Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “คุณไพฑูรย์!?”
   บ้าชิบ ถึงเพิ่งจะได้ยินเสียงแค่ไม่กี่ครั้งแต่ผมคงจำเสียงไอ้เด็กบ้านี่ไปจนวันตาย จะเข้ามาหัดเคาะประตูไม่เป็นหรือไง โอ๊ยทำไมต้องเข้ามาเห็นผมในสภาพนี้ด้วยนะ
   ด้วยอารามความโมโห บวกความอายผมเตรียมจะลุกขึ้นแล้วด่าเสียให้เข็ดแต่ผมคงจะโกรธจนลืมไปว่าตัวเองทำลังทำท่าอะไรอยู่ไอ้การพยายามจะทำแบบนั้นเลยกลายเป็นว่าทำให้ผมเสียหลักแทน
   กร๊อบ!
โอ๊ย หลังที่ผมอุตส่าห์จัดการให้หายเป็นปกติแล้วแท้ๆ ไอ้เสียงที่ดังทำเอาผมใจหายวูบ ยังไม่ทันคิดว่าตัวเองจะล้มลงไปกระแทกแบบไหน ใครคนหนึ่งก็ช้อนตัวผมเอาไว้
   “ไม่เป็นอะไรนะครับ?”
   ไม่เป็นอะไรบ้านแกน่ะสิ! ผมล่ะอยากจะด่าออกไปจริงๆ หน้าของนายนพรัตน์ดูจะตื่นๆ อยู่สักหน่อยตอนที่อุ้มผมขึ้นมา
   “เจ็บมากหรือครับ?” เขาถามอย่างตกใจ พลางยกมือขึ้นเช็ดหางตาผม อ้อ คงคิดว่าผมเจ็บจนน้ำตาเล็ดล่ะสิ ไม่ใช่หรอกนะ ผมอายจนน้ำตาร่วงต่างหากล่ะ
   “ผมเรียกรถพยาบาลดีกว่า” ทางนั้นพูดต่อ ผมล่ะอยากจะบ้าตายจริงๆ ทำไมวันนี้ถึงได้ซวยสุดๆ แบบนี้นะ
   “ไม่ต้อง!” ผมพูดออกไป พยายามจะลดเสียงไม่ให้ถึงขั้นตวาด ก่อนจะผลักเขาออก แล้วก็ต้องกัดฟันกรอดเพราะอาการเจ็บ
   “คุณหลังยอกนี่ ไปหาหมอเถอะนะครับ” เขาว่า ผมเหลือบตาไปมองเขาเชิงตำหนิ ก่อนจะพาดตัวเองเข้ากับโต๊ะทำงาน เพราะลากสังขารไปไหนไม่ไหว
   โอ๊ย หลังผม โอ๊ย หน้าผม...
   ผมพาดตัวลงบนโต๊ะทำงานเหมือนพวกเด็กขี้เกียจสันหลังยาวไม่อยากไปเรียน แต่จริงๆ คือสันหลังของผมไม่ยาว แต่ยอกต่างหาก โชคดีที่โต๊ะทำงานผมสูง พอพาดตัวลงไปแล้วเลยรู้สึกดีขึ้นหน่อย อันที่จริงผมก็ไม่อยากทำท่านี้ต่อหน้าคนอื่นหรอก แต่มันเจ็บมากจริงๆ แล้วผมก็ไม่อยากถูกกอดเอาไว้แบบนั้นด้วย
   “คุณไพฑูรย์ ผมโทรเรียกรถพยาบาลนะ”
   “ไม่ต้อง!” ผมพูด ทั้งๆ ที่ยังพาดตัวอยู่แบบนั้นแหละ เหมือนเขาจะเดินเข้ามาใกล้ พูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “แต่คุณดูจะเจ็บมากนี่ เกิดเป็นกระดูกทับเส้นประสาทกลายเป็นอัมพาตจะแย่เอานะครับ”
   โอ๊ย คนยิ่งเจ็บๆ ยังจะมาพูดแบบนี้อีก ถ้าฉันจะเป็นอัมพาตล่ะก็ เพราะนายนั่นแหละ
   แต่ในฐานะคนที่มีอายุเยอะกว่า ผมควรจะพูดให้เขาเลิกวิตกจริตกับอาการของผมเสียที
   “ผมไม่เป็นอะไรหรอก แค่หลังเคล็ดนิดหน่อย” ผมว่า พยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด นพรัตน์ขยับเข้ามาใกล้อีก ก่อนจะโน้มหน้าลงมามองผมที่นอนพาดตัวครึ่งหนึ่งอยู่บนโต๊ะทำงานด้วยสายตาไม่เชื่อถือ ดังนั้น ผมจึงยันตัวลุกขึ้น
   อื้อหือ... เจ็บซะไม่มี...
   หน้าผมคงเหยเกอย่างไม่ต้องปิดบังกันอีก นพรัตน์ถลันเข้ามาประคองผมอีกรอบ และถูกผมผลักออกไปอีก ผมพยายามตั้งตัวอีกครั้ง ประเมินอาการของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ ก้มตัวลง
   กรึ๊บ....
   เสียงกระดูกขยับเข้าที่ทำเอาผมระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ผมกำลังทำท่าง่ายๆ ที่แค่เอามือแตะพื้นทั้งๆ ที่ขายังยืนตรงอยู่ เพื่อกันความผิดพลาด ผมจึงขยับตัวลงคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะยันตัวให้ตรง แล้วค่อยลุกขึ้น จากนั้นก็ได้เวลามาไล่เบี้ยหาความผิดกับไอ้หนุ่มที่ยืนดูอยู่
   “โห...คุณเล่นโยคะด้วยหรือ?” เขาพูดอย่างตื่นเต้น ไม่ได้ดูสำนักผิดกับสิ่งที่ทำเลยสักนิด ผมตีสีหน้าถมึงทึงใส่เขา และไม่สนใจจะตอบคำถามไร้สาระนั้น
   “บ้านไม่มีใครสอนหรือไงว่าถ้าจะเปิดประตูเข้ามาห้องคนอื่นให้เคาะก่อน”
   นพรัตน์หน้าเจื่อนลงทันที แต่ก็ยังใจแข็งสบตาผม ก่อนจะตอบออกมา
“ก็ผมคิดว่านี่เป็นห้องทำงานผมนี่ครับ”
   ผมมองเขา และนึกขึ้นได้ว่าโต๊ะทำงานเขาอยู่ในห้องผมนี่นา อีกอย่าง คงไม่มีใครนึกว่าเจ้านายตัวเองจะทำท่าบ้าๆ บอๆ แบบนี้ตอนอยู่คนเดียวในห้อง
   ผมขบริมฝีปาก ไอ้โกรธนะโกรธอยู่หรอก อายก็อาย แต่จะโวยวายโทษเขาไปหมดก็ใช่ที่ เอาเข้าจริงเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย โมโหไปก็เหมือนเด็กที่พยายามจะกลบความผิดของตัวเอง พอคิดได้อย่างนั้น ผมก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
   “เอาเถอะ ถือว่ามันเป็นเรื่องไม่คาดคิดก็แล้วกัน วันหลังอย่าลืมเคาะประตูก่อนล่ะ”
   “ครับ ขอโทษนะครับ” นพรัตน์ตอบ ผมพยักหน้าให้เขา
   “ว่าแต่ คุณแวะกลับมาทำไมน่ะ?” ผมถามถึงประเด็นที่ทำให้เขาเปิดประตูเข้ามาทั้งๆ ที่ยังออกไปไม่นานเท่าไหร่ นพรัตน์มองหน้าผม แล้วตอบเขินๆ
   “คือ...ผมมาคิดว่า ผมทำงานเป็นผู้ช่วยคุณ ผมเห็นคุณดูจะเจ็บๆ หลัง เลยคิดว่าน่าจะเข้ามาดูอาการคุณก่อน เรื่องแนะนำตัวน่ะ ไว้ทีหลังก็ได้”
   “อ้อ..” พอคิดว่ามีเด็กอายุรุ่นลูกมาเป็นห่วงแบบนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี นี่ผมดูอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรือ?
   “ขอบใจนะ ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะ คุณไปเถอะ”
   นพรัตน์พยักหน้า แต่ยังคงยืนนิ่ง จนผมต้องพูดต่อ “มีอะไรอีกล่ะ?”
   “เอ่อ...ถ้าไม่รบกวนมาก คุณไปกับผมได้ไหมครับ จะได้แนะนำงานไปด้วยเลย”
“โอ้โห ลุงไพฑูรย์ พาน้องใหม่มาแนะนำหรือครับเนี่ย” ชายหนุ่มอายุราวๆ สามสิบสองสามสิบสามเอ่ยทักผมอย่างอารมณ์ดี ตอนที่ผมไปถึงแผนกของเขา ผมตีสีหน้าเหมือนรูปปั้นสิงโตหน้าวัด ก่อนจะพูดออกไป
   “นี่คุณนพรัตน์ ผู้ช่วยของผม”
   “โอ้โห...ยังเด็กอยู่เลย เขาไม่ใช่ลูกลับๆ ของลุงแน่นะ”
   ผมไม่ต่อปากต่อคำกับเขา แต่ให้เลือกได้ ผมอยากสาปให้เขาเป็นใบ้ไปตอนนี้เลย
   “นี่คุณพัชระ หัวหน้าแผนกไอทีของที่นี่ ไม่รู้คุณพชรเคยเล่าเรื่องเขาให้คุณฟังรึเปล่า สมัยทำงานอยู่ที่นี่ พวกเขาสนิทกันมากเลย” ผมพูด และนึกในใจว่าเจ้าคู่นี้เข้ากันได้ดีโดยเฉพาะเรื่องความปากหมานี่แหละ นพรัตน์ยกมือขึ้นไหว้คนที่ผมเพิ่งแนะนำไป และพูดขึ้นบ้าง
   “พี่นัทพูดถึงคุณให้ผมฟังด้วยนะครับ บอกว่าคุณน่ะเฮี้ยวน่าดู”
   “อ้อ นายคงเป็นเจ้าเปี๊ยกที่เขาพูดถึงบ่อยๆ ล่ะสิ นึกไงมาทำงานที่นี่เนี่ย แถมยังมาเป็นผู้ช่วยลุงอีก นัทไม่ได้บอกนายหรือไง ว่าลุงแกโคตรเฮี๊ยบ”
   ผมยืนฟังเจ้าสองตัวนี่พูดข้ามหัวด้วยอารมณ์เหมือนคนพยายามเอาผ้าชุบน้ำโปะกาต้มน้ำร้อนที่ตั้งไฟเอาไว้ เพื่อไม่ให้มันร้องปู๊นๆ ออกมา
   “ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งครับ” นพรัตน์พูดตอบ ไม่รู้เขากำลังนึกถึงเรื่องน่าอายเมื่อครู่ของผมอยู่หรือเปล่า อุณหภูมิอารมณ์ของผมเริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆ ได้ยินเสียงพัชระพูดเย้า
   “นั่น ลุงแกเริ่มเทอโมมิเตอร์ขึ้นอีกแล้ว นพ นายดูแลแกดีๆ หน่อยนะ เดี๋ยวเกิดโมโหจนหน้ามืด เป็นลมเป็นแล้งไป คนที่นี่คงเหงาน่าดู ไม่เห็นแกเดินตรวจงานวันไหนแล้วหลังมันโล่งๆ พิกล”
   “คุณพัชระ คุณแอบโหลดวีดิโอลามกโดยใช้อินเตอร์เน็ตบริษัทอีกแล้วหรือไง?” ผมรู้สึกว่าควรจะปรามเขาบ้างแล้ว
พัชระทำงานเป็นหัวหน้าแผนกไอที มีลูกน้องอยู่ราวๆ สองสามคน เขาทำงานดีมากยกเว้นเรื่องปากหมาและแอบอู้ในบางครั้ง
   “โธ่ ลุงครับ นั่นมันเรื่องตั้งนานมาแล้ว ลุงไม่ดูก็อย่ามาว่าคนอื่นสิครับ อีกอย่าง ผมโหลดมานิดหน่อย ไม่ได้ทำการค้านะ”
   “ถ้าคุณโหลดมาทำการค้า ผมคงไล่คุณออกไปแล้วล่ะ” ผมว่า นายพัชระหัวเราะชอบใจ ก่อนจะพูดต่อ
“ว่างๆ ผมจะโหลดหนังเกย์เผื่อลุง บางทีลุงน่าจะปลดปล่อยบ้างนะ”
   ผมมองเขา ก่อนจะพูดเสียงขุ่น
“คุณพัชระ จะล้อเล่นให้มันมีขอบเขตหน่อยนะ”
   นายพัชระห่อไหล่ ทำท่าว่ากลัวเสียเต็มประดา ก่อนจะหันไปสะกิดนพรัตน์
“นพ ดูแลลุงแกหน่อยนะ ช่วงนี้อากาศร้อนๆ อย่าให้แกไปกัดใครเข้าล่ะ”
   ก่อนที่ผมจะปรอทแตก พัชระก็หยุดการเล่นหัวของเขาไว้แค่นั้น ก่อนจะเรียกลูกน้องมาแนะนำตัวคร่าวๆ ทีละคน
   โชคดีที่มีคนแบบพัชระไม่มากในบริษัท ไม่อยากนั้นผมคงต้องกินยาระงับประสาท กว่าผมจะพาเขาไปดูที่ตั้งและทำความรู้จักกับพวกหัวหน้าฝ่ายและพนักงานบางคนของแผนกที่คิดว่าจะให้เขาดูแลรับผิดชอบในบางเรื่องครบ ก็กินเวลาเที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมืออย่างนึกขึ้นได้เมื่อเห็นป้ายพักเที่ยงวางแปะอยู่ที่แผนกหนึ่ง
   “เออ เที่ยงแล้ว คุณอยากทานอะไรล่ะ? ด้านล่างตึกมีโรงอาหารอยู่ แต่ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นพนักงานฝ่ายผลิต ชั้นสอง
มีอีกโรงอาหารหนึ่ง แต่คนก็เยอะเหมือนกัน”
   “แล้วปกติคุณทานที่ไหนล่ะครับ?” นพรัตน์เอ่ยถามขึ้น ผมนิ่งนึก สองโรงอาหารนี้ จำได้ว่า ผมลงไปเมื่อไหร่ทุกคนจะเงียบกริบเหมือนเป่าสาก ไม่ก็พูดคุยกันเบาๆ กลัวผมจะได้ยิน แต่ผมก็ได้ยินทุกทีนั่นแหละ หนักๆ เข้าบางทีก็ทำเอาผมกินข้าวไม่ลง อย่างช่วงนี้ไงล่ะ
   ผมตัดสินใจพาเขาไปที่โรงอาหารชั้นสองของตึก แล้วก็อย่างที่คาด พอผมไปถึงก็เหมือนคุณครูเข้าห้องเรียน พวกพนักงานที่ส่วนใหญ่ทำงานชั้นบนต่างพากันเงียบกริบ ก้มหน้าก้มตาทานกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เห็นสภาพแบบนี้แล้วผมยังกินข้าวลงอีกก็แปลกล่ะ
   “อืม...ผมเข้าใจแล้วล่ะ” นพรัตน์พึมพำ ก่อนจะหันมาพูดกับผม
“ออกไปทานข้างนอกกันไหมครับ ผมมีเพื่อนเปิดร้านอยู่ใกล้ๆ แถวนี้”
   ผมขมวดคิ้ว พอถามชื่อร้านแล้วก็ต้องร้องอ๋อ
“ผมก็ชอบทานร้านนั้นเหมือนกัน”
   นพรัตน์ยิ้มกว้างจนเห็นฟันเขี้ยวซี่เล็กๆ
“งั้นไปกันเถอะครับ”
   ผมเพิ่งรู้ว่านพรัตน์ขับรถมาทำงาน ตอนนี้ผมเลยนั่งอยู่ตรงเบาะหน้าในรถของเขา ถึงทางจะไม่ไกลมาก แต่ผมไม่เสี่ยงนั่งเบาะหลังหรอก เกิดกระแทกอะไรขึ้นมาหลังผมไม่แย่ล่ะหรือ
   เราใช้เวลาไม่นานก็ไปถึงร้านอาหารที่ว่า พอก้าวเข้ามาในเงาร่มไม้ที่ปลูกเรียงกันจนครึ้ม ผมก็รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมาทันที แม้จะเป็นตอนเที่ยงที่แดดร้อนเปรี้ยงๆ แต่เพราะร่มเงาของต้นไม้จึงทำให้ภายในร้านไม่ร้อนเลยสักนิด
   แม้ตอนเที่ยงจะคนแน่น แต่เหมือนนพรัตน์จะโทรมาจองโต๊ะไว้ก่อนแล้ว ผมเลยได้นั่งตรงโต๊ะมุมตัวโปรด ใต้ร่มของต้นก้ามปูต้นใหญ่ พนักงานเอาเมนูมาให้หลังจากนั้นไม่นาน
   ผมไม่ค่อยมีประสบการณ์ทานอาหารร่วมกับคนอื่นมากนัก ปกติมาที่นี่ก็สั่งอาหารจานเดียวบ้าง หรือไม่ก็กับข้าวอย่างสองอย่าง ดังนั้นการที่ได้ยินคนร่วมโต๊ะสั่งกับข้าวถึงห้าหกอย่างทำให้ผมอดรู้สึกหวั่นใจไม่ได้
   “ทานหมดรึ?”
   นพรัตน์พยักหน้า และพูดยิ้มๆ
“หมดครับ คุณเองก็ทานเยอะๆ นะครับ”
   ผมมองเขาแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก สักพักเขาก็เป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อน
   “ผมชอบแกงเหลืองของที่นี่นะ อร่อยดี”
   “อืม” ผมส่งเสียงแค่นั้นโดยความเคยชิน นพรัตน์เงียบไปพักหนึ่ง เหมือนพยายามจะหาเรื่องคุย
   “ตอนบ่ายต้องออกไปเดินตรวจรึเปล่าครับ?”
   “ไม่ต้อง บ่ายต้องจัดการงานเอกสาร” ผมว่า และนึกปวดหัวกับเอกสารร้องเรียนที่มีเข้ามาทุกวันพวกนั้น บางเรื่องอ่านแล้วแทบจะขยำทิ้ง ผมสงสัยจริงๆ ว่าทำไมเจ้าพวกนี้ไม่ลาออกไปเขียนนิยายน้ำเน่าให้รู้แล้วรู้รอด เอาเถอะ เอกสารยังดีกว่าเจ้าตัวมาเอง ให้ตายสิ
   “ผมต้องทำอะไรบ้างครับ ช่วงบ่าย?”
   ผมเหลือบตามองคนถามอย่างนึกขึ้นได้ ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด
   “คุณช่วยผมดูเอกสารร้องเรียนก็ได้” ผมพูด และรู้สึกโล่งใจขึ้นมาที่มีคนมาช่วยอ่านไอ้ของบ้าๆ พวกนั้น นพรัตน์พยักหน้า
   “คุณทำงานนี้มานานแล้วหรือครับ?”
   “จะยี่สิบปีแล้ว”ผมตอบ และมองเขา พลานึกว่า ตอนนายแบเบาะฉันก็ทำงานแล้วล่ะเขาพยักหน้าอีก
   “นานนะครับ ผมเกิดรึยังไม่รู้”
   “เกิดแล้วล่ะ” ผมว่าพลางมองหน้าเขาและรู้สึกสงสัยว่าเด็กอายุขนาดนี้สามารถทำงานบริหารจัดการอย่างที่ในประวัติเขียนมาได้จริงๆรึ?
   “คุณนพรัตน์ ผมจะให้เวลาคุณทดลองงานเดือนหนึ่งนะถ้าผมเห็นว่าคุณไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้ ผมจะหาตำแหน่งอื่นมาแทนให้”

aRmkung

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

Knot777

ชอบมากครับ

x_man19

ขอบคุณครับ

tamia

กร๊อบ! สนุกดี

veneries

ขอบคุณครับ

airline

ไอ้เด็กบ้านี่ไปจนวันตาย

kanwid

ขอบคุนมากครับ

Hot_G

ฟินนน กับเรื่องราวววว แซ่บบบ

white_blue

ขอบคุนครับ

joojubjub

ขออ่าานตอนสาม หน่อย

Badboys

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

hunwei

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

ขอบคุณมากๆ ครับ ที่นำมาเล่าสู่กันฟังครับ

x-2008

ตามมอ่านคับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

doltae

ขอบคุณครับ