โสด UID23297
ลงทะเบียน2011-7-29
ออนไลน์2515 ชั่วโมง
วันเกิด1967 ปี 11 เดือน 1 วัน
อายุพิจิก
ที่อยู่ปัจจุบันไทย ตราด
โสด
ศาสตราจารย์เอื้ออาทร
อาจารย์พิเศษ
|
(copy)
" y) U z3 `9 h0 ` : E7 n' r& n* a
กระบี่รักข้ามชาติ3 f: X& A2 m7 Q O3 b
ลิ้นชักของโต๊ะตัวหนึ่งถูกดึงให้เลื่อนออกมา ภายในนั้นมีหนังสือนวนิยายปกเข็งวางอยู่เล่มหนึ่งซึ่งหน้าปกของหนังสือมีชื่อว่า กระบี่รักมือปราบ& ?2 b& s+ K1 F' l" V4 r
เจ้าของมือที่ดึงลิ้นชัก ได้เอื้อมลงไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาก่อนจะเปิดไปยังหน้าที่เขาอ่านค้าง และใช้ที่คั่นหนังสืออันใหญ่คั่นเอาไว้6 z6 ~5 s1 j- R7 e" u" l- u4 m# C9 M
เจ้าของดวงตาที่กำลังอ่านหนังสืออยู่นี้เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ชื่อว่า พงศ์ เขาเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบนวนิยายจีนกำลังภายในเป็นชีวิตจิตใจและนวนิยายเรื่อง กระบี่รักมือปราบที่เขากำลังตั้งใจอ่านอยู่นี้ก็เป็นเรื่องที่เขาโปรดปราณ และติดอกติดใจเป็นที่สุด
# d9 ^1 s$ b$ G, D# h# ? เขาอ่านมันจบไปหลายรอบจนจดจำเนื้อเรื่อง ตัวละคร และคำสนทนาต่างๆได้จนหมดสิ้น แต่กระนั้นเขาก็ยังคงหยิบมันขึ้นมาอ่านเป็นประจำอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย ราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในชีวติของเขา
2 U8 A/ H+ R6 ~+ a ครู่หนึ่ง ประตูห้องของพงศ์ ก็เปิดออกโดยชายหนุ่มรูปหล่อหุ่นล่ำซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบนายตำรวจยศสัญญาบัตร เขาผู้นี้มีชื่อว่า วินสายตาของวินทอดมอง พงศ์ ซึ่งกำลังใจจดใจจ่ออ่านนวนิยายจีนอยู่โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างวินกล่าวไปยังพงศ์ว่า! x8 t- w* v! d R7 J- }
" อ่านอยู่นั่นแหละ ***นวนิยายเรื่องนี้น่ะนายไม่เบื่อบ้างหรือไงวะ ? "
( u2 v/ `. g* ~! r3 s พงศ์ ไม่ตอบอะไร เขายังคงอ่านมันต่อไปจนวินอดไม่ได้ที่จะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าแล้วหยิบนวนิยายเล่มนั้นขึ้นมาจากมือของพงศ์) G, [+ H: X4 Y; u
" เฮ้ย...! อะไรวะ กำลังมันๆ "6 Z. l; q. f g* D# F* L- l$ }
พงศ์มองหน้าวิน เขาเห็นรอยยิ้ม และแววตาอันกรุ้มกริ่มบนใบหน้าของนายตำรวจหนุ่มผู้นี้
! e7 C' }. I( m G% x8 E$ u " มือปราบในเรื่อง จะมาสู้มือปราบอยางชั้นได้ไงวะ มาหาอะไรทำแก้เซ็งกันดีกว่า"! f, R8 s% @9 |( J0 C9 Q
กล่าวจบ วินโน้มศีรษะเข้าหาพงศ์พลางพรมจูบไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหลาของเพื่อนรักทั้งสองต่างแสวงหาความสุขกันอย่างเนิ่นนาน ก่อนจะมานอนแนบชิดอยู่บนที่นอน ภายใต้ผ้าห่มสีขาวสะอาดตาและหนานุ่ม
% O: L: j7 R4 U) k! M พงศ์แนบศีรษะอิงแอบอกอุ่นๆของวินไว้พลางถามว่า
, {) \; j2 `# [& Z* Q" c " มีคำสั่งให้นายไปช่วยราชการที่ต่างจังหวัดเหรอ ? "
% _& }# r3 l, P " ใช่ "
' A3 `4 g" \0 T0 f! T# i " นานแค่ไหน ? "
' D9 X6 i7 n4 g. D. q " ก็ยังไม่รู้ "
: H6 N" U, u; j; L " แล้วนายจะกลับมาอีกไหม ? ") K8 @5 M$ G# O, s Z
ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของวิน พงศ์กอดก่ายนายตำรวจหนุ่มกระชับแน่นราวกับไม่อยากให้ร่างนี้นั้นผละจาก. e7 v7 k7 ?4 g2 T9 B
หลายเดือนผ่านไป...
( I$ M) M1 V/ t8 t" ^ พงศ์ นั่งอ่านหนังสือนวนิยายจีน กระบี่รักมือปราบอยู่ภายในห้องของเขาเพียงผู้เดียว ครู่หนึ่ง เขาละสายตาจากตัวหนังสือแล้วหันไปมองที่นอนอันหนานุ่มซึ่งเขากับวิน เคยมีความสุขร่วมกันอย่างดูดดื่มหลายครั้งหลายครา$ j+ T# t: e) G( o; P3 p: F9 q8 U
ห้วงแห่งความคิดคำนึงในอดีตนั้นหวนคืนกลับมาตอกย้ำความรู้สึกของเขาอีกครั้งอย่างทุกข์ระทมบัดนี้ เขาออกจะแน่ใจแล้วว่า วิน คงจะลืมตนเสียแล้ว ไม่มีข่าวคราวอันใดจากวินเลย ตราบกระทั่งวันนี้3 y4 }6 P- |- ^' y' v6 J/ s5 A
ในที่สุด พงศ์ก็ตัดสินใจเดินทางไปหาวินยังจังหวัดที่เขาไปปฏิบัติราชการอยู่ พงศ์จัดเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ลงกระเป๋า และไม่ลืมที่จะพกเอานวนิยายจีนที่เขาชื่นชอบติดตัวไปด้วย/ g: q3 ^& ~1 {9 d1 F, J! z2 Q, R
เขาขับรถคู่ใจไปตามทางหลวงที่ตัดผ่านภูเขา แม่น้ำ และลำธาร ทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยด้วยความหวังว่าจะได้พานพบนายตำรวจหนุ่มสุดที่รักอีกสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถดึงตัวเขากลับมาได้อีกต่อไปก็ตาม: l/ _5 W& M5 S1 O
และเมื่อพงศ์เดินทางถึงสถานีตำรวจที่วินไปปฏิบัติราชการเขาก็เดินเข้าไปข้างใน และสอบถามจ่าผู้สูงวัย แต่ยังไม่ทันที่พงศ์จะได้พูดอะไร เสียงชายผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
+ o: L4 ]( F: T. D! z& r5 d " มาหาชั้นเหรอ "
: ^, i; e% Q6 U+ |1 D พงศ์หันกลับมาดู เขามองเห็นวินยืนอยู่ด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียด วินโอบไหล่พงศ์เพื่อนรักพลางพาเขาเดินออกจากสถานีตำรวจแห่งนั้นระหว่างที่เดินไปด้วยกัน พงศ์ตัดพ้อกับวินไปว่า
0 H! a. c5 ]) _0 [# v/ S# t " ทำไมนายไม่ติดต่อหาชั้นเลย ? "0 W) x; ~' D0 b/ \$ S9 c6 o/ e
" มีหลายเรื่องที่ชั้นต้องรับผิดชอบ และสะสาง ทุกอย่างเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว"
8 w9 P+ g2 Q, \ s, B9 E t+ _ " ไม่จริงหรอก อย่างน้อยก็ยังมีชั้น ที่ยังไม่เปลี่ยนใจไปจากนาย "
0 [: U7 r/ N! Q8 @* {- O- j พงศ์กล่าวจบ วินพยายามเดินหนี พงศ์เดินตามประชิดพลางกล่าว
: ~8 w9 v8 d& a! `$ e " นายจะไปไหน วิน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน "5 @& ~' H; c" V, N) X: V
วินหยุดยืนอยู่ครู่พลางหันกลับมา แล้วกล่าวว่า! ~6 g+ g* R0 C
" นายกลับไปเสียเถอะ พงศ์ ไม่มีประโยชน์อะไรที่นายจะติดตามชั้นขอให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงเพียงแค่นั้น ขอให้มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำ "
/ T6 a2 c% A2 ~+ n " ชั้นไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม ? "! X* [/ A9 h/ ?* ?' `
พงศ์กล่าวกับวินด้วยสีหน้าอันขุ่นข้อง ครู่หนึ่ง มีหญิงสาวหน้าตาสดใสเดินมายืนอยู่เคียงข้างวินแล้วยิ้มให้เขาวินยิ้มตอบหล่อนไปก่อนจะหันมาทางพงศ์ พลางเอ่ยขึ้นว่า2 e! V6 Y1 Z3 v0 J
" นี่อ้อ แฟนของชั้น "
1 X( m+ T' H$ w0 Q พงศ์มองดูหญิงสาวอยู่ครู่ก่อนจะหันกลับมายังวินอีกครั้ง พลางกล่าว9 ^4 y3 b6 r2 }, F9 S2 C: k) a
" ชั้นพอจะเข้าใจอะไรขึ้นบ้างแล้ว "
" a" \+ C9 F3 x( ?7 B* u0 P7 s8 wวินหัวเราะด้วยสีหน้าอันแจ่มใส พลางยื่นมือมาตบไหล่พงศ์แล้วพูดว่า; }5 `. ]1 O" j# c7 z' G: F. W
" ชั้นไปก่อนนะ "
3 z* M# v& I% \. K E พงศ์ยิ้มและมองดูชายหนุ่มเดินเคียงคู่กับหญิงสาว ออกจากสถานีตำรวจแห่งนั้นไป, d' G& ~" D1 `# c8 } T. L& O' L1 }
ตกดึกของคืนวันนั้น.....2 z# i( |+ s3 ?/ l- W, _/ C% ^ x6 i
พงศ์ขับรถคู่ใจมาตามเส้นทางอันคดเคี้ยว และมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากรถที่แล่นสวนทางมาเป็นระยะเท่านั้นที่นำทาง7 k2 x$ g2 n3 [/ ^' G4 s7 k" w3 T
สายตาทั้งคู่ของพงศ์เริ่มอ่อนล้า เขาขับรถมาเป็นเวลานานมากควรแก่การพักผ่อนได้แล้ว แต่กระนั้น เขาก็อุตส่าห์กัดฟันทนฝืนขับรถต่อไปด้วยจิตใจอันครุ่นคิด+ v6 X7 a& L. e7 U
เรื่องราวมากมายลอยละล่องเข้าสู่จิตใต้สำนึกแห่งชายหนุ่มผู้นี้ เขารู้สึกสับสนระคนกับความผิดหวังในสิ่งที่เขานั้นได้ทุ่มเทลงไป ปัญหาอันหลากหลายสุมประดังเข้ามาจนสมองน้อยๆนั้นไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้อีกแล้ว
( X6 {, C" k; m$ ^ ดวงตาทั้งคู่ของพงศ์หลับลงในทันที ตามด้วยเสียงอันดังสนั่นของยานพาหนะที่ปะทะกันและเสียงกระจกที่แตกกระจาย ร่างของพงศ์นั่งสงบนิ่งอยู่บนที่นั่งคนขับใบหน้าอาบนองไปด้วยเลือด เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมศีรษะด้านขวาไว้ด้วยความเจ็บปวด ชายหนุ่มเหลือบไปเห็นหนังสือนวนิยายจีนที่นำติดตัวมาตกอยู่ข้างๆกายเขาจึงหยิบมันขึ้นมา ชายหนุ่มหลับตาลงอีกครั้งพลางปล่อยมือข้างนั้นลงข้างลำตัว แต่ยังคงกำหนังสือเล่มนั้นไว้แน่นเขาสลบไศล และตกอยู่ในภวังค์ ก่อนที่ภาพบางอย่างจะอุบัติขึ้นในหัวสมองของเขา) \, o) k. k0 e9 \6 \7 d0 X8 H2 o
ท่ามกลางเทือกเขาอันทะมึนที่ทอดตัวยาวไปตามลำน้ำอันเชี่ยวกรากในมณฑลหนึ่ง บนแผ่นดินมังกรโบราณอันกว้างใหญ่ครากระนั้น พลันบังเกิดสองเสียงฝีเท้าม้าอันฉกาจฉกรรจ์ เหยียบย้ำผืนพสุธาหวดไล่กันมาแต่ไกล3 G. ]" Z( ~" i8 _6 [
บุรุษชุดดำปกปิดใบหน้า มือหนึ่งกุมกระชับกระบี่มั่น กำลังควบอาชาหลบหนีบุรุษหนุ่มผู้สวมชุดมือปราบซึ่งติดตามมาอย่างกระชั้นชิดบัดดล มือปราบผู้นั้นพลันถีบทะยานร่างขึ้นสู่ฟ้าด้วยวรยุทธ์อันล้ำเลิศก่อนจะควงร่างม้วนตัวข้ามบุรุษชุดดำไปพลางร่อนกายลงเหยียบพื้นแล้วหันมาแลเห็นใบหน้าอันงดงามคมคายสมชายชาตรี ซึ่งใบหน้านี้เหมือนกับ วิน ราวกับเป็นพิมพ์เดียวบุรุษชุดดำผู้ปกปิดใบหน้าบังคับม้าให้หยุดชะงัก ก่อนเพ่งพินิจไปยังมือปราบผู้นั้น มือปราบหนุ่มประสานมือคารวะพลางเอ่ยถามขึ้นว่า
8 p+ a& v1 O* C- {: ?7 r; b "มิทราบจอมยุทธ์ท่านนี้มีเรื่องด่วนอันใด จึงได้ฝ่าด่านตรวจของข้า หวังหมิง": w8 q# C; D, {/ y* G) P
บุรุษชุดดำปลดผ้าที่ปกปิดใบหน้าอยู่นั้นออกเผยให้เห็นโฉมหน้าอันหล่อเหลาคมคาย เหมือนกับพงศ์ราวกับเป็นพิมพ์เดียว
0 J2 @( ?5 w- m { " อ๊ะ... ลู่อัน ที่แท้เป็นเจ้าเองหรือนี่ "
( A8 O% r# i: c3 s6 D หวังหมิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้ประสบมิตรผู้คุ้นเคยฝ่ายลู่อันผู้มีใบหน้าเหมือนกับพงศ์ได้เดินเข้ามาประชิดแล้วโอบกระชับกอดหวังหมิงไว้ราวกับเป็นคู่รักไออุ่นจากเรือนกายแห่งชายหนุ่มทั้งสองได้ถ่ายทอดสู่กันอย่างซ่านซ่า ลู่อันเอ่ยปากชวนขึ้นว่า, S/ h5 @2 ? _4 O9 u" m
" ไปหลังภูผานั่นเถอะ "9 @6 Q3 {1 f4 H% R0 b
ณ ที่นั้น สองกายแกร่งต่างแสวงหาซึ่งสิ่งที่ตนเองปรารถนา จนห้วยเวลาแห่งความอภิรมย์ในรสรักทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งฝั่งฝันลู่อันเอนร่างอิงแอบหวังหมิงไว้พลางเอ่ยถามว่า" C3 C, O: o% z4 H+ Y
" เจ้าจะไปราชการต่างเมืองใช่ไหม "
1 d& |4 |0 D! Y' y " ใช่ "' r+ e' N k# ~+ c7 e, j
" นานสักเท่าใด "! G, W& e9 P' R
" ก็ยังไม่รู้ "3 X7 {, D O1 N9 W% H
" แล้วเจ้าจะกลับมาอีกหรือไม่ "
8 L& X# `% n0 w7 a: j' c- X ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของหวังหมิงลู่อันกอดก่ายหนุ่มมือปราบกระชับแน่น ราวกับไม่อยากให้ร่างนี้นั้นผละจาก$ x [- l0 \/ L$ W" {/ m T/ q
หลายเดือนผ่านไป
0 p6 y& L6 E* Q# T1 `& y ลู่อันนั่งจับเจ่าอยู่ข้างภูผาริมแม่น้ำ อันเคยเป็นลานสวรรค์ที่เขากับหวังหมิงเคยมีความสุขร่วมกันอย่างดูดดื่มห้วงแห่งความคิดคำนึงในอดีตนั้นหวนคืนกลับมาตอกย้ำความรู้สึกอีกครั้งอย่างทุกข์ระทมบัดนี้ ลู่อันออกจะแน่ใจแล้วว่าหวังหมิงคงจะลืมตนเสียแล้ว ไม่มีข่าวคราวอันใดจากหวังหมิงเลยตราบกระทั่งวันนี้
8 F6 k. T' Z% W4 { n. O8 H* E" คอยเขาคนนั้นอยู่เหรอ "- V$ ~! U9 l/ p: l/ t0 B
น้ำเสียงนุ่มลึกของบุรุษผู้หนึ่งกล่าวขึ้นจากด้านหลังลู่อันหันไปมองเจ้าของเสียงผู้นั้น เขาแลเห็นชายหนุ่มแปลกหน้ายืนยิ้มอยู่& T0 D2 t/ ~, u+ l
" ข้าชื่อเทียนหยาง "
4 x4 A2 x( F* a& U! Vชายผู้นั้นกล่าวพลางเดินมานั่งเคียงข้างลู่อันก่อนจะยิ้มอย่างกรุ้มกริ่มจึงว่าต่อ. y" v6 X% ^3 u0 M$ e
" เจ้าคงจะรักเขามากล่ะสิ "
! i. x% @$ x! c4 L+ A) t3 v- iทันทีที่เทียนหยางกล่าวจบ ลู่อันก็ทำตาโตด้วยความแปลกใจ+ W3 F/ V. A+ ^
" ข้าเคยเห็นเจ้ากับเขามีอะไรกันที่หลังภูผาแห่งนี้# F9 h5 Z1 U. M" ^7 F1 c5 {) P* ~( D
เทียนหยางกล่าวจบ ลู่อันรู้สึกเขินอายพลางขยับกายออกห่างเล็กน้อยหากแต่เทียนหยางกลับขยับกายเข้าประชิดแล้วยื่นใบหน้าอันคมคายเข้ามาใกล้ๆก่อนกล่าวว่า
+ ?3 i% u) Y7 H" p) T& E3 x" บทรักของเจ้าเร่าร้อนสุดบรรยาย ข้าอยากทำเช่นนั้นบ้าง"
1 ]7 K* z+ |$ v/ h* l+ g/ p: S2 I; F& iลู่อันลังเลในตัวเทียนหยาง เนื่องจากไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้นั้นจะมาไม้ไหนแต่กระนั้น ลู่อันก็มิได้หลบเลี่ยงแต่ประการใด ความห่างเหินจากหวังหมิงกลับทำให้ลู่อันต้องการไขว่คว้าหาความเข้าใจเพื่อมาตอบแทนในสิ่งที่ขาดหาย
9 l) x# \! o/ v1 s( B `ในที่สุด เรือนกายอันกำยำทั้งสองก็โอบกระชับกันและกันไว้อย่างอบอุ่นเทียนหยางพรมจูบไปตามใบหน้าอันเย้ายวนของลู่อันพลางลูบไล้ปลายนิ้วไปตามผิวกายอันสั่นระริกทั้งสองเอนกายลงใฝ่หาในรสปรารถนาอันรวยรื่นโดยใช้เนินหินริมแม่น้ำนั้นต่างลานสวรรค์อันบรรเจิด
: s/ \( y8 J% i$ xเทียนหยางปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนลงพลางโลมไล้เรือนร่างของลู่อันอย่างหิวกระหายด้วยจิตใจอันสั่นสะท้านและร้อนรุ่ม ลู่อันทอดกายให้ชายหนุ่มรุมเร้าพลางหลับตาพริ้มเพื่อดื่มด่ำในรสเสน่หาอันรัญจวน# A0 |( t4 Y. A7 t! b8 T; ^
แต่แล้วในบัดดล...ลู่อันพลันลืมตาแล้วผุดลุกขึ้นอย่างฉับพลันก่อนจะผละกายออกห่างจากเทียนหยางทุกอย่างหยุดลงกลางคันทั้งๆที่ความหฤหรรษ์กำลังบังเกิด ลู่อันผละจากเทียนหยางมาอย่างไร้เยื่อใยเขาขึ้นขี่ม้าแล้วควบออกไปอย่างบ้าคลั่งด้วยน้ำตานองหน้า ในจิตใจของเขาขณะนี้ยังมีหวังหมิงอยู่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
- Z! F J7 [4 J# ~ลู่อันตัดสินใจมุ่งสู่เมืองที่หวังหมิงไปราชการเขาควบม้าคู่ใจไปตามเส้นทางที่ตัดผ่านภูเขา แม่น้ำ และลำธาร ทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยด้วยความหวังว่าจะได้พานพบมือปราบสุดที่รักอีกสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถดึงตัวเขากลับมาได้อีกต่อไปก็ตาม6 S/ D* [& V7 G7 B
และเมื่อลู่อันเดินทางถึงที่ว่าการอำเภอที่หวังหมิงไปปฏิบัติราชการเขาก็เดินตรงไปยังทหารรักษาการณ์ที่ยืนอยู่หน้าที่ว่าการอำเภอนั้น แต่ยังไม่ทันที่ลู่อันจะได้กล่าวอันใดเสียงชายผู้หนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา( k5 F% j- H. L/ w5 q: V* c. Y0 w7 P
" มาหาข้าเหรอ "
1 @0 |6 x0 F" l: }! w, S2 O8 ?ลู่อันหันกลับมาดู เขามองเห็นหวังหมิงยืนอยู่ด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียดหวังหมิงพาสหายรักเดินจากที่ว่าการอำเภอแห่งนั้น ระหว่างที่เดินไปด้วยกัน ลู่อันก็ตัดพ้อกับหวังหมิงไปว่า
- T8 Z7 @4 |8 U" ทำไม่เจ้าไม่กลับไปหาข้าเลย"- `9 m% K! `" {/ _( M# E: _
" มีหลายเรื่องที่ข้าต้องรับผิดชอบและสะสางทุกอย่างเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว "
3 A3 _' H0 E) i( M" ไม่จริงหรอก อย่างน้อยก็ยังมีข้า ที่ยังไม่เปลี่ยนใจไปจากเจ้า"
$ j/ S. @" v5 i3 w% @$ a( ~, C4 Y9 d/ Kลู่อันกล่าวจบ หวังหมิงพยายามเดินหนี ลู่อันเดินตามประชิดพลางเอ่ย
' ^# Y+ K, \/ k% {! p, [7 v6 H" เจ้าจะไปไหน หวังหมิง กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
6 f$ K6 H9 J, s, rหวังหมิงหยุดยืนอยู่ครู่ พลางหันกลับมาแล้วกล่าวว่า+ ^2 |$ |$ i1 Y3 \" U$ N" j5 q. W* u
" เจ้ากลับไปเสียเถอะ ลู่อัน ไม่มีประโยชน์อันใดที่เจ้าจะติดตามข้าขอให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงเพียงแค่นั้น ขอให้มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำ "2 h& T. z4 N+ y- V$ G
" ข้าไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม"! g/ J# H( j4 }* k( P/ r( t3 |
ครู่หนึ่ง มีหญิงสาวหน้าตาสดใสเดินมายืนอยู่เคียงข้างหวังหมิงแล้วยิ้มให้เขาหวังหมิงยิ้มตอบหล่อนไปก่อนจะหันมาทางลู่อัน พลางเอ่ยขึ้นว่า
5 U/ m- [& r3 T7 O. X7 |" นี่หงเอ๋อ ฮูหยินของข้า "1 U$ y) ~# k% b6 E
ลู่อันมองดูหญิงสาวอยู่ครู่ก่อนจะหันกลับมายังหวังหมิงอีกครั้งพลางกล่าวว่า% V( E, I5 O) u# }+ ~. `
" ข้าพอจะเข้าใจอะไรขึ้นบ้างแล้ว "2 j$ h0 n3 u8 r
หวังหมิงหัวเราะด้วยสีหน้าอันแจ่มใส พลางยื่นมือมาตบไหล่ลู่อันแล้วพูดว่า/ g; w( {' A% \2 N. n
" ข้าไปก่อนนะ "$ [! Q2 g& c0 j0 k5 H/ a4 i
ลู่อันยิ้มและมองดูชายหนุ่มเดินเคียงคู่กับหญิงสาวจากไป5 Q: R! { V8 |1 R
ตกดึกของคืนวันนั้น...3 f" n* y4 Y7 h) w4 A2 u' S \
ลู่อันควบม้าคู่ใจมาตามเส้นทางอันคดเดี้ยวและมืดสลัวมีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์อันกลมโตเท่านั้นที่นำทาง
& h+ o6 X9 t+ v. g& |0 m* Gสายตาทั้งคู่ของลู่อันเริ่มอ่อนล้า เขาขี่ม้ามาเป็นเวลานานมากควรแก่การพักผ่อนได้แล้ว แต่กระนั้น เขาก็ยังอุตส่าห์กัดฟันทนฝืนควบม้าต่อไปด้วยจิตใจอันครุ่นคิด
& P( K9 j$ Y! G8 e3 uเรื่องราวมากมายลอยละล่องเข้าสู่จิตใต้สำนึกแห่งชายหนุ่มผู้นี้เขารู้สึกสับสนระคนกับความผิดหวัง ในสิ่งที่เขานั้นได้ทุ่มเทลงไป ปัญหาอันหลากหลายสุมประดังเข้ามาจนสมองน้อยๆนั้นไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้อีกแล้ว, R! m" v& r2 |& w& C
ดวงตาทั้งคู่ของลู่อันหลับลงในทันที ตามด้วยร่างอันไร้สติของเขาที่ร่วงหล่นลงจากหลังม้าและศีรษะด้านขวากระทบเข้ากับของแข็งอย่างหนึ่ง
; q( k. T2 v4 E5 ?" v7 }; X* Rร่างของลู่อันนอนสงบนิ่งอยู่บนพื้น ใบหน้าอาบนองไปด้วยโลหิตเขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมศีรษะด้านขวาไว้ด้วยความเจ็บปวด+ i" f3 c" D- Q3 p
ช่วงเวลานั้นเอง ที่ดวงตาทั้งคู่ของเขามองเห็นบุรุษร่างใหญ่ผู้หนึ่งวิ่งมาประคองร่างเขาเอาไว้ซึ่งลู่อันจำได้อย่างสนิทใจว่าชายผู้นั้นคือ เทียนหยาง
, t H/ ^+ `3 h* q3 }ลู่อันหลับตาลงอีกครา และสลบไศลไปในบัดดล...) } z# y1 f# R; _
พงศ์ลืมตาขึ้นในเช้าวันหนึ่ง...เขาพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้โดยมีสายน้ำเกลือระโยงระยางไปหมด แพทย์คนหนึ่งเข้าตรวจดูบาดแผลบนใบหน้าพงศ์อีกครั้งพลางถามว่า( k" {6 S9 r# [; T
" ยังรู้สึกเจ็บศีรษะอยู่ไหมครับ ?"- f j+ f4 }( f- Z3 m
" นิดหน่อยครับ เอ่อ... เกิดอะไรขึ้นกับผมหรือครับคุณหมอ ? "
7 d) d5 z0 o1 A, n) g, B/ h% Y7 B" คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ สมองได้รับความกระทบกระเทือนทำให้หลับไปนายถึงสองอาทิตย์ครับ "! O }2 {+ X( ?+ T+ ~8 P
" สองอาทิตย์เชียวเหรอครับ !!"" S- X. {; Z+ d) h2 A
" ใช่ครับ โชคดีขณะเกิดเหตุ ท่านสารวัตรยงยุทธ์ขับรถผ่านมาพอดีเลยพาคุณมาส่งโรงพยาบาลได้ทันการณ์ "
0 v D- b* k( Tพงศ์หันไปมองยังนายตำรวจหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งยืนอยู่ห่างๆและในทันทีที่เขาเห็นใบหน้าของสารวัตรผู้นั้น พงศ์ก็ถึงกับตะลึงงัน เพราะใบหน้าของสารวัตรยงยุทธ์เหมือนกับเทียนหยาง ราวกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียว
0 _. \& t% x. ~6 C) j4 Kสารวัตรยงยุทธ์เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้พลางยื่นมือมากุมมือของพงศ์ไว้อย่างอบอุ่นเขารับรู้ได้ถึงการสัมผัสอย่างเดียวกันนี้ในห้วงแห่งความฝันเมื่อเขาสลบไศล พงศ์ยังจำได้ดีถึงเหตุการณ์ที่ดูแจ่มชัดราวกับเป็นเรื่องจริงเรื่องของจอมยุทธ์หนุ่มที่มีใบหน้าเหมือนกับเขา มือปราบหนุ่มที่มีใบหน้าเหมือนกับวินและเทียนหยางที่มีใบหน้าเหมือนกับสารวัตรยงยุทธ์ผู้นี้
. w8 p2 r5 R& }. {พงศ์ระลึกถึงห้วงเวลาแห่งความสุขระหว่างลู่อันและเทียนหยางซึ่งกำลังจะดำเนินไปด้วยดีถ้าลู่อันไม่ผละกายจากมาเสียก่อน เขาช้อนสายตาขึ้นมองนายตำรวจหนุ่มผู้นี้อีกครั้ง( q, K: ~/ M* W8 K/ r9 u
สารวัตรยงยุทธ์ยิ้มก่อนยื่นของสิ่งหนึ่งให้กับพงศ์พลางถามว่า
; M+ u3 z8 H1 H2 z4 C" นี่ของคุณใช่ไหมครับ ? "* O, x9 @% C2 S+ u% T
พงศ์ก้มลงมองของสิ่งนั้น มันคือหนังสือนวนิยายจีนกระบี่รักมือปราบ
! S+ G1 W3 I \3 ~" ครับ ของผมเอง "
' l- N3 A5 N. P& e: v( u6 u- M* c" อ่านสนุกดีนะครับ ผมชอบ "( t4 W5 x6 V9 K* j
กล่าวจบ สารวัตรยงยุทธ์จ้องมองพงศ์พลางยิ้มด้วยสายตาอันกรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยราวกับว่าเขาล่วงรู้ถึงความคิดภายในจิตใจของพงศ์อย่างดียิ่งและต้องการจะมาทวงสิ่งที่ยังทำค้างไว้เมื่อชาติก่อน& W( O% |+ r* a8 z' @
- - - - - - - - -จบ- - - - - - - - - |
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2011-10-1 11:42:21
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2012-2-8 19:33:31
โพสต์ 2013-6-4 08:38:00
โพสต์ 2014-7-13 05:23:33
โพสต์ 2014-7-13 06:38:01
โพสต์ 2015-1-25 23:34:28
โพสต์ 2016-11-3 00:21:20