|
บทที่ 2: ร่องรอยที่ยังคงอยู่ หนึ่งปีผ่านไปอย่างเชื่องช้าในร้านหนังสือเล่มนี้ ฤดูกาลเปลี่ยนไปสามครั้ง แต่กิจวัตรของอนันต์ยังคงเดิม เพียงแต่ในทุกยามบ่าย เขาไม่ได้ยินเสียงดินสอกดที่ขีดเขียนลงบนกระดาษไขอีกแล้ว เขายังคงชงกาแฟพิเศษสำหรับตัวเองหนึ่งแก้วเสมอ แต่บางครั้งเขาก็เผลอทำกาแฟให้มีปริมาณพอดีสำหรับสองคน แล้วก็ต้องรินส่วนเกินทิ้งไปอย่างเงียบ ๆ มุมโต๊ะริมหน้าต่างยังคงเป็นมุมโปรดของอนันต์ เขาทำความสะอาดเช็ดถูบริเวณนั้นอย่างพิถีพิถันเป็นพิเศษ ราวกับว่ากลัวว่าร่องรอยของนัทจะเลือนหายไป นัทส่งโปสการ์ดมาให้เขาเพียงครั้งเดียวเมื่อหกเดือนก่อน เป็นภาพตึกระฟ้าที่นัทออกแบบเอง มีข้อความสั้น ๆ ว่า “ผมคิดถึงกลิ่นกาแฟของที่นี่ครับ” อนันต์เก็บโปสการ์ดนั้นไว้ในลิ้นชักที่เคยเป็นที่เก็บสมุดบันทึกของบิดา ค่ำวันหนึ่งที่อากาศหนาวและฝนโปรยปราย ร้านหนังสือใกล้จะปิดแล้ว อนันต์กำลังจัดเรียงหนังสือเล่มสุดท้ายบนชั้น เสียงกระดิ่งเหนือประตูทางเข้าก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยจนฝังใจ ณัฐกิตติ์ยืนอยู่ตรงนั้น สวมเสื้อโค้ทสีเข้ม ใบหน้าดูเหนื่อยล้ากว่าที่อนันต์จำได้เล็กน้อย แต่ดวงตาคู่นั้นยังคงเปล่งประกายแม้จะมีความเครียดเจืออยู่ นัทไม่ได้มาที่นี่พร้อมกับกระเป๋าใส่แบบร่าง แต่มาพร้อมกับร่มพับที่เปียกชื้น "พี่อนันต์... ขอโทษที่มาดึกนะครับ" นัทกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อนันต์รู้สึกว่าหัวใจที่เคยสงบนิ่งกลับเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ "นัท! ไม่เป็นไรเลย... เข้ามาก่อนสิข้างนอกฝนตก" เขารีบเปิดไฟเพิ่มความสว่างให้กับร้านทันที นัทเดินตรงไปยังมุมประจำของเขา ลูบขอบโต๊ะไม้ด้วยความรู้สึกที่บรรเทาลงอย่างเห็นได้ชัด "ผม... ผมแค่แวะมาครับ งานมันหนักมากจริง ๆ ตึกที่เราออกแบบกำลังจะถูกสร้างแล้ว แต่มันก็แลกมาด้วยความกดดันที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน" อนันต์ยิ้มอย่างเข้าใจ ไม่พูดอะไรมาก เขารู้ว่านัทไม่ได้ต้องการคำแนะนำ แต่ต้องการพื้นที่ที่ปลอดภัย เขารีบเดินไปชงกาแฟให้ โดยไม่ถามว่านัทจะดื่มหรือไม่ นัทนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม มองออกไปนอกหน้าต่างที่มืดมิด เมื่ออนันต์ยื่นแก้วกาแฟอุ่น ๆ ให้นัท นัทรับมาถือไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองอนันต์ ดวงตาของพวกเขาสบกันนานกว่าที่เคย นัทเห็นความอ่อนโยนในแววตาของอนันต์... ความอ่อนโยนที่ปราศจากความคาดหวังใด ๆ "ผมไม่รู้ทำไม" นัทเริ่มพูด "แต่ผมคิดถึงที่นี่มากที่สุด ที่อื่นมันวุ่นวายไปหมด ที่นี่มีแต่ความสงบ มีแต่กลิ่นนี้..." นัทชี้ไปที่กาแฟ "กลิ่นนี้ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า... ทุกอย่างโอเค" อนันต์ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา พิงขอบชั้นหนังสือเล็กน้อย "มันคือบ้านนะนัท" เขากล่าวเบา ๆ "และบ้านก็เป็นที่ที่เรากลับมาเสมอเมื่อเราเหนื่อย" นัทจิบกาแฟ ดวงตาของเขามีน้ำตาเอ่อคลอเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้าและความโล่งใจ "ขอบคุณนะครับพี่อนันต์" ในวินาทีนั้น อนันต์ได้คำตอบสำหรับความรักที่เก็บซ่อนไว้ตลอดมา แม้ว่านัทจะไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกโรแมนติกของเขา แต่นัทก็ได้รับความรัก ความห่วงใย และความสงบที่เขาพยายามมอบให้ผ่านทางร้านหนังสือแห่งนี้ มันเป็นรูปแบบของความรักที่นัทต้องการและรับไว้ได้ อนันต์รู้ว่าเขาจะไม่มีวันสารภาพความจริง แต่การได้เป็น 'ความสงบ' ของนัท ก็เป็นรางวัลที่สูงค่าที่สุดที่เขานึกฝันได้แล้ว คืนนั้น อนันต์ปิดร้านช้ากว่าปกติเล็กน้อย เพียงเพื่อให้แน่ใจว่าแสงอาทิตย์ของเขายังคงได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ก่อนจะกลับไปส่องแสงในโลกกว้างอีกครั้ง.
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์