เสียงครวญจากไพรี

Taaoo · โพสต์ 2012-4-17 23:03:10

เสียงน้ำไหลซู่ซ่าจากลำธารที่ทอดตัวจากภูผาเป็นสายยาว แสงแดดทอส่องเป็นประกายลงมาจับต้องใบไม้ดูงามตายิ่งนัก หมู่สัตว์ใหญ่น้อยส่งเสียงกึกก้อง เจื้อยแจ้วทั่วเขตป่า เสียงคำรามของเจ้าป่าเสือใหญ่ดังก้องไปทั่ว นกน้อยต่างพรั่นพรึงต่อเสียงนั้นส่งเสียงแตกตื่นบินว่อนขึ้นท้องฟ้า หมู่มิคะ กวาง เก้ง ต่างตื่นตระหนกเหลียวซ้ายแลขวาหาที่มาของต้นเสียง แล้วพรวดพราดวิ่งหนีเอาชีวิต ในเขตป่าลึกดงดิบนี้กลับยังมีหมู่ผู้คนกลุ่มหนึ่งเดินทอดแถวเรียงรายเข้ามาในป่าลึกนี้ พวกเขามาทำอะไรกันหนอ

"เฮ้อ เหนื่อยจังเลย อีกกี่วันหนอที่จะถึง ภูผาหลงฟ้า"
เสียงถอนหายใจของบุรุษหนุ่มดังขึ้น

"ไม่นานหรอกครับนาย อีกแค่ 3วัน ก็ถึงแล้ว ถ้าดูจากแผนที่ในบันทึกของคุณพ่อคุณ คงไม่ไกลจากที่นี่"

"จะว่าไปแล้ว ไอ้ถ้ำภูผาหลงฟ้า เนี่ยไม่รู้จะมีสมบัติอย่างในตำนานหรือเปล่าก็ไม่รู้"

"มีไม่มี เราก็ได้ดั้นด้นมาแล้วละครับนาย จะถอยกลับก็น่าเสียดาย"

"เฮ้อ มันก็คงงั้นละวะ "
บุรุษที่ถูกเรียกว่าเป็นนายสลัดความเหนื่อยทิ้งไปแล้งเร่งรุดเดินทาง บุรุษผู้นี้รูปร่างสูงใหญ่สมส่วน ผิวดำกร้านแต่ดูสะอาดตา คิ้วหนาเรียวโค้งคล้ายดังวาดดูเข้ารูปกับดวงตาที่คมกริบ จมูกโด่งตั้งรับ ริมฝีปากเข้ารูปแต่ดูดำไปเพราะสูบบุหรี่จัด กล้ามเนื้อแน่นตึงเป็นมัดๆ ยังดูหนุ่มแน่นทีเดียว ทั้งที่อายุก็ปาเข้าไป 45 แล้ว เขาเป็นพ่อม่ายเมียตาย มีลูกชาย 1 คน การเดินทางครั้งนี้ของเขานั้นก็เพราะอยากมั่งมีทรัพย์สมบัติเพื่อความร่ำรวยจึงดั้นด้นมาไกลถึงเพียงนี้

"คุณไพฑูรย์ ค่ะ ถ้าเกิดเราไม่เจอถ้ำภูผาหลงฟ้า ก็เหมือนเรามาเสียเปล่านะค่ะ"
เขาชื่อ ไพฑูรย์ นั้นเอง พ่อม่ายเมียตายคนนี้

"มันก็คงช่วยอะไรไม่ได้ละครับ คุณมิน ในเมื่อเราตั้งใจมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ต้องตั้งความหวังว่าต้องเจอบ้างละครับ"

"ตั้งแต่เดินทางมาเนี่ย ยิ่งเข้าป่าลึกเท่าไร ยิ่งดูน่ากลัวมากขึ้นทุกที"

"อย่ากลัวไปเลยครับ เรามีปืน มีอาวุธ ซ้ำผู้นำทางก็เป็นคนที่นี้ไม่ต้องกลัวอะไรมากหรอครับ"

"แต่ก็อดวางใจไม่ได้นะค่ะ มันน่ากลัวเข้าไปทุกที" คุณมิน หรือ มินทิตา หญิงรุ่นวัย 38 ผู้ร่วมทริปเดินทางมาด้วยครั้งนี้ก็มีความหวังที่อยากจะได้เงินได้ทองเพื่อสร้างความร่ำรวยฐานะธุระกิจของตัวเองให้มั่นคงด้วยสถานะภาพตอนนี้ของบริษัทดูจะย่ำแย่ต้องหมุนเงินจากตรงนั้นมาโป๊ะตรงนี้อยู่เรื่อย

"มันก็จริงอย่างที่คุณมิน พูดนะครับพ่อ ผมรู้สึกสังหรณ์ไงไม่รู้"

"เอาน่า เอ็งไม่ต้องกังวลมากหรอก ไอ้นนท์"

"ผมรู้สึกยังไงชอบกลไม่รู้ เหมือนป่ามันมีอาถรรพ์"

"อาถรรพ์ อะไรวะ" ผู้เป็นพ่อชักกังวลกับที่ลูกชายตัวเองพูด กลัวผู้ร่วมทริบจะตระหนกวิตกไปด้วย

"ก็ในบันทึกตำนานของปู่ บอกว่า หากใครย่างกรายเข้าสู่เขตป่าถ้ำภูผาหลงฟ้านี้ ยากนักที่จะมีชีวิตรอดล้วนแล้วตายอย่างอะเนถอะนาถ ร่างกายถูกฉีกขาด บ้างแขนขาด ขาขาด ร่างขาดสองท่อน ไส้ทะลักไหล น่ากลัวยิ่งนัก"
ชานนท์ หรือ ไอ้นนท์ ที่ผู้เป็นพ่อเรียกกล่างอ้างถึงบันทึกของปู่ที่ได้บันทึกไว้ ดวงหน้าที่หวั่นวิตกของเขาแม้จะหน้างิ้วคิ้วขมวด ก็ยังไม่อาจที่จะอำพรางใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไว้ได้ เขาไม่ได้หล่อแบบคมเข้มเหมือนผู้เป็นบิดาแต่เขากลับหล่อหวาน เหมือนเด็กหนุ่มวัยรุ่นทั่วไปสมัยนี้ที่หาคนหล่อเข้มนั้นยากนัก หรือเป็นเพราะอาหารการบริโภคของคนเปลี่ยนไป

"จะยังไงก็ช่าง อย่างปู่เราไงก็ยังรอดชีวิตมาได้เลย เสียอย่างเดียวไม่ได้หยิบฉวยเอาสมบัติมาเลยสักชิ้น"

"แต่นั่นที่คุณปู่รอดมาได้ ก็เพราะ..."
เด็กหนุ่มหยุดกึกลงเหมือนจะหาคำตอบ

"เพราะอะไรว่ะ ไอ้นนท์" ผู้เป็นพ่อย้ำถาม

"นั้นสิ เพราะอะไรหรือ นนท์ " มินทิตา ถามย้ำขึ้นเพื่อต้องการคำตอบ

"บันทึกตรงนี้ขาดหายไปครับ ตัวอักษรก็เลือนลางเต็มที"เป็นอันจบสิ้นไม่มีใครล่วงรู้เพราะอะไรคุณปู่ของชานนท์จึงรอดมาได้

"จะรอดเพราะอะไรก็ช่างเถอะ นั่นมันคนละสมัยแล้ว"

"ใช่แล้วค่ะ"
เสียงหวานพูดย้ำขึ้น เหมือนแกล้งดัดให้หวานมากกว่า

"นี่เรามีอาวุธครบมือนะค่ะ"

ผู้ร่วมทริปเดินทางผจญป่าอีก 2 คน พูดขึ้นมั่ง บุรุษชายตัวสูงโย่งหุ่นดีเหมือนนายแบบถ่ายภาพหวิว ปลุกใจสาวแก่แม่ม่าย ผู้มีนามว่า ราวี อีกหนึ่งสตรีร่างระหงษ์ หุ่นผอมเพรียวเหมือนนางแบบยุคใหม่ ที่ดูยังไงก็ไม่น่ามองดูผอมบักโกรก เหมือนอดน้ำอดข้าว เพราะกลัวอ้วนก็ไม่ปาน เธอมีชื่อว่า ทิพย์สราญ ดูเหมือนอากัปกิริยาของเธอก็ช่างจะสมชื่อเสียซะจริง ยั่วยวน ทำตาปรือปรี่หวานเยิ้ม ยั่วเย้าผู้ชายในกลุ่มไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่ นายอภิสิทธิ์ ผู้นำทางในครั้งนี้ รวมไปถึงลูกน้องเอาอีก 4 นาย ช่างยั่วยุ่ไปทั่วเสียซะจริง  การเดินทางครั้งนี้ มีผู้ร่วมทริปผจญภัยล่าขุมทัพย์ก็ 10 คนได้ เดินทางมาได้ครึ่งค่อนวันต่างคนต่างล้าเหนื่อยเหมื่อยกาย ท้องฟ้าก็มืดมัวสลัวลงบ่งบอกเวลาว่าใกล้พลบค่ำแล้ว เสียงสกุณาบินร่อนกลับรัง เจื้อยแจ้วเสียงใสบางตัวไพเราะน่าฟังยิ่งนัก บางตัวเสียงมันช่างทำให้ขนพองสยองเกล้าน่าหวาดเกรงยิ่งนัก สายลมพัดผ่านต้นไม้เสียดสีกันเอกอาก เสียงอื้ออึงของห่าลมพัดกรรโชก เหมือนบ่งบอกว่าผู้คนอย่าได้ย่ำกรายเข้ามาในเขตถิ่งของมัน

"วันนี้เราพักค้างแรมตรงนี้ นะครับนาย"
นายภี หรือ อภิสิทธิ์แจ้งบอกผู้จ้างวานให้มานำทางในครั้งนี้ แล้วหันไปสั่งลูกน้องอีก 4 นาย ให้ปักเต้นท์ หาฝืนมาไว้ให้พอกับค่ำคืนนี้

"ใครจะทำธุระอะไรก็รีบทำนะครับ ก่อนจะมืด" เขาพูดเสียงดังเพื่อให้ทุกคนได้รับรู้ในคราเดียว

"แล้วจะอาบน้ำที่ไหนค่ะ พรานภี"
เสียงหวานอ่อยๆ ของ ทิพย์สราญ พูดขึ้น เล่นหูเล่นตา

"เดี๋ยวผมให้ไอ้เวียร์กับไอ้แดนนำทางไปยังลำธารครับ ใครไคร่จะอาบก็เตรียมพร้อมเลยนะครับ จะได้ไปกันครั้งเดียวเลย"

"ผมว่า ไปหมดคราเดียวไม่ดีหรอก เอาไว้เฝ้าเต้นท์มั่ง"
ไพทูรย์ผู้เป็นต้นคิดออกความเห็น

"เดี๋ยวให้ คุณทิพย์ คุณมิน นายวี ไอ้นนท์ กับคุณ ไปก่อนครับ
เดี่ยวผมเฝ้าเต้นท์อยู่กับไอ้แดนกับไอ้เวียร์ลูกน้องคุณเอง" เขาพูดกับนาย พราณภี

"ครับ งั้นพอพวกผมจะรีบอาบรีบกลับ จะได้ไม่ค่ำมืดไปกว่านี้"

"เอ๊ะ เดี๋ยวลูกน้องคุณอีกสองคนไปไหนเหรอ"

"ไอ้หมี กับไอ้จิ๋ว ผมให้มันไปหาฝืนครับนาย"

"อือ...พวกคุณรีบไปเถอะเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน ผู้หญิงเดี๋ยวจะเกิดอันตราย"
ลำธารใสไหลรินจากต้นน้ำจากภูผา เสียงซู่ซ่าเมื่อน้ำกระทบโขดหินบางแห่ง น้ำไม่ลึกมากนัก
แถมไม่ขุ่น ใสจนมองเห็นก้อนกรวดใต้ผืนน้ำเลยทีเดียว ฝูงปลาแหวกหว่ายไม่รู้ว่าเป็นปลาชนิดไหนสีสวยฟ้าครามตรงคลีบ หางแดงทับทิมระเหรื่อเหลืองทองสุกปลั่ง ปากยื่นแหลมคม ตัวเท่าฝ่ามือคนอายุ 19-20 แหวกว่ายกระโดดจ๋อมแจ๋ม ช่างน่าดูเหลือเกิน
"ทิพย์ มาดูปลานี่สิสวยจังไม่เคยเห็นปลาอย่างนี้มาก่อนเลย ในสารคดีที่ดูๆ ก็ไม่แปลกเท่าปลาเหล่านี้เลย"
มินทิตา เอ่ยขานเรียกด้วยความตื้นเต้นแปลกใจที่ได้เห็นฝูงปลาที่ผิดแปลกเหล่านี้

"ไหนค่ะ คุณมิน" ทิพย์สราญเดินแกมวิ่งมาตามเสียงเรียกที่ดูน่าตื่นเต้น

"โห...สวยจังเลยค่ะ อยากจะเอาไปเลี้ยงจริงๆ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"

"นั้นสิ สวยมากๆ แต่อย่าดีกว่า ปล่อยไว้ตามธรรมชาติอย่างนี้ดีแล้ว"
สองสาวยืนชมปลาแปลกประหลาดเหล่านั้นอยู่นาน พลันก็สะดุ้งกับเสียงกังวาลน่าเกรงขาม

"เร่งรีบกันเถอะครับ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน"

"ค่ะ ๆ "
ทิพย์สราญก็ปลีกตัวไปหาที่อาบน้ำของตน หล่อนเดินเลียบลำธารไปเรื่อยๆ เพื่อหาที่อาบน้ำ แต่เมื่อสายตาไปกระทบเข้ากับร่างกายกำยำน่าฟัดเข้า ก็เกิดอารมณ์ความไคร่อยากร่วมสังวาสกับเขาผู้นั้น หล่อนเปลี่ยนใจหาที่อาบน้ำเฉพาะตัว พลันทอดเสื้อผ้าร่ายกายเปลือยเปล่าเดินลงน้ำ เข้าไปสวมกอดข้างหลังชายหนุ่ม ชายหนุ่มรู้สึกรุ่มร้อนที่ด้านหลังเมื่อมีไออุ่นมากระทบเข้า เขาจึงเอี้ยวตัวกลับไปดู พลันสายตาก็กระทบเข้ากับสายตายั่วเย้าของทิพย์สราญ

"คุณทิพย์ "
เสียงระล่ำระลักแผ่วเบาเหมือนแทบขาดใจ เมื่อเธอจับมือเขาให้ไปสัมผัสสองเต้าถันเต่งตึงน่าเคล้าคลึงยิ่งนัก

"คุณวี เรามาขึ้นสวรรค์ด้วยกันเถอะค่ะ"
หล่อนไม่พูดเปล่าเขย่งเท้าขึ้นบรรจงจูบชายหนุ่มนามราวี ชายหนุ่มผู้ผ่านศึกสงครามกามารมณ์มามากตอบสนองด้วยความชำนาญศึก มือไม้ตวัดกวัดแกว่งโอบร่างนวลนางเข้าประชิดตัว ใบหน้าคลอเคลียซุกไซ้ไปตามเรือนร่าง ซบหน้าตรงระหว่างถันสองเต้าเคล้าคลึง เสียงครางกระเส่าอื้ออึงประสานเสียงกันไม่เป็นจังหวะ ความเสียวซ่านแผ่ปลกคลุมไปทั่วเรือนร่าง ปากดูดดื่นตรงหัวถัน สองมือขยำเต้าเร้าอารมณ์ ร่ายกายหญิงสาวอ่อนปวกเปียกยวบยาบเพราะความเสียวซ่าน กลับพันสะดุ้งเมื่อมีท่อนลำแข็งๆ สอดล้ำลึกเข้าไปในช่องสังวาสของเจ้าหล่อน เสียงครางร่านเสียวดังระงม ปลายเล็บจิกหลังขีดข่วนอย่างลืมตัว หล่อนไม่เคยพบชายหนุ่ม
ที่ร่วมเสพกามได้อารมณ์เช่นนี้มาก่อนหรือไร... การกระทำสีกันของทั้งสองไม่รอดพ้นสายตาพรานภีกับชานนท์ที่จับจ้องอยู่หลังโขดหินไปได้ พวกเขามาแอบซุ่มดูตั้งแต่เมื่อไรหรอ  ชานนท์นั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะแอบดูการร่วมสังวาสของทั้งสองเลยแต่เพราะอาบน้ำเสร็จแล้วพลันเห็นนายพรานพีซุ่มๆ ก้มๆ เหมือนแอบดูอะไรสักอย่างจึงเข้ามาเพื่อไตร่ถาม แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม สายตาก็ไปจับจ้องเห็นชายหนุ่มหญิงสาวกำลังสีกันอยู่ ร่างกายแข็งทื่อ เหมือนโดนสะกดพรานภีจึงดึงให้นั่งลงกลัวว่าคนที่ร่วมเสพกามอยู่นั้นก็เห็นเข้า สองหนุ่มที่ซุ่มดูต่างเกิดอารมณ์ความไคร่อยากเข้าไปร่วมศึกด้วย
แต่ก็เก็บงำอารมณ์อยากนั้นไว้ คิดว่าสักครั้งคงได้สีนางนี่เป็นแน่

"กรี๊ดดดดดด ช่วยด้วย"

พลันนั้นทุกคนก็สะดุ้งกับเสียงร้อง พรานภีกับชานนท์วิ่งมาก่อน
อีกหนุ่มสาวก็ผละออกจากกันทั้งที่ยังไปไม่ถึงสวรรค์ชั้นฟ้ารีบใส่เสื่อผ้าวิ่งตามไปดู ทุกคนต่างตกตลึกกับสิ่งที่เห็นมินทิตาหญิงสาว ตะเกียกตะกายหนีเอาชีวิตรอดจากเงื้อมอันตรายจากฝูงปลาประหลาดที่ตัวเองชมดูว่าสวยงามนั้นตอนนี้มันรุมทึ้งฉีกเนื้อกัดกินอย่างรวดเร็ว สองมือตะเกียกตะกายป่ายปีนขึ้นฝั่ง เสียงหวีดร้องขอความช่วยเหลือทุกคนต่างตื่นตลึงยืนทึ่งไม่ไหวติงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เสียงวิ่งขลุกขลักจากเต้นท์ ปากตะโกนถามว่าเกิดอะไรขึ้น พลันเห็นภาพต่างนิ่งงันตกตลึงพรึงเพิดหวาดหวั่นวิตก พรานภีเห็นจะได้สติก่อนใคร รีบคว้ามือหญิงผู้ร้องขอชีวิตดึงขึ้นมา  แต่สายไปเสียแล้วท่อนล่างถูกทึ่งกินย่อยยับหมดสิ้น เหลือแต่ท่อนบนที่เปลือยเปล่า ดวงตาที่เหลือกลานด้วยความกลัว
เหมือนบ่งบอกถึงความหวาดวิตก ตื่นกลัว เจ็บปวดทรมาน ช่างน่าอดสูเสียจริง บัดนี้หล่อนไร้แล้วซึ่งลมหายใจแน่นิ่ง ไม่ไหวติง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนหวาดหวั่นวิตก ขวัญหนีดีฝ่อกันไปทั่ว กลัวอันตรายข้างหน้าว่าจะมีอะไรที่น่ากลัวอีกหรือเปล่า ทิพย์สราญดูจะหวาดหวั่นวิตกมากกว่าใครเขา ไม่น่าเชื่อว่าปลาที่หล่อนชื่นชมว่าสวยงามอยากจะจับไปเลี้ยงนั้น จะมีพิษสงร้ายแรงสามารถฆ่าคนได้ภายในเวลาฉับพลัน

mrpanom · โพสต์ 2012-5-4 21:26:12

ต้นฉบับโพสต์โดย loveyous เมื่อ 2012-4-17 23:26
9 ?0 W. |1 k7 pขอบคุณครับ

ขอบคุณครับ

Benzsoso · โพสต์ 2012-4-18 03:27:06

ท่าจะสนุกนะครับ

loveyous · โพสต์ 2012-4-17 23:26:08

ขอบคุณครับ

monic · โพสต์ 2012-4-17 23:43:11

ขอบคุณครับ

asoda123 · โพสต์ 2012-4-17 23:47:24

ขอบคุณมากนะครับ

paparasri13 · โพสต์ 2012-4-17 23:50:22

ขอบคุณมากมากคับ

devilkid · โพสต์ 2012-4-18 00:22:09

ขอบคุณมากครับ

faraart · โพสต์ 2012-4-18 00:31:20

ขอบคุณมากคับ

dekratisri · โพสต์ 2012-4-18 00:36:18

ขอบคุณครับ

gik · โพสต์ 2012-4-18 00:38:47

ขอบคุนมากๆคับ

BothloveTim · โพสต์ 2012-4-18 00:49:49

ขอบคุณครับ

centuryboy20 · โพสต์ 2012-4-18 00:59:57

ขอบคุณครับ

gik · โพสต์ 2012-4-18 01:00:14

มีต่อป่าวครับ หนุกจังเรย

balloncm · โพสต์ 2012-4-18 01:01:26

ขอบคุณคราฟ

nirun_love · โพสต์ 2012-4-18 01:15:36

ขอบคุณมากครับ

Kohli · โพสต์ 2012-4-18 01:32:01

ขอบคุณนะครับ

secretman1 · โพสต์ 2012-4-18 01:53:48

ขอบคุณครับ

kanza · โพสต์ 2012-4-18 02:01:21

ขอบคุณครับ

olllllo · โพสต์ 2012-4-18 02:28:16

ขออ่านด้วยคนครับ

หนุ่มไท · โพสต์ 2012-4-18 03:20:14

ขอบคุณคราฟ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

เสียงครวญจากไพรี

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

ดูบอร์ด

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับมงกุฎ