รักแห่งสยาม 2 p.2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

; X: b5 x, {! ~) w# g4 k6 I. j0 Tตอนที่ 2
“วันนี้โต้งไม่กลับบ้านหรอกแม่ แม่ไม่ต้องรอโต้งนะ”
2 Q: {% ~0 G6 F5 Y5 |) n3 E% @“อ้าว…ทำไมไม่กลับล่ะนี่พ่อเขาก็ถามถึงโต้งอยู่นะว่าทำไมโต้งยังไม่กลับบ้านปล่อยให้ไปบ้านเพื่อนแล้วเป็นอย่างนี้ทุกที”
( H  Z3 Z) P3 g+ ^- p; G“พอดีรายงานที่ต้องทำรวมกลุ่มกันมันยังไม่เสร็จอ่ะแม่ก็เลยต้องค้างบ้านชัย แม่ไม่ต้องห่วงโต้งหรอก”
“เออ…เออ…ทำเสร็จแล้วพรุ่งนี้ก็รีบกลับมาล่ะพ่อกับแม่เป็นห่วงนะรู้มั้ย”
“ครับ…แล้วจะรีบกลับครับแม่”วางหูไปแล้วโต้งจึงหันมายิ้มเจื่อนๆกับมิว
$ m% Y1 H6 E0 D7 ]' w“ถ้าน้านีรู้ว่าโต้งโกหก คงจะโกรธมากแล้วยิ่งรู้ว่าโต้งมาที่นี่ก็คงจะโกรธหนักเข้าไปอีก”
, z# e7 B) I7 [6 `4 Y. n0 ~5 Z/ ?“ถ้าไม่ทำอย่างนี้เราจะได้มาเจอมิวเหรอคืนนี้เราขอค้างที่บ้านมิวนะ”
# E  |4 \  m  z; c( _“ได้สิ…สำหรับโต้งได้อยู่แล้ว”มิวยิ้มหวานใส่โต้ง พยายามตัดเรื่องสุนีย์ออกไปจากใจขอแค่มีโต้งมาอยู่กับเขาในคืนนี้ แค่นี้มิวก็พอใจมากแล้วจึงไม่อยากให้เรื่องอื่นมาทำลายความสุขซึ่งน้อยครั้งเหลือเกินที่ชีวิตเขาจะได้เจอะเจอมิวเดินนำหน้าพาโต้งขึ้นมายังห้องนอน
“โต้งกินเหล้ามาเหรอ เราได้กลิ่นเหล้าจากตัวโต้ง”
“ฮื่อ…ก็มันกลุ้มอ่ะเลยกินแก้กลุ้ม” มิวไม่ว่าอะไรรู้สึกเห็นใจโต้งเหมือนกันที่เขาต้องแบกความหวังของพ่อแม่ไว้บนบ่าในฐานะลูกชายคนเดียวของบ้านด้วยความที่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กมิวรู้ดีว่าโต้งเป็นคนเงียบๆก็จริงแต่ก็แคร์ความรู้สึกของคนอื่นมาก โดยเฉพาะคนที่เขารักเมื่อแคร์มากก็รู้สึกกดดันมากเมื่อตัวเองไม่ได้ดั่งใจคนที่คาดหวังมิวพาโต้งขึ้นมาบนห้องนอน เมื่อเข้ามาในห้องโต้งเดินเข้าไปหยิบตุ๊กตาไม้ที่เขาซื้อให้มิวเมื่อครั้ง
ยังเด็กเขาสังเกตเห็นว่าส่วนของจมูกตุ๊กตาที่เขาให้มิวในวันคริสต์มาสเมื่อปีก่อนมันไม่ข้าล๊อคพอดีกับรูจมูกของตุ๊กตา
“ทำไมจมูกมันใส่ไม่พอดีกับรูจมูกล่ะมิว”
2 c. f, e) e) g- O( F% f3 z“มันคงเหมือนชีวิตเราสองคนน่ะโต้งที่มันไม่ลงตัวพอเหมาะพอดี” มิวตอบเสียงเศร้าโดยไม่มองหน้าโต้งขณะทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอนสีหน้าโต้งเคร่งเครียดหลังจากได้ฟังคำพูดของมิวแล้วโต้งก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆมิวพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงมิวมากอดไว้แนบอกมิวช้อนสายตาขึ้นมองโต้ง หยาดน้ำตาเริ่มไหลลงมาเป็นทางอาบสองแก้ม
, d" f# |; R' _0 F“เราเคยบอกโต้งแล้วใช่มั้ยว่าเราไม่อยากรักและผูกพันกับใครเพราะเรากลัวความผิดหวัง แต่ความเหงาเราไม่กลัวมันหรอกนะเพราะเราอยู่กับมันมาจนชินแล้ว แต่ถึงยังไงเราก็อยากให้โต้งอยู่กับเราไปนานๆเหมือนกับในเพลงที่เราแต่งให้โต้งทั้งที่โลกแห่งความจริงเราสองคนไม่สามารถทำอย่างนั้นได้” เสียงมิวสั่นเครือน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาเป็นทางโต้งสงสารมิวยิ่งนัก เขาพลอยร้องไห้ออกมาด้วยอีกคน
“เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแค่ความสุขเล็กๆน้อยๆที่เราสองคนจะได้อยู่ใกล้ชิดกันบ้างมันถึงได้ยากเย็นนัก”“มิว…เราสัญญาว่าเราจะต้องมาพบมิวอีกให้ได้เราจะไม่ฝืนใจตัวเองอีกแล้ว ถึงแม่จะว่ายังไงเราก็จะไม่สนใจ” โต้งเชยคางมิวจากอกของเขาแล้วก้มลงประทับรอยจูบที่ริมฝีปากของมิวอย่างแผ่วเบามิวสนองตอบจูบของโต้งเช่นกันด้วยอารมณ์โหยหาคราบน้ำตายังไม่เหือดแห้งไปจากดวงหน้าของทั้งสองความซาบซึ้งแห่งรสสัมผัสในวันเก่าก่อนในบ้านของโต้งได้หวนคืนกลับมาอีกครั้งและได้ถูกเติมเต็มในคืนนี้…ในห้องนอนของมิวที่ที่เขาสองคนได้ปลดปล่อยความเป็นตัวของตัวเองออกมาเต็มที่โต้งค่อยๆบรรจงถอดเสื้อผ้ามิวออก ส่วนตัวเขาก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองเช่นกันบัดนี้ร่างของทั้งคู่เปลือยเปล่าท่ามกลางแสงไฟระเรื่อจากโคมไฟเหนือเตียงนอนของมิวโต้งซุกไซร้ใบหน้าไปตามร่างกายของมิว มิวส่ายหน้าไปมาด้วยความซาบซ่าน
“มิว…เราขอนะ” “โต้งเรากลัว เรา…เราไม่เคย” มิวกล่าวเสียงสั่น
4 K# K5 e: m- D“เราก็ไม่เคยเหมือนกัน มิวไม่ต้องเกร็งนะเดี๋ยวก็ดีเองเราไม่รุนแรงกับมิวหรอก” โต้งก้มลงไซร้ซอกคอมิว
$ L7 n* z" d# r. e2 g9 Q% z, [* Rก่อนจะทาบทับร่างของเขาลงไปบนเรือนร่างของมิวมิวจับกล้ามแขนโต้งไว้แนบแน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดโต้งก้มลงจูบปากมิวเป็นการปลอบใจทั้งๆที่ร่างกายของเขายังคงเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายของมิว
“ทนหน่อยนะมิว เดี๋ยวก็หายเจ็บ” โต้งบอกมิวเสียงแผ่ว
“จ้ะ…โต้ง” มิวพยักหน้าสองมือโอบเรือนกายของโต้งแนบแน่นบัดนี้โต้งและมิวได้เป็นของกันและกันโดยสมบูรณ์แล้ววันเวลาที่ขาดหายไปได้ถูกชดเชยแล้วในคืนนี้หญิงนั่งเหงาๆอยู่ในห้องคนเดียวในตอนเช้าสักพักก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่างห้อง มองลงไปที่ห้องของมิวม่านหน้าต่างห้องของมิวปิดอยู่ไม่อยากจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในห้องนั้นเมื่อคืนนี้ผู้ชายสองคนที่มีความรักให้กันนอนค้างด้วยกัน เฮ้อ…ไม่อยากจะคิด
“ป่านนี้สองคนนั่นคงยังไม่ตื่นหรอกเนอะ” รำพึงออกมาคนเดียวอย่างหงอยๆ
! z5 t6 \4 G9 t$ P“อาหญิง…ลื้อลงมาเฝ้าร้านหน่อยม๊าจะไปตลาด” เสียงแม่ของหญิงตะโกนเรียก
“จ้ะ…ม๊า” หญิงเดินคอตกออกมาจากห้องนอนอย่างคนซังกะตายทั้งๆที่ยังไม่สามารถสลัดความคิดเรื่องมิวกับโต้งออกไปจากหัวได้ขณะที่คนที่อยู่ในความคิดของหญิงทั้งคู่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของกันและกันมิวลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนและคว้ารีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน กดเปิดเพลงที่มีความหมายระหว่างเขาสองคน
“ถ้าบอกว่าเพลงนี้แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม” เสียงเพลงดังขึ้น มิวร้องคลอตามไปด้วยสีหน้าเป็นสุขรู้สึกว่าเพลงนี้เพราะกว่าทุกวันที่เคยร้องและเคยฟังไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งไม่ใช่เพราะมีโต้งอยู่ด้วยหรือ มิวถึงได้ฟังเพลงที่ตัวเองตั้งใจแต่งขึ้นมาให้โต้งได้ไพเราะจับใจเพียงนี้
“ดั่งในใจความบอกในกวี ตราบใดที่มีรักย่อมมีหวังคือเมื่อรักของเธอส่องใจ จะมีปลายทาง” มิวอมยิ้มอยู่ในหน้าเมื่อได้ฟังมาถึงท่อนนี้ใช่สินะ…ความรักทำให้คนเรามีความหวัง ความรักเป็นสิ่งที่ดีแม้รู้ว่าอุปสรรคที่รออยู่ข้างหน้านั้นไม่ง่ายเลยที่จะฝ่าฟันไปได้แต่ถ้าโต้งร่วมมือกับมิว เราสองคนก็จะฝ่าฟันมันไปด้วยกันให้ได้หันไปมองเสี้ยวหน้าของโต้งที่นอนหลับตาพริ้ม โต้งเป็นคนที่มีใบหน้างดงามมากจมูกโด่งเป็นสันเมื่อมองจากด้านข้าง ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ยิ่งดวงตาคู่สวยของโต้งนั้นสื่อความหมายอะไรได้หลายอย่างที่มากกว่าคำพูดมากมายนักยามหลับโต้งช่างเหมือนเด็กชายตัวน้อยไร้เดียงสายิ่งนักมิวเอามือลูบไล้ใบหน้าของโต้งด้วยความรักใคร่โหยหาความรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูกแล่นขึ้นมาจนอดน้ำตาไหลออกมาไม่ได้โต้งเริ่มรู้สึกตัวแล้วและหันมามองหน้ามิวที่อาบไปด้วยน้ำตาก็คว้าร่างมิวเข้ามากอดแนบแน่นขึ้นไปอีก
5 E6 T9 [: X) i“มิวร้องไห้ทำไม” เสียงถามอย่างอ่อนโยน
" W9 }0 E  r2 X1 ~“ไม่มีอะไรหรอก เราดีใจอ่ะ ที่โต้งมาหาเราเหมือนความฝันแต่มันก็เป็นจริงแล้ว”
“เราเองก็ดีใจ ก่อนจะตัดสินใจมาหามิว เราก็คิดอยู่นาน”
9 ]# O) s5 d# m% H" E' A“เราเข้าใจนะโต้งว่าโต้งรู้สึกสับสนเป็นเพราะเราไม่ดีเองที่ก้าวเข้ามาในชีวิตโต้งอีก ถ้าตอนนั้นเราไม่โทรหาโต้งโต้งก็คงไม่มีชีวิตแบบนี้ โต้งจะคงไปตามทางที่ถูกที่ควร ไม่ทำให้น้านีต้องลำบากใจ”
; S7 G1 U6 X) c: @& Y“มิวอย่าพูดอย่างนี้ดิ ถ้าไม่มีมิวครอบครัวของเราคงไม่ดีขึ้น อย่าลืมสิว่ามิวเป็นคนพาพี่จูนเข้ามาในบ้านเราแล้วทำให้พ่อแม่เราเข้าใจกันมากขึ้น เราเองก็รู้สึกดีขึ้นด้วย”
* f) j( n0 h8 F; N2 q" c: u“แต่มันก็แลกด้วยความไม่สบายใจของแม่โต้งนะเกี่ยวกับเรื่องของเรา” มิวร้องค้านด้วยความรู้สึกผิดที่ยังไม่ลบไปจากใจได้มิวไม่เคยลืมแววตาปวดร้าวของสุนีย์ในวันที่มาหาเขาแล้วบอกให้เขาหยุดความสัมพันธ์กับโต้ง“มิวไม่ผิดหรอก เรื่องของจิตใจมันบังคับกันไม่ได้เราเคยคิดที่จะทำให้แม่สบายใจด้วยการโทรไปง้อโดนัท แล้วชวนมาเที่ยวที่บ้าน”
“แล้วโดนัทเขามากับโต้งมั้ย” มิวถามรู้สึกหึงนิดๆที่โดนัทยังพัวพันกับโต้งอยู่
+ z0 y' _/ Z5 j& b“มา…โดนัทเขาก็ดีนะที่ไม่โกรธเราที่เราไปบอกเลิกเขาก่อน”
' e1 @( O  E8 d6 o" |“แม่โต้งคงดีใจน่าดูที่ลูกชายพาแฟนสาวเข้าบ้าน” มิวพูดแบบค้อนๆ
" ?# ~$ J" F- q/ K- O7 p/ l“หึงเหรอ”โต้งพูดกลั้วหัวเราะรู้สึกขำที่เห็นมิวค้อนใส่เขา “เราดีใจนะที่มิวหึงเราแสดงว่ามิวยังรักเรา”
“บ้าเหรอ…ใครไปหึงใคร”
“ก็คนนี้ไง” โต้งเอานิ้วจี้เอวมิวมิวสะดุ้งพร้อมกับดิ้นไปมา แต่โต้งก็ไม่หยุด
“อย่านะโต้ง…เราจักกะจี้นะ”ทั้งคู่แหย่กันไปหัวเราะกันไปอย่างสนุกสนานโดยไม่มีทีท่าว่าจะลุกจากเตียง
แม้ในใจลึกๆทั้งคู่ต่างรู้สึกหวั่นเกรงกับอุปสรรคข้างหน้าที่กำลังมาถึงแต่ก็คิดว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกเขาก็พร้อมจะฝ่าฟันไปด้วยกัน
7 A5 X4 V* d6 P5 h/ L; y. d8 J7 {; d“โต้ง…เย็นนี้หลังเลิกเรียนชวนโดนัทมาติวหนังสือด้วยกันที่บ้านสิแม่จะได้แวะซื้อกับข้าวที่โดนัทชอบทานเตรียมไว้ด้วยเย็นนี้แม่ไปรับโต้งที่โรงเรียนแล้วก็เลยไปรับโดนัทด้วย โต้งว่าดีมั้ย” โต้งนิ่งเงียบไม่ตอบขณะที่นั่งรถออกจากบ้านกับสุนีย์ในตอนเช้าที่การจราจรติดขัดส่วนกรณ์เขาออกจากบ้านเช้ากว่าเพราะกรณ์เขากลับมาเป็นกรณ์คนเดิมที่รับผิดชอบครอบครัวมากขึ้นด้วยการกลับเข้าไปทำงานในบริษัทเดิมด้วยความขยันขันแข็งและด้วยเพราะเห็นใจสุนีย์ที่ต้องแบกรับภาระมากมายคนเดียวในช่วงเวลาที่เขาอ่อนแอและไม่ยอมรับกับโลกแห่งความเป็นจริงโต้งสังเกตเห็นว่าแม่ของเขานั้นดูมีความสุขมากขึ้นและก็ผ่อนคลายมากขึ้น ไม่ใช่
: Z, V% h* p8 r0 A% g" g# Oแม่ที่มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลาเหมือนเมื่อหลายเดือนก่อนถ้าแม่รู้ว่าโต้งกลับไปคบกับมิวอีก ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่จะว่าอย่างไร
“ว่าไงล่ะโต้ง ชวนโดนัทมาดีมั้ย…เย็นนี้”สุนีย์ถามต่อเมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากลูกชาย
“ว่าไงนะแม่”
“ใจลอยไปถึงไหนล่ะเราแม่ถามว่าชวนโดนัทมาติวหนังสือที่บ้านดีมั้ย แล้วก็ทานข้าวเย็นด้วยกันแม่จะได้เตรียมซื้อกับข้าวที่โดนัทชอบทานมาด้วยเย็นนี้” ประโยคท้ายสุนีย์พูดช้าๆชัดๆเพราะเห็นลูกชายมีท่าทางเหม่อลอย สีหน้าแววตาของสุนีย์นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขผิดกับลูกชายที่ดูไม่ค่อยรื่นเริง เหมือนมีเรื่องให้คิดอยู่ในใจ “ไม่รู้เขาจะว่างรึเปล่า เดี๋ยวโต้งจะลองโทรไปถามดู”
“ชวนมาให้ได้นะ แม่ไม่ได้เจอโดนัทมาสองอาทิตย์แล้วคิดถึง หนูโดนัทนี่น่ารักจริงๆนะ โต้งว่ามั้ย” สุนีย์หันมาถามลูกชายยิ้มกระจ่างทั่วใบหน้า
2 v9 {) }' d7 b4 d9 \% b: r“ครับแม่”โต้งตอบเรียบๆเมื่อรถมาถึงหน้าโรงเรียน โต้งก็หันไปบอกสุนีย์ว่า
“แล้วโต้งจะโทรบอกแม่ว่าโดนัทเขาจะมาได้หรือเปล่า”
“จ้ะ…ชวนมาให้ได้นะ” สุนีย์กล่าวย้ำด้วยสีหน้าสุขสมไม่ทันคิดเลยว่าลูกชายที่นั่งรถมาด้วยกันหมกมุ่นครุ่นคิดเรื่องอะไรช่วงพักเที่ยงหลังจากกินข้าวกลางวันแล้วโต้งก็ปลีกตัวจากเพื่อนๆที่กำลังเตะบอลกันอยู่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วโทรหามิว
“มิวเหรอ…ทำอะไรอยู่น่ะ”
“ก็กำลังคิดถึงโต้งอยู่น่ะซี แล้วโต้งล่ะคิดถึงมิวมั้ย”มิวหยอดมุขกลับมา เล่นเอาโต้งยิ้มเขิน
$ w8 J* D2 H8 l“คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย” โต้งพูดยิ้มๆนัยน์ตาพราวหวานเป็นประกาย
“มิว…เย็นนี้ที่เรานัดไว้กับมิวที่บ้านน่ะที่ว่าจะไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเอ็นท์ด้วยกัน เราไม่รู้ว่าเราจะไปได้ไหม”
" z8 {( {: D( r“ไม่เป็นไรหรอกโต้ง ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร” น้ำเสียงมิวที่ตอบกลับมามีแววสลดเล็กน้อย
- v8 t4 u9 h' {" k“เราจะบอกมิวว่าเย็นนี้แม่ให้ชวนโดนัทไปที่บ้านเรายังไม่ได้โทรหาโดนัท แต่ถ้าโทรไปชวนเขาก็คงไป
  `8 d; [2 i& V9 T; Q& t: v; E) Nเพราะทุกครั้งเขาก็ว่างตลอดถ้าเราชวนเขา” โต้งพูดซื่อๆตามนิสัยของเขา เขาไม่คิดปิดบังมิว
“ก็ดีแล้วล่ะโต้ง ที่โต้งทำตามความต้องการของแม่แม่โต้งจะได้สบายใจ” มิวบอกอย่างจริงใจ
" O& D8 Y$ X7 k4 a1 @“ถ้าอย่างงั้น เป็นวันเสาร์ดีมั้ยมิววันเสาร์เราจะบอกแม่ว่าเราไปติวข้อสอบบ้านเพื่อน แล้ววันอาทิตย์ค่อยกลับวันเสาร์มิวมีเล่นคอนเสิร์ตที่ไหนรึเปล่า”
“เสาร์นี้เราไม่มีคิว ” “งั้นเจอกันวันเสาร์นะ”
; `8 C0 W/ J, O5 }4 p“อืมม์…แล้วเจอกัน” โต้งมีสีหน้าเบิกบานขึ้นมาทันทีความขุ่นมัวในใจเรื่องที่แม่ให้ชวนโดนัทไปบ้าน
มลายหายไปหมดสิ้นโต้งคิดว่าตัวเขาเองตัดสินใจไม่ผิดเลยที่ไปหามิวในคืนนั้นเพราะการได้พบกับมิวอีกครั้งทำให้ชีวิตที่อับเฉาของโต้ง กลับสดชื่นรื่นเริงอย่างบอกไม่ถูกส่วนเรื่องของโดนัท เขาเพียงทำไปตามหน้าที่
ของลูกที่ดี เพื่อให้พ่อแม่สบายใจในเมื่อเขาทำให้คนในบ้านสบายใจ แล้วทำไมเขาจะทำเพื่อตัวเองบ้างไม่ได้
เพราะความสุขอย่างหนึ่งในชีวิตของโต้งคือการได้พบกับมิว
* K, q. P) Z2 q. c  |1 p“เอ้า…ทานเยอะๆเลยนะโดนัท แม่ซื้อของที่หนูชอบทานมาทั้งนั้นเลยนะ”สุนีย์เอาใจโดนัทด้วยการตักอาหารใส่จานให้แล้วก็หันไปถามกรณ์ที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“กรณ์คะเสาร์อาทิตย์นี้เราไปเที่ยวต่างจังหวัดกันดีมั้ยคะ ชวนโดนัทไปด้วยกันกับเราเราไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันมานานแล้วนะคะ”
2 I* k# t1 l1 R  B" ^; J“ก็ดีเหมือนกัน ผมเองก็อยากพักผ่อนเต็มทีเพราะงานที่ทำงานช่วงนี้ค่อนข้างเครียด เออ…แต่ว่าเราจะไปที่ไหนกันดีล่ะสุนีย์”
“ไปทะเลแถวประจวบฯดีมั้ยคะ ไม่ใกล้ไม่ไกลเกินไปดีมั้ยจ้ะโดนัท หนูอยากไปเที่ยวทะเลกับเรามั้ย”
“อยากไปค่ะ” โดนัทตอบสุนีย์แล้วหันไปยิ้มหวานกับโต้งภายในใจของโดนัทในตอนนี้ดูจะรักโต้งเป็นพิเศษ โดนัทเคยคบใครต่อใครมาหลายคนก็จริงแต่ไม่มีใครที่อยู่ในใจโดนัทได้มากเท่ากับโต้ง เพราะโต้งเป็นคนซื่อและนิสัยดีถึงแม้เขาจะเป็นคนเงียบๆและอ่านใจยากอยู่สักหน่อย แต่มันก็น่าค้นหาไม่ใช่หรือไม่มีใครสังเกตว่าโต้งมีสีหน้าเครียดขึ้น เขาเริ่มรำคาญแม่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ทำไมแม่ต้องเจ้ากี้เจ้าการเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุดหย่อนด้วยนะชวนโดนัทมาบ้านก็แล้ว แล้วนี่จะไปเที่ยวต่างจังหวัดอีกตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะไปเที่ยวไหนทั้งนั้น เพราะเขาอยากไปหามิวตามที่ได้นัดกันเอาไว้แล้ว
“แม่” โต้งพูดแทรกขึ้นมาขณะที่กรณ์กับสุนีย์กำลังคุยกันเรื่องแผนการเดินทาง
# n8 i! u1 ~5 p; I8 N8 p“อะไรหรือโต้ง”
“แม่ไม่เห็นถามโต้งสักคำว่าโต้งว่างที่จะไปเที่ยวด้วยมั้ย”
“อ้าว…ทำไมล่ะ โต้งไม่ว่างหรือ”สุนีย์ขมวดคิ้วถาม ส่วนกรณ์และโดนัทต่างหันมามองหน้าโต้งกันเป็นตาเดียว“คืออาจารย์ที่โรงเรียนเขานัดติวข้อสอบเอ็นท์ให้วันเสาร์นี้แล้วโต้งก็นัดกับเพื่อนว่าจะไปทบทวนเรื่องที่อาจารย์สอนกันเย็นนั้นเลยที่บ้านเพื่อนกะว่าจะค้างด้วยเพราะคงดึก ไม่อยากให้แม่รอ”
“แล้วอาจารย์เขาไม่หยุดพักผ่อนวันหยุดบ้างเหรออาจารย์อะไรจะรักลูกศิษย์ขนาดนั้น”
“ก็อาจารย์เขาอยากให้นักเรียนที่เขาสอนสอบเอ็นท์ให้ติดถ้าเด็กเอ็นท์ติดเยอะมันก็มีผลต่อชื่อเสียงของโรงเรียนด้วยนะแม่” โต้งไม่ยอมแพ้เพราะคิดว่าเป็นตายยังไงวันเสาร์นี้เขาจะไปค้างบ้านมิวให้ได้เขาไม่มีวันยอมไปเที่ยวกับพ่อแม่และโดนัทเด็ดขาด
“เอาเถอะ…สุนีย์ลูกไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เรื่องเที่ยวน่ะไว้วันหลังก็ได้ เวลามีถมเถไป” กรณ์บอกสุนีย์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าภรรยาของเขาเริ่มมีท่าทางเครียด
, ?- v" e2 Z2 A- o' N“น่าดีใจไม่ใช่เหรอที่ลูกรักการเรียน ถ้าลูกเอ็นท์ติดคนที่ภูมิใจไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก นอกจากเราสองคน”
: r0 w" S  [, s/ Y: Xสุนีย์นิ่งเงียบเป็นอันรู้กันว่าเธอยอมให้ลูกชายไปติวข้อสอบที่โรงเรียนแล้วไปค้างบ้านเพื่อนต่อวันเสาร์นี้
“แหม…เสียดายจริงอุตส่าห์คิดโปรแกรมไว้แล้วเชียว ไม่เป็นไรเนอะโดนัท ไว้วันหลังก็ได้เนอะ”
“ค่ะแม่ ไว้วันหลังก็ได้ อย่างที่พ่อว่าแหละค่ะเวลามีถมเถไป” โดนัทตอบอย่างอ่อนหวานแต่แววตาสลดลงเล็กน้อยเมื่อทานข้าวอิ่มแล้วโต้งกับโดนัทก็ออกมานั่งเล่นที่โต๊ะม้าหินบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้านส่วนสุนีย์กับกรณ์ก็นั่งดูข่าวภาคค่ำอยู่ภายในบ้านสุนีย์มองไปที่เด็กทั้งสองที่นั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินแล้วพูดกับกรณ์ว่า
1 \7 d: |7 |. o4 S  R, l“ถ้าอนาคตลูกเราได้แต่งงานกับหนูโดนัทก็คงดี คุณว่ามั้ย”
  O, n2 F  A; h9 b, q) h“โห…นี่คุณคิดไปไกลถึงไหนกันนี่ลูกเรายังเด็ก ยังไม่จบ ม.6 เลยอนาคตพวกเขาต้องเจอะเจออะไรอีกมากมาย คุณอย่าเพิ่งคิดไปไกลถึงขั้นนั้นเลย” ว่าแล้วกรณ์ก็หันไปสนใจเหตุการณ์บ้านเมืองบนหน้าจอทีวีต่อฝ่ายสุนีย์ก็หันไปมองเด็กสองคนอีกครั้งกรณ์ไม่รู้หรอกว่าความลับดำมืดของลูกชายเป็นอย่างไรและก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าเธอวาดหวังกับโดนัทขนาดไหนไม่อย่างงั้นเธอไม่ลงทุนลงแรงให้โดนัทมาใกล้ชิดลูกชายของเธอบ่อยๆหรอกเพราะคิดว่าโดนัทนี่แหละที่จะทำให้โต้งเป็นชายอย่างเต็มภาคภูมิฝ่ายโดนัทที่นั่งอยู่กับโต้งบนโต๊ะม้าหินด้วยกันเธอเห็นโต้งมองไปข้างหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย เธอจึงทำลายความเงียบด้วยการพูดขึ้นว่า
“เสียดายจังที่โต้งติดติวข้อสอบไม่งั้นพวกเราคงได้ไปสนุกด้วยกัน โดนัทเองก็ไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดมานานแล้ว”
: {4 o9 o2 W+ S5 S2 m“เราอยากจะเอ็นท์ให้ติดอ่ะ พ่อแม่จะได้ภูมิใจ”
5 Q2 P2 [7 B6 j; Q/ V# G1 b+ o“โต้งนี่ช่างเป็นลูกที่ดีจริงๆนะ” โดนัทพูดจากใจจริง เธอหันไปสบตาหวานกับแฟนหนุ่มแต่ด้วยความที่เป็นคนไม่ค่อยสนใจความรู้สึกของคนอื่นหรือเป็นเพราะความมืดสลัวของบริเวณที่นั่งอยู่ด้วยกันเธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นแววตาของโต้งที่มองตอบกลับมามันเป็นแววตาที่ว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย ในใจของโต้งตอนนี้
5 v1 o( M3 i7 |8 B: X9 H$ i, V8 Yเขากำลังคิดถึงที่ตรงนี้ที่เมื่อหลายเดือนก่อนเขาเคยนั่งอยู่ตรงนี้กับมิว คืนนั้นเขามีความสุขมากและคืนนั้นก็เป็นจูบแรกระหว่างเขากับมิวโต้งเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจึงไม่มีความคิดที่จะทำกับโดนัทเหมือนที่ทำกับมิวในคืนนั้นบ้างเลยเช้าวันเสาร์สุนีย์สังเกตเห็นว่าโต้งดูร่าเริงเป็นพิเศษเขาเดินยิ้มกริ่มอยู่ในหน้ามาที่โต๊ะทานข้าวส่วนกรณ์ยังไม่ตื่นเนื่องจากเป็นวันหยุด
“วันนี้แม่ทำข้าวต้มกุ้ง กินเยอะๆนะอาหารเช้าสำคัญมากรู้มั้ย”
, o3 |. n0 q# O5 L# @- T# J* s“ครับแม่” โต้งตอบยิ้มๆท่าทางสดใสเป็นพิเศษ จนสุนีย์อดทักไม่ได้
“มีอะไรรึเปล่าโต้ง”
“มีอะไรเหรอแม่”
- r& }* o- u! W1 X“ก็ลูกแม่วันนี้ดูแปลกๆนะจะไปติวที่โรงเรียนทำไมท่าทางร่าเริงน่าดู”
“ก็ไม่มีอะไรนี่แม่” โต้งตอบพลางก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มข้าวต้มใส่ปากไม่ยอมสบสายตามารดาที่จับจ้องมองเขาอยู่
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว แต่ถ้ามี…โต้งสัญญานะว่าโต้งจะต้องบอกแม่ให้รับรู้ก่อนใคร”
“ครับ…อิ่มแล้ว โต้งไปก่อนนะแม่เดี๋ยวไม่ทัน” โต้งหยิบกระเป๋าสะพายแล้วรีบสาวเท้าเดินออกจากบ้านไปสุนีย์มองตามหลังลูกชายที่เดินออกจากบ้านไปด้วยสีหน้าครุ่นคิดขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยขณะที่เดินออกมาปากซอยโต้งครุ่นคิดไปถึงสีหน้าจับสังเกตของแม่สัญชาติญาณของแม่มักไวเสมอ แต่เขาก็ไม่หวั่นถ้าวันหนึ่งแม่จะรู้ความจริงว่าเขากลับไปคบหากับมิวอีกโต้งโทรศัพท์หามิวเมื่อนั่งรถที่ปากซอยหน้าบ้าน
“มิว…เรากำลังจะไปหามิวนะ”
“เอ่อ…โต้งเหรอ ทำไมออกมาเช้าจังนึกว่าโต้งจะมาหามิวช่วงบ่ายซะอีก”
“พอดีเราบอกแม่ว่าจะออกมาติวที่โรงเรียนตั้งแต่เช้าน่ะก็เลยต้องรีบออกมา”
, r6 ?+ U5 E, ]' j“ตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้านหรอกโต้งพอดีพี่อ๊อดเจ้าของค่ายเพลงเขาเรียกประชุมด่วนที่สยามแต่ไม่นานหรอกเที่ยงก็คงเสร็จ โต้งมาเดินเล่นที่สยามรอมิวไปพลางๆก่อนดีมั้ย”
“ก็ดีเหมือนกัน เสร็จแล้วมิวโทรหาเราก็แล้วกันเราจะเดินเตร่อยู่แถวนั้นแหละ” ช่วงเที่ยงสมาชิกวงออกัสต์ก็เดินออกมาจากค่ายเพลง
& ^" X2 H4 A' R7 N“กินอะไรดีวะมิวนั่งประชุมนานๆทั้งเครียดทั้งหิวเลยว่ะกู” เอ็กซ์ถามมิวขณะที่เดินไปตามทางด้วยกันพวกเพื่อนๆที่เดินตามหลังมาก็หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน มิวไม่ตอบแต่กลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาโต้ง “โต้งเหรอมิวออกมาแล้วนะ โต้งอยู่ตรงไหนเนี่ย”
“เราอยู่ร้านหนังสือมิวอยู่ตรงไหนเดี๋ยวเราเดินไปหาเองก็ได้” มิวบอกสถานที่จุดที่เขายืนอยู่ก่อนจะวางหูโทรศัพท์แล้วหันไปบอกเอ็กซ์ว่า
" l' f. X: n% c% \% i“เอ็กซ์ เดี๋ยวแยกกันตรงนี้ก็แล้วกัน”
“มีนัดกับโต้งล่ะซี ก็เลยไปกินกับพวกกูไม่ได้”
8 r* P; Z% T6 d1 s“ฮื่อ” เอ็กซ์มองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังกว่าเดิมด้วยเพราะเอ็กซ์รู้ดีว่ามิวคบหากับโต้งแบบไหน เขาจึงบอกเพื่อนอย่างเป็นห่วงว่า
“มิว…อย่าหาว่ากูยุ่งเรื่องส่วนตัวของเลยนะแต่กูอดห่วงไม่ได้”
“ห่วงอะไรของวะ”
“ก็เรื่องกับโต้งไง ไหนบอกว่าไม่ได้เจอกันแล้วไหง๋มาเจอกันอีกวะ”
“เจอกันหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ” มิวชักเริ่มรำคาญเอ็กซ์ขึ้นมาตะหงิดๆ
“อย่าเพิ่งทำท่ารำคาญกูสิ กูกำลังจะเตือนด้วยความหวังดี”เอ็กซ์กวาดตามองมองไปที่ผู้คนที่เดินไปเดินมาแถวสยามแล้วกล่าวเสริมว่า
$ n9 @2 |+ J' \- T4 M0 |8 I& l“มองลองดูสิมิวคนที่เดินไปเดินมาแถวนี้เขามองมาที่พวกเราทั้งนั้น โดยเฉพาะ”
“พูดอะไรของวะเอ็กซ์ กูไม่เข้าใจ”
“กูว่าเข้าใจ แต่แกล้งไม่เข้าใจมากกว่า” มิวนิ่งงันไป เอ็กซ์จึงพูดต่ออีกว่า
( Q; D8 j8 i1 Q1 C8 t“ก็รู้ว่าตอนนี้มีคนรู้จักพวกเรามากขึ้นเพราะเพลงเริ่มดัง โดยเฉพาะจะมีคนรู้จักมากกว่าคนอื่นในวงกับโต้งคบกันแบบไหนทำไมกูจะไม่รู้ กูไม่ว่าหรอกถ้าจะคบกันแต่ถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี โดยเฉพาะพวกนักข่าว” “แล้วใครจะรู้เรื่องกูกับโต้ง”มิวถามโกรธๆที่เอ็กซ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา
“คิดเหรอว่าพวกนักข่าวมันจะโง่ แค่สองคนมองตากันแค่นี้มันก็รู้เหมือนที่กูรู้ว่าคิดยังไงกัน คิดมากๆหน่อยก็ดีนะมิว เพื่ออนาคตของวงเรา”เอ็กซ์ทิ้งท้ายก่อนจะชวนเพื่อนๆเดินออกไปจากบริเวณนั้นเห็นโต้งเดินสวนมาพอดี จึงทักทายกันสองสามคำแล้วก็ไป
: B- S$ A- J  @& [1 }- k
) C9 V; q" c3 K

! j5 i/ ]) N* R+ I2 b. |0 T

goyklup

ขอบคุณคราบ

fafafa

5 Y9 B/ T* q7 P: S& b' y9 `: ]. Tขอบคุณมากคับ

fafafa

ขอบคุณมากคับ

Intra

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุณครับ

Busya14

ขอบคุนน่าคับบ

act123

ขอบคุณมากครัช

thong_18

ขอบตุนม่กนะครับ

eg1

0 W2 w; v( L& \8 S# L. |1 Mขอบคุณครับ

bri00142

ขอบคุณมากคับผม

bigzapt504

ขอบคุณครับ

suchat.jar

ขอลคุนครับ

pooh_sk1

ขอบคุณครับ

holl1591

ขอบคุสครับ

tucks

คุนคับบบบบ

tucks

คุนคับบบบบ

Suwaluck

ชอบมากๆครับสนุกสุดๆ

Meang

ขอบคุณครับสนุกมากเลย

physiology

ขอบคุนนะครับผม