|
เสียงกุญแจไขประตูคอนโดหรูยามดึกสงัดทำให้ "นัท" ที่นั่งรออยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ เขารีบกุลีกุจอเข้าไปหาแฟนหนุ่มด้วยความเป้นห่วง แต่ทันทีที่เห็นสภาพของกวิน นัทก็ต้องชะงักฝีเท้า กวินยืนนิ่งอยู่หน้าประตู เสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ย เนกไทถูกดึงจนยับย่น แววตาของเขาดูเลื่อนลอยเหมือนคนพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่ที่ผิดปกติที่สุดคือ "กลิ่น" กลิ่นกำยานฉุนกะทิผสมกับกลิ่นเหงื่อและน้ำหอมราคาถูกฉุนกึกที่นัทไม่เคยได้ยินกวินใช้
"กวิน... ไปทำข่าวอะไรมา ทำไมสภาพเป็นแบบนี้"
นัทเอื้อมมือจะไปจับไหล่ แต่กวินกลับสะดุ้งสุดตัวและถอยกรูดไปจนหลังชนประตู
"อย่า... อย่าเพิ่งจับ"
กวินพูดเสียงแหบพร่า เขาพยายามเลี่ยงสายตา มือทั้งสองข้างกุมเป้ากางเกงที่ยังคงสั่นระริกจากอาคมที่ยังหลงเหลืออยู่อย่างน่าอาย
"เป็นอะไรไป? ทำไมต้องหลบหน้า"
นัทเริ่มขมวดคิ้ว เดินเข้าไปประชิดตัวแล้วคว้าข้อมือของกวินไว้
"แล้วนี่อะไร... กวิน! ข้อมือไปโดนอะไรมา?"
นัทกระชากแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น เผยให้เห็นรอยเชือกถักสีดำที่รัดแน่นจนเนื้อบุ๋ม และรอยแดงช้ำที่ดูเหมือนรอยนิ้วมือขนาดใหญ่บีบเค้นรอบข้อมือ ไม่ใช่แค่นั้น ตรงซอกคอที่เคยมีรอยจูบของนัท ตอนนี้กลับมีรอยแดงเข้มปื้นใหญ่ที่ดูเหมือนรอยกัดของสัตว์ป่า
"ไม่มีอะไร... งานมันวุ่นวาย นัทอย่าถามมากได้ไหม!"
กวินตวาดเสียงแข็ง แววตาที่เคยอ่อนโยนฉายแวววาวโรจน์อยู่ครู่หนึ่ง เป็นแววตาที่ดูดุดันและแปลกแยกราวกับไม่ใช่กวินคนเดิม
"งานวุ่นวายเหรอ? แล้วที่เขียนข่าวอวยพรรคธราธิปทุกวันนี่ล่ะกวิน? นายที่เคยบอกว่าเกลียดนักการเมืองพวกนั้นเข้าไส้ แต่นี่นายกลับทำตัวเหมือน... เหมือนหมาที่คอยเลียตีนพวกเขาอยู่ได้!"
คำว่า "หมา" กระแทกเข้ากลางใจกวินอย่างจัง ร่างกายของเขากระตุกเกร็งโดยอัตโนมัติ ลิ้นของเขาเผลอดันกระพุ้งแก้ม และรสชาติน้ำลายของท่านรัฐที่ยังติดอยู่ที่โคนลิ้นก็ทำให้เขารู้สึกเสียวซ่านขึ้นมากลางดึก กวินทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้านัทอย่างควบคุมไม่ได้ ลมหายใจเริ่มหอบกระชั้น
"กวิน! เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม?"
นัทตกใจจนทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นแฟนหนุ่มลงไปนั่งกองกับพื้น แต่เมื่อมองใกล้ๆ นัทกลับต้องเบิกตากว้างด้วยความช็อก กวินไม่ได้ร้องไห้เพราะความเศร้า... แต่น้ำตาที่ไหลออกมามันคลอไปด้วยดวงตาที่เยิ้มแฉะและล่องลอย กวินอ้าปากค้าง น้ำลายเริ่มไหลซึมออกมา ขณะที่มือของเขาพยายามจิกพื้นพรมอย่างรุนแรงเพื่อสะกดกั้นสัญชาตญาณที่อยากจะ "ก้มกราบ" ใครสักคน
"นัท... ออกไป... ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้!"
กวินคำรามทั้งที่ใบหน้ายังคงบิดเบี้ยวด้วยความใคร่ที่โดนอาคมกระตุ้น ในหัวของกวินตอนนี้ไม่ได้มีภาพของนัทอยู่เลย เขากำลังจินตนาการว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือท่านรัฐ และเขากำลังรอคำสั่งให้ "หมอบลง" เพื่อรับบทลงโทษที่แสนหวาน นัทมองดูชายที่เขารักกลายเป็นคนแปลกหน้าที่ดูหิวโหยและพังทลายอย่างไม่เข้าใจว่า... อะไร กันแน่ที่เปลี่ยนกวินไปได้ถึงขนาดนี้ คุณอยากให้พล็อตดำเนินต่อไปยังไงดีครับ? นัทจะแอบตามกวินไปจนเห็นความจริง หรือกวินจะเริ่มคุมตัวเองไม่ได้จนเผลอทำ "เรื่องอย่างว่า" กับนัทโดยใช้วิธีที่ท่านรัฐใช้กับเขา? กวินเริ่มคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป อาคมที่ถูกฝังไว้ในจิตใต้สำนึกกู่ร้องอย่างรุนแรงเมื่อถูกขัดใจ ภาพของนัทซ้อนทับกับเงาร่างของท่านรัฐจนสติของกวินหลุดลอย
"กวิน! นายเป็นอะไรไป... อ๊ะ!"
นัทร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ กวินที่เคยเป็นฝ่ายถูกทะนุถนอมมาตลอด กลับพุ่งตัวเข้าใส่เขาด้วยแรงมหาศาล กวินรวบข้อมือของนัทไว้แล้วเหวี่ยงร่างของแฟนหนุ่มลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมทับ ร่างกายของกวินสั่นเทิ้ม ลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดหน้านัทนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นกำยานอาคมที่รุนแรงกว่าเดิม
"กวิน... นายดูแปลกไป... อื้อ!"
คำพูดของนัทถูกกลืนหายไปเมื่อกวินก้มลงซุกไซ้ซอกคอ แต่ไม่ใช่การจูบที่อ่อนโยน กวินฝังคมเขี้ยวลงบนผิวเนื้อของนัทอย่างแรงจนเลือดซึม แรงบีบที่ข้อมือทำให้นัทเริ่มเจ็บจนต้องดิ้นรน
"คุกเข่า... นัท คุกเข่าลง..."
กวินพึมพัมเสียงแหบพร่า แววตาของเขาเยิ้มฉ่ำจนดูน่าขนลุก เขาบังคับให้นัทเปลี่ยนท่าให้อยู่ในท่าหมอบคลาน ซึ่งเป็นท่าเดียวกับที่เขาต้องทำต่อหน้าท่านรัฐ
"นายเป็นบ้าอะไร! ฉันเป็นแฟนนายนะ!"
นัทพยายามขัดขืน แต่กวินกลับใช้มือเพียงข้างเดียวบีบเข้าที่ลำคอของนัทช้าๆ เหมือนที่ท่านรัฐเคยทำกับเขา ความรู้สึกโดนกดขี่ที่ได้รับมาถูกส่งต่อผ่านสัมผัสอันป่าเถื่อน กวินเริ่มทำ "เรื่องอย่างว่า" กับนัทอย่างรุนแรงและเย็นชา เขาไม่ได้มองนัทเป็นคนรัก แต่เขากำลังระบายความใคร่ที่ถูกอาคมสะสมไว้ จังหวะที่กระแทกกระทั้นนั้นรุนแรงจนนัทร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวด แต่ยิ่งเห็นนัทร้องไห้ กวินกลับยิ่งรู้สึกถึงอำนาจประหลาด เขาก้มลงถ่มน้ำลายใส่แผ่นหลังของนัทช้าๆ ราวกับจะประทับตราความเป็นเจ้าของ
"นายต้องเป็นเด็กดี... เหมือนที่ฉันเป็น..."
กวินกระซิบข้างหู แต่น้ำเสียงนั้นกลับมีจังหวะการพูดที่เหมือนกับท่านรัฐจนน่าประหลาด พอนัทพยายามจะพลิกตัวหนี กวินก็ใช้สายสิญจน์สีดำที่ข้อมือฟาดลงบนผิวเนื้อของนัท อาคมที่ติดมากับเชือกทำให้ร่างของนัทกระตุกเกร็งและอ่อนแรงลงทันที นัทเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อว่ากวินจะกล้าทำร้ายเขาขนาดนี้ เมื่อทุกอย่างจบลง กวินทิ้งตัวลงนอนหอบหายใจอยู่ข้างๆ นัทที่นอนนิ่งสะอื้นด้วยความเสียใจ แววตาของกวินค่อยๆ กลับมาแจ่มใสขึ้นชั่วครู่ เขาหันไปมองรอยช้ำและรอยเลือดบนตัวแฟนหนุ่มด้วยความตกใจ
"นัท... ผม... ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ..."
กวินพยายามจะเข้าไปกอด แต่ความทรงจำเกี่ยวกับน้ำลายและรอยเท้าของท่านรัฐก็แล่นกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง ร่างกายของเขากระตุกวูบ ความรู้สึกผิดค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความสุขสมที่บิดเบี้ยว เขารู้แล้วว่าเขาไม่สามารถรักนัทได้เหมือนเดิมอีกต่อไป เพราะตอนนี้... ทั้งร่างกายและวิญญาณของเขาถูกล่ามโซ่ไว้ที่ใต้เท้าของท่านรัฐเพียงคนเดียว หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น นัทไม่ได้นิ่งนอนใจ เขาเก็บความเจ็บปวดไว้ภายใต้ท่าทีที่ปกติที่สุดเพื่อเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของคนรัก จนกระทั่งวันศุกร์เวียนมาถึง กวินแต่งตัวด้วยชุดสูทเนี้ยบกว่าทุกวัน แต่กลับมีท่าทีรนรานและกระวนกระวายเหมือนสัตว์ที่ได้กลิ่นเจ้าของ นัทตัดสินใจขับรถสะกดรอยตามกวินไปอย่างเงียบเชียบ จนกระทั่งมาถึงโกดังร้างริมน้ำที่บรรยากาศรอบๆ ดูมืดมนและวังเวงผิดปกติ เขาเห็นกวินเดินหายเข้าไปในตึกนั้นโดยไม่ได้ล็อคประตู นัทจึงค่อยๆ ย่องตามเข้าไปในความมืดที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกำยานฉุนกึกจนแทบสำลัก เมื่อนัทแอบมองผ่านรอยแตกของกำแพงไม้ สิ่งที่เห็นตรงหน้าแทบทำให้เขาหยุดหายใจ กลางโถงกว้างที่สว่างด้วยแสงเทียนสีเลือด กวิน แฟนหนุ่มของเขาที่เคยสง่างามและมีเกียรติ ตอนนี้กำลังอยู่ในสภาพที่นัทไม่เคยจินตนาการถึง กวินไม่ได้สวมเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว บนคอมีปลอกคอหนังสีดำหนาเตอะที่เชื่อมต่อกับโซ่เหล็กยาว ร่างกายของเขาสั่นระริกขณะที่กำลังหมอบคลานสี่ขาอยู่แทบเท้าของ ท่านรัฐ
"มาช้าไปสองนาทีนะ กวิน... รู้ใช่ไหมว่าหมาที่ทำผิดกฎต้องโดนอะไร"
ท่านรัฐเอ่ยเสียงเย็นพลางจิบไวน์ในมือ
"อึก... ขะ... ผมขอประทานโทษครับนายท่าน... ลงโทษผมเถอะ... โปรดประทานบทลงโทษให้สุนัขตัวนี้ด้วย"
นัทแทบจะปล่อยโฮออกมาเมื่อเห็นกวินส่งเสียงครางแหลมเล็กและส่ายก้นไปมาอย่างออดอ้อนเหมือนสุนัขจริงๆ ท่านรัฐวางแก้วไวน์ลงแล้วใช้เท้าที่สวมรองเท้าหนังเหยียบลงบนใบหน้าของกวิน บดคลึงจนแก้มของนักข่าวหนุ่มแนบไปกับพื้นปูนที่สกปรก กวินไม่ได้ขัดขืน แต่กลับหลับตาพริ้มและพยายามใช้ลิ้นเลียขอบรองเท้าของท่านรัฐอย่างหิวกระหาย
"ดี... คืนนี้ฉันมีของเล่นใหม่มาให้แกลอง"
ท่านรัฐหยิบ 'ตะกร้อครอบปากหนัง' ที่มีหนามแหลมด้านในขึ้นมา กวินเบิกตากว้างด้วยความเสียวซ่าน ร่างกายกระตุกเกร็งจนน้ำลายไหลยืดออกมาเป็นสาย
"อ้าปากสิ"
คำสั่งสั้นๆ นั้นทำให้นักข่าวหนุ่มอ้าปากกว้างรอรับเครื่องพันธนาการอย่างว่าง่าย นัทที่แอบดูอยู่ทนต่อไปไม่ไหว เขาเผลอก้าวถอยหลังจนเท้าไปโดนถังเหล็กจนเกิดเสียงดังโครม!
"ใครน่ะ!"
ท่านรัฐตวาดลั่นพร้อมกับปรายตามองไปทางต้นเสียง กวินที่ถูกสวมตะกร้อครอบปากไปครึ่งหนึ่งหันขวับมามอง แววตาที่เคยหลงรักนัท ตอนนี้กลายเป็นดวงตาที่ว่างเปล่าและเต็มไปด้วยสัญชาตญาณสัตว์ร้ายที่พร้อมจะปกป้องเจ้าของ
"หึ... แขกที่ไม่ได้รับเชิญงั้นเหรอ?"
ท่านรัฐยกยิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม เขากระชากโซ่ที่คอของกวินจนร่างของนักข่าวหนุ่มถลามาข้างหน้า
"กวิน... ดูซิว่าใครมา? ไปจัดการลากตัวมันมาคุกเข่าข้างๆ แกสิ เผื่อว่าบ้านใหม่ของเราจะได้มีหมาเพิ่มอีกตัว"
กวินคำรามต่ำในลำคอที่ถูกพันธนาการ เขาพุ่งตัวออกไปทางนัทด้วยท่าทางหมอบคลานที่รวดเร็วผิดมนุษย์ นัทก้าวขาไม่ออกด้วยความช็อกที่เห็นคนรักกลายเป็น "สัตว์เลี้ยง" ของจอมขมังเวทย์ไปต่อหน้าต่อตา
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์