โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 79-80 )

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอนที่ 79 เสี้ยวความทรงจำ
“หิวมั๊ย มีส้มในตู้เย็นเดี๋ยวปลอกให้กิน”  พี่โชว์ถามผม
9 H0 Z1 n8 w4 C9 L“ไม่ครับ พึ่งกินข้าวอิ่มๆ”
0 k! B7 W0 |/ Q2 n6 y1 X- H“อืม งั้นนอนพักนะ” ผมรับรู้ถึงความรักและความเป็นห่วงจากพี่เขา พี่เขาเป็นห่วงผมมาก แล้วก็คงรักผมมากเช่นกันทุกคนรอผมนะผมจะรีบจำเรื่องราวต่างๆ ให้ได้
1 Q8 _7 F. _  N( t“บ่ายนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ แล้วก็มาพบหมอตามใบตรวจร่างกายนะครับส่วนเรื่องความจำให้ญาติพยายามเล่าเรื่องราว เพื่อกระตุ้นความทรงจำแต่อย่าพยายามมากจนเกินไปเพราะอาจทำให้เกิดอาการเครียดได้ ค่อยๆ จำนะครับ” ผมหมอบอกหลังตรวจร่างกายครั้งสุดท้ายให้เสร็จเรียบร้อย
# O2 v6 u0 s+ T; D$ E“ครับ ขอบคุณมากๆ นะครับคุณหมอ”  ตอนนี้มีเพียงพี่โชว์ที่คอยมารับผมเพราะเพื่อนๆ ผมติดเรียนกันหมด ผมโทรบอกแม่แล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วงไม่อยากให้แม่นั่งรถมาเหนื่อยนะครับ
6 q7 @5 P0 L* V: X" W% }$ h3 v4 M“พี่จัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้เรียบร้อยแล้วนะ แล้วต่อจากนี้ไปพี่จะดูแลเราเอง” พี่โชว์พูดพร้อมกุมมือผมเอาไว้ ผมรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงจากใจจริง
“ครับ ขอบคุณมากครับ ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ เดี๋ยวผมคืนให้” ผมรู้สึกเกรงใจที่ต้องให้ใครมาออกค่าใช้จ่ายให้ อีกอย่างผมก็ป่วยเอง ไม่ใช่พี่เค้า
8 K" P6 v1 B& J+ Q2 H, ?! Q“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ อีกอย่างเพราะพี่ตุลย์เลยเป็นแบบนี้ เพราะพี่เอง ตุลย์ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะดูแลตุลย์เอง”
, R( _: E- S# \“ครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ แต่ผมคงดูแลตัวเองได้นะครับ” ผมกล่าวขอบคุณจากใจจริง และรู้สึกเกรงใจพี่เค้า
9 j' V7 h. A( k! u% L5 C“อย่าดื้อ ดิพี่บอกจะดูแลเอง ห้ามเถียงเลย” พี่โชว์ทำท่าเหมือนดุๆ
7 [6 [  r3 l+ Y6 L“เอางั้นหรอครับ งั้นก็ได้ครับ” ก็คงต้องยอมไปก่อน เราจำอะไรไม่ได้หนิ
“ป่ะ งั้นเรากลับบ้านเรากันดีกว่า”  พี่โชว์บอกหลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
“ไปส่งผมที่ห้องนะครับ” ผมไม่เข้าใจหรอกว่าไอ้บ้านเรามันหมายถึงบ้านไหน
“อืม แวะกินข้าวก่อนมั๊ย” พี่โชว์หลังจากที่มาถึงรถพี่โชว์ ผมรู้สึกคุ้นๆ รถคันนี้มาก เฮ้ย!! นี่มันรถที่จะชนผมตอนที่ผมเข้ากรุงเทพมาใหม่หนิ ผมจำได้แค่นี้ แล้วก็นึกอะไรอีกไม่ออก พยายามนึกแล้วรู้สึกปวดหัว
+ C; V/ a7 d4 T9 u7 |( }4 X“ตุลย์เป็นไรรึป่าว” พี่โชว์หันมาถามผม
“ปะ ป่าวครับ ถ้าพี่โชว์หิวก็แวะกินก่อนได้นะครับ”
+ L/ ~2 Q0 ?7 x“ได้งั้นก็ไปข้าวร้านป้าพิศใต้แฟลตละกัน” อ่อร้านใต้ตึกนั้นเองไม่ได้กินนาน
; R( K9 H9 O$ W* I“ป้าครับๆ ขอสุกี้แห้งสองจานครับ” มาถึงไอ้พี่โชว์ก็สั่ง ไม่ได้ถามผมเลย หรือว่าเขาจะกินสองจานนะ
8 m! z: J  r) M& e“เอ่อ กินสองจานเลยเหรอ” ผมถาม
5 G$ S7 N/ Z/ P  ?5 X“ป่าวสั่งให้ตุลย์”
“เฮ้ย! พี่ผมไม่หิวนะ” ผมรู้สึกว่าเพิ่งกินข้าวเช้าไป
“ไม่ได้ ยังไงก็ต้องกินจะได้กินยา” อะไรว่ะดุกูอีกแระ เป็นพ่อกูรึไง ชิ
+ ?+ j2 u! N) {8 g# \6 c* s5 N“ก็ได้ กินก็กิน แต่รู้ได้ไงว่าผมชอบสุกี้แห้ง”
# K  a4 t9 p% w5 `  R“คนรักกันก็ต้องรู้สิครับ” แหวะทีนี้มาหวาน ตามอารมณืไม่ถูกจริงๆ
; K5 F& ~( y5 n6 d, t$ P0 y“มาแล้วจ้า สุกี้แห้งสองที่ เดี๋ยวนี้สนิทกันเนอะน้องโชว์กับน้องตุลย์เนี้ยะ เมื่อก่อนยังทะเลาะกันอยู่เลย” ภาพบางส่วนของความทรงจำแล่นเข้าในสมอง ใช่แล้วไอ้กร่าง ที่มันที่ต่อยผมนี่เอง ผมถึงว่าคุ้นๆ
“เป็นไรตุลย์” ผมยังไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้มันถึงมาดีกับผม แล้วยังมาเป็นแฟนกับผมด้วย เป็นไปไม่ได้โกหกแน่ๆ
  ^/ T( d  ]2 f6 x5 |) r" E“ป่าว กินเหอะ หิวไม่ใช่หรอ” ผมก็ก้มลงกินของผม แล้วพยายามนึกจับต้นชนปลายไม่ถูกจริงๆ ปวดหัวโว้ยย
“อ่ะ กินยาหลังอาหารด้วย”
“ขอบคุณครับ” ผมรับยามาแล้วกิน  แล้วเราก็ขึ้นห้องกันมา
“เออ ส่งแค่นี้แหละครับ”
4 q/ z/ r' b' A, I+ U. _“เฮ้ย ได้ไงนี้ห้องเราสองคนนะเว้ย” ได้ไง ผมจำได้ว่าผมอยู่คนเดียวนะ
, F0 A" n9 _* O$ I* V“ไม่ใช่ผมอยู่คนเดียว บ้านพี่อยู่ฝั่งนู้นไม่ใช่หรอ” ไอ้กร่างมันหายไปไหน ทำไมมันพูดกับผมดีจัง
“บ้า พี่อยู่กับตุลย์มาตั้งนานแล้ว ไม่เชื่อลองเข้าไปดิ” ผมเดินเข้ามาในห้อง แล้วจำต้องให้มันเข้าห้องมาด้วย จริงด้วยครับ ผมไม่ได้อยู่คนเดียว ข้าวของเครื่องใช้ที่ไม่ได้มีแค่ของผม
“พี่อยู่กับผมจริงอ่ะ”
“จริงสิ” โอ้ยย ผมต้องเชื่อใช่ไหมเนี้ยะ คิดแล้วปวดหัวโว้ยย
“หรือว่าพี่แกล้งทำดีกับผม ผมจำได้ว่าพี่เคยไม่ชอบขี้หน้าผม” พี่โชว์ทำหน้านึกอะไรบ้างอย่าง แล้วอยู่ดีดีก็ยิ้มๆ
6 B. w) ^. ^) m) o' ?; h. ]“เรื่องมันนานมาแล้วแหละ ขอให้ตุลย์จำแค่ว่าตอนนี้พี่รักตุลย์ แล้วตุลย์ก็รักพี่ก็พอ เราสองคนรักกัน เข้าใจ๊”
“แล้วพี่จะให้ผมเชื่อได้ไง ในเมื่อผมจำอะไรไม่ได้เลย” ผมถาม
4 F8 @6 b5 `$ S“ขอแค่ตุลย์เชื่อพี่ พี่สาบานว่าพี่ไม่ได้หลอก พี่รักและจริงใจกับตุลย์จริงๆ” พี่โชว์พูดถ่ายทอดความรู้สึกพร้อมกุมมือผมไว้ สายตาที่ส่งมานั้นไม่ได้โกหกและเต็มไปด้วยความจริงใจจริงๆ ผมจะเชื่อก็ได้ครับ
6 ]% {1 q3 N- x2 ?: I“ครับ ผมจะพยายามจำให้ได้นะครับ” พอกินยาก็ทำให้ผมรู้สึกง่วงๆ
3 F: F' O1 s* \* ]“งั้นผมขอนอนพักหน่อยนะ” ผมเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วล้มตัวลงนอน ยังไม่ทันได้คล้อยหลับก็รู้สึกถึงแรงความอบอุ่นที่กอดผมอยู่
“อืม เฮ้ยย พี่ทำไรอะ” ผมพยายามฝืน แต่แรงกอดก็มากจนผมผลักไม่ออก ผมรู้สึกแปลกๆ แต่คุณเคย ผู้ชายกอดกันด้วยหรอ
; h. a) u$ M  [, \; Q3 a“ขอพี่กอดหน่อยนะ พี่ขอโทษที่ทำให้ตุลย์เป็นแบบนี้” น้ำเสียงพี่โชว์ฟังดูเศร้าๆ เอาว่ะ กอดก็กอด ผมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของอ้อมกอดในเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ แต่ผมจำไม่ได้
“พี่นอนกอดผมบ่อยมั๊ย” ผมถามเพราะสงสัย
9 x8 P  m* ]& ^# e- o& U% j“บ่อยสิ เรานอนกอดกันทุกวันเลยแหละ บางครั้งก็มากกว่ากอดด้วย”
6 k2 E2 \4 u( q( j7 Y“เฮ้ย!! พี่ทำไรอ่ะ” ผมร้องตกใจ เมื่อรับรู้ถึงสัมผัสที่ป่วนเปี้ยนอยู่หน้าขา
" x3 Y% s( N4 x; H“โอ้ย!!” ผมกับถีบพี่โชว์ลงไปกองกับพื้นข้างเตียง
“พี่โชว์ผมขอโทษ เจ็บมากป่าว” ผมรีบลุกขึ้นไปดูพี่โชว์ แต่พอลุกเขาก็ดึงผมจนล้มลงไปทับตัวพี่เขาอีก ตอนนี้ออกแนวนอนทับกัน
* p: g, `5 ~4 m4 \1 i3 [* d“เฮ้ย อุ๊บ” บ้าผมโดนผู้ชายจูบ ไม่จริงๆๆๆๆๆๆ  บ้าไปแล้ว ผมผลักพี่โชว์แล้วรีบลุกขึ้นเตียงเลย
9 d, X7 c: @9 u: T# H“เล่นบ้าไรเนี้ยะ”
; M1 T' Y! }/ P: S! G' f3 O“ขอโทษ ของมันเคยหน่ะ อย่าคิกมากนะ”
( h: f; Q- X3 r5 H( q1 w7 ]“พี่ตุลย์ จำอะไรไม่ได้นะ พี่ทำงี้จะให้ตุลย์ทำใจรับได้เหรอ ผมเป็นผู้ชายนะ ผมสับสนผมจำอะไรไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าผมเคยจูบ เคยกอดหรือแม้แต่จะมีอะไรกับพี่ก็เหอะ ผมจำไม่ได้ พี่เข้าใจตุลย์ไหม เข้าใจไหม” ผมรู้สึกอึดอัด โมโหตัวเองที่จำอะไรไม่ได้ ผมปล่อยให้น้ำตาผมไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันอึดมากที่คนอื่นพยายามเหมือนเดิมกับเรา แต่เรากลับจำอะไรไม่ได้
“ตุลย์ๆ อย่าร้องไห้นะ พี่ขอโทษๆ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว ตุลย์นอนพักผ่อนนะ” พี่โชว์ใช้มือของเขาปาดน้ำตาให้ผม แล้วให้ผมนอน
“อืม ผมขอโทษที่จำอะไรไม่ได้ พี่จะนอนกอดผมก็ได้นะ”
“ตุลย์” พี่โชว์เรียกชื่อผม ผมไม่รู้ว่าพี่เขาคิดยังไง หรือรู้สึกอึดอัดอะไรรึป่าว แต่ผมจะพยายามจำให้ได้ละกัน
. a9 M. f+ o7 V2 V7 c& Q“พี่โชว์ตื่น” ผมปลุกคนในอ้อมกอดของผม ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลนี่ก็สองวันแล้ว พี่เขาอยู่ดูแลผมตลอด หาข้าว จัดยาให้ผม แล้วก็นอนกอดผมตลอดด้วยเช่นกัน มันก็เป็นความรู้สึกดีดีนะ ที่ผมได้รับจากพี่เขา
“อืม” ขี้เซาแฮะ ร้องในลำคอแต่ไม่ยอมขยับ
4 G* S& I, [: |! f; N) I“พี่โชว์ วันนี้ผมต้องไปเรียนครับพี่”
3 O$ O4 m# G1 j* \“อ่อๆ จริงสิ” พี่โชว์รีบสะดุ้งลุกขึ้นตื่น
9 Y5 D9 A3 u  z. F: d“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ”
7 e( J! j/ O- c$ ?& r“อาบพร้อมกันเลย”
$ y' v' Y% Z5 _  w“พี่โชว์” ผมส่งสายตาอาฆาต พร้อมน้ำเสียงเฉียบคม
“ครับๆ ตุลย์อาบก่อนเลย เดี๋ยวพี่อาบทีหลัง”
“อืม งั้นผมไปอาบก่อนนะครับ”
" E- @: _. P3 I) f* M6 k“โอเคครับ”
* W4 o  N& u+ y$ x3 k) c5 cจุ๊บ อยู่ดีดีพี่โชว์หอมแก้มผม
  C# P! M9 }  N8 e+ H“ไอ้พี่โชว์”
“แฮะๆๆ ขอโทษครับ พยายามแล้ว แต่มันน่ารักจนอดใจไม่ไหว” ผมรีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำเลยครับ
“ไอ้ตุลย์ มาแล้วหายดีแล้วใช่ไหม” พี่โชว์มาส่งผมหาเพื่อน พากินข้าวกินยา แล้วสั่งเสียเรียบร้อยก่อนไปเรียน ตกลงผมมีผู้ปกครองคนใหม่ใช่ไหมเนี้ยะ
( v1 f9 `! Y# ~9 o0 J: ?( o9 l! k“อืม แต่ก็จำไม่ได้อยู่ดี”
1 O& ]& U$ b. M/ [“เออน่า เดี๋ยวก็จำได้”
“ใช่พวกกูนี้แหละจะทำให้มึงจำได้เอง” ไอ้คิวพูด
“ทำไงอ่ะ” ไอ้พจน์ถาม
4 E  _; z8 ?# J9 d, X1 A. ~“ก็เขาบอกว่า ถ้าอยากให้ความจำกลับมา ต้องตีหัวให้กระทบกระเทือนอีกครั้ง หรือไม่ก็ช๊อตด้วยไฟฟ้า”
7 n" @/ x. S& F) R4 {ตอนที่ 80 มิตรภาพไม่ต้องอาศัยความทรงจำ
“โอ้ย อะไรของมึงเนี้ยะ คราวก่อนก็สะกดจิต สร้างสรรค์มั๊ยเนี้ยะ” ไอ้พจน์ว่า
“ยังไงก็ต้องลองก่อนนะเว้ย” ไอ้คิวยังยืนกราน
“เราว่าไม่ได้อ่า เกิดคราวนี้ตุลย์ตายไปจะว่ายังไง” ใช่ข้าวพูดถูก กูยอมความจำเสื่อมดีกว่า
“เฮ้ยยๆๆ แต่ตอนนี้ขึ้นเรียนก่อน สายแล้ว” ข้าวบอก พวกเราเลยรีบวิ่งไปเข้าเรียนเลยครับ ดีนะยังไม่เช็คชื่อ ผมก็เรียนรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง บ้างอย่างก็คุ้นๆ บางอย่างก็ไม่คุ้น แต่เอาเป็นว่าคงเอาตัวรอดได้แหละครับ วันนี้ทั้งวันพวกเพื่อนๆ ก็พาผมไปตรงโน้น ตรงนี้พร้อมเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับผมประกอบไปด้วย
+ p/ a, y. U7 Y2 ?* K# b- |/ p: J“เอางี้กูมีอีกวิธี ไม่เจ็บตัวเชื่อกู” ไอ้คิวเสนอแต่ก็ยังไม่ยอมเฉลยว่าอะไร
“อะไร อีกล่ะ”
, E$ [2 J2 c9 a; C* C7 l) T“เออน่า ตามกูมาพอ” พวกเราก็ตามมันไปแหละครับ พอมาถึงพวกเราต่างก็ร้องอ๋อเลยครับ
" M, S. r+ K( `  U  N9 {“มันจะช่วยได้จริงหรอว่ะ” ไอ้พจน์ถาม
3 o; @" t: l* W0 T; J“โอ้ยมึง ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ดิ ไม่งั้นคนเข้าไม่มาบนหรอก” ที่ยืนตระหง่านตรงหน้าคืออนุสาวรีย์ผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยนั้นเอง ซึ่งเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของนิสิตมหาวิทยาลัยแห่งนี้
) J( e9 k" ^' C# H0 _“เอาก็เอาว่ะ” ผมบอกมัน
9 O7 a; V( e7 K/ X" ~“เอางี้ เราทุกคนมาบนให้ไอ้ตุลย์หายความจำเสื่อม แล้วจะได้มาช่วยกันแก้บน”
“บนอะไรดีอ่า” ไอ้ข้าวถาม
“วิ่งรอบมหา’ลัย 30 รอบ โอเคป่าว” ไอ้คิวบอก
“โห เหนื่อยนะมึง” ยังไม่ทันบนไอ้พจน์ก็บ่นแล้ว
/ _8 q+ t+ v6 ^6 v6 B1 ]* _" G“สัส ถือว่าช่วยไอ้ตุลย์” ไอ้คิวว่าพลางตบหัวไอ้พจน์
“โอ้ย!! มือหรือตีนเนี่ยะหนักชิบ” ไอ้พจน์ลูบหัวปรกๆ
“จะลองดูอีกทีมั๊ย” ไอ้คิวตั้งท่า
3 O9 S+ w1 S9 I3 c“พอเหอะ รีบๆ เหอะ” ไอ้ข้าวว่า สรุปเราก็บนว่าจะวิ่งรอบมหา’ลัย
“พวกมึง ไปดูหนังกัน หนังเข้าใหม่กูอยากดูมาก” ไอ้พจน์เสนอ
“หนัง X อะเหรอ ไปดูบ้านกูก็ได้แผ่นใหม่เต็มเลย” ไอ้คิวกวนตีน
# a9 D* l9 w. s' n2 k“คว.... กูหมายถึงหนังโรง ไอ้ควาย” ไอ้คิวนี่ชอบให้โดนด่านะ
* e$ o6 p1 }( ~" d9 c“อ้าวเหรอ พวกมึงว่าไง” ไอ้คิวหันมาถามผมกับไอ้ข้าว
* H, ^* {+ u, Z. I“ไงก็ได้ ตามใจพวกแกอ่า” ผมกับไอ้ข้าวว่า  สรุปว่าเราก็เลยไปดูหนังกัน ไม่มีเรียนบ่ายครับ เลยไปหาข้าวกินเลย
“อยู่ไหน กินข้าว กินยายัง” พี่โชว์โทรมาถามครับ
+ a( p! x3 d0 q" l“มาดูหนังที่เมเจอร์ครับ กำลังจะหาข้าวกิน” ผมตอบปลายสาย
( ?5 G( f* H% h' H+ g5 w7 B“ไปกับใคร ไปไหนทำไมไม่โทรมาบอก แล้วตอนนี้อยู่ตรงไหนจะไปหา” ทำไมต้องทำเสียงโมโหด้วยเนี้ยะพูดดีดีก็ได้ เป็นพ่อกูป่าวเนี้ยะ พ่อกูก็เสียไปแล้วนี่หว่า
“มากับเพื่อนๆ ครับ แล้วทำไมพี่ต้องโมโหตุลย์ด้วยเนี้ยะ ตุลย์ทำไรผิด”
“ป่าวครับ พี่ขอโทษ ตุลย์อยู่ไหนพี่จะไปหา” พี่โชว์เสียงเย็นขึ้น
“พี่ไม่ต้องมาก็ได้ ยังไงเดี๋ยวตุลย์ก็เข้าโรงหนังเดี๋ยวพี่มาก็ไม่เจอตุลย์อยู่ดีอ่า” ผมบอกเพราะอีกประมาณไม่ถึงชั่วโมงก็จะถึงเวลาเข้าโรงแล้ว
“อ้าวงั้นเหรอ งั้นหาข้าวกินแล้วกินยาให้ครบด้วยนะ แล้วอีกอย่างดูหนังเสร็จโทรหาพี่นะเดี๋ยวพี่ไปรับ” ครับคุณพ่อ
“เอ่อ เดี๋ยวตุลย์กลับเองก็ได้นะครับ”
  A; P# f5 \2 d“ไม่ได้ โทรมาด้วย พี่ไปเรียนก่อนนะ” พี่โชว์ออกประโยคคำสั่ง เสียงโคตรน่ากลัวอ่า กูไปเป็นแฟนกับคนแบบนี้ได้ไงเนี้ยะ แฟนกูต้องขาว หมวย สวย อึ๋มดิว่ะ ไหงเป็นงี้เนี้ยะ
6 x1 K' Q1 M) s. |; |: f“ครับ ก็ได้ครับ” ผมกับเพื่อนก็หาอะไรง่ายๆ กินแหละครับ เอาที่สะดวก กินเสร็จก็กินยาที่พี่โชว์จัดมาให้ผมแล้วเป็นชุด  ใส่ตลับแยกมื้อมาเรียบร้อย
“ตุลย์จำได้ยัง” ไอ้คิวถาม
3 u: V; S8 D8 }5 |“เพิ่งบนเองนะ จะจำได้แล้วเหรอ” ไอ้ข้าวว่า ผมก็ส่ายหน้าเช่นกัน
5 W: w3 G  C1 \0 ^  B! E" c“กูบอกแล้วไม่เวิร์ค” ไอ้พจน์รีบว่า
“โอ้ย รอดูก่อนดิว่ะ เออ มึงได้ลองรื้อฟื้นความจำกับเฮียยังว่ะ” ไอ้คิวว่า แล้วหันมาถามผมต่อ
' T2 Z: S: u9 z7 v“อะไรเหรอ”
“ก็เรื่องอย่างว่า บนเตียงอ่า” มันพูดพร้อมทำท่าเอามือประกบกัน
8 G$ W( g# x! M6 b: d“เฮ้ยย!!  บ้าดิ” ผมตอบเขิลๆ ยอมรับว่าอาย
# Q1 N5 h# j( `2 ?! u5 A“จริงมึงลองดูดิ กูว่าวิธีนี้ก็เวิร์คนะ เพราะตอนมึงความจำยังไม่เสื่อม มึงก็มีอะไรกับพี่เค้าเกือบทุกวันอยู่แล้วหนิ” เอ่อ แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูมีอะไรกันทุกวัน
6 Z; d7 Q2 M1 b( Z4 D4 S3 D+ u“แล้วมึงรู้ได้ไง” ไอ้พจน์ถามไอ้คิว
“โถมึงยังต้องถามเหรอ ระดับเฮียโชว์จะปล่อยให้พลาดเหรอ” พี่โชว์ขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ ผมนึกภาพตามแล้วขนลุก จริงหรอว่ะกูโดนพี่เขาแบบนั้นๆ ทุกวันเลยเหรอว่ะ
“เออว่ะ จริงด้วย กูเห็นด้วยกับวิธีนี้ตุลย์” ไอ้พจน์ดันเห็นด้วยอีก ผมจะทำไงเนี้ยะ
“เอ่อ จริงเหรอ” ผมตอบแบบตอนนี้จิตใจไม่รู้ไปไหน ลอยไปไกลแล้วมั้ง
กริ๊ง**ๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ช่วยชีวิตผม เฮอออ
“พี่ตุลย์อยู่ไหน” ใครว่ะ เสียงคุ้นๆ
7 X7 [5 ?& \/ P4 |1 P) C+ a6 G“ใครอ่ะ” ผมเลยถามไป
3 D. l5 w9 B0 @7 p6 H: w, H, U“อ่อ วินเองครับ พี่ตุลย์อยู่ไหนอ่า วินคิดถึง” อ่อน้องวินที่น่ารักๆ นั้นเอง ทำไมว่ะ ถ้าผมเป็นเกย์จริงๆ ทำไมผมไม่เลือกน้องเขามาเป็นแฟนผมว่ะ ออกจะน่ารักกว่าพี่โชว์ตั้งเยอะ
“อ่อ พี่มาดูหนังกับเพื่อนๆ นะ จะเข้าโรงแล้ว”
7 y8 M+ V% t' l/ M- L) V“โห ไม่ยอมชวนวินเลยอ่า เสียใจอ่า” น้องวินทำเสียงเศร้า
“โอ๋ๆ คราวหน้าเดี๋ยวพี่จะชวนมาเลย พี่มาดูกับวินอีกรอบก็ได้” ผมปลอบน้องไป
“ครับ พี่ตุลย์ต้องเลี้ยงวินนะ” ไรว่ะเปลี่ยนอารมณ์เร็วชิบเป๋งเลย
+ E7 J+ d9 w* a“อืมได้สิ งั้นตอนนี้พี่ขอเข้าไปดูหนังก่อนนะ” ผมบอกเพราะจะได้เวลาเข้าโรงแล้ว
0 X8 {3 X5 |+ A2 E0 n- q“ครับๆๆ แล้วไงเดี๋ยววินโทรหานะ” แล้วน้องวินก็วางสายไป ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับน้องวินเป็นยังไงนะ
0 ?0 H7 l. h  m6 b( K“อ่ะตุลย์ กูรู้มึงชอบรสชีส” รู้ด้วยแฮะ ผมดีใจที่ทุกคนจำเรื่องราวของผมได้ ใส่ใจผม ถึงแม่ว่าผมจะลืมเรื่องราวของทุกคนก็เหอะ
“ขอบใจ เท่าไหร่” ผมถามไอ้พจน์
“ไม่เป็นไรๆ ซื้อให้” พจน์ว่า
“ขอบใจนะ แต่เอาไปเหอะ” ผมเอาเงินให้มันไปร้อยนึง มันไม่รับก็ยัดใส่มือมันนั้นแหละ
“โอเคงั้นกูก็ไม่จ่ายนะ โอเคเลี้ยงต้องเลี้ยงทุกคนนะเคป่าว” ไอ้คิวว่า
  @$ y7 a7 ~; n“ไม่ต้องมาทำแดกฟรีเลยมึงอ่า เอามาเลย” ไอ้พจน์ว่า
“โหไรว่ะ เลี้ยงไม่ได้เหรอว่ะ ติดไว้ก่อนนะ” แล้วไอ้คิวก็เดินนำหน้าไปเลย ไอ้พจน์ไล่ด่าตามหลังก็ไม่ทันหรอก
7 Y4 `1 s0 N8 z1 y8 F“สนุกดีนะ” ผมบอกพวกมัน
; N3 v" `7 b9 G“อืม โคตรมันอ่า” เราดูหนังเสร็จก็เดินออกมาช็อปปิ้งหน้าเมเจอร์ แล้วก็กะว่าจะเลยไปหาอะไรกินแถวๆตลาด เดินไปเรื่อยๆ ผมโชคดี ดีใจที่ได้มาเป็นเพื่อนกับพวกมัน พวกมันทำเหมือนผมไม่ได้ความจำเสื่อม ร่วมทั้งบางครั้งผมลืมตัวไปด้วยซ้ำว่าความจำเสื่อม เพราะมันอบอุ่นจริงๆ มิตรภาพมันไม่ต้องพึ่งความทรงจำที่ขาดหายไปจริงๆ
4 Q0 x, n" ^$ o' r3 Y# H2 `“ตุลย์มึงดูนี่ดิ ตัวไหนดูดีกว่ากันว่ะ” ไอ้พจน์หยิบเสื้อสองตัวมาเทียบให้ผมดู  
6 K- m  i" ?! V: E9 p; I8 L2 o“เออ เราว่าตัวซ้ายมือนะ สวยดี”
“เหรอ โอเคงั้นเอาตัวนี้แหละครับ” พจน์ยืนเสื้อพร้อมจ่ายตังส์ให้แม่ค้า พวกเราก็เดินซื้อของไปตามทางแหละครับ ได้ของติดไม้ติดมือกันมาคนละอย่างสองอย่าง ผมซื้อพวงมาลัยมาไหว้พระด้วย
“ข้าววันนี้ไม่เห็นสามีมึงเลยว่ะ” เฮ้ยย!! ไอ้ข้าวก็เป็นเกย์เหรอว่ะ แล้วใครว่ะที่เป็นสามีมันอย่างที่ไอ้คิวว่า หรือมันแกล้งเล่น
“ไม่รู้ เดี๋ยวแมร่งก็โทรมาเองแหละ” อ้าวเรื่องจริงด้วยแฮะ ใครว่ะแฟนมัน
“นี่ไงโทรมาแล้ว ตายยากชิบเป๋ง” แล้วไอ้ข้าวก็รับโทรศัพท์สักแป็บแหละครับ
) N! U4 W7 B, u+ f4 J“เจ๊อ้วน เดี๋ยวมันมาเจอที่นั้น” ไอ้ข้าวว่า
* `. m4 c3 {1 S: @“โหนี้มึงตกลงกันเนี้ยะถามพวกกูมั้ยเนี้ยะ” ไอ้คิวว่า
# B$ e( l& V# k) {9 Y1 {* B“เออ ตามใจไงเดี๋ยวไปคนเดียวก็ได้”
( R( \: e: b. K; u& [" a“โถๆ อย่าน้อยใจไปน้องข้าว พี่ไม่ใช่แฟนน้องนะ ไอ้ใช้มุกนี้กับไอ้เจ๋งนู้น” อ้าวนี้แฟนข่าวคือไอ้เจ๋งหรอเนี้ยะ เป็นไปได้ไง
“อย่าเถียงกัน ไปก็ไป” ไอ้พจน์ขัดขึ้นมา เราก็เดินไปคุยไปเรื่อยๆ แหละครับ จนมาถึงร้านแหละครับ ก็เจอเจ๋งรออยู่แล้ว
“ดีตุลย์ ไงจำกูได้ยัง” ไอ้เจ๋งทักผม
. G  J! l$ J* F“ได้ดิ ตอนมอปลายมึงอยู่ห้องเดียวกับกู” พอจำได้ครับ
: S5 Z! p0 Q3 j) R# d4 b“กูหมายถึงตอนนี้” ผมก็ได้แต่ส่ายหน้า แล้วพวกผมก็จัดแจงสั่งอาหารกันมาเต็มโต๊ะแหละครับผู้ชายควายๆ กี่ตัวละ กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มหรอก
& p9 G# Q& ]2 L: W) H& }  p" ]กริ๊งงงงงงงงๆๆๆ  ใครโทรมาเนี้ยะกำลังกินข้าว “พี่โชว์” ตายห่า
7 o( D7 O% ]: Q8 C“ครับ” ผมรับสายปลายสาย
“อยู่ไหน” เสียงห้วนแท้เล่า
“ร้านเจ้อ้วน” แล้วสายก็ตัดไปเลยมันจะฆ่าผมไหมเนี้ยะ
“เป็นไรมึง” ไอ้เจ๋งถามหลังจากเห็นผมหน้าจ๋อยๆ หลังจากวางโทรศัพท์
; T0 u  a2 j" c, X! P& f# h+ D8 m“ปะ ป่าว ไม่มีไร กินเหอะ” ผมกินไปก็ใจเต้นตุ่มๆต่อมๆ ไม่อยู่กับเนี้ยะกับตัว ผมไม่รู้ทำไม แต่ผมรู้สึกกลัวพี่โชว์ยังไงก็ไม่รู้มันกลัวจากจิตใต้สำนึก

lilii

นึกถึงการ์ตูนญี่ปุ่ณเรื่องหนึ่งเลย อยากอ่านต่อ

kin

ชอบชอบชอบชอบ

Ifoot-ballZ

ง่ะอ่านแล้วน้ำตาจะไหล ไม่รู้จะอธิบายยังไงทำไมเศร้าแบบนี้อ่ะ..

taisukae

ขอบคุณครับ

snowy69

อ้าวตุลเปงรัยมากป่าว

boommy

สนุกครับ ชอบมาก

cherry-p

ขอบใจมากๆๆๆๆคับ

2539

ชอบชอบชอบชอบ

Banklovebank

ขอบคุณครับ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pungkung1991

นึกถึงการ์ตูนญี่ปุ่ณเรื่องหนึ่งเลย อยากอ่านต่อ

Too_1996

ขอบคุณมากๆนะคับบ

grantnun

ขอบคุณมากครับ

tamia

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

i555

ขอบคุนครับ