|
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว “หึ ถ้าถามเราตอนนี้เหรอ....ไม่รู้สิแต่เราไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากพูดคุย อะไรหลายๆอย่างมันทำให้เรารู้สึกแบบนั้น มันคงเป็นความเกลียดชังมั้ง”ผมตอบเฟียร์ไปแต่สายตาผมเหม่อมองน้ำสระ
“เราจะบอกอะไรให้เอาไหม”
“อะไรล่ะ” Lesson 21
( Kim Part )
“คิมรู้ไหมว่าเรากับพี่วินลงเอยกันได้ยังไง” เฟียร์ถามผม
“ไม่รู้สิ เราว่าพี่วินคงเอาใจเฟียร์ ดูแลเฟียร์ดี พูดจาดีจนเฟียร์ใจอ่อนมั่ง” ผมเดาตอบ
“หึหึ รู้ไหมที่คิมตอบมาน่ะ มันตรงข้ามกันสิ้นเชิงเลยนะ”
“ไม่จริงหรอกถ้าพี่วินไม่ดีเฟียร์จะชอบพี่วินเหรอ” ผมไม่ค่อยเชื่อที่เฟียร์พูดเท่าไร
“งั้นเราจะเล่าให้ฟัง รู้ไหมเราไม่เคยเล่าเรื่องของเรากับพี่วินให้ใครฟังเลยนะ”
“อื้ม เราขอประเดิมเลยละกันนะ” ผมตอบแล้วยิ้มให้
“เรื่องมันเกิดตอนปี 1 อ่ะแหละเราเข้ามามหาลัยวันแรกก็สายเลยโดนพี่วินนั้นแหละด่า จากนั้นเราก็เลยไม่ค่อยชอบหน้ากัน”
“อื้อ แล้วไงต่อ” ผมถามต่อเมื่อเฟียร์เว้นวรรค
“ก็พี่วินก็จะคอยแกล้งเราตลอดทั้งให้ปีนต้นไม้ ตอนรับน้อง แล้วก็กอกเหล้าใส่ปากเราด้วย”
“เฟียร์ชอบคนแบบนั้นไปได้ไงอ่ะ”
“ฟังก่อนสิอย่าพึ่งขัด”
“ขอโทษ”
“ต่อเลยนะ แล้วในคืนนั้นเราอ่ะเมามากเลยเผลอจูบกับพี่วินไปแล้ว...”
“แล้วก็...กันเหรอ”
“คิมทะลึ่ง เห็นเราง่ายขนาดนั้นเหรอ”
“แฮะๆ” ผมยิ้มแห้งๆให้เฟียร์ไป
“ก็พอกลับจากรับน้องความรู้สึกต่างๆก็เริ่มก่อตัวขึ้นเองโดยที่เราไม่รู้ตัว จนวันไหนไม่เห็นหน้ากันก็เหมือนขาดอะไรไป แต่เรายังไม่ได้รักกันหรอกนะแค่แอบชอบๆกันน่ะ”
“โรแมนติกจัง”
“ฟังต่อจนจบก่อน แล้วคิมจะไม่พูดแบบนี้”
“งั้นเล่าต่อเลยนะ”
“มีอยู่วันนึงเราโดนลากให้ไปผับกับพวกพี่วินนั้นแหละ แล้ววันนั้นเรางอนๆกันกับพี่วิน พี่วินก็เลยนั่งกกผู้หญิง เราเห็นแล้วโมโหเลยเดินไปหาเหยื่อผู้ชายแถวนั้นเพื่อเอาคืน แล้วรู้ไหมต่อจากนั้นพี่วินทำยังไงกับเรา”
“ไม่รู้สิ คงหัวเสียแล้วง้อเฟียร์มั่ง”
“ผิดอีกนั่นแหละ คืนนั้นเรากับพี่วินทะเลาะกันแรงมากสุดท้าย....พี่วินก็ข่มขืนเราเหมือนที่พี่โชว์ทำกับคิมนั้นแหละ”
“ห๊ะ! อ๊ะ....อะไรนะ!” ผมถามย้ำเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ผมได้ยินน่ะถูกต้อง
“คิมได้ยินไม่ผิดหรอกนะ พี่วินน่ะเค้าทำกับเราแบบนั้นจริงๆ แถมเรายังโดนบังคับให้อยู่ที่บ้านเค้าตั้งนาน”
“แล้วเฟียร์ทำยังไง”
“ตอนแรกเราก็ทะเลาะกันแต่พอทะเลาะกันก็กลายเป็นว่ามารักกันตอนไหนก็ไม่รู้ และสุดท้ายพี่วินเค้าก็ขอเราแต่งงาน” เฟียร์พูดกับผมสีหน้าดูดีใจมากเมื่อพูดถึง ตอนขอแต่งงาน
“ถึงจะมีช่วงเวลาเลวร้ายบ้างแต่ก็มีความสุขดีนะ” ผมพูดบอกเฟียร์
“เรากำลังจะบอกคิมว่าในความรู้สึกที่คิมคิดว่าเกลียดพี่คิมน่ะ บางทีมันอาจจะไม่ใช่ก็ได้ เราเคยผ่านจุดนี้มาแล้ว คิมลองถามใจตัวเองดีๆเถอะ”
“ขอบคุณนะเฟียร์เราสบายใจขึ้นเยอะ แต่เรื่องของเรา...เราทำใจยอมรับมันยากจริงๆ เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่โชว์หรอก” ผมพูดแล้วก็น้ำตาไหลเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมา
“เราไม่รู้หรอกนะว่าจริงๆแล้วคิมรู้สึกยังไงกับพี่โชว์ แต่ที่เรารู้คือพี่โชว์รักคิมแน่นอน”
“ไม่จริงหรอกเฟียร์...ถ้าเค้ารักเราจริงเค้าไม่ทำกับเราแบบนี้หรอก” ผมพูดบอกเฟียร์
“คิมไม่เคยได้ยินเหรอว่าความรักทำให้ตาบอดจนคนเราทำอะไรก็ได้ให้ได้คนที่เรารักน่ะ”
“…” ผมไม่ตอบและไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น
“นี่เราหิวแล้วอ่ะ ไปหาอะไรกินกัน”
“อื้มไปสิ ไปกิน MK กันไหม” ผมชวน
“เอาสิกำลังอยากกินเลย” เฟียร์ก็ตอบแล้วยิ้มอย่างดีใจ เหตุที่ผมชวนไปกิน MK เพราะรู้ดีว่าเฟียร์ไม่ค่อยชอบกินเนื้อสัตว์ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันเพราะอาหารแต่ละวันที่เฟียร์ทำมาส่วนมากจะเป็นผักหมดทุกอย่าง เรานั่งแท็กซี่จนถึงห้างใกล้กับมหาลัย ผมจึงส่งข้อความไปบอกเต้ว่าติดธุระไปด้วยไม่ได้แล้ว
“ทำอะไรอ่ะ” เฟียร์ถามผม
“อ๋อ ส่งข้อความบอกเต้น่ะว่าติดธุระ”
“อ่อ งั้นเรารีบไปกันเถอะ หิวแล้ว” เฟียร์พูดจบก็คว้ามือผมวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่วันนี้จะถึงร้านหรือเปล่าก็ไม่รู้
“น้องครับ ขอเบอร์น้องได้ไหมครับพี่อยากรู้จัก” ผู้ชายคนนึงหน้าตาจัดว่าดูดีมากคนนึงเดินมาขอเบอร์เฟียร์
“ขอโทษครับพี่ ผมมีสามีแล้ว” โอ้ว! แร๊ง เฟียร์ตอบได้เฉยมากไม่ทุกข์ร้อนเลย
“แล้วเพื่อนน้องล่ะครับ” `คุณ`หล่อหันมามองผมแล้วยิ้มมาอย่างหื่นเลยน่ากลัวแฮะ
“อ้อ มีแล้วเหมือนกันพี่ สามีเราเป็นเพื่อนกันขอตัวนะครับ” พูดจบเฟียร์ก็เดินเชิ่ดใส่แล้วจูงมือผมไปด้วย แต่ผมไม่มีสามีนะ มาตอบมั่ว
“เฟียร์มั่ว เรายังไม่มีสามีสะหน่อย” ผมบอกเฟียร์
“เดี๋ยวก็มีแล้ว ไม่นานหรอก คริคริ” เอ๊ะ เฟียร์นี่พูดแปลกๆ พอมาถึงร้านคนในร้านตอนนี้ทำไมมีแต่วัยรุ่น
เต็มร้านไปหมดเลย เสือกจะมารักสุขภาพ อะไรกันตอนนี้ ที่บ่นนี้ไม่ใช่อะไรหรอก แต่เพราะสายตาที่มองมานี่สิแทบจะกลืนพวกผมไปทั้งตัวแล้ว
“รับอะไรดีครับผม” พนักงานวิ่งตารีตาเหลือกแย่งกันมารับออเดอร์โต๊ะผม ผมก็ไม่เข้าใจว่าเพื่อ?!
“กินอะไรดีอ่ะคิม”
“เอาชุดผักเพื่อสุขภาพชุดใหญ่มาเลย” ผมบอกเพราะรู้ดีเฟียร์กินแต่ผัก
“เอาเป็ดย่างจานใหญ่ด้วย แล้วก็ บลา ๆ ” เฟียร์สั่งอาหารไปบ้าง
“กินเป็ดย่างเหรอเฟียร์” ผมถาม
“เปล่าหรอก สั่งมาให้คิมไง”
“ฮึ่ย แล้วสั่งจานใหญ่มาไม แถมเมื่อกี้เห็นสั่งเนื้อสัตว์ไปอีกเพียบเรากินคนเดียวไม่หมดหรอกนะ” ผมบอกเฟียร์
“เออน่า ยังไงก็หมดเรามีตัวช่วย”
“ตัวช่วยอะไร” ผมถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
Lesson 22
( Kim Part )
ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรตอนนี้อาหารมาเสิร์ฟแทบทุกอย่างแล้ว ผมก็นั่งมองเฟียร์เอาอาหารใส่หม้อเยอะมาก เหมือนไม่ได้กินกันสองคน
“เฟียร์ พอก่อนเถอะเดี๋ยวกินไม่หมด”
“ใส่ไปหมดนั่นแหละ” เฟียร์ใส่ใหญ่เลย สงสัยจะหิวผมก็เลยไม่ได้สนใจ ผมนั่งกินไปได้สักพัก ก็รู้สึกเหมือนมีใครมานั่งเบียดข้างๆพอหันไปก็เจอกับคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
“กินด้วยหิว” มาบอกผมทำไมล่ะ
“เฟียร์ เราอิ่มละกลับก่อนดีกว่า” รู้สึกไม่สบอารมณ์ผมไม่พร้อมที่จะเจอเค้าตอนนี้
“เฮ้ย อะไรพึ่งมานั่งเองยังไม่ทันเห็นได้กินอะไรเท่าไหร่เลยจะอิ่มได้ไง พี่โชว์อย่าขยับนะ อย่าพึ่งให้คิมกลับ” เฟียร์พูดแล้วสั่งพี่โชว์
“อื้ม ยังไงก็ยังไม่ให้กลับหรอก พี่ยังไม่อิ่มนิ” พี่โชว์พูดแล้วยิ้มมาทางผม
“อื้ม พี่ก็ว่าอย่าพึ่งกลับเลยนั่งเป็นเพื่อนพี่ก่อนละกันนะ” พี่วินพูดออกแนวขอร้องผมจึงต้องจำใจนั่งต่อไป
พวกเรากินกันไปสักพักก็ถึงเวลาของหวาน
“คิม กินไอติมกันไหม” เฟียร์ชวนผม
“อื้มเอาสิ” ผมตอบรับ เผื่ออะไรเย็นๆจะทำให้ผมดีขึ้นบ้าง
“น้องๆสั่งอาหารเพิ่มหน่อย” พี่วินเป็นคนเรียกเด็กเสิร์ฟมา
“เอาช็อกโกแลตซันเดย์หนึ่งที่ครับ.....คิมเอาอะไรอ่ะ” เฟียร์หันมาถามผม
“เอาบานาน่าสปลิทหนึ่งที่ครับ เอาเป็น ช็อกโกแลต สตอเบอร์รี่ วนิลา ครับ” ผมสั่งไอติมกล้วยมากิน ผมชอบครับผลไม้กับไอติมเนี่ย สักพักเดียวไอติมก็มาตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าผมกับเฟียร์แล้วครับ
“พี่วินกินปะ อ่ะนี่เฟียร์ป้อน” แล้วเฟียร์ก็ตักไอติมป้อนพี่วินโดยไม่สนใจสายตาคนในร้านที่มองมาแทบทุกโต๊ะ บางคนก็กรี๊ดกร๊าด บางคนก็นั่งหน้าแดง บางคนก็สะกิดให้เพื่อนดู ผมนี่อายแทนเลย
“อยากกินไอติมจัง” ขณะที่ผมกำลังกินเพลินๆคนข้างๆก็พูดขึ้น ทั้งสองคนตรงข้ามหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันมามองทางผม
“…” ผมไม่พูดแต่วางช้อนแล้วดันถ้วยไอติมไปให้
“ป้อนหน่อยไม่ได้เหรอ” ให้กินก็ดีแค่ไหนแล้ว
“…” ผมไม่ตอบแต่ไม่สนใจ
“อิจฉาคนที่เค้ารักกันโว้ย” พี่โชว์ทำเป็นแกล้งพูดเสียงดังๆ แต่ผมไม่สนใจ
“เฟียร์เอาอีกอ้ำๆ” พี่วินกิน ส่วนเฟียร์ป้อนน่ารักดีแฮะคู่นี้
“กูมันเลวไม่มีใครเค้ารักกูหรอก” พี่โชว์พูดแบบน้อยใจ แต่ขอโทษผมไม่สนใจ
“พี่โชว์ก็เอาชนะใจเค้าให้ได้สิครับพี่ เฟียร์เอาใจช่วยนะ” เฟียร์ยิ้มไปให้พี่โชว์ทีนึงแล้วหันมามองผม
“ผมจะกลับละ” ผมเตรียมจะลุกขึ้น
“ไปๆ เดี๋ยวกลับกับพี่เนี่ยแหละ” พี่โชว์พูดบอกผม
“...” ผมไม่สนใจแล้วเดินออกมาจากร้าน
“เดี๋ยวจะรีบไปไหนคิม รถจอดอยู่ชั้นบน”
“…” ผมก็ไม่ตอบเหมือนเดิมและเดินไปหน้าห้างเพื่อหาแท็กซี่กลับบ้าน
“จะไปไหนอ่ะคิม” เฟียร์เดินตามมาถามผม
“ไปขึ้นแท็กกลับบ้านน่ะ แล้วเฟียร์จะไปไหนต่อเหรอ” ผมถามเฟียร์กลับ
“ก็กลับบ้านแหละ แต่เดี๋ยวเราขึ้นแท็กซี่กลับเป็นเพื่อนคิมก่อนดีกว่า”
“เฮ้ย จะขึ้นทำไมไม่เป็นไรกลับไปกับพี่วินนั้นแหละ”
“ไม่เอาอ่ะเราเป็นห่วง ถ้าไม่อยากให้เราไปด้วยก็กลับไปกับพี่โชว์สิ”
“อย่ามาล้อเราเล่นน่า ไปกลับบ้านไปเถอะเดี๋ยวพี่วินคอยนาน”
“เราพูดจริง เราบอกพี่วินไว้แล้วด้วยพี่วินก็จะตามไปรับ” แล้วพี่วินก็เดินมาหาเฟียร์
“ตกลงยังไง เดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้านไอ้โชว์ละกันนะ” พี่วินบอกเฟียร์
“ไม่ต้องหรอกพี่ เอาเฟียร์กลับไปด้วยนั่นแหละ”
“แล้วคิมจะกลับยังไง” พี่วินถามต่อ
“เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่ครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้านไอ้โชว์” พี่วินหันไปพูดบอกเฟียร์
“ไม่ต้องๆ ผมกลับกับพี่โชว์ก็ได้” ผมจำใจต้องบอกไปเพราะเกรงใจ มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาวุ่นวายกันเพราะผมคนเดียว
“อื้ม งั้นก็โอเค เดี๋ยวพี่โทรบอกให้ไอ้โชว์มารับ” แล้วพี่วินก็โทรศัพท์ วางสายไปไม่ถึงสิบวิเลยรถก็แล่นมาจอดอยู่ตรงหน้าผมละอะไรจะเร็วขนาดนั้น
“ไปขึ้นรถสิคิม” เฟียร์ดันหลังให้ผมขึ้นรถ
“อือ เรารู้แล้ว” ผมไม่สบอารมณ์อย่างแรงแต่ทำไงได้ เฮ้อ
“พี่โชว์ผมฝากคิมด้วยนะ”
“อื้ม ฝากไว้ตลอดชีวิตเลยก็ได้ เดี๋ยวนี้เป็นไรก็ไม่รู้ดื้อกับพี่จังเลย”
“ถ้ายังไม่กลับผมจะกลับก่อน” ผมเตรียมจะเปิดประตูรถลงเพราะเห็นว่าพี่โชว์กำลังคุยกับเฟียร์อยู่
“เดี๋ยวๆ กลับแล้วคร้าบ โถรีบจังเลย พี่กลับก่อนละเฟียร์” พูดจบพี่โชว์ก็ออกรถ ตลอดระยะทางผมหันหน้าออกนอกกระจกตลอด ไม่รู้สิผมยังไม่อยากมองหน้าผู้ชายคนนี้ ผมยังไม่พร้อมจริงๆ
“ขอโทษ” อยู่ๆพี่โชว์ก็พูดขึ้น
“…” ผมเงียบ
“เรื่องเมื่อกลางวัน พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“…” ผมก็ยังคงเงียบเหมือนเดิมทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร
“เอี๊ยด....” พี่โชว์จอดรถข้างทางหัวผมแทบทิ่ม
“จะเอายังไง พี่เริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ”
“…” เงียบไว้
“พี่พูดด้วยทำไมไม่พูด!” พี่โชว์ตะโกนใส่ผม
“…” ผมก็เงียบแล้วหันหน้าออกไปนอกรถ แล้วพี่โชว์ก็จับไหล่ทั้งสองข้างของผมหันไปทางเค้าแล้วประกบ
ริมฝีปากร้อนๆลงมา “…” ผมไม่ดิ้นไม่ขัดขืนอะไรทั้งสิ้นเพราะรู้ว่าทำไปก็ไร้ประโยชน์ผมไม่เคยขัดเค้าได้เลยสักครั้งเดียวอยากทำอะไรก็ทำเถอะ ผมไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
