|
พ่อหลังจากวันที่แม่จากไป ตอนที่ 1 กำเนิดความเศร้าของพ่อ หลังจากแม่จากไป บ้านเราก็เงียบผิดปกติอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเสียงหัวเราะ เสียงช้อนกระทบถ้วยในตอนเช้าที่เคยมี ถูกดูดหายไปพร้อมกับกลิ่นกับข้าวที่แม่ชอบทำให้พ่อกิน พ่อของฉันชื่อ สมาน หรือเรียกว่า พ่อหมาน อายุชายร่างกายกำยำ อายุ 37 สูง 180 หนักราวๆ80 เป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ แขนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจากการทำงานใช้กำลังมาตลอดชีวิต ผมดำหยิก ผิวเข้มจนออกน้ำตาลแดงเพราะทำงานตากแดด กิจวัตรประจำวันของเขาคือ ทำแปลงผัก เลี้ยงวัว งานหลักคือขับรถขนของ-รับจ้างทั่วไป ดวงตาของพ่อเคยดูเข้มแข็ง แต่หลังวันงานศพแม่ มันกลับหม่นลงราวกับโดนฝุ่นจับอยู่ตลอดเวลา พ่อไม่พูดอะไรมากนัก ตั้งแต่แม่จากไป เขาเอาแต่นั่งอยู่ตรงระเบียงหลังบ้าน สูบบุหรี่ตัวแล้วตัวเล่า ดื่มเหล้าวันละแบน2แบน มองแปลงผักที่แม่เคยดูแลอย่างเงียบงัน ฉันเคยนั่งมองพ่อจากในครัว เห็นแผ่นหลังใหญ่ของเขาเอนพิงพนักไม้ ดูหนักแน่นแต่ก็เหมือนแบกบางอย่างไว้ตลอดเวลา ฉันเองเป็นลูกชายคนเดียว เพิ่งจะอายุ 13 ผิวขาวจัด มีเนินนม จนพ่อเคยแซวว่าดูเหมือนผู้หญิง ดูแตกต่างกับเขาเลย ฉันไม่รู้จะปลอบพ่อยังไงดี พูดอะไรก็กลัวจะไปสะกิดแผลในใจของพ่อ แต่ทุกครั้งที่เห็นพ่อนั่งเงียบอยู่นาน ฉันรู้สึกเหมือนบ้านมันอึดอัด เหมือนความเศร้าแผ่คลุมทุกซอกทุกมุมจนหายใจลำบาก ฉันถึงกลับต้องหยิบมือถือเปิดหาไรดูผ่อนคลายความเศร้า บางคืนฉันเข้าไปทำความสะอาดห้องให้พ่อ ฉันเปิดลิ้นชักเก่าของแม่ ในนั้นมีแต่ความทรงจำให้คิดถึงแม่ ของใช้ของแม่ มีรูปภาพเก่าๆ ฉันหยิบรูปเก่า ๆ ที่พ่อกับแม่ถ่ายไว้ตอนยังหนุ่มสาวออกมาวางบนโต๊ะอาหาร บางเช้าฉันตั้งใจชงกาแฟดำให้พ่อแบบที่แม่เคยทำ ใส่น้ำตาลแค่ครึ่งช้อน แล้วบอกว่า “พ่อลองดูสิ รสชาติแบบที่แม่เคยทำให้” แรก ๆ พ่อไม่พูดอะไร แค่พยักหน้าแล้วจิบเงียบ ๆ ฉันเห็นมุมปากเขายกขึ้นนิดเดียว พอหันหลังกลับไปก็กลับมาซึมเหมือนเดิม มันเป็นรอยยิ้มที่แม้จะฝืนยิ้ม... แต่สำหรับฉัน มันเหมือนแสงแรกของเช้าที่รอคอยมานาน พ่อเศร้าอยู่อย่างนั้นเป็นเดือน ฉันเริ่มกลัวว่าถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ พ่ออาจจะกลายเป็นคนอีกแบบไปเลย ทุกเช้าฉันทำบุญให้แม่ อธิษฐานขอให้แม่ช่วยพ่อให้กลับมาร่าเริ่งเหมือนเดิม ฉันพยายามลองทำหลายวิธี ไม่ว่าจะ ชวนพ่อออกไปเที่ยว ทำของที่พ่อชอบกิน แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย คืนนึงระหว่างที่พ่อดื่มเหล้าเมามายอยู่ที่หน้าบ้านเหมือนทุกๆวันตั้งแต่แม่เสีย ฉันเดินเข้าไปที่ห้องแม่ กอดตุ๊กตาที่แม่ซื้อให้กอดด้วยความคิดถึงอยู่บนเตียง พูดระบายกับรูปแม่ที่หลังตู้ “หนูไม่รุ้จะทำยังไงแล้วแม่ พ่อคิดถึงแม่มากเลยรู้มั้ย หนูอยากให้พ่อกลับมาเป็นปกติ แม่ช่วยหนูหน่อยเถอะ” พอพูดจบกรอบรูปแม่ก็ล้มคว้ำลงเสียงดัง ในหัวฉันคิดว่า มันแค่เรื่องบังเอิญแหละ ฉันลุกไปเลื่อนเก้าอี้มาวางแล้วขึ้นไปยืนจะหยิบรูปแม่ที่หลังตู้ตั้งขึ้น สายตาก็มองไปเห็นสมุดเล่มเล็กที่หลังรูป ฉันหยิบมันติดมือเดินกลับเข้าห้องตัวเอง ฉันรีบเปิดอ่านข้างใน มันคือสมุดบันทึกของแม่ หน้าแรกๆก็แค่บันทึกเรื่องราวต่างๆ พออ่านๆไป เริ่มมีบันทึกความลับของพ่อกับแม่ อย่าง พ่อชอบให้แม่ทำอะไร พ่อชอบอะไร พ่อพาไปใหน ฉันอ่านไปก็อมยิ้มไป นอนกอดสมุดนอนคิดถึงแม่ พร้อมกับเปิดมือถือดูรายการคนอวดผีเพื่อกล่อมให้หลับได้ง่ายๆ ”.....สวัสดีครับท่านผู้ชม มาเจอกันอีกแล้วนะครับ กระผม ปุ๋งกะผล วันนี้มีแขกรับเชิญเป็น คู่รักคู่หนึ่ง ฝ่ายชายอ้างว่า แฟนสาวของเขาเนี้ย โดนวิญญานสัมเวสีเข้าสิงร่าง แล้วชอบทำไรแปลก แฟนหนุ่มบอกว่า วิญญาณที่สิ่งในร่างแฟนสาวบอกว่า เธอเป็นวิญญาณเจ้าของบ้านคนเก่า เธอต้องการจะกลับมาอยู่บ้านหลังนี้....” ฉันนอนฟังเรื่องราวไปจนเกือบหลับ แต่จู่ๆก็นึกอะไรออก ฉันเริ่มคิดว่าจะทำยังไงให้พ่อกลับมายิ้มได้อีกครั้ง....... เวลาผ่านไป 1 อาทิตย์ แพล๊งงง!! เสียงแจกันตกแตกดังมาจากบนบ้าน ตึกตึกตึกๆ เสียงฝีเท้าของผู้เป็นพ่อรีบวิ่งขึ้นมาบนบ้าน เขาคิดว่าเสียงนั้นดังมาจากห้องของลูกชาย เขาผลักเปิดประตูเข้ามาก็เจอ ร่างของลูกชายกำลังนอนตัวชักเกร็งอยู่บนพื้น เขารีบอุ้มร่างลูกชายขึ้นมาว่างใว้บนเตียง วิ่งแจ้นหาผ้าชุบน้ำมาประคบตามหน้าตามตัวลูกชาย พ่อสมาน :“โอ๋....โอ๋ ได้ยินพ่อมั้ย ลูกเป็นไรมั้ย ลูก ตื่นๆ” ผู้เป็นพ่อพูดถามซ้ำๆ ขณะจับตัวลูกชายที่กำลังชักเกร็งให้อยู่นิ่งๆ เพื่อเรียกสติลูกชายคืนมา เขาเห็นท่าไม่ดีจึงอุ้มร่างลูกชายลงมาเพื่อที่จะพาไปโรงบาล “พ.. พี่ ” ผู้เป็นพ่อหันมามองหน้าลูกชายที่ตอนนี้หายจากอาการชักแล้ว เขาค่อยๆวางร่างลูกชายลงบนโซฟา พ่อสมาน : ‘’ลูกรู้สึกตัวเเล้วหลอ ’’ โอ๋ : ’’ฉันเป็นไรอะ ฉันมาอยู่ที่ได้ไง’’ เด็กชายพูดด้วยท่าทางเบลอๆ พ่อสมาน : ’’ก็ลูกเป็นลมนะสิ พ่อตกใจหมดเลย เห็นลูกนอนชักอยู่ในห้อง พ่อนึกว่าลูกเป็นจะเป็นอะไรไปซะอีก’’ โอ๋ : ’’เอ๋.......ฉันจำได้ว่าฉันอยู่ที่โรงพยาบาลหนิ ภาพสุดท้ายฉันจำได้ว่าฉันเห็นพี่กะลูกยืนเฝ้าฉันในห้องโรงบาลหนิ’’ สมานงุนงงกำคำพูดของลูกชาย แต่ก็คิดว่า อาจเกิดขึ้นจากที่เป็นลมเมื่อตะกี้ พ่อสมาน : ’’เออ ๆ ลูกนั้งพักแปบนึง เดี๋ยวพ่อไปเอาน้ำอุ่นมาให้’’ เขาพูดไปด้วยความรู้สึกสับสนในคำพูดแปลกๆของลุูก เขาเดินไปหยิบกดน้ำอุ่นจากกระติก พร้อมฟังลูกพูดพึมพำไปด้วย แต่ตอนที่เดินกลับมายื่นแก้วให้ลูก เขาสังเกตคำพูดของลูกชายดูแปลกๆไป พ่อสมาน : ’’โอ๋....ลูก โอเครึป่าว ไปหาหมอมั้ย’’ ลูกชายได้ยินชายตรงหน้าถาม เลยหันขวับไปด้านหลัง สายตาส่องมองหาใครสักคน... โอ๋ : ’’อ่าว ไอ้โอ๋กลับมาแล้วหลอ ..... ใหนละ ฉันไม่เห็นลูกเลย’’ ผู้เป็นพ่อขมวดคิ้ว สงสัยกับคำพูดของลูกชายตรงหน้า พ่อสมาน’’จะโอ๋ใหนอีกละ พ่อก็พูดกะเอ็งเนี้ยย’’ โอ๋ : ’’คุยกะฉันเนี้ยนะ ไม่ได้ชื่อโอ๋ พี่ไม่สบายป่าวเนี้ย มาเรียกชื่อฉันเป็นลูกเนี้ย’’ ผู้เป็นพ่อยังคงงงกับคำพูดของลูกชายจนเกิดคำถามหลายอย่างขึ้นมาในหัว พ่อสมาน’’เอ่อ....... แล้วเอ็งชื่อไร’’ เขาถามออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด โอ๋ : ’’เอ๋า......พี่นี้ก็ถามแปลกๆ แกล้งอำฉันปะเนี้ย โอ๋นั้นมันลูกเรา ฉันก็ชื่อพรไง’’ หลังพูดจบ หมานก็สดุ้งถอยตัวห่างออกไป พ่อสมาน’’โอ๋ เอ็งอย่ามาเล่นแบบนี้ พ่อไม่ตลกนะเว่ย อย่าเอาแม่มาเล่น พ่อไม่ขำด้วย!!’’ พ่อพูดน้ำเสียงจริงจัง ทั้งคู่เริ่มพูดเถียงกันไปมาสักพัก จนสมานได้ถามเรื่องส่วนตัวที่จะมีแค่ภรรยาและเขาเท่านั้นที่รู้ เพราะเขาเริ่มไม่แน่ใจ ในเรื่องที่เคยได้ยินมา ไอ้เรื่องผีเข้าบ้าบอไรนั้น แต่เขาก็ไม่เคยจะเชื่อเรื่องงมงายแบบนั้นเลย เขานึกคิดด้วยความไม่แน่ใจว่า หรือนี้จะเป็นวิญญาณภรรยาเขาจริงๆ พ่อสมาน’’ งั้นเอ็งตอบคำถามข้ามา...ข้าขอเอ็งแต่งานที่ใหน แล้วข้าให้ของขวัญไรเอ็ง’’ฝ่ายเด็กชายนิ่งนึกไปครู่นึงหลังได้ยินคำถาม ก่อนจะเอ่ยปากตอบ โอ๋ : ’’ถามไรของพี่เนี้ย ก็ในรถตอนไปรับฉันหน้าโรงเรียนสารพัดช่างไง พี่เอาสร้อยพันใส่ก้านดอกกุหลาบมาให้ฉั้นไง’’ ผู้เป็นพ่ออึ้งที่ทำไมลูกชาย รู้ความลับของเขาและภรรยา เขาได้ถามคำถามอีกหลายอย่างเกือบชั่วโมง จนเขาลองเอาคำพูดของลูกชายมาประติดประต่อตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา แล้ววิ่งไปหยิบกระจกมายื่นให้ลูกดู ทันทีที่ลูกชายของเขาเห็นกระจกก็ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ โอ๋ : ’’กรี๊ดดดด...ทะ ทะ.ทำไมกัน .ทำไมหน้าตารุปร่างของชั้นเหมือนลูกเลยหละ’’ ทันทีที่พูดจบ ผู้เป็นพ่อก็ยิ้มด้วยความดีใจพร้อมกระโจมเข้าไปกอดที่ตัวลูกชาย พ่อสมาน : ’’ แม่........นี้แม่จริงใช่มั้ย พ่อคิดถึงแม่มากนะ’’ ชายผู้เป็นสามีพูด เขาร้องไห้พลางกอดร่างภรรยาในร่างลูกชายใว้แน่น...... ........................................จบ.......................................
|