|
เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นหินอ่อนดังเป็นจังหวะหนักแน่นและเร่งรีบ บ่งบอกถึงอารมณ์ของผู้สวมใส่ที่ไม่สู้ดีนัก พัช ประธานหนุ่มวัย 27 ปี เจ้าของบริษัทนำเข้าส่งออกยักษ์ใหญ่ ก้าวลงจากรถสปอร์ตคันหรูด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ เขาเสยผมสีเข้มที่ถูกเซ็ตมาอย่างดีขึ้นลวกๆ พลางถอนหายใจยาวเหยียด “ให้ตายสิ วันๆ มีแต่งานล้นมือ ยังต้องมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระที่โรงเรียนอีก” พัชบ่นพึมพำกับตัวเอง ดวงตาเรียวรีภายใต้กรอบแว่นกันแดดราคาแพงกวาดมองอาคารเรียนนานาชาติสุดหรูตรงหน้าด้วยสายตาดูแคลน วันนี้เขาถูกเรียกตัวด่วนจากครูประจำชั้นของ นนท์ หลานชายตัวแสบวัย 17 ปี ลูกชายคนเดียวของพี่ชายที่เสียไป พัชรักและตามใจนนท์มาตั้งแต่เด็ก อยากได้อะไรก็ประเคนให้ จนกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจและชอบใช้เงินแก้ปัญหาเหมือนกับอาของมันไม่มีผิด “เชิญทางนี้ครับคุณพัช” ครูฝ่ายปกครองเดินนำเขาไปยังห้องที่คุ้นเคยห้องที่เขาต้องมานั่งฟังวีรกรรมของหลานชายแทบทุกเดือน และจบลงด้วยการเซ็นเช็คบริจาคให้โรงเรียนเพื่อปิดเรื่อง พัชเดินเข้าไปในห้องพักครูที่เงียบสงบ แอร์เย็นฉ่ำตัดกับอากาศร้อนด้านนอก ภายในห้องนั้นมีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยืนหันหลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ท่าทางสงบนิ่งและเยือกเย็นจนน่าหมั่นไส้ “มาแล้วสินะครับ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของร่างนั้นจะหันกลับมา ครูพีร์ ครูประจำชั้นคนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาได้ไม่นาน และเป็นไม้เบื่อไม้เมากับพัชมาตลอด ชายหนุ่มวัย 30 ปีในชุดเชิ้ตสีขาวสะอาดตาที่พับแขนขึ้นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนที่ท่อนแขนขาวจัด ภายใต้ท่าทีสุภาพนุ่มนวลแบบครูใจดี พัชกลับรู้สึกได้ถึงแรงกดดันบางอย่างจากดวงตาคมกริบคู่นั้นเสมอ “ผมมีเวลาไม่มากนะครูพีร์” พัชพูดพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหนังอย่างถือวิสาสะ ยกขาขึ้นไขว่ห้างด้วยท่าทีหยิ่งยโส “นนท์ไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก? ชกต่อย? หรือแกล้งเพื่อน? บอกตัวเลขมาเลยดีกว่า ผมจะได้รีบจ่ายรีบจบ” พีร์มองท่าทางอวดดีของคนตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉย เขาเดินมาช้าๆ แล้ววางซองเอกสารลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าพัช “คราวนี้ไม่ใช่เรื่องที่เงินจะแก้ได้ครับคุณพัช” พีร์เอ่ยเสียงเรียบ “นนท์กับกลุ่มเพื่อน ไปรุมจับนักเรียนชายห้องข้างๆ แก้ผ้าในห้องน้ำ ถ่ายคลิป แล้วขู่ว่าจะปล่อยลงเน็ต น้องคนนั้นร้องไห้จนไม่กล้ามาโรงเรียน สภาพจิตใจแย่มาก” พัชชะงักไปเล็กน้อย แต่ด้วยความที่ไม่อยากเสียหน้าและชินชากับความเกเรของหลาน เขาจึงแค่ยักไหล่ “เด็กผู้ชายเล่นกันน่ะครูก็แค่แก้ผ้า ล้อเล่นกันแรงไปหน่อย เดี๋ยวผมจ่ายค่าทำขวัญให้เด็กคนนั้นสักแสนสองแสน ก็น่าจะพอใจแล้วมั้ง หรือจะให้ซื้อไอโฟนเครื่องใหม่ให้ด้วยก็ได้” “คุณพัช!” พีร์กดเสียงต่ำลง นัยน์ตาเริ่มวาวโรจน์ด้วยความโกรธที่พยายามระงับไว้ “นี่มันคือการละเมิดสิทธิส่วนบุคคล มันคือการทำลายศักดิ์ศรีของคนอื่น คุณเห็นเป็นเรื่องเล่นๆ เหรอครับ?” “ก็แล้วจะให้ทำยังไง? ให้ผมไปกราบขอโทษมันเหรอ?” พัชลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ประจันหน้ากับครูหนุ่ม “ฟังนะครูพีร์ ผมจ้างโรงเรียนนี้ปีละหลายล้านเพื่อดูแลหลานผม ไม่ใช่ให้มานั่งอบรมผม หน้าที่ของคุณคือสอนหนังสือ ไม่ใช่มาสอนการใช้ชีวิตผมถ้านนท์มันอยากแกล้งเพื่อน ก็แปลว่าเพื่อนมันอ่อนแอเอง โลกข้างนอกมันโหดร้ายกว่านี้เยอะ ผมสอนให้หลานผมเป็นผู้ล่า ดีกว่าเป็นเหยื่อ” คำพูดที่เต็มไปด้วยตรรกะวิบัติและความเห็นแก่ตัวของพัช ทำให้บรรยากาศในห้องเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที พีร์มองใบหน้าหล่อเหลาที่เชิดขึ้นอย่างถือดี ผิวขาวละเอียด หุ่นเพรียวบางภายใต้สูทราคาแพงที่ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว แต่ภายในกลับเน่าเฟะด้วยความคิดดูถูกคน “คุณคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอครับ...” พีร์ถามเสียงเบา “คิดว่าการใช้กำลังบังคับขืนใจคนอื่นให้แก้ผ้า ให้อับอาย เป็นเรื่องของผู้ล่า...” “ก็เออสิ! เสียเวลาฉิบหาย” พัชสบถอย่างหงุดหงิด เขาล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา หยิบนามบัตรแล้วโยนลงบนโต๊ะ “ถ้ามีปัญหาเรื่องเงินก็โทรมาหาเลขาผม แล้วอย่าเรียกผมมาเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก” พัชหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่ทันทีที่เขาเปิดประตู ผนังอกกว้างของใครคนหนึ่งก็ขวางทางเขาไว้ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ กำยำ สวมสูทสีดำสนิท ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดุดัน ยืนขวางประตูอยู่พร้อมกับชายฉกรรจ์ในชุดสูทอีกสามคนที่ยืนเรียงหน้ากระดานปิดทางเดิน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นบอดี้การ์ดของเขา “ไอ้โชคถอยไป” พัชสั่งเสียงแข็ง “ขอโทษด้วย แต่คุณพีร์ยังคุยธุระไม่จบ” ชายคนหน้าสุดที่ชื่อ โชค เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทรงพลัง “เป็นอะไรของมึง กูเป็นเจ้านายมึงนะ” พัชขมวดคิ้ว “หลีกทางซะ กูจะรีบไปประชุม ไม่งั้นกูไล่พวกมึงออกให้หมด!” “ผมเกรงว่าคุณคงไม่มีอำนาจไล่พวกผมออกหรอกครับ” โชคยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันไปมองทางด้านหลังพัช “เพราะเจ้านายตัวจริงยืนอยู่ข้างหลังคุณนั่นแหละครับ” พัชหันขวับกลับไปมองพีร์ที่ยังคงยืนพิงโต๊ะทำงานด้วยท่าทีสบายๆ แต่รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมานั้นต่างจากครูผู้ใจดีเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง พีร์ค่อยๆ ปลดกระดุมข้อมือเสื้อเชิ้ตออก พับแขนเสื้อขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นรอยสักรูปมังกรที่โผล่พ้นร่มผ้าออกมาเล็กน้อยตรงต้นแขนด้านใน “คุณคุณเป็นใครกันแน่?” พัชเริ่มเสียงสั่น ความมั่นใจเมื่อครู่เริ่มสั่นคลอน “ผมชื่อ พีระพงศ์ลูกชายคนโตของตระกูลอัครเดชไพศาล” พีร์เอ่ยชื่อตระกูลมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลระดับประเทศที่ใครๆ ก็ต้องรู้จัก “โรงเรียนนี้เป็นแค่หนึ่งในธุรกิจเล็กๆ ที่ผมดูแลเล่นๆ เพราะใจรักการสอนแต่ดูเหมือนว่า การสอนด้วยคำพูดคงใช้ไม่ได้ผลกับผู้ปกครองบางประเภท” พัชหน้าซีดเผือด ขาที่เคยยืนมั่นคงเริ่มสั่นระริก ตระกูลอัครเดชไพศาลนั่นมันกลุ่มทุนสีเทาที่แม้แต่รัฐมนตรียังต้องเกรงใจ เขาเพิ่งจะไปปากดีใส่ทายาทมาเฟียเข้าเต็มๆ “ผ…ผมขอโทษครับคุณพีร์ ผมไม่รู้...” พัชรีบเปลี่ยนท่าที ลิ้นพันกันด้วยความกลัว “เรื่องค่าเสียหายผมยินดีจ่ายไม่อั้น...” “จุ๊ๆๆ...” พีร์เดินเข้ามาใกล้ ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะที่ริมฝีปากสั่นระริกของพัช “ผมบอกแล้วไงครับ ว่าเรื่องนี้เงินแก้ไม่ได้คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่า 'เพื่อนมันอ่อนแอเอง' ที่โดนจับแก้ผ้า” พีร์ขยับเข้ามาจนชิด ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหน้าสวยที่ตอนนี้ซีดจนไร้สีเลือด กลิ่นน้ำหอมราคาแพงผสมกับกลิ่นกายบุรุษเพศที่เข้มข้นทำให้พัชต้องกลั้นหายใจ “ในเมื่อคุณสอนหลานมาแบบนั้นงั้นเรามาลองดูบทเรียนภาคปฏิบัติกันหน่อยดีไหมครับ” พีร์กระซิบข้างหู “ลองมาเป็น 'เหยื่อ' ดูบ้าง ว่าเวลาโดนคนที่มีอำนาจมากกว่าจับแก้ผ้ามันจะรู้สึก 'สนุก' เหมือนที่คุณคิดหรือเปล่า” “ม…ไม่อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!” พัชถอยหลังกรูด แต่ก็ชนเข้ากับอกแกร่งของโชคที่ยืนขวางอยู่ด้านหลัง “โชคล็อกประตู” พีร์สั่งเสียงเรียบ เสียงล็อกประตูดัง กริ๊ก ราวกับเสียงลั่นไกประหารในใจของพัช “จับมันแก้ผ้า” คำสั่งสั้นๆ ของพีร์ทำให้ร่างกายของพัชชาวาบ เขาพยายามจะดิ้นรนหนี แต่โชคและลูกน้องอีกคนเข้ามาล็อกแขนเขาไว้อย่างแน่นหนา แรงของประธานบริษัทที่วันๆ นั่งแต่ในห้องแอร์ หรือจะสู้แรงของบอดี้การ์ดมืออาชีพได้ “ปล่อยกูนะ! พวกมึงจะทำอะไร! กูจะแจ้งตำรวจ!” พัชตะโกนลั่น พยายามสะบัดตัว แต่ยิ่งดิ้น แขนก็ยิ่งถูกบิดจนเจ็บ “แจ้งตำรวจเหรอครับ?” พีร์หัวเราะในลำคอ เดินเข้ามาใกล้ มือหนาเอื้อมมาจับที่ปมเนคไทของพัชแล้วกระชากเบาๆ ให้หน้าเชิดขึ้น “ในห้องนี้คือกฎของผมถอด!” สิ้นเสียงสั่ง มือหยาบกรานของเหล่าบอดี้การ์ดก็เริ่มรุมทึ้งเสื้อผ้าของพัชทันที “ไม่! อย่านะ! หยุด!” พัชร้องเสียงหลง เมื่อสูทตัวนอกราคาเหยียบแสนถูกกระชากออกจากไหล่อย่างไม่ใยดี ตามด้วยเนคไทที่ถูกรูดออกและโยนทิ้งไปที่มุมห้อง กระดุมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนถูกนิ้วแข็งแรงของโชคแกะออกอย่างรวดเร็วทีละเม็ด พัชพยายามดิ้นหนี ใช้เท้าถีบ แต่ก็โดนการ์ดอีกคนจับขาแยกออก แล้วกดล็อกไว้กับพื้นห้อง พีร์ยืนกอดอกมองภาพตรงหน้าด้วยสายตานิ่งลึก มุมปากยกยิ้มอย่างพึงพอใจที่เห็นคนอวดดีกำลังสิ้นฤทธิ์ “ยะ…อย่านะอายผมอายแล้ว...” พัชเริ่มร้องไห้ น้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้ม เมื่อสาบเสื้อถูกแหวกออก เผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนละเอียด หัวนมสีชมพูอ่อนที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าแบรนด์เนมบัดนี้ถูกเปิดเผยต่อสายตาชายฉกรรจ์นับสิบคู่ในห้อง “อายเหรอครับ?” พีร์เดินเข้ามา ใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่แก้มพัชเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือลงมาสัมผัสที่หน้าอกเนียนนุ่ม “หลานคุณก็คงทำให้เพื่อนรู้สึกแบบนี้เหมือนกันหรืออาจจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ” พีร์พยักหน้าให้โชคจัดการต่อ โชคจับข้อมือพัชรวบขึ้นเหนือหัวด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างกระชากเสื้อเชิ้ตให้หลุดออกจากแขน จนท่อนบนของพัชเปลือยเปล่า ผิวขาวจัดตัดกับชุดสูทสีดำของการ์ด ยิ่งทำให้ดูโดดเด่นและน่ารังแก “ถอดกางเกง” พีร์สั่งต่อ “ไม่! ขอร้องล่ะคุณพีร์! ผมยอมแล้วผมจะให้หลานไปขอโทษอย่าทำแบบนี้เลย...” พัชอ้อนวอน ขาสั่นระริก “สายไปแล้วครับ บทเรียนเพิ่งจะเริ่ม” มือของการ์ดเอื้อมมาปลดเข็มขัดหนังของพัช เสียงหัวเข็มขัดกระทบกันดัง กริ๊ก ก่อนจะถูกดึงพรืดออกจากหูรูกางเกง ซิปกางเกงสแลคเข้ารูปถูกรูดลงช้าๆ พัชเกร็งตัวแน่น พยายามหุบขาเข้าหากัน แต่ก็สู้แรงของชายฉกรรจ์ที่จับขาเขาแยกออกไม่ได้ กางเกงสแลคถูกดึงรั้งลงไปกองที่ข้อเท้า พร้อมกับถุงเท้าและรองเท้าหนัง เผยให้เห็นขาเรียวยาวขาวผ่องที่มีกล้ามเนื้อพองามแบบคนดูแลตัวเอง และกางเกงชั้นในสีขาวสะอาดตาแบรนด์ Calvin Klein ที่ห่อหุ้มความเป็นชายของพัชเอาไว้ พัชยืนตัวสั่นเทาอยู่กลางห้อง สภาพกึ่งเปลือย ท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างเหลือเพียงกางเกงในตัวจิ๋ว ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยความอับอายและหวาดกลัว สายตาของพวกบอดี้การ์ดที่มองมามันจาบจ้วง หยาบคาย เหมือนกำลังมองสินค้าชิ้นงาม “หุ่นดีนี่ครับคุณพัชดูแลตัวเองดี สมกับเป็นคนรวย” พีร์เอ่ยชมด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน สายตาโลมเลียไปทั่วร่างขาวเนียน “ผิวขาวขนาดนี้ถ้าแดงขึ้นมาคงสวยน่าดู” “พอเถอะครับผมขอร้อง...” พัชยกมือที่ถูกปล่อยเป็นอิสระขึ้นปิดหน้าอกและเป้ากางเกงตัวเอง พยายามขดตัวให้เล็กที่สุดด้วยความอาย “โชคเอาตัวสุดท้ายออก” “ไม่นะ! ไม่!!!” พัชกรีดร้องเมื่อโชคคุกเข่าลงตรงหน้า มือหนาคว้าหมับเข้าที่ขอบยางยืดกางเกงในของเขา “อย่ายื้อเลยครับนายยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บนะ” โชคกระซิบเสียงแหบพร่า สายตาจ้องมองเป้าตุงๆ ภายใต้ผ้าสีขาวอย่างหิวกระหาย ก่อนจะออกแรงดึงรวดเดียว “อ๊ากกกฮึก...” กางเกงในตัวสุดท้ายถูกรูดลงไปตามเรียวขา ร่างกายของพัชเปลือยเปล่าล่อนจ้อนต่อหน้าทุกคน แก่นกายขนาดพอดีตัวที่ยังสงบนิ่งหดตัวด้วยความกลัว ปรากฏแก่สายตาทุกคู่ พวงไข่สีอ่อนหดเกร็ง ขนอ่อนๆ ที่ตัดแต่งมาอย่างดี ยิ่งทำให้ดูน่ามองและน่ารังแกไปพร้อมกัน พัชทรุดฮวบลงกับพื้น ทรมานจากความอับอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เขารีบนั่งขดตัว กอดเข่าแน่นเพื่อปิดบังส่วนสงวน แต่พีร์ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น “ลุกขึ้นยืนครับคุณพัชยืนให้ตรง โชว์ให้ทุกคนดูว่าร่างกายของผู้ล่าที่กลายเป็นเหยื่อ มันน่าสมเพชแค่ไหน” “ไม่ฮึกผมไม่ลุก...” “ถ้าไม่ลุกเอง ผมจะให้คนของผม 'ช่วย' คุณนะ และวิธีช่วยของพวกเขาอาจจะถึงเนื้อถึงตัวมากกว่านี้” พีร์ขู่เสียงเย็น พัชไม่มีทางเลือก เขาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นยืนช้าๆ ขาสั่นพับๆ จนแทบยืนไม่อยู่ น้ำตาไหลอาบแก้ม สองมือพยายามปิดเป้าและก้นเอาไว้ แต่โชคก็เดินมาดึงมือเขาออก จับแขนไพล่หลังแล้วล็อกไว้แน่น บังคับให้พัชต้องยืนแอ่นอก โชว์เรือนร่างเปลือยเปล่าให้ทุกคนดูอย่างชัดเจน “ดีมาก...” พีร์เดินวนรอบตัวพัช ชื่นชมผลงานศิลปะมีชีวิตตรงหน้า ปลายนิ้วเรียวยาวของพีร์ลากไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนละเอียดของพัช สัมผัสแผ่วเบาที่ลากผ่านกระดูกสันหลังลงไปถึงบั้นท้ายกลมกลึง ทำให้พัชสะดุ้งเฮือก ขนลุกซู่ไปทั้งตัว “ผิวดีจริงๆ...” พีร์พึมพำ ก่อนจะวนกลับมาด้านหน้า สายตาจ้องมองยอดอกสีสวยที่กำลังหดตัวแข็งเป็นไตเพราะความหนาวและความตื่นกลัว พีร์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนลมหายใจเป่ารดหัวนมข้างซ้ายของพัช “อึก...” พัชกลั้นหายใจ ร่างกายเกร็งสะท้าน ความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้นท่ามกลางความอับอาย สัมผัสของพีร์ไม่ได้รุนแรง แต่มันคุกคามและชวนให้วาบหวามอย่างน่าประหลาด “รู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงให้คุณแก้ผ้า?” พีร์ถามชิดใบหู “เพราะเพราะคุณอยากแก้แค้น...” พัชตอบเสียงสั่น “ส่วนหนึ่งครับแต่อีกส่วนหนึ่ง ผมอยากรู้ว่า คนที่ปากเก่ง อวดดี หยิ่งยโส เวลาที่ไม่มีเสื้อผ้าหรูๆ ปกปิด เวลาที่ความเป็นชายถูกเปิดเผยต่อหน้าผู้ชายด้วยกันเป็นสิบคนร่างกายของคุณจะซื่อสัตย์แค่ไหน” พีร์เลื่อนมือลงต่ำ ผ่านหน้าท้องแบนราบที่มีลอนกล้ามเนื้อจางๆ ลงไปยังกลุ่มขนไหมสีเข้ม และหยุดอยู่ที่แก่นกายของพัชที่ยังคงอ่อนตัวอยู่ “ไม่นะอย่าจับ...” พัชร้องห้าม แต่พีร์ไม่ฟัง เขาใช้ฝ่ามืออุ่นจัดกอบกุมแก่นกายของพัชเอาไว้เต็มมือ “อุ๊บ!” พัชกัดริมฝีปากแน่นเมื่อสัมผัสอุ่นวาบจากมือหนาแนบชิดกับส่วนอ่อนไหวที่สุด “โชคดูซิว่าเจ้านายของมึงจะทนได้แค่ไหน” พีร์สั่งลูกน้องคนสนิท โชคยิ้มกริ่ม เดินเข้ามาประกบด้านหลังพัชทันที แผ่นอกกว้างของบอดี้การ์ดหนุ่มแนบชิดกับแผ่นหลังเปลือยของพัช ลมหายใจร้อนๆ ของโชคเป่ารดต้นคอขาว “ขออนุญาตนะครับคุณพัช” โชคกระซิบ ก่อนจะใช้มือหยาบกร้านลูบไล้ไปตามหน้าท้องและหน้าอกของพัช บีบคลึงหัวนมทั้งสองข้างอย่างมันมือ “อ๊าอย่าฮึก...” พัชครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วร่างจากการถูกโจมตีพร้อมกันทั้งหน้าและหลัง ด้านหน้า พีร์เริ่มขยับมือรูดรั้งแก่นกายของพัชช้าๆ เนิบนาบ ปลายนิ้วหัวแม่มือบดขยี้ส่วนหัวป้านสีชมพูระเรื่อ เบาบ้าง แรงบ้าง สลับกับใช้ฝ่ามือคลึงพวงไข่ด้านล่าง “อาซี้ด...” พัชพยายามกลั้นเสียง แต่ร่างกายที่ไวต่อสัมผัสกลับทรยศเขา เลือดลมเริ่มสูบฉีด แก่นกายที่เคยหดตัวเริ่มขยายพองสู้มือของพีร์ขึ้นมาทีละนิด “ดูสิปากบอกว่าอย่า แต่ร่างกายตอบสนองดีเชียวนะครับ” พีร์เยาะเย้ย “เริ่มแข็งแล้วนี่” “ไม่จริงผมไม่ได้อื๊อออ!” โชคที่อยู่ด้านหลังไม่น้อยหน้า ก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาว ดูดเม้มเบาๆ จนเกิดรอยแดงจางๆ มือหนาบีบขยำหน้าอกพัชแรงขึ้น ปลายนิ้วเขี่ยยอดอกที่แข็งชันจนพัชต้องแอ่นอกรับสัมผัสอย่างลืมตัว “อ๊ะพีร์คุณพีร์หยุดเถอะผมอายพวกการ์ดมองอยู่...” พัชร้องขอเมื่อเห็นสายตาของการ์ดคนอื่นๆ ที่ยืนล้อมวงมองดูเจ้านายของพวกเขาถูกรุมเร้าอย่างหื่นกระหาย บางคนเริ่มเลียริมฝีปาก บางคนเอามือล้วงเป้ากางเกงตัวเอง “อายเหรอครับ? ดีครับ ยิ่งอายยิ่งดี...” พีร์ยิ้มร้าย “งั้นให้พวกมันดูชัดๆ ดีกว่า ว่าประธานบริษัทผู้ยิ่งใหญ่ เวลาเงี่ยนมันเป็นยังไง” พีร์เร่งจังหวะมือ รูดแก่นกายของพัชเร็วขึ้น น้ำใสๆ เริ่มซึมออกมาที่ส่วนปลาย พีร์ใช้นิ้วปาดน้ำหล่อลื่นนั้นมาวนรอบหัวหยัก ยิ่งเพิ่มความเสียวซ่านให้พัชจนขาแข้งอ่อนแรง ต้องเอนตัวพิงอกแกร่งของโชคด้านหลังเพื่อพยุงตัว “อ๊าเสียวไม่ไหวมันเสียว...” พัชครวญคราง ใบหน้าเชิดขึ้น หลับตาพริ้ม ริมฝีปากเผยอหอบหายใจ “โชค จับมันหันหน้าไปหาลูกน้องมึง” พีร์สั่ง โชคจับไหล่พัชหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเหล่าบอดี้การ์ดอีก 3-4 คนที่ยืนรออยู่ พัชต้องยืนเปลือย ล่อนจ้อน โดยมีแก่นกายที่แข็งโด่ชูชันสู้สายตาคนเหล่านั้น น้ำเยิ้มที่ส่วนปลายหยดลงพื้นพรมเป็นดวงๆ “ดูซะนี่คือสภาพของเจ้านายพวกแกตอนนี้” พีร์เดินมายืนซ้อนหลังพัชแทน มือสองข้างเอื้อมมาจับเอวสอบของพัชไว้แน่น แล้วโน้มหน้ามากระซิบ “โชว์ให้พวกมันดูสิพัชว่าคุณพร้อมแค่ไหนแล้ว” “ไม่อย่ามองนะหันไป!” พัชตะโกนไล่ด้วยเสียงสั่นเครือ แต่ไม่มีใครฟัง สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ร่างขาวเนียนและแท่งเนื้อที่ตั้งชัน พีร์เลื่อนมือข้างหนึ่งลงไปจับแก่นกายของพัชอีกครั้ง แล้วเริ่มชักรูดต่อหน้าลูกน้อง “อ๊า! อ๊าคุณพีร์อายฮึกเสียววว” พัชบิดตัวเร่า ร้องครางลั่นห้องเมื่อพีร์จงใจรูดเน้นๆ ที่ส่วนปลาย และใช้นิ้วสะกิดรูเล็กๆ นั้น “แตกโชว์พวกมันสิครับให้พวกมันเห็นน้ำของคุณ” พีร์กระตุ้น “อื๊อออจะแตกไม่ไหวแล้วอ๊าาาา!” พัชเกร็งตัวสุดขีด หน้าท้องหดเกร็ง ปลายเท้าจิกพื้น ก่อนที่น้ำรักสีขาวขุ่นจะพุ่งกระฉูดออกมาจากปลายแก่นกาย พุ่งไปข้างหน้า เลอะพื้นห้องและรองเท้าของบอดี้การ์ดบางคน ร่างกายกระตุกเกร็งหลายครั้ง ปล่อยธารอารมณ์ออกมาอย่างหมดจด ท่ามกลางสายตาของชายฉกรรจ์นับสิบ พัชหอบหายใจหนักหน่วง ตัวอ่อนยวบจนพีร์ต้องกอดประคองไว้ น้ำตายังไหลนองหน้า ความอับอายถึงขีดสุดผสมปนเปกับความสุขสมที่ได้รับ “เก่งมากครับคุณพัช...” พีร์จูบซับเหงื่อที่ขมับชื้นของพัชเบาๆ “แต่นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นบทเรียนบทต่อไป จะทำให้คุณลืมคำว่า 'อาย' ไปเลย” พีร์หันไปพยักหน้าให้โชคและลูกน้อง “เตรียมตัวคืนนี้เราจะสอนมารยาทให้คุณพัชกันยาวๆ” พัชได้ยินดังนั้นก็นัยน์ตาเบิกโพลง ความกลัวแล่นจับขั้วหัวใจอีกครั้ง เขาเพิ่งเสร็จสมไปหมาดๆ ร่างกายยังไวต่อสัมผัส แต่ดูเหมือนว่า ค่ำคืนแห่งการลงทัณฑ์อันแสนหวานและวาบหวามนี้มันเพิ่งจะเปิดฉากขึ้นเท่านั้น
. h- v$ D. E1 @ M) h8 T" {) d ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ7 Z9 U2 m& z3 a
ถ้าชอบฝากคอมเมนต์เป็นกำลังใจด้วยนะครับ อาจจะไม่ค่อยได้ตอบ แต่มาอ่านตลอดครับ เรื่องนี้ที่จริงผมลงทางรี้ดอะไร้ท์ครับ มีทั้งหมด5ตอน ในนั้นชื่อเรื่องว่า โดนครูประจำชั้นของหลานจัดหนักตอนเรียกพบผู้ปกครอง 8P | PWP แต่ผมนำตอนฟรี2ตอน ทยอยมาลงด้วย ถ้าชอบฝากติดตามต่อด้วยนะครับ
4 ?2 ^+ G4 Q `3 H | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-11-30 21:26:36
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-11-30 21:40:40
โพสต์ 2025-11-30 22:01:05
โพสต์ 2025-11-30 22:57:54
โพสต์ 2025-12-1 09:57:45
