ของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>(69)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
คราวนี้โดนแน่ๆ ไม่รอดแล้วกูบีบเจลใส่นิคน้อยแล้วด้วย ตัดสินใจถูกไหมว่ะเนี่ยะ ผมเริ่มคิดในใจพี่นิคเอาเจ้านิคน้อยมาจ่อที่ช่องรูน้อยของผม ผมรู้สึกถึงความร้อนนั้นขึ้นมาแล้วผมก็หลับตาหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที หัวผมก็เริ่มคิดเรื่อง เจ็บมาก จุกเลยนะเหมือนตกนรก มะเร็งหูรูด ถุงแตก ติดเอดส์ โรคติดต่อ เลือดออกขึ้นมาอีกผมคิดมากจนผมเกร็งไปหมดทั้งตัว มือก็กำจิกผ้าปูที่นอนไว้แน่นหายใจไม่ออกแน่นหน้าอก น้ำตาค่อยๆซึมออกมาจากความกลัวที่ซ่อนอยู่ข้างในแล้วผมก็ได้ยินเสียงพี่นิคล้มตัวนอนลงข้างๆมากอดผมผมถึงลืมตาทำให้น้ำตาที่คลออยู่ไหลเป็นทางออกมาแล้วตัวที่เกร็งจนสั่นชาก็ค่อยคลายออก
“เป็นอะไรอีกล่ะเรา ร้องไห้อีกแล้ว”พี่นิคบอกพร้อมเช็ดน้ำตาให้ผม
“นอนกันเถอะ ดึกแล้ว”พี่นิคพูดพร้อมดึงผ้าห่มมาห่มให้ผม
“แล้วพี่ .......ไม่.....ทำ....”ผมจะถามต่อแต่มันก็พูดไม่ออกมาซะงั้น
“จะให้พี่ทำได้ยังไง ดูเราซินอนตัวเกร็งแข็งยังกับเป็นท่อนไม้ ขนาดเอน้อยยังไม่ยอมตื่นเลย ทำไมกลัวมากเหรอ”พี่นิคถาม ผมพยักหน้ารับ
“พี่ครับ...เอ  ขอ...โทษ.......เอ....”ผมพูดไม่ออกแต่ร้องไห้ออกมาแทน ร้องไห้ให้กับความเสียใจของตัวเอง แค่นี้ผมก็ทำไม่ได้ แค่นี้ผมก็ให้คนที่ผมรักไม่ได้ ครั้งแรกของเรามันล้มเหลวหมดทุกอย่าง ผมคิดไปถึงว่าถ้าพี่นิคจะไปหาแฟนใหม่มันก็สมควรแล้ว คนอะไรเห็นแก่ตัว ตัวเองมีความสุขแต่ให้ความสุขกับเขาไม่ได้
“เอครับ เอฟังพี่นะครับ เอไม่ต้องขอโทษพี่ เอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย พี่รู้ว่าเอพยายามอย่างเต็มที่แล้ว พี่ซะอีกกลับไม่เข้าใจเอ อยากเห็นแต่ได้ของตัวเองฝ่ายเดียว อีกอย่างถ้าเอคิดว่าพี่ต้องการร่างกายของเอ เอคิดผิดแล้วครับ พี่ต้องการความรักจากเอต่างหาก ดังนั้นถ้าอะไรที่เอให้พี่มาด้วยความไม่เต็มใจไม่ใช่ความรัก พี่ไม่ขอรับมันไว้หรอกครับ นอนเถอะครับ เอน้อยหลับแล้ว เอใหญ่ก็หลับได้แล้วนะครับ”พี่นิคพูดปลอบผมพร้อมกอดผมแน่นขึ้นก่อนที่เราสองคนจะหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน
ผมตื่นขึ้นเพราะเหมือนมีอะไรมากระทุ้งข้างหลังผม ผมมองดูนาฬิกาบอกเวลาหกโมงเช้า แล้วผมก็หันไปดูสิ่งที่มันมากระทุ้งข้างหลังผมอยู่
เจ้านิคน้อยนั่นเองแต่นิคใหญ่ยังนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่อง
ผมนอนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ทำให้ผมอดสงสารพี่นิคไม่ได้ แต่อย่างน้อยนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เรานอนกอดกันโดยไม่ได้ใส่อะไรเลย
แต่เมื่อคืนมันน่าจะดีกว่านี้ ถ้าเราไม่ใช้สมองคิดมากเกินไป ปล่อยให้มันเป็นไปตามอารมณ์และหัวใจ เรื่องทั้งหมดมันคงจบลงได้ดีกว่านี้ ในเมื่อเราทำมันล่มลง เราก็ต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้
ผมตัดสินใจอย่างนี้แล้วก็หันไปหาพี่นิค แล้วค่อยๆจูบที่หน้าผากที่แก้มแต่พี่นิคยังหลับสนิท ผมก็ค่อยๆไปจูบที่ปากพี่นิคพร้อมกับเอื้อมมือไปจับเจ้านิคน้อยที่พร้อมออกศึกอยู่ก่อนแล้วอย่างเบามือ คราวนี้พี่นิคงัวเงียตื่นขึ้นและตกใจนิดๆที่เห็นผมทำอาการอย่างว่า
“อยากแกล้งอะไรพี่แต่เช้าอีกเนี่ยะ”พี่นิคถาม แต่ผมไม่ตอบยังคงเอามือรูดเจ้านิคน้อยขึ้นลง แล้วก็ใช้ลิ้นเลียที่หัวนมพี่นิคจากที่ไม่แข็งจนมันแข็งเป็นไตขึ้นมา พี่นิคหันไปมองปฏิทินที่แขวนอยู่แล้วหันมาพูดกับผมว่า
“วันนี้วันที่ 15 เป็นวันโกน(วันก่อนวันพระ)แล้วนะครับจะละเมิดข้อตกลงที่ 3 เหรอครับ)
ผมเงยหน้าตอบ “ก็ใครใช้ให้นิคน้อยมาปลุกเออ่ะ” แล้วส่งสายตาไปหาพี่นิค
“พี่เปล่านะ พี่ไม่ได้มีอารมณ์ นิคน้อยเขาเป็นเด็กดีจะเคารพธงชาติทุกเช้าอย่างนี้แหละ”พี่นิคบอก
“อ้าวเหรอครับ เอเข้าใจผิดไปเอง ว่าจะละเมิดกฎข้อ3ซักหน่อย ว้า...แย่จัง”ผมบอกแล้วทำท่านอนลงปล่อยมืออกจากนิคน้อย
“ถ้าเอพูดอย่างนี้ พี่ไม่เกรงใจแล้วนะครับ นิคน้อยลูกพ่อพร้อมรบ สู้”พี่นิคพูดเสร็จแล้วก็ระดมจูบผมอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนกว่าเมื่อคืน ผมที่ไม่คิดอะไรก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามอารมณ์ และแล้วบทอัศจรรย์อย่างสมบูรณ์แบบของผมกับพี่นิคก็เกิดขึ้น
๐ พอพูดจบ เร่งระดม เข้ามาจูบ      มือก็ลูบ ทรวงอก ให้สุขสันต์
ปากต่อปาก สัมผัส เข้าหากัน      เหมือนนานวัน ไม่ได้เจอ มาพบพาน
มือของเรา คว้าจับ ที่ตรงนั้น      เพื่อแบ่งปัน ความสุข ให้สืบสาน
มือของเขา จับคืน อย่างรู้งาน      สองผสาน สร้างสนุก เป็นสุขพลัน ๐
๐ อีกทั้งปาก ชิวหา ของพี่เขา      ช่างร้อนเร่า เล่นมันส์ ให้หรรษา
ไล่จากหู คอนม ต่ำลงมา         สะดือข้า เอน้อย ก็ยังโดน
ลิ้นและโอษฐ์ ของเรา ก็ใช่ย่อย      ทำนิคน้อย เข้าออก อย่างอ่อนโยน
ตั้งแต่ปลาย เกือบสุด จะถึงโคน      พี่ตะโกน ออกมา เสียวจริงๆ ๐
๐ เปรียบตัวเรา มีถ้ำ เป็นภูผา      พี่เขามา เป็นพราน สำรวจป่า
พอเจอถ้ำ มีช่องลง เห็นกับตา      ไม่รอช้า เร็วรี่ สำรวจพลัน
ถึงแม้ถ้ำ จะเล็ก และเข้ายาก      ทางลำบาก ติดขัด ก็ไม่หวั่น
ใช้แรงกาย แรงใจ มุ่งประจัญ      ที่หมายฝัน คือในถ้ำ มีน้ำตก ๐
๐ ผ่านปากถ้ำ เข้ามา ช่างยากยิ่ง      สมใจจริง เข้ามา เมื่อได้เห็น
เดินสำรวจ ซ้ายขวา อย่างใจเย็น      สมกับเป็น พรานไพร แห่งพงพี
ถ้ำน้อยใหญ่ สำรวจ ตรวจจนทั่ว      มิเกรงกลัว เข้าออก ขมันขมี
ในที่สุด ก็พบ สายนที         สุดเปรมปรี ดื่มกิน สมฤทัย ๐
๐ หรือจะเปรียบ ว่าเรา เป็นสายลม      ช่างสุขสม พี่เป็น ว่าวปักเป้า
ว่าวกระตุก ตามสายลม พัดแรงเบา   เชือกยาวเข้า ติดลมบน บินว่อนดี
ว่าวระเหิน ลมก็รับ เป็นจังหวะ      สมกันนะ ว่าวกับลม เป็นคู่ศรี
เชือกว่าวตรึง ลมพัด สะบัดที      ถึงคราวที่ ว่าวเชือกขาด ปลิวตามลม ๐
หลังจากที่ผมกับพี่นิคได้ปล่อยตัวปล่อยใจเล่นบทอัศจรรย์กันแล้ว วันนั้นทั้งวันพี่นิคก็ไม่ยอมปล่อยผมไปไหน นอนกอดผมอย่างเดียว ถึงกับขนาดยอมโทรศัพท์ไปปดกับอาอี้ว่าวันนี้คงไม่ได้ไปหาอาอี๊ที่ตึกใหญ่ ช่วยให้ป้าต้อยเอาอาหารเช้ากับเที่ยงมาส่งที่บ้านให้ผมกับพี่แกด้วย
เข้ามาแล้วให้วางไว้ที่โต๊ะทานข้าวเลย ไม่ต้องขึ้นมาเรียกเพราะติดงานสำคัญกันอยู่ ต้องเร่งทำอย่างมาก เดี๋ยวส่งไม่ทันวันจันทร์ นี่เป็นข้ออ้างที่
พี่นิคบอกไปกับอาอี๊ (เป็นยังไงล่ะอาอี๊ อยากโด๊ปให้กันดีนัก)
จากครั้งแรกนี้ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างอีกมากมาย เรียนรู้ว่าเรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องใช้สมองคิดเสมอไป เพียงแต่ใช้ใจและความรู้สึกนำพาก็ได้   เรียนรู้ว่าเรื่องบางเรื่องถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่สามารถรู้ได้   เรียนรู้ว่าเรื่องบางเรื่องเราควรที่จะผ่อนสั้นผ่อนยาวบ้าง (แต่ข้อตกลงที่ 3นี่ยังไงผมก็ไม่ยอมผ่อนให้อยู่ดี --- อิอิ)
บทที่ยี่สิบเจ็ด --- หึง & ซาวน่า
หลังจากวันวาเลนไทน์ผ่านมา วันที่เป็นครั้งแรกของผมกับพี่นิค เป็นวันที่ผมจดจำไม่มีวันลืม จากวันนั้นเป็นต้นมา ผมก็ไม่ค่อยได้ให้พี่นิค
ล่วงเกินข้อตกลงที่ 3ได้เท่าไหร่ อย่างมากเดือนหนึ่งไม่เกินครั้งสองครั้งด้วยซ้ำ ที่เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะว่าผมยังกลัวหรือต้องการแกล้งพี่นิค
แต่อย่างไร แต่เป็นเพราะงานยุ่งทั้งคู่บ้าง ใกล้สอบบ้าง ติดโน่นบ้างติดนี่บ้าง โดยเฉพาะช่วงนี้เป็นอีกหนึ่งเดือนก่อนสอบปลายภาค  และมีงานใหญ่ที่องค์การต้องทำคืองานกีฬาระหว่างคณะ แถมยังมีโครงการนักศึกษามาเรียนรู้อะไรนั่นอีก ทำให้ผมกับพี่นิคส่วนมากเจอกันก็เวลาทำงานด้วยกันในองค์การมากกว่า
“เหนื่อยๆ เหนื่อยใจจะขาดอยู่แล้ว เรียนเลิกบ่ายสี่ ซ้อมแบดถึงทุ่ม ช่วยงานที่องค์การถึงสี่ทุ่ม กว่าจะได้กินข้าวเย็นสี่ทุ่มกว่า กลับมาหออาบน้ำก็ปาเข้าไปจะเที่ยงคืน แล้วอย่างนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปอ่านหนังสือ โอ๊ยๆ......จะสอบอยู่แล้วด้วย หนึ่งเราน่าจะเรียนคณะเดียวกันเน๊อะ จะได้ช่วยติวให้กันได้”ผมบ่นออกมาแบบตาจะปิดขณะที่ลากร่างกายที่อยู่ในสภาพหมดแบตขึ้นบันไดเพื่อกลับห้อง โดยมีหนึ่งเดินตามหลังมา
“เหนื่อยมากเหรอครับ มามะ เดี๋ยวพี่พาไปชาร์ตพลัง”เสียงที่ได้ไม่ใช่เสียงของหนึ่งแต่เป็นเสียงของพี่นิค ไม่ทันที่ผมจะหันกลับไปมอง พี่นิคก็เดินเข้ามาอุ้มผมทันที
“เห้ย...พี่นิค มาได้ไง ปล่อยเอลง เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น ข้อ1ๆ อย่าลืม”ผมร้องออกมาอย่างตกใจแต่ก็ไม่ลืมข้อตกลงที่1โดยที่พี่นิคยังอุ้มผมขึ้นบันไดอยู่ ถึงผมจะเหนื่อยมากแต่ก็จำได้ว่าหลังจากที่ทานข้าวด้วยกัน มีผม หนึ่ง พี่นิค พี่หมอที พี่ปอ พี่แหวว พี่ริช ไอ้เอ็กซ์ สายป่านแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกลับกันหมดแล้วนิ่ ไอ้เอ็กซ์ไปส่งป่านที่หอ พี่ปอไปส่งพี่แหวว พี่หมอทีไปเข้าเวรต่อ พี่ริชก็กลับไปพร้อมพี่นิคแล้ว ผมกับหนึ่งก็กลับด้วยกัน จนมาเดินขึ้นบันได หนึ่งก็ยังเดินตามหลังผมขึ้นมา แล้วพี่นิคมาได้ยังไง หนึ่งหายไปไหน
“เขาจะตื่นก็เพราะเสียงร้องโวยวายของเอนี่แหละ ดึกขนาดนี้หลับกันหมดทั้งหอแล้ว”พี่นิคพูดออกมาแล้วทำตาเจ้าเล่ห์ (ให้ตายซิ ไม่ชอบเลยทำสายตาอย่างนี้ เหมือนเราจะตกอยู่ในอันตรายซะแล้ว – ผมคิด)
“แล้วพี่จะอุ้มเอไปไหน เลยชั้นสามแล้วนะพี่ แล้วหนึ่งล่ะ”ผมถามพี่นิคที่อุ้มผมขึ้นบันไดเลยชั้นที่ห้องผมอยู่ไป
“หนึ่งเขาก็อยู่ของเขา เราก็จะไปอยู่ของเรา ส่วนไปไหนถึงแล้วก็จะรู้เอง”พี่นิคตอบออกมาแล้วก็ปล่อยผมลงพร้อมหยิบกุญแจออกมาไขประตู (เออ ลืมไปเลยว่าพี่แกอยู่หอนี้ด้วยนี่หว่า ปกติเห็นแต่ไปนอนแต่ที่คอนโดของพี่ริช)
“เข้ามาซิครับ หรือว่าจะต้องให้พี่อุ้มเข้ามาอีก”พี่นิคหันมาบอก ผมเดินตามเข้าไป ผมไม่เคยมาห้องพี่นิคเลย รู้แต่ว่าเป็นห้องที่อยู่บนหัวผมนี่แหละ (ผมอยู่ 304 พี่นิคอยู่ 404)
“ไม่ค่อยเห็นพี่มาอยู่เลย ทำไมห้องยังดูสะอาดอ่ะ”ผมพูดพร้อมเดินมานั่งลงที่เตียงแล้วมองดูไปรอบห้อง
“ก็วันนี้พี่เจียดเวลาว่างอันน้อยนิดมาทำความสะอาดเพื่อการนี้โดยเฉพาะเลย”พี่นิคบอกอย่างภาคภูมิใจ
“จะพูดให้เอภูมิใจเปล่าเนี๊ยะ ว่าแต่พี่พาเอขึ้นมาทำไม”ผมถามต่อ
“ก็พี่อยากให้เอมาเห็นห้องพี่ไง เพื่อว่าเออยากจะย้ายมาอยู่กับพี่ อีกอย่างวันนี้ก็ไม่ใช่วันพระ วันก่อนหรือหลังวันพระด้วย นิคน้อยมันเลยอยากมาเจอเอน้อยอ่ะ”พี่นิคพูดทำเสียงอ้อนแล้วเดินเข้ามานั่งข้างผมแววตาออกหื่นเล็กน้อย (นั่นไงว่าแล้วตกอยู่ในอันตรายจริงๆด้วย --- ผมคิด)
“ไม่ได้หรอกพี่ เอสัญญาไว้กับหนึ่งว่าจะอยู่ด้วยกัน ถ้าย้ายมาหนึ่งโกรธตายเลย ส่วนเรื่องนั้นคำเดียวสั้นๆ ไม่”ผมบอกพี่นิคทำหน้าบึ้งทันที
“เออ่ะครับ ตั้งแต่วันนั้นมันจะเป็นเดือนแล้วนะครับ ไม่สงสารพี่บ้างเหรอครับ”พี่นิคอ้อนต่อ
“ไม่”ผมตอบคำเดียวสั้นๆ แต่ความหมายชัดเจนในตัวทั้งหมด
“เอใจร้าย เอไม่เข้าใจพี่บ้างเลย”พี่นิคทำเสียงอ่อยๆเหมือนให้ผมเห็นใจ
“พี่ก็ไม่เข้าใจเอ วันนี้เอเหนื่อยมากไหนจะเรียนซ้อมแบดช่วยงานพี่ที่องค์การ ก็ใครบอกให้พี่ใช้งานเอหนักนักล่ะ ช่วยไม่ได้”ผมบอกแบบโยนความผิดไปให้เจ้าตัว แต่ที่จริงพี่นิคไม่ค่อยใช้งานผมด้วยซ้ำ มีแต่ผมเสนอตัวทำให้เองมากกว่า ก็อยากแบ่งเบางานพี่เขาอ่ะ
“ไม่ต้องมาพูดเลย ไปช่วยพี่ทำงานหรือว่าไปนั่งให้คนเอาใจ เห็นแต่เดี๋ยวหมอทีก็เดินมาคุยด้วย เอาเค้กมาให้ เอาน้ำมาให้ ส่วนที่ไปซ้อมแบดอย่างคิดว่าพี่ไม่รู้นะ พอพักซ้อมก็มีพี่ สาวๆสวยๆมารุมหน้ารุมหลังเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อให้ โดยเฉพาะไอ้ตุ่นที่เป็นโค้ชรุ่นพี่ของเราน่ะ พี่ไม่ไว้ใจเลย มองดูเราแต่ละที ตาเป็นประกาย ยิ่งเวลามาสอนจับไม้จับมือทำอย่างกับมือติดกาวไม่ยอมปล่อย เราเองก็เหมือนกันปล่อยให้เขาจับอยู่ได้ตั้งนานสองนาน”พี่นิคพูดประชดผมออกมาชุดใหญ่

“อ่ะๆพาลแล้วพี่หมอทีเขาคุยแบบพี่น้องกันไม่มีอะไรจริงๆ ส่วนพี่ตุ่นนี่พี่คิดมากไปเองเหรอเปล่าพี่เขาก็ทำอย่างนี้กับทุกคนแหละ เอ๊ะ แล้วรู้ได้ไงว่าพี่ตุ่นซ้อมแบดให้ไปแอบดูเขามาใช่ม้า บอกมาซะดีๆ หรือว่าพี่จะหึงเอ”ผมพูดแซวเล่นเพราะรู้ว่าคนปากแข็งอย่างพี่นิคไม่มีทางยอมรับหรอกว่าหึงผมขนาดบอกว่ารักยังไม่มีเลย มีแต่ให้ผมบอกว่ารักพี่แกได้ทุกวี่ทุกวัน
“ใช่พี่ไปแอบดูมา เอทำอะไรพี่ก็ได้แต่แอบดูนั่นแหละก็เอตั้งกฎข้อที่หนึ่งไว้นี่ อีกอย่างก็คนมันหึงแล้วทำไม”พี่นิคพูดออกมาเหมือนน้อยใจนิดๆ(ผิดคลาด แปลกมาก อย่างพี่นิคพูดออกมาได้ไงว่าหึง --- ผมคิด)

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^_______^

Ifoot-ballZ

สงสัยเอคงไม่ได้แน่เลย  ครั้งแรกของเราจะเป็นไงน้า......

abcdefghij

จบได้หรือยังกับคำว่ารัก

jun2010

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

อุ้ยยย เขิลแทน ><"

peemakung

ขอบคุณครับ

poppe

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ น่าสงสารพี่นิคอ่า

TawanIndy

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

gearsoccer

ขอบคุณครับ