แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย oath9999 เมื่อ 2025-11-18 16:11
เคโดม่อน ตอนที่1 วันที่เขามาจากลิ้นชักโต๊ะ
ในย่านที่อยู่อาศัยอันเงียบสงบของกรุงโตเกียวบ้านสองชั้นสีอ่อนหลังหนึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางบ้านเรียงรายเหมือนกันไปหมดแต่ภายในบ้านหลังนี้—มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นแทบทุกวันเพราะที่นี่คือบ้านของเด็กชายผู้แสนจะขี้เกียจ และขี้ลืม … เด็กชายคนนั้นชื่อ นพพิธา โนบิ อายุ 13 ปีนักเรียนประถมผู้ขึ้นชื่อเรื่อง “ได้ศูนย์” มากพอ ๆกับการนอนกลางวันและการไปโรงเรียนสายความซุ่มซ่ามของเขาเป็นที่เลื่องลือทุกซอกทุกมุมของห้องเรียนแต่ถึงแบบนั้นก็ยังเป็นเด็กร่าเริงที่พร้อมจะช่วยคนอื่นเสมอ—แม้สุดท้ายมักจะช่วยจนยุ่งกว่าเดิมก็ตาม นพพิธาอาศัยอยู่กับ พ่อและแม่ ที่รักเขามากแต่ก็พวกเขาก็มักต้องปวดหัวกับวีรกรรมของลูกชายอยู่บ่อย ๆ พ่อของนพพิธาชื่อ“คุณธนา โนบิ”
ชายไทย อายุ 40 รูปร่างกำยำสันทัดผู้ย้ายมาอยู่ญี่ปุ่นตั้งแต่ยังหนุ่ม ทำงานเป็นพนักงานบริษัทเอกชนด้านออกแบบอาคารเป็นคนใจดี อารมณ์ดี แต่เวลานั่งอ่านหนังสือพิมพ์หรือเอกสารงานทีไร มักเผลอบ่นนพพิธาเรื่องการเรียนเสมอ แม่ของนพพิธาชื่อ“ทามาโกะ โนบิ”
หญิงชาวญี่ปุ่น อายุ 45 ผู้เข้มงวดเรื่องงานบ้านและการบ้านของลูกชายทำงานพาร์ตไทม์ที่ร้านขายของชำใกล้บ้านนิสัยใจดีแต่ดุเป็นพิเศษเวลาเห็นสมุดการบ้านว่างเปล่าหรือเมื่อได้รับโทรศัพท์จากครูประจำชั้นของนพพิธา ครอบครัวนี้ดูเหมือนปกติธรรมดาเหมือนครอบครัวทั่วๆไป... เช้าวันจันทร์ในโตเกียวเหมือนจะเงียบสงบดีหากไม่นับเสียงโวยวายจากบ้านหลังหนึ่งแถวย่านยานากะ “นพพิธา! จะไปโรงเรียนสายอีกแล้วนะลูก!”
เสียงคุณแม่ชาวญี่ปุ่นตะโกนจากครัวขณะที่คุณพ่อชาวไทยกำลังจิบกาแฟพลางถอนหายใจยิ้มๆ นพพิธา “แม่ครับ ผมกำลังรีบอยู่คร๊าบบ!”
เสียงของเด็กชายวัย 13 ปีดังลั่นบันไดก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งตาเหลือกออกมาพร้อมกระเป๋าที่รูดซิปไม่สุด ถุงเท้าไม่ครบคู่และเสื้อหลุดชาย แต่แน่นอนว่า —เขาก็ล้มหน้าคว่ำตรงหน้าประตูบ้านอีกตามเคย โนบิตะค่อยๆลุกขึ้น ถอนหายใจแรง “ทำไมชีวิตฉันถึงซวยทุกวันแบบนี้นะ...” ไม่มีใครรู้เลยว่าความซวยในเช้าวันนั้น... คือจุดเริ่มต้นของสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตของเขา
ณ เช้าวันเสาร์ หลังโดนคุณแม่บ่นเรื่องสอบตกและโดนคุณพ่อสอนเรื่องความขยันอีกชุดใหญ่แต่เช้า นพพิธาได้แต่นั่งซึมอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ เขาจ้องมองคะแนนศูนย์บนกระดาษสอบแล้วขยำมันแน่น นพพิธา “ถ้ามีใครสักคนมาช่วยฉันได้ก็คงดี...” เขาพึมพำเบาๆ ทันใดนั้น...
“กึก... แกร็ก...”
เสียงแปลกๆ ดังขึ้นจากลิ้นชักใต้โต๊ะ นพพิธาขมวดคิ้วก่อนค่อยๆ ดึงลิ้นชักออกมา — และแทบช็อก เมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นคือ.... “มือใหญ่สวมถุงสีขาว”โผล่ออกมา! นพพิธา“ว๊ากกกกกก!!!”
เขาล้มเก้าอี้ ร้องเสียงหลงขณะที่โต๊ะเรียนเริ่มสั่นเหมือนมีอะไรพยายามจะปีนออกมา ภายในไม่กี่วินาทีร่างสูงใหญ่เกือบสองเมตร ตัวล่ำบึกยังกับเดอะฮัค ก็โผล่พรวดออกมาจากลิ้นชัก!
เขาใส่เพียงแค่กางเกงในสีขาวมีกระดิ่งทองบนคอ และหน้าท้องเเน่นไปด้วยมัดกล้ามที่ดู... เหมือนซุปเป้อฮีโร่ในหนังmarvel แต่ก็มีกล้ามเนื้อแน่นหนาเหมือนนักกล้ามในหนังแอ็กชัน …………“สวัสดี นพพิธา!”
เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้นจากชายร่างยักษ์ “ฉันมาจากอนาคต!” นพพิธา“ฮะ!? มะ...มาจากไหนนะ!?”
นพพิธาถามตะกุกตะกัก ชายร่างใหญ่หัวเราะเบาๆก่อนจะตอบ
............“ฉันมาจากศตวรรษที่22 นายอาจยังไม่เชื่อ แต่ฉันชื่อว่า ‘เคโดม่อน’ หุ่นยนต์ผู้พิทักษ์” นพพิธา“หุ่นยนต์...งั้นหลอ แต่ฉันว่า... นายดูเหมือนนักกล้ามมากกว่าหุ่นยนต์อะ”
นพพิธาพูดพลางมองแขนของอีกฝ่ายที่ใหญ่กว่าขาของเขาเอง เคโดม่อนยิ้มกว้าง“ฮ่าๆๆ ก็ฉันอัปเกรดเป็นเวอร์ชันใหม่แล้วไง — รุ่น Guardian Type-DX แข็งแรงพอจะช่วยนายจากทุกปัญหาได้เลยล่ะ” นพพิธายังคงงุนงงอยู่ นพพิธา“ช่วยฉัน? หมายความว่ายังไงเหรอ?” เคโดม่อนนั่งลงที่ข้างโต๊ะ เคโดม่อน“ฉันถูกส่งมาจากอนาคต โดยหลานชายของนาย — เขาชื่อเซวาชิ” “ห้ะ!? หลานชายของฉัน? แต่ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลยนะ!” เคโดม่อน“ใช่ แต่ในอนาคตนายมีครอบครัว... เอ่อ..............ถึงจะไม่รวยนักก็เถอะ”
เคโดม่อนอมยิ้มแบบเก็บอาการขำใว้ เคโดม่อน“ก็เพราะนิสัยของนายในตอนนี้นั้นแหละที่ทำให้อนาคตมันวุ่นวายไปสุดๆ เลย” นพพิธาทำหน้าช็อก นพพิธา“หา.......อ-อะไรนะ!?” เคโดม่อน“หลานนายถึงได้ส่งฉันย้อนเวลากลับมา เพื่อช่วยนายให้ใช้ชีวิตให้ดีขึ้นไม่ขี้เกียจ ไม่โชคร้าย แล้วก็ทำให้อนาคตของครอบครัวนายดีขึ้นด้วยยังไงละ” คำพูดนั้นทำให้เด็กชายตัวเล็กเงียบไปพักใหญ่ก่อนค่อยๆ ยิ้มจางๆ
นพพิธา“เอ่ออ.....งั้น... นายจะช่วยฉันยังไงล่ะ?” เคโดม่อนหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วล้วงมือลงไปในกางเกงในสีขาว จากนั้นก็มีแสงสีฟ้าส่องออกมาเล็กน้อยจากขอบกางเกงในพร้อมเสียง “ปิ๊ง!” นพพิธามองตาโต นพพิธา“นั่น...อะไรเหรอ?” เคโดม่อน“นี่แหละ เครื่องมือพิเศษจากอนาคต”
เคโด่ม่อนพูดพร้อมยกของบางอย่างออกมาจากกางเกงใน
เคโดม่อน“สิ่งที่ฉันเรียกว่า ‘ของวิเศษ’...มันสามารถทำในสิ่งที่นายคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ให้เป็นจริงได้ยังไงเล๊าา” นพพิธา“ของวิเศษ...?!” นพพิธาอ้าปากค้าง นพพิธา“แล้วคือ....มันใช้ยังไงหลอ?” เคโดม่อนยิ้มแบบมีเลศนัย
เคโดม่อน“มันก็ขึ้นอยู่กับว่านาย... จะใช้มันทำอะไรต่างหากล่ะ นพพิธา” เด็กชายค่อยๆยกหน้าขึ้นสบตากับโดเรม่อน
ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากลอง— และนั่นคือจุดเริ่มต้นของอะไรๆที่ตื่นเต้นๆที่โลกทั้งใบ...จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป…. | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 