|
บรรยากาศภายในห้องสภานักเรียนช่วงหลังเลิกเรียนนั้นเงียบเชียบจนน่าอึดอัด แสงอาทิตย์ยามเย็นสีส้มจัดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาสะท้อนโต๊ะทำงานไม้ขัดมันที่วางของไว้อย่างเป็นระเบียบกริบ วิน ในชุดนักเรียนที่ไม่มีรอยยับแม้แต่นิดเดียวกำลังนั่งตรวจเอกสารด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง เขาขยับแว่นสายตาพลางจิบน้ำแร่แบรนด์หรูราวกับเป็นผู้กุมอำนาจสูงสุดในโรงเรียนนี้
วิน
ปัง! เสียงประตูห้องถูกผลักออกอย่างแรง วินขมวดคิ้วฉับด้วยความหงุดหงิด เขากำลังจะอ้าปากด่าคนที่ไม่รู้จักกาลเทศะ แต่แล้วคำพูดก็ติดอยู่ที่ลำคอเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาคือ ก้อง ก้องเดินเข้ามาด้วยท่าทางเฉื่อยชา เสื้อนักเรียนชายขอบหลุดลุ่ยออกมานอกกางเกงสีนํ้าเงินที่ตุงไปด้วยพุงและต้นขาหนา ใบหน้าของเขามีเหงื่อซึมและดูสกปรกตามสไตล์เด็กอ้วนที่มักจะถูกแก๊งของวินบูลลี่เสมอ แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือ "แววตา"ของก้องที่จ้องมองมายังวิน... มันนิ่งสงบและน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
"กูบอกกี่ครั้งแล้วก้อง ว่าถ้ากูไม่เรียก มึงไม่มีสิทธิ์เหยียบเข้ามาในห้องนี้"
วินวางปากกาลงพลางแค่นหัวเราะในลำคอ
"แล้วดูสภาพมึงดิ เหม็นสาบเหงื่อฉุนกึกจนกูจะอ้วก มึงรบกวนสมาธิทำงานของกูว่ะ ไอ้ขยะเอ๊ย"
ก้องไม่สนคำด่า เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของวิน กลิ่นอับชื้นจากร่างกายของก้องพุ่งเข้าปะทะจมูกของประธานนักเรียนผู้รักสะอาดจนวินต้องยกมือขึ้นปัดจมูกด้วยความขยะแขยง
"มึงว่ากลิ่นกูมันรบกวนมึงเหรอวิน?"
ก้องพูดเสียงต่ำ พลางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
"แต่มึงรู้ไหม... อีกแป๊บเดียว มึงนั่นแหละที่จะเป็นคนกราบขอร้องให้กูยัดกลิ่นเหม็นๆ พวกนี้ใส่ปากมึงเอง"
"มึงพูดเพ้อเจ้ออะไรของมึงวะ? ไอ้หมูสกปรก!"
วินลุกขึ้นยืน ตบโต๊ะดังสนั่น
"ออกไปเดี๋ยวนี้! ก่อนที่กูจะเรียกไอ้ผากับไอ้เก่งมาลากคอมึงไปโยนลงถังขยะหลังโรงเรียน!"
ก้องเพียงแค่แสยะยิ้มอำมหิต เขาค่อยๆ แบมือออก เผยให้เห็น "ศิลาสีนิล" ก้อนสีดำสนิทที่เริ่มแผ่ไอสีม่วงจางๆ ออกมาปกคลุมไปทั่วง่ามนิ้วของเขา
"ไอ้ผากับไอ้เก่งเหรอ? เดี๋ยวพวกมันก็ต้องมาคุกเข่าต่อคิวมึงนั่นแหละวิน..."
ก้องชูหินขึ้นระดับสายตาของวินพอดี
"แต่ตอนนี้... มึงช่วยตั้งใจดู 'ของดี' ในมือกูหน่อยสิ ว่ามันสวยพอที่ประธานนักเรียนอย่างมึงจะยอมสยบให้หรือเปล่า?"
วินชะงักไปครู่หนึ่ง แววตาของเขาถูกดึงดูดด้วยแสงสีม่วงที่หมุนวนอยู่ในหินก้อนนั้นราวกับมีมนต์ขลัง
(แสงอะไรวะ... ทำไมกูมองแล้วรู้สึกหัวใจเต้นแรงแบบนี้...)
วินคิดในใจด้วยความสับสน ท่าทางหยิ่งผยองเริ่มสั่นคลอน เมื่อพลังเร้นลับจากหินเริ่มแทรกซึมเข้าสู่ประสาทสัมผัสของเขาอย่างช้าๆ
"เอาล่ะวิน... บทเรียนแรกของมึงกำลังจะเริ่มแล้ว"
ก้องพูดด้วยน้ำเสียงป้อนคำสั่งที่ทำให้คนฟังรู้สึกเสียววาบไปถึงสันหลังแสงสีม่วงจากศิลาในมือก้องสว่างวาบจิกเข้าไปในดวงตาของวินจนเขายืนนิ่งราวกับถูกสาป ก้องยิ้มกริ่มก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องน้ำส่วนตัวหลังห้องสภาฯ โดยมีวินเดินตามเข้าไปอย่างเหม่อลอยเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้
"นั่งลงบนพื้นซะ วิน"
ก้องสั่งเสียงเรียบ วินทรุดตัวลงคุกเข่าบนพื้นกระเบื้องเย็นเชียบทันที ก้องหยิบเก้าอี้พลาสติกมานั่งตรงหน้า พลางถอดรองเท้าผ้าใบที่ชุ่มเหงื่อออก กลิ่นอับชื้นที่สะสมมาทั้งวันพุ่งกระจายเต็มห้องน้ำแคบๆ
"ดมมันซะ... สูดเอากลิ่นที่มึงด่าว่าสกปรกเข้าไปให้ลึกที่สุด"
ก้องยื่นเท้าที่สวมถุงเท้าขาวจนกลายเป็นสีดำเทาแนบชิดกับจมูกของวิน วินสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ พลังของหินบิดประสาทสัมผัสเขาจนร่างกายสั่นเทิ้ม ลิ้นของเขาเริ่มตวัดเลียไปตามซอกนิ้วเท้าผ่านเนื้อผ้าที่เปียกชื้น แย่งชิงรสชาติเค็มปร่าและกลิ่นอับอย่างคลั่งไคล้ กึก! จู่ๆ สติของวินก็กระชากกลับมาเหมือนสายไฟขาด แสงสีม่วงในตาจางลงชั่วขณะเมื่อความขยะแขยงในกมลสันดานพุ่งขึ้นมาปะทะ
(เฮ้ย! นี่กูทำอะไรอยู่!? กูเลียตีนไอ้อ้วนหน้าโง่นี่เหรอ!?)
วินผงะถอยหลัง หน้าซีดเผือด เขาพยายามจะลุกขึ้นหนี
"ไม่... ก้อง... มึงทำอะไรกู! กลิ่นนี่มันน่าอ้วกชะมัด! กูจะฆ่ามึง!"
ก้องไม่ได้ตกใจ เขาแสยะยิ้มอำมหิตพลางปลดเข็มขัดกางเกงนํ้าเงินอย่างช้าๆ เผยให้เห็นกางเกงในสีกระดำกระด่างที่เปียกชื้นไปด้วยคราบเหงื่อและรอยเหลืองจางๆ ของคราบฉี่ กลิ่นที่รุนแรงกว่าเดิมสิบเท่าพุ่งเข้าปะทะหน้าวินจนเขาแทบสำลัก
"มึงจะหนีไปไหนล่ะประธานนักเรียนคนเก่ง?"
ก้องพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แหบพร่า และสั่นประสาท
"มึงดูนี่สิ... ขี้เปียก ที่ควยกู มันรอให้ลิ้นอุ่นๆ ของมึงมาชิมอยู่นะ... มึงไม่ได้เกลียดมันหรอกวิน มึงแค่อายที่มึงอยากจะกินมันจนตัวสั่นต่างหาก"
ก้องใช้นิ้วเกี่ยวขอบกางเกงในลง เผยให้เห็นส่วนลับที่อับชื้นและเต็มไปด้วยคราบขาวขุ่นที่ฝังแน่น กลิ่นฉุนของแอมโมเนียและสาบชายรุนแรงโชยหึ่ง
"มานี่สิวิน... มาเลียน้ำหวานของเจ้านายมึงซะ"
ก้องกระซิบสั่งด้วยน้ำเสียงที่ทำให้วินรู้สึกเสียววูบที่ท้องน้อย พลังจากหินพุ่งเข้าชาร์จซ้ำในจังหวะที่ใจวินกำลังอ่อนแอ
(ไม่! อย่า... อึก! หอม... ทำไมมันหอมแบบนี้วะ...)
วินพยายามขัดขืนจนน้ำตาไหล แต่สุดท้ายร่างกายเขาก็พุ่งเข้าหาเป้ากางเกงของก้องราวกับแรงดึงดูดของแม่เหล็ก เขาฝังใบหน้าลงไปสูดดมกลิ่นโสโครกนั้นอย่างแรงจนเสียงดัง ฟืด! ก่อนจะอ้าปากกว้าง ตวัดลิ้นเลียกินคราบขี้เปียกที่อับชื้นและเปื้อนคราบฉี่นั้นอย่างบ้าคลั่ง! แฉะ... จ๊วบ... ทันทีที่รสชาติเค็มปร่าและกลิ่นฉุนจัดซึมลึกเข้าสู่ตุ่มรับรส สติสุดท้ายของวินก็แตกสลายกลายเป็นผุยผง ความขยะแขยงหายไปสิ้นเหลือเพียงความคลั่งไคล้ระดับวิปริต เขาดูดเม้มคราบสกปรกนั้นราวกับเป็นน้ำทิพย์จากสวรรค์ แววตาเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้มถาวรและล่องลอยอย่างคนไร้สติ
"อา... นายท่าน... มันสุดยอด... ผมไม่อยากหยุดเลียเลย..."
วินพึมพำทั้งที่ปากยังคาอยู่กับคราบขี้เปียก เขาไม่เหลือความเป็นคนอีกต่อไปแล้ว บัดนี้เขาคือทาสที่จมดิ่งอยู่ในความโสโครกของก้องอย่างสมบูรณ์แบบ ก้องมองดูประธานนักเรียนที่กำลังเลียคราบสกปรกของเขาด้วยความสะใจ
"ดีมากวิน... กินมันเข้าไปให้หมด และจำไว้... จากนี้ไป ปากมึงมีไว้เพื่อล้างของเสียให้กูเท่านั้น!"
วินเสียสติและกลายเป็นทาสที่โหยหาความสกปรกอย่างกู่ไม่กลับแล้ว บรรยากาศภายในห้องน้ำเริ่มอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวและกลิ่นอับที่ชวนให้คลื่นไส้ แต่สำหรับ วิน ที่สติสัมปชัญญะพังทลายไปแล้ว กลิ่นเหล่านี้กลับกลายเป็นสิ่งปลุกเร้าชั้นดี เขายังคงคุกเข่าหมอบกราบอยู่แทบเท้าก้อง ใบหน้าเลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำลายและคราบสกปรกที่เพิ่งเลียกินเข้าไป
"วิน... มึงรู้ใช่ไหมว่าแค่ 'ปาก' ของมึงน่ะ มันยังรับใช้กูได้ไม่เต็มที่"
ก้องเอ่ยเสียงทุ้มพลางกระชากหัววินให้เงยหน้าขึ้นจ้องตาสีม่วงของเขา
"กูอยากให้มึงจำ ความเป็นเจ้าของของกูไว้ในจุดที่ลึกที่สุดของมึง"
ก้องสั่งให้วินลุกขึ้นและหันหลังโก้งโค้งเกาะกับขอบอ่างล้างหน้า วินทำตามอย่างเชื่องเชื่อเหมือนหุ่นยนต์ ร่างกายของเขาสั่นระริกด้วยความกลัวที่ปนเปไปกับความหิวกระหายอย่างวิปริต ก้องจัดการถอดกางเกงนักเรียนสีนํ้าเงินของวินลง เผยให้เห็นผิวพรรณที่ขาวสะอาดซึ่งดูย้อนแย้งกับสภาพจิตใจที่เน่าเฟะในตอนนี้
"กูรู้ว่ามึงยังซิง... และกูก็จะใช้ 'ความสด' ของมึงนี่แหละ เป็นที่รองรับอารมณ์ของกู"
ก้องไม่ได้ใช้สารหล่อลื่นใดๆ เขาถ่มนํ้าลายลงบนรูก่อจะใช้ควยของตัวเองจ่อเข้าที่ช่องทางด้านหลังที่ยังไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน วินสะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงความแข็งกระด้างที่บดเบียดเข้ามา
(เจ็บ... มันเจ็บเหมือนร่างกายจะฉีกขาด!)
วินกรีดร้องในใจ สติที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดพยายามจะดิ้นรน
(กูเป็นผู้ชายนะเว้ย! กองเป็นประธานนักเรียน! กูจะมาโดนไอ้อ้วนพุงพลุ้ยนี่ทำแบบนี้ไม่ได้!)
"ขยับหนีทำไมวะวิน? มึงน่ะมันร่านอยากเป็นเมียกูจนตัวสั่นแล้วไม่ใช่เหรอ?"
ก้องกระซิบประโยคที่เต็มไปด้วยคำสั่งสะกดจิต พลางกระแทกแทรกตัวเข้าไปในรูก้นซิงๆ ของวินอย่างรุนแรงและรวดเร็ว!
"อ๊ากกกกกก!"
วินแหกปากร้องลั่นห้องน้ำ ความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นมาถึงสมอง แต่น่าแปลกที่พลังจากศิลาสีนิลกลับบิดเบือนความเจ็บปวดนั้นให้กลายเป็นความเสียวซ่านที่รุนแรงจนวินตาเหลือก ลมหายใจของเขาเริ่มขาดช่วง ร่างกายพยายามจะขัดขืนแต่กลับแอ่นสะโพกรับการรุกรานนั้นอย่างลืมตัว
"เป็นไง... รสชาติของการเป็นอีตัวของกู? เจ็บดีใช่ไหม?"
ก้องครางกระหึ่มพลางกระแทกกระทั้นอย่างดิบเถื่อน ไม่มีการถนอมใดๆ ทั้งสิ้น เขาสั่งให้วินครางชื่อของเขาออกมาดังๆ
"อึก... นายท่าน... ผมเจ็บ... แต่ผม... อ่า... ผมชอบ... ใส่เข้ามาอีก... ทำลายผมให้ยับเยินเลยครับนายท่าน!"
วินครางกระเสือกกระสน ความภูมิใจสุดท้ายในฐานะลูกผู้ชายและประธานนักเรียนล่มสลายลงพร้อมกับช่องทางที่ถูกฉีกกระชาก ก้องกระแทกเน้นๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปลดปล่อยความใคร่เข้าสู่ร่างกายของวินจนเต็มล้น วินทรุดลงไปนอนกองกับพื้นห้องน้ำที่เปียกชื้น หอบหายใจรวยริน แววตาที่เคยฉลาดเฉลียวตอนนี้เหลือเพียงความร่านและล่องลอย
"จำรสชาตินี้ไว้ให้แม่น... เพราะนับจากนี้ รูของมึงคือที่ระบายของกูแต่เพียงผู้เดียว"
ก้องหยิบ Butt Plug มาอุดช่องทางนั้นไว้ทันทีเพื่อไม่ให้สิ่งที่เขาปล่อยไว้หลุดออกมา
"และมึงห้ามเอาปลั๊กนี่ออก จนกว่ากูจะสั่งให้มึงมาเลียทำความสะอาดมันด้วยตัวเอง!"
วินนอนมองเพดานห้องน้ำด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
(กู... กูเป็นของนายท่านก้องแล้ว... กูเป็นแค่ส้วมเคลื่อนที่ของนายท่าน...) ด้วยสายตายาดเยิ้ม
ก้องจัดการสยบประธานนักเรียนจนอยู่หมัดทั้งร่างกายและจิตใจหลังจากที่ก้องปลดปล่อยความใคร่จนเต็มร่างที่สั่นเทาของวิน เขาก็มองดูผลงานด้วยสายตาเหยียดหยามแต่สะใจ วินนอนพังพาบอยู่บนพื้นห้องน้ำที่เฉอะแฉะ ลมหายใจขาดห้วง ร่างกายที่เคยสูงส่งบัดนี้แปดเปื้อนไปด้วยคราบกามและคราบน้ำลาย ก้องค่อยๆ หยิบกางเกงในสีที่เพิ่งถอดออกมา กางเกงในตัวที่สะสมทั้งกลิ่นเหงื่อ คราบฉี่ และคราบขี้เปียกที่วินเพิ่งเลียกินเข้าไปจนเกลี้ยงเมื่อครู่ เขาโยนมันลงบนใบหน้าของวินที่นอนกองอยู่
"วิน... มึงเห็นนี่ไหม? กางเกงในตัวนี้มันคือศักดิ์ศรีใหม่ของมึง"
ก้องพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำปนสั่ง
"ใส่มันซะ... ใส่แทนกางเกงในราคาแพงของมึง"
วินคว้ากางเกงในที่ยังอุ่นและชื้นแฉะตัวนั้นมาประคองไว้ แววตาของเขาเป็นประกายความหลงใหลอย่างวิปริต
(กลิ่นของนายท่าน... มันยังติดอยู่….)
เขาไม่รอช้า รีบถอดกางเกงในผ้าไหมแบรนด์หรูของตัวเองทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดี แล้วสวมกางเกงในเน่าๆ ของก้องเข้าไปแทนที่ทันที
"อึก... นายท่าน... มันอุ่น... กลิ่นมันแรงมากเลยครับ..."
วินครางออกมาขณะที่เนื้อผ้าสากๆ ที่ชุ่มไปด้วยคราบหมักหมมเสียดสีกับผิวหนังที่เพิ่งผ่านศึกหนักมา กลิ่นฉุนของขี้เปียกและแอมโมเนียจากกางเกงในของก้องห่อหุ้มตัวเขาไว้จนเขารู้สึกเหมือนได้รับรางวัลจนควยของวินตั้งชี้โด่ขึ้น พร้อมคราบนํ็าที่เป็นวง ก้องมองดูด้วยสายตาสะใจที่เห็นวินร่านได้ขนาดนี้
"ดีมากวิน... และจำไว้นะ กูสั่งให้มึงใส่ตัวนี้ตัวเดียว ห้ามถอด ห้ามซัก และห้ามล้างควยมึงเด็ดขาด"
ก้องโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูวินที่กำลังสั่นสู้
"กูอยากให้ขี้เปียกของมึงที่กำลังจะเน่า... มันหมักผสมกับกลิ่นของกูอยู่ในนี้ ให้มันบูดเน่าจนใครที่เดินผ่านมึงต้องรู้ว่ามึงเป็นทาสของกู"
วินสูดดมกลิ่นที่โชยขึ้นมาจากเป้ากางเกงที่เขาสวมอยู่ด้วยท่าทางคลุ้มคลั่ง สติสัมปชัญญะที่เคยขัดขืนถูกแทนที่ด้วยความต้องการปรนนิบัติอย่างสิ้นเชิง
"ครับนายท่าน... ผมจะไม่ล้าง... ผมจะปล่อยให้มันเน่า... ให้กลิ่นของนายท่านสลักลงไปในเนื้อของผม..."
ก้องแสยะยิ้มพลางจัดชุดนักเรียนของวินให้ดูเรียบร้อยจากภายนอก
"เอาล่ะประธานคนเก่ง... กลับบ้านมึงไปได้ละ‘'
วินเดินออกจากห้องน้ำด้วยท่าทางที่พยายามจะนิ่งสงบ แต่ทุกย่างก้าวที่เดิน ความเปียกชื้นและกลิ่นเน่าในกางเกงในกลับตอกย้ำความร่านในใจของเขา
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์