OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 118

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ถ้าตอนนี้มึงเชื่อกูแล้ว...กูจะพูด.....พูดอีกครั้งนะ...."
พี่โตกระซิบบอกเบาๆ พร้อมกันนั้นผมได้ยินเสียงสูดหายใจลึกและ...ลางสังหรณ์บางอย่างเริ่มตงิดๆ...
" ....ตอนนี้กูรู้แล้ว....เข้าใจชัดเจนแล้วว่าใครสำคัญมากที่สุด..."
          " อยากพูดให้มึงรู้ และอยากให้มึงเชื่อ...เชื่อคำพูดของกูอีกครั้ง..."
   ฝ่ามือที่กอดผมแน่น ค่อยผละออกมาและบีบกำไหล่ไว้ ใบหน้าแดงๆหายากของพี่โตมองมาที่ผมพร้อมกับสบตา...
  ...ผมองริมฝีปากคู่นั้น มันค่อยๆขยับ ขณะที่เสียงบางอย่างแทรกซึมเข้ามาในสมอง...ดังก้องเสียจนผมรู้สึกหูอื้อ...ตาลาย..
...คำพูดนั้น....  ...คำที่บอกว่า...   รัก..
     เสียงเอะอะ...เสียงตะโกนและเสียงพูดคุยกันดังขึ้นมาใกล้ ทำเอาร่างของสองนักโทษที่อยู่ในห้องพยาบาลชะงัก
โตถึงกับสบถอุบออกมาอย่างหัวเสีย กว่าจะยอมรับ กว่าจะเข้าใจ และออกปากพูดคำๆนั้นออกมาได้ไม่ใช่ง่ายๆ แต่กลับถูกขัดคอด้วยเรื่องงี่เง่าไร้สาระอะไรอีกก็ไม่รู้
  หันขวับไปมองหน้าของเจ้าคนป่วยที่บัดนี้ขึ้นสีเสียจนแดงก่ำน่ารักแล้วความหงุดหงิดที่พุ่งริ้วๆก็ค่อยลดลงไป โตแตะปลายนิ้วลงบนผิวแก้มของมัน รู้สึกถึงร่างที่สะดุ้งเฮือกและดวงตาคู่นั้นที่เสหลบ น่ารักเสียจนต้องคว้าตัวมันมากอดแน่นๆอย่างอดรนทนไม่ไหว..
    ปึง!
     เสียงประตูที่เปิดอ้า ทำให้ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองขมวดคิ้วมุ่น จำต้องละอ้อมกอดจากร่างของเจ้าตัวน้อยแสนรักไว้เมื่อมองเห็นร่างที่คุ้นตาถูกแบกมาด้วยฝีมือของนักโทษ และมีผู้คุมยืนมองด้วยสีหน้ายุ่งยาก หัวคิ้วขมวดมุ่น..
    หันไปมองเจ้าคนข้างกายที่ค่อยยันตัวขึ้นมาจากเตียง จ้องมองภาพเบื้องหน้างงๆ สีหน้าแดงจัดของมันค่อยจางลงไปและเอื้อมมือมาเกาะเสื้อด้านหน้าไว้ ส่งสายตางวยงงไปยังภาพที่มองเห็น
   โตถอนหายใจเบาๆ ยกมือลูบหัวมันแล้วค่อยดึงมันลุกขึ้นช้าๆ สภาพร่างกายโดยทั่วไปดีขึ้นมากแล้ว ไม่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนสะโหลสะเหลให้เห็นเมื่อได้พักผ่อนและความเครียดค่อยลดลง  จูงมือมันลงจากเตียงแล้วพามายืนอยู่ข้างๆร่าง
ของเจ้าคนเป็นหมอที่เคยดูแลคนอื่น...ซึ่งบัดนี้นอนนิ่ง ตาลอยๆยิ้มโง่เหมือนคนบ้าสติหลุด..
       " เห...นั่นมัน? " ผมอุทานออกมางงๆเมื่อมองตามสายตาพี่โตแล้วพบว่าร่างที่ถูกหามเข้ามาคือพี่กันย์...ในสภาพเลือดไหลอาบศรีษะและหน้าผาก ดวงตาลอยเหม่อและท่าทีสติสตังไม่เต็มนั้นทำให้ต้องอ้าปากหวอ
       " เกิดอะไรขึ้น ? "เสียงพี่โตถามเบาๆ ดังขึ้นข้างกาย เหลือบมองคนพูดพลันนึกถึงคำที่ได้ฟังมาเมื่อครู่ ...หัวใจก็กระโดดระทึกขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่รู้กะละเทศเอาเสียเลย
...คำบอกรัก...จากปากของคนข้างๆที่บัดนี้บอกว่ารักและผมเป็นคนที่สำคัญที่สุด...ดีใจไหม....ดีใจสิ ดีใจมาก...มากจนตัวเองยังคาดไม่ถึง
        ฝ่ามือที่สัมผัสไหล่เบาๆนั้นทำให้ผิวแก้มร้อนผ่าว ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาพี่โต มองตาคู่นั้นแล้วก็ต้องหลบวูบด้วยความขัดเขินที่มาจากไหนไม่รู้มากมายนัก...
       "...มันถูกตีหัวอยู่นอกห้องพยาบาล มึงอยู่ในนี้ไม่ได้ยินเสียงอะไรเหรอ " เสียงถามของผู้คุมทำให้ผมค่อยดึงตัวเองมาสู่สถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง ผมส่ายหัว พร้อมๆกับพี่โตที่ขมวดคิ้วมุ่น ออกปากปฏิเสธ
       " ไม่นี่...ไม่เห็นได้ยินเสียงร้องโวยวายอะไร "
        " แล้วมึงล่ะ .." ผู้คุมหันมามองที่ผม สายตาสะดุดกับร่องรอยบนร่างกายผมเล็กน้อยแล้วเลิกคิ้ว..
         "...ผมหลับอยู่ เพิ่งตื่นเมื่อกี้..." และไม่ได้ยินเสียงอะไร...นอกจากคำว่ารักที่บัดนี้ยังก้องไปมา..
         " ลองถามมันสิ " พี่โตหันมายักคิ้วล้อเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ หมั่นไส้จนต้องซัดกำปั้นใส่หลังเบาๆ แก้เขิน อยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้วยังจะมีอารมณ์มาล้อ ..
         "...โดนทุบจนสติสตังหายไปแล้วมั้ง... " ผู้คุมออกปากบ่นแล้วส่ายหัว
" แล้วจะให้ใครมาทำแผลให้ล่ะว่ะ ทุกทีเป็นคนรักษาวันนี้เสือกมาโดนเอง .."
    ผู้คุมออกปากบ่นดังๆแล้วหยิบวิทยุสื่อสารประจำตัวที่เหน็บอยู่ข้างเอวมาติดต่อกับแดนอื่นเพื่อหาตัวหมอหรือใคร
ก็ตามที่สามารถพยาบาลคนเจ็บได้ ก่อนจะเดินย่ำเท้าหนักๆออกจากห้องไปพร้อมกับออกปากไล่นักโทษที่มารุมล้อมรวมทั้งพวกเราสองคนให้ออกไปด้วย
         " มันยังป่วย ! "  พี่โตตะโกนเถียงเมื่อผู้คุมทำท่าจะไล่ผมให้ออกจากห้องและไปทำงาน แต่คนฟังส่ายหัว
         " ยังไงก็เดินไหวแล้ว ทำงานไม่ไหวก็ออกไปพักข้างนอก " สิ้นเสียงผู้คุม พี่โตก็บ่นงึมงัมออกมาอย่างไม่พอใจ นัยน์ตาที่จับจ้องร่างพี่กันย์ซึ่งตอนนี้ค่อยหลับตาลงช้าๆด้วยสีหน้าราวกับหมดอาลัยด้วยหัวคิ้วที่ขมวดแน่นเข้าหากันช้าๆ
          "....ไปนั่งข้างนอกเถอะ " ที่สุดพี่โตก็ถอนหายใจเฮือกแล้วหันมาดึงมือผมให้เดินตามออกไป เเละเมื่อไม่มีร่าง
ของเราสองคน พี่กันย์ก็ถูกทิ้งให้นอนเดียวดายอยู่บนเตียงพยาบาลเพื่อรอให้หน่วยรักษาพยาบาลของแดนอื่นเข้ามาดูแล..
     ผมขมวดคิ้วแน่นอย่างคาใจไม่น้อย ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หันไปมองเสี้ยวหน้าของพี่โตที่ฉายแววครุ่นคิดบนหนักใจอะไรสักอย่างแล้วยิ่งชวนให้สงสัย แต่ก่อนจะได้ทักอะไรฝีเท้านั้นก็ค่อยหยุดลงตรงใต้ร่มไม้ ร่างของพี่โตหมุนกลับมาหาผมอีกครั้ง พร้อมกับนัยน์ตาที่จับจ้องและคำถาม...
       " แล้วมึงล่ะ...รักกูไหม? "
         ผมฟังคำถามแล้วชะงัก...อ้าปากหวอ...ชั่วขณะนึงนึกอย่างจะบ่นว่าคนที่ถามออกมาได้ไม่คิด ..
ถ้าไม่รัก ถ้าไม่ห่วง ถ้าไม่เชื่อใจ จะยอมถูกซ้อม จะยอมนั่งเงียบไม่ปริปากอะไรออกไปงั้นหรือ? ขนาดนี้ยังจะมาถาม
ว่ารักรึเปล่า..
     ผมถอนหายใจแรง เม้มปากแน่นยามจ้องมองสีหน้าหวั่นไหว..ปนไม่แน่ใจนิดๆของคนตรงหน้า...ดวงตาที่วาววับพลันอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัวเมื่อรู้...เข้าใจว่าพี่โตถามมันเพื่ออะไร.
...ต่อให้ที่ผ่านมามันจะชัดเจนมากแค่ไหน แต่ตราบใดที่ไม่ได้ยินจากปาก ก็ยังมีเศษเสี้ยวความหวั่นไหว ความไม่แน่ใจลึกๆอยู่เสมอ..เพราะต่างก็หวาดหวั่นว่าจะไม่สามารถครอบครองสิ่งที่มีได้ตลอดไปด้วยกันทั้งคู่..
     ผมวางฝ่ามือลงบนใบหน้าของพี่โต ค่อยๆสบมองแววตาคู่นั้น ...ดวงตาที่เเสนจะเคยคุ้น เมื่อได้ยินคำรักจากปากคนตรงหน้า ก็แทบไม่ต้องคิด...ไม่ต้องถามใจเลย ว่ารู้สึกเช่นไร
   ในยามที่พบเจอสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ในยามที่ไม่มีใคร ไม่เหลือใคร ในยามที่ควรจะไม่พอใจหรือโกรธแค้นพี่โตที่ทำให้ผมต้องมาพบเจอกับสิ่งเลวร้าย...หัวใจ...ก็ยังคงเฝ้าคิดถึงและเชื่อมั่นในตัวของผู้ชายตรงหน้า..ไม่ต้องถามแล้ว..ไม่ต้องคิดแล้วว่ารู้สึกเช่นไร....
    ผมเม้มปากน้อยๆรู้สึกถึงใบหน้าที่ผ่าวร้อนของตนเอง ฝ่ามืออีกข้างค่อยแนบลงบนใบหน้าของพี่โต ค่อยๆดึงให้คน
ตัวโตโน้มกายลงมาใกล้ ให้ตาสบตา..ให้เราได้มองหน้ากันและได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน..
    ริมฝีปากของผมห่างกับอีกฝ่ายเพียงลมหายใจคั่น เสียงหายใจแผ่วกระชั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง และดวงตาที่ฉายแววห่วงหาอาทร..รักใคร่..อย่างไม่ปิดบังของพี่โตทำให้หัวใจที่เต้นแรงยิ่งตะโกนก้อง..
    ผมค่อยๆทาบริมฝีปากลงบนเรียวปากหยักหนา แตะเบาๆ และเล็มทาบทับอย่างอ่อนหวาน...ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดด้วยหัวใจ
เสียงลมหายใจหอบสั่นของเราสองคนประสานกันชัดเจน หากแต่มันไม่ได้ดังมากมาย...หรือดังจนกลบเสียงของผม...เสียงกระซิบเอ่ยคำๆหนึ่งจากหัวใจ..คำที่อยากจะพูดมานานแสนนาน...
    "...ผม...รักพี่ครับ..."
       ความมึนงง...ความปวดหนึบตรงท้ายทอยเป็นผลให้ดวงตามัวพร่าจนต้องหลับตาลง รู้สึกแสบร้อนและสัมผัสได้ถึงกลิ่นของยาที่โชยชัดเจน กันย์กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ รู้สึกถึงลำคอที่ปวดหนึบ อ้าปากรับยาจากเสียงบอกเบาๆและกลืนเม็ดยาขมๆส่งผ่านลำคอเพื่อหวังว่าความเจ็บปวดจากรอยแผลนี้จะบรรเทา  
      รอยแผลที่ปรากฏและรอยเลือดถูกเช็ดออกและดูแลเรียบร้อยแล้วด้วยฝีมือของแพทย์ประจำเรือนจำที่เคยคุ้น
กันย์ครางขอบคุณอีกฝ่ายในลำคอเบาๆ ก่อนจะทรุดกายลงนอน ดวงตาปิดพับลงเพราะไม่อาจจะทนรับแสงจัดจ้าที่ลอดทอมาจากหน้าต่าง..
..หัวใจปวดหนึบ...มึนชาไปด้วยความผิดหวังและรวดร้าว..  เจ็บ...เจ็บเสียจนแทบไม่อยากหายใจ เจ็บจนไม่รู้จะตัดสินใจเช่นไรต่อ...ไม่รู้จะทำอย่างไร..
      นอนนิ่งซึมซับความรวดร้าวและความพ่ายแพ้จากแผนการที่พังยับไม่มีชิ้นดี หัวใจรวดร้าวและผิดหวังจนแทบคิดอะไรไม่ออก โสตประสาทอันเลือนรางบอกให้รู้ว่ามีร่างของใครสักคนเข้ามาภายในห้อง ประตูปิดลงเบาๆไม่นานฝ่ามือของใครสักคนก็วางลงบนแผ่นอก แตะเบาๆคล้ายจะอยากรู้ว่าหัวใจเขาเขากำลังอยู่ดีไหม หรืออยากรู้ว่าตัวเขากำลังหายใจอยู่รึเปล่า..
       " ผมบอกแล้ว...ให้มาร่วมมือกัน...พี่ก็ยังปฏิเสธ "...น้ำเสียงนั้นค่อยคุ้นหู...กันย์ขมวดคิ้วรู้สึกถึงฝ่ามือที่ไล้แผ่นอกช้าๆและสัมผัสของลมหายใจผะผ่าวใกล้ๆ...
       "...ออกไปห่างๆได้ไหม..." เขาเอ่ยเสียงเรียบ...ไม่สนใจลมหายใจที่สะดุดลงของอีกฝ่าย ไม่คิดจะเปิดนัยน์ตาไปมองดูแววตาหรือใบหน้าของมัน
" มีอะไรก็ว่ามา...เป้.."
      "...ผมมาถาม..." มันเอ่ยขึ้นมาเบาๆ...ละมืออกจากแผ่นอกของเขาแล้ว เหลือเพียงปลายนิ้วที่แตะลงบนท่อนแขน...
      " ว่าตอนนี้ พี่จะคิดสนใจแผนการณ์ของผมได้หรือยัง? "
         กันย์ชะงักกับคำพูดนั้น...พลันนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา และความพ่ายแพ้ย่อยยับของตนเอง...  เขาขยับยิ้มอย่างอ่อนเปลี้ย ผ่อนลมหายใจแผ่วเบา...
       " นั่นสินะ  "
Improbable 23 : หลับตา
   โน๊ตดนตรีบนแฟ้มกระดาษขนาดเอสี่วางอยู่บนโต๊ะ ผมหยิบมันมาวางไว้บนที่วางโน๊ต ไวโอลินสีมะฮอกกานีวางอยู่ในกระเป๋าบุนวมขนาดพอดี เอื้อมมือไปรับ pitch pipe จากอาจารย์ธีระมาตั้งเสียงตามปกติ...ในยามบ่ายสองของวันธรรมดาๆวันหนึ่งในแดนสิบสอง
    จะแปลกไปบ้างก็ตรงร่างของใครสักคนที่ผมเคยคุ้นนั่งกอดอกจับจ้องมาจากนอกห้องเรียน หน้าตาออกจะบูดบึ้งเมื่อผู้คุมไม่ยอมให้ผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามาในห้องเรียนวิชาดนตรี..
     เหลือบมองคนที่เข้ามานั่งข้างในไม่ได้ก็ยังอุตส่าห์ไปจับจองร่มไม้หน้าห้องเรียน แล้วเรียกพรรคพวกไปลากเอาเจ้าม้าหินอ่อนผู้โชคร้ายมาใช้เป็นที่นั่ง ส่งสายตาวาวๆจ้องมองมาภายในอาคารจนชาวบ้านเขาเกร็งกันเป็นแถบๆ เพราะไม่รู้ว่าวันนี้พี่โตแกผีเข้าหรืออะไรยังไงถึงได้นึกมานั่งอยู่ตรงนี้ ....มานั่งจ้องคนเขาจะซ้อมดนตรีกันแบบไม่ให้คลาดสายตา..
       อาจารย์ธีระถอนหายใจเบาๆเมื่อนักโทษรายหนึ่งนั้นเล่นจบไป ได้ยินเสียงเอ่ยปากบอกให้ฝึกซ้อมแบบเนือยๆ ขณะที่ผมพลิกโน๊ตเพลง kiss in the rain  แล้ววางลงบนที่วางอีกครั้ง ด้วยวันนี้ตั้งใจว่าจะเล่นเพลงนี้เพื่อฝึกซ้อม..
       " สมาธิเสียหมด " เสียงคนสอนบ่นเบาๆทำให้ผมที่กำลังเอาไวโอลินพาดบ่าชะงัก...มองหน้าอาจารย์ธีระงงๆ
       "....ก็มานั่งอยู่อย่างนั้น ใครเขาก็นึกว่าทำอะไรไม่ถูกตาเข้า พาลจะเกร็งจนคิดอะไรไม่ออกไปใหญ่ " คำกล่าวหานั้นมาพร้อมกับสายตาเชิงตำหนิตรงแน่วไปยังชายหนุ่มที่คุณก็รู้ว่าใครแล้วถอนใจยาว ไม่วายทิ้งหางตาเป็นคำถามมาใส่ผมราวกับเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดเสียอย่างนั้น อะไรกันฟ่ะ
       " ช่วยไล่ๆออกไปได้ไหม ? "
       " ....... " เอางั้นจริงเหรอ? จะเอางั้นจริงดิ อยากให้ผมโดนกระทืบหรืออยากจะโดนกระทืบเองล่ะครับอาจารย์ธีระ..
คิดจะขัดใจพี่โตแกต้องดูแลเวรตัวเองด้วยนะครับ
      ผมเหลือกตามองชายหนุ่มตรงหน้าแล้วได้แต่นิ่งไม่ตอบคำ ท่าทีฝ่ายนั้นก็คงรู้ดีว่าเราต่างไร้ปัญญาจะจัดการอะไร
กับบอสตัวนี้พอๆกัน จึงได้แต่บ่นงึมและถอนหายใจเท่านั้น ไม่มีทางจะไล่พี่โตออกไปไหนได้ เพราะมันก็ไม่ได้ผิดกฏหรืออะไร พี่โตไม่ได้เข้ามายุ่งยามข้างในห้องซ้อม ก็แค่นั่งฟังดนตรีแค่นั้น ต่อให้นักโทษรายอื่นจะเกร็งจนเยี่ยวราด มันก็ไม่อาจใช้เป็นสาเหตุการไล่พี่โตออกจากอาณาบริเวณนี้อยู่ดี
        คิดแล้วก็โคลงหัว ไม่รู้ว่าพี่โตเป็นอะไรขึ้นมานะช่วงนี้...นับแต่ผมกลับมาจากขังเดี่ยวเมื่อสองวันก่อน พี่โตก็มีท่าทีแปลกไปจนผิดหูผิดตา หลังจาก...เอ่อ...บอกว่ารักกันให้ดีใจแล้ว อีกวันพี่โตก็ไปหาป๋าคาดว่าน่าจะเอ่ยปากให้ฝ่ายนั้นจัดการเรื่องพัศดีให้แน่ๆ เพราะตอนนี้ผมยังไม่ถูกเรียกไปสอบสวนหรือทำอะไรอีก  แล้วจากนั้น...อ่า พี่โตก็แปลกไป...มันก็ไม่ใช่การทำตัวแปลกไปแบบ...ผิดปกติหรือชวนสงสัยหรอกนะ แต่ว่ามันเป็นการผิดปกติไปในแง่ของความหวานเอาใจใส่กันและตามติดชนิดไม่ยอมให้ผมคลาดสายตาไปไหนอีกแล้ว กระทั่งมาซ้อมไวโอลิน ยังตามมาและนั่งเฝ้าแถมสั่งให้ผมซ้อมให้เห็นเสียด้วย..
       บางที....เหตุการณ์ที่ผมถูกพาตัวไปโดยที่พี่โตไม่รู้ และเหตุการณ์ที่เราได้แต่เฝ้าคิดถึงกันและกันโดยทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น อาจจะส่งผลกระทบในใจของผู้ชายที่ผม...รัก... มากกว่าที่คิดก็ได้.. ใช่ไหมล่ะ โดยเฉพาะเมื่อผมเป็นคนรัก...ของพี่โตด้วยแล้ว...

เผลอยิ้มแล้วกดน้ำหนักมือขึ้นอีกนิดทำเอาผิดคีย์จนต้องสะดุ้งไอ้เนมหน้าแดงจัดทั้งด้วยความเขินปนกับความอับอายต่อสายตาตำหนิของอาจารย์ธีระนึกก่นด่าตัวเองสักสามสี่รอบฐานคิดฟุ้งซ่านจนเป็นผลต่อการฝึกซ้อม
    อ่ะ แต่มันไม่ใช่ความผิดผมนะก็ใครบอกให้พี่โตมันมานั่งอยู่ตรงหน้านี่ล่ะ ใครบอกให้พี่โตมายิ้มแป้น ทำตาหวาน

เท้าคางมองหน้าไอ้เนมด้วยสายตาแบบนั้นกันเล่า...โอ๊ยมันเขินนะเฟ้ย แถมยังสุขสุดๆ อ้ากก บ้าไปแล้ว

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

snooperio

ติดตามติดตามครับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

แล้วก็รักกันหมดใจ

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ