โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 77-78 )

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
' G4 d; O+ F. w; e0 @) `ตอนที่ 77  ชีวิตจริงมักอิงนิยาย
“เออ ไปก็ไป ขอแบบชิวๆนะ ไม่จัดหนัก” ผมตอบพวกมัน
3 K8 U. |. d% j+ ?“เออ ให้ชวนเฮียด้วยป่าวว่ะ” มันถามผมว่าให้ชวนไอ้โชว์ป่าว
“ตามใจพวกมึงดิ กูไม่อะไรอยู่แล้ว  แต่ถ้ามันไปก็ดีอ่ะ” คงจะดีถ้ามีมันไปด้วย
“อืมๆ เคเค ร้านเดิมน่ะ”
“อ้าวหวัดดีเฮียทำไมมาช้าแท้” ตอนนี้ผมเริ่มมึนแล้วครับเพราะว่าดื่มหนักไปหน่อย 55
6 g# u( w2 p" I" s4 m" K3 e/ b“เหมือนเดิมใช่ไหมเฮีย” ไอ้เจ๋งถาม
“อืม จัดมา”
5 F3 K  I% Z* E0 |. B+ k“พี่ฝากเอามันกลับด้วยนะขี้เกียจย้อนไปส่ง” ไอ้เจ๋งบอกแล้วหันมาทางผมที่นั่งเอนไปซ้ายทีขวาที
7 }* D# ?; k" k" I“เดี๋ยวผมไปส่งก็ได้ครับ” ไอ้น้องวินรีบว่าเลยโดนไอ้คิวตบหัวให้
“โห เจ็บนะพี่” ไอ้น้องวินลูบหัวปรกๆ
: t9 h9 O& }. a" P0 n“เออๆ เดี๋ยวกูไปส่งเอง” ใจดีแฮะ ไปส่งด้วย แฟนใครว่ะน่ารักแท้
* ]+ n, L! ]6 X6 F“เอ้า มาครบแล้วชนๆๆๆๆ” ก็ชนไปกับเค้าครับย้อมรับว่าเมาจริง เพราะรู้สึกว่าที่ผ่านมาผมเครียดมาก ผมเหนื่อย เฮออออ เมาโว้ยยยยยยยยย
- X# J' m! L# s; s, W' ]6 U“พี่ตุลย์ๆๆ ไหวป่าว” ผมรู้สึกว่ามีคนมาเขย่าตัวผม อ๋อ ไอ้น้องรามนี่เอง แล้วมาปลุกกูทำไมแล้วไอ้วินละ มองไปรอบๆ โถไอ้เด็กน้อยนึกว่าแน่ที่แท้ก็เมาหลับ ริจะชนกับรุ่นใหญ่
“อืม กลับแล้วหรอ”
  ]) P' U- L9 O- w' d" m+ v“ครับเคลียร์บิลแล้ว” อ่อ
. i2 J; u4 @* _5 W“ไอ้ตุลย์มึงเดินไหวป่าวเนี้ยะ พี่โชว์ไงผมฝากด้วยนะ” ไอ้พจน์ว่า
8 q- y. R4 i( n1 o/ E2 n“เคเค พวกมึงกลับเหอะขับรถดีดี” พร้อมกับแรงที่เข้ามาพยุงตัวผม ไอ้โชว์นั้นเองครับ ผมฝันไปรึป่าว เอะ หรือผมเมา 55
“ไหว้ไหมเนี้ยะ พอเดินเองได้ไหม” มันถาม
“อืม” ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นโดยมีมันประคองจนไปนั่งบนรถมันนั้นแหละ
“ขอบคุณนะครับพี่โชว์” ผมรู้แล้วว่าผมเมาร้อยเปอร์เซ็นต์ พูดไรเนี้ยะ มันก็เงียบไม่ได้พูดไร แต่ถ้าผมไม่ได้เมาเกินไปผมแอบเห็นมันยิ้ม
7 n) I$ N+ Z2 w% e" ^“จอด**ๆ” ผมรีบบอกให้มันจอดข้างทาง ไม่ไหวครับจะอ้วก ทำให้มันเบรกกระทันหันเลยครับ
“อ้วก” ผมรีบเปิดประตูลงมาอ้วกเลยครับ ไม่ไหวๆ สักพักก็มีมือมาลูบหลังให้ผม สัมผัสที่อยากให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
- D' w4 c: O/ d# \“เอาน้ำล้างปากก่อน ไหวมั๊ยเนี้ยะ “ ผมรับน้ำมาบ้วนปาก แล้วลุกขึ้น จังหวะนั้นทำให้ผมเซจะล้มแต่ก็มีวงแขนอันอบอุ่นมารับผมเอาไว้ เจ้าชายใช่ไหม....
“โอเคนะ” มันพยุงผมกลับไปนั่งที่เดิม พออ้วกออกไปทำให้สติผมฟื้นขึ้นมานิดหน่อย แล้วทำให้รู้ว่าตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถมัน นี่เมาขนาดนี่เลยหรอเนี้ยะ
“โชว์” ผมเรียกชื่อมัน
“ฮึ” มันขานรับในลำคอ
5 J4 H( \" C% D, |* j! n# f“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” ถามเอาตรงๆ เลย ไม่อยากอ้อมค้อม ถ้าไม่ได้จะได้เลิกตื้อสักที
“ไม่อ่ะ” คำตอบนี้ทำให้ผมหายเมาในพริบตา ความรักเราคงจบแล้วจริงๆ  ขอบคุณ น้ำตาผมเริ่มไหล ผมพยายามสั่งให้มันหยุดไหลแล้ว แต่มันดันดื้อด้านไหลออกมาซะงั้น ทำไมๆๆๆ
“โอเค ขอบใจ งั้นช่วยชิดซ้ายจอดข้างหน้าให้ด้วย” ผมบอกมัน ผมไม่อาจทนนั่งต่อไปอีกแล้ว แต่มันก็ไม่ยอมจอด
“เดี๋ยวไปส่ง” มันตอบเสียงเรียบ จนผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่
3 ^- r, H2 x8 ?# m& X  p“กูบอกให้จอด ไม่ได้ยินรึไง” ผมขึ้นเสียงดัง มันยังคงขับต่อไปไม่ฟังผม
) a' h1 E9 h& }' N. q' i“ไอ้เชี่ยโชว์ ไอ้สัตว์ ทำไม กูทำผิดเชี่ยอะไรนักหนา กูฆ่าพ่อมึงเหรอมึงถึงให้อภัยกูไม่ได้ มึงรู้มั๊ยกูเหนื่อยกูเจ็บแค่ไหน กูทรมานมากแค่ไหนมึงรู้บ้างไหม ไหนมึงบอกกูรักกูมากไงทำไมมึงทำกับกูอย่างนี้” น้ำตาผมไหลออกมาเป็นสายไม่หยุด มันจบแล้วจริงๆ ไม่เหลืออะไรแล้ว ทุกอย่างพังหมดแล้ว
/ e, k" |# R! ~“พอใจรึยัง มึงพอใจแล้วใช่ไหมที่กูเป็นแบบนี้ มึงพอใจแล้วใช่ไหมที่เห็นกูทรมานแบบนี้ กูรู้แล้วๆ ว่ามันเป็นยังไง กับความรักที่พยามยามเข้าหา แต่มันยิ่งหนี กูรู้แล้วกูเข้าใจแล้ว กูเจียนตายแล้ว จอดกูบอกให้จอดไอ้สัส กูบอกให้จอดไง” ผมพยายามแย่งพวกมาลัย รถเซไปมาเสียการทรงตัว
โครมม!!!!!  มันจบแล้วจริงๆ ความรักของผม โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว กูถอนตัวไม่ได้แล้วโชว์
7 a" ]! J" h% a" M“ตุลย์ๆๆๆๆๆ มึงอย่าเป็นไรนะกูขอโทษๆๆๆ กูรักมึงๆๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ตุลย์ๆๆๆ” จริงเหรอ กลับมาเป็นเหมือนเดิมจริงๆ นะ ผมยิ้มดีใจในขณะที่ภาพนั้นเลือนรางหายไป มันคงเป็นความฝันสินะ กูก็รักมึงโชว์
............................................(โชว์)...............................................................
7 I1 c* d% V7 w1 _- l$ Q“ตุลย์ๆๆๆๆๆ มึงอย่าเป็นไรนะกูขอโทษๆๆๆ กูรักมึงๆๆ กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ตุลย์ๆๆๆ” ผมร่ำไห้กอดคนที่ผมรักเอาไว้ เป็นเพราะผมที่มีทิฐิมากเกินไปเอง ตุลย์อย่าเป็นอะไรนะยังไงมึงต้องตื่นมาอยู่กับกูนะ กูรักมึง ผมเห็นรอยยิ้มของคนที่ผมรัก รอยยิ้มที่ดูมีความสุข ทำไมคนที่เป็นอะไรถึงไม่เป็นผมทำไมถึงต้องเป็นมึงห๊ะตุลย์ ทำไมๆ  กูขอโทษ
1 x# b% M# h& t1 T“พี่โชว์ พี่ตุลย์เป็นไงบ้าง”  ไอ้น้องวิน และเพื่อนๆ ไอ้ตุลย์รีบมา ผมยังไม่กล้าโทรบอกแม่มันกลัวว่าแม่มันอยู่คนเดียวรู้แล้วจะเป็นอะไร
“อยู่ข้างในอ่ะ เข้าไปตั้งนานแล้วมีรู้เป็นไรมากป่าว”
; l$ w+ m9 p3 W% x- J“แล้วพี่เป็นอะไร พี่ขับรถยังไง ทำไมพี่ตุลย์เป็นแบบนี้ พี่ทำพี่ตุลย์เจ็บใจยังไม่พอ ยังทำพี่ตุลย์เจ็บกายอีกเหรอ” ไอ้น้องวินร้องไห้แล้วมาทุบผม
- \- N: W- R2 R* j% H“วิน อย่าไปโทษพี่เค้าสิ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเกิด” ไอ้น้องรามว่า  เพื่อนมันแต่ละคนก็ดูเป็นห่วงมันมาก ขอโทษทุกคนด้วยที่ทำให้เป็นแบบนี้ ผมได้แต่นิ่งผมเสียใจจริงๆ
+ z0 l, x8 R9 T  M9 x5 U* L“เป็นยังไงบ้างครับหมอ” ผมถามคุณหมอหลังคุณหมออกมาจากห้อง (ให้จินตนาการเหมือนในละครไทย ที่คนรอจะกระวนกระวาย พอคุณหมออกมาจะกระวีกระวาดเข้าไปหาแล้วถามว่าคนไข้เป็นยังไงบ้าง”
( k' \' [4 U$ y! ^" K6 w, K% l! J“อ๋อ ปลอดภัยแล้วครับ ไม่เป็นอะไรมาก แต่ต้องรอดูอาการอีกสักระยะ” คำตอบของคุณหมอทำให้ผมใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยมึงก็ไม่ได้ทิ้งกูไปจริงๆ ตุลย์
- H! O, o) A1 t“ครับ ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ” คืนนั้นผมก็นอนเฝ้ามันจนถึงเช้าแหละครับ
“ตุลย์ๆๆ” ผมตื่นขึ้นจากแรงขยับของมือที่ผมจับไว้ ผมดีใจมาก
“อืม” เจ้าของชื่อค่อยลืมตาขึ้น ตุลย์มึงไม่เป็นไร กูจะอยู่ข้างๆ มึงเอง
. E5 W  D8 B/ d- q4 _% w“ตุลย์ เป็นไงบ้าง ตุลย์ได้ยินไหม กูอยู่นี้” ผมเรียกให้เจ้าของชื่อ ผมดีใจมาก
“ใครเหรอ” ใครเหรอ หมายความว่าไง
“โชว์ไง โชว์ที่ตุลย์ แล้วโชว์ก็รักตุลย์ด้วย” ผมกระวีกระวาด อธิบาย
  Q! Z* d! V+ e/ G5 {“ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เรารักกันเหรอ แต่ว่าผมเป็นผู้ชายนะ” เฮ้ย!! เป็นไปไม่ได้ ตุลย์ต้องจำได้
“หมอครับๆ คนไข้ฟื้นแล้วครับ” ผมรีบกดสวิตซ์เรียกหมอ สักพักหมอก็มา (นี่มันนิยายชัดๆ ที่หลังประสบอุบัติเหตุ ต้องความจำเสื่อม 55 )
! n( v$ ?3 ^4 W. S! {9 f! Q“คนไข้มีอาการกระทบกระเทือนทางสมอง อาจศูนย์เสียความทรงจำบางส่วน คงต้องรอดูอาการสักระยะนะครับ” ไม่จริงๆ ใช่ไหม ต้องไม่เป็นแบบนี้ ต้องไม่ใช่แบบนี้ ของแบบนี้มีในชีวิตจริงด้วยหรอ
“ไม่จริงใช่ไหมตุลย์ มึงจำกูได้ใช่ไหม” เจ้าของชื่อทำสีหน้างุนงง แล้วส่ายหน้า ทำไมๆ มึงลืมกูแล้วใช่ไหม
“ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับ” สักพักไอ้น้องวินกับเพื่อนๆ มันก็มา
' Z0 M- [2 d: H5 x“พี่โชว์ ตำรวจให้พี่ไปสอบปากคำที่โรงพัก”
“อืม” ผมยอมรับว่าผมเสียใจมาก ผมไม่อยากทำอะไรเลย อยากให้ตุลย์กลับมาเหมือนเดิม
! Y0 A, J0 b+ r0 e/ A8 t“พี่ตุลย์ เป็นไงบ้าง” พอพวกเพื่อนๆ มันทักมันก็ทำหน้างุนงงอีกครั้ง
“พี่โชว์ พี่ตุลย์เป็นไร” ไอ้น้องวินถาม
. X: w2 g& y# W( G“ความจำเสื่อม”
* ]1 d( ]# |3 \/ o% o; A8 Q“เฮ้ยย! พี่ไม่ใช่ละครนะ จริงอ่ะ”  ไอ้น้องวินถามผม
! C& ]- u- Q: h( i; m“อืม” ผมพยักหน้าตอบ
+ f) u7 _# i( N% V; H1 w" P6 J# I“พี่ตุลย์   ๆ จำผมได้ไหม”
7 H1 P. C6 S. v6 s5 N( X2 N7 h6 u. x“ไอ้ตุลย์พวกกูเพื่อนมึงไง” แต่ละคนพยายามถาม ไอ้ตุลย์ได้แต่ส่ายหน้า มันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นใคร นี่ผมทำอะไรลงไปเนี้ยะ
“พี่โชว์ กลับไปอาบน้ำแล้วจัดการเรื่องคดีความให้เรียบร้อยก่อนเถอะครับ” ไอ้น้องวินว่า
“ใช่เฮีย เดี๋ยวพวกผมอยู่กับมันเอง” ไอ้คิวเสริม
/ |1 Y4 I9 `2 t' {( ~“โอเคๆ ตุลย์ ยังไงกูก็จะอยู่ข้างมึง แล้วจะทำให้มึงจำกูให้ได้” ผมพูดกับไอ้ตุลย์
& p( H7 |1 e" i“ฝากด้วยนะ จะรีบกลับมา” แล้วผมก็ออกมาจัดการเรื่องคดีความ แล้วจะไปรับแม่ไอ้ตุลย์มาด้วย อย่างน้อยมันต้องจำแม่มันได้ และคงเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของมัน
ตอนที่ 78 ความรัก มิตรภาพ ความทรงจำ
' R* W% H% ]8 u! @“เฮ้ย มึงจำพวกกูไม่ได้จริงๆ หรอ มึงแกล้วป่าวเนี้ยะ” ใครสักคนนึงพูดกับผม
“เราจำไม่ได้จริง ไม่ได้แกล้งจริงๆนะ” ผมส่ายหน้าแล้วปฏิเสธ
“มึงมองหน้าพวกกูแล้วพยายามนึกสิ” ผมจ้องหน้าพวกมันพยายามนึก พยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
“เอางี้เรางงไปหมดแล้ว เราจำอะไรไม่ได้ ช่วยแนะนำตัวทีละคนละกัน จะพยายามจำ” ใช่ผมต้องพยายามจดจำเรื่องราวต่างๆให้ได้
2 q" b0 y  s5 f3 A8 [“ได้พวกกูจะช่วยให้มึงจำได้เอง ยังไงมึงก็ลืมพวกกูไม่ได้หรอก” อืมผมจะพยายามจำพวกคุณ และความทรงจำที่ขาดหายไปให้ได้
“กูเจ๋ง เราข้าว กูพจน์ กูคิว ผมวินครับ รามครับ” ผมพยายามนึกคิดและจดจำทุกคนให้ได้ แต่ผมคุ้น คนชื่อเจ๋งมาก ถามไปถามจำได้แล้ว เป็นเพื่อนคนละกลุ่มตอนมอปลายนั้นเอง ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะสนิทกันเหมือนที่พวกมันเล่ากันมา ทุกคนพยายามเล่าเรื่องราวต่างๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่พอจะเล่าได้ รวมทั้งเอารูปต่างๆ ในมือถือมาให้ดู ทำให้ผมเชื่อว่ามันคือเพื่อนผมจริง คงสนิทมากด้วย อย่างน้อยเรื่องทุกอย่างที่มันเล่าก็คือความทรงจำที่หายไปผมจดจำทุกอย่างที่ พวกเพื่อนๆ เล่าให้ฟังแล้วพยายามทบทวนทุกสิ่งอย่าง แต่วันนี้มันคงมากไปทำให้ผมเริ่มที่จะรับไม่ไหว
“เราว่าพอก่อนนะ เริ่มเยอะแล้วจำไม่ได้” เหมือนผมเริ่มทำความรู้จักกับทุกคนอีกครั้ง ในขณะที่ทุกคนรู้จักผมดีกว่าผมเสียอีก เฮออ เหนื่อย จะพยายามละกัน
“โอเค จะพยายามมาเล่าทุกวัน กูเชื่อเดี๋ยวแป๊บเดียวก็จำได้ มึงใช่คนโง่เสียเมื่อไหร่” คิวว่า ทุกคนก็เฝ้าผมอยู่จนบ่ายๆ แหละครับ พี่โชว์ก็กลับมา พวกนั้นบอกว่าพี่โชว์เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยแต่อยู่กันคนละคณะ แล้วก็เป็นคนรักของผมด้วย ผมจะพยายามจำให้ได้ ตอนนี้ทำได้แค่เชื่อในทุกสิ่งที่พวกนั้นเล่าก็พอ
“อ้าวมาแล้วเหรอพี่ เป็นไงบ้าง อ้าวสวัสดีครับ” เพื่อนๆ ทักพี่โชว์แล้ว หันไปไหว้ผู้หญิงแก่ๆ ที่เดินมาด้วย เอ๊ะ! ใครนะคุ้นๆ
; a9 c: W- G. p- n* f# u“แม่ มาได้ไงเนี้ยะ” ผมทักทายแม่อย่างดีใจ แม่เดินเข้ามาหาแล้วกอดผม
“ตุลย์เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึป่าว”
“นิดหน่อยแม่ ยังหล่ออยู่ๆ สาวๆ ยังมองอยู่แน่แม่” ผมกอดแม่แน่น
: J1 s7 L3 C) Z  s6 `- y; I% C“เหรอ ดีแล้วแม่ทำกับข้าวมาให้กิน เดี๋ยวพวกเพื่อนๆ ก็กินด้วยกันเลยนะ แม่ทำมาเผื่อทุกคนเลย” แม่ยังเป็นผู้หญิงที่ใจดีเหมือนเดิม
“ขอบคุณครับๆๆๆๆๆ”  ทุกคนกล่าวขอบคุณ
: o5 A: ]4 G/ _6 V“แล้วแม่มาไงเนี้ยะ” ผมถามแม่
! V1 v0 j1 m0 P* w- c5 }5 ?“ก็โชว์เขา ไปรับแม่มานะ” เป็นงี้นี่เอง หายไปทั้งวันไปรับแม่หรือเนี้ยะ ใจดีแฮะ
# @# Y# @. G3 v+ y3 u1 D“ขอบคุณนะครับ พี่โชว์” แล้วผมก็เห็นบางคนยิ้ม บางคนแอบขำ แต่คงไม่มีอะไรมั้ง แล้วเราทุกคนก็กินข้าวฝีมือแม่ผมกันพร้อมหน้าเลยครับ แม่ทำมาเยอะมาก สงสัยรู้ว่าคนอยู่เยอะ
0 N+ O: C3 f8 _+ u( F) _* X“กินเยอะๆ ผอมไปแล้ว” พี่โชว์ตักกับข้าวให้ผม
“ขอบคุณครับ”
“อร่อยมากเลยครับ” ทุกคนต่างชมอาหารฝีมือแม่ ก็แหงอยู่แล้วแม่ครัวอันดับหนึ่งของหมู่บ้าน ไม่ได้คุยนะ 55 วันนี้ทำให้ผมรู้ว่ามีหลายคนที่เป็นห่วงผม หลายคนที่รักผม ทั้งที่ผมจำอะไรไม่ได้ แต่ผมรู้สึกมีความสึก ในห้วงของความทรงจำบางๆ ที่เพื่อนๆ พวกนี้เติมลงไปให้ ความจำจ๋ากลับมาเถอะนะ คืนนั้นแม่ก็นอนเฝ้าผม รวมถึงพี่โชว์ส่วนคนอื่นกลับไปก่อน เพราะมันจะเต็มห้องเกินไป ร่างกายผมไม่ค่อยมีแผลหรือเจ็บอะไรมากหรอก ก็มีแต่แผลที่หัวนี้แหละ ที่ปวดตึบๆ ตลอดเวลา พรุ่งนี้ค่อยพยายามนึกใหม่นะ วันนี้สมองล้าแล้วขอพักผ่อนก่อน ผมรู้สึกง่วงสงสัยเพราะฤทธิ์ยา รุ่งเช้าพวกนั้นก็มาครับครบทีมเหมือนเดิม แต่แต่งชุดนิสิตมากัน คงมีเรียน
8 e- P; s" d" z2 c8 L3 p4 a; o“เออ ตุลย์กูลาเรียนให้มึงหมดแล้วนะ หายแล้วค่อยไปเรียน รู้ไหมเนี้ยะมึงเรียนอะไร” พจน์ว่า
* V. g5 L5 L: T1 [) t“ขอบใจๆๆ แล้วนี่ไม่มีเรียนกันเหรอ” เพราะเห็นพวกมันแต่งชุดนิสิต
“มีดิ เรียนบ่ายว่ะ”
“เดี๋ยวกูเรียน 11 โมง” เจ๋งว่า
“วินกับรามก็เรียน 11 โมงเหมือนพี่เจ๋งอ่ะ” ทุกคนบอกเวลาเรียนของตัวเอง ส่วนพี่โชว์ตื่นมาเช็ดตัวให้ผม บอกว่าเช็ดเองได้ก็ไม่ยอม แล้วข้าวอีกบอกว่ากินเองได้จะป้อน สรุปก็ทำให้หมด สรุปผมปัญญาอ่อนหรือความจำเสื่อมเนี้ยะ
% l; d* w0 ]6 ]7 S# {9 K“โอเค งั้นพี่ฝากตุลย์สักพักนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งแม่แล้วไปจัดการธุระนิดหน่อย แล้วจะรีบกลับมาให้ทันก่อนพวกแกไปเรียนนะ” พี่โชว์หันมาบอกพวกนี้
“ตุลย์หายไวไวนะลูก เดี๋ยวแม่มาเยี่ยมใหม่นะ แม่ไปดูบ้านก่อนเมื่อวานรีบออกมาลืมล็อคบ้านป่าวไม่รู้ เออ โชว์ก็ส่งแม่แค่ท่ารถพอแม่กลับเองได้นะ”
) A  \) C, b7 S0 ]9 c& \“ครับ ตุลย์สบายดีแล้วแม่ พรุ่งนี้ตุลย์อาจจะไปหาแม่แทนก็ได้นะ”
; y+ A+ ?" K" f% B6 h" a“จ้า ให้จริงเถอะ ไงฝากตุลย์ด้วยนะเด็กๆ”
0 a, ^% _1 P5 w“ครับ สวัสดีครับแม่ แล้วไว้ไปเที่ยวหาไปชิมฝีมือแม่อีกนะครับ”
, _4 L& Q6 ^! F4 T% Q* w6 P& W9 o2 J“กลับดีดีนะแม่ พีโชว์ผมฝากแม่ด้วยนะ” ผมหันไปบอกแม่แล้วบอกพี่โชว์ เฮอ พี่โชว์นี่ใจดีจังแฮะ
“สบายดีขึ้นรึงยังพี่ตุลย์” น้องวินถาม
7 X, d* i; L/ K9 a" s“ก็ดีขึ้นแล้วแหละ”
“จำอะไรได้บ้างยัง”
+ b& w1 A+ x+ D* b3 S# t$ y“ก็จำได้เท่าที่เล่าเมื่อวานแหละ พยายามนึกแล้ว
; b4 h0 j/ e. H7 v+ G“เอางี้กูมีวิธี เพื่อนกูสอนมา” คิวเสนอขึ้นมา
; d1 w  R5 M7 \: j! G# `6 [- G" s“ยังไงว่ะ” พจน์ถาม
# k* n  x- G# T; n8 e“สะกดจิต คืนความจำ”
3 T% A! j+ Y( `  o; z“ใช้ได้เหรอมึง ใครบอกมึง มึงดูละครมากไปป่าวเนี้ยะ” ในเมื่อเพื่อนๆ พยายามหาทางช่วยผม ผมก็ต้องพยายามจำให้ได้ วันนี้พวกมันมีอะไรเอามาหมดแหละครับ ทั้งสิ่งของ รูปภาพ เป็นคลิปวีดีโอบ้างก็มี เพื่อมาช่วยกระตุ้นความจำผม ไอ้วิธีสะกดจิตผมนึกว่ามันพูดเล่นมันทำจริงครับ แต่ก็ไม่ได้ผล ผมรู้สึกสัมผัสได้แค่บางความรู้สึก นั้นคือมิตรภาพ ความรัก ที่พวกเรามีให้กัน ผมรักพวกมันแม้จะจำอะไรไม่ได้ ขอบใจพวกมึงทุกคนมากนะเว้ย ตอนบ่ายพี่โชว์ก็กลับมา แล้วพวกนั้นก็ไปเรียนกันหมด  ห้องเลยเงียบมีแค่ผมกับพี่โชว์

“กินข้าวเที่ยง แล้วกินยาแล้วใช่ไหม”พี่โชว์ถามแล้วนั่งลงข้างเตียง
8 V' ?0 B' v( R; ^' o7 U“อืม เรียบร้อยแล้วครับ เอ่อ ผมกับพี่เป็นแฟนกันจริงๆ เหรอครับ”ผมตัดสินใจถามออกไป
, @0 s( }3 Z( _7 X“อืม ใช่เรารักกันมากด้วย” พี่โชว์ตอบแล้วกุมมือผมไว้เราเหรอ แสดงว่าผมก็ต้องรักพี่เขามาก แต่ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย
“ผมเป็นเกย์เหรอครับ” ผมถามไปอีก
“อันนี้พี่ไม่รู้ พี่รู้แค่เราเป็นแฟนกัน แล้วรักกันมาก” ก็ตอบมาสิว่าใช่ไม่งั้นผมจะชอบผู้ชายได้ไง
% o: v+ {4 B2 \% S3 y" f- Z' C

5 f) b$ o+ X# x0 }4 B4 B: l. Z
# g6 F- z4 K. \; D

suti

ชอบมากเรยคับ

kin

ชอบมากมากมากมาก

Ifoot-ballZ

ตุลสู้ๆ เอาพี่โชว์กลับมาให้ได้นะ

masushi

สุดยอดคับขอบคุณคับ

masushi

สนุกดีชอบมากเลยจะติดตามเรื่อยๆนะ

snowy69

ทำดีแล้วล่ะตุล

boommy

สนุกครับ ชอบมาก

cherry-p

ขอบใจมากๆๆๆๆคับ

boommy

ขอบใจมากๆๆๆๆคับ

2539

สุดยอดคับขอบคุณคับ

Banklovebank

ขอบคุณครัาบ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

grantnun

ขอคุณมากครับ

tamia

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

วันนี้มาขออ่านต่ออีกนะครับ

pkclub2146

ชอบมากมากมาก

topzala

ชอบมาฟกๆๆๆๆๆๆๆๆ