เชียงคาน...เบิกบานจัง...เลย

Medmayom

.

.

ก็เป็นครั้งที่ 2 ในรอบปีแล้วที่ผมได้มาเยี่ยมชมชุมชนโบราณริมฝั่งโขงแห่งนี้ สิ่งที่รู้จักมาก่อนหน้าที่จะเดินทางมาเยี่ยมเยือน เมืองมหาเสน่ห์ แห่งนี้ตั้งแต่คราแรกที่เดินทางมาเมื่อเทศกาลลอยกระทงที่ผ่านมาก็รู้จักเพียงแค่ เป็นชุมชนโบราณริมฝั่งโขง ตักบาตรข้าวเหนียวยามเช้าตรู่ ขี่จักรยานเล่นแบบชิว ชิว ที่ริมโขง กินข้าวปุ่นมือเช้าหรือไม่ก็ข้าวจี่ทอดแก้มกาแฟ กุ้งเต้นรสเด็ดที่แก่งคุดคู้สำหรับมื้อเที่ยง ส่วนมื้อเย็นก็ต้องนั่งที่ร้านอาหารแถบชายโขงซึ่งมีอยู่มากมายให้เลือกดูพระอาทิตย์อัสดงลงกลางแม่น้ำ พร้อมอาหารประเภทเมนูปลาเนื้ออ่อนจากแม่น้ำโขงที่ทำได้ทั้ง ทอด ต้ม หรือว่าจะยำก็ได้ แต่ที่จะขาดเสียมิได้ มันต้องมี ขอย้ำว่า มันต้องมี เครื่องดื่มที่ทำลายสุขภาพได้เพียงแค่เล็กน้อยแต่สามารถสร้างสรรค์อารมณ์สุนทรีย์และกระชับความสัมพันธ์แห่งมิตรภาพได้มากมายในขณะดื่ม(แอลกอฮอล์ล) มันก็ประมาณแค่นี้แหละที่ได้รู้จากอินเตอร์เน็ตและเพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่เคยมาแล้วเล่าให้ฟัง

.



.



.



.



.

แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายสำหรับ เมืองที่น่ารักเมืองนี้ ก็คือ รอยยิ้มจริงใจที่แสนจะอ่อนโยนอบอุ่นจากคุณพี่ คุณลุง คุณป้า คุณน้า คุณอา คุณตา คุณยาย ที่พร้อมจะทักทายเราด้วยมิตรไมตรีและคำอวยพรที่ได้ฟังแล้วรู้สึกได้ว่าหัวใจพองโตทุกครั้งที่ได้ยิน ขนาดเดินถ่ายภาพเล่น ๆ ยามเช้า ก็จะได้เห็นภาพชาวบ้านปูเสื่อนั่งพับเพียบรอใส่บาตรข้าวเหนียวไปตลอดทางและก็มักจะได้ยินเสียงเรียกให้นั่งตักบาตรข้าวเหนียวด้วยกันพร้อมกับยื่นกระติ๊บข้าวเหนียวเล็ก ๆ พอประมาณให้ ถ้าเราไม่ใส่ก็จะชวนให้นั่งดื่มกาแฟ หรือ ชาร้อน พร้อมชวนทานข้าวจี่ชุบไข่ทอดร้อน ๆ เรียกได้ว่าแทบจะทุกบ้านที่เดินผ่านเลยก็ว่าได้ บรรยากาศเหล่านี้ทำให้เมืองแห่งนี้มีเสน่ห์และบรรยากาศแห่งมิตรภาพ ที่ถ้าใครได้มาประสบก็มักจะต้องกลับไปพร้อมด้วยความประทับใจทุกคน

.



.



.



.



.

และด้วยความประทับใจใน เมืองมหาเสน่ห์ เมืองนี้ ตั้งแต่ที่พวกเรามากันครั้งแรกเมื่อครั้ง เทศกาลลอยกระทง ที่ผ่านมาทำให้พวกเราต้องกลับมาที่เมืองนี้อีกครา ในงาน ฉลอง 100 ปี เมืองเชียงคาน ทำให้พวกเราได้เห็นอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยเห็น อย่างเช่นขบวนแห่ที่ทำให้พวกเราได้เห็นบรรยากาศ เมืองเชียงคาน เมื่อ 100 ปีที่แล้ว อย่างเช่น เซิ้งเรือยาวของหนุ่ม ๆ เซิ้งเพลงพื้นบ้าน “เบิ่งน้ำโขง” ของสาว ๆ ในเมือง เป็นภาพที่มีความสวยงาม เรียบง่ายแต่ยิ่งใหญ่ในวิถีของเชียงคานแต่ก็แฝงไว้ด้วยความสนุกสนาน เรียกได้ว่าสนุกสนานจนผมกับเพื่อนร่วมทริปอีกคนอดใจไม่ไหวต้องลงไปร่วมเซิ้ง “เบิ่งน้ำโขง” กับขบวนด้วยก็แล้วกัน

.

.

.

.

.

4 วัน 3 คืน ที่พวกเราทั้ง 7 ชีวิต ได้อ้อยอิ่งอยู่ที่ เมืองมหาเสน่ห์ แห่งนี้ มันทำให้ภาพของเมืองนี้แจ่มชัดขึ้นอีกโขเลยทีเดียว

บอกได้เลยว่าที่นี่ไม่ได้เป็นแค่ แหล่งท่องเที่ยว ธรรมดา ๆ แต่เป็น ขนมหวาน ของบรรดาตากล้องทั้งมืออาชีพและมือสมัครเล่น คือ ถ้าไม่ได้ไปเห็นด้วยตาจะไม่รู้ว่าตากล้องฮิตมากันเยอะมากกกกก...โดยเฉพาะถนนชายโขงตอนเย็น ๆ

เห็นทุกคนถือกล้องโปร เลนส์ตัวโตเขื่อง ๆ เดินสวนกันไป สวนกันมา ก็ออเน๊าะ...อาจเพราะที่นี่มีอะไรให้ถ่ายภาพได้หลายอย่าง ทั้งวิถีชีวิตคน วิวสวย ๆ ริมฝั่งโขง ชุมชุนโบราณบ้านไม้เก่า ๆ มองไปทางไหน อะไรก็สวย ยามเช้าก็มีบรรยากาศตักบาตรข้าวเหนียว บรรยากาศเป็นยังงัยก็ลองย้อนกลับไปอ่านย่อหน้าที่ 2 ดูนะ เท่าที่เห็นและรู้สึกตะหงิดหัวใจเล็กน้อยก็คือ “กองทัพตากล้อง” (ประมาณด้วยสายตาประมาณ 10 กว่าคน) พวกเขากำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมถ่ายชาวบ้านใส่บาตร อืมม..จริง ๆ ก็ไม่แปลกอะไรหรอกนะ ถ้ามันไม่ใช่การรุมถ่ายพระแบบมีแสงแฟลชวูบ ๆ วาบ ๆ เสียงเอะอะดังอึกทึกไปทั่ว แถมยังมีแก๊งมอเตอร์ไซด์บิ๊กไบ๊ด์ แก๊งฮาเลย์ ที่ขับฝ่าเข้ามาระหว่างที่ชาวบ้านกำลังนั่งพับเพียบอยู่บนเสื่อสองฝั่งถนนตลอดชายโขงต่างตกอกตกใจกับเสียงเครื่องยนต์ที่ดังอึกทึกไปทั่วถนน คนพวกนี้ทำให้ภาพยามเช้าออกมาเหมือนกับว่าชาวบ้านต่างต้องมานั่งพับเพียบบนเสื่ออยู่หน้าบ้าน เพื่อต้อนรับขบวนคาราวานรถของพวกเค้ามิมีผิดเพี๊ยนเลย ไม่รู้คิดกันได้ยังงัย นอกจากจะไม่เกรงใจพระศาสนาแล้วยังไม่มีความเคารพในสิทธิของผู้อื่นอีก...เสียความรู้สึกชะมัด...เซ็ง แต่ทริปนี้พวกเราก็ไม่ได้เน้นถ่ายภาพกันซักเท่าไหร่ บางทีนะ การมาเที่ยวให้ถึงมันก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเก็บภาพให้ได้ครบทุกมุม ได้ภาพสวย ๆ กลับไปบ้านแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อไม่ได้รู้สึกอินกับเรื่องราวหรือว่าสถานที่ในภาพนั้นเลย

.

.

.

.

.

.

.

.

.

พวกเราได้มัคคุเทศก์น้อยน่ารัก 2 คน เป็นลูกสาวของ พี่ชัย เจ้าของบ้านที่เราไปพักกัน น้องฝน น้องรุ้ง จะอยู่กับพวกเราดูแลพวกเราตลอดทั้งทริป แต่ไม่รู้ใครดูแลใครกันแน่ เดิน ๆเที่ยวกันอยู่น้องรุ้งบอกง่วงนอนก็ต้องพาไปส่งบ้าน เดิน ๆ อยู่น้องฝนบอกหิวข้าวก็ต้องหาข้าวให้ทาน บางทีเดิน ๆ เล่นกันอยู่ น้องรุ้งก็ถามโพร่งขึ้นมาว่าพวกพี่ ๆ จะเดินอะไรกันนักกันหนาค๊ะไม่ง่วงกันบ้างหรือไรรุ้งง่วงแล้วนะ อืมม...ให้มันได้อย่างนี้สิ...เน๊าะเด็กเน๊าะ แต่เด็ก 2 คนนี้ก็เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของพวกเราได้เสมอเลย และพวกเราก็เรียกรอยยิ้มของเด็ก 2 คนนี้ได้มิใช่น้อยเช่นกัน ฝนกับรุ้ง ได้เปรยกับพวกเราว่ามาเที่ยวนี้ให้พวกเราขึ้นไปเที่ยว ภูทอก ให้ได้เพราะว่าข้างบนสวยมาก ผมก็ถามกลับไปว่ามันสวยยังงัยและข้างบนภูมีอะไรบ้าง ฝนกับรุ้ง ยิ้มแหย ๆ พร้อมกับบอกพวกเราว่าไม่รู้เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยขึ้นไปเลยก็กะว่าถ้าพวกเราขึ้นไปจะได้ติดรถขึ้นไปดูด้วยอยากเห็นเหมือนกันว่ามันสวยยังงัยเคยได้ยินแต่พ่อเล่าให้ฟังว่าสวย เฮ้อ...ให้มันได้อย่างนี้สิน้อง...ไอ้เราก็นึกว่าเซียน ภูทอก ซะอีก โอเค...พวกเราจัดให้น้องฝนกับน้องรุ้ง ขึ้นภูทอก ตอนเช้าในวันที่เราจะเดินทางกลับกรุงเทพฯกัน บรรยากาศบน ภูทอก ไม่ผิดหวังครับทะเลหมอกสวยไม่แพ้ ห้วยน้ำดัง ภูชีฟ้าหรือว่าเขาค้อเลย อากาศเย็นมากพวกเราต้องใส่อุปกรณ์กันหนาวกันแบบฟูลออฟชั่น ถ่ายภาพเล่นกันสนุกสนานพอประมาณแล้ว พวกเราก็ลงจาก ภูทอก เข้าที่พักอาบน้ำชำระร่างกายแล้วแวะกินอาหารมื้อสาย ๆ กับ ครอบครัวของน้องฝนกับน้องรุ้งที่บ้านพัก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ก่อนที่จะรับประทานอาหารพี่ชัยพ่อของน้องฝนกับน้องรุ้ง ได้หยิบพ๊อกเก็ตบุ๊กหน้าตาหน้าปกคุ้น ๆ มาไห้ผมดูถามว่ารู้จักคนเขียนมั๊ย เค้ามาพักอยู่ที่นี่ตอนนี้นอนอยู่ข้างบน ผมหยิบหนังสือมาดูด้วยความตื่นเต้น โอ้ววววให้ตายเถอะโรบิน ให้ดิ้นเถอะแบ๊ทแมน “จ่าจินต์” ครับ จ่าจินต์ ผมกับเป้(ณดาว) ตะโกนเรียกซักพักจ่าจินต์ก็ลงมาหาด้วยความดีใจ ตื่นเต้นครับมิคิดว่าจะได้มาเจอ บ๊ลอกเกอร์ด้วยกันที่นี่ โดยเฉพาะบ๊ลอกเกอร์ยอดนิยมอย่าง “จ่าจินต์” แถมจ่าจินต์ยังอ้อนให้ผมกับเป้(ณดาว) อยู่เที่ยวเป็นเพื่อนจ่าต่ออีกวัน ผมกับเป้(ณดาว) คงได้ตกงานก่อนล่ะครับจ่าถ้าขืนอยู่เที่ยวกับจ่าต่ออีกวันเชิญจ่าจินต์เที่ยวให้สนุกเถอะครับ เสือน้อยกับณดาว กับกรุงเทพฯก่อนแล้วกันนะจ่าจินต์ ก่อนจะร่ำลากันกลับพวกเรายังมีโอกาสได้ฟังเพลงพื้นบ้าน “เบิ่งน้ำโขง” แบบด้นสดโดยกลุ่มสตรีสาว ๆ รุ่นคุณพี่ คุณป้า คุณน้า คุณอา คุณยาย ไพเราะจับจิตสุดแสนประทับใจมาก ๆ เลยครับ...ขอบอก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา...ถึงเวลาร่ำลากันก่อนเราจะกลับ กทม. ร่ำลาผู้หลักผู้ใหญ่ เห็นน้องฝนกับน้องรุ้งทำหน้าเศร้า ๆเหมือนกับว่าไม่อยากให้เรากลับซะงั๊น(อันนี้คิดเอาเองนะครับ) ไม่รู้ว่าเด็กน้อย 2 คนนั้นคิดละปล่าว ขอปิดทริป “เชียงคาน เบิกบานจัง...เลย” ไว้แค่นี้นะครับหลังจากห่างหายจากการอัพบ๊ลอกไปนานมันเลยทำให้การเขียนครั้งนี้ติดขัดถ้าเข้ามาชมแล้วไม่สนุก เสือน้อย ขออภัยไว้ ณ.ที่นี้ด้วยนะครับ สวัดดีมีชัยกันถ้วนหน้านะครับ

Posted by ไอ้เสือน้อย   จาก Ok Nation

casnover

หนาวนี้ผมจะไป คร้าบ

momesumeth

ขอบคุณครับ

chuhuhu999

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณนะ ครับ

Meeboon592

ตัวเชียงคานไม่น่าไปแล้วครับ

momesumeth

ขอบคุณครับ

momesumeth

ขอบคุณครับ

momesumeth

ขอบคุณมากครับ

napapadon1

ขอบคุณครับ

kabuki

ขอบคุณครับ

viger

อยากไปบ้างครับ  ยังหาเวลาไม่ได้เลย

Unname

ขอบคุณครับ

reneisance

อยากไปบ้างจังเรย อิจฉา

pakkan

ขอบคุณครับ

Aviator50

น่าสนใจมากครับ

lifelifelife

หน้าร้อนก็สวย เงียบสงบกว่าหน้าหนาว

topto

สวยงามตามท้องเรื่อง

praying_mantis

ยังไม่มีโอกาสไปเลย

armmusic44

ขอบคุณครับ