|
ภายในห้องสภานักเรียนที่ปิดม่านทึบ แสงไฟสลัวจับไปที่ร่างของวินที่กำลังหมอบคลานอยู่แทบเท้าก้อง เสียงลมหายใจของวินดัง "ฟืดฟาด" อย่างหนักหน่วงเพราะหน้ากากอนามัยที่ยัดถุงเท้าเน่าเอาไว้จนเต็มมันทำให้ออกซิเจนเหลือน้อย แต่กลิ่นอับชื้นนั้นกลับกระตุ้นให้เขายิ่ง "เงี่ยน" จนหน้ามืดตาลาย
"วิน..."
ก้องเอ่ยเสียงทุ้มพลางใช้เท้าเขี่ยคางวินให้เงยหน้าขึ้นมา
"มึงดูเป้ามึงสิ เปียกจนจะหยดลงพื้นอยู่แล้วนะ ร่านขนาดนี้เลยเหรอ?"
วินเงยหน้าที่แดงก่ำ แววตาเยิ้มหยาดจนดูเหมือนคนเมาค้าง เขาพยายามพึมพำผ่านแมสที่ชุ่มน้ำลาย
"อึก... นายท่าน... ก็ถุงเท้าคู่เดิมของนายท่านมัน... มันหอมจนผมคุมตัวเองไม่ได้... ผมอยากให้คนเห็น... อยากให้ทุกคนรู้ว่าผมเป็นอีตัวของนาย..."
ก้องแสยะยิ้มอย่างพอใจ
"ถ้ามึงอยากโชว์นัก... กูก็มีงานให้ทำ ไปลากตัว 'ไอ้ผา' มาให้กู มึงเป็นเพื่อนรักมันนี่นา มันคงไม่สงสัยหรอกว่าประธานนักเรียนที่มันเคารพ... ตอนนี้ข้างในมันเน่าเฟะขนาดไหน"
วินนิ่งไปครู่หนึ่ง จิตใต้สำนึกที่บิดเบี้ยวสั่งให้เขาเลียริมฝีปากอย่างกระหาย
"ได้ครับนายท่าน... ผมจะพามันมาให้ท่านสวมปลอกคออีกคน... ผมอยากเห็นไอ้กัปตันบาสหุ่นล่ำๆ นั่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นตอนโดนล้างสมองเหมือนที่ผมโดน..."
ณ สนามบาสเกตบอลกลางแจ้ง ผากำลังพักเหนื่อยจากการซ้อม เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบพื้นปูนดังขึ้นช้าๆ เขาหันไปเห็นวินเดินเข้ามาหา ท่าทางของวินดูแปลกไปมาก วินเดินขาถ่างเล็กน้อย มือข้างหนึ่งกุมเป้ากางเกงที่เปียกชุ่มเป็นวงกว้างสีเข้มโชว์หรา
"เฮ้ย! วิน! มึงเป็นอะไรวะนั่น?"
ผาอุทานอย่างตกใจพลางวิ่งเข้าไปพยุง
"กางเกงมึงเปียกอะไรขนาดนั้นวะ? แล้วทำไมต้องใส่แมสตลอดเวลา กลิ่นตัวมึงก็... แปลกๆ ว่ะ เหมือนกลิ่นส้วมผสมกลิ่นเหงื่อเลย"
วินแสร้งทำเป็นตัวสั่น แกล้งบีบน้ำตาให้คลอเบ้าที่เยิ้มร่าน
"ผา... ฮึก... ช่วยกูด้วย ไอ้ก้องมันข่มขู่กู มันมีคลิปตอนกูเข้าห้องน้ำ... มันบังคับให้กูใส่แมสประหลาดนี่ แล้วมันก็นัดกูไปที่ห้องน้ำหลังโรงเรียนเพื่อเอาหลักฐานมาคืน..."
ผาได้ยินชื่อก้องก็เลือดขึ้นหน้าทันที
"ไอ้อ้วนหน้าโง่นั่นน่ะนะ! มันกล้าลองดีกับมึงเหรอวิน? ไม่ต้องกลัว มึงพากูไปเลย เดี๋ยวกูจัดการต่อยหน้ามันให้เอง!"
วินก้มหน้าลง แสยะยิ้มกว้างภายใต้หน้ากากถุงเท้าเน่า น้ำเงี่ยนในเป้ากางเกงหลั่งออกมาอีกระลอกจนเขารู้สึกอุ่นวาบไปถึงโคนขา
(มาสิผา... มาเป็นเพื่อนร่วมปลอกคอกับกู... มาดมกลิ่นสวรรค์ของนายท่านด้วยกัน...)
"ขอบใจนะผา... มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกูจริงๆ..." วินกระซิบเสียงสั่นพลางเดินนำทางเพื่อนรักไปสู่กับดักที่ไม่มีวันกลับออกมาได้อีกตลอดกาล วินล่อผามาถึงหน้าห้องน้ำแล้วครับ ก้องยืนรออยู่พร้อม "ศิลาสีนิล" ในมือ บรรยากาศในห้องน้ำหลังโรงเรียนนั้นเงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจอย่างบ้าคลั่งของ วิน ที่ดังลอดผ่านหน้ากากอนามัยออกมา วินจ้องมองแผ่นหลังของ ผา ที่เดินนำเข้าไปด้วยความมั่นใจ จิตใต้สำนึกที่บิดเบี้ยวของวินในตอนนี้ไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว แต่มันกลับเต็มไปด้วยความ "หวังดี" ที่แสนวิปริต
(ผา... มึงต้องขอบใจกูนะ... ที่กูพามึงมาพบสวรรค์แบบนี้)
วินคิดในใจพลางลอบมองเป้ากางเกงที่เปียกโชกของตัวเอง เขาบดเบียดขาเข้าหากันจนคราบน้ำเงี่ยนเสียดสีกับผิวหนัง ความเสียวซ่านนั้นทำให้เขาแทบจะคลั่ง
"ไหนล่ะวิน? ไอ้ก้องอยู่ไหน!"
ผาตะโกนถามพลางหันกลับมามองเพื่อนรัก วินไม่ตอบ แต่เขากลับแสยะยิ้มภายใต้แมสที่อัดถุงเท้าเน่าไว้จนตุ่ย แววตาของเขาหยาดเยิ้มแดงก่ำขณะจ้องมองกล้ามเนื้อแขนของผา
(มึงมันแข็งแรงเกินไปผา... มึงแบกศักดิ์ศรีของกัปตันบาสไว้จนหนักเหนื่อยมานานแล้ว... มึงควรจะได้ลองวางมันลง แล้วก้มกราบแทบเท้าเจ้าชีวิตแบบกูดูบ้าง... แล้วมึงจะรู้ว่าการเป็น 'หมา' มันมีความสุขแค่ไหน)
ก้องก้าวออกมาจากมุมมืดพร้อม ศิลาสีนิล ที่เปล่งแสงข่มขวัญ ผาชะงักกึก ร่างกายกำยำเริ่มสั่นเทาเมื่อพลังของหินพุ่งเข้าจู่โจมสมอง
"วิน... มึงบอกเพื่อนมึงสิ ว่ารสชาติของ 'อิสระ' ที่กูมอบให้มันเป็นยังไง"
ก้องสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา วินเดินเข้าไปใกล้ผาที่เริ่มทรุดลงกุมขมับ วินโน้มตัวลงกระซิบข้างหูเพื่อนรักด้วยเสียงที่สั่นพร่า
"ผา... มึงไม่ต้องฝืนหรอก... กลิ่นเท้าของนายท่านมันหอมใช่ไหมล่ะ? ความรู้สึกที่อยากจะร่านแต่ทำไม่ได้มันทรมานมากใช่ไหม... เดี๋ยวพอกูใส่กรงเหล็กให้มึง... มึงจะได้รู้ว่าความเสียวที่ไม่มีวันจบสิ้นมันสุดยอดแค่ไหน... มึงจะได้เป็นเพื่อนเล่นกับกูในคอกไงผา..."
วินใช้มือลูบไล้ไปที่ต้นขาของผาอย่างถือวิสาสะ จิตใจของเขาตอนนี้กู่ไม่กลับแล้วจริงๆ เขาอยากเห็นเพื่อนรักที่เคยดูสง่างาม ต้องมามีสภาพปลอกคอหนังรัดแน่น มีแมสถุงเท้าเน่าอุดปาก และมีเป้ากางเกงที่เปียกแฉะโชว์เหมือนกับเขา
(มาเป็นหมาด้วยกันนะผา... กูไม่อยากให้มึงพลาดของดีแบบนี้เลยจริงๆ...)
วินเริ่มลงมือปลดเข็มขัดของผาออกด้วยความตื่นเต้น แววตาที่จ้องมองความอัปยศของเพื่อนนั้นเต็มไปด้วยความปิติยินดีอย่างที่สุด
|