โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 75-76 )

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
2 A2 f) S) o7 p1 y+ yตอนที่ 75  โทษทัณฑ์
: N3 U; e0 A0 h9 S5 ~“โชว์ทำไมมึงพูดอย่างงี้อ่ะ มึงพูดแบบนี้มึงไม่รักกูแล้วใช่ไหม”ผมพูดผมเสียใจในสิ่งที่ได้ยินมาก
/ z6 s' Y2 r% ?( t" x3 v" K“กูบอกให้กลับไป”
8 x" o; Y" G/ e8 D' R6 z“ไม่ จนกว่ามึงจะยอมคุยกับกูดีดี”
2 d1 D2 u/ j! m: H, ^$ _) ?0 E“กู บอก ให้ กลับ ไป” มันพูดเน้นคำน้ำเสียงดูโกรธ
7 M- T' n% P( ^+ J' R1 h“ไม่ กูบอกว่าไม่ไง”
“เอางั้นใช่ไหม มึงจะหาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะ”   
“เอาเลยมึงจะทำอะไรก็เชิญ ถ้ามันทำให้กูรู้ว่ากูยังมีตัวตนสำหรับมึง”ผมพร้อมที่จะยอมรับในทุกๆ สิ่ง มันกระชากแขนผมเข้าไปในห้องผมเจ็บแต่ผมจะทน มันโยนผมลงบนเตียง ยอมรับว่ามันรุนแรงมาก
* w; G& \/ y6 L$ d: R7 B% ]  X% T! q“เอาสิ ตามที่มึงต้องการ ยังไงกูก็ผิดอยู่แล้ว” ผมจ้องตามันไม่ลดละ มันกระชากเสื้อผม จนขาดทีเดียว ผมรับรู้อารมณ์โกรธของมันได้อย่างเต็มที่ มันกระชากกางเกงผมออกพร้อมกับชั้นใน ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้วบนร่างกาย
! k6 d8 f* B( H" W, u9 L“มึงต้องการแบบนี้เองนะตุลย์ กูจะบอกให้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง” ความเจ็บปวดรวดร้าวพุ่งสู่ร่างกายผม เมื่อสิ่งนั้นของมันก้าวล้ำเข้ามาในร่างกายผมอย่างไม่ปราณี เจ็บปวดร่างกายจนแทบจะฉีก น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย กูขอโทษโชว์กูขอโทษ ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหนก็ก็ต้องทน
5 `, m* F: B& M3 j6 {0 N7 I6 D- k“ฮือ ฮุก” ความจุก ความปวด ปะปนกันจนไม่ได้รับรู้ถึงความสุขอย่างที่เคยเป็น
“เจ็บไหม ทรมานไหม” มันถาม ขณะที่ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาในร่างกายผมอย่างไม่หยุดหย่อน
- R! O9 W2 `4 g; x“แค่ไหนกูก็จะทน โชว์ ขอแค่มึงกลับมา” ผมพูดพร้อมกับน้ำตา
3 W5 f( q# Q( H$ w/ r/ I“อือ กลับไปซะ” มันพูดพร้อมถอนกายออกจากผม เมื่อเสร็จกิจ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไม่แยแสผมอีกเลยสภาพผมตอนนี้เมื่อพวกขายบริการ ที่พอเสร็จก็เดินจากกันคนละทาง ผมได้แต่นอนกอดหมอนกับน้ำตา แล้วมองย้อนถึงภาพวันวานที่แสนมีความสุขด้วยกัน สิ่งที่ผมทำกับมันสนองผมคืนแล้วใช่ไหม ภาพวันที่มันเรียกร้องขอความรักจากผม แต่ผมปฏิเสธอย่างไม่ใยดี ตอนนี้ผมรู้แล้วความเจ็บปวดของมันตอนนั้นเป็นอย่างไร ผมรับเอาไว้หมดแล้ว มันต้องจบอย่างนี้จริงๆ ใช่ไหม ผมค้นหาเสื้อเท่าที่พอจะมีในตู้มาใส่ ซึ่งพอมีเสื้อผ้าผมอยู่บ้าง เพราะมาพักที่นี้บ่อย แล้วลากร่างกายอันเจ็บปวดเพื่อออกไปหามัน
' b1 P9 ^7 A% v" p( t* E“โชว์ มึงอยู่ไหน” ผมร้องเรียกตะโกนทั่วบ้าน ก็ไม่มีวี่แววของเจ้าของชื่อตอบกลับ นี้ใช่ไหมคือสิ่งที่ผมควรจะได้รับ คือการโดนทิ้งจากคนรัก เหมือนที่ผมเคยทำกับโป้ง กับมัน ผมรู้ซึ้งแล้วแหละ ผมได้แต่เดินไปตามทางอย่างไม่รู้จุดหมาย สติหลุดขาดจากร่างกาย เดินไปตามทางเรื่อยๆ ข้างทางมีแต่ป่า แล้วหุบเขา สวนผึ้งที่เคยอบอวลไปด้วยความสุขผมกับมัน ตอนนี้เป็นแค่ทางเดินผ่านของซากศพอันไร้ค่า ที่เดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย ผมไม่รู้ผมเดินมาไกลแค่ไหน ผมไม่รู้แม้กระทั้งว่าผมเดินอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ
& m5 x; }' ?6 X* qเอี๊ยดดด!!
  R( A" M* g8 U& e, ]0 I& b“ขึ้นรถ” ผมเปิดประตูรถสีดำมันวาวของมันขึ้นไปนั่งข้างคนขับ น้ำตาผมไหลเป็นทาง อย่างน้อยมึงก็ไม่ทิ้งกูให้โดดเดี่ยว  
“ขอบคุณ ที่ไม่ทิ้งกัน” มันนิ่งมองไปข้างหน้าไม่แม้แต่จะหันมามองผม ตลอดทางกลับกรุงเทพ มันมาจอดส่งผมที่หน้าหอ
9 C! o: h( P3 c& E4 R$ P" H! V“ไม่ลงมาด้วยกันก่อนเหรอ” มันไม่พูดอะไรกับผมเลย ผมพยายามพูด พยายามถาม พยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ผมอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม โชว์กูขอร้องแหละ อย่าเป็นอย่างนี้เลยนะ ผมเดินลงจากรถแล้วมันก็ขับรถออกไปเลย ผมก็ได้แต่รอให้ผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายนี้ไป ขอให้ให้มันผ่านๆ ไปอย่างเร็วด้วยเหอะ ผมข่มตาให้นอนหลับไม่ได้เลยสักนิด
# }5 h" ~8 u: L0 R3 I' l9 v“ตุลย์ สีหน้าไม่ดีเลยนะ มึงไหวป่าววะ” ไอ้พจน์ถาม หลังจากเลิกเรียน
& `) f9 p! w7 p9 m5 j5 T6 c“ใช่ไหวป่าวตุลย์ ไปกินข้าวกันก่อนป่ะ” ไอ้ข้าวออกปากชวน
7 X* l: a9 \$ M  x- j# k6 Y“กูไม่เป็นไร ขอบใจพวกมึงมาก”  ผมตอบเสียงเรียบ
“ไอ้เชี่ยตุลย์ มึงจะล่องลอยอยู่อย่างนี้เพื่อไร ทำไมมึงไม่ไปง้อเค้าว่ะ หรือมึงทำไม่เป็น” ไอ้คิวว่า
“เอ่อใช่” ไอ้พจน์คู่หูเห็นพ้องด้วย ผมก็คิดว่ามันก็ถูกของพวกมันในเมื่ออยู่เฉยๆ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา
“ก็ถูกของมึง งั้นกูจะไปง้อเค้า” พวกมันก้อทำหน้างงๆ ที่ผมเปลี่ยนสีหน้าจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ดีเดี๋ยวพวกกูช่วยเอง ไม่ต้องห่วงๆ”
! e- Z  ~' w2 i# Y# e- J& f8 H; f“แต่ตอนนี้หิวว่ะ เอ่อตุลย์พี่โชว์ก็อยู่ที่นั้นนะ กับพวกไอ้เจ๋ง เริ่มเลยดิ” ไอ้ข้าวว่า เริ่มเลยใช่ไหม ได้ แต่เอาไงดีว่ะ ไม่เคยได้ง้อใครด้วย แต่ทำไงได้นี่คือสิ่งที่ผมต้องทำ
“ข้าว มากันทุกคนเลย เอ่อตุลย์เฮียนั่งอยู่ตรงนู้นแหนะ เฝ้าโต๊ะอยู่” พวกผมเจอไอ้เจ๋งยืนซื้อข้าวอยู่
“อ่อ อืม” ผมก็เห็นมันนั่งอยู่คนเดียว ยังไม่ได้กินข้าวด้วย ซื้อไปให้ละกัน ง้อๆๆ ท่องเอาไว้ ผมเดินออกมาไปซื้อข้าวให้มัน แล้วเดินไปที่โต๊ะ ตอนนี้ก็ยังไม่มีมีใครมา
9 i* t7 U/ G7 v) j“ซื้อมาให้” ผมวางแล้วนั่งฝังตรงข้ามมัน มันก็มองหน้าผมงง ว่ามาได้ไง ไอ้พวกนั้นมันก็ยังไม่มาสักทีไหนบอกจะช่วยไงว่ะ
2 n$ K+ e; D; H( z) y: x$ K“เฝ้าโต๊ะละกัน เดี๋ยวไปซื้อข้าวแป็บ” เจ็บแปล็บเลยครับ
' k8 p' O% m; M- p. J“ก็ซื้อมาให้แล้วนี่ไง โชว์ขอร้องแหละ อย่างน้อยก็กินข้าวที่กูซื้อมาให้หน่อย กูไม่รู้ความสัมพันธ์มึงกับกูตอนนี้จะเป็นยัง แต่ขอนะ อย่าทิ้งความรู้สึกดีดีที่เคยมีให้กันไป” มันไม่หันมามองแล้วเดินลุกออกจากโต๊ะไปเลย นี้มันไม่ใจร้ายไปหน่อยใช่ไหม นี้ใช่ไหมที่กูเคยทำกับมึง กูต้องชดใช้แล้วสินะ ได้งั้นกูก็จะทำเหมือนที่มึงทำกับกู แล้วเราจะได้เห็นดีกันไอ้โชว์ (โชว์กร่างปะทะตุลย์ตื้อ ใครจะแน่กว่ากัน) สักพักไอ้พวกนั้นก็มา
“ไปไหนละ”
“ไปซื้อข้าว แมร่งกวนตีนกูก็ซื้อมาให้แล้ว ไม่แลของกูเลยสักนิด”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูกินเอง เสียดายของ” ไอ้เจ๋งพูดพร้อมหยิบจานข้าวที่ผมซื้อให้ไอ้โชว์มันไป
; P# Z* `3 P( l. N6 x( e“ตามใจมึงเหอะ เหลือไว้ก็ต้องให้หมาแดกอยู่ดี”
“สัสส เจ๋งแมร่งแย่งข้าวหมาแดก” ไอ้พจน์พูด ก็หัวเรากันไปครับ
7 T7 b+ \' Y4 r2 R“เอ่อ เจ๋ง เดี๋ยวกูกลับคณะก่อนนะ” ไอ้โชว์เดินกลับมาพร้อมข้าวกล่อง
7 b9 L6 Q' B& {; r9 E* V' p“อ้าวทำไมรีบละเฮีย”
“เออ มีเรียนชดเชยว่ะ เพื่อนโทรตามกูลืม” โกหกไม่เนียนเลย ได้เดี๋ยวเจอกู
+ |6 H' y% F3 |) I* k“งั้นไปด้วยจะไปหาเพื่อนที่คณะมึงพอดี” ผมลุกขิ้นยืน ตามมัน มันเดินนำออกไปก่อนแล้ว ผมเดินไปจับมือมัน มันก็สะบัดออก ผมก็จับใหม่แน่นกว่าเดิม มันก็แกะออก แถมทำหน้าโหดใส่ผมอีก ได้ไอ้กร่างเอางี้ใช่ไหม
: _5 d- }- T; }“โชว์คืนนี้มานอนห้องกูมั้ย” ผมถาม
“ไม่อ่ะ บ้านกูมี”
& b$ [4 G( @! y' Q, D2 D3 ^; {" C“อ่อ งั้นกูไปนอนบ้านมึงนะ โอเคตามนี้” ผมพูดตัดบท แล้ววิ่งหนีมันเลยกลับมาที่โต๊ะ เพื่อนๆ ก็ยังอยู่
3 i0 ]5 S1 Z- d8 L# B" ?. ~) a* h“ไหงกลับมาว่ะ” ผมไม่ตอบแต่ยิ้มๆ
“สัสส ลับลมคมใน ระวังเหอะจะยิ้มไม่ออก” ไอ้เจ๋งว่า
“สัสเจ๋ง มึงก็อย่าปากหมาให้มากเลยมึง ดูแลของตัวเองให้ดีเหอะ” ไอ้พจน์ว่า
“เอ่องั้นเดี๋ยวกูกลับก่อนนะ” ผมบอกพวกมัน จะรีบไปเตรียมตัว
“อ้าวไหงรีบกลับนักว่ะ ตะวันยังตรงหัวอยู่เลย” ไอ้คิวว่า
# J, D3 f, C+ r2 C“กูมีธุระนิดหน่อยนะ”
“ไงก็สู้ๆ นะตุลย์” ไอ้ข้าวให้กำลังใจผม
0 \( i* L& q, z& z3 X$ R# l- H; M0 S“อืม ขอบใจพวกมึงทุกคนด้วยนะ” แค่มีพวกมึงอยู่ข้างๆ กูกูก็มีกำลังใจมากขึ้นแล้วแหละ ผมรีบตรงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตตรงข้ามมหาวิทยาลัย กะว่าจะซื้อของแล้วก็ทำอาหารอร่อยๆ ให้มันกินสักหน่อย ผมช็อปปิ้งได้สักพัก ได้ขนมที่มันชอบกิน  วันนี้จะทำสปาเก็ตตี้ครีมซอสเห็ดที่มันชอบ ผมรีบหอบข้าวของทั้งหมดไปที่บ้านมัน  ผมจัดการขอใช้ครัวทำกับข้าว ผมเข้าออกบ้านมันจนคนในบ้านชินแล้ว เพราะผมก็เคยมาทำกับข้าว เคยมาช่วยแม่มันทำกับข้าวด้วย
“อืมน้องตุลย์ไม่ต้องทำเผื่อคุณนายกับคุณท่านนะค่ะ วันนี้ท่านมีงานเลี้ยงข้างนอกบ้าน” ป้าจิตบอกผม
2 }  J) Q6 P% h6 E4 h“ครับ งั้นผมทำไว้เผื่อให้ป้ากับคนอื่นๆ ในบ้านด้วยละกัน”
/ L* L& J  r' E" F“จ้า ไม่ต้องทำเยอะนะเพราะป้าก็กินไม่ค่อยเป็นหรอก”
“ครับ ขอบคุณนะครับป้า อ่อ ป้าถ้าโชว์กลับมาไม่ต้องบอกนะว่าผมมาที่นี่ แล้วทำกับข้าวให้มัน”
“ค่ะ ตามสบายนะค่ะ” แล้วป้าจิตก็ปล่อยให้ผมละเลงอาหารของผมไป อร่อยไม่อร่อยไม่รู้ แต่มึงติดใจแน่เพราะกูใส่ยาเสน่ห์ลงไป 555 ล้อเล่น เป็นเสน่ห์ปลายจวักจากคุณแม่ล้วนๆ  
+ ?; S  }) X4 u: @3 P! r  ^' i! _$ o“น้องตุลย์ น้องโชว์มาแล้วค่ะ”
“งั้นฝากป้าไปจัดโต๊ะเลย” ป้าจิต ยกอาหารฝีมือผมไปให้มัน ผมก็ได้แต่แอบมอง ไม่รู้ว่าคุยกันว่าไง แต่มันก็กิน ผมรู้ว่าตอนนี้มันรู้สึกโดดเดี่ยวแค่ไหน กับการที่ต้องมานั่งกินข้าวคนเดียว
“อร่อยดีนะป้าจิต ซื้อมาจากไหนหรอ” มันกินหมดมันก็ถามป้าจิต
“กูทำเองแหละ อร่อยใช่ไหมล่ะ กินซะเกลี้ยงเลย” มันทำหน้าเหมือนเสียฟอร์ม
“ก็งั้นๆ อ่ะ แค่กูหิวเท่านั้นเอง” ตามฟอร์มๆ ไอ้กร่างขี้แอ็กเอ้ย
“หรอ หิวก็กินอีกสิยังมีเหลืออีกเยอะนะ”
. E5 p# o9 |4 G8 P0 g. ~3 }( b“ไม่อ่ะ ป้าจิตงั้นเดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” แล้วมันก็ลุกเดินขึ้นห้องไป มีหรอที่ผมจะไม่ตาม ตามจิตเลยครับ ตามติดชีวิตที่หายไป (ชื่อรายการใหม่ของผม 555)
“ตามมาทำไม กลับไปเลยไป” มันหันมาไล่ผม
“เรื่อง บอกแล้วไงว่าจะมานอนด้วย” จังหวะนี้หน้าด้านเท่านั้นที่ครองโลก อิอิ
“ใครอนุญาตไม่ทราบ ห้องใครห้องมันโว้ย” ก็เถียงไปตลอดทางเดิน จนเดินเข้ามาถึงห้องมัน โดยที่มันยังไม่ทันได้ไล่
“อาบน้ำด้วยสิ” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวน
“ไม่” มันพูดเสียงแข็งคำเดียว ผมก็ตกใจแต่ก็ต้องทน เพื่อวันของเรา สู้โว้ยๆ
8 N% B% I, Q9 h, s' N5 e“งั้นมึงอาบเถอะ กูอาบแล้วแหละ” ผมโกหกไปไม่เนียนเลยสักนิด เพราตอนนี้ยังใส่ชุดนิสิตอยู่เลย ทำไงได้เค้าไม่ให้อาบด้วยหนิ มันหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
อีกนานไหม เมื่อไหร่นะ ที่ผมกับมันจะได้กลับมามีความสุขในห้องนี้ ห้องแห่งความทรงจำ ทั้งความเจ็บปวด ความทุกข์ ความสุข ยังคละคลุ้งวนเวียนอยู่ภายในห้องนี้ คิดแล้วน้ำน้ำก็ไหลอยู่ข้างใน โชว์กูขอโทษละกัน ที่ผ่านมามึงคงเจ็บปวดเพราะกูมามาก กูขอโทษจากใจจริง แล้วก็หวังว่าวันของเราจะย้อนกลับคืนมา
“มานี้สิ เดียวเช็ดผมให้” ผมนั่งบนเตียงรอมันมาหาอย่างที่เคยเป็น แต่ตอนนี้มันเห็นผมเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตนสำหรับมัน ไม่มอง ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ มีบ้างเล็กน้อยเท่านั้น นี้กูทำผิดมากขนาดนั้นเลยหรอว่ะ นี้คือโทษทัณฑ์ของกูใช่ไหม ผมได้แต่มองมันทำอะไรต่อมิอะไรของมัน เหมือนวิญญาณที่มันไม่เห็นผมแต่ผมเห็นมัน มันล้มตัวลงนอนบนเตียงไม่คิดแม้แต่จะมองผม โชว์มีกร่างแบบเดิม ด่ากู ทำร้ายกูยังดีเสียกว่า อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่ากูยังยืนอยู่บนพื้นที่ชีวิตของมึง กูไม่ชอบแบบนี้เลย กูพยายามเข้มแข็ง พยายามยิ้มให้มึง ทั้งๆที่ในใจกูเจ็บปวดแค่ไหน กูรู้ซึ้งถึงความรู้สึกมึงแล้ว กูรู้ซึ้งแล้ว กูขอโทษ
: f- A& c( h! L) N1 m1 |* @“นอนด้วยนะ” ผมล้มตัวนอนข้างๆ มัน มันหันหลังให้ผมไปอีกทาง นี้ใช่ไหม ต่อให้อยู่ใกล้แค่คืบก็เหมือนยิ่งไกลไปเสียทุกที เฮออ จะทำไงดีว่ะเนี้ยะ สู้ต่อไปตุลย์จอมตื้อ เราถือคตินี้แล้วหนิ เพื่อนำคืนไอ้กร่างของเราคืนมา กอดแมร่งเลย มันก็นอนนิ่งครับ มันหลับหรือมันชอบว่ะเนี้ยะ อิอิ
ตอนที่ 76  ขอบคุณที่ยังรักกัน
4 B6 @  k. r  \2 @: R“พี่ตุลย์อยูไหนเนี้ยะ วินถึงแล้ว” วันนี้ผมนัดน้องวินออกมาบอกจะพามันมากินข้าว ก่อนหน้านี้มันพยายามให้ผมเล่าเรื่องราวให้ฟังว่าเป็นไง เลยตัดสินใจพามันมากินซะเลย นัดเจอที่เมเจอร์ครับกะว่าจะดูหนังด้วย ขอคลายเครียดสักวัน
8 i5 o. S! o2 ~' m. v" Y“ใกล้แล้ว อีกป้ายนึง” ผมตอบปลายสายบนรถเมล์ รถติดได้อีก
“อย่าช้านะ วินหิวมากๆ”
“อืม อีกแป๊บนึงเดินเล่นไปก่อนนะ”
“หวัดดีครับพี่ตุลย์” ผมรับไหว้วิน อ้าวไอ้น้องรามก็มาด้วยแฮะ
0 S4 l. A6 M1 p8 C: Q“อืม รอนานไหม”
1 `6 B/ F4 y0 L9 O$ x% P“พี่ตุลย์ไม่ต้องเลี้ยงมันหรอกนะ มันตามมาเอง อีกอย่างมันรวยกว่าเราอีก” ไอ้น้องวินรีบบอก ผมยังไม่ทันได้ถามอะไรเลย
* p/ }/ i- T# h& ?' V/ d“ไม่เป็นไร นานๆที น้องพี่นะเว้ย เพื่อนวินก็น้องพี่แหละ” ผมบอกไป ไม่ได้สำเนียกเลยว่าตัวเองจนกว่ามันเยอะ 55 แต่เอาหน่ามันเป็นธรรมเนียมที่พี้ต้องเลี้ยงน้อง
% u/ c* i, D" ]3 P* d“กินไรอ่ะ” ผมถามมัน
- _3 \+ c! j3 y3 ]8 f“แล้วแต่พี่ตุลย์เลย มีงบเท่าไหร่เลี้ยงเท่านั้นเลย”
“เอางั้นหรอ งั้นออกไปกินส้มตำข้างทางกัน” ผมแหย่มันเล่น
“งั้นหรอ ก็ได้ครับ” อ้าวไอ้นี้เชื่อไรง่ายจริงวุ้ย เด็กน้อยของพี่
$ e" Y  M/ ?- Z, c  _1 J“พี่ล้อเล่น กินซิสเลอร์ นี้แหละ วินเชื่อคนง่ายไปนะ”  ผมเดินนำมันเข้าไป
“ป่าว วินไม่ได้เป็นคนเชื่อคนง่ายซะหน่อย วินแค่เชื่อพี่” ซาบซึ้งน้ำตาแทบไหล ผมร่ำไห้ด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น เวอร์ไปๆๆๆ 55
; ]: B2 q- a" b+ i8 O“อืม รามดูมันได้ อย่าให้มันไปเชื่อใครง่ายๆ เดี๋ยวโดนหลอกเอา” ผมหันไปคุยกับไอ้ราม
“โอ้ยยพี่ตุลย์ ไอ้เชี่ยเนี้ยะตัวหลอกวินเลย วินตามมันไม่เคยทัน” ไอ้น้องวินรีบโวยวาย
; {5 i" S3 r) ^0 P“เยอะไปๆ” ไอ้น้องรามหันมาพูด น้องคนนี้ตั้งแต่รู้จักมันมา ไม่เคยเห็นมันพูดไรแบบจริงจริงจังเลย ไม่ใช่ไร้สาระนะ  หมายความว่ามันพูดน้อยจนเข้าถึงยากมาก น้อยที่จะเห็นมันพูด
$ b* ~4 [1 y, o7 W: e- U; t“น้อยไปต่างหาก” ผมก็สั่งอาหารกินกันไปแหละครับ ก็พูดคุยกันตามประสาพี่น้อง
“แล้วกับพี่โชว์เป็นไง” ไอ้น้องวินเริ่มถาม
“ก็ยังไม่ดีขึ้นอ่ะ แต่ก้พยายามอยู่”
“พี่ตุลย์มีอะไรรีบบอกวินนะ เผื่อวินช่วยได้”
“ช่วยตัวเองให้ได้ก่อนเหอะ” ไอ้น้องรามนี้ก็มีมุมกวนตีนเหมือนกันนะเนี้ยะ
. H3 E4 U) L( C" P# c1 I“ไม่เอาขี้เกียจ ให้มึงช่วยดีกว่า” เอ๊ะยังไงสองคนนี้ ผมก็พึ่งเห็นรอยยิ้มบางๆ ของไอ้น้องรามก็วันนี้แหละ
“อืม พี่ยังไหว ยังไงแกตั้งใจเรียนเหอะเทอมแรกทำเกรดดีดี”
“ครับ วินเก่งอยู่แล้ว” ไอ้นี้ไม่ได้มีความถ่อมตัวเลย
+ _9 o2 x' f" g" E“ใช่มันเก่งพี่ตุลย์ มันยังสอนรามเลย” วันนี้ทำให้ผมได้คุยกับรามแล้วรามก็เริ่มคุยกับผมมากขึ้น
/ n; G/ T* @% l5 f: ]“คนเก่ง ถ้าไม่ขยัน ก็ตายได้เหมือนกัน อย่าทะนงตัวไป”
/ R4 M4 w% _1 b- R8 ?# Q9 E) P“ครับๆๆ พี่ชายวินจะขยันๆๆ นะ”
0 l# L% j! Q6 T“อืม เกรดดีมีรางวัล”
( }5 y9 q; \! P6 b9 v“จริงอ่ะ แค่ดีหรอ แล้วถ้าได้เอล่ะ” มันกวนตีนครับ
+ k* [7 \! y2 y1 M# a“เอ๊ะไอ้นี่หนิ กวนเหรอไม่ต้องเอาแล้วรางวัล” ผมแกล้งมันเล่น
# Z- _$ m- b4 L5 _3 l$ `+ v“โหพี่ตุลย์อ่ะ แค่แกล้งเล่นเอง เทอมนี้จะทำเกรดสูงๆ รอรับรางวัลเลยครับ”
' j5 h% I* D1 e“ทำให้ได้อย่างที่พูดเหอะ”
“คร้าบบ พูดงี้ไปซื้อของขวัญมาเลยดีกว่า” จะน่ารักไปไหนน้องคนนี้
“ไปดูหนังกันป่ะ”
“เอาดิพี่เลี้ยงนะ”
. r* P7 F5 G( h) [/ }“เคเค เลี้ยงอยู่แล้ว” วันนี้หมดตูดชัวร์ 555 คิดในใจพอ
“รามดูด้วยกันนะ” ผมหันไปชวนน้องราม
9 L. `8 m5 p( v“อ่อ ได้ครับ กะว่าจะดูกับไอ้วินมันอยู่แล้ว วันนี้หนังใหม่เข้า” หนังใหม่ด้วยไง ราคาเต็ม จนๆๆๆ 555
“อืม งั้นไปซื้อตั๋วกันเหอะ” ซื้อตั๋วแล้วก็ต้องรออีกประมาณครึ่งชั่วโมงถึงจะถึงรอบ
3 s4 y+ r0 u7 n( w9 l1 F  y: y& {“ตุลย์” ผมหันหลังไปตามเสียงเรียก
9 C; b: Q- z$ P2 A7 ~“อ้าวโป้ง”
“หวัดดีครับพี่ตุลย์” ไอ้น้องซันสวัสดีผม น้องมันโตขึ้นเยอะแล้วครับ ดูจากสภาพการคือคงรักกันดี เพราะแววตาไอ้โป้งเห็นผมมันก็ไม่ได้หม่นหมองอะไรแล้ว ดีแล้วมึงมีความสุขกูก็ดีใจแล้วโป้ง
* g! ^# [0 z7 E+ ]2 ]“ดีซัน โตขึ้นเยอะเลยนะเนี้ยะไม่เจอเสียนาน” ผมก็แนะนำให้สองฝ่ายรู้จักกันไป
4 v/ c/ m; V' t% i4 Q“เป็นไงสบายดีสิมึง เดี๋ยวนี้หวานนะ แล้วนี่มาทำไร” ผมแซวโป้ง
“คงหวานสู้มึงไม่ได้หรอก” ผน้าผมเจื่นอเลยครับ แต่มันก็คงไม่ทันได้มอง
“มาดูหนังเหรอ” ผมถามมัน
“อืม อีกครึ่งชั่วโมงนะ” สรุปมาดูหนังเรื่องเดียวกัน ผมบอกแล้วโลกเรามันกลมและเล็กนิดเดียว จากนั้นก็เข้าโรงกันตามระเบียบ  โรงหนังนะ 55 หนังสนุกมากครับ
9 ]. r( ?) F% q2 L“สนุกมากเลยเนอะ พี่ตุลย์ไปไหนต่ออ่ะ” น้องวินถามหลังออกมาจากโรงหนัง
“ไม่รู้สิ กลับแหละ”
“ตุลย์ไปกินข้าวกันก่อนป่ะ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ” ไอ้โป้งหันมาชวนทุกคน
& z" W8 }# U4 P* ?# p“เอางั้นหรอ วินว่าไง”
“แล้วแต่พี่ตุลย์ วินยังไงก็ได้ ส่วนไอ้รามก็คงตามผม”
“ถามกูแล้วหรอ” ไอ้รามแย้ง
: E- U9 I- u! `' f! @7 K4 t“แล้วมึงจะไปไหม”
: [& D* Z/ G+ f0 b“มึงไปไหนกูก็ไปนั้นแหละ” ไอ้รามว่า
“แล้วมึงจะแย้งทำหอกไรว่ะ” ไอ้น้องวินว่าไอ้ราม คู่นี้ก็กัดกันตลอด สุดท้ายพวกเราก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ไอ้โป้งกับน้องซันดูมีความสุขดี ผมก็สบายใจ ตอนนี้ก็คงเหลือแต่เรื่องของผม ที่ต้องลุ้นกันต่อไป
: t2 T$ H& f1 l6 b, s1 N“อ่ะ ซื้อขนมมาฝาก” ผมไปหามันที่บ้านเอาขนมไปให้
“ซื้อมาทำไม เอากลับไปเถอะ”  มึงไม่มีทางใจแข็งตลอดไปหรอกโชว์
7 ~1 O  E& E( Q3 ^0 e“งั้นอยากกินเมื่อไหร่ก็เอามากินนะ ฝากป้าจิตไว้นะ” ผมบอก
“วันนี้นะไปดูหนังมาด้วยแหละ หนังสนุกมาก...” ผมเล่าว่าวันนี้ผมไปทำอะไรมาบ้าง  ถึงแม้ว่ามันจะไม่สนใจก็เหอะ แต่ยังไงก็เข้าหูมันอยู่ดี
“โชว์พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันไหม”
“อย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม” มันย้อนตอบกลับมา
" y% v, ~% n6 F, E: z  s“ใช่สิ ทำไมถึงเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ” ผมย้อนถาม อยากรู้ว่ามันจะตอบยังไง
“คนเรา บางครั้งเจ็บก็ต้องทน เจ็บแล้วต้องจำ แต่บางครั้งถ้ามันสาหัสเกินไป ก็ทนไม่ไหวนะ ตายเสียยังดีกว่า” นี่คือเหตุผลใช่ไหม
“แล้วถ้ากูรักษาให้มันจะเจ็บน้อยลงไหม โชว์กูรักมึงมากนะ มึงไม่รักกูแล้วใช่ไหม”  ผมถามจ้องหน้ามันรอคำตอบ
“รัก” มันตอบแต่ไม่ได้มองหน้าผม

5 w3 |) ?4 i& [: d" ~“อืม ขอบคุณที่ยังรักกัน” ผมพูดแค่นี้ก็เดินออกมา ขอแค่ได้รู้ว่ามันยังรักผมก็พอผมขอแค่นี้อย่างน้อยก็ทำให้ผมมีกำลังใจที่จะทำให้วันของเรากลับมาเหมือนเดิม  
6 @5 K. Q( q! i. [0 t“ไอ้ตุลย์ เป็นไงบ้างว่ะ” ไอ้พจน์ถาม
“ก็สู้ต่อไป” พวกมันถามและเป็นกำลังใจให้ผมตลอดเวลา จนตอนนี้ผมไม่ค่อยเครียดแล้ว ผมไปหามันที่บ้านทุกวัน ไปทำกับข้าวซื้อขนมไปฝาก ไปนอนด้วยบ้าง มันก็ไม่ว่าอะไร เริ่มพูดกับผมมากขึ้นสักวันมันก็ใจอ่อนเองแหละ ผมตื้อเก่ง 555
$ f" g# O: Q2 s“ดีแล้วๆ วันนี้ไปฉลองกันมั้ย คลายเครียด” ไอ้คิวชวน
# Z( A, f) s+ c5 e* g“ไปไหนกันอ่ะ ไปด้วยดิ” ไอ้น้องวินตัวแสบครับ
“ย้ำราตรี ไปด้วยกันดิ สนุกๆ สังสรรค์เบาๆ” ไอ้คิวได้โอกาสเลยชวนน้องวินเลยเพราะมันคิดว่าถ้าวินไปผมก็ต้องไป
: W1 Y# A+ a% W4 j9 m5 J“ไปครับๆๆ เดี๋ยวชวนไอ้รามก่อน” มันรีบกดโทรศัพท์โดยไม่ได้รอถามผมเลย ไปก็ไปว่ะ
  L8 W. h- Z* d

kin

ชอบมากเลยอะคับ

beer_som

ขอบคุณคับ ....

fza1993

ขอบคุณครับ

if_chaitawat

ขอบคุนนะครับ
" O, t  k' `0 \" U1 s

Ifoot-ballZ

ชอบพี่โชว์โหมดนี้อ่ะ ดูรุนแรงดี
ปล.นึกว่าจะจบแบบแฮปปี้แล้วนะเนี่ย ยังมีทะเลาะกันอีก

masushi

{:6_177:} เข้าใจกันนะ

no2000

กำลังอิน ชอบมากเลย

callton

ขอบคุนคราบบบ

locky2one

ชอบจัง ครับ

snowy69

จิงๆเลยสองคนนี้

boommy

สนุกครับ ชอบมาก

cherry-p

ขอบใจมากๆๆๆๆคับ

2539

สนุกครับ ชอบมาก

Banklovebank

ขอบคุณครัาบ

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

tamia

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่ออีกหน่อยนะครับ