เพื่อนกันมันส์เสียว 1

NOOFONG

ก้อนเมฆบนฟ้าลอยโต้ลมเอื่อยๆ ดูเบาบางแต่กลับชัดเจนกว่าความฝันของผมซะอีก ผมนอนแผ่หรามองท้องฟ้าอยู่กลางทุ่งหญ้าสีเขียว ปล่อยให้เสียงลมพัดยอดหญ้าดังหวีดหวิวกรอกหูไปเรื่อยๆ


จนกระทั่งมีเงาดำๆ ทาบทับลงมาบดบังทัศนียภาพความสุนทรีย์ของผมจนมิด


"จะยืนค้ำหัวหาพระแสงอะไรไม่ทราบ หลบไปดิ๊ คนกำลังซึมซับธรรมชาติ"


ผมกรอกตาใส่เจ้าของเงาที่ยืนทำหน้าสลอนอยู่เหนือหัว ก่อนจะโบกมือไล่เหมือนไล่แมลงวัน แต่ไอ้เสาไฟฟ้าต้นนั้นกลับไม่ขยับ แถมยังแค่นหัวเราะในลำคอเสียงกวนประสาทที่คุ้นหูแปลกๆ


"ปากดีเหมือนเดิมเลยนะมึง ไม่เจอกันกี่ปีสันดานหมาๆ ก็ยังแก้ไม่หายสินะ ไอ้ดินปืน"


ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินชื่อตัวเองหลุดออกมาจากปากมัน สายตาปะทะเข้ากับใบหน้าคมกวนตีนที่ถึงจะดูโตขึ้นเป็นกอง แต่แววตาหาเรื่องแบบนั้น... มีอยู่คนเดียว


"ไอ้ไบซัน?" ผมหลุดปากเรียกชื่อมัน


"เออ กูเอง ทำไม? เห็นหน้าผัวเก่าแล้วตกใจจนพูดไม่ออกเลยรึไง"


"ผัวพ่อง!”


เรื่องมันเริ่มจากความโง่เขลาในวัยเด็ก... ไม่สิ ต้องเรียกว่าความไร้เดียงสามากกว่า


จำได้ว่าตอนนั้นงานแต่งงานของน้าข้างบ้านจัดขึ้นอย่างใหญ่โต ผมกับไอ้ไบซันในวัยเจ็ดขวบนั่งมองบ่าวสาวบนเวทีตาแป๋ว ในหัวเด็กๆ ของเราตอนนั้น ตรรกะมันง่ายนิดเดียว... แต่งงานเท่ากับได้อยู่ด้วยกันตลอดไป


และสำหรับผมกับมันที่ตัวติดกันเป็นตังเม การได้อยู่ด้วยกันตลอดไปคือเรื่องที่โคตรจะเมคเซนส์


"งั้นโตขึ้นเรามาแต่งงานกันมั้ย"


ไอ้ไบซันเป็นคนเริ่มก่อน มันยื่นนิ้วก้อยป้อมๆ มาตรงหน้า


"เอาดิ จะได้เล่นเกมด้วยกันทุกวันเลย"


ผมเกี่ยวข้อนิ้วเล็กๆ นั่นตอบรับทันที สัญญาใจลูกผู้ชายเกิดขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงงานแต่ง โดยที่เราไม่รู้ห่าเหวอะไรเลยว่าคำว่าแต่งงานมันซับซ้อนกว่านั้นเยอะ






...


พอเริ่มโตขึ้น วิชาสุขศึกษาและฮอร์โมนวัยรุ่นก็เริ่มทำงาน ความจริงก็กระแทกหน้าเข้าอย่างจัง


การแต่งงานมันไม่ใช่แค่มานั่งเล่นเกมหรือนอนจับมือกันเฉยๆ แต่มันหมายถึงความรัก... และเรื่องบนเตียง ไอ้ภาพผู้หญิงกับผู้ชายที่ครูสอน หรือในหนังที่เคยดู มันดูลงล็อคไปหมด แต่พอหันมามองหน้าไอ้ไบซัน…


ผู้ชายกับผู้ชาย... มันจะไปทำกันยังไงวะ?


คำถามนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผม (และผมเดาว่ามันก็คงคิดเหมือนกัน) ความขัดเขินเริ่มก่อตัวขึ้นเงียบๆ จากที่เคยวิ่งกอดคอกัน พอแขนชนกันก็เริ่มสะดุ้ง จากที่เคยนอนเบียดกันดูการ์ตูน ก็เริ่มขยับหนี


เราต่างคนต่างรู้ความหมายของคำสัญญานั้นดี แต่ไม่มีใครกล้าพูดถึงมันอีก


ความกระอักกระอ่วนมันค่อยๆ ผลักเราให้ห่างกันออกไปทีละนิด จนในที่สุดจากเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่อง ก็กลายเป็นคนแปลกหน้าที่มีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นอยู่...


และนั่นแหละคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมย้ายหนีไปเรียนที่อื่น... ทิ้งสัญญาบ้าบอนั่นไว้


ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผ่านมาตั้งหลายปีขนาดนี้ ทำไมมันถึงยังวนเวียนอยู่กับเรื่องเดิมๆ ทั้งที่ดูจากพฤติกรรมช่วงหลังๆ มันเองก็ไม่ได้ดูจะเห็นค่าคำสัญญานั้นสักเท่าไหร่... ก็ในเมื่อเราต่างคนต่างถอยกันออกมาคนละก้าวแล้วไม่ใช่เหรอวะ


ระหว่างที่ผมกำลังนอนคิดไม่ตก ไบซันก็ทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิลงข้างๆ ผมที่ยังนอนแผ่หราอยู่บนพื้นหญ้า


จู่ๆ เงาร่มๆ ก็ทาบทับลงมาที่ใบหน้า... มือหนาของมันยื่นมาบดบังแสงแดดยามบ่ายที่กำลังแยงตาผมพอดี ความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ที่คาดไม่ถึงทำเอาผมชะงัก


"มองกูไม่ได้เหรอวะ"


ประโยคนั้นไม่ได้ฟังดูกวนตีนเหมือนเมื่อกี้ แต่กลับทุ้มต่ำลงจนน่าใจหาย วินาทีต่อมา มือที่บังแดดอยู่นั้นก็ค่อยๆ ลดลง แทนที่ด้วยใบหน้าคมคายของมันที่โน้มลงมาบดบังดวงอาทิตย์แทน กลายเป็นว่าตอนนี้โลกทั้งใบของผมมีแต่หน้ามันลอยเด่นอยู่เต็มตา


แววตาของมันดูจริงจังจนผมทำตัวไม่ถูก


ผมรีบเบนสายตาหลบวูบ พลิกหน้าตะแคงหนีไปทางอื่นเพื่อซ่อนอาการประหม่า แต่ปากเจ้ากรรมก็ยังไวเหมือนเดิม


"หน้ามึงมีอะไรให้มองไม่ทราบ"


"ก็หน้าของคนที่มันรักมึงไง..."


ไบซันไม่พูดเปล่า แต่มันค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาต่ำกว่าเดิม... ต่ำจนระยะห่างระหว่างเราแทบจะเป็นศูนย์ ปลายจมูกคมสันนั่นเฉียดผิวแก้มผมไปนิดเดียว ใกล้จนผมได้ยินเสียงลมหายใจอุ่นๆ ของมันชัดเจนแข่งกับเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นโครมคราม


"ปืน... คำสัญญานั้นกูขอทวงจากมึงได้มั้ย"


น้ำเสียงทุ้มพร่าที่กระซิบอยู่ตรงหน้าทำเอาสมองผมรวนไปหมด ความร้อนพุ่งขึ้นหน้าจนแทบไหม้ ผมพยายามจะขยับหนีแต่อีกฝ่ายกลับตรึงสายตาไว้แน่น


"ส...สัญญาอะไร กูไม่เห็นจำได้"


ผมตอบตะกุกตะกักลิ้นพันกันไปหมด ทั้งที่ในใจรู้อยู่เต็มอกว่ามันหมายถึงเรื่องไหน แต่เรื่องอะไรจะยอมรับง่ายๆ วะ เสียฟอร์มตายห่า


ไบซันกระตุกยิ้มมุมปาก แววตาที่มองมาดูเจ้าเล่ห์ร้ายกาจสุดๆ


"ก็ที่บอกว่า... มึงจะเป็นเจ้าสาวให้กูไง"


คำว่า 'เจ้าสาว' เหมือนระเบิดลูกใหญ่ที่ปาแสกหน้า ผมเบิกตากว้าง หันขวับกลับไปจ้องหน้ามันเขม็ง ความเขินเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นความลนลานผสมความปรี๊ดแตกทันที


"กูไปพูดตอนไหนว่าจะเป็นเจ้าสาวมึง!


ผมผลักอกมันเต็มแรงเพื่อเรียกสติ ก่อนจะตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่งประจันหน้า หวังจะข่มรัศมีมันบ้าง


แต่พระเจ้าแม่งลำเอียงชิบหาย... พอมานั่งระดับเดียวกันถึงได้รู้ว่าไอ้ไบซันตัวใหญ่กว่าผมไปไกลโข ไหล่กว้างๆ กับแผงอกที่ดันเสื้อยืดจนตึงเปรี๊ยะนั่นมันกระแทกตาเต็มๆ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าเนื้อบางทำเอาผมเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่


รู้ตัวอีกที สายตาไม่รักดีของผมก็จ้องหน้าท้องมันตาเป็นมันซะแล้ว


"อยากจับเหรอครับ?"


เสียงทุ้มถามกลั้วหัวเราะ ไวเท่าความคิด มือหนาของมันก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือผม แล้วดึงไปทาบลงบนหน้าท้องแข็งๆ ของตัวเองทันที สัมผัสอุ่นร้อนและลอนกล้ามเนื้อแน่นปึกใต้ฝ่ามือทำเอาผมสติแตก


"เห้ย!"


ผมรีบชักมือกลับราวกับโดนของร้อน ใบหน้าเห่อร้อนจนแทบระเบิด ...เผลอตัวอีกแล้วมั้ยล่ะกู ไอ้ดินปืนไอ้ใจง่าย!


"มึงเป็นบ้าอะไรของมึงเนี่ย!" ผมโวยวายกลบเกลื่อนความเขิน พยายามปรับน้ำเสียงให้ดูโมโหที่สุด ทั้งที่ในใจสั่นไหวไปหมด


"จู่ๆ ก็โผล่หัวกลับมา แล้วก็มาพ่นคำว่ารักใส่กูหน้าตาเฉย... กูสับสนไปหมดแล้วนะเว้ย!"


"มึงรังเกียจกูเหรอวะ..."


จากที่รุกหนักเมื่อกี้ จู่ๆ มันก็ปล่อยมือผม แล้วตีหน้าเศร้าคอตกเหมือนหมาหงอย แววตาวูบไหวจนผมใจหายวาบ... คือมันแสดงเก่งหรือมันเสียใจจริงวะเนี่ย แต่พอเห็นมันทำหน้าหงอยแบบนั้น ความปากดีของผมก็ลดฮวบลงทันที


"เปล่า... กูไม่ได้รังเกียจ" ผมรีบปฏิเสธเสียงอ่อย "กูแค่ไม่เข้าใจ เราห่างกันมาตั้งนาน... อีกอย่าง ช่วงเวลาที่ผ่านมา ต่างคนก็ต่างมีแฟน มีชีวิตของตัวเองกันหมดแล้ว"


ไบซันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมทันที แววตาเศร้าสร้อยเมื่อกี้หายวับไปราวกับสั่งได้ เหลือแต่แววตาอยากรู้อยากเห็น


"แล้วตอนนี้... มึงคบกับใครอยู่หรือเปล่า"


ผมชะงักไปนิดนึง ก่อนจะตอบความจริงออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้


"ก็เปล่า..." ผมหลบตามันมองยอดหญ้า "กูเพิ่งเลิกกับแฟน"


"อืม..." รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ค่อยๆ ผุดขึ้นที่มุมปากมันอีกครั้ง เหมือนหมาป่าที่เห็นเหยื่อหลงเข้ามาในกับดัก "งั้นก็แปลว่าตอนนี้... กูจีบมึงได้"


"ได้กับผีน่ะสิ!"


ผมแว้ดใส่ทันควัน ผลักหน้าอกมันให้ถอยห่างด้วยความหมั่นไส้


"ฟังปากกูชัดๆ นะไบซัน... กู-ชอบ-ผู้-หญิง! สเปคกูต้องตัวเล็กๆ น่ารักๆ นุ่มนิ่มน่าทะนุถนอม ไม่ใช่ล่ำบึ้กตัวเท่าควายธนูแบบมึง!"


ไบซันเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง แววตาพราวระยับเหมือนคนกำลังต่อรองธุรกิจพันล้าน ก่อนจะยื่นข้อเสนอที่ทำเอาผมแทบสำลักน้ำลาย


"งั้นเอางี้... ถ้ากูยอมเป็นเจ้าสาวให้มึงล่ะปืน มึงจะตกลงมั้ย" มันขยับหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงพร่าอย่างท้าทาย "กูยอมให้มึงเป็นรุกเลยเอ้า ป๋าป่ะล่ะ?"


ผมอ้าปากค้าง กวาดตามองร่างยักษ์ของมันตั้งแต่หัวจรดเท้า จินตนาการภาพตัวเองต้องไปคร่อมทับไอ้ก้อนกล้ามเนื้อบึกบึนพวกนั้น... ขนแขนผมลุกเกรียวด้วยความสยองพิลึก


"ไม่เอาโว้ย!" ผมปฏิเสธเสียงหลง "ถึงกูจะเป็นคนกระแทกมึง แต่สภาพอย่างมึง... กูเอามึงไม่ลงหรอกครับเพื่อน เห็นกล้ามมึงกูก็หมดอารมณ์ตายห่าแล้ว มึงไปหาแฟนใหม่เถอะไป!"


"โห่ ไรวะ..."


ไบซันโอดครวญ ตีหน้าเศร้าเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์ มือหนาคว้าหมับเข้าที่ไหล่ผมแล้วเขย่าเบาๆ เชิงตัดพ้อ


"แต่เราสัญญากันแล้วนะเว้ยว่าจะแต่งงานกัน มึงจะใจร้ายทิ้งกูให้เป็นหม้ายขันหมากรอเก้อจริงๆ เหรอวะปืน! นี่กูอุตส่าห์รักษาพรหมจรรย์รอมึงมาตั้งหลายปีนะเว้ย!"


"ตอแหล! หน้าอย่างมึงเนี่ยนะพรหมจรรย์ หมาแถวบ้านกูยังไม่เชื่อเลย!"


ผมตอกกลับไปแบบนั้น กะว่ามันต้องสวนกลับมาด้วยมุกกวนประสาทอะไรสักอย่างเหมือนทุกที


แต่คราวนี้... ผมคิดผิด


รอยยิ้มขี้เล่นบนใบหน้าของไบซันค่อยๆ จางหายไป เหลือเพียงความนิ่งสงบที่ผมไม่คุ้นเคย มันปล่อยมือจากไหล่ผม แล้วเปลี่ยนมาวางทาบลงบนหัวผมเบาๆ แทน สายตาที่เคยแพรวพราววูบไหว ตอนนี้กลับนิ่งสนิทและจ้องลึกเข้ามาในตาผม จนผมไม่กล้าหลบสายตา


"กูอาจจะดูเป็นคนเล่นๆ ในสายตามึงนะปืน..."


เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเรียบๆ ไม่มีการตะคอก ไม่มีการประชดประชัน มีแต่ความหนักแน่นในน้ำเสียงที่ทำให้ก้อนเนื้อในอกผมเต้นผิดจังหวะ


"แต่สำหรับเรื่องมึง... กูไม่เคยล้อเล่น"


"..." ผมเหมือนโดนสาปให้เป็นใบ้ คำด่าที่เตรียมไว้จุกอยู่ที่คอ


"ที่กูบอกว่ารอมึง กูพูดจริง" ไบซันขยับนิ้วโป้งเกลี่ยแก้มผมเบาๆ อย่างทะนุถนอม ราวกับกลัวว่าถ้าทำแรงกว่านี้ผมจะหายไปอีก "มึงอาจจะมองว่าสัญญาตอนเด็กมันไร้สาระ เป็นแค่คำพูดพล่อยๆ ของเด็กเจ็ดขวบ... แต่สำหรับกู มันคือเป้าหมายที่ทำให้กูอยากรีบโต อยากรีบเก่ง เพื่อที่จะได้ดูแลมึงได้จริงๆ"


ลมหายใจผมสะดุดกึก ความทรงจำเก่าๆ ไหลย้อนกลับมาทับซ้อนกับภาพตรงหน้า


"กูไม่สนหรอกนะว่าโตมามึงจะเปลี่ยนไปแค่ไหน หรือมึงจะชอบผู้หญิงตัวเล็กสเปคแบบไหน... แต่กูแค่อยากให้มึงรู้ไว้ ว่าที่ตรงนี้ข้างๆ กู... กูเว้นว่างไว้ให้มึงมาตลอด"


บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดยอดหญ้าที่ดูเหมือนจะดังน้อยกว่าเสียงหัวใจของผมในตอนนี้


ผมเม้มปากแน่น พยายามค้นหาแววตาล้อเล่นจากดวงตาคู่นั้น... แต่ก็หาไม่เจอ


คำสารภาพรักที่ฟังดูจริงจังนั่นทำเอาผมไปต่อไม่ถูก ความร้อนวูบวาบแล่นพล่านไปทั่วหน้า แต่พอก้มลงมองหุ่นยักษ์ๆ ของมัน สติผมก็เริ่มกลับมา... คือรักก็ส่วนรัก แต่เรื่องบนเตียงมันคนละเรื่องกันเว้ย!


"ขนลุก... มึงพูดอะไรน่ากลัวแบบนั้นวะ" ผมทำท่าสยองประกอบ "แล้วกูจะรู้ได้ไงว่ากูจะทำใจ 'เอา' มึงลงจริงๆ หุ่นอย่างกับรถถัง แค่คิดภาพกูปีนขึ้นไปขย่มมึง กูก็หมดอารมณ์แล้วมั้ย"


ไบซันยักไหล่ ไม่สะทกสะท้านกับคำด่า แถมยังส่งสายตาท้าทายกลับมา


"ก็ลองดูสิ"


"ลอง... ยังไงวะ" ผมถามกลับอย่างระแวง


มันพยักพเยิดหน้าไปทางถนนใหญ่ "แถวนี้มีโรงแรมม่านรูดอยู่... ใกล้ๆ นี่เอง"


"กูรู้... แล้วจะชวนกูไปทำบ้าอะไรที่โรงแรม"


ไบซันขยับหน้าเข้ามาใกล้ จ้องตาผมนิ่งแล้วพูดชัดถ้อยชัดคำ


"ก็ไปให้มึงลอง 'เอา' กูดูไง"


"ห๊ะ!?" ผมร้องเสียงหลง ตาเบิกโพลงแทบถลน "มึงจะบ้าเหรอ!"


"อ้าว ก็มึงไม่อยากเป็นรับ เดี๋ยวกูเสียสละเป็นเมียให้มึงเองก็ได้"


มันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนชวนไปกินข้าว แต่แววตาเอาจริงเอาจังนั่นบอกให้รู้ว่ามันไม่ได้ล้อเล่น... นี่มันยอมลงทุนเอาตูดตัวเองมาเสี่ยงเพื่อให้ได้คบกับผมเลยเหรอวะเนี่ย!?


ความคิดชั่วร้ายแวบเข้ามาในหัว... นี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวที่ผมจะสลัดมันหลุดก็ได้ ถ้าผมพิสูจน์ให้มันเห็นว่าผมไม่มีอารมณ์กับผู้ชาย (โดยเฉพาะผู้ชายตัวควายๆ แบบมัน) มันจะได้เลิกตื๊อสักที


ผมสูดหายใจลึก รวบรวมความกล้าแล้วชี้หน้ามัน


"เออ! มึงพูดเองนะเว้ย ห้ามคืนคำเด็ดขาด"


ผมยื่นคำขาด เสียงแข็งสู้เสือ


"ถ้าเราไปถึงเตียงแล้วกูทำใจเอามึงไม่ลง หรือกูไม่มีอารมณ์กับมึงเลยแม้แต่นิดเดียว... มึงต้องยอมรับความจริง แล้วเลิกยุ่งกับกู โอเคมั้ย!"


ไบซันกระตุกยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ดูอันตรายพิลึก


"ดีลครับ... แต่ระวังจะติดใจจนเลิกไม่ได้นะคุณว่าที่สามี"

leotero

สนุกสนานแล้วสิ มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
พล้อตเรื่องดีเลย น่าติดตามมาก

G99

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

NOOFONG

leotero ตอบกลับเมื่อ 2025-12-19 12:10
สนุกสนานแล้วสิ มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
พล้อตเรื่องดีเลย น่าติดตามมาก

ขอบคุณค้าบบบ เดี๋ยวมาต่อให้นะ

ore

ชอบ

sunsetblvd

ขอบคุณครับ สนุกมาก

godzilla0743149

ขอบคุณครับ ได้เพิ่มล่ะ 5 zenny

reawreaw

ขอบคุณครับ