า แต่เมื่ออ่านอย่างละเอียดก็ทำเอาผมไม่อยากกินข้าว จุดเกิดเหตุเป็นถนนซึ่งผมเคยขับผ่านตอนตีสี่ในวันที่จัดการกับแจ็ค และรูปพรรณสันฐานของศพก็เหมือนกับเด็กที่ปาหินใส่ผม ผมค่อนข้างมั่นใจแม้จะมีเวลาจดจำรายละเอียดเพียงเสี้ยววินาทีก็ตาม
5 {5 o: x6 u7 i' }7 I; fบาง ที เด็กสองคนนี้อาจถึงฆาตก่อนผมไปถึงบริเวณนั้น และภาพที่เห็นก็คงหนีไม่พ้น. . .พอดีกว่า ผมไม่ควรหาเรื่องให้กระเพาะตัวเองย่อยอาหารลำบาก คิดได้เช่นนั้นจึงวางหนังสือพิมพ์เก็บที่เดิมแถมคว่ำหน้าซะ จะได้ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน ข้าวหมูแดงราดน้ำปรุงรสฉ่ำเยิ้มที่พร้อมเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าชวนรับประทานยิ่ง นัก
" q0 P/ g( u9 B) k: A7 Y* eผม ทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยพลางนึกถึงแผนที่วางไว้ ซึ่งก็คือการสะกดจิตให้พลอยเดินทางไปหากันย์ เนื่องจากผมไม่สะดวกเทียวไปเทียวมารับส่งพลอยเพราะต้องคำนึงถึงน้องเก่งด้วย จึงไม่สามารถตามไปกำกับคนทั้งสองได้ การใช้โทรจิตควบคุมคนหรือใช้ตาทิพย์ตรวจความคืบหน้าของผมยังคงมีขอบเขตการ ใช้งานที่ถูกจำกัดด้วยระยะทาง
.; e5 Y3 i2 k0 J$ E) e) l9 U
.
4 [7 U6 r6 w/ T" h% @0 b1 S0 R @' h. X.
; _( C% I" v Nหวังว่าทุกอย่างคงจะไม่เบี่ยงเบนไปจากการคาดคะเนผลลัพธ์ของผมมากนัก" A! X% E- c0 I S
9 r4 D; @, H. b4 _“ฉันมาที่นี่ทำไมกันนะ?”, j0 G4 Y! O" ^
พลอย ตั้งคำถามให้ตัวเอง เธอยืนมองหอศิลป์อย่างฉงน รู้สึกประหม่าไปในทันทีเมื่อรู้สึกว่าตนอยู่ในสภาพหัวเดียวกระเทียมลีบ เธอรู้ตัวดีว่าเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ไม่ใช่นักศึกษา ไม่ใช่แขกผู้มีเกียรติในงานนี้ กระนั้นก็อุ่นใจลงบ้างเมื่อเห็นรายละเอียดบนโปสเตอร์ที่แปะติดกำแพงว่า นิทรรศการครั้งนี้เปิดให้บุคคลผู้สนใจทั่วไปสามารถเข้าชมได้
2 d0 a A1 X7 V9 {4 h) ?ท่า ทางงานนี้จะวุ่นวายพอสมควร ผู้คนร้อยพ่อพันแม่เดินเข้าออกขวักไขว่ แทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร พลอยจึงใช้โอกาสนี้แฝงตัวเดินเข้างานไปกับคนรอบข้างอย่างแนบเนียน แต่เมื่อเธอเข้ามาในหอศิลป์ก็ไม่ต่างจากนักเดินป่าไม่พกเข็มทิศ เคราะห์ดีที่เสียงปรบมือสนั่นก้องกังวานช่วยนำทางให้เธอทราบว่าควรจะพาตัว เองเข้าไปอยู่ในจุดใด พลอยดิ่งตรงไปยังห้องประชุมโถงกลางซึ่งยังอยู่ในช่วงกำลังเปิดงาน ภายในห้องเต็มไปด้วยคณาจารย์ นักศึกษา สื่อมวลชน และผู้สนใจทั่วไป ทั้งนั่งเก้าอี้และยืนชมเกือบสองร้อยคนโดยประมาณ
. k* M2 a* n0 d
“และวันนี้ถือเป็นโอกาสพิเศษทีเดียวค่ะ พวกเราจะได้ชื่นชมผลงานชุด “สุขเหนือนิพพาน” ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศประเภทภาพสีน้ำมัน ในงานสัปดาห์จิตรกรรม ครั้งที่ 34 จัดขึ้นโดยสมาคมศิลปะนานาชาติ ณ กรุงมิลาน ประเทศอิตาลี นำความภาคภูมิใจมาสู่ประเทศไทย ซึ่งเจ้าของผลงานก็เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สองจากคณะศิลปกรรมศาสตร์ของเราเอง ค่ะ วันนี้เขาจะมาเปิดเผยถึงแนวคิดและเคล็บลับวิธีสร้างแรงบันดาลใจสำหรับการวาด ภาพแนวกึ่งนามธรรม เอาล่ะค่ะ เขาอยู่กับเราตรงนี้แล้ว ขอเสียงปรบมือต้อนรับ คุณเกียรติพิทักษ์ จิรวรกาล หรือพี่กันย์ เอกจิตรกรรมของเราด้วยค่า!” นักศึกษาสาวผู้รับหน้าที่พิธีกรกล่าวลื่นไหลประดุจผ่านชั่วโมงบินมาหลายเวที เธอคือหญิงสาวคนเดียวกับคนที่เตรียมงานเมื่อคืนนี้นั่นเอง
+ M4 d+ Z# \) L# ?* Cกันย์ ปรากฏกายโดยก้าวเดินช้า ๆ ออกมาจากข้างเวทีด้วยทีท่าสงบเสงี่ยม เขาก้มมองฝ่าเท้าตัวเอง สองมือประสานด้านหน้าราวกับนักพรต ปล่อยผมยาวพลิ้วไสว และสวมชุดคลุมสีขาวล้วนคล้ายภูตเอลฟ์หรืออมนุษย์บางจำพวกที่ยังจัดว่าน่า เลื่อมใส ภาพดังกล่าวเรียกเสียงเฮฮาผิวปากจากเพื่อนร่วมรุ่นและเหล่ารุ่นพี่รุ่นน้อง ได้อย่างท่วมท้น อันที่จริงก็เป็นเรื่องธรรมชาติที่นักศึกษาสาขาวิชานี้จะแสดงเอกลักษณ์ประจำ ตนเกินความพอดีออกมาบ้าง อย่างไรก็ตามดูเหมือนรางวัลใหญ่ที่เขาคว้ามาได้จะถูกแปรสภาพกลายเป็นบุญคุณ กึ่งสำเร็จรูป ผู้หลักผู้ใหญ่ที่อยู่ในงานจึงพยายามมองข้ามพฤติกรรมตรงนี้ไป
6 W1 a& C2 J0 C' wเนื้อ ตัวพลอยสั่นเทา เปี่ยมไปด้วยความตื้นตัน สองตาคลอด้วยน้ำตาแห่งปีติ ผู้ชายที่เธอรักที่สุดอยู่ตรงหน้าเธอนี้เอง ใบหน้ายังคงความงามหมดจดราวอิสตรี ผิวผุดผ่องดั่งทวยเทพที่สถิตบนสวรรค์ วันนี้เขาประสบความสำเร็จอย่างล้นเหลือ ส่วนเธอทำได้แค่มีลมหายใจไปวัน ๆ ผ่านการเป็นกาฝากดูดน้ำเลี้ยงจากหัวใจผู้ชายซื่อคนหนึ่ง เธอเจียมตนเองและยิ่งสำนึกว่าไม่คู่ควรกับกันย์ จึงถอยมาหลบแอบดูกันย์บริเวณหลังสุดของห้อง ขอให้เธอได้ชื่นชมแก้วที่ไม่อาจเอื้อมอยู่ห่าง ๆ ก็สุขใจแล้ว
. R4 y% }; x( `0 D6 v, Q“เฮ้ย นี่ทำอะไรของมึงน่ะ?” เสียงผู้ชายคุยกันที่ดังขึ้นข้าง ๆ ทำให้พลอยแบ่งสติให้รับรู้เหตุการณ์รอบตัว
& r: v+ B: c$ V% t8 [0 S“พี่ กันย์เขาจัดการของเขาเอง กูไม่เกี่ยวนะโว้ย แม่งคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าภาพหรือไงวะ ได้รางวัลมาแค่นี้ทำเบ่ง” นักศึกษาชายฝ่ายเตรียมงานคนเมื่อวานเอ่ยขึ้นกับเพื่อน พวกเขาต่างพากันวิจารณ์ภาพวาดที่แปะผนังเรียงรายอยู่ทั่วงานแต่ถูกผ้าขาว คลุมปิดทับไว้ โดยกันย์อ้างว่าทุกคนต้องได้ชมภาพเปิดงานของเขาบนเวทีก่อน จากนั้นถึงจะอนุญาตให้เปิดผ้าคลุมให้เยี่ยมชมผลงานของนักศึกษาคนอื่น ๆ ได้
- Y+ t# v! Z2 I“แล้วเมื่อไหร่จะได้ฤกษ์เปิดออกวะ กูว่าเดี๋ยวแม่งก็ใช้ให้พวกเรานี่แหละเป็นคนแกะออก”
* ^; j4 Q5 I3 e( g2 n3 H/ s8 B* d
“มัน ก็แหงอยู่แล้ว แต่ว่านะ. . .กูชักรู้สึกทะแม่ง ๆ ว่ะ” นักศึกษาชายฝ่ายเตรียมงานพูดด้วยน้ำเสียงกังวลใจ เขาลองแง้มผ้าคลุมออกมาเล็กน้อย ! Q$ q7 _! S0 `) d( I
“ฉิบหายแล้วไง!” ทั้งคู่อุทานพร้อมกัน พลอยซึ่งตามไม่ทันคงทำได้เพียงแต่ตีหน้าสงสัย$ K4 ~9 r6 V, y* ]
.
* B/ {8 z/ O( W$ Y5 r.
& m, O+ M! `0 o. c B. การสัมภาษณ์บนเวทียังคงดำเนินต่อไป พิธีกรหญิงเดินงานได้อย่างกระชับ จนกระทั่งถึงเวลาส่งไมค์ให้กันย์ # ]! ]# ^( o8 t$ ~& T& K9 R) L7 ]
“แต่ เดิมผมตั้งชื่อผลงานนั้นว่า สุขเหนือนิพพาน แต่เมื่อมาคิดดูอีกรอบแล้วก็พบว่า มนุษย์เปื้อนกิเลสอย่างเรา ๆ ท่าน ๆ คงไม่มีความจำเป็นต้องลิ้มลองรสแห่งนิพพาน เป็นเรื่องเกินการหยั่งรู้ของปุถุชน เราน่าจะสนใจความสุขที่สามารถสร้างขึ้นเองได้ง่าย ๆ มากกว่า” กันย์กล่าวถึงแนวคิด
( S- d7 a: y- }# I5 Z6 J. “ผมจึงเผารูปนั้นทิ้งไปแล้ว. . .” ประโยคนี้ทำเอาเกิดเสียงฮือฮามองหน้าซ้ายขวากันทั้งห้องประชุม
8 ]2 O6 M: k: H5 P2 e6 ]- t“และ นี่คือผลงานที่ผมรังสรรค์ขึ้นใหม่แทนภาพเก่า” เขาเดินไปกระชากผ้าขาวซึ่งคลุมภาพวาดบนเวทีไว้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทันทีที่ผืนผ้าถูกปลดเปลื้องออก ผู้คนทั้งหอประชุมต่างเงียบกริบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
7 ^# n; o. J- \ W.
1 m% w4 ~) O- u5 G7 W: |0 P.
9 I3 R- h' @$ T1 _.
ภาพ ดังกล่าวเป็นรูปของผู้ชายสองคนสอดใส่ท่อนลำหลั่งน้ำกามระเบิดคาช่องคลอดและ ทวารหนักของฝ่ายหญิง คนในรูปทั้งสามแสดงสีหน้าเปี่ยมสุขล้นหลามดุจล่องลอยสู่สรวงสวรรค์
+ E/ Y$ u. k) m' w% R4 R" g' D“ผมขอให้ชื่อภาพนี้ว่า “นิพพานช่างแม่ง แยงหญิงดีกว่า” ” กันย์พูดต่ออย่างเมินเฉยปฏิกิริยาผู้คนในห้อง
9 x4 q0 h z; v" o9 S0 s.1 c5 i( A* U6 s8 J( ?
.* E& A6 i. S/ [& ^- u; h. k
.
4 @7 V# b% w& T/ H“พ. . .พี่กันย์. . .คะ?” พิธีกรหญิงหน้าถอดสี เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงบางเบาและลดไมค์ลง เธอไม่คิดว่านี่คือตลกร้าย เพราะมันเกินขอบเขตที่จะมีคำว่าตลกเป็นส่วนประกอบ
) r7 }1 H( O! n: B+ X
“อีเวร! มึงไม่ซาบซึ้งไปกับกูเลยเหรอ!” กันย์พูดออกไมค์เสียงเต็มพิกัด ดังพอที่จะได้ยินไปถึงหน้างาน " B/ d) G @) u/ H& u1 s
“พวก มึงจะทำติสต์แตกสนองจิตวิญญาณแล้วมันได้เหี้ยอะไรขึ้นมา มีความสุขอยู่กับเรื่องเย็ด ๆ ยัด ๆ น่ะดีแล้ว!! ไอ้หน้าหี อีร่านควย!!” เขาเริ่มระเบิดด้านมืดในจิตใต้สำนึกออกมา บัดนี้ระเบิดเวลาที่เต๋อวางไว้ทำงานแล้ว!
% C: `/ f. W) w+ J5 c. p2 \“พี่ กันย์คะ สงบลงก่อนเถอะค่ะ” เธอเลิกลั่ก ต่อให้รุ่นน้องคนนี้ช่ำชองผ่านมาสักกี่เวทีก็คงคาดไม่ถึงว่าจะเจอปัญหาเฉพาะ หน้าฉีกกรอบขนาดนี้ ตำราพิธีกรมืออาชีพเล่มไหนก็ไม่มีเขียนไว้เป็นแน่
T3 p. Q0 U" ]# K' e1 b
“เอ้า! สมมติว่าไมค์นี่เป็นควย!! ไหนมึงอมซิ!” กันย์ยัดเยียดด้ามไมค์โครโฟนในมือใส่ปากพิธีกรรุ่นน้อง เธอขัดขืนและกรีดร้องลั่น ผู้คนด้านล่างได้สติและวิ่งกรูขึ้นมาเพื่อยับยั้ง เกิดเสียงอลหม่านเอ็ดตะโรจนฟังไม่ได้ศัพท์ว่าใครพูดถึงอะไรกันแน่ พลอยยังคงยืนตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เธอต้องถ่อมาถึงที่นี่เพื่อการนี้เองหรือ
* e% d3 O C* r- U; W- a# V“หยุด!! ไอ้พวกไพร่! อย่าถูกเนื้อต้องตัวกู!!” กันย์แหวกผ้าคลุมตัวออก ข้างในไม่ได้ใส่อะไรเลยแม้แต่กางเกงใน ทำเอากลุ่มคนที่ขึ้นมาช่วยถอยกรูดขอไปตั้งหลักที่ขอบเวที ส่วนพิธีกรสาวอาศัยจังหวะนี้กระโดดจากเวทีหนีรอดหวุดหวิด
* l: \6 O/ g T6 q
“ผิว กูงดงามใช่ไหม! ห้ามใครแตะต้องเด็ดขาด! นี่คือรูปกายของเทพเจ้าที่จุติมาเพื่อปลดปล่อยพวกมึงให้บรรลุสัจธรรมสูงสุด. . .คือการเย็ดสดแตกใน!” เขาใช้จังหวะที่ผู้คนทำอะไรไม่ถูกร่ายคติกักขฬะ พร้อมแหวกผ้าคลุมกว้าง เผยของลับหันหน้าให้สื่อมวลชนถ่ายรูปชัด ๆ ดูเหมือนว่าสกู๊ปข่าวการศึกษากรอบเล็ก ๆ จะได้ย้ายไปอยู่พาดหัวหน้าหนึ่งเสียนี่กระมัง คณบดีหนีปัญหาอย่างง่ายดายด้วยอาการหน้ามืดลมจับ ปล่อยให้ลูกศิษย์ลูกหาแก้ปัญหากันเอง
' w- M: `: b1 O; @6 x% C“รับ น้ำมนต์จากเทพเจ้าไปซะ!! เคี๊ยก ฮ่า ๆ ๆ ๆ” กันย์จับของสงวนไว้มั่น แล้วจึงปล่อยปัสสาวะเล็งเป้าเรี่ยราดใส่ทั้งผู้ร่วมงานด้านล่างและพวกที่ ขึ้นมาระงับเหตุบนเวที สามัญสำนึกทำให้ทุกคนต้องหลบเลี่ยงสายน้ำเหลืองอ๋อยแม้จะรู้อยู่ว่ามันไม่มี อันตรายอะไรไปมากกว่าความน่าขยะแขยง เหตุโกลาหลทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
5 j6 x* I* T' m- |
“พี่ ครับ ๆ ช่วยพวกผมแกะรูปหน่อย!!” เด็กหนุ่มฝ่ายเตรียมงานสะกิดพลอยซึ่งอยู่ใกล้ตัวที่สุด ขณะที่ผู้ร่วมงานบางส่วนกึ่งเดินกึ่งวิ่งเริ่มทยอยหนีออกจากห้องโถงประชุม คนมากมายสวนผ่านพลอยที่แข็งนิ่งเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิต เธอรู้สึกหมดแรงจนแทบล้มทั้งยืน
. |6 k* [2 o, d6 }1 F0 ^5 k“ขอ ร้องล่ะพี่! เพื่อนคนอื่นกระจายไปคนละทางแล้ว ผมต้องรีบเก็บรูปพวกนี้” เด็กหนุ่มสะกิดอีกครั้งและยกมือไหว้จนเกือบกราบ พลอยเหม่อลอยปล่อยตัวเข้าช่วยเด็กหนุ่มแกะรูปที่แขวนตามผนัง โดยที่เธอก็ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซื่อสัตย์ต่อรักแรกจนถึงวันนี้เพื่ออะไร นี่หรือค่าตอบแทนของการรอคอย
. f' u7 i/ @2 b: h1 X; [+ T
“ชิชะ! มึงทำอะไร! หยุดบัดเดี๋ยวนี้!” กันย์กระโจนจากเวทีพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มที่กำลังแกะรูป เขาตัดสินใจผละจากภารกิจทั้งหมดเพื่อหนีเอาตัวรอด ระหว่างที่กันย์ตรงดิ่งเข้าหาเด็กหนุ่มได้วิ่งสวนชนไหล่พลอย ไร้วี่แววว่าเขาจำเธอได้เลยแม้แต่น้อย ไม่สิ เธอรู้อยู่แล้วว่ากันย์ไม่เคยมีเยื่อใยให้เลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาคือการหลอกตัวเอง และการพบกันครั้งนี้ก็คงเป็นการเดินเข้าหาความจริง ความจริงอันเจ็บปวด เจ็บปวดกว่าที่เธอคิด เธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าสิ่งใดทำให้เทพบุตรอย่างกันย์ต้องกลายเป็นชีเปลือยไล่กวดคนพล่านไปทั่ว .
, V! m/ X% d M. ~.7 |1 w, _7 Z I; c* `! ~* _
กันย์ วิ่งกราดฉีกผ้าคลุมภาพอื่น ๆ ในห้องจัดแสดงออก มันไม่ใช่ภาพที่คนอื่นวาดขึ้นตามที่จัดไว้ตั้งแต่แรก แต่เป็นภาพที่เขาวาดขึ้นเองใหม่ แต่ละภาพเป็นการสมสู่กันระหว่างหญิงชายหลากท่วงท่าพิสดารเท่าที่กันย์จะนึก ออกจากประสบการณ์ตรงและหนังโป๊ที่เคยผ่านตา3 m- W6 s* X6 K
.
: q( v! d/ q1 r“พวก มึงดูซะ! นี่คือความสุขสุดยอด ควยกับหีต้องคู่กันเหมือนหยิงหยาง!! หีน่ะมีไว้เย็ด! ผู้หญิงในโลกก็มีให้พวกมึงจับเย็ดมากมาย จะเอาท่าไหนก็มาเลือกดูจากภาพกูได้!! เคี้ยก ฮ่า ๆ ๆ ” เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง บัดนี้ รปภ. ได้เข้ามาระงับเหตุแล้ว แต่กันย์ไหวตัวทันควัน เขาสวมเสื้อคลุมทับและวิ่งหนีออกทางประตูฉุกเฉิน6 L" _6 g3 l% r) l/ [3 r7 P
. j9 F0 h+ s2 ~! J" t1 q* P) q
.
; k V8 g9 z: b( O.1 r- {. M7 H# P3 N. C& `
.
3 |/ J. o V! U3 [% S* F d/ vนักศึกษาหนุ่มคนเดิมกลับเข้ามาในงาน เสียงวิทยุสื่อสารเจ้าหน้าดังซ่าเป็นช่วง ๆ ไม่ต้องสงสัยว่าพวกเขากำลังหารือกันถึงเรื่องกันย์
' z( [9 Q( T; C2 D+ f
“ขอโทษนะครับพี่ เมื่อกี้ผมออกไปตาม รปภ. มา พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เขาถามพลอยซึ่งกำลังนั่งกองกับพื้นน้ำตาอาบแก้ม
- V6 e4 K5 Z$ m“นึก แล้วว่าไอ้ขี้ยานี่ต้องก่อเรื่องเข้าซักวัน! งามหน้าไหมล่ะ งานล่มหมดเลย ได้ตามเช็ดตามล้างกันเป็นพรวนแน่!!” นักศึกษาสาวพิธีกรเดินแทรกเข้ากลางวงสนทนา มือไม้สาละวนจัดเสื้อผ้าที่หลุดหลุ่ยหลังโดดเวทีหนีกันย์ลงมากลิ้งกับพื้น สามตลบ
, \! a4 F4 u$ e4 h6 H! k. Q
“พวกน้องรู้จักกันย์ด้วยเหรอ” พลอยปาดน้ำตา พยายามดึงอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ 9 I2 p% ?. C, X4 Y4 M2 V
นักศึกษาทั้งสองมองหน้ากันเหมือนปรึกษาผ่านความเงียบ ก่อนจะหันกลับมาพยักหน้าตอบรับทั้งคู่ .
* |& }9 P# Z) l" o* f.
) r3 I5 v2 n" q4 l% b$ |“เล่าให้พี่ฟังหน่อยได้ไหมว่าอยู่ที่นี่เขาเป็นยังไง” เธอฝืนอมยิ้มเพื่อให้อีกฝ่ายกล้าเล่าอย่างเปิดเผย
+ {1 v, w3 h, g2 `2 X* M, ~5 A+ Q9 G7 c% E9 v- A
ณ ห้องวาดรูป “ลับเฉพาะ” แห่งหนึ่งในคณะศิลปกรรมศาสตร์ นักศึกษาชายหญิงปีสามกลุ่มเล็ก ๆ กำลังง่วนอยู่กับการสเก็ตช์ภาพนางแบบนู้ด ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในการฝึกฝนของจิตรกร พวกเขาลงขันเงินคนละมือจ้างนางแบบจากคลับอาบอบนวดเป็นการพิเศษ หญิงสาววัยสามสิบผู้เป็นนางแบบนอนโพสท่าอย่างมืออาชีพ ไร้ความเคอะเขิน อาจเพราะเห็นว่าทำไปเพื่อการศึกษา ทุกคนในห้องอยู่ในอาการสำรวมเป็นการให้เกียรติกันและกัน
1 t# N8 S2 g2 g. w: Oแต่แล้วบรรยากาศแห่งความเคร่งขรึมก็ถูกทำลายลง
: k7 y$ v! u0 z0 F.
' s [2 G! ^' U& Y9 M- t4 o8 k.
! L( Q3 V7 P ]( ]+ ?+ I5 b% U.
ประตูพังลงด้วยแรงถีบเฉียบขาดเพียงครั้งเดียว! กันย์บุกเข้ามาชนิดไม่ให้ใครเตรียมตัวเตรียมใจ! 8 z0 v7 v; V6 S4 d6 z8 C0 z
“วาดเหี้ยอะไรกันอยู่พวกไพร่!?” กันย์ตะโกนถาม
- L6 X! M& e6 o( m g) Q, \“เฮ้ย! ไอ้กันย์! ทำงี้ได้ไงวะ!” นักศึกษาชายรุ่นพี่ขว้างดินสอลงพื้นด้วยความโมโห เดินตรงเข้ามาเอาเรื่อง ขณะที่นางแบบตื่นตกใจ รีบโกยเสื้อผ้าขึ้นมาปกปิดร่างกาย
+ p; D. i8 i: u
“หยุด! ห้ามถูกเนื้อต้องตัวเทพเจ้า!” กันย์ใช้มุขเดิมคือแหวกเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นพื้นที่ใต้ร่มผ้าอล่างฉ่าง และก็ได้ผลเช่นเคย ไม่มีใครหน้าไหนกล้าเข้าใกล้ผู้มีพฤติกรรมสัปดนเช่นนี้ + Z5 A' B0 y! q. M6 r
บัด นี้กันย์ได้เร่งเร้าพลังตัณหาจนถึงขีดสุด ลำควยของเขาโด่ผงาดชี้ฟ้าเป็นสัญญาณพร้อมออกศึก ยิ่งสร้างความสะอิดสะเอียนต่อประจักษ์พยานพบเห็น b/ `1 o* R8 e6 I/ W4 [( C+ }
“จ้าง กะหรี่มานอนแก้ผ้าแค่นี้ไม่ได้เรื่อง! โง่เง่า! ถ้าอยากวาดก็ต้องวาดตอนคนกำลังเย็ดกัน!!” กันย์กระโจนเข้าหานางแบบและกระชากผ้าที่เธอใช้ปกปิดออกทันที หญิงสาวร้องลั่นและผลักกันย์ออกไป เธอลนลานวิ่งพรวดออกจากห้องโดยลืมไปว่ากำลังเปลือยเปล่า
1 m0 R+ {- J n8 W/ t3 `“อย่า หนี! อีกะหรี่! มาให้กูเย็ดก่อน!” เขาวิ่งตามนางแบบออกไปติด ๆ กัน บรรดานักศึกษาในห้องตะลึงงันทำอะไรไม่ถูก กระนั้นเมื่อได้สติคืนมาก็มีผู้นำคนหนึ่งสั่งให้ทุกคนวิ่งตามออกไป
.; i4 _" Z% O" g( ~( _
., b% f! j7 x2 h1 o m
.
5 v& e/ Q; c1 T: y“ช่วย ด้วยค่ะ! คนบ้า!” นางแบบร่างเปลือยวิ่งหนีพลางร้องขอความช่วยเหลือ สองเต้ากระเพื่อมตามฝีเท้า ขณะที่กันย์วิ่งล่อนจ้อนควยแข็งตามหลังมาติด ๆ เธอวิ่งผ่านหน้าคณะตัดไปถึงโรงอาหาร เล่นเอาคนกำลังทานก๋วยเตี๋ยวถึงกับสำลักเส้นติดคอ ทุกคนได้แต่ลุกขึ้นดูเพราะตื่นตกใจจนไม่สามารถคิดได้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน ก่อน เสียงกรี๊ดกร๊าดดังเซ็งแซ่ทั่วโรงอาหารอย่างชุลมุน ดูเหมือนนางแบบเองก็ไม่ทันฉุกคิดว่าตัวเธอนั้นก็อยู่ในสภาพที่ไม่มีใครกล้า เข้าไปออกหน้ารับให้ 2 y1 n+ g, m: D; h: b: x
“ช่วยด้วย!! กรี๊ดดดด!!” นางแบบสาววิ่งตรงไปหากลุ่มคนหวังหาที่พึ่ง แต่ผู้คนบริเวณกลับแตกฮือออกด้วยความตื่นกลัว ยกเว้นเพียงหนึ่งคน
0 u8 ]% \+ y$ L$ u, u9 o d., {0 X: G3 u( ^4 D9 B/ }
.
9 C& d+ I" {) s/ J.
# t1 {; E% D; T1 I. E# p& ^6 _พลอยนั่นเอง
2 D! X; G7 T' x. q.4 I U( u+ S" [8 T
.
- F H# H) L! z+ S' S3 P5 c.
0 `( }* L+ E: R, q" [“คนบ้าไล่ตามฉันมา! ช่วยที!” เธอหลบเกาะข้างหลังพลอยเสมือนเครื่องกำบัง
1 U* k/ v" k. t3 q. Z“หลีกไป!! นังผู้หญิง!!” กันย์คำรามคลั่ง
( ?/ C r: }9 U1 C0 @
“ไอ้ขี้ยา. . . เลิกเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นได้แล้ว” พลอยรำพึงแผ่วเบา สองมือกำหมัดแน่น , O# E4 a3 W) K" ]- C% a) W
“บ่น เหี้ยอะไรของมึง! ถ้าไม่หลีก กูจะจับปี้ตรงนี้ทั้งคู่!” เขาสาวท่อนลำตนเองเป็นการข่มขวัญ ใบหน้าหื่นกามและคราบน้ำลายไหลเป็นทาง ทำเอาไทยมุงรอบข้างเกิดอาการคลื่นเหียน มีเพียงพลอยที่ยังยึดสติคงมั่น
$ |: h: C. @% C! {% m* Y“เคี้ยก ฮ่า ๆ ๆ ๆ!!” กันย์ดีดตัวเข้าหาหญิงทั้งสองราวกับสิงโตพุ่งตะครุบเหยื่อ6 x" A+ S1 ^& L" J2 Z* _4 I
.% G- [3 c+ n: a! X' z4 C
.
0 G+ ^1 Z! _. K9 d; a; A4 m.3 o8 q7 H# w) C- H: Y, r$ J! x* J
ชั่ววูบความรู้สึก กันย์ได้สัมผัสเปี่ยมเรี่ยวแรงเต็มฝ่ามือประทับเข้าที่แก้ม
. e: L4 i. F/ K2 h3 I
.1 j) e2 L9 y; z# T# @/ C
. เขาถูกตบเต็มฉาด
& [. \* @- p" x: }“นั่นส่วนของภูมิ!” พลอยพูด และไม่ทิ้งช่วงให้ฝ่ายตรงข้ามตั้งตัวติด เธอชักมือกลับตบหลังแหวนอีกเปรี้ยงจนกันย์ถึงกับประคองตัวไม่อยู่
, [# e. j1 i T, r% o“เมื่อกี้คือส่วนของเต๋อ!”: x! t- ~$ ?8 M# B4 k
.
; j2 z% ], Y5 R/ ?2 u.2 Y4 e- d8 v r; i
“และ นี่คือส่วนของฉันกับลูก!” เธอปิดฉากโดยเตะผ่ากล่องดวงใจเข้าเต็มรัก กันย์อ้าปากร้องลั่น สติรับรู้ฉีกกระชากราวกับถูกคมเคียวมัจจุราชบั่นหัว ใบหน้าขาวใสบัดนี้อมสีเขียวเหมือนคนใกล้ขาดใจตาย เขาล้มลงกุมเป้านอนดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดเหลือประมาณ6 L9 {6 w/ i) X% F, L
.
V @, G. A% _6 v.
พลอยถอดเสื้อนอกคลุมให้นางแบบที่กำลังร้องไห้อย่างผวา และขอตัวออกจากฝูงชนโดยไม่รับฟังคำถามหรือคำสรรเสริญใด ๆ ทั้งสิ้น( z, S$ n# @3 k$ o
ก่อนจากไปเธอทิ้งคำพูดสุดท้ายฝากให้กันย์ซึ่งกำลังนอนหมดสภาพ# U6 R i7 M) d- n* C. l& Y
.
3 j7 g: _) @0 T* v; G2 I.
# x4 _6 N) U! z/ w' c.6 ~3 O% {2 j! a5 [0 `
“ฉันเลวเพราะแกมาเกินพอแล้ว ลาก่อนไอ้ผู้ชายเฮงซวย”. {# V& B8 ?+ i6 i( i4 }
.
8 W7 D( C2 _" P. X6 x.# \+ [2 X2 I/ w8 B1 @ c
.
% V1 w- V0 X; k, {; P6 A' X.
! g G( X9 j, }7 M0 K. ?7 T. Qจบตอนที่ 9 ตาสว่าง
5 e2 J6 k2 k3 f1 Xเรื่องอื่นๆ http://www.g4guys.com/home.php?m ... w=me&from=space2 E1 H' \- m8 Y5 E- D
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-12-26 17:14:35
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-12-27 00:59:14
โพสต์ 2016-1-9 07:52:52
โพสต์ 2016-1-12 00:48:08
