รด.พี่ขอโทษ 5 (ตอนสุดท้ายครับ)

soupkung

ตอนนี้ตอนสุดท้ายแล้ว ไม่อยากให้ยาวมาก
ผมไม่ค่อยมีเวลามาต่อให้อ่าคับ ขอโทษด้วยเน้อ..
ไม่รุ้ว่าจะชอบ จะภูกใจกันหรือเปล่าที่แต่งแนวนี้
แต่บางช่วงบางตอนก็เอาจากประสบการชีวิตมาลงบ้างอ่ะครับ

...
วันนี้หลังจากที่ผมแยกกับน้องโอ้ตก็มึนๆเบลอๆทั้งวัน ทั้งๆที่งานก็ค่อนข้างยุ่งแต่ผมกลับไม่มีสมาธิ มีทั้งหัวแตก แขนหัก ขาหัก ฟกช้ำดำเขียว ฯลฯ จนถึงเวลาเย็น กว่าพวกผมจะเก็บของเสร็จงานกีฬาสีก็เลิกพอดี ผมเห็นโอ้ตรับรางวัล2-3อย่างจากประธานแล้วก็ท่านผอ.ด้วยล่ะ ฟ้าเริ่มจะมืดครึ้มอีกแล้ว..ทำยังไงได้ล่ะฤดูหนาวฤดูเหงา555  “พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้ว.. ดีจัง แกขับรถกลับบ้านดีๆล่ะโอ้ตวันนี้แกดูเหนื่อยๆเพลียๆ พักผ่อนบ้างล่ะ ขอประทานอภัยนะเพคะองค์ชายวันนี้ดิฉันพามาเป็นลม อิอิ5555” - -“ Eเดียร์มึงจะย้ำทำไม “เออ.. ไม่เป็นไรหรอก ช่วยๆกันแกก็กลับบ้านดีๆล่ะ” “จ้ะ ไปแล้วนะ”เดียร์เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งในบีเอ็มฯยนตกรรมคันหรูของหล่อน หลังจากส่งเดียร์ผมก็เดินไปเรื่อยๆจนถึงฮอนด้าซิวิคของตัวเอง เฮ้ออ.. เค้าจะรู้มั้ยนะว่าเรายังรักเค้าอยู่ ผมได้แต่คิดในใจแล้วก็เข้าไปนั่งในรถ ระหว่างทางที่ขับรถออกมาผมก็เจอน้องโอ้ตถือของพะรุงพะรังทั้งกระเป๋าเป้ ถ้วยรางวัล2อัน เสื้อกันหนาวที่ใส่คลุมอีกตัวนึง แล้วก็กล่องอะไรซักอย่างอีกใบนึง (จะเยอะไปใหน- -)ผมจอดรถแล้วลงไป ตายห่า! เดือนโรงเรียนโดนปล่อยเกาะ น่าสงสารมากก ผมเห็นหน้าโอ้ตก็รู้ทันทีว่าโอ้ตเพิ่งจะเช็ดน้ำตาให้แห้งไป“กลับบ้านยังไงครับให้พี่ไปส่งนะ”ผมพูดออกไปพร้อมกลับถือวิสาสะหยิบของจากมือโอ้ตมาถือ แต่โอ้ตกลับยืนนิ่งไม่ไปไหน “ให้พี่อุ้มมั้ย?”ผมถามออกแนวบังคับ 555ได้ผลครับ น้องโอ้ตขึ้นรถเลย ผมขับรถออกจากโรงเรียนไปเรื่อยๆตามถนน ไม่มีบทสนทนาหรือคำพูดใดๆออกมา ในที่สุดก้มาถึงหมู่บ้านของโอ้ต ผมเลี้ยวเข้าซอยอย่างไม่ลังเล  “ส่งผมแค่นี้แหละ..” โอ้ตพูด ผมก้ไม่อยากขัดใจ เลยจอดรถอยู่หน้าปากซอย “ให้พี่เดินไปส่งนะครับ”ผมช่วยโอ้ตหยิบของแล้วเดินตามหลังไป  บ้านของโอ้ตยังคงเป็นเหมือนเดิม ดูสะอาดตาและเรียบง่าย มีต้นไม้แปลกๆปลูกอยู่หน้าบ้านบ้าง  “กลับไปได้แล้วล่ะครับ..” โอ้ตพูดขึ้นเมื่อมาหยุดอยู่หน้าประตูบ้าน “ผมไม่อยากเจอพี่อีก ขอโทษนะครับ” โอ้ตหยิบของจากผม แล้วเปิดประตูเข้าบ้าน ปัง! เสียงปิดประตูก็รู้ทันทีว่าไม่อยากรับแขก T T  ผมขับรถกลับมาจนถึงบ้าน หาข้าวกิน แล้วก็หลับไปด้วยความเหนื่ยล้า ... ผมฝัน..  ฝันเห็นโอ้ตกำลังเดินจากผมไป ไกลออกไป ออกไปเรื่อยๆ ผมวิ่งตาม พยายามตะโกนเรียกโอ้ตก็ไม่หยุด จนในที่สุดโอ้ตก็จากผมลับตาไป ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นาฬิกาข้อมือบอกเวลา4ทุ่ม15 ผมนึกถึงฝัน นึกถึงโอ้ต ป่านนี้จะได้กินอะไรหรือยังนะ จะเป็นอะไรหรือเปล่า ผมไม่น่าปล่อยน้องเค้าไว้คนเดียวเลย ผมรีบวิ่งออกมาจากบ้าน เข้าไปในรถสตาร์ท เหยียบคันเร่งออกไปทันที ในใจก็คิดด่าตัวเองไปสารพัด ทำไมถึงได้โง่แบบนี้นะ ทิ้งน้องเค้าไว้ได้ยังไง น้องเค้าโดนแฟนทิ้ง มีเรื่องเสียใจ ผมก้ยังไปบังคับให้น้องเค้าทำแบบนั้นแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธยิ่งโมโหตัวเอง ...  ผมขับรถมาจนถึงบ้านโอ้ตอีกครั้ง “โอ้ตครับ เปิดประตูหน่อย โอ้ต ปังๆๆๆ”ผมทั้งเรียกทั้งทุบประตูบ้าน ลองบิดลูกบิดดู อ้าวว เวรประตูบ้านไม่ได้ล็อค คนแถวนี้เค้าจะเอาอะไรมาขว้างหัวกุมั้ยเนี่ย ผมรีบเข้าไปในบ้าน ทั้งบ้านปิดไฟมืดสนิท ผมเดินหาสวิตไฟอยู่พักใหญ่ พอเปิดไฟบ้านก็สว่างขึ้นเห็นอะไรๆชัดขึ้นบ้านของโอ้ตไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปมากนักมีเฟอร์นิเจอร์ใหม่ๆไม่กี่ชิ้น แต่ที่น่าแปลกคือตู้เย็นไม่ได้ปิด.. ผมเดินไปถึงก็เห็นเบียร์หลายกระป๋องที่กินหมดแล้วหล่นอยู่เกลื่อนพื้น ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้น2 ห้องของโอ้ตปิดไม่สนิท ผมผลักประตูเข้าไป ในห้องภาพรวมนั้นดูดีแต่.. มีทั้งขวดเหล้าเปล่าๆอยู่2-3ขวด มองจากยี่ห้อก็รู้ว่าราคาแพงซึ่งแม้แต่ผมก้ไม่คิดจะซื้อ กระป๋องเบียร์ก็มีอีก ทั้งห้องมีแต่กลิ่นเหล้า แต่ก็ไม่มีโอ้ต บนโต๊ะทำงานที่จัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ตอนนี้กระจัดกระจาย ลิ้นชักถูกลื้อออกมีกระดาษโน้ตหลายสีในนั้น ลิ้นชักแรกส่วนใหญ่มักจะเป็นพวกของสะสมเล็กๆน้อยๆไม่ค่อยมีอะไร ส่วนอีกอันในนั้นเป็นพวกกระดาษที่เขียนโน้ตไว้ ทั้งจากนายน้ำมนและของน้องโอ้ต มีไดร์อารี่หล่นอยู่บนพื้นผมหยิบขึ้นมา ในนั้นเขียนตารางการควบคุมอาหารการออกกำลังกายเคล็ดลับต่างๆ ผมวางลงบนโต๊ะ ใต้ไดร์อารี่นั้นมีกรอบรูปที่กระจกแตกกคว่ำอยู่ ผมพริกดูช้าๆ เป็นรูปนายน้ำมนกับน้องโอ้ตถ่ายคู่กัน ทั้งคู่ดูรักกันดีเหลือเกินแต่ก็ไม่น่าจะมาทิ้งกันได้ ผมหลุดจากถวังค์พอคิดถึงน้องโอ้ตขึ้นมา ผมออกมาจากห้อง ผ่านห้องน้ำได้ยินเสียงเหมือนน้ำไหลเลยเปิดเข้าไปแต่ประล็อค “โอ้ตครับ อยู่ในนั้นหรือเปล่า ตอบพี่หน่อย ปังๆๆๆ โอ้ตครับ โอ้ตต ปังๆๆๆ” ผมไม่รอช้ากระแทกประตูเข้าไปทันที อยู่ๆหัวผมก้รู้สึกหนักๆมึนๆ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเชื่องช้าไปหมด ภาพที่ผมเห็นคือโอ้ตนอนแช่อยู่ในอ่างน้ำที่เปิดน้ำทิ้งไว้เบาๆ น้ำเป็นสีแดงล้นออกมาเรื่อยๆ “โอ้ต..”ผมเรียกเบาๆ “โอ้ตครับ..” ไม่มีการตอบสนอง มีเศษผมและกรรไกรหล่นอยู่บนพื้น ขวดไวน์ และขวดยานอนหลับก็ด้วย บนพื้นก้มียาหล่นอยู่หลายเม็ด แก้ก.. ผมเตะถูกอะไรบางอย่าง พอก้มไปดูก็พบว่ามันคือ คัตเตอร์! ผมแทบจะเป็นลมลงไปเลยจริงๆ โอ้ตตัดผมตัวเองซะจนไม่เป็นทรง บนแขนด้านซ้ายมีรอยกรีดไว้เป็นตัวอักษรอ่านได้ว่า “PERFECT” เหตุการณ์ทุกอย่างเริ่มปะติดปะต่อกันในหัวผม โอ้ตกินทั้งยา นอนหลับกินทั้งเหล้าและไวน์ ผมรองทรงต่ำที่เคยยาวถูกตัดจนสั้นบ้างยาวบ้าง ผมรีบอุ้มโอ้ตขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ เสื้อนักเรียนที่เคยเป็นสีขาวบางจุดแดงเป็นปื้นผลมาจากลิ่มเลือดที่ออกมาจากแขน ผมอุ้มโอ้ตวิ่งลงบันไดมา เปิดรถอย่างทุลักทุเลแล้ววางโอ้ตไว้ที่เบาะหลัง ผมวิ่งอ้อมไปหน้ารถเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วกระชากเหยียบคันเร่งออกไป ทุกสิ่งทุกอย่างดูช้าไปหมด ไม่ทันใจไม่ทันการ ผมมาถึงโรงพยาบาลส่งโอ้ตเข้าห้องฉุกเฉินไป ผมได้แต่ยืนรออยู่หน้าห้องจะเข้าไปก็ไม่ได้ ถึงผมจะเป็นหมอก็เถอะแต่ไม่ใช่หมอโรงพยาบาลนี้ ผมไล่ดูรายชื่อของในโทรศัพท์ของโอ้ตเบอร์โทรออกล่าสุดเป็นเบอร์น้ำมนนับสิบสาย และเบอร์พ่อแม่ของโอ้ตที่โทรเข้าแล้วไม่ได้รับก็มีอีก ผมกดโทรออกไปหาพ่อของโอ้ต “โอ้ต อยู่ใหนลูก ทำไมไม่รับสาย แล้วบ้านเราล่ะไปทำอะไรทำไมมันเละขนาดนี้..” “เอ่อ เดี๋ยวครับ คุณพ่อครับ ผมเป็นหมอเป็นคนรู้จักกับโอ้ตน่ะครับ คุณพ่อรีบมาที่โรงพยาบาล.. ด่วนเลยนะครับ!” “ลูกของผมเป็นอะไรหรือครับ กรี๊ดด ว้ายยคุณ เลือด! ”เสียงแม่ของโอ้ตแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ด้วย “มาหาผมก่อนเถอะครับแล้วผมจะเล่าให้ฟัง” พ่อโอ้ตตัดสาย ไม่นาน พ่อกับแม่โอ้ตก็มาถึง ทั้งสองยังอยู่ในชุดทำงานกันอยู่เลย ผมเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้พ่อแม่ของโอ้ตฟัง แม่ของโอ้ตฟังไปร้องไห้ไป พ่อของโอ้ตก็เดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้องไอซียู เวลาแต่ละนาทีที่ผ่านไปมันนานเหมือนเป็นชั่วโมง รอแล้ว รอเล่า ในที่สุดคุณหมอก็ออกมา เดินตรงมาหาผม พ่อและแม่ของโอ้ตรีบเดินเข้ามาหา“หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เสียแล้ว..” แม่ของโอ้ตทรุดตัวนั่งร้องไห้อย่างควบคุมไม่อยู่ ส่วนคุณพ่อก็กอดกับคุณแม่ร้องไห้ไปด้วยกัน ผมทรุดลงกับพื้น เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในโลกมันดับวูบลงไป วูบลงไปในเวลาไม่กี่วินาที น้ำตาใหลอาบสองแก้มของผม ภาพตุการณ์ในอดีตตั้งแต่ผมเดินชนกับโอ้ต ไปซัดกับเด็กมหาลัยที่มาวุ่นวายโอ้ต ภาพเหตการณ์ทุกอย่างหมุนวนซ้ำไปซ้ำมาจนมาถึงตรงนี้ นาทีนี้ เวลานี้เสียงแม่ของโอ้ตนั้นร้องไห้เหมือนคนที่ดวงใจแตกสลายไป  “ไม่!!!!!!” ผมตะโกนลั่นน้ำตาใหลนองหน้า โอ้ต.. เจ้าชายน้อยของพี่..สุดที่รักของพี่ ทิ้งพี่ไปแล้ว ทิ้งไปไม่มีวันหวนกลับมา ไม่ได้พบ ไม่ได้เจอ ไม่ได้ล่ำลา ..

2เดือนต่อมาหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น .. ผู้ชายคนหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพที่ฝังแบบคริสต์ แต่ตัวอัขระหน้าป้ายเป็นตัวหนังสือแบบจีน บ้านโอ้ตเป็นคนจีนที่นับถือคริสต์.. ถัดจากสุสานไปด้านหลังเป็นโบสถ์ “โอ้ตครับ พี่มาหาแล้ว พี่คิดถึงเรานะครับเจ้าชายน้อยของพี่”ผมพูดเสียงสั่น.. “พี่มาอ่านหนังสือที่โอ้ตเคยบอกว่าอยากอ่านให้ฟังนะครับ..” มันเป็นหนังสือที่โอ้ตเคยบ่นๆอยู่นานมากๆแล้วว่าอยากอ่านแต่ผมก้ไม่ได้ซื้อให้ซักที ผมเริ่มอ่านหนังสือไป ดวงตาก็เริ่มพล่าเรือนอีกแล้ว หยาดน้ำใสๆหยดลงบนหนังสือ ผมอ่านไปอีก เสียงก็สั่นไปน้ำตาใหลอาบแก้ม ผมนั่งอยู่ตรงนั้นนานเท่าไรก้ไม่รู้ แต่ไม่อยากจากไปใหน ใครจะว่าผมบ้าผมไม่สน แต่ผมยังคงทำแบบนี้ทุกวัน ทำต่อไปเรื่อยๆ  แล้วอยู่ๆเพลงนึงที่ผมเคยร้องก็หวนกลับมาในโสตประสาท..
...ดวงใจ ข้ามอบ จอมขวัญ
มั่นรักต่อกัน มิ่งขวัญจันทรา
กุ สุ มา ยอด ชู้ รักเจ้าเพียงเอ็นดู
ไว้เชิดชู ดวงแด...
(ผู้ชนะสิบทิศ)..
“โอ้ตต ฮือๆ ๆพี่ขอโทษ พี่คิดถึงโอ้ตเหลือเกิน ฮือๆ..” สายลมพัดมาเบาๆ มีใบไม้ใบเล็กๆปลิวมาตกตรงหน้าผม ผมมองรูปโอ้ตที่อยู่ด้านหน้า แล้วก็ร้องไห้ออกมาอีก..  นานเท่านาน พี่จะรักเราตลอดไป

ขอบคุณสำหรับผู้ติดตามครับ

notethy

ขอบคุณมากครับ

yuya

ขอบคุณมากครับ

lomm

=ชอบมากมายครับ

Gooddy

สนุกมากครับขอบคุน

labergini

ขอบคุณครับ

waterboy

ขอบคุณมากครับ

pingy

ชอบมากครับ ฝากตัวด้วยครับ 0887237817

noomyai

ขอบคุณมากครับผม

marynat

ขอบคุนคร้าบบบ

gik

ขอบคุนมากๆคับ

mark287

แต้งมากคับ

methach

ขอบคุณมากครับ

prempraya

ขอบคุณครับ

Blotss

ขอบคุณครับ

คาร่า

ขอบคุนคร้าบ

freedom-FREEDOM

ขอบคุณครับ

sugaritc

ขอบคุณมากครับ

mbodi

ขอบคุนคับ

soto

ขอบคุณมากครับ