Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 20

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   โอ้โห...ไอติมกะทิไม่ได้ทานมาเป็นสิบปี ก็พวกที่ขายๆ อยู่ใส่นมทั้งนั้น ใครมันจะไปทานลง
   ตอนแรกผมไม่อยากทานนักหรอกบ่นกระปอดกระแปดว่าใส่นมบ้างล่ะ ดูไม่น่าอร่อยบ้างล่ะนายนพรัตน์ก็คะยั้นคะยอจะให้ทานให้ได้ บอกว่าเดี๋ยวจะป้อนให้ อืม..ถึงผมจะอายุมากผ่านอะไรมาเยอะ แต่หนังหน้ายังไม่หนาพอให้เด็กมาป้อนไอติมให้หรอกนะผมเลยคว้าจากมือเขา แล้วตักเข้าปากให้รู้แล้วรู้เรื่อง
   เออ... แต่มันเป็นไอติมกะทิจริงๆ นั่นแหละ

เออ... แต่มันเป็นไอติมกะทิจริงๆ นั่นแหละ
   คงเพราะไม่ได้ทานมานานมากแล้ว พอลิ้นมันคุ้นว่าเป็นรสดั้งเดิม ปากมันเลยพลอยหยุดไม่ได้ไปด้วย เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นเจ้านพรัตน์ยิ้มแก้มแทบปริ จะยิ้มอะไรกันนักกันหนา ก็แค่คนกินไอติม ยิ้มบ่อยๆ ผมก็ชักเขินเป็นเหมือนกันนะ
   “จะทานอีกรึเปล่าครับ” เขาถามก่อนที่ผมจะขูดถ้วย ผมทำวางมาด แกล้งลืมๆ ไปซะว่าเมื่อครู่ตัวเองบ่นอะไรออกไป แล้วพูดนิ่งๆ
“เอาสิ แต่ไม่ต้องเสียเวลาเดินไปซื้อหรอก เดี๋ยวจ่ายค่าน้ำแล้วเดินไปด้วยกันก็ได้”
   ถึงผมจะอยากทานอีก แต่ไม่ขนาดต้องให้เขาเดินไปเดินมาจนเหงื่อท่วม ดังนั้นพอจ่ายค่าน้ำเสร็จ ผมก็เตรียมไปหาแหล่งที่มาของไอติมกะทิ เจ้านพรัตน์ก็รอบคอบเหมือนเคย จับมือผมไว้แน่น ท่าจะกลัวต้องไปประกาศหาคนหาย ผมก็จับแน่น เพราะไม่อยากกลายเป็นคนแก่หลงทางเหมือนกัน
   หมดไอติมกะทิไปสองถ้วย ผมอารมณ์ดีพอจะดูนั่นดูนี่ตามทางที่เดินไป มาเดินที่ร้อนๆ แบบนี้ต้องประทังชีวิตด้วยของเย็นๆ สิ ดังนั้น พอเจอไอติมหวานเย็นที่ใส่ถังสเตนเลส ผมก็เลยซื้อมาอีกห้าแท่ง เดินไปทานไอติมไปอย่างกับกลับไปตอนอายุสิบกว่าๆ
   เพราะกลัวหลง แต่จับมือกันจะถือจะทานอะไรก็ไม่สะดวก เราเลยแก้ปัญหาด้วยการให้อีกคนหนึ่งถือ อีกคนหนึ่งป้อน ผมถือศักดิ์ว่าอายุเยอะกว่า ยังไงต้องเป็นคนป้อน ดังนั้นเจ้านพรัตน์เลยได้หน้าที่ถือของไปตามระเบียบ
   เพราะอย่างนั้น ก่อนจะหาตุ๊กตาแมวเจอ เราสองคนก็ต้องแวะเข้าห้องน้ำเพราะผมทำไอติมหยดบ้าง เลอะหน้าเจ้านพรัตน์บ้าง เพราะไม่เคยมีประสบการณ์ป้อนอะไรให้ใครมาก่อนด้วยล่ะ แล้วก็พะวงว่าต้องกัดจากด้านข้างเท่านั้น เผื่อสะดุดหรืออะไรจะได้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะถูกไม้เสียบไอติมทิ่มตอนอายุยี่สิบกว่าๆ
   ผมรู้สึกผิดพอสมควร ที่ทำหน้าเขาเลอะ แถมยังเลอะเสื้อด้วยนิดหน่อย เลยหยิบผ้าเช็ดหน้ามาจะซับหน้าให้ตอนเขาล้างหน้าเสร็จ สงสัยนพรัตน์จะนึกตรงกัน ตอนที่ผมเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นแตะหน้าเขา มือเขาก็จับลงบนมือผมพอดี พออยู่ท่านี้ ผมก็ถูกบังคับกลายๆ ให้ต้องยืนจ้องหน้ากับเขา
   พอเห็นดวงตาสีดำเหมือนแมวคู่นั้น หัวใจผมก็เต้นแรงอีกแล้ว
   นพรัตน์บีบมือผมเบาๆ จากนั้นก็ขยับริมฝีปากเข้าหาผ้าเช็ดหน้า แต่คงขยับเลยไปนิด มันเลยแตะลงบนมือผมแทน
   ทั้งๆ ที่มันเป็นเรื่องบังเอิญแท้ๆ แต่วินาทีนั้นหัวใจผมเต้นแรงกว่าเดิม
   นพรัตน์เงยหน้าขึ้นมา และคลี่ยิ้มบางๆ ให้ผม
   “ไปหาแมวกันต่อเถอะครับ”
   นั่นแหละ ผมถึงได้สติ เรากลับออกมาจากห้องน้ำ ตั้งหน้าตั้งตาค้นหาเป้าหมายเดิมกันอีกรอบ กว่าจะถึงร้านขาย
มือของเราทั้งคู่ก็ชุ่มเหงื่อ
   เกิดมาผมเพิ่งเคยจับมือใครแน่นขนาดนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละ...
   หลังจากเช็ดมือและยืนให้หายร้อนกันได้พักหนึ่ง ผมก็เจอปัญหาใหม่
   อย่างที่บอกไปว่ามันเป็นกระถางกระบองเพชรกระถางเล็กๆ ดังนั้น แมวที่ประดับอยู่ด้านในมันก็เล็ก ตอนนั้นที่ผมมองเห็นเพราะใส่แว่นสายตาอยู่ แต่นั่นมันในที่ทำงาน แถมในห้องผม ถ้าจะมีคนเห็นก็มีแต่ไอ้เจ้านพรัตน์กับอาจารีย์สองคนนี่แหละ ผมเพิ่งอายุสี่สิบกว่า การต้องมาใส่แว่นเวลาเลือกของเล็กๆ นี่โคตรจะประจานสังขารตัวเองเลย ผมยังไม่แก่แค่สายตายาวเกินวัย แต่ใครจะเข้าใจผมไหมล่ะ
   เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเข้าใจแน่นอน ผมก็ดึงดันจะเลือกตุ๊กตาแมวทั้งๆ ที่ไม่ได้ใส่แว่น พอหยิบลงไปตะกร้าแรก เจ้านพรัตน์ก็ทักขึ้นทันที
“นั่นเต่านะครับ”
   “เออ รู้แล้ว” ผมพูดเสียงขรึม
“กำลังจะดูว่าเอาเต่าไปเพิ่มด้วยดีรึเปล่า”
   ถึงผมจะมองเต่าไม่เห็น แต่หน้านายนพรัตน์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ น่ะ ผมเห็นชัดแจ๋วเลย เห็นด้วยนะว่าแอบหัวเราะอยู่ ผมเชิดหน้าใส่เขาตามเรื่อง แล้วเดินไปอีกตะกร้า ไอ้เม็ดลางๆ เล็กๆ พวกนั้นคงเป็นแมวหรอก ดูจากสีเอานะ
   “คุณไพฑูรย์ นั่นปลานะครับ”
   “เออ รู้แล้ว” ผมเริ่มเสียงขุ่น หยุดทักสักทีสิเจ้าเด็กบ้า คลำเอาเดี๋ยวก็รู้แล้วว่าปลา จะรีบทักทำไมนะ
   “เดี๋ยวผมหยิบแมวให้ดีกว่า” หมอนั่นว่า เห็นนะว่าแอบหัวเราะอยู่ ไม่สายตายาวบ้างให้มันรู้ไป ไว้เขามีวันนั้นเมื่อไหร่ผมจะมาเยาะเย้ยเขาบ้าง แต่ผมจะอยู่ถึงวันนั้นรึ? แล้วเขาจะอยู่กับผมถึงวันนั้นรึเปล่า?
   “นี่ครับแมว” เจ้านพรัตน์พูดและยัดอะไรใส่มือผม ยังไม่ทันที่ผมจะคลำรู้ว่าอะไรแน่ หมอนั่นก็ขยับมากระซิบข้างหู “หยิบแว่นขึ้นมาใส่ก็ได้นะ ผมไม่ล้อคุณหรอก”
   ผมถลึงตามองเขา เจ้าตัวจึงพูดต่อ
“ผมอยากให้คุณเลือกแมวตัวที่น่ารักที่สุด มันจะได้ออกลูกออกหลานน่ารักๆ ออกมาไง”
   เชื่อเลย มันก็แค่คำพูดตลกๆ ของพวกเด็กๆ เท่านั้นแหละ ถึงอย่างนั้น ผมก็ยอมล้วงแว่นตาออกมา ไม่ใช่กลัวลูกแมวเซรามิกไม่สวยนะ ผมกลัวพวกสายตาดีคนอื่นมาที่โต๊ะผม แล้วทักว่าทำไมแมวอีกตัวน่าเกลียดจัง หึ... แบบนั้นผมยอมไม่ได้หรอก
   ในที่สุดผมก็เห็นแมวเซรามิกตัวเล็กๆ พวกนั้นสักที มันอยู่ในตะกร้าเล็กๆ ตรงหน้าร้านนั่นแหละ ถ้าเป็นงงเป็นงูมันคงฉกผมไปแล้ว
   ผมตั้งหน้าตั้งตาเลือกแมวเซรามิกไปประกบคู่กับตัวเดิมที่อยู่บนโต๊ะ กะว่าถ้าใครเดินมาเห็นต้องทักตัวที่ผมเลือกก่อนแน่นอน แต่เลือกอยู่นานจนเหงื่อท่วมก็ยังหาตัวที่ถูกใจไม่ได้สักที ผมมันคนช่างติมาแต่ไหนแต่ไร หยิบตัวไหนขึ้นมาก็เห็นแต่จุดบกพร่อง แล้วทำไมผมถึงรู้สึกว่าแมวตัวที่อยู่บนกระถางมันน่ารักนะ พอเริ่มทนร้อนไม่ไหว ผมก็หันไปหานายนพรัตน์ ออกปากขอแมวตัวแรกที่เขาหยิบมาให้ผม เออ.. ตัวนี้น่ารัก... เอาน่ะ ถึงผมไม่ได้หยิบเอง แต่ผมก็เลือกดูตัวอื่นๆ แล้ว ตัวนี้แหละดูดีที่สุด
   “เอาตัวนี้แหละ” ผมว่า เขาแบมืออีกข้างที่มีเต่ากับปลา แล้วถามต่อ
“แล้วพวกนี้ล่ะครับ”
   “จะเอาไปทำไม แค่แมวในดงกระบองเพชรก็ประหลาดแล้ว”
   ผมเห็นเขากลั้นหัวเราะ ไอ้เด็กคนนี้นี่ เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะหัดลืมๆ ไปบ้างก็ได้
   เลือกแมวได้ เราก็ออกมาหาอะไรเย็นๆ ทานกันต่อ พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำแล้ว แดดเลยไม่ค่อยแรงเท่าไหร่ พอนายนพรัตน์ชวนนั่งตรงร้านที่เป็นร่ม ผมเลยพอจะตกลงนั่งไปได้
   นพรัตน์สั่งน้ำแข็งไสมาสองที่ ขณะที่ผมนั่งตักน้ำแข็งไป พิจารณาโครงหน้าของเขาไปอย่างคนที่ไม่รู้ว่าจะเอาสายตาไปทำอะไร เสียงใครสักคนก็ดังขึ้น
   “ตรงนี้ว่างรึเปล่าครับ”
   ผมเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าเป็นชายหนุ่มอายุสักยี่สิบเก้าสามสิบ แต่งตัวระบุได้ว่าไม่ใช่ชายแท้แน่นอน ผมกวาดตามองโต๊ะรอบๆ และพบว่าไม่ว่างสักโต๊ะจริงๆ แม้จะรู้สึกว่าโต๊ะที่มีคนนั่งคนเดียวก็มีทำไมไม่ไปนั่ง แต่จะออกปากแบบนั้นก็ใช่ที่ ผมเลยพยักหน้า
   ผู้ชายคนนั้นนั่งแล้วก็สั่งน้ำแข็งไสมาทานเหมือนกัน ทานไปได้สักครู่ ผมก็เห็นเจ้านพรัตน์มีสีหน้าอึดอัด อืม.. ตั้งแต่เขาเริ่มไปไหนมาไหนกับผม นี่เป็นครั้งแรกล่ะมั้งที่มีคนอื่นมาแทรก ถึงจะแค่ไม่มีที่นั่งก็เถอะ ผมเห็นหน้าเขาแล้วไม่รู้จะขำหรือสงสารดี เด็กๆ นี่นะ เรื่องแค่นี้ก็หัดทนๆ หน่อยสิ
   ผู้ชายคนนั้นทานน้ำแข็งไสหมด ก็ล้วงเอาบัตรอะไรสักอย่างออกมา แล้วเริ่มแนะนำตัว
“ผมชื่อสุรัตน์ ทำงานเป็นเอเจนซี่อยู่บริษัท Q น่ะครับ เรากำลังหานายแบบไปถ่ายแฟชั่นลงนิตยาสารที่กำลังจะออกใหม่เดือนหน้า แล้วผมว่าน้องชายคุณดูเหมาะมากทีเดียว”
   เขาหันไปทางนพรัตน์ ซึ่งดูมีสีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด เจ้าหมอนั่นมองมาทางผมเหมือนจะขอร้องให้ช่วย ผมนึกสงสัยอยู่ในใจ เด็กนี่ก็แปลก งานแบบนี้มีแต่คนวิ่งเข้าหา ทำสบายๆ แท้ๆ แต่ดันทำท่าไม่อยากรับเสียเต็มประดา ถึงกระนั้นในฐานะผู้ใหญ่ ลองถูกขอร้องทางสายตาแบบนี้คงจะปฏิเสธไม่ได้อีกนั่นแหละ
   “เขาต้องทำงานนะครับ ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น” ผมตอบ สุรัตน์พยายามยิ้มอย่างผูกมิตร แล้วพูดต่อ
“ไม่รบกวนเวลางานหรอกครับ ถ่ายช่วงวันหยุดก็ได้ ใช้เวลาไม่นาน รายได้ก็ดีด้วย”
   ผมหันกลับไปหานายนพรัตน์อีกรอบ เจ้าตัวยังทำหน้าปฏิเสธเช่นเดิม ผมนึกสงสัยว่าทำไมผมต้องมาตอบคำถามแทนเขาด้วยนะ หมอนี่ชวนเขา ไม่ได้ชวนผมสักหน่อย
   “น้องชายผมคงไม่สะดวก” ผมว่า และเห็นนพรัตน์เม้มปากเหมือนอดทนอะไรสักอย่าง สุรัตน์พูดขึ้นต่อ
“ไปลองดูสักครั้งก็ได้ครับ ไม่เสียหายอะไร ผมมีทีมมาด้วย กำลังถ่ายกันอยู่ตรงมุมทางโน้น ถ้ายังไง แวะไปสักครู่ได้รึเปล่าครับ ชอบไม่ชอบเดี๋ยวค่อยว่ากัน”
   โอ้โห...ตื้อน่าดู แต่ทำไมต้องมาตื้อเอากับผมด้วยล่ะ คงเห็นว่าผมดูเป็นพี่ชายของเขาล่ะมั้ง เลยคิดว่าเข้าทางผมน่าจะง่ายกว่า ผมมองนพรัตน์อีกรอบ เจ้าตัวสั่นศีรษะ
   “ผมไม่ไปหรอก ผมไม่ชอบงานแบบนั้น” เขาตอบออกมาในที่สุด คราวนี้สุรัตน์เลยหันไปพูดถูกคนสักที
   “น้องไปลองดูก่อนไม่เสียหายอะไรนี่ครับ พี่ชายไม่ว่าหรอก”
   “เขาไม่ใช่พี่ชายผม” นพรัตน์ตอบออกมา ผมอึ้ง แต่เจ้าสุรัตน์ดูอึ้งกว่า
“งั้น...”
   เออ ทำงานมาผมไม่เคยเห็นนพรัตน์มองคนด้วยสายตาแบบนี้เลย ทำงานกันได้สี่ห้าเดือน เจ้าหมอนี่เลียนแบบท่ามองคนของผมมาหรือไงนะ สุรัตน์อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่พักหนึ่ง จึงพูดต่อ
“งั้น.. ขอโทษที่มารบกวนนะครับ” เขาพูด และลุกหายออกไป นพรัตน์ถอนหายใจเฮือก
   “ผมเบื่อไอ้พวกนี้สุดๆ เลย” เขาว่า ผมเคยได้ยินเขาบ่นเบื่อใครเป็นครั้งแรกนี่แหละ
   “โดนแบบนี้บ่อยหรือไง” ผมถาม เจ้าตัวพยักหน้า ทำหน้าเซ็งๆ
“จะทานต่อรึเปล่าครับ?”
   “อือ ก็ยังไม่หมดนี่” ผมว่า นพรัตน์พยักหน้า แต่ท่าทางดูไม่ค่อยสบายใจ ผมทานไปได้สองคำ เลยพูดขึ้นมาอีก
“นี่ ถ้าอยากไปลองถ่ายแบบน่ะ ไปเถอะ ผมไม่ว่าอะไรหรอก”
   “ผมไม่ไปหรอก”
   “อ้าว แล้วทำไมหน้าง้ำหน้างอแบบนั้นล่ะ”
   นพรัตน์เงียบไปพักหนึ่ง มองหน้าผม ในที่สุดก็ถามขึ้น
“คุณคิดอย่างที่คุณพูดกับเขาจริงๆ หรือ?”
   ผมทำหน้างงบ้าง
“อะไรของคุณน่ะ”
   “ก็ที่ว่าผมเป็นน้องชาย”
   ผมขำพรืดออกมา
“ผมไม่มีน้องชายเด็กขนาดคุณหรอก”
   นั่นแหละ นพรัตน์ถึงยิ้มออกมาได้ ผมเลยพูดต่อ
“แต่ถ้าหลานล่ะไม่แน่”
   “ไม่เอา หลานผมก็ไม่เป็น” เขาว่า ผมทำหน้าสงสัย
“งั้นจะเป็นอะไร? ลูก?”
   “ลูกก็ไม่เอา...”
   “.......................”
   “คุณไม่รู้จริงๆ หรือว่าผมอยากเป็นอะไรกับคุณ”
   “...................” ผมอึ้ง หัวใจเต้นตุบๆ พยายามไม่นึกว่าเขาจะพูดอะไรออกมา ก้มหน้าก้มตาทานน้ำแข็งไสต่อ ทานไปได้สักพัก ผมก็เหลือบตาขึ้นมอง และเห็นนพรัตน์จ้องผมเขม็ง ผมรู้สึกร้อนใจแปลกๆ เลยพูดออกไป
“น้ำแข็งไสไม่รีบทาน เดี๋ยวมันละลายเอานะ”
   “อือ..” ทางนั้นส่งเสียง แต่ก็ยังจ้องผมอยู่ ในที่สุดผมก็พูดออกไปอย่างทนไม่ไหว
“คุณนพ ผมเตือนคุณไว้ก่อนนะอย่าได้คิดอะไรที่คุณจะต้องเสียใจทีหลังเป็นอันขาดผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่ากับคนอายุมากกว่าคุณเลิกหวังจะดีกว่า”
   “ทำไมผมต้องเลิกหวังด้วยล่ะ?”
   “........................”
   “คุณไพฑูรย์”
   “อะไร? ถ้าพูดไม่เข้าหูผมเตรียมกลับคนเดียวเลยนะ” ผมเตรียมรบทัพจับศึกเต็มที่เจ้านพรัตย์ยิ้มน้อยๆ แล้วพูดต่อ

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

อั่นแน่คุณไพของเราโดนบอกรักซะแล้ว

joojubjub

ขอบคุนมากๆคร้าบ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

dragonzeus

ขอบใจนะครับ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

อย่าใจแข็งเลยครับ

imboon

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

tazman

ลุ้นๆ

auto101

ขอบคุณครับ