คนนี้แหละใช่เลย P. 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ชายหนุ่มตอบปฏิเสธ วุ้นจึงตีก๋วยจั๊บดังเผียะ
กระซิบต่อ “โธ่ ไอ้จั๊บแกนี่ไม่ได้ดังใจเจ๊เลยนะ ประเทศไทยขาดดุลก็เพราะแกนี่แหละ” ก่อนจะหันไปยิ้มให้อีกฝ่าย
“ต้องขอโทษจริงๆนะคะ มิสเตอร์เจมินี่ที่ดิฉันเข้าใจผิดไป เพื่อเป็นการขอโทษดิฉันและน้องชายขอเลี้ยงอาหารกลางวันพวกคุณ
นะคะ”  
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นการเข้าใจผิด”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ถือเป็นมารยาทเจ้าของบ้าน อย่าปฏิเสธเลยนะคะ”
เมื่อเจมินี่พยักหน้ารับ หญิงสาวจึงหันมาทางชายหนุ่มซึ่งยืนทำหน้าบูดอยู่
“เอาน่า แกก็ถือว่าทำบุญไปแล้วกัน ให้ท็อปโมเดลเห็นร่างเปลือยนี่ไม่ได้ทำกันได้ง่ายๆนะไอ้จั๊บ”
ก๋วยจั๊บคิดในใจ เจ๊ก็พูดได้นี่ ไม่ได้มาเปลือยเองสักหน่อย ทำไมวันนี้มันซวยอย่างนี้โว๊ย
คนนี้แหละใช่เลย 2
“เจมินี่คะ ลองทานทอดมันปลากรายหน่อยนะคะ”
วุ้นเอ่ยแต่ไม่ขยับมือกลับใช้สายตาปรายไปทางก๋วยจั๊บที่นั่งอยู่ด้านข้างซึ่งมีจานทอดมันวางอยู่ตรงหน้าประมาณว่า ทำหน้าที่ของแกสิยะ
ชายหนุ่มหน้ามุ่ยแต่ก็ตักทอดมันใส่จานให้นายแบบหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม
วุ้นเลื่อนถ้วยน้ำจิ้มให้พลางเอ่ยชวน “ที่นี่ทอดมันปลากรายอร่อยมากนะคะ ทานกับน้ำจิ้มอันนี้ ลองทานดูนะคะ” จากนั้นจึงหันไปตักไก่ห่อใบเตยให้อลิซ
“คุณอลิซ ลองทานไก่ห่อใบเตยสิคะ กลิ่นใบเตยห้อม หอม”
ก๋วยจั๊บหันไปมองญาติสาวก่อนจะหันกลับมาสนใจหอยแครงลวกที่อยู่ตรงหน้า เจ๊วุ้นเก่งในการรับรองแขกอยู่แล้วดังนั้นเขาจึงแทบไม่ต้องพูดอะไร
ชายหนุ่มใช้ช้อนและส้อมพยายามงัดฝาของมันขึ้นมาแต่ยังไม่เป็นผล ก๋วยจั๊บจึงถอนช้อนและส้อมออก ก่อนจะเล็งองศาให้ดีแล้วจรดปลายแหลมของส้อมลงไปอีกครั้ง
“เคร้ง!”
“ตุ้บ!”
“กรี๊ด!” วุ้นกรี๊ดออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าและเสื้อผ้าของนายแบบหนุ่มหล่อเปรอะเปื้อนไปด้วยหยดสีน้ำตาลเข้มจากหอยแครงเป็นจุดๆ
เจมินี่ทำหน้าเซ็งๆ ส่วนก๋วยจั๊บนั้นเหวอไปแล้ว ได้แต่ดูหอยแครงเจ้ากรรมที่ตอนนี้เปิดอ้าอย่างสวยงามในจานของนายแบบหนุ่ม
“ตายแล้ว เจมินี่ จั๊บทำอะไรเนี่ย!”
“ขอ..ขอโทษครับ” จั๊บพูดตะกุกตะกัก หน้าเสียเมื่อเห็นผลงานของตนเอง
“วุ้นขอโทษแทนน้องด้วยนะคะ จั๊บเค้าเป็นคนซุ่มซ่ามนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนดีกว่า” เจมินี่ลุกขึ้นแล้วออกเดินไปเงียบ
วุ้นหันขวับมาทางก๋วยจั๊บ “มัวนั่งเหม่ออะไรยะ ไอ้จั๊บ รีบพาเจมินี่ไปห้องน้ำสิ” วุ้นเอ่ยเสียงเขียวคิดในใจ วันนี้ไอ้จั๊บมันเป็นอะไรน้อ หาเรื่องตลอด
ก๋วยจั๊บจึงลุกขึ้นแล้วเดินตามเจมินี่ไปโดยไม่ลืมที่จะฉวยผ้าเช็ดปากไปด้วย เมื่อเข้าไปในห้องน้ำก็เห็นคนตัวเลอะก้มล้างหน้าอยู่ เมื่อชายหนุ่มเงยหน้าอีกทีบนใบหน้าก็เต็มไปด้วยหยดน้ำเกาะพราว ก๋วยจั๊บเดินเก้ๆกังๆ เข้าไปหา พร้อมยื่นผ้าที่ฉวยมาให้
“ใช้นี่สิครับ ผมยังไม่ได้ใช้เลย”
เจมินี่มองที่ผ้า ก่อนจะปรายตามายังใบหน้าของตัวแสบ ที่เค้าแอบเรียกอยู่ในใจ ก่อนจะเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ
“นาย..ต้อง..เช็ด”
“หา...” ชายหนุ่มมองอย่างงงๆ นึกว่าฟังผิด
“ฉัน บอก ว่า นาย ต้องเช็ด” นายแบบหนุ่มยืนกราน ก่อนจะเอ่ยต่อ
“นายนี่มันตัวแสบจริงๆ เจอกันก็มีแต่เรื่อง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน นายไม่มีทางชดใช้ได้หรอกนะ”
เฮ้ย! นี่มันอะไรเนี่ย หูเราคงไม่ได้ฝาดไปหรอกนะ ทำไมคำพูดมันถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลัง.....ขนาดนี้
“เอา เช็ดเร็วๆ เปียกหมดแล้ว เบามือด้วยนะ ฉันไม่อยากให้ใบหน้ามีรอย” เจมินี่สำทับ
ก๋วยจั๊บใช้ผ้าเช็ดหน้าอีกฝ่ายอย่างงงๆ
“ดี เช็ดรอยเปื้อนด้วยสิ เหม็นชะมัด ไอ้หอยแครงเนี่ย จะไม่ขอแตะอีกเลย” ชายหนุ่มบ่น มือของก๋วยจั๊บจึงเลื่อนไปเช็ดรอยสีเข้มที่ปรากฏเป็นดวงๆ บนเสื้อ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทำไมต้องมาทำตามคำสั่งของหมอนี่ด้วยเนี่ย ถึงเราจะเป็นคนผิดก็เหอะ
“นี่คุณ ผมก็ขอโทษคุณแล้วไง ทำไมจะต้องมาทำท่ากระฟัดกระเฟียดด้วยล่ะ” ก๋ยวจั๊บปาผ้าเช็ดปากลงถังขยะ มองอีกฝ่ายด้วยแววตาขุ่นๆ ท่าทางเอาเรื่องต็มที่
เจมินี่หรี่ตามอง ก่อนจะพูดว่า “นายขอโทษแล้วฉันหายเจ็บเรอะ!! เมื่อเช้านายก็ชนฉันแถมยังมาล้มทับอีก มันจุกมากเลยรู้ไหม มาตอนนี้นายก็มาทำหอยแครงเลอะฉันไปทั้งตัว ฉันคงต้องขอบใจนายล่ะมั๊ง”
คำพูดประชดประชันนั่นไม่น่าเชื่อว่าจะออกมาจากปากได้รูปนั่น นี่มันนายแบบประสาอะไรฟะ
“มันเป็นอุบัติเหตุ” ก๋วยจั๊บเถียง รู้ว่าตัวเองก็ผิดแต่จะไปยอมรับทำไม เสียฟอร์มหมด
เจมินี่มองก๋วยจั๊บอย่างโกรธๆ ก่อนชายหนุ่มจะถอดเสื้อแจ๊คเก็ตตัวนอกออก แล้วหันซ้ายหันขวาแล้วพาดเสื้อไว้กับขอบอ่างล้างหน้า ก่อนจะถอดเสื้อยืดคอกลมสีครีมตัวในออก เผยให้เห็นกล้ามท้องสวยงาม
ก๋วยจั๊บซึ่งยืนมองด้วยความไม่วางใจอยู่ก็กระโดดห่างไปสองก้าว ร้องเสียงดังลั่น “หยุดน้า นั่นจะทำอะไรน่ะ”
นายแบบหนุ่มมองคนตรงหน้าเมื่อเห็นท่าทางระวังระไวก็หัวเราะพรืดออกมา ถามปนหัวเราะ
“ฮะ ฮะ นั่นนายคิดว่าฉันจะทำอะไรนายน่ะ”
“จู่ๆนายก็ถอดเสื้อจะให้คิดว่าอะไรล่ะ”
เจมินี่ยกมือเสยผมก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเซ็กซี่
“อย่าบอกนะว่านายคิดว่า ฉัน จะ ‘ปล้ำ’ นายน่ะ”
เมื่อเห็นชายหนุ่มนิ่งไปเหมือนยอมรับ เจมินี่หัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น
“นี่ฉันว่านายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ทอปโมเดลอย่างฉันเนี่ยนะจะมาปล้ำเด็กตัวกะเปี๊ยกในห้องน้ำร้านอาหาร ฉันไม่ใช่โจรหื่นกามนะ หรือว่านายคิดว่าฉันจะมีอารมณ์เมื่ออยู่ท่ามกลางกลิ่นหอยแครงงั้นเหรอ”
ชายหนุ่มพูดจบก็โยนเสื้อยืดสีครีมที่ถือไว้ให้ก๋วยจั๊บ ชายหนุ่มมองเสื้อสีครีมในมือก่อนจะส่งสายตาเป็นคำถาม
“นายเอาสบู่ๆถูๆไอ้รอยเปื้อนนั่นหน่อยสิ” เจมินี่สั่งแล้วยืนกอดอกพิงกำแพงอย่างสบายอารมณ์ ขอแกล้งคนสักวันเถอะ ว่าแต่ว่าพระเจ้าคงให้อภัยเขานะ
“อ้อ ซักเสื้อน่ะเอง นึกว่าอะไร” ก๋วยจั๊บมองเสื้อในมือยิ้มๆ ก่อนจะเงยหน้าส่งยิ้มกว้างขวางให้เจ้าของเสื้อหนึ่งที แล้วขยุ้มเสื้อเป็นก้อนกลมจัดการปาลงถังขยะมุมห้องอย่างแม่นยำ
“เฮ้ย!!!” นายแบบหนุ่มอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะก้าวยาวไปที่ถังขยะ สวนกับก๋วยจั๊บที่เดินหัวเราะออกจากห้องน้ำไป
เจ้าตัวยังมีแก่ใจโผล่หน้ากลับมาบอก “มันเหม็นนักก็ทิ้งมันไปเหอะ ไหนๆก็เป็นท็อปโมเดลระดับนี้ กะอีแค่เสื้อตัวสองตัวน่ะไม่เป็นไรหรอกมั๊ง แล้วก็จะบอกให้นะว่าฉันไม่ใช่ขี้ข้าของนายจะได้ต้องทำตามที่นายสั่งทุกอย่าง เข้าใจ๋!!”
ก๋วยจั๊บสบตากับเจมินี่อย่างท้าทาย ก่อนจะเดินผิวปากออกจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงตะโกนตามมาแว่วๆ
“เฮ้!!นี่นายกลับมาก่อน เด็กแสบ!! โธ่เว๊ย!”
ก๊วยจั๊บเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อลิซจึงถามถึงเจมินี่ โดยมีวุ้นหันมามองด้วยสายตาเขียวปั้ด
“เดี๋ยวก็ออกมาครับ นั่นไง เดินมานู่นแล้ว”
ชายหนุ่มตอบพร้อมพยักหน้าไปยังทิศทางที่เจมินี่กำลังเดินมา โอ้โฮเฮะ ใจกล้าใส่แค่แจ๊คเก็ตคลุมออกมาตัวเดียวเสียด้วย แน่เหมือนกันนี่หว่า
“เจ้า.....จั๊บ”
หันไปก็เจอรอยยิ้มแปลกๆของญาติสาว
“อะไรล่ะ เจ๊”
“แกไปแผลงฤทธิ์อะไรใส่เจมินี่เค้าหรือเปล่า”
“โห เจ๊พูดงี้เสียเลยน่ะเนี่ย จั๊บอุตส่าห์ตามไปดูแลอย่างที่เจ๊บอกแล้ว จะเอาไงอีกเนี่ย”
สิ้นประโยค นายแบบหนุ่มก็เดินมาถึงโต๊ะพอดี เจมินี่ทรุดตัวลงนั่ง ก่อนจะมองคนตรงข้ามด้วยสายตาฝากไว้ก่อนเหอะ ก๋วยจั๊บเสยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเพื่อบังรอยยิ้มไม่ให้ใครเห็น
“เจมินี่คะวุ้นขอโทษแทนน้องจริงๆค่ะ แล้วนี่เสื้อของคุณไปไหนล่ะคะ”
ชายหนุ่มมองหน้าก๋วยจั๊บพร้อมรอยยิ้มแปลกๆที่ทำให้ร้อนๆหนาวๆ
“มันเลอะมากน่ะครับ น้องชายคุณเลยบอกให้ผมถอดทิ้งไปดีกว่า”
“มันเลอะมากขนาดนั้นเลยเหรอ จั๊บ” วุ้นหันมาถามด้วยความคลางแคลงใจ ตอนที่เห็นก็ใช่ว่าจะเลอะมากนี่หว่า
“เอ่อ....” ก๋วยจั๊บอ้ำอึ้ง
หนอยหมอนี่ ไม่ยุติธรรมนี่หว่า กะฟ้องเจ๊วุ้นให้มาเล่นงานตัวเค้า “มันก็เลอะพอสมควรนะเจ๊ จั๊บเห็นว่าเค้าไม่ชอบกลิ่นหอยแครงก็เลยให้เค้าถอดออก ก็แค่นั้น”
“ครับ พอผมถอดเสร็จเค้าก็โยนลงถังขยะไปเลย ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องใส่แต่แจ็คเก็ตนี่แหละครับ”
อ้าก หนอย ไอ้ฝรั่งขี้นกตัวแสบ แน่จริงอย่าไปฟ้องคนอื่นซีวะ ก๋วยจั๊บร่ำร้องอยู่ในใจ เมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวที่ปรายมาแล้วเห็นทีงานนี้ ไม่รอดแน่ๆ
“โอ๊ย!เจ๊ มันเจ็บน้า โอ๊ย!หูจะขาดแล้ว” ก๋วยจั๊บร้องโวยวายเมื่อถูกดึงหูขึ้นเรือนของตนเอง
เมื่อขึ้นเรือนแล้ววุ้นจึงปล่อยหูของชายหนุ่มออก ก่อนจะเดินไปไหว้ชายหญิงสูงอายุที่นั่งอยู่กลางชาน
“สวัสดีค่ะ ลุงเทียน ป้าลำดวน”
“มาส่งน้องหรือจ๊ะ ป้าได้ยินว่าเมื่อเช้าตาก๋วยจั๊บลืมไปส่งขนม ยังห่วงอยู่เลยเนี่ยว่าจะไปส่งกันทันหรือเปล่า”
“โธ่แม่ครับ ขืนจั๊บไปส่งไม่ทันสิ เจ๊แกได้เอาตาย”
พูดยังไม่ทันขาดคำ นิ้วเรียวก็บิดเข้าที่เอวของคนพูดอย่างว่องไว จนเจ้าตัวร้องโอดโอย
“อ้าว เจ๊วุ้น ไปไงมาไงเนี่ย”
“ไง เจ้าเกี๊ยว ไม่ค่อยได้เจอหน้าค่าตาเลยนะเรา มาคุยกันหน่อย”
เด็กหนุ่มเดินมาใกล้ๆแล้วจึงทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิใกล้ๆหญิงสาว วุ้นหันไปมองอีกฝ่ายอย่างพินิจพิเคราะห์แล้วจึงเอ่ยถาม
“นั่นแกจะไปไหนฮะเจ้าเกี๊ยว แล้วนั่นมันชุดอะไร”
เจ้าตัวก้มลงมองเสื้อยืดสีดำที่มีสกรีนสีแดงข้างหน้าว่า คาราบาว ที่สวมทับด้วยแจ็กเกตหนังสีดำแขนกุด กับกางเกงยีนส์ขากระบอกของตนเองแล้วเงยหน้าถามอย่างสงสัย
“ก็แล้วมันเป็นยังไงล่ะ นี่ชุดเก่งเลยนะเนี่ย”
“ชุดมันก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก เจ๊รู้ว่าแกชอบแนวเพื่อชีวิต แต่ไอ้ผ้าขาวม้าที่คาดหัวอยู่น่ะ ขอร้องนะเอาออกเหอะ ให้ตายสิ เกี๊ยว แกช่วยแต่งอะไรให้เข้ากับหน้าตัวเองหน่อยสิ แต่งแต่ละทีเจ๊จะเป็นลม บอกตรงๆเจ๊เสียดายหน้าตาสวยๆของแกว่ะ”
“โธ่เจ๊ เนี่ยเหมาะกับผมที่สุดแล้ว ไปล่ะเดี๋ยวไปดูคอนเสิรท์ไม่ทัน” พูดจบเจ้าตัวก็ลุกขึ้นยืนอย่างว่องไวก่อนจะเดินลงบันไดไป
วุ้นหันมาถามก๋วยจั๊บ
“คอนเสิรท์? คอนเสิรท์อะไรหะ จั๊บ”
“อ๋อ ก็บทเพลงเพื่อชีวิตอะไรสักอย่างเนี่ยเจ๊ มีคาราบาวมาด้วย เจ้าเกี๊ยวนะตื่นเต้นจะตายหายใจเข้าออกเป็นคาราบาวอยู่น่ะตอนนี้”
“นี่คราวหลังแกช่วยบอกเจ้าเกี๊ยวหน่อยนะ ว่าหัดใส่อะไรที่มันเข้ากับหน้าตาหน่อย หนอยหน้าตายังกะแดนดีทูบี ดันใส่ชุดเหมือนน้าแอ๊ด คาราบาว” วุ้นบ่น
ชายหนุ่มถอนหายใจหันมาพูดเสียงเป็นงาน “โธ่เจ๊ ก็เกี๊ยวมันชอบแบบนั้น ปล่อยไปเหอะ เดี๋ยวมันก็เลิก เจ๊จำไม่ได้เหรอ คราวก่อนมันคลั่ง slipknot เอาหน้ากากมาใส่ตั้งสองสามวัน ก็เห็นเลิกไปเอง ช่างมันเถอะ ไม่ได้ไปปล้น จี้ ติดยาก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“เจ๊ก็เป็นห่วงมันนี่หว่า คอนเสิรท์แบบนี้เห็นมีแต่ตีกันทุกที เจ๊ก็กลัวมันจะโดนลูกหลง”
วุ้นแหวใส่ ชายหนุ่มจึงหัวเราะเบาๆ
“ หึหึ ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกเจ๊ เห็นอย่างนั้นๆ ก็เอาตัวรอดเก่งเหมือนจั๊บนั่นแหละ”
“อ๋อ เหรอ...... ว่าแต่งานนี้เห้นทีแกจะเอาตัวไม่รอดว่ะจั๊บ เจ๊ยังไม่ได้คิดบัญชีกะแกเลยนะ ”
“มีอะไรเหรอ วุ้น น้องไปทำเรื่องอะไรอีกล่ะ”
วุ้นจึงเล่าเรื่องทุกอย่าง(ยกเว้นตอนโป๊)ให้คุณลุงคุณป้าฟังจนหมด โดนที่ก๋วยจั๊บไม่มีโอกาสเถียงเลยแม้แต่น้อย
“ตายจริง ก๋วยจั๊บเหลวไหลใหญ่แล้วนะเราน่ะ แม่ไม่คิดเลยว่าเราจะเกเรได้ขนาดนี้”
ลำดวนดุลูกชาย ชายหนุ่มจึงเถียง
“โธ่แม่ครับ เจ๊วุ้น เจ๊กำลังโดนหน้าตาดีๆของหมอนั่นหลอกเอานา จริงๆแล้วหมอนั่นร้ายกว่าที่เจ๊คิดเยอะ”
“ไม่ต้องพูดแล้วจั๊บ ไปขอโทษเค้าซะ ยิ่งเค้าเป็นฝรั่งมังค่ายิ่งต้องทำดีกับเค้าสิลูก เค้าจะได้มองคนไทยในแง่ดีดี ถือว่าแม่สั่ง เข้าใจไหม?"
ลำดวนพูดกำชับเสียงหนัก ก๋วยจั๊บจึงได้แต่พยักหน้ารับคำ
“ครับ แม่”
เสียงฝีเท้าที่ดังจากทางด้านหลัง ไม่ได้ทำให้ร่างสูงที่ยืนมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนผ่านกระจกหน้าต่างบนโรงแรมชั้นสูงสุดหันมามองแม้แต่น้อย
อลิซทรุดตัวนั่งบนโซฟาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน
“อารมณ์ดีขึ้นหรือยัง เจมินี่”
ชายหนุ่มหันกลับมา เดินมานั่งข้างหญิงสาว
“ดีขึ้นแล้ว ขอบใจนะอลิซ”
“ชั้นพึ่งเคยเห็นเธออารมณ์เสียก็วันนี้แหละ ปกติ เธอเก็บอารมณ์ออกจะตาย”
“โธ่อลิซ หมอนั่นเปรียบเสมือนตัวซวยสำหรับผมโดยแท้ มีอย่างที่ไหนขนาดเจอกันแค่วันเดียวยังทำเรื่องได้ตั้งมากมายขนาดนี้ จะไม่ให้ผมอารมณ์เสียได้ยังไง” เจมินี่บ่น
อลิซหัวเราะเบาๆ “ท่าทางทางนั้นก็เอาเรื่องเหมือนกันนี่ ชั้นว่ามันสนุกดีออกนะ เธอว่าไม่สนุกหรือ?”
“พระเจ้า!อลิซ หมอนั่นน่ะเกรมลินชัดๆ คุณไม่เห็นเหรอ หมอนั่นเป็นตัวแสบ ผมจะภาวนาอย่าให้ได้เจอะเจออีกเลย เหลืออีกหนึ่งอาทิตย์เราก็จะได้กลับกันแล้ว”
“เอาเถอะ ชั้นไปนอนดีกว่า” อลิซลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปทางประตูที่เชื่อมระหว่างห้อง แต่ก่อนจะออกไปหญิงสาวหันกลับมา
“ภาษาไทยเค้ามีประโยคว่า เกลียดอย่างไหน จะได้อย่างนั้น นะเจ็ม ชั้นสังหรณ์ว่าคำภาวนาของเธอจะไม่ค่อยเป็นผลนักหรอก เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้ว่าซิกเซนท์ชั้นน่ะแม่นขนาดไหน”

คนนี้แหละใช่เลย 3 โดย
“ฮ้าว............”
เกี๊ยวเดินหาวปากกว้างออกมาจากห้องนอน เจ้าตัวยังอยู่ในเสื้อกล้ามย้วยๆตราห่านคู่กับกางเกงเลสีแดงซีดๆบ่งบอกถึงระยะการใช้งานอันยาวนาน
เด็กหนุ่มเดินตรงมายังชานบ้านซึ่งพ่อแม่และพี่ชายนั่งล้อมวงทานอาหารเช้าอยู่บนตั่งถูกจัดเป็นที่วางสำรับอาหารที่ถูกบรรจุอยู่ในถ้วยดินเผาที่เขียนลวดลายเป็นตัวไก่หรือที่เขาชอบเรียกว่าชามตราไก่ แต่แม่บอกว่าของเก่าน่ะสวยกว่านี้เยอะไอ้เค้าก็ไม่รู้ซะด้วยสิว่ามันจริงหรือเปล่าเอามาเทียบกันที่ไรก็เห็นมันเหมือนกันทุกที

Ifoot-ballZ

เจมินี่ คนประเทศไรอ่ะ..?

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่าเอาความเหงามาลงที่ฉัน

boommy

เท่มากเลยคับ ของเขาดีจริง ๆ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

piyanate

ขอบคุณนะครับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

Kicker

ขอบคุณมาก ๆ คับสำหรับการแบ่งปันสิ่งที่ดี ๆ

tamia

ขอบคุณมากครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายนะครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณครับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

hijikata

ขอบคุณนะคะ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณมากๆนะครับ

gigusa

ขอบคุณมากครับ