|
ศิลาสั่งจิต
เย็นวันศุกร์ที่ท้องฟ้าเหนือโรงเรียนชายล้วนชื่อดังกลายเป็นสีส้มอมม่วงหม่น... ก้อง ร่างอ้วนหนาในชุดนักเรียนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและคราบฝุ่น พยายามจะคลานไปเก็บกระเป๋าเป้ที่ถูกโยนทิ้งลงในบ่อน้ำพุร้างหลังตึก 4 แต่ก่อนที่มือสั่นๆ จะเอื้อมถึง สายลมหอบหนึ่งก็พัดพากลิ่นน้ำหอมราคาแพงและกลิ่นเหงื่อจากการเล่นกีฬามาปะทะหน้า
"จะรีบไปไหนล่ะ... ไอ้กระสอบทราย"
เสียงทุ้มต่ำของ ผา กัปตันทีมบาสเกตบอลดังขึ้น พร้อมกับเท้าเบอร์ใหญ่ที่เหยียบลงบนแผ่นหลังของก้องอย่างแรงจนหน้าของเขาทิ่มลงกับพื้นทราย ผาหัวเราะในลำคอ กล้ามแขนกำยำภายใต้เสื้อกล้ามบาสสีขาวขยับเขยื้อนขณะที่เขาจงใจถ่ายน้ำหนักตัวลงมาเพื่อให้ก้องรู้สึกถึงความต่างของชนชั้น
"ไอ้ผา อย่าแกล้งแรงดิ เดี๋ยวแม่งตายคามือมึงหรอก เงินที่มันติดกูแม่งยังไม่ได้คืนเลยนะ" เก่ง เด็กหลังห้องที่มีรอยสักโผล่พ้นแขนเสื้อเดินเข้ามาใกล้ เขาก้มลงดึงผมของก้องให้เงยหน้าขึ้น แววตาของเก่งเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
"ว่าไงไอ้อ้วน? วันนี้มีมาให้เท่าไหร่ ถ้าไม่ครบ... รอยช้ำเมื่อวานมันจะเหงาเอานะ"
ก้องพยายามมองหาความช่วยเหลือ เขาเหลือบไปเห็น วิน ประธานนักเรียนที่ยืนอยู่ห่างออกไป วินยังคงอยู่ในชุดนักเรียนที่เรียบกริบ เขากำลังยืนอ่านเอกสารในแฟ้มสีดำด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นเพียงมดกัดกัน
"วิน... ช่วยเราด้วย..."
ก้องครางออกมาเบาๆ วินเพียงแค่ขยับแว่นสายตา มองก้องด้วยสายตาที่เย็นชาและรังเกียจราวกับมองเห็นเศษขยะ
"อย่าเรียกชื่อกูด้วยน้ำเสียงสกปรกแบบนั้นไอ้อ้วน... และผา นายก็จัดการให้มันจบๆ ไปซะ รอยเปื้อนบนพื้นมันดูไม่เจริญหูเจริญตา"
วินพูดจบก็หันหลังกลับอย่างไม่ใยดี ในขณะนั้นเอง ครูเบส ครูพละคนโปรดของเด็กทั้งโรงเรียนเดินผ่านมาพอดี ก้องมีความหวังสุดท้ายว่าครูจะช่วยเขา แต่ครูเบสกลับเพียงแค่เป่านกหวีดเบาๆ แล้วตะโกนออกมาว่า
"เล่นอะไรกันเบาๆ หน่อยนะพวกเธอ อย่าให้มีแผลประจานโรงเรียนล่ะ ก้อง... เธอก็หัดเข้มแข็งบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ทำตัวเป็นภาระเพื่อนแบบนี้"
ครูเบสยิ้มที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ก้องรู้ดีว่ามันคือการอนุญาตให้คนพวกนี้รังแกเขาได้ตามสบาย ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเสียงนกหวีดที่ดังก้องอยู่ในหู
"ได้ยินที่ครูพูดไหม? มึงน่ะมันภาระ!"
ผาตะคอกพร้อมกับง้างหมัดขึ้นต่อยก้องและผลักก่อนจะพากันเดินออกไปจากตรงนั้นโดย ไม่มีใครรู้เลยว่า ในจังหวะที่ก้องถูกผลักจนกลิ้งเข้าไปในพงหญ้ารกชัฏหลังบ่อน้ำพุ มือของเขาได้คว้าเอาวัตถุบางอย่างที่เย็นเยียบและสั่นสะท้านไปถึงดวงวิญญาณ... หินสีดำสนิท ที่รอคอยผู้ที่เต็มไปด้วยความพยาบาทมาแสนนาน ก้องกำหินก้อนนั้นไว้แน่น น้ำตาที่ไหลอาบแก้มเริ่มเหือดแห้งไป แทนที่ด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวเป็นครั้งแรก...
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์