โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 85-86 ) เสนอเป็นตอนจบแล้วครับ

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอนที่ 85 สัญญา
“อือ” พี่โชว์เอื้อมมือมากอดผมเอาไว้จะแกะก็แกะไม่ออก มีแต่แน่นมากกว่าเดิม นี้คนหรืองูเหลือมเนี้ยะ
“อืม” เอ้ากอดก็กอด เดี๋ยวไม่ได้นอนแต่อย่าให้มากกว่ากอดนะ ตาย
“ตุลย์” ยังไม่นอนอีก
' q8 Z2 f8 _/ q3 g* v“อืม ครับ”
1 B" R- P2 d7 R! Y: l; E/ W“พี่ขอโทษ” พี่โชว์พูดเสียงเรียบอารมณ์ไหนเนี้ยะ
- s2 B  U! i; E* [8 F4 N* s“ครับ”
“ตุลย์ ยกโทษให้พี่ได้ไหม” น้ำเสียงของพี่โชว์ฟังดูอ่อนโยนผมเคยได้ยินเสียงแบบนี้จากที่ไหนนะ
+ r& ]9 k8 ^6 ], W( }“ครับ” ผมตอบไป ที่จริงก็ไม่ได้โกรธพี่เขาหรอกแค่รับไม่ค่อยได้แค่นั้น
& u& s  H, }( O$ A; c! L9 u+ V“ทุกเรื่องเลยรึป่าว” มีหลายเรื่องรึไง
  S+ i! h& C9 ~$ n9 T6 s“ครับ ตุลย์ไม่ได้โกรธพี่โชว์หรอก ตุลย์แค่ไม่ชอบ” ผมบอกให้
“พี่ขอโทษ” พี่โชว์ขอโทษผมอีกครั้ง
( u+ C1 ?. ^* h/ Z5 o“ครับ” พี่โชว์กระชับอ้อมกอด ผมเอาไว้แน่น ผมเอามือกุมพี่โชว์ไว้ อบอุ่นเหลือเกิน นี้หรออ้อมกอดของคนที่รักผม
“ตุลย์รู้ไหมการเห็นคนที่เรารัก  และคนที่รักเรา ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเราสองคนไปโดยสิ้นเชิงมันเจ็บปวดมากเลยรู้มั้ย  ทุกวันๆที่พี่อยู่กับคนที่พี่รักที่เขาจำเราไม่ได้ มันเป็นความรู้สักที่ไม่รู้จะเทียบกับอะไร” พี่โชว์พูดแล้วหยุดไปครู่หนึ่ง  จากนั้นก็พูดต่อด้วยเสียงเครือ พี่โชว์ร้องไห้หรอ พี่เขาร้องไห้ให้ผมหรอ พี่เขารักผมมากขนาดนี้เลยหรอ มีคนบอกว่าสิ่งที่บ่งบอกความจริงใจของคนที่เรารักได้ดีที่สุด คือ น้ำตา ที่ออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง น้ำตาที่แสดงถึงความจริงใจ นี่ใช่ไหม พี่เขาจริงใจกับผมจริงๆใช่ไหม
' y1 x9 `7 `" I+ i“พี่ขอโทษ ในทุกสิ่งที่พี่ทำกับตุลย์  พี่ทำให้ตุลย์ต้องเป็นแบบนี้ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะตัวพี่เอง ถ้าพี่ไม่ทำให้ตุลย์เจ็บ ตุลย์ก็คงไม่เป็นแบบนี้ แล้วเราก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ” พี่โชว์ซบมาที่ไหล่ผม แล้วกอดผมไว้แน่น มันเป็นความอบอุ่นที่ได้รับที่ผมไม่สามารถอธิบายได้
“พี่โชว์ไม่ต้องขอโทษหรอก คนเรามันฝืนชะตาตัวเองไม่ได้หรอก ชีวิตเราอะจะเป็นจะตายเวลาไหน เมื่อไหร่เรายังไม่รู้เลย ฉะนั้นตุลย์ว่ามันคงเป็นชะตากรรมของตุลย์แหละที่ทำให้ตุลย์ต้องเป็นแบบนี้  ตุลย์ต้องขอบคุณพี่ ถึงแม้ว่าตุลย์จะลืมทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเรา แต่พี่ก็ไม่ทิ้งตุลย์  ตุลย์คิดว่า วันนี้ก็ไม่เสียใจ เพราะตุลย์มีแม่ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ดีกับตุลย์มาก ตุลย์ดีใจ แล้วก็ไม่รู้สึกเสียดายความทรงจำที่เสียไป สักวันตุลย์ก็ต้องจำได้ แต่หากจำไม่ได้ตุลย์จะเลือกใช้ชีวิต ปัจจุบันของตุลย์ให้ดีที่สุด ตุลย์อยากให้พี่โชว์เลิกโทษตัวเอง ถึงแม้ตอนนี้ตุลย์จะรู้เพียงแค่สถานะเราสองคนเป็นแฟนกัน ตุลย์ก็จะยอมรับในสิ่งนั้นว่าพี่คือคนที่ตุลย์รัก และพี่ก็รักตุลย์ ตุลย์จะพยายามทำให้รักของเราเป็นเหมือนเดิมให้ได้ครับ ตุลย์สัญญา”
; V5 w# o) y) V" @* B/ j“พี่ขอบคุณนะตุลย์ พี่รักตุลย์มาก ขอบคุณๆๆๆๆ”   พี่โชว์พูดย้ำๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกอดผมไว้แน่น ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องร้องไห้ให้เรา ทำไมผู้ชายคนนี้รักเรามากขนาดนี้ ขอบคุณครับพี่โชว์ ขอบคุณจากใจจริง ผมจะพยายามจำแล้วกลับไปรักพี่เหมือนเดิมนะครับ ผมสัญญา.......ขอเพียงแค่อ้อมกอดนี้รอผมอยู่...
บรรยากาศคึกคักยามเย็น ดูอึกทึก แสงไฟสีเหลืองทองกระทบผิวน้ำดูสวยงาม ตึกร้านบ้านเรือนเก่าแก่ บรรดาแม่ค้าพายเรือออกมาขายของ ดูแล้วเป็นบรรยากาศที่สวยงาม และอบอุ่นมาก
“ขึ้นเรือชมหิ่งห้อยไม่ครับ คนละ 60 บาทเองครับ” เสียงพ่อค้าเรียกนักท่องเที่ยว ที่เดินผ่านไปผ่านมา
“ดูหิ่งห้อยมั้ย” ผู้ชายร่างสูง สุดหล่อจะใครล่ะครับ แฟนผมเองครับ 55 (สำนวนแบบนี้พอจะเป็นนักเขียนได้ม่ะ อิอิ)
* J9 i) d  n" ?1 x“ไม่เอาอ่า ตุลย์เมาเรือ” ผมตอบพี่โชว์ไป ใช่แล้วครับตอนนี้เรามาเที่ยวกันที่ตลาดน้ำอัมพวากัน พี่โชว์ชวนผมมาเที่ยวครับ ตอนแรกบอกจะพากลับบ้าน แต่เขาพาเลยมานี้ก่อน บอกมาหาอะไรกิน
; {6 c, m: G/ h' Z4 W“โห ก็พี่อยากดูอ่า ตุลย์ดูเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิ” พี่โชว์อ้อนผม
9 n% }" x, j0 s“ก็ตุลย์ ไม่ชอบนั่งเรืออ่า ตุลย์กลัวหนิ” ผมว่า ผมชอบเมาเรือครับ ไอ้ไหว้น้ำอ่าไหว้เป็น แต่นั่งแล้วมันเวียนหัว
“ครับ ไม่เป็นไร” พี่ตุลย์ตอบเสียงเรียบ อยากดูจริงๆ หรอเนี้ยะ
“พี่โชว์นั่งรอตุลย์อยู่นี้แป็บนะ ตุลย์ขอเข้าห้องน้ำแป็บนึง” ผมว่า ปวดฉี่มาก
“โอเค เดี๋ยวพี่นั่งรอตรงนี้นะ อย่าไปนานนะพี่เป็นห่วง”
“ครับ 5 นาที” ผมเลยรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“อ่ะ อีก 5 นาทีลงเรือได้” ผมยื่นตั๋วให้ พี่โชว์สองใบ พี่โชว์มองหน้าผมอึ้งๆ
7 N8 R$ L% ~# x, J5 a" ?“เอ้า เอาไปดิ” ผมว่า
3 Y- ^  W# W, c' f( F8 T; W“ขอบคุณครับ ทำไมอ่ะตุลย์กลัวไม่ใช่หรอ”
“ก็ถ้าตุลย์ ไม่ลงพี่โชว์ก็ไม่ได้ลง แล้วถ้าตุลย์ลงพี่โชว์ก็จะได้ลง พี่โชว์ก็จะมีความสุข แล้วถ้าพี่โชว์มีความสุขตุลย์ก็ดีใจ” ผมว่า แล้วเราก้ได้ลงเรือไปชมหิ้งห้อยกัน เรือค่อยๆ พายไปในที่ที่มือขึ้นเรื่อย บรรยากาศมืดและเงียบสงัด
“นั้นไง” พี่โชว์ชี้ให้ผมดูบนต้นไม้ ที่เต็มไปด้วยแสงไฟจากหิ่งห้อย สวยมากๆ เลยครับ
1 ~9 N  a% a5 E& S! c* t“สวยดีนะ”
“อืม บอกแล้วว่าสวย เห็นมั้ยตัดสินใจไม่ผิดเลย ขอบใจนะตุลย์” พี่โชว์ว่า
“ครับ สวยมาก เห็นพี่โชว์ตุลย์ก็ดีใจแล้ว” ถึงแม่ผมจะยังจำอะไรไม่ได้ แต่ผมคิดว่าการที่เราทำอะไรให้คนที่รักเรานั้นมีความสุข มันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากนอกจากคนคนนั้นจะมีความสุขแล้ว เราเองก็มีความสุขไปด้วย
8 k% D: E3 r* R; x; _1 k: k“สวยไม่เท่าตุลย์หรอก” พี่โชวืกระซิบบอกผมที่ข้างหู พอดีไม่ได้มาแค่เราสองคน มีคนอื่นด้วย พี่เขาคงเกรงใจ
: x& }  N; j# z$ x; t“บ้าดิ ตุลย์หล่อดิ ผู้ชายต้องหล่อดิพี่” ผมว่าให้ กลับไปแล้วหยิกไปเบาๆ
# G1 C7 {/ u, v“โอ้ย โหดอ่า” พี่โชว์ว่า บรรยากาศอบอุ่นแล้วโรแมนติกมากครับ  ลมเย็นประทะร่างกาย แสงสวยจากหิ่งห้อย กระแสน้ำวน เราสองคนจับมือกัน ดื่มดำบรรยากาศนี้ให้ได้มากที่สุด
  ?8 _" [, K1 P& g# s“หิวมั้ย” พี่โชว์ถามหลังจากขึ้นมาจากเรือ
8 ~) k6 {. ^3 j) h“ไม่อ่า” ก็เพราะว่าเดินซื้อไรกินไปตลอดทาง
7 v% _3 {5 G- r9 a3 K# Q! b( y; F9 U“หรอ อืม”
“พี่โชว์หิวหรอ  อืม ป่ะหาไรกินกัน” ผมว่าให้ ดูหน้าก็รู้ว่าหิว เราก็นั่งหาไรกินริมน้ำแหละครับ อิ่มกันเลยทีเดียว ซื้อของกันนิดหน่อย แล้วจึงขับรถกลับบ้านผมครับ
“หวัดดีแม่” ผมหวัดดีแม่
4 I3 v" Q4 J8 m0 [( }, B+ L“มาได้ไงเนี้ยะ ทำไมไม่โทรบอกก่อนเนี้ยะ” แม่ว่า
7 T9 N8 K* d) A! k. }“เปลืองค่าโทรเปล่าๆ ปลายทางก็เหมือนกันอยู่ดี” ผมว่า
/ p7 w4 Y& h, X- u- Y“สวัสดีครับแม่ นี้ของฝากครับ ก่อนมาแวะอัมพวากันมา” พี่โชว์ไหว้แม่ แล้วยื่นของฝากให้
' R% P7 p" \1 ?1 a4 F“ไหว้พระจ๊ะ ป่ะเข้าบ้านก่อน กินไรมารึยังเนี้ยะ มาซะมืดเลย” แม่ถาม
. t. g. e. ^7 Z5 Y8 x“เรียบร้อยกันมาแล้วครับ แม่กินข้าวยัง” พี่โชว์ถามกลับ
“เรียบร้อยตั้งแต่เย็นแล้วจ๊ะ เกือบเข้านอนแล้วเชียว ดีนะยังไม่นอน งกแม่กระทั้งค่าโทรศัพท์ ลูกใครเนี้ยะ” มีกัด แม่นี้ก็นะ
“กะมาเซอร์ไพรส์ไงแม่”
9 D  J" @2 f/ y  L1 m“จ้าๆๆ อาบน้ำอาบท่า นอนกันนะ ตามสบายเลยนะโชว์ ตุลย์ดูแลพี่เขาด้วย แม่ขอตัวก่อน” ไม่บอกแล้วกลับเข้าห้องนอนไป
“พี่โชว์ ดูสนิทกับแม่ตุลย์เนอะ” ผมว่า
9 [6 J8 p: ?( [6 K- ?“อืมจะไม่สนิทได้ไงเล่า เป็นลูกเขยบ้านนี้นะ ต้องสนิทกับแม่ยายดิ” พี่โชว์พูด
“เฮ้ยย!! แม่รู้หรอ” ผมถาม เพราะผมไม่รู้ว่าแม่รู้รึยัง
5 c5 z: m; G5 r; ~  P“อืม รู้สิ ผมรักจริงนะ สู่ขอเรียบร้อย แม่ไม่เรียกสินสอดสักบาท”  แม่ผมรู้เรื่องราวระหว่างสองคนแล้วจริงๆ หรอ แม่ไม่เสียใจใช่ไหม ผมเป็นห่วงแม่จัง
5 Z, m8 ^- L6 d“โหได้ไงอ่า ตุลย์ไม่ใช่ของฟรีที่แม่จะยกให้ใครง่ายๆ นะ โดยเฉพาะพี่ อืม แล้วแม่เค้ารู้เรื่องของเราจริงหรอ” ผมชักเป็นกังวล
“อืม จริงสิ ตุลย์ไม่ต้องกังวล แม่ตุลย์เข้าใจแล้ว แล้วพี่ก็สัญญากับแม่ตุลย์แล้วว่าพี่จะดูแลตุลย์เป็นอย่างดี แม่ตุลย์เข้าใจความรักของเรานะ” พี่โชว์ว่า ทำให้ผมสบายใจขึ้นครับ
“ครับ ว่าแต่แม่ไม่คิดค่าสินสอดจริงอ่า ได้ไงอ่า งั้นตุลย์คิดนะ” ผมพูดขำๆ
& B/ p( o4 h' _( ?5 w“อ่า เท่าไหร่ดีละ” พี่โชว์ถาม อืม ค่าตัวผมน่าจะเท่าไหร่หน่า หล่อขนาดนี้
“ให้เท่าไหร่ละ” ผมย้อนถาม
“พี่มีเท่าไหร่พี่ให้หมดเลย ต่อให้เป็นร้อยล้าน พันล้าน หรือแม้แต่พี่ไม่เหลืออะไร หัวใจพี่ก็ยังเป็นของตุลย์ แค่นี้พอมั้ย” โหลงทุนจัง ดีใจนะนี้มีแฟนรวย 555 ตอนนี้ผมยอมรับแล้วละครับว่าผมกับพี่โชว์เป็นแฟนกันจริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่คนอื่นยืนยัน ผมว่าความรู้สึกในเศษเสี้ยวนึงมันก็บอกผมเช่นนั้น
“โห จริงดิ ตุลย์จะกลายเป็นมหาเศรษฐีเลยอ่าดิ” ผมว่าให้ ก็แกล้งเล่นแหละครับ ผมคงไม่ไปเอาสมบัติของพี่เขาจริงๆ หรอก อยู่แบบปัจจุบันก็มีความสุขแล้ว
; o% y( y# Y6 x1 a3 i: e$ p9 R“คงงั้น เราจะสร้างฐานะไปด้วยกันจนแก่จนเฒ่าเลยละ ดีมั้ย แต่ตอนนี้พี่มีอะไรจะให้ก่อนเอามั้ย” ยังไม่ทันถามหรือพูดอะไร ตัวผมก็ถูกยกลอยเลยครับ พี่โชว์อุ้มผมครับ
0 b4 V4 E5 E7 i* W$ z“เฮ้ย! วางลงพี่ ตุลย์เดินเองได้” พี่โชว์อุ้มผมมาที่ห้องแล้ววางลงบนเตียง.....แล้วเรื่องราวบนเตียงก็ดำเนินไปตามทำนองท้องเรื่อง อย่างที่ควรจะเป็น (CENS0R) 555
“ตุลย์รักพี่มั๊ย” พี่โชว์ ถามขึ้น ก่อนออกไปเรียน เป็นคำถามที่ช่วงนี้พี่ชอบถามผมบ่อยมาก
2 j* P2 ~9 n; ]9 W“ถามบ่อยจัง” ผมว่า
“แต่ตุลย์ก็ไม่เคยตอบว่ารัก ทั้งที่เมื่อก่อนตุลย์จะบอกว่ารักพี่เสมอ” พี่โชว์พูดเสียงเศร้า
“เอ่อ พี่โชว์ครับตุลย์ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้ตุลย์นะครับ ทั้งที่ตุลย์จำไม่ได้ หรือจำได้จนถึงตอนนี้ ตุลย์ขอบคุณจากใจจริง พี่โชว์ใส่ใจและดูแลตุลย์เป็นอย่างดี ตุลย์รู้สึกชอบและรู้สึกดีกลับพี่มาก”
8 Y' ~- U  i- W“ตุลย์พี่ขอแค่คำตอบ ว่า “รัก” หรือ “ไม่รัก” แค่นั้น” พี่ตุลย์หยุดคำพูดผม
4 b! [  l3 Q& |- r! P“เอ่อ อยากรู้หรอ” ผมยังเฉไฉ
& i3 W% T. e# }1 m# K“อืม อยากรู้มากว่าตุลย์รักพี่บ้างไหม” พี่โชว์ แล้วกระชับมือผมเอาไว้ แล้วจ้องรอฟังคำตอบ รู้ได้เลยว่าพี่เขาอยากรู้แค่ไหน
“เอ่อ ขอเวลาตุลย์หน่อยได้ไหมครับ” ผมตอบไม่ได้ว่ารักรึป่าว แต่สามารถปฏิเสธคำตอบว่าไม่รักได้ ผมชอบพี่โชว์มากๆ มันรักรึเปล่านะ
“พี่จะรอนะ ขอแค่ตุลย์อย่าทิ้งพี่ไปก่อน พี่จะรอ อย่าให้พี่รอนาน พี่อยากให้เรารักกันเหมือนเดิม” พี่โชว์ว่า กระชับมือผมแน่นขึ้น ระบายความอบอุ่นสู่มือผม
“ครับ ตุลย์จะพยายาม อย่าทิ้งตุลย์ไปเหมือนกันนะ” ผมว่า เพราะคนที่อยู่ข้างผมมาตลอด คอยดูแล หาข้าว หายา ใส่ใจผมตั้งแต่ผมความจำเสื่อม ก็คือพี่โชว์คนนี้ ถึงแม้จะชอบดุ ชอบโมโหใส่ ใจร้าย ลามก โรคจิต บ้าเถื่อน มือไว ใจเร็ว (เยอะนะ 55) แต่มันก็คือความรู้สึกดีดีที่ผมได้จากพี่เขา ผมความจำเสื่อมมาจะได้สองเดือนแล้ว มีบ้างที่ผมคุ้นๆ ว่าผมเคยทำ ว่าเคยเป็น เคยรู้สึกแบบนี้ ผมว่าอีกไม่นานทุกอย่างก็คงจะสวยงามแล้วกลับมาเป็นของผมเหมือนเดิม ผมเชื่อว่าต้องเป็นเช่นนั้น
“ครับ รักนะครับ” พี่โชว์พูดกับผม เป็นคำพูดที่ผมรู้สึกดีมาก
“ขอบคุณครับ” ขอบคุณที่รักคนอย่างผม
1 w7 {( t; \/ w“ป่ะ ไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวสาย” พี่บอก นั่งคุยกันตั้งนาน เพราะวันนี้ดันตื่นกันเร็ว
$ i$ o4 A- k. T& y1 m9 h: W" F8 f% n“คร้าบบบบ พ่อ” ผมแกล้งเล่น
6 ^; @2 T/ V2 c! O“เรียกผัวแทนได้ป่าว” นั้นไง
“ไอ้โรคจิต” ผมด่าให้
“คร้าบบ เมีย” หึยย ขนลุก อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ขอร้อง
! X; c$ M+ Z* p% h6 |& o( y“ตุลย์ กูมีวิธีมานำเสนอ” ไอ้คิวเพื่อนรักครับ มานำเสนอวิธีคืนความจำอีกแล้ว
“อะไรของมึงอีก คราวนี้จะได้ผลป่าว” ไอ้พจน์ว่า
5 C5 g/ `6 Y% n( t4 S/ G5 D5 {“กูรู้จักหมอคนนึง กูว่าเขาหน้าจะช่วยได้” ไอ้คิวว่า
/ y( X/ w% b1 F8 s“จริง หรอเขาเก่งมากเลยหรอ” ข้าวถาม
“เออ หมออะไรว่ะ หมอประสาทหรอ” ไอ้พจน์ก็ถาม
“ป่าว หมอทรงอ่า” เอ่อ กูไม่ได้ผีเข้าครับคุณเพื่อน
2 @; v- E# l, i“โอ้ย!! อะไรของมึงเนี้ยะ” ไอ้คิวโดนไอ้พจน์ ตบหัวเข้าให้
, w' C; h0 e* t# ?“ไอ้ตุลย์มันความจำเสื่อมไม่ใช่ผีเข้า” ไอ้พจน์ว่า
1 x$ @* b! \, D- |  l“อ้าว ก็ไปปรึกษาเพื่อนเขาช่วยได้ หาทางสะเดาะเคราะห์บางทีอาจจะช่วยได้” ไอ้นี้แต่ละวิธี เริ่มเข้าใกล้ไสยศาสตร์ไปทุกที
“จะไหวเหรอคิว” ไอ้ข้าวว่า
3 K0 r8 K* e% L6 x4 _. g“เออนั้นดิ จะได้หรอว่ะ”
5 F$ Z( ]5 t- F“มึง ของแบบนี้ลบหลู่ไม่ได้นะเว้ย บางครั้งการเยียวยาด้วยแพทย์อย่างเดียวอาจไม่ได้ผลก็ได้นะ ลองดูคงไม่เสียหาย” ไอ้คิวยังคงอธิบาย ผมควรจะทำไงดีเนี้ยะ แต่ละวิธีที่สรรหามา น่าลองทั้งนั้น
“ว่าไงตุลย์” ไอ้พจน์ถามผม
“เอ่อ เอางั้นหรอ” ผมหันไปถามไอ้คิว
“เออ จริงดิ ลองดูกูพอรู้จัก เขาน่าจะช่วยมึงได้”
“อืม ลองดูก็ได้” สุดท้ายผมก็เชื่อเพื่อน
$ x- v6 e, Q; j' Fตอนที่ 86  
“ว่าไงตุลย์” ไอ้พจน์ถามผม
$ R1 t' _: q9 H5 E* c“เอ่อ เอางั้นหรอ” ผมหันไปถามไอ้คิว
“เออ จริงดิ ลองดูกูพอรู้จัก เขาน่าจะช่วยมึงได้”
+ k. {2 v; i9 o7 `“อืม ลองดูก็ได้” สุดท้ายผมก็เชื่อเพื่อน
“เฮ้ย มึงจะดีเหรอว่ะ บรรยากาศยังไงชอบกล” พจน์ว่า ตอนนี้เราอยู่หน้าสำนักเจ้าทรง ที่ไอ้คิวพามา
“เออดีจริง แม่กูเคยมาให้สืบว่าพ่อกูมีเมียน้อยรึเปล่า” ไอ้คิวว่า
“แล้วมีจริงป่าววะ”
9 x8 f0 l5 N% t- ]/ w) l“ไม่มี แม่กูคิดไปเอง แต่มึงเชื่อกูสิ ว่าเค้าช่วยเราได้ อีกอย่างกูโทรมาจองคิวแล้ว” ไอ้คิวย้ำ
1 p3 g& @" x! J* q; U. a“โห ต้องมีคิวเลยหรอว่ะ”
“เออดิ ต้องจอง ไม่งั้นไม่ได้หรอก ลูกศิษย์ ลูกหาเยอะจะตาย”
“อืม งั้นรีบเข้าไปเหอะ” ผมว่า
“อืม” พวกเราพากันเข้ามา บรรยากาศน่าขนลุกมาก แท่นพิธีที่มีเครื่องรางมากมาย กับหญิงวัยกลางคนสวมชุดขาว จริงอย่างที่ไอ้คิวว่าคนเยอะมาก แต่ละคนคงจะมีปัญหาแตกต่างกันไป ผมนั่งรอ นั่งฟังคนอื่นปรึกษา แก้ปัญหาไปเรื่อย จนเมื่อถึงคิวผม
! Z& M. @/ w- h( j  A6 u- Y“มึง เข้ามา มึงมีบางสิ่งที่หายไป มึงต้องการได้มันกลับมาใช่ไหม” แม่หมอว่า ผมยังไม่ได้ได้พูดอะไรกันเลย
“ครับ ความทรงจำเพื่อนผมมันหายไป” ไอ้คิวรีบพูด
3 B* p3 F7 \/ \* j9 ]4 `& @“เอานี้ไป วางไว้ใต้หมอน” แม่หมอ ยื่นเครื่องรางมาให้ผม ผมรับเอาไว้
“ครับ มันจะช่วยได้จริงหรอครับ” ผมว่า
“ได้สิ เจ้าจะค่อยๆ จำได้ทีละนิดเอง อ่อ อย่าลืมหมั่นทำบุญด้วย” มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอว่ะ
“ครับ” แล้วพวกเราก็ลากลับ
“เฮ้ยย มันจะได้ผลแน่หรอว่ะ กะอีแค่ของนี้ไปวางใต้หมอน” ไอ้พจน์ว่า
% K( W8 A+ Z" p5 X9 y/ O“ไม่เชื่อ มึงก็อย่าลบหลู่ ต้องลองดิว่ะ”
“อืมกูจะลองดูละกัน มันก็ไม่ได้เสียหายอะไร” ผมว่า
" C$ C2 K! z" q; F% H: ?0 u“งั้นเลยไปทำบุญกันเลยดีม่ะ” ข้าวเอ่ยปากชวน
“อืม ก็ดี พวกมึงว่าไง” ผมหันไปถาม ไอ้พจน์กับไอ้คิว
“ไปสิ เพื่อจะช่วยมึงได้” พวกมันเห็นพ้องต้องกัน
, N; X# ^7 d) _" C7 s! U“ขอบใจพวกมึงมากนะเว้ย ที่พยายามหาทางช่วยกูทุกทาง ขอบใจมากนะเพื่อน” ผมบอกพวกมัน
“ไม่เป็นไรหรอกมึง ถ้ามีวิธีไหนช่วยมึงได้กูก็จะทำ มึงเป็นเพื่อนที่พวกกูรักนะเว้ย” ฟังแล้วน้ำตาจะไหล ขอบใจกูก็รักพวกมึงเหมือนกัน
“ขอบใจนะ กูจะรีบจำพวกมึงให้ได้”
“เออ จำไม่ได้ก็ไม่เป็น เริ่มใหม่ก็ยังไม่สาย ยังไงพวกกูก็ไม่ทิ้งมึงหรอก” ไอ้คิวว่า เฮอ โชคดีที่มีเพื่อนดีดี อย่างพวกมึง แล้วพวกเราก็ไปทำบุญ ถวายสังฆทานกัน
“มึงได้อะไร” ไอ้พจน์ถาม
) L& k1 r3 }: J; z/ H“เบอร์ 14 ก็ดีอ่า เขาบอกว่าจะได้ของที่อยากได้” คงจะดีถ้านั้นคือความทรงจำของผม
“อืม ของกูไม่ดีเท่าไหร่” แล้วพวกเราก็ไปหาไรกินกัน ก่อนแยกย้ายกันกลับ
“เอ่อ พวกมึง กูรักพวกมึงนะเว้ย ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ กูมาตลอด ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกู แม้วันนี้กูจะจำอะไรไม่ได้ แต่กูเชื่อว่ากูรักพวกมึงได้จากใจจริง กูมีความสุขมากๆ ที่ได้มีเพื่อนอย่างพวกมึง กูสัญญาว่าจะไม่ทิ้งพวกมึง” ผมบอกพวกมัน เป็นความในใจที่ผมอยากบอกกับพวกมันจริงๆ
“กูก็สัญญา”
“กูด้วย” พวกเราสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน ขอบคุณที่ผมมีเพื่อนดีดีอย่างพวกมันจริงๆ
“ตุลย์ถึงห้องแล้วนะพี่โชว์” ผมโทรบอกพี่โชว์ หลังมาถึงห้อง ไม่รู้เดี๋ยวนี้มีอะไรขอโทรบอกไว้ก่อน เดี๋ยวพี่เค้าโกรธ ผมก็เอาเครื่องรางไว้ใต้หมอนครับ เผื่อมันจะช่วยได้จริงๆ
“อืม เดี๋ยวพี่รีบกลับนะ” ปลายสายว่า เฮออ เล่นคอมดีกว่า ตั้งแต่ความจำเสื่อมยังไม่ได้เปิดคอมเลย เผื่อมีอะไรให้เราจำได้ ผมก็เปิดดูไปเรื่อย ทำไมคอมผมมีรูปผม กับพี่โชว์เยอะจัง ภาพความสุขระหว่างผมกับพี่เขา ภาพรอยยิ้มความสุขของพี่โชว์กับผม ตอบความรักของเราได้เป็นอย่างดี
3 b  _- e7 V  q“ไอ้กร่าง” ผมอ่านคำบรรยายภาพ ชื่อนี้คุ้นๆ นะ แต่นี่มันรูปพี่โชว์นี่หน่า
“อ่ะ” ผมรู้สึกว่ามีแผ่นซีดีค้างอยู่ในเครื่อง ผมจึงเปิดดู
8 q5 R+ t% K  h+ m: _; l$ R“ผมรักคุณ” วีดีโอเริ่มเล่น  รูปภาพผมในอิริยาบถต่างๆ ประกอบไปพร้อมเพลง มากกว่ารัก
คนเคยเหงา เคยรู้สึกเหว่ว้า
เคยมองหาความรักนั้นมันอยู่ที่ใด
# e. P" c0 w0 ^. p5 Uโลกใบใหญ่เหลือเกิน
มีผู้คนอยู่มากมาย
7 [4 X0 N/ o3 {0 E5 L; j" A! kแต่หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที
แต่เมื่อฉันได้พบกับเธอ
สิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร
โลกใบใหญ่ใบเดิม
กลับไม่เคยต้องเหงาใจ
แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้
: d* v1 a2 [2 W9 `, `* k% X7 w1 eเธอเป็นมากกว่ารัก
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
* w4 x" Q4 i! d) ?: |# D0 s2 w4 fและรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็มหัวใจ
$ {1 Z9 d" |/ X1 ?) Aจากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
หากว่าเธอนั้นคือความรัก
ก็เป็นรักที่ดีจนไม่มีคำบรรยาย
ฉันโชคดีเหลือเกินที่มีเธอเดินข้างกาย
3 A% E, r0 ^7 h. cชีวิตนั้นได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย
1 I/ h! Z# m% W$ T& C) w% G7 Xเธอเป็นมากกว่ารัก
6 [  c7 f& f. e# G# c# K* Z. Mเพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
+ r2 X9 e- Y9 _ฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
* j7 w/ }" ?. r! }# `) z- _; S6 Sและสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
% j3 }" |4 D4 O8 b  mที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
เธอเป็นมากกว่ารัก
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
3 n5 z( T" [* p+ \1 j: kฉันใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหา
และรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอว่าเธอคือทุกอย่าง
ที่เติมเต็มหัวใจ
8 E, L6 ~6 h8 {+ A6 Hจากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
จากนี้ทุกลมหายใจ...ฉันคือเธอ...
+ n0 f1 t" e7 r; j5 r “ตุลย์กูขอโทษกับสิ่งต่างๆ ที่กูได้ทำกับมึงไว้ กูรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดี กูมันเห็นแก่ตัว กูก็ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงต้องทำเรื่องเลวๆกับมึง กูรู้แค่ว่ากูต้องการมึง กูอยากได้มึงมาเป็นของกูคนเดียว  กูไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่กูทำมันจะทำให้มึงเจ็บปวดขนาดไหน แต่กูเจ็บปวดมากกว่า เพราะสิ่งที่กูได้รับจากมึงมีแต่ความเกลียดชัง จะต้องให้กู
ทำอย่างไรมึงถึงจะรักกูบ้าง กูทนแค่ไหนที่ต้องคอยฟังคำเกลียดชังจากปากคนที่กูรัก ตุลย์กูขอโทษ ขอโอกาสให้กูได้รัก และขอเพียงแค่ความรักสักนิดมอบคืนกลับมา ตุลย์กูรักมึง”
0 @6 D8 u) t5 g& kพี่โชว์พูดหลังเพลงจบ  มันทำให้ผมรู้ว่าพี่เขารักผมมาก พี่โชว์ตุลย์ก็รักพี่ ถึงแม้ว่าผมจะจำอะไรไม่ได้ แต่ผมคิดว่า ความทรงจำผมจะค่อยๆ กลับคืนมา ไอ้กร่างของตุลย์ อย่างน้อยผมก็พอจำได้ว่ากว่าเราจะได้รักกันมันยากหนักหนาเอาการเลยทีเดียว
“ผมรักพี่นะพี่โชว์ ไอ้กร่างของตุลย์” ผมสามารถพูดคำนี้ได้เต็มปากสักที
บ้านอันแสนอบอุ่น บรรยากาศแสนดี ใช่ผมเคยมาที่นี้ บ้านนี้เป็นบ้านของผมกับพี่เขา บ้านที่มีความทรงจำต่างๆเกิดขึ้นมากมาย
$ C5 m. y3 H0 G6 ]# x$ Y“นี้ไงบ้านของเรา” พี่ตุลย์พูด
“อืม ผมจำได้ครับ ขอบคุณนะครับที่พาผมมา” ผมว่า
$ }) S0 ]3 K7 g0 i# u2 H6 l“ตุลย์ พี่รักตุลย์นะ” พี่โชว์บอกผม ผมก็ยิ้มอย่างมีความสุข
“ตุลย์ก็รักพี่นะ พี่กร่าง” ผมพูดบอกพี่โชว์บ้าง
% {9 @, G2 f; m! X6 E0 g& R4 J“เฮ้ยย!! จำได้ไงว่าเคยเรียกพี่ว่ายังงี้” พี่โชว์ดูตกใจ
/ T: N+ H' c  X$ q# L' ^5 ]“มันคงฝังใจมั้ง” ผมว่าให้
“บอกมาจำไรได้แล้วมั้งเนี้ยะ นี้จำได้มานานยังเนี้ยะ เนียนหลอกพี่หรอ” พี่โชว์รีบถามผม
$ `( y% J' [# }  u5 u“บ้า จำได้ที่ไหนเล่า” ผมตอบ ตอนนี้เราสองคนยืนจับมือกันอยู่หน้าบ้าน บรรยากาศอบอุ่นระหว่างเราสองคนยังคงเหลืออยู่ในความทรงจำที่นี่
5 W6 }* @" q5 U4 ^“โกหก แล้วที่บอกรักพี่นี่จริงป่าว ไม่โกหกนะ” พี่โชว์ถามพร้อมกำชับมือผมแน่น
( `6 V2 @* t3 x9 V) K" T8 {“จะโกหกทำไม ในเมื่อพี่รักตุลย์มากขนาดนี้” ผมว่า เพราะผมรู้ว่าพี่เขารักผมจริงๆ
“รู้มั๊ยว่าพี่รักตุลย์มากแค่ไหน” พี่โชว์ว่า
7 U# k, Y% i% G) h* U2 O+ E5 i/ i“ไม่รู้ ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย”
“ไม่อยากรู้ก็จะบอก” พี่โชว์เข้ามากอดผมจากด้านหลัง
3 r# G* O9 m0 D“พี่รักตุลย์มากที่สุดในโลก ไม่มีอะไรที่พี่รักไปมากกว่าตุลย์อีกแล้ว” พี่โชว์กระซิบที่ข้างหูผม ผมมีความสุขเหลือเกิน
“ตุลย์ก็รักพี่มากครับ พี่กร่าง ทำไงได้ละ ก็ตุลย์รักพี่ไปแล้วหนิ” ผมไม่รู้ว่าความทรงจำที่ขาดหายไปนั้น มันจะสุขหรือทุกข์ขนาดไหน ผมรู้แค่ว่าวันนี้ผมมีความสุข ผมมีเพื่อนที่แสนดี มีน้องๆที่น่ารัก รวมถึงที่ยืนกอดผมอยู่นี้ ผมรักเขามากเหลือเกิน ขอบคุณนะพี่โชว์ที่ไม่ทิ้งตุลย์ โทษที..ทำไงได้ตุลย์รักพี่ไปแล้ว
! j: |6 y! ~8 q9 k1 h.............จบบริบูรณ์.................................................
. _4 O% |+ U% ]# O$ [ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง)
! g3 J. [9 b& m1 c$ @+ j" i3 [" R8 lชีวิตของคนเรามันมีทั้งขึ้นทั้งลงแหละครับ ไม่มีใครหลอกที่จะสมบูรณ์แบบเสมอไป ชีวิตผมเคยสุขที่สุดเพราะมีความรัก และก็ทุกข์ที่สุดกับเรื่องความรักเช่นกัน ผมชื่อโป้ง หรือนายดนัยพัทธิ์  พุทธิธรรมาภรณ์ครับ ความรักของผมเกิดขึ้นเมื่อผมไปแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง ที่สำคัญเพื่อนคนนั้นเป็นผู้ชายด้วยครับ  ผมยอมรับว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาก รักกันมาก แต่แท้จริงแล้วผมอยากได้มันเป็นคนรักจริงๆมากกว่า
“สัญญานะเว้ย ว่ามึงกับกูจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป” ผมจำได้ว่ามันเคยพูดกับผมเมื่อวันปัจฉิมนิเทศตอนจบม.ปลาย ผมรู้สึกดี แต่ก็รู้สึกเสียใจไปด้วยเช่นกัน เพราะผมไม่ได้แค่อยากเป็นเพื่อนกับมันไปตลอด ตอนเรียนผมมักจะอยู่ข้างมันตลอด ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์เราก็ผ่านมันมาด้วยกันแล้ว เราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา มันมานอนบ้านผม ผมไปนอนบ้างมัน ถึงแม้ว่ามันจะไกลกันแต่เราก็ยังมาอยู่ด้วยกัน เหตุผลเพราะเราเป็นเพื่อนรักกัน เรามักจะนอนคุยปัญหา ปรึกษาเรื่องราวต่างๆ ซึ่งผมรู้ดีว่านิสัยมันเป็นยังไง ใช่ครับเพื่อนคนนี้ชื่อตุลย์ หรือนายตุลากรณ์  เสน่ห์สนธิ เพื่อนร่วมชั้นเรียนของผมมาตั้งแต่ม.สี่ มันเป็นคนที่เรียนเก่งกว่าผมมาก มันช่วยผมทุกอย่าง เรื่องติว เรื่องการบ้าน ยกเว้นเรื่องเดียวคือเรื่องความรัก เพราะผมก็ไม่เคยเห็นมันมีแฟนเลยตั้งแต่คบกันมา ผมก็มีคบๆ บ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ใจของผมรออยู่คนเดียวคือนายตุลย์คนนี้นี่เอง
“เฮ้ย มึงกูเอ็นติด ม.....ว่ะ” มันบอกผมหลังจากประกาศผลแอดมิดชั่น
“ดีใจด้วย กูรู้ว่ามึงเก่งอยู่แล้ว มึงต้องทำได้” ผมตอบมันไป
$ ]) ]9 C  z" J6 d5 F' ~; a  s: S“แล้วมึงละติดไหน”
8 v' f* J  ?. d“ไม่ติด” แหงอยู่แล้วหัวขี้เลื่อยอย่างผมจะติดได้ไง
“ไม่เป็นไรนะมึง ยังไงมึงก็มีที่เรียนแน่” มันบอกผม มันมักจะให้กำลังใจผมเสมอ ผมรู้ว่ามันให้กำลังใจใครไม่เก่ง แต่ผมสัมผัสความห่วงใยของมันได้
“อืม พ่อกูก็ให้เรียนบริหารเอกชนนะ กูว่าจะเลือกอยู่ใกล้ๆมึง” ผมว่า เพราะผมไม่อยากห่างจากมันเลย ผมเลยเลือกเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนที่อยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยของมันในคณะบริหารธุรกิจ เราจะได้ไม่ห่างกันมาก ผมไปนอนหอมัน มันมานอนหอผม กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ชีวิตของผมเปลี่ยนไปเมื่อเราต่างรู้สึกดีต่อกัน ผมสารภาพรักต่อมัน  ผมพยายามทำทุกอย่างให้มันรักผมสุดท้ายมันก็เป็นจริงจนได้
4 T- P- a5 g7 J! \' G+ E' x“โป้ง กูรักมึง” วันที่ฝันผมเป็นจริง วันที่มันบอกรักผมไม่ใช่ในฐานะเพื่อน ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ความรักของผมกับมันอยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจ และมันจะราบรื่นและปลอดภัยถ้าหากไม่มีมารผจญอย่างไอ้โชว์ มันทำให้ความรักผมกับตุลย์สั่นคลอน แต่ผมก็พยายามเข้าใจและประคับประคองให้ถึงที่สุด ผมรู้ว่ามันก็รักผมมากและผมก็รักมันมากเช่นกัน แต่ทำไมถึงได้มีแต่ปัญหาเข้ามาให้เราพบเจอมากมายในชีวิตคู่ของผมกับมัน ไม่ว่าจะเรื่องไอ้โชว์ เรื่องขวัญ ผมไม่เคยคิดอะไรกับขวัญเลย ถึงแม้ว่าผมจะรู้อยู่แก่ใจว่าขวัญชอบผม พยายามทำให้ผมรักเธอ หรือแม้กระทั้งทำให้ตุลย์เข้าใจผิดต่างๆ นานา แต่รู้ไหมผมไม่เคยคิดจะนอกใจตุลย์เลยสักครั้ง ไม่แม้แต่จะคิด เพราะผมคิดว่าการแอบชอบมานานจนได้รักกันนั้นมันยากเย็นแค่ไหน สุดท้ายเราก็กลับมาเป็นแค่เพื่อนสนิท เพื่อนที่รักกันมากที่สุด
“เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะโป้ง” รู้มั๊ยว่ามันเจ็บขนาดไหน ผมต้องรับกรรมในเรื่องที่ผมไม่ได้ก่อ ทำไม ทำไมชีวิตผมต้องเป็นแบบนี้ รู้มั๊ยว่าผมต้องทำใจนานขนาดไหน ผมทำใจไม่ได้กับเรื่องนี้ เพราะผมรักมันมาก รักมากที่สุด แต่ทำไมเขาถึงให้อภัยผมไม่ได้ เพราะไอ้โชว์ใช่ไหม เพราะตุลย์รักมันไปแล้วใช่ไหม ผมร้องไห้เสียใจแทบตาย ยอมรับเลยว่าชีวิตช่วงนั้นผมย้ำแย่มาก ผมรู้ว่าขวัญรักผม แต่นี้มันก็ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง ทำให้ความรักระหว่างผมกับตุลย์ต้องจบลง ยังไงผมก็ไปรักขวัญอย่างที่ตุลย์บอกไม่ได้ ถึงง้อแค่ไหนเราก็เป็นได้แค่เพื่อนเหมือนเดิม เหตุผลหรอ ก็เพราะว่าตุลย์รักไอ้โชว์ไปแล้วไง ไอ้โชว์ที่ตุลย์บอกเกลียดมันที่สุด ทำไมมันมีอะไรดีกว่าผม แล้วผมไม่ดีตรงไหน ชีวิตของผมถึงจุดที่ตกต่ำที่สุด ผมเที่ยวกลางคืน ผมพยายามหาทางที่จะลืมความรักของเราให้ได้ เพื่อจะได้กลับมาเป็นเพื่อนและมีความรู้สึกดีๆ กันเหมือนเดิมแต่รู้มั๊ยมันเป็นอะไรที่ยากที่สุดเท่าที่ผมเคยทำมา
  _' g$ A" L0 Y) n% j. E“ชื่ออะไรหรอ” ผมถามเด็กนักเรียนมอปลายคนนึง เป็นนักเรียนโรงเรียนสาธิตในมหาวิทยาลัยตุลย์นั้นแหละ เพราะผมจะมาแอบดูตุลย์ทุกวัน ผมบอกว่าจะไปส่งเพราะผมเห็นเขารออะไรสักอย่าง อย่างน้อยผมจะพยายามลองเปิดใจสักหน่อย เผื่อมันจะช่วยให้ลืมตุลย์ได้จริงๆ ผมจะพยายามเริ่มต้นใหม่อีกครั้งให้ได้
2 m& ?; E5 Z3 N! g" [, ^1 O* d: c6 B( {“ชื่อ ซันครับ” ผมพยายามทำดีกับซัน รักซันให้ได้ จนผมรู้สึกว่าน้องเค้าเริ่มรักผมแล้ว แต่ผมก็ยังลืมตุลย์ไม่ได้สักที ผมพยายามรักซัน ทำทุกอย่างให้เหมือนคนรักกัน ทำให้เรามีความสุขด้วยกัน แต่หารู้มั๊ยมันทำให้ผมเจ็บปวดมากขึ้น
9 Z! o3 u0 O0 R& R# d“พี่โป้งยังลืมเขาไม่ได้ใช่ไหม” น้องซันมักถามผม ผมจะพยายามลืมแล้วรักซันให้เหมือนรักตุลย์ให้ได้ หลายครั้งที่ผมมักชวนตุลย์ไปกินข้าวในฐานะเพื่อน ผมรู้สึกมีความสุขและเจ็บปวดไปพร้อมกัน ที่ให้ตุลย์ยิ้ม หัวเราะ แล้วทำเหมือนเดิมกับผม แต่ในใจผมอยากให้เรากลับมารักกันมากกว่า ตุลย์เหมือนเดิมกับผมมาก เป็นเพื่อนที่ดีและรักผมเสมอ จนผมโทษตัวเองเสมอว่า ทำไมผมถึงทำกับตุลย์เหมือนเดิมไม่ได้ ชีวิตที่ต้องใส่หน้ากากความเป็นเพื่อนเข้าหา แท้ที่จริงแล้วใจยังคงรักเขาอยู่ มันเจ็บและทรมานมากแค่ไหน หลายครั้งที่ผมเจอตุลย์กับไอ้โชว์ เดินจับมือกัน มันทำให้ผมเจ็บปวดมาก น้องซันก็พยายามทำดีกับผม รักผม อยู่ข้างๆ ผมเสมอ ซันไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผม แท้จริงเริ่มต้นผมไม่เคยคิดจะจริงจังอะไรกับซันเลย ผมแค่จะยืมมาเป็นตัวช่วยให้ลืมตุลย์ให้ง่ายขึ้นเท่านั้น  น้องซันพยายามมาจับมือผม เพื่อให้รู้ว่ายังยืนอยู่ข้าง

  Z& X1 H9 u: H& B3 [! Q, S" s“พี่โป้งลืมเขาเหอะครับ ซันจะอยู่ข้างๆพี่โป้งเอง ซันสัญญา” น้องซันบอกกับผมและไม่ใช่แค่พูดเท่านั้น น้องซันทำจริงมาตลอด มันพอทำให้ผมลืมได้บ้างให้ผมยิ้มจริงใจแบบเพื่อนกับตุลย์ได้บ้างให้ผมเจ็บน้อยลงเมื่อเห็นตุลย์กับไอ้โชว์ได้บ้าง เพราะในเมื่อผมมองไปข้างๆ ยังเห็นน้องซันยืนอยู่
“ซันพี่จะรักซัน ให้ได้มากกว่าที่พี่รักตุลย์นะ” ผมพูดกับซัน เพราะซันก็รู้ว่าผมยังรักและคิดถึงตุลย์ตลอด
! y) i4 a$ }4 f( l, x. a" ~* q, b: b“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องมากมายอะไร ไม่ต้องเอาผมไปเทียบกับใครขอให้มองผมเป็นผม มองว่าผมรักพี่ แล้วพี่ก็รักผมในแบบที่พี่รัก ให้ผมได้ยืนข้างๆพี่ไปตลอดนะครับ”
“ขอบคุณนะซัน พี่รักซันนะ สักวันพี่จะต้องลืมตุลย์ให้ได้อย่างสนิทใจแล้วเริ่มต้นรักครั้งใหม่กับซัน อย่างสุดหัวใจ รักนะครับคนดีของพี่”
3 B% L. r: K2 x% f" W“ครับ ซันก็รักพี่ สัญญาครับ ว่าจะไม่มีวันทิ้งพี่ไปไหนรักนะครับที่รักของซัน”
% |' V& y+ y; K" C' t
1 ~. m# ?. o( r& {1 j; ~
/ n' K) z0 O+ A" T

zipple

ขอบคุณครับ

Aunkuna

ขอบคุณครับ

zuzhiben

อ่ามาตั้งนาน จบซะละ

puthipat

ติดตามมาต่อเนื่องขออ่านตอนจบครับ

puthipat

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

จบแล้วอ่ะ แอบเศร้านะเนี่ย เป็นเรื่อองแรกเลยที่ตามอ่านขนาดนี้ ขอบคุณนะคับที่เอาเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคับ

teenee555

ชอบมากมายคับ

masushi

แจ่มเลยสนุกดีนะ

no2000

ชอบมากเลยครับ
% w9 }. O, E& C1 a+ w6 O

Nuthz333

ขอบคุณครับ

snowy69

จะจบแล้วจะหายป่าวเนี้ยตุล

boommy

ขอบคุณครับ

cherry-p

ขอบใจมากๆๆๆๆคับ

grantnun

ขอบคุณมากครับ

Banklovebank

ขอบคุณคร้าบ

2539

ขอบคุณครับ

soupkung

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

whywhy

อ ย า ก  ให้  ตุ ล ย์   มี คว า ม จำ ก ลับม า อ่ ะ   ถึ งมั น จ ะ จบ แ บบ นี้ ก็เหอ ะ  เสีย ดาย   เ ฮ้อ~