คืนที่ศาลาเก่า

kikkykt

ฟ้าเป็นสีเทาหม่นตั้งแต่ช่วงเย็น เหมือนฝนจะตกแต่ก็ไม่ตกลงมาสักที “พีท” เด็กหนุ่มปีสอง กับ “ตาล” เพื่อนสนิทที่เรียนเอกเดียวกัน กำลังเดินกลับหอหลังจากซ้อมเชียร์เสร็จ สองคนเลือกเดินลัดสนามหลังตึกกีฬาเพราะใกล้กว่า แม้จะมืดกว่าปกติ แต่ก็เดินทางนี้บ่อยอยู่แล้ว

ระหว่างทางทั้งคู่ต้องผ่าน “ศาลาไม้เก่า” ที่รุ่นพี่เคยเล่าว่าเป็นศาลาร้าง ไม่ค่อยมีใครใช้ มักได้ยินเสียงเหมือนคนเดินไปมาอยู่บ่อยๆ พีทไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่ตาลเป็นคนขวัญอ่อน พอเห็นศาลาลางๆ ก็จับแขนพีทแน่น

“อย่าเดินช้าได้มั้ย มันน่ากลัวอะ”
พีทหัวเราะ “กลัวไร ไม่มีอะไรหรอก ตึกกีฬาเพิ่งปิดไฟเฉยๆ”

แต่ทันทีที่เดินเข้าใกล้ศาลา ลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านจนเสื้อซ้อมที่เหงื่อยังไม่แห้งรู้สึกเย็นเสียด ทั้งสองเงียบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เหมือนความเงียบรอบข้างมันผิดปกติ แม้แต่เสียงจิ้งหรีดก็หายไป

ตาลมองไปที่ศาลาแล้วหยุดเดินทันที
“พีท… มึงเห็นป่ะ”

พีทมองตาม เห็นเป็นเงาคนยืนอยู่ตรงมุมศาลา เป็นเงาสูงๆ เหมือนผู้หญิงผมยาว ตัวตั้งตรงนิ่งสนิท ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว แต่อยู่ในมุมที่แสงไฟไม่ถึง จึงเห็นเป็นแค่รูปร่างลางๆ

“คงแม่บ้านหรือใครล่ะมั้ง” พีทพยายามพูดให้ตัวเองเชื่อ

แต่เงานั้นค่อยๆ เอียงศีรษะช้า… ช้ามาก… เหมือนตั้งใจมองกลับมาที่ทั้งคู่

หัวใจพีทเต้นดังจนได้ยินในหู ตาลเริ่มร้องฮึดๆ เหมือนจะร้องไห้
“พีท… เขาไม่มีหน้า”

พีทเพ่งตามอีกครั้ง เงานั้นอยู่ไกลแต่จริง—ส่วนใบหน้าเป็นสีดำสนิท ไม่มีจมูก ไม่มีตา แค่เป็นผืนว่างๆ เหมือนถูกลบตัวตนออกไป

ยังไม่ทันได้คิด เงานั้นก้าวออกจากศาลา เสียงไม้พื้น “เอี๊ยด… เอี๊ยด…” ชัดเจนเกินกว่าจะคิดว่าเป็นลม พีทคว้าแขนตาลแล้วกระชากให้วิ่งทันที สองคนวิ่งสุดแรงไปทางตึกเรียน ไม่กล้าหันกลับหลัง

พอถึงลานใต้ตึกที่มีไฟสว่าง พีทหยุดหอบหายใจ ตาลยืนตัวสั่น ปากซีดเหมือนคนเป็นไข้หนัก
“กูบอกแล้วให้รีบเดิน” ตาลเสียงสั่นจนแทบจะร้อง

ตอนที่พีทจะปลอบ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของตาลสั่นขึ้น เขารีบหยิบขึ้นมาดู มองหน้าเครื่องแล้วซีดกว่าเดิม
“ใครโทรมา?”

ตาลยื่นให้ดู — หน้าจอขึ้นเป็นรูปสายไม่ได้บันทึกชื่อ แต่สิ่งที่ทำให้พีทขนลุกซ่า คือ สัญลักษณ์กล้องหน้าที่ขึ้นว่า ‘กำลังใช้งาน’ ทั้งที่ไม่มีใครเปิดมัน

ตาลกดวางทันที
พีทพึมพำเบาๆ “มึงปิดมันไว้…เดี๋ยวค่อยคุยพรุ่งนี้”

คืนนั้นทั้งคู่ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง แต่พีทบังเอิญได้ยินอาจารย์ฝ่ายกิจการนักศึกษาพูดกับเจ้าหน้าที่ตอนเช้า
“เมื่อคืนมีคนบอกเห็นผู้หญิงที่ศาลาอีกแล้ว… เห็นบ่อยช่วงก่อนฝนตก พวกเด็กปีเก่าที่เคยตายตรงสนามน่ะ”

พีทกับตาลสบตากัน แต่ไม่พูดอะไรอีกเลย
และตั้งแต่วันนั้น ทั้งคู่ไม่เคยเดินลัดตรงศาลาไม้อีก… ไม่ว่าจะรีบแค่ไหนก็ตาม