โสด UID23297
ลงทะเบียน2011-7-29
ออนไลน์2520 ชั่วโมง
วันเกิด1967 ปี 11 เดือน 1 วัน
อายุพิจิก
ที่อยู่ปัจจุบันไทย ตราด
โสด
ศาสตราจารย์เอื้ออาทร
อาจารย์พิเศษ
|
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
, D" |, t% _' T( ]1 N- Dตอนที่ 85 สัญญา
: k: q5 I0 G( B3 I# M, U“อือ” พี่โชว์เอื้อมมือมากอดผมเอาไว้จะแกะก็แกะไม่ออก มีแต่แน่นมากกว่าเดิม นี้คนหรืองูเหลือมเนี้ยะ
5 c/ Y- B8 Z7 F& o% v5 i" l% r5 M7 Y“อืม” เอ้ากอดก็กอด เดี๋ยวไม่ได้นอนแต่อย่าให้มากกว่ากอดนะ ตาย
1 R. {- j. F, u, C“ตุลย์” ยังไม่นอนอีก; G. [/ S+ r) L5 \
“อืม ครับ”- m/ M3 Q- R. i' V* Z* i
“พี่ขอโทษ” พี่โชว์พูดเสียงเรียบอารมณ์ไหนเนี้ยะ: z+ A3 X* `9 z7 P; ^, S
“ครับ”6 |$ Z, b4 Y- M' S( ~- }; G; G
“ตุลย์ ยกโทษให้พี่ได้ไหม” น้ำเสียงของพี่โชว์ฟังดูอ่อนโยนผมเคยได้ยินเสียงแบบนี้จากที่ไหนนะ) c0 w. B a G( U; w) N* }
“ครับ” ผมตอบไป ที่จริงก็ไม่ได้โกรธพี่เขาหรอกแค่รับไม่ค่อยได้แค่นั้น5 F+ O3 h& a6 X; a+ w V6 N @
“ทุกเรื่องเลยรึป่าว” มีหลายเรื่องรึไง
/ ?" i' L+ u; t# ]0 m“ครับ ตุลย์ไม่ได้โกรธพี่โชว์หรอก ตุลย์แค่ไม่ชอบ” ผมบอกให้
, ?7 s6 [5 D8 M# k. b6 w. ?“พี่ขอโทษ” พี่โชว์ขอโทษผมอีกครั้ง
5 L) H& U% a6 T3 [: S* d“ครับ” พี่โชว์กระชับอ้อมกอด ผมเอาไว้แน่น ผมเอามือกุมพี่โชว์ไว้ อบอุ่นเหลือเกิน นี้หรออ้อมกอดของคนที่รักผม, G4 y' z$ ^( p" g
“ตุลย์รู้ไหมการเห็นคนที่เรารัก และคนที่รักเรา ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเราสองคนไปโดยสิ้นเชิงมันเจ็บปวดมากเลยรู้มั้ย ทุกวันๆที่พี่อยู่กับคนที่พี่รักที่เขาจำเราไม่ได้ มันเป็นความรู้สักที่ไม่รู้จะเทียบกับอะไร” พี่โชว์พูดแล้วหยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดต่อด้วยเสียงเครือ พี่โชว์ร้องไห้หรอ พี่เขาร้องไห้ให้ผมหรอ พี่เขารักผมมากขนาดนี้เลยหรอ มีคนบอกว่าสิ่งที่บ่งบอกความจริงใจของคนที่เรารักได้ดีที่สุด คือ น้ำตา ที่ออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง น้ำตาที่แสดงถึงความจริงใจ นี่ใช่ไหม พี่เขาจริงใจกับผมจริงๆใช่ไหม6 K0 ]( I/ S* D4 F0 J1 Z. `
“พี่ขอโทษ ในทุกสิ่งที่พี่ทำกับตุลย์ พี่ทำให้ตุลย์ต้องเป็นแบบนี้ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะตัวพี่เอง ถ้าพี่ไม่ทำให้ตุลย์เจ็บ ตุลย์ก็คงไม่เป็นแบบนี้ แล้วเราก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ” พี่โชว์ซบมาที่ไหล่ผม แล้วกอดผมไว้แน่น มันเป็นความอบอุ่นที่ได้รับที่ผมไม่สามารถอธิบายได้6 I( ~" B1 g& a8 N9 `. x7 x
“พี่โชว์ไม่ต้องขอโทษหรอก คนเรามันฝืนชะตาตัวเองไม่ได้หรอก ชีวิตเราอะจะเป็นจะตายเวลาไหน เมื่อไหร่เรายังไม่รู้เลย ฉะนั้นตุลย์ว่ามันคงเป็นชะตากรรมของตุลย์แหละที่ทำให้ตุลย์ต้องเป็นแบบนี้ ตุลย์ต้องขอบคุณพี่ ถึงแม้ว่าตุลย์จะลืมทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเรา แต่พี่ก็ไม่ทิ้งตุลย์ ตุลย์คิดว่า วันนี้ก็ไม่เสียใจ เพราะตุลย์มีแม่ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ดีกับตุลย์มาก ตุลย์ดีใจ แล้วก็ไม่รู้สึกเสียดายความทรงจำที่เสียไป สักวันตุลย์ก็ต้องจำได้ แต่หากจำไม่ได้ตุลย์จะเลือกใช้ชีวิต ปัจจุบันของตุลย์ให้ดีที่สุด ตุลย์อยากให้พี่โชว์เลิกโทษตัวเอง ถึงแม้ตอนนี้ตุลย์จะรู้เพียงแค่สถานะเราสองคนเป็นแฟนกัน ตุลย์ก็จะยอมรับในสิ่งนั้นว่าพี่คือคนที่ตุลย์รัก และพี่ก็รักตุลย์ ตุลย์จะพยายามทำให้รักของเราเป็นเหมือนเดิมให้ได้ครับ ตุลย์สัญญา”7 z: d- d5 O1 ]/ ~
“พี่ขอบคุณนะตุลย์ พี่รักตุลย์มาก ขอบคุณๆๆๆๆ” พี่โชว์พูดย้ำๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกอดผมไว้แน่น ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องร้องไห้ให้เรา ทำไมผู้ชายคนนี้รักเรามากขนาดนี้ ขอบคุณครับพี่โชว์ ขอบคุณจากใจจริง ผมจะพยายามจำแล้วกลับไปรักพี่เหมือนเดิมนะครับ ผมสัญญา.......ขอเพียงแค่อ้อมกอดนี้รอผมอยู่...6 k: |. O. l/ C3 t
บรรยากาศคึกคักยามเย็น ดูอึกทึก แสงไฟสีเหลืองทองกระทบผิวน้ำดูสวยงาม ตึกร้านบ้านเรือนเก่าแก่ บรรดาแม่ค้าพายเรือออกมาขายของ ดูแล้วเป็นบรรยากาศที่สวยงาม และอบอุ่นมาก
0 U- n1 G! `( N& t) X* M( K! L/ w“ขึ้นเรือชมหิ่งห้อยไม่ครับ คนละ 60 บาทเองครับ” เสียงพ่อค้าเรียกนักท่องเที่ยว ที่เดินผ่านไปผ่านมา7 u+ F- D$ ]* [# L: i0 A
“ดูหิ่งห้อยมั้ย” ผู้ชายร่างสูง สุดหล่อจะใครล่ะครับ แฟนผมเองครับ 55 (สำนวนแบบนี้พอจะเป็นนักเขียนได้ม่ะ อิอิ)6 j( [# H; u; h% v6 K
“ไม่เอาอ่า ตุลย์เมาเรือ” ผมตอบพี่โชว์ไป ใช่แล้วครับตอนนี้เรามาเที่ยวกันที่ตลาดน้ำอัมพวากัน พี่โชว์ชวนผมมาเที่ยวครับ ตอนแรกบอกจะพากลับบ้าน แต่เขาพาเลยมานี้ก่อน บอกมาหาอะไรกิน8 [$ f1 ~1 M' K$ L
“โห ก็พี่อยากดูอ่า ตุลย์ดูเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิ” พี่โชว์อ้อนผม0 b* o1 m) T# V' `5 K% y. }( u
“ก็ตุลย์ ไม่ชอบนั่งเรืออ่า ตุลย์กลัวหนิ” ผมว่า ผมชอบเมาเรือครับ ไอ้ไหว้น้ำอ่าไหว้เป็น แต่นั่งแล้วมันเวียนหัว
! w% h7 P" [' v% }4 I“ครับ ไม่เป็นไร” พี่ตุลย์ตอบเสียงเรียบ อยากดูจริงๆ หรอเนี้ยะ
f# |$ F2 Q7 d: c8 z“พี่โชว์นั่งรอตุลย์อยู่นี้แป็บนะ ตุลย์ขอเข้าห้องน้ำแป็บนึง” ผมว่า ปวดฉี่มาก9 [0 |' h" x f0 f( g( k2 j
“โอเค เดี๋ยวพี่นั่งรอตรงนี้นะ อย่าไปนานนะพี่เป็นห่วง”
2 e; s% ^! G; Z7 V7 O2 b" L: K“ครับ 5 นาที” ผมเลยรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
' M* ]" u" _5 c& f- U$ E. L* H9 ~/ z“อ่ะ อีก 5 นาทีลงเรือได้” ผมยื่นตั๋วให้ พี่โชว์สองใบ พี่โชว์มองหน้าผมอึ้งๆ
/ h0 v: h7 q) A0 s8 h7 I“เอ้า เอาไปดิ” ผมว่า/ G6 X$ [& Z# r1 S4 T% d8 M
“ขอบคุณครับ ทำไมอ่ะตุลย์กลัวไม่ใช่หรอ”$ v W8 b& V8 q9 X4 l! z, K
“ก็ถ้าตุลย์ ไม่ลงพี่โชว์ก็ไม่ได้ลง แล้วถ้าตุลย์ลงพี่โชว์ก็จะได้ลง พี่โชว์ก็จะมีความสุข แล้วถ้าพี่โชว์มีความสุขตุลย์ก็ดีใจ” ผมว่า แล้วเราก้ได้ลงเรือไปชมหิ้งห้อยกัน เรือค่อยๆ พายไปในที่ที่มือขึ้นเรื่อย บรรยากาศมืดและเงียบสงัด
4 k* t7 U3 M8 Z$ r9 g“นั้นไง” พี่โชว์ชี้ให้ผมดูบนต้นไม้ ที่เต็มไปด้วยแสงไฟจากหิ่งห้อย สวยมากๆ เลยครับ
- e4 X; I+ E" y3 \! `“สวยดีนะ”& @7 { ~# v9 O8 T; W- c1 H) ]& `9 P
“อืม บอกแล้วว่าสวย เห็นมั้ยตัดสินใจไม่ผิดเลย ขอบใจนะตุลย์” พี่โชว์ว่า
/ K5 B& d4 G& Y% U“ครับ สวยมาก เห็นพี่โชว์ตุลย์ก็ดีใจแล้ว” ถึงแม่ผมจะยังจำอะไรไม่ได้ แต่ผมคิดว่าการที่เราทำอะไรให้คนที่รักเรานั้นมีความสุข มันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากนอกจากคนคนนั้นจะมีความสุขแล้ว เราเองก็มีความสุขไปด้วย3 O7 f; e2 I' A0 _$ H
“สวยไม่เท่าตุลย์หรอก” พี่โชวืกระซิบบอกผมที่ข้างหู พอดีไม่ได้มาแค่เราสองคน มีคนอื่นด้วย พี่เขาคงเกรงใจ: |" I& n# n# c4 b! ~; J, l2 Q
“บ้าดิ ตุลย์หล่อดิ ผู้ชายต้องหล่อดิพี่” ผมว่าให้ กลับไปแล้วหยิกไปเบาๆ
: I2 L6 Z. W* ~9 }4 |" Q) p“โอ้ย โหดอ่า” พี่โชว์ว่า บรรยากาศอบอุ่นแล้วโรแมนติกมากครับ ลมเย็นประทะร่างกาย แสงสวยจากหิ่งห้อย กระแสน้ำวน เราสองคนจับมือกัน ดื่มดำบรรยากาศนี้ให้ได้มากที่สุด
; n# g0 E) U/ R" G“หิวมั้ย” พี่โชว์ถามหลังจากขึ้นมาจากเรือ& \( A2 Q, e& y; a& D9 o! x) X) ^" _, t
“ไม่อ่า” ก็เพราะว่าเดินซื้อไรกินไปตลอดทาง- l& {" o7 Q, |# v/ O6 @
“หรอ อืม”
$ @* m1 ]3 Q: n. `5 L“พี่โชว์หิวหรอ อืม ป่ะหาไรกินกัน” ผมว่าให้ ดูหน้าก็รู้ว่าหิว เราก็นั่งหาไรกินริมน้ำแหละครับ อิ่มกันเลยทีเดียว ซื้อของกันนิดหน่อย แล้วจึงขับรถกลับบ้านผมครับ2 v, o8 h: w/ [: A
“หวัดดีแม่” ผมหวัดดีแม่2 O, y8 ]4 X1 r2 A1 T) Y
“มาได้ไงเนี้ยะ ทำไมไม่โทรบอกก่อนเนี้ยะ” แม่ว่า5 o9 U, `; l3 h9 D2 l
“เปลืองค่าโทรเปล่าๆ ปลายทางก็เหมือนกันอยู่ดี” ผมว่า
. ~: L' O- S) R$ r% K- n- O/ [“สวัสดีครับแม่ นี้ของฝากครับ ก่อนมาแวะอัมพวากันมา” พี่โชว์ไหว้แม่ แล้วยื่นของฝากให้
. e4 Z" X9 N7 S“ไหว้พระจ๊ะ ป่ะเข้าบ้านก่อน กินไรมารึยังเนี้ยะ มาซะมืดเลย” แม่ถาม( S! F% |" c& X& G8 O7 ]3 F8 h
“เรียบร้อยกันมาแล้วครับ แม่กินข้าวยัง” พี่โชว์ถามกลับ
& S. B4 I( q9 }2 V W“เรียบร้อยตั้งแต่เย็นแล้วจ๊ะ เกือบเข้านอนแล้วเชียว ดีนะยังไม่นอน งกแม่กระทั้งค่าโทรศัพท์ ลูกใครเนี้ยะ” มีกัด แม่นี้ก็นะ
# N3 J N. ~, Z" T! z2 B6 @+ M“กะมาเซอร์ไพรส์ไงแม่”
3 T: K3 m/ y( d& q3 s( B: Y$ I. L“จ้าๆๆ อาบน้ำอาบท่า นอนกันนะ ตามสบายเลยนะโชว์ ตุลย์ดูแลพี่เขาด้วย แม่ขอตัวก่อน” ไม่บอกแล้วกลับเข้าห้องนอนไป1 r |, h4 ?' j$ K
“พี่โชว์ ดูสนิทกับแม่ตุลย์เนอะ” ผมว่า, O& O! t# X7 w
“อืมจะไม่สนิทได้ไงเล่า เป็นลูกเขยบ้านนี้นะ ต้องสนิทกับแม่ยายดิ” พี่โชว์พูด& U# k' i d; M
“เฮ้ยย!! แม่รู้หรอ” ผมถาม เพราะผมไม่รู้ว่าแม่รู้รึยัง; L, r( ?# |: N3 z8 T/ D: D" C' N4 _
“อืม รู้สิ ผมรักจริงนะ สู่ขอเรียบร้อย แม่ไม่เรียกสินสอดสักบาท” แม่ผมรู้เรื่องราวระหว่างสองคนแล้วจริงๆ หรอ แม่ไม่เสียใจใช่ไหม ผมเป็นห่วงแม่จัง
6 B( M, e' {" R“โหได้ไงอ่า ตุลย์ไม่ใช่ของฟรีที่แม่จะยกให้ใครง่ายๆ นะ โดยเฉพาะพี่ อืม แล้วแม่เค้ารู้เรื่องของเราจริงหรอ” ผมชักเป็นกังวล- w: h& u" [) h* c* Q
“อืม จริงสิ ตุลย์ไม่ต้องกังวล แม่ตุลย์เข้าใจแล้ว แล้วพี่ก็สัญญากับแม่ตุลย์แล้วว่าพี่จะดูแลตุลย์เป็นอย่างดี แม่ตุลย์เข้าใจความรักของเรานะ” พี่โชว์ว่า ทำให้ผมสบายใจขึ้นครับ2 Y) {6 |9 C. b7 a; l8 F) ]
“ครับ ว่าแต่แม่ไม่คิดค่าสินสอดจริงอ่า ได้ไงอ่า งั้นตุลย์คิดนะ” ผมพูดขำๆ4 O- E9 c! X. w4 Y! o
“อ่า เท่าไหร่ดีละ” พี่โชว์ถาม อืม ค่าตัวผมน่าจะเท่าไหร่หน่า หล่อขนาดนี้
( W8 ?9 \2 ~' d, ~4 L$ q6 P“ให้เท่าไหร่ละ” ผมย้อนถาม
, C. f' K4 p% R# U5 u; X; C“พี่มีเท่าไหร่พี่ให้หมดเลย ต่อให้เป็นร้อยล้าน พันล้าน หรือแม้แต่พี่ไม่เหลืออะไร หัวใจพี่ก็ยังเป็นของตุลย์ แค่นี้พอมั้ย” โหลงทุนจัง ดีใจนะนี้มีแฟนรวย 555 ตอนนี้ผมยอมรับแล้วละครับว่าผมกับพี่โชว์เป็นแฟนกันจริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่คนอื่นยืนยัน ผมว่าความรู้สึกในเศษเสี้ยวนึงมันก็บอกผมเช่นนั้น
# a3 v- S; t* B& S, G“โห จริงดิ ตุลย์จะกลายเป็นมหาเศรษฐีเลยอ่าดิ” ผมว่าให้ ก็แกล้งเล่นแหละครับ ผมคงไม่ไปเอาสมบัติของพี่เขาจริงๆ หรอก อยู่แบบปัจจุบันก็มีความสุขแล้ว
& R% R; F. O( j“คงงั้น เราจะสร้างฐานะไปด้วยกันจนแก่จนเฒ่าเลยละ ดีมั้ย แต่ตอนนี้พี่มีอะไรจะให้ก่อนเอามั้ย” ยังไม่ทันถามหรือพูดอะไร ตัวผมก็ถูกยกลอยเลยครับ พี่โชว์อุ้มผมครับ
$ ^) U# J3 @# j: i. Y5 v“เฮ้ย! วางลงพี่ ตุลย์เดินเองได้” พี่โชว์อุ้มผมมาที่ห้องแล้ววางลงบนเตียง.....แล้วเรื่องราวบนเตียงก็ดำเนินไปตามทำนองท้องเรื่อง อย่างที่ควรจะเป็น (CENS0R) 555, D/ z: o; \1 j; P
“ตุลย์รักพี่มั๊ย” พี่โชว์ ถามขึ้น ก่อนออกไปเรียน เป็นคำถามที่ช่วงนี้พี่ชอบถามผมบ่อยมาก
) J f7 Z$ l- |“ถามบ่อยจัง” ผมว่า
3 J4 k7 j* `& H G! [/ Z. V- M“แต่ตุลย์ก็ไม่เคยตอบว่ารัก ทั้งที่เมื่อก่อนตุลย์จะบอกว่ารักพี่เสมอ” พี่โชว์พูดเสียงเศร้า
* b' w; |6 ?0 m" J“เอ่อ พี่โชว์ครับตุลย์ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้ตุลย์นะครับ ทั้งที่ตุลย์จำไม่ได้ หรือจำได้จนถึงตอนนี้ ตุลย์ขอบคุณจากใจจริง พี่โชว์ใส่ใจและดูแลตุลย์เป็นอย่างดี ตุลย์รู้สึกชอบและรู้สึกดีกลับพี่มาก”
8 o T' S2 p- ^; I. G8 A9 ]* z“ตุลย์พี่ขอแค่คำตอบ ว่า “รัก” หรือ “ไม่รัก” แค่นั้น” พี่ตุลย์หยุดคำพูดผม
9 c# X7 T5 t6 D, V“เอ่อ อยากรู้หรอ” ผมยังเฉไฉ; \" P; a; C+ S. a! \
“อืม อยากรู้มากว่าตุลย์รักพี่บ้างไหม” พี่โชว์ แล้วกระชับมือผมเอาไว้ แล้วจ้องรอฟังคำตอบ รู้ได้เลยว่าพี่เขาอยากรู้แค่ไหน4 R1 }% X' {0 H- c4 c' q/ |
“เอ่อ ขอเวลาตุลย์หน่อยได้ไหมครับ” ผมตอบไม่ได้ว่ารักรึป่าว แต่สามารถปฏิเสธคำตอบว่าไม่รักได้ ผมชอบพี่โชว์มากๆ มันรักรึเปล่านะ
' m, {. D9 s# O( N- M2 `“พี่จะรอนะ ขอแค่ตุลย์อย่าทิ้งพี่ไปก่อน พี่จะรอ อย่าให้พี่รอนาน พี่อยากให้เรารักกันเหมือนเดิม” พี่โชว์ว่า กระชับมือผมแน่นขึ้น ระบายความอบอุ่นสู่มือผม
0 j0 m1 H1 n5 a- P, @“ครับ ตุลย์จะพยายาม อย่าทิ้งตุลย์ไปเหมือนกันนะ” ผมว่า เพราะคนที่อยู่ข้างผมมาตลอด คอยดูแล หาข้าว หายา ใส่ใจผมตั้งแต่ผมความจำเสื่อม ก็คือพี่โชว์คนนี้ ถึงแม้จะชอบดุ ชอบโมโหใส่ ใจร้าย ลามก โรคจิต บ้าเถื่อน มือไว ใจเร็ว (เยอะนะ 55) แต่มันก็คือความรู้สึกดีดีที่ผมได้จากพี่เขา ผมความจำเสื่อมมาจะได้สองเดือนแล้ว มีบ้างที่ผมคุ้นๆ ว่าผมเคยทำ ว่าเคยเป็น เคยรู้สึกแบบนี้ ผมว่าอีกไม่นานทุกอย่างก็คงจะสวยงามแล้วกลับมาเป็นของผมเหมือนเดิม ผมเชื่อว่าต้องเป็นเช่นนั้น& @, o' ?! M/ H- N+ P1 M
“ครับ รักนะครับ” พี่โชว์พูดกับผม เป็นคำพูดที่ผมรู้สึกดีมาก
! t+ \! i1 k$ j/ }3 S. A& w“ขอบคุณครับ” ขอบคุณที่รักคนอย่างผม: m, ]9 F! J V/ i- Y0 M! C. X
“ป่ะ ไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวสาย” พี่บอก นั่งคุยกันตั้งนาน เพราะวันนี้ดันตื่นกันเร็ว2 U0 X; t! I: w! l5 }- ?* p
“คร้าบบบบ พ่อ” ผมแกล้งเล่น4 x0 z3 O: F5 [
“เรียกผัวแทนได้ป่าว” นั้นไง
7 B7 L; H2 `3 ]# B' t7 A“ไอ้โรคจิต” ผมด่าให้
8 o6 M8 D, u* F0 `“คร้าบบ เมีย” หึยย ขนลุก อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ขอร้อง
/ Y, V3 ~6 [" n3 s" c& W" N“ตุลย์ กูมีวิธีมานำเสนอ” ไอ้คิวเพื่อนรักครับ มานำเสนอวิธีคืนความจำอีกแล้ว$ ~" T& Q0 ]( K4 O' w8 _
“อะไรของมึงอีก คราวนี้จะได้ผลป่าว” ไอ้พจน์ว่า( A0 k9 ~8 r, Z3 }* x2 h
“กูรู้จักหมอคนนึง กูว่าเขาหน้าจะช่วยได้” ไอ้คิวว่า
5 t: S4 D1 G% ^, W$ G2 Q“จริง หรอเขาเก่งมากเลยหรอ” ข้าวถาม
1 Q3 N4 U, m2 w0 O“เออ หมออะไรว่ะ หมอประสาทหรอ” ไอ้พจน์ก็ถาม1 D0 p3 H0 t4 W. j& Y' p6 }
“ป่าว หมอทรงอ่า” เอ่อ กูไม่ได้ผีเข้าครับคุณเพื่อน% I- A* m; J5 }0 e9 N& n5 `- ?
“โอ้ย!! อะไรของมึงเนี้ยะ” ไอ้คิวโดนไอ้พจน์ ตบหัวเข้าให้
4 U8 A; o9 S. E“ไอ้ตุลย์มันความจำเสื่อมไม่ใช่ผีเข้า” ไอ้พจน์ว่า* v* M! ~/ v0 e2 I
“อ้าว ก็ไปปรึกษาเพื่อนเขาช่วยได้ หาทางสะเดาะเคราะห์บางทีอาจจะช่วยได้” ไอ้นี้แต่ละวิธี เริ่มเข้าใกล้ไสยศาสตร์ไปทุกที1 M' |# R$ Q3 p; i1 Y6 P1 I
“จะไหวเหรอคิว” ไอ้ข้าวว่า
+ Q; `# d4 w/ I; }( Z“เออนั้นดิ จะได้หรอว่ะ”( E: |6 s3 d* Z9 h7 J. ?& x
“มึง ของแบบนี้ลบหลู่ไม่ได้นะเว้ย บางครั้งการเยียวยาด้วยแพทย์อย่างเดียวอาจไม่ได้ผลก็ได้นะ ลองดูคงไม่เสียหาย” ไอ้คิวยังคงอธิบาย ผมควรจะทำไงดีเนี้ยะ แต่ละวิธีที่สรรหามา น่าลองทั้งนั้น
( q0 p" E! Y" x( G1 K7 w2 V" S' r* x“ว่าไงตุลย์” ไอ้พจน์ถามผม Z* I |' c9 A. M+ \5 w, Q% x7 T
“เอ่อ เอางั้นหรอ” ผมหันไปถามไอ้คิว
3 ^) z- g6 \! @/ T5 ]“เออ จริงดิ ลองดูกูพอรู้จัก เขาน่าจะช่วยมึงได้”
2 t: _8 {% T9 r! q" W( Z“อืม ลองดูก็ได้” สุดท้ายผมก็เชื่อเพื่อน* Q" ]: `% `9 K) ?. `& H2 n; J. z
ตอนที่ 86
# j# Z7 K' `9 x; p/ d( R2 `6 m“ว่าไงตุลย์” ไอ้พจน์ถามผม( `# C$ {' m$ R- `
“เอ่อ เอางั้นหรอ” ผมหันไปถามไอ้คิว$ G7 g: Y) q P5 I3 P( v5 I3 o
“เออ จริงดิ ลองดูกูพอรู้จัก เขาน่าจะช่วยมึงได้”# S$ _0 d% m* U1 r; c* h( T
“อืม ลองดูก็ได้” สุดท้ายผมก็เชื่อเพื่อน4 ?1 {+ r) Y' t
“เฮ้ย มึงจะดีเหรอว่ะ บรรยากาศยังไงชอบกล” พจน์ว่า ตอนนี้เราอยู่หน้าสำนักเจ้าทรง ที่ไอ้คิวพามา. B0 a M( r8 ]1 K; K
“เออดีจริง แม่กูเคยมาให้สืบว่าพ่อกูมีเมียน้อยรึเปล่า” ไอ้คิวว่า
+ J: a$ N3 G1 x/ S, m“แล้วมีจริงป่าววะ” 8 j8 o/ g' v* l6 K4 u( ^% l" A( t
“ไม่มี แม่กูคิดไปเอง แต่มึงเชื่อกูสิ ว่าเค้าช่วยเราได้ อีกอย่างกูโทรมาจองคิวแล้ว” ไอ้คิวย้ำ/ X9 ]3 H- Z8 E9 J3 h! z
“โห ต้องมีคิวเลยหรอว่ะ”6 s9 Q' h! W1 p# [6 M8 e5 |6 y
“เออดิ ต้องจอง ไม่งั้นไม่ได้หรอก ลูกศิษย์ ลูกหาเยอะจะตาย” : Z8 ^7 q. V. G3 w7 c. c4 h- C3 R3 c
“อืม งั้นรีบเข้าไปเหอะ” ผมว่า3 c' D' H% Q6 z4 |: _& _0 u0 A
“อืม” พวกเราพากันเข้ามา บรรยากาศน่าขนลุกมาก แท่นพิธีที่มีเครื่องรางมากมาย กับหญิงวัยกลางคนสวมชุดขาว จริงอย่างที่ไอ้คิวว่าคนเยอะมาก แต่ละคนคงจะมีปัญหาแตกต่างกันไป ผมนั่งรอ นั่งฟังคนอื่นปรึกษา แก้ปัญหาไปเรื่อย จนเมื่อถึงคิวผม$ E" _' N( c( t( M, u+ O2 s6 g0 u2 \$ s
“มึง เข้ามา มึงมีบางสิ่งที่หายไป มึงต้องการได้มันกลับมาใช่ไหม” แม่หมอว่า ผมยังไม่ได้ได้พูดอะไรกันเลย
8 S4 A9 j8 v2 f1 t" ~+ P* H6 o+ Z“ครับ ความทรงจำเพื่อนผมมันหายไป” ไอ้คิวรีบพูด: L# H0 e, [' E# [) m
“เอานี้ไป วางไว้ใต้หมอน” แม่หมอ ยื่นเครื่องรางมาให้ผม ผมรับเอาไว้
( J. F5 J3 n7 b3 ^“ครับ มันจะช่วยได้จริงหรอครับ” ผมว่า% ~' {" Q' J; h0 v6 b
“ได้สิ เจ้าจะค่อยๆ จำได้ทีละนิดเอง อ่อ อย่าลืมหมั่นทำบุญด้วย” มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอว่ะ
1 J3 b$ Z- \& t4 Z( T: q2 J“ครับ” แล้วพวกเราก็ลากลับ
( W+ \$ O, b+ y9 t1 R) B“เฮ้ยย มันจะได้ผลแน่หรอว่ะ กะอีแค่ของนี้ไปวางใต้หมอน” ไอ้พจน์ว่า, u1 O3 B% g, u- d) S8 @
“ไม่เชื่อ มึงก็อย่าลบหลู่ ต้องลองดิว่ะ”$ y$ {$ g8 t; w9 O! X. Q- u5 `
“อืมกูจะลองดูละกัน มันก็ไม่ได้เสียหายอะไร” ผมว่า
) R% ?( M+ w! h5 w" Q0 h! i, }/ o“งั้นเลยไปทำบุญกันเลยดีม่ะ” ข้าวเอ่ยปากชวน6 w: E. c" M. |6 p; o, K; Z. a$ L
“อืม ก็ดี พวกมึงว่าไง” ผมหันไปถาม ไอ้พจน์กับไอ้คิว
; V0 M1 N- j8 w$ S4 B“ไปสิ เพื่อจะช่วยมึงได้” พวกมันเห็นพ้องต้องกัน
& {% @ K2 h; p“ขอบใจพวกมึงมากนะเว้ย ที่พยายามหาทางช่วยกูทุกทาง ขอบใจมากนะเพื่อน” ผมบอกพวกมัน
7 o) a7 {9 g" q% g* U4 p+ h“ไม่เป็นไรหรอกมึง ถ้ามีวิธีไหนช่วยมึงได้กูก็จะทำ มึงเป็นเพื่อนที่พวกกูรักนะเว้ย” ฟังแล้วน้ำตาจะไหล ขอบใจกูก็รักพวกมึงเหมือนกัน4 R$ V3 `. F- `' w! x# X# t/ G2 W0 f
“ขอบใจนะ กูจะรีบจำพวกมึงให้ได้”
, f, F. s2 ^, E S0 V# _“เออ จำไม่ได้ก็ไม่เป็น เริ่มใหม่ก็ยังไม่สาย ยังไงพวกกูก็ไม่ทิ้งมึงหรอก” ไอ้คิวว่า เฮอ โชคดีที่มีเพื่อนดีดี อย่างพวกมึง แล้วพวกเราก็ไปทำบุญ ถวายสังฆทานกัน8 a- W+ v" W2 |2 t
“มึงได้อะไร” ไอ้พจน์ถาม
1 ^8 c9 d6 u3 V" x# r" S“เบอร์ 14 ก็ดีอ่า เขาบอกว่าจะได้ของที่อยากได้” คงจะดีถ้านั้นคือความทรงจำของผม$ \1 A+ s% t$ q5 O e* a
“อืม ของกูไม่ดีเท่าไหร่” แล้วพวกเราก็ไปหาไรกินกัน ก่อนแยกย้ายกันกลับ5 B4 _6 c1 B7 o5 }
“เอ่อ พวกมึง กูรักพวกมึงนะเว้ย ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ กูมาตลอด ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกู แม้วันนี้กูจะจำอะไรไม่ได้ แต่กูเชื่อว่ากูรักพวกมึงได้จากใจจริง กูมีความสุขมากๆ ที่ได้มีเพื่อนอย่างพวกมึง กูสัญญาว่าจะไม่ทิ้งพวกมึง” ผมบอกพวกมัน เป็นความในใจที่ผมอยากบอกกับพวกมันจริงๆ
! r8 `- H; Q+ X9 f U“กูก็สัญญา”
$ g5 h0 @! d1 N+ q' n3 a“กูด้วย” พวกเราสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน ขอบคุณที่ผมมีเพื่อนดีดีอย่างพวกมันจริงๆ2 \" q9 t0 a7 \' O
“ตุลย์ถึงห้องแล้วนะพี่โชว์” ผมโทรบอกพี่โชว์ หลังมาถึงห้อง ไม่รู้เดี๋ยวนี้มีอะไรขอโทรบอกไว้ก่อน เดี๋ยวพี่เค้าโกรธ ผมก็เอาเครื่องรางไว้ใต้หมอนครับ เผื่อมันจะช่วยได้จริงๆ1 H! w+ d3 I2 H1 t/ B; u
“อืม เดี๋ยวพี่รีบกลับนะ” ปลายสายว่า เฮออ เล่นคอมดีกว่า ตั้งแต่ความจำเสื่อมยังไม่ได้เปิดคอมเลย เผื่อมีอะไรให้เราจำได้ ผมก็เปิดดูไปเรื่อย ทำไมคอมผมมีรูปผม กับพี่โชว์เยอะจัง ภาพความสุขระหว่างผมกับพี่เขา ภาพรอยยิ้มความสุขของพี่โชว์กับผม ตอบความรักของเราได้เป็นอย่างดี 8 o7 m# K5 _9 s6 Q# S
“ไอ้กร่าง” ผมอ่านคำบรรยายภาพ ชื่อนี้คุ้นๆ นะ แต่นี่มันรูปพี่โชว์นี่หน่า& c- Z' ~$ I1 t1 c# n
“อ่ะ” ผมรู้สึกว่ามีแผ่นซีดีค้างอยู่ในเครื่อง ผมจึงเปิดดู
& r8 C6 r; z/ d3 \) u h“ผมรักคุณ” วีดีโอเริ่มเล่น รูปภาพผมในอิริยาบถต่างๆ ประกอบไปพร้อมเพลง มากกว่ารัก
- W5 V5 s6 V6 H( P/ X* a/ `คนเคยเหงา เคยรู้สึกเหว่ว้า ( U9 C+ ^3 p5 k: Q# H& L( G
เคยมองหาความรักนั้นมันอยู่ที่ใด $ w2 Y9 a7 j) U d# P
โลกใบใหญ่เหลือเกิน
. h9 `% C, Y4 K* X& c' x0 a1 E7 `มีผู้คนอยู่มากมาย
+ y0 _: q2 l z. q" E7 L. g, ]แต่หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที
, r7 N, }* N2 T, w3 K, b, J1 ?แต่เมื่อฉันได้พบกับเธอ
$ y v, d1 m' L* d8 _; nสิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร
0 v5 H, n( C4 Z& s8 f2 n! w2 rโลกใบใหญ่ใบเดิม ( o8 V; ?+ K; F( T# o
กลับไม่เคยต้องเหงาใจ
4 r' g5 n& F! b% K7 C" g' Nแค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้ . y) b$ x2 Y+ ^0 _: R
เธอเป็นมากกว่ารัก ) b B- D" Z! b' } l+ M9 R/ K& [- ]4 u! D
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
8 c/ A( ?" D; ]1 X# bฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา $ a, |: t$ g+ }. O
และรอคอยเธอมาแสนนาน
' w( d, C$ r& `& N, Uและสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
# |% L; A) ?& wที่เติมเต็มหัวใจ
( P9 Q0 a3 T- H2 W! I$ h; k$ rจากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ - V- u9 t- d M# V& t
หากว่าเธอนั้นคือความรัก 3 ~5 V# [7 Z4 R/ C; Q. J
ก็เป็นรักที่ดีจนไม่มีคำบรรยาย 4 w( v/ `' R( R+ O1 ?& Y' l$ J
ฉันโชคดีเหลือเกินที่มีเธอเดินข้างกาย # l7 U8 C( C! ^
ชีวิตนั้นได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย 0 h/ m& Y* e5 E. ~: r
เธอเป็นมากกว่ารัก
4 r" u5 [1 X( W0 bเพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต ( v2 n* x$ X }- U
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา , C9 S, T$ I* G u
และรอคอยเธอมาแสนนาน
B6 U& Z+ R9 T' n. \และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง ! G0 H9 H. H9 {! D5 s3 U2 e
ที่เติมเต็มหัวใจ & u7 k6 O3 n. s2 }
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ # J; x& v# ^' M3 }) N
เธอเป็นมากกว่ารัก
9 |8 f* Z7 {+ R/ \เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต ) V0 |7 n1 w9 u" p% w C
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา 6 ]: d v% i: U7 e" f! t
และรอคอยเธอมาแสนนาน ) Y0 A) W/ z' b. W8 n, j+ A
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
; P) k* X$ F7 R2 M- W9 rที่เติมเต็มหัวใจ . Y2 R: C) |) w+ P4 `
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ ( f( q8 @! ~" X( o1 g
จากนี้ทุกลมหายใจ...ฉันคือเธอ..." { S4 Z3 v) A
“ตุลย์กูขอโทษกับสิ่งต่างๆ ที่กูได้ทำกับมึงไว้ กูรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดี กูมันเห็นแก่ตัว กูก็ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงต้องทำเรื่องเลวๆกับมึง กูรู้แค่ว่ากูต้องการมึง กูอยากได้มึงมาเป็นของกูคนเดียว กูไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่กูทำมันจะทำให้มึงเจ็บปวดขนาดไหน แต่กูเจ็บปวดมากกว่า เพราะสิ่งที่กูได้รับจากมึงมีแต่ความเกลียดชัง จะต้องให้กู
8 ?! K9 D6 E. G R1 D. K& r6 h: C+ pทำอย่างไรมึงถึงจะรักกูบ้าง กูทนแค่ไหนที่ต้องคอยฟังคำเกลียดชังจากปากคนที่กูรัก ตุลย์กูขอโทษ ขอโอกาสให้กูได้รัก และขอเพียงแค่ความรักสักนิดมอบคืนกลับมา ตุลย์กูรักมึง”
9 ^0 b; q. O3 j' gพี่โชว์พูดหลังเพลงจบ มันทำให้ผมรู้ว่าพี่เขารักผมมาก พี่โชว์ตุลย์ก็รักพี่ ถึงแม้ว่าผมจะจำอะไรไม่ได้ แต่ผมคิดว่า ความทรงจำผมจะค่อยๆ กลับคืนมา ไอ้กร่างของตุลย์ อย่างน้อยผมก็พอจำได้ว่ากว่าเราจะได้รักกันมันยากหนักหนาเอาการเลยทีเดียว7 w; E: l4 F! N
“ผมรักพี่นะพี่โชว์ ไอ้กร่างของตุลย์” ผมสามารถพูดคำนี้ได้เต็มปากสักที) {: J* {7 M+ u1 v' ~9 m2 ~. I1 W
บ้านอันแสนอบอุ่น บรรยากาศแสนดี ใช่ผมเคยมาที่นี้ บ้านนี้เป็นบ้านของผมกับพี่เขา บ้านที่มีความทรงจำต่างๆเกิดขึ้นมากมาย
" \$ n; |6 ]8 T! y$ P1 _“นี้ไงบ้านของเรา” พี่ตุลย์พูด
5 `( q) K# m4 {. T' U+ F! ~+ r“อืม ผมจำได้ครับ ขอบคุณนะครับที่พาผมมา” ผมว่า
6 N9 o+ x! X+ j“ตุลย์ พี่รักตุลย์นะ” พี่โชว์บอกผม ผมก็ยิ้มอย่างมีความสุข" `% u9 r* b8 o$ L4 y
“ตุลย์ก็รักพี่นะ พี่กร่าง” ผมพูดบอกพี่โชว์บ้าง( @# [3 s+ |$ V/ |4 R( ]: a6 A! s
“เฮ้ยย!! จำได้ไงว่าเคยเรียกพี่ว่ายังงี้” พี่โชว์ดูตกใจ
1 f, h8 U5 W- i+ [# S( Y9 A- k“มันคงฝังใจมั้ง” ผมว่าให้
) @: W8 \' |# ]“บอกมาจำไรได้แล้วมั้งเนี้ยะ นี้จำได้มานานยังเนี้ยะ เนียนหลอกพี่หรอ” พี่โชว์รีบถามผม9 [+ M1 F: V. _5 k6 H3 k' ?
“บ้า จำได้ที่ไหนเล่า” ผมตอบ ตอนนี้เราสองคนยืนจับมือกันอยู่หน้าบ้าน บรรยากาศอบอุ่นระหว่างเราสองคนยังคงเหลืออยู่ในความทรงจำที่นี่; |, C/ {8 L' s0 [
“โกหก แล้วที่บอกรักพี่นี่จริงป่าว ไม่โกหกนะ” พี่โชว์ถามพร้อมกำชับมือผมแน่น
7 D5 J% p" b+ a9 J% T“จะโกหกทำไม ในเมื่อพี่รักตุลย์มากขนาดนี้” ผมว่า เพราะผมรู้ว่าพี่เขารักผมจริงๆ- x/ W" ?6 G, r, T
“รู้มั๊ยว่าพี่รักตุลย์มากแค่ไหน” พี่โชว์ว่า
' J3 u& k$ [% h) t5 G9 [“ไม่รู้ ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย”& N4 `1 P$ c9 L- P' l
“ไม่อยากรู้ก็จะบอก” พี่โชว์เข้ามากอดผมจากด้านหลัง# o' j8 g/ C5 s/ k! c4 [ e. F
“พี่รักตุลย์มากที่สุดในโลก ไม่มีอะไรที่พี่รักไปมากกว่าตุลย์อีกแล้ว” พี่โชว์กระซิบที่ข้างหูผม ผมมีความสุขเหลือเกิน
+ l i/ B5 M6 j/ N“ตุลย์ก็รักพี่มากครับ พี่กร่าง ทำไงได้ละ ก็ตุลย์รักพี่ไปแล้วหนิ” ผมไม่รู้ว่าความทรงจำที่ขาดหายไปนั้น มันจะสุขหรือทุกข์ขนาดไหน ผมรู้แค่ว่าวันนี้ผมมีความสุข ผมมีเพื่อนที่แสนดี มีน้องๆที่น่ารัก รวมถึงที่ยืนกอดผมอยู่นี้ ผมรักเขามากเหลือเกิน ขอบคุณนะพี่โชว์ที่ไม่ทิ้งตุลย์ โทษที..ทำไงได้ตุลย์รักพี่ไปแล้ว* T: K( `( p: s
.............จบบริบูรณ์.................................................
5 G. r) ~3 ]& A, zตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง)5 u2 r' _' a; w# h. I
ชีวิตของคนเรามันมีทั้งขึ้นทั้งลงแหละครับ ไม่มีใครหลอกที่จะสมบูรณ์แบบเสมอไป ชีวิตผมเคยสุขที่สุดเพราะมีความรัก และก็ทุกข์ที่สุดกับเรื่องความรักเช่นกัน ผมชื่อโป้ง หรือนายดนัยพัทธิ์ พุทธิธรรมาภรณ์ครับ ความรักของผมเกิดขึ้นเมื่อผมไปแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง ที่สำคัญเพื่อนคนนั้นเป็นผู้ชายด้วยครับ ผมยอมรับว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาก รักกันมาก แต่แท้จริงแล้วผมอยากได้มันเป็นคนรักจริงๆมากกว่า
5 }: C' i0 G4 a2 A+ }8 l5 {. O“สัญญานะเว้ย ว่ามึงกับกูจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป” ผมจำได้ว่ามันเคยพูดกับผมเมื่อวันปัจฉิมนิเทศตอนจบม.ปลาย ผมรู้สึกดี แต่ก็รู้สึกเสียใจไปด้วยเช่นกัน เพราะผมไม่ได้แค่อยากเป็นเพื่อนกับมันไปตลอด ตอนเรียนผมมักจะอยู่ข้างมันตลอด ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์เราก็ผ่านมันมาด้วยกันแล้ว เราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา มันมานอนบ้านผม ผมไปนอนบ้างมัน ถึงแม้ว่ามันจะไกลกันแต่เราก็ยังมาอยู่ด้วยกัน เหตุผลเพราะเราเป็นเพื่อนรักกัน เรามักจะนอนคุยปัญหา ปรึกษาเรื่องราวต่างๆ ซึ่งผมรู้ดีว่านิสัยมันเป็นยังไง ใช่ครับเพื่อนคนนี้ชื่อตุลย์ หรือนายตุลากรณ์ เสน่ห์สนธิ เพื่อนร่วมชั้นเรียนของผมมาตั้งแต่ม.สี่ มันเป็นคนที่เรียนเก่งกว่าผมมาก มันช่วยผมทุกอย่าง เรื่องติว เรื่องการบ้าน ยกเว้นเรื่องเดียวคือเรื่องความรัก เพราะผมก็ไม่เคยเห็นมันมีแฟนเลยตั้งแต่คบกันมา ผมก็มีคบๆ บ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ใจของผมรออยู่คนเดียวคือนายตุลย์คนนี้นี่เอง
: Y; T2 [. i3 N$ c“เฮ้ย มึงกูเอ็นติด ม.....ว่ะ” มันบอกผมหลังจากประกาศผลแอดมิดชั่น
5 I5 `+ i' f& D" W* ~5 }7 q“ดีใจด้วย กูรู้ว่ามึงเก่งอยู่แล้ว มึงต้องทำได้” ผมตอบมันไป
) _+ r0 F! _$ ~. k( m“แล้วมึงละติดไหน” ) @- r. l3 H. @8 j# H
“ไม่ติด” แหงอยู่แล้วหัวขี้เลื่อยอย่างผมจะติดได้ไง7 g% E6 w! G. Z N# M. [
“ไม่เป็นไรนะมึง ยังไงมึงก็มีที่เรียนแน่” มันบอกผม มันมักจะให้กำลังใจผมเสมอ ผมรู้ว่ามันให้กำลังใจใครไม่เก่ง แต่ผมสัมผัสความห่วงใยของมันได้% o4 m9 U/ J8 S; ^- ^
“อืม พ่อกูก็ให้เรียนบริหารเอกชนนะ กูว่าจะเลือกอยู่ใกล้ๆมึง” ผมว่า เพราะผมไม่อยากห่างจากมันเลย ผมเลยเลือกเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนที่อยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยของมันในคณะบริหารธุรกิจ เราจะได้ไม่ห่างกันมาก ผมไปนอนหอมัน มันมานอนหอผม กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ชีวิตของผมเปลี่ยนไปเมื่อเราต่างรู้สึกดีต่อกัน ผมสารภาพรักต่อมัน ผมพยายามทำทุกอย่างให้มันรักผมสุดท้ายมันก็เป็นจริงจนได้
" z7 J& q3 v) H3 v! T“โป้ง กูรักมึง” วันที่ฝันผมเป็นจริง วันที่มันบอกรักผมไม่ใช่ในฐานะเพื่อน ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ความรักของผมกับมันอยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจ และมันจะราบรื่นและปลอดภัยถ้าหากไม่มีมารผจญอย่างไอ้โชว์ มันทำให้ความรักผมกับตุลย์สั่นคลอน แต่ผมก็พยายามเข้าใจและประคับประคองให้ถึงที่สุด ผมรู้ว่ามันก็รักผมมากและผมก็รักมันมากเช่นกัน แต่ทำไมถึงได้มีแต่ปัญหาเข้ามาให้เราพบเจอมากมายในชีวิตคู่ของผมกับมัน ไม่ว่าจะเรื่องไอ้โชว์ เรื่องขวัญ ผมไม่เคยคิดอะไรกับขวัญเลย ถึงแม้ว่าผมจะรู้อยู่แก่ใจว่าขวัญชอบผม พยายามทำให้ผมรักเธอ หรือแม้กระทั้งทำให้ตุลย์เข้าใจผิดต่างๆ นานา แต่รู้ไหมผมไม่เคยคิดจะนอกใจตุลย์เลยสักครั้ง ไม่แม้แต่จะคิด เพราะผมคิดว่าการแอบชอบมานานจนได้รักกันนั้นมันยากเย็นแค่ไหน สุดท้ายเราก็กลับมาเป็นแค่เพื่อนสนิท เพื่อนที่รักกันมากที่สุด9 Y( W0 Z9 Y Z1 N. w/ ~4 u: G) ~
“เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะโป้ง” รู้มั๊ยว่ามันเจ็บขนาดไหน ผมต้องรับกรรมในเรื่องที่ผมไม่ได้ก่อ ทำไม ทำไมชีวิตผมต้องเป็นแบบนี้ รู้มั๊ยว่าผมต้องทำใจนานขนาดไหน ผมทำใจไม่ได้กับเรื่องนี้ เพราะผมรักมันมาก รักมากที่สุด แต่ทำไมเขาถึงให้อภัยผมไม่ได้ เพราะไอ้โชว์ใช่ไหม เพราะตุลย์รักมันไปแล้วใช่ไหม ผมร้องไห้เสียใจแทบตาย ยอมรับเลยว่าชีวิตช่วงนั้นผมย้ำแย่มาก ผมรู้ว่าขวัญรักผม แต่นี้มันก็ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง ทำให้ความรักระหว่างผมกับตุลย์ต้องจบลง ยังไงผมก็ไปรักขวัญอย่างที่ตุลย์บอกไม่ได้ ถึงง้อแค่ไหนเราก็เป็นได้แค่เพื่อนเหมือนเดิม เหตุผลหรอ ก็เพราะว่าตุลย์รักไอ้โชว์ไปแล้วไง ไอ้โชว์ที่ตุลย์บอกเกลียดมันที่สุด ทำไมมันมีอะไรดีกว่าผม แล้วผมไม่ดีตรงไหน ชีวิตของผมถึงจุดที่ตกต่ำที่สุด ผมเที่ยวกลางคืน ผมพยายามหาทางที่จะลืมความรักของเราให้ได้ เพื่อจะได้กลับมาเป็นเพื่อนและมีความรู้สึกดีๆ กันเหมือนเดิมแต่รู้มั๊ยมันเป็นอะไรที่ยากที่สุดเท่าที่ผมเคยทำมา ( L( _" {' C8 p! ~' B
“ชื่ออะไรหรอ” ผมถามเด็กนักเรียนมอปลายคนนึง เป็นนักเรียนโรงเรียนสาธิตในมหาวิทยาลัยตุลย์นั้นแหละ เพราะผมจะมาแอบดูตุลย์ทุกวัน ผมบอกว่าจะไปส่งเพราะผมเห็นเขารออะไรสักอย่าง อย่างน้อยผมจะพยายามลองเปิดใจสักหน่อย เผื่อมันจะช่วยให้ลืมตุลย์ได้จริงๆ ผมจะพยายามเริ่มต้นใหม่อีกครั้งให้ได้. O( j% s0 D8 Q- O, m
“ชื่อ ซันครับ” ผมพยายามทำดีกับซัน รักซันให้ได้ จนผมรู้สึกว่าน้องเค้าเริ่มรักผมแล้ว แต่ผมก็ยังลืมตุลย์ไม่ได้สักที ผมพยายามรักซัน ทำทุกอย่างให้เหมือนคนรักกัน ทำให้เรามีความสุขด้วยกัน แต่หารู้มั๊ยมันทำให้ผมเจ็บปวดมากขึ้น. v+ r r4 n. [* h# ~
“พี่โป้งยังลืมเขาไม่ได้ใช่ไหม” น้องซันมักถามผม ผมจะพยายามลืมแล้วรักซันให้เหมือนรักตุลย์ให้ได้ หลายครั้งที่ผมมักชวนตุลย์ไปกินข้าวในฐานะเพื่อน ผมรู้สึกมีความสุขและเจ็บปวดไปพร้อมกัน ที่ให้ตุลย์ยิ้ม หัวเราะ แล้วทำเหมือนเดิมกับผม แต่ในใจผมอยากให้เรากลับมารักกันมากกว่า ตุลย์เหมือนเดิมกับผมมาก เป็นเพื่อนที่ดีและรักผมเสมอ จนผมโทษตัวเองเสมอว่า ทำไมผมถึงทำกับตุลย์เหมือนเดิมไม่ได้ ชีวิตที่ต้องใส่หน้ากากความเป็นเพื่อนเข้าหา แท้ที่จริงแล้วใจยังคงรักเขาอยู่ มันเจ็บและทรมานมากแค่ไหน หลายครั้งที่ผมเจอตุลย์กับไอ้โชว์ เดินจับมือกัน มันทำให้ผมเจ็บปวดมาก น้องซันก็พยายามทำดีกับผม รักผม อยู่ข้างๆ ผมเสมอ ซันไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผม แท้จริงเริ่มต้นผมไม่เคยคิดจะจริงจังอะไรกับซันเลย ผมแค่จะยืมมาเป็นตัวช่วยให้ลืมตุลย์ให้ง่ายขึ้นเท่านั้น น้องซันพยายามมาจับมือผม เพื่อให้รู้ว่ายังยืนอยู่ข้าง2 F! a h: c, N$ Q w
1 c1 C6 Q; A4 p
“พี่โป้งลืมเขาเหอะครับ ซันจะอยู่ข้างๆพี่โป้งเอง ซันสัญญา” น้องซันบอกกับผมและไม่ใช่แค่พูดเท่านั้น น้องซันทำจริงมาตลอด มันพอทำให้ผมลืมได้บ้างให้ผมยิ้มจริงใจแบบเพื่อนกับตุลย์ได้บ้างให้ผมเจ็บน้อยลงเมื่อเห็นตุลย์กับไอ้โชว์ได้บ้าง เพราะในเมื่อผมมองไปข้างๆ ยังเห็นน้องซันยืนอยู่
1 U1 F P% ?" @, Z! F/ ]“ซันพี่จะรักซัน ให้ได้มากกว่าที่พี่รักตุลย์นะ” ผมพูดกับซัน เพราะซันก็รู้ว่าผมยังรักและคิดถึงตุลย์ตลอด
7 G; y+ a1 j0 m# f* x; q# @5 \“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องมากมายอะไร ไม่ต้องเอาผมไปเทียบกับใครขอให้มองผมเป็นผม มองว่าผมรักพี่ แล้วพี่ก็รักผมในแบบที่พี่รัก ให้ผมได้ยืนข้างๆพี่ไปตลอดนะครับ”
9 L3 D& |1 I$ G" ~& l5 v0 g# u' j2 K“ขอบคุณนะซัน พี่รักซันนะ สักวันพี่จะต้องลืมตุลย์ให้ได้อย่างสนิทใจแล้วเริ่มต้นรักครั้งใหม่กับซัน อย่างสุดหัวใจ รักนะครับคนดีของพี่”
8 ?1 s& T6 `% D( ]“ครับ ซันก็รักพี่ สัญญาครับ ว่าจะไม่มีวันทิ้งพี่ไปไหนรักนะครับที่รักของซัน” H6 k4 v$ q$ L1 I# M- c' P7 v
* m8 G+ P: P& \" y
/ y. m- ~: H6 {6 H |
ขออภัย! โพสต์นี้มีไฟล์แนบหรือรูปภาพที่ไม่ได้รับอนุญาตให้คุณเข้าถึง
คุณต้อง เข้าสู่ระบบ เพื่อดาวน์โหลดไฟล์นี้ หากยังไม่มีบัญชี กรุณา สมัครเข้าเรียน
×
คะแนน
-
ดูบันทึกคะแนน
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2011-12-31 12:05:49
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2011-12-31 12:20:33
โพสต์ 2011-12-31 13:49:29
โพสต์ 2012-1-2 11:25:17
โพสต์ 2012-1-6 01:27:06
โพสต์ 2012-1-8 21:42:33
โพสต์ 2012-2-22 23:42:26