|
หลังเลิกเรียนของในทุกวัน นนท์ จะมานั่งอ่านหนังสือเพื่อรอเดินทางกลับบ้านพักพร้อมเพื่อนสนิท แต่ระหว่างที่รอมีอีกสิ่งที่เขามักทำเป็นกิจวัตรนั่นก็คือ การแอบมองผู้ชายออกกำลังกาย เพราะฝั่งตรงข้ามตึกคณะนั้นเป็นลานกีฬาประจำมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังในนครศรีธรรมราช ช่วงเย็นมักจะมีผู้คนมาใช้สถานที่แต่ที่เขาเฝ้ารอคือหนุ่มรุ่นพี่คณะวิศวะกรรม ซึ่งนนท์สืบมาแล้วว่าเป็นกลุ่มเพื่อนสนิท 3 คน ได้แก่ พี่บอล หนุ่มที่ได้ฉายาว่าเจ้าชายเกียร์ รูปหล่อ พ่อรวย ยิ้มสวยเพอร์เฟคทุกอย่าง พี่แชมป์ หนุ่มเจ้าสำราญ เจ้าของฉายาลักยิ้มกระชากใจที่ไม่ว่าจะไปที่ไหนมักจะมีเสียงกรี๊ดตามมา “อร๊ายยย” นั่น ไม่ทันไรก็มีเสียงกรี๊ดลั่นมาจากสนามบาส สาเหตุก็เป็นเพราะพี่แชมป์ยืนโบกมือให้กองเชียร์ที่มาดูพร้อมยกมุมปากอวดลักยิ้มสวย คนสุดท้ายคือ พี่แมน คอยเคลียร์ปัญหา เก็บกวาดเรื่องที่เกิดจากพี่บอลและพี่แชมป์ โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงจนได้ฉายาว่าผู้จัดการ “อีฟ้ากูชอบพี่เค้า กูอยากได้อยากโดน” “มึงกับพี่บอลอะนะ ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยจ้าอีเปรี้ยว เปลี่ยนคนเหอะ” “แต่กูชอบพี่เค้าจริง ๆ” “กูว่า...มีวิธีอยู่นะ” นนท์เงี่ยหูฟังสองสาวรุ่นพี่ที่นั่งคุยกันโวด้วยความหวั่นใจ นั่นก็เป็นเพราะเขากำลังแอบชอบพี่บอลอยู่ “ยังไงซิส ถ้าได้ผลกูยอมหมดทุ่มสุดตัว” ยิ่งท่าทางทุ่มเทมุ่งมั่นทำให้นนท์คิ้วกระตุกหงุดหงิด “มึงเคยได้ยินเรื่อง ชมรมรับจ้างทั่วไป ไหม” ชมรมรับจ้างทั่วไปเป็นเรื่องเล่าปากต่อปากของนักศึกษาที่อยู่หอใน ว่ากันว่าประธานชมรมนั้นบูชาเทพีแห่งความรักเลยช่วยให้ผู้คนที่เข้าไปร้องขอได้สมหวังดั่งใจหมาย แต่ก็ไม่เคยมีคนยืนยันเรื่องนี้ คนที่เคยเข้าไปต่างก็ปิดปากเงียบไม่พูดถึงมีเพียงเสียงจากมนุษย์เผือกที่แอบเฝ้าสังเกตุการณ์แล้วนำมาพูดต่อเป็นตุเป็นตะ “ไอ้นนท์ มึงเหม่ออะไรวะ” “ฮะ!” ตอนนั้นเองเพื่อนสนิทของเขาก็เดินเข้ามาขัดการแอบฟัง เฟิร์ส (เดิม: โรอา) วางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะพร้อมหย่อนก้นนั่งฝั่งตรงข้าม “ไอ้เฟิร์ส ตกใจหมด แล้วภีมอะไม่มาพร้อมกันหรอ?” นนท์ถามถึงเพื่อนสนิทอีกคนเพราะ ภีม (เดิม: ภู) กับเฟิร์สนั้นเรียนเซคเดียวกัน “มันเข้าห้องน้ำกำลังมา นั่นมาละ” เฟิร์สพยักเพยิดหน้า ไม่นานภีมนักศึกษาหนุ่มหน้าตี๋ก็เดินตาบวมเข้ามาร่วมวง “นินทากูหรอพวกมึง” เขาถามจบก็สูดจมูกราวกับคนป่วย “แค่ถามหาเฉย ๆ มึงไม่สบายหรอ?” “ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ภีมไม่ทันตอบกลับเป็นเฟิร์สที่หลุดหัวเราะเอิ้กอ้ากเสียงดัง เจ้าตัวเงียบไม่พูดอะไร “ไอ้เฟิร์ส เล่ามา” “มึงสัญญากับกูแล้วว่าจะไม่พูด” ภีมจ้องเฟิร์สเขม็งแต่มีหรือที่จะปกปิดได้ ทันทีที่มีโอกาสเขารีบเล่าออกมาจนหมดเปลือก “ก็คาบเมื่อกี้อาจารย์แม่เปิดคลิปซึ้ง ๆ ให้ดู ไอ้นี่ก็อินร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเกือบชั่วโมง” พอรู้เหตุผลก็หายสงสัย เพราะภีมนั่นเรียกได้ว่าเป็นคนที่อินไปกับทุกอย่าง เต็มที่กับทุกรายละเอียด ภีมเบ้ปากให้ก่อนจะลุกขึ้นยืนโบกไม้โบกมือหาใครบางคน ทั้งสองงุนงงเลยมองตาม ปรากฏว่าผู้ชายกลุ่มนั้นเดินข้ามถนนมาหาพวกเขา “ไอ้ภีม!” นนท์เรียกชื่อเพื่อนได้แค่นั้นก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ แถมยังก้มหน้ามองโต๊ะหินอ่อนนิ่ง ๆ นั่นก็เพราะว่านนท์มีอาการเขินผู้ชาย ไม่รู้ว่าเป็นโรคหรือเปล่าแต่ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ผู้ชาย มักจะแสดงอาการพูดไม่ออก ใจสั่น ขยับตัวไม่ได้ นนท์มีอาการนี้ตั้งแต่เด็กโดยที่เขาเองก็ไม่รู้สาเหตุ จะมีก็แต่เพื่อนอย่างภีมและเฟิร์สที่รู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาลที่พูดคุยและใกล้ชิดได้ปกติไม่แสดงอาการใด ๆ “น้องภีมทำไมตาบวมขนาดนั้นครับ หืม” แม้จะไม่เห็นภาพ แต่ นนท์คาดเดาจากเสียงและเงาที่เคลื่อนผ่าน เป็นพี่แชมป์พุ่งตัวเข้าไปหาภีมพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นอะไรครับ สวัสดีครับพี่บอล สวัสดีครับพี่แมน” ภีมตอบก่อนจะยกมือไหว้ทักทายรุ่นพี่อีกสองคน “พวกมึงนี่พี่แชมป์ พวกกูกำลัง...” “กำลังคบกันครับ!” “เห้ย ผมกำลังจะบอกว่ากำลังคุยกัน” “งั้นให้พี่ขอเป็นแฟนเลยไหมครับ” พี่แชมป์ทำทีจะคุกเข่าลงที่พื้นจนภีมร้องห้าม บทสนทนานั้นทำให้นนท์ที่ก้มหัวถึงกับตกใจเงยหน้าขึ้นมอง แต่เมื่อเห็นหน้าพี่บอลเขาก็รีบหลุบมองต่ำทันที ภีมเห็นอาการนนท์ไม่สู้ดีเลยพาพี่แชมป์เดินปลีกตัวออกไปคุยกันที่อื่น เฟิร์สที่รู้ก็ได้แต่ลูบบ่าปลอบใจเพื่อน “โอเคปะมึง” เมื่อไม่มีผู้ชายคนอื่นอยู่ใกล้ เขาก็กลับมาเป็นปกติ “อืม” นนท์ได้แต่ตัดพ้อตัวเอง ถึงเขาจะชอบใครขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถเข้าใกล้หรือพูดคุยได้ ทำให้ครองโสดมาจนถึงปัจจุบัน เคยอ่านกระทู้บนโลกออนไลน์เจอว่ามีหลายคนที่มีอาการแบบเดียวกับเขา บางคนว่าเป็นเพราะความกลัว กลัวว่าจะดูไม่ดีในสายตาเขาเลยแสดงออกด้วยการเขินอาย “นนท์ กูมีเรื่องจะสารภาพว่ะ” เฟิร์สพูดด้วยเสียงที่กังวล เขารับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกระอักกระอ่วน “มึงกำลังคบกับพี่แมนอยู่ใช่ไหม” “มึงรู้!!” นนท์เห็นความผิดปกติของเฟิร์สมาสักพักแล้วก็คิดว่าอาจจะเป็นเรื่องนี้ แต่ไม่คิดว่าคนคนนั้นคือพี่แมน ที่มั่นใจเพราะเมื่อครู่ตอนที่พวกพี่บอลเดินออกไป เขาเห็นพี่แมนหันกลับมามอง และเฟิร์สเองก็จ้องหน้าพี่แมนด้วยแววตาที่ดูมีอะไรบางอย่าง “แน่นอน เป็นเพื่อนกับมึงมาตั้งกี่ปีทำไมแค่นี้จะดูไม่ออก แต่แค่ไม่คิดว่าจะเป็นพี่แมน” จะว่าไปก็ยังแปลกใจอยู่ เพราะคนทะเล้นกวนกวนแบบไอ้เฟิร์สไหงถึงมาคบกับพี่แมนที่หน้านิ่งจิตใจเย็นยะเยือกได้ ส่วนภีมเองก็เหมือนกันนิสัยต่างกับพี่แชมป์คนละขั้วเลย นนท์รู้ดีว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง แม้จะเป็นเพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถมจนเข้ามหาวิทยาลัย เช่าบ้านพักด้วยกันเรียนคณะเดียวกัน แต่ถึงอย่างไรต่างคนก็มีชีวิตเป็นของตัวเอง จะมาเกาะกลุ่มซี้ปึกตลอดไปคงไม่ได้ เขาเตรียมใจมาสักพักแล้ว “มึงเองก็หาแฟนสักคนดิวะ พี่บอลเป็นไง จะได้ครบคู่พอดี” “...” แค่ได้ยินหน้าของเขาก็เริ่มมีอาการร้อนผ่าวลามไปถึงใบหู “ถ้ามึงต้องการบอกพวกกูมา เดี๋ยวกูกับไอ้ภีมจะช่วยเต็มที่ แต่อย่าช้านะมึงแบบพี่บอลถ้าไม่รีบเดี๋ยว มอจอคอปอดอ” “อะไรวะ มอจอคอปอดอ” “ก็เดี๋ยวหมาจะคาบไปแดกไง” คำพูดของเฟิร์สทำให้นนท์คิดหนัก ตอนนั้นเองที่บทสนนาของสองสาวรุ่นพี่แว้บเข้ามาในหัว “ไอ้เฟิร์ส กูมีธุระขอตัวก่อนนะ” “จะไปไหนวะ ไม่กลับด้วยกันหรอ” “มึงไปหาพี่แมนเหอะ กูรู้มึงอยากไปใจจะขาด” “รู้ใจกูที่สุดเลยเพื่อนเลิฟ” พอเฟิร์สได้ยินก็คลี่ยิ้มกว้างลุกพรวดพราดเข้ามาจุ๊บหัวนนท์ ไม่รอให้โดนบ่นก็วิ่งปร๋อไปทางที่พี่แมนอยู่ ส่วนนนท์เขาเดินทางไปยังที่ที่มีเรื่องเล่า ‘ชมรมรับจ้างทั่วไป’ “มาเรื่องความรักอีกล่ะสิ” ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ก็มีเสียงหนึ่งจากในห้องทักขึ้น นนท์ค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปตามทิศทางเสียง “ใช่ครับ ผมมาขอให้ช่วยเหลือ” น่าแปลกที่เขาสามารถพูดโต้ตอบได้แม้อีกฝ่ายจะเป็นผู้ชาย ซึ่งนอกจากภีมกับเฟิร์ส เขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน “นั่งก่อนสิ” รุ่นพี่ประธานชมรมที่นั่งหัวโต๊ะผายมือให้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปจุดกำยาน กลิ่นควันลอยแตะจมูกพอสูดดมรู้สึกฉุนเล็กน้อย แต่สักพักเริ่มผ่อนคลายและหลงใหลไปกับกลิ่นไม้หอม “น้องนี่...น่าสนใจ” คำพูดของประธานชมรมทำเอา นนท์ใจเต้นแรง ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเคยพูดแบบนี้กับเขามาก่อน แถมตอนเดินผ่านหลังเมื่อครู่ยังใช้มือลูบไหล่เขาอีก ‘จะว่าไปประธานชมรมก็หล่อดีแฮะ ได้ยินว่าเรียนเทคโนโลยีอาหาร ผู้ชายทำอาหารเป็นมีเสน่ห์มากด้วยสิ ขนาดหน้านิ่งไม่ยิ้มยังกร้าวใจสุด ๆ แบบนี้คงมีแฟนแล้วแหงเลย’ “หยุดยิ้มและหยุดคิดอะไรเกินเลยผมได้แล้วครับ” “พะ พี่ ระ รู้ได้ยังไง...” เมื่อถูกทักเขาได้แต่นั่งหน้าเจื่อนด้วยความอายเพราะถูกจับได้ “เรื่องนั้นไม่สำคัญ เอาเป็นว่าถ้าอยากให้ผมช่วย เซ็นสัญญานี้ก่อน” กระดาษสัญญาถูกยื่นมาให้ พออ่านแล้วก็ได้แต่งง ๆ เพราะระบุแค่ว่าห้ามพูดถึงเหตุการณ์และเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่มีเงื่อนไขข้อแลกเปลี่ยนใด ๆ แถมค่าครูหรือค่าบริการก็ไม่มี จะว่าไปคงเพราะแบบนี้คนที่เคยรับบริการถึงไม่มีใครออกมายืนยัน แสดงว่าเซ็นสัญญาปิดปากกันหมด หลังจากเซ็นสัญญาเรียบร้อย รุ่นพี่ประธานชมรมก็เดินไปยังโต๊ะกลมที่อยู่หลังห้องซึ่งถูกม่านสีขาวบางกั้นเอาไว้ นนท์เพ่งมองไปยังโต๊ะบูชาที่มีรูปปั้นของเทพีแห่งความรักตามที่ได้ยินมา เทียนสีแดงถูกจุดขึ้น ตรงกลางมีกระจก แอปเปิล เปลือกหอย และดอกกุหลาบสดสีแดงคู่หนึ่งวางไว้อย่างเป็นรูปแบบ ไม่รู้เพราะกลิ่นของกำยานหรืออย่างไรทำให้การรับรู้ของนนท์แปลกไปเหมือนเวลารอบข้างจะเดินไวมากจนความสว่างด้านนอกถูกแทนที่ด้วยแสงไฟจากเสาของถนนยามค่ำคืน “อยากสมหวังจริงหรือเปล่า?” “ครับ” นนท์ตอบด้วยความมุ่งมั่นเพราะกลัวคำพูดของเฟิร์สจะเป็นจริง หากการกระทำในครั้งนี้ทำให้เขาได้สมหวังกับพี่บอลจริง ๆ มันก็คุ้มค่าที่จะลองดู ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร คบกันแล้วไปรอดไม่รอด จะสุขหรือทุกข์กว่าที่เป็นอยู่แต่ก็คงดีกว่าที่เป็นในตอนนี้อย่างแน่นอน อย่างน้อยก็พูดได้ว่า อกหักดีกว่ารักไม่เป็น ประธานชมรมเดินถือหม้อดินเผาใบใหญ่ออกมาวางที่หน้าโต๊ะบูชา จากนั้นก็ทำการจุดไฟด้วยการสะบัดมือเพียงครั้งเดียว นนท์มองดูอย่างอึ้ง ๆ คิดว่าตัวเองตาฝาด "โอ เฟอา อะฟราโอดิที ฯลฯ” รุ่นพี่พูดภาษาแปลก ๆ เขากล่าวร่ายอยู่นานสองนาน พอว่าจบก็หยิบดอกกุหลาบสดบนโต๊ะจับมัดด้วยด้ายสีแดงเข้าหากันแล้วโยนลงไปในกองไฟ แล้วพูดอะไรต่ออีกประโยค “คราวนี้หลับตา ตั้งสติให้ดีนึกถึงใบหน้าของคนที่ชอบ นึกถึงกลิ่นกาย นึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเขา" ใบหน้าของพี่บอลชัดเจนในความทรงจำ รอยยิ้มยามที่มองมาหากลิ่นตัวของพี่บอลยามที่เดินเฉียดกันคลุ้งอยู่ในจมูกราวกับพึ่งสัมผัส "นึกถึงทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา สิ่งที่อยากทำร่วมกัน" ภาพของพี่บอลในชุดบาสกำลังยิ้มสวยโชว์ฟันขาวค่อย ๆ เดินเข้ามาหา นนท์ยื่นมือไปที่ด้านหน้าอยากจะสัมผัสจับมือกับพี่บอลสักครั้ง ค่อย ๆ ยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา ตอนนี้เหมือนกับอีกคนมีตัวตนจริงอยู่เบื้องหน้า “พี่บอล ผมขอจับแก้มขาว ๆ ของพี่ได้ไหมครับ” เขาเอื้อมมือไปหยิกแก้มขาว ๆ ของพี่บอลในจินตนาการ แม้จะหลับตาอยู่แต่สัมผัสที่รู้สึกสมจริงมาก กายเนื้อสองคนแตะถูกกันเกิดความวูบวาบเข้าที่หัวใจ “ผมขอ...หอมแก้มพี่ได้ไหม” นนท์เอ่ยในสิ่งที่ต้องการมาตลอดแต่ไม่เคยได้พูด เขาค่อย ๆ เคลื่อนหน้าเข้าไปแล้วจุ๊บเข้าที่ข้างแก้ม หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ นี่เป็นสิ่งที่ตื่นเต้นที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ “พี่บอล ถ้าผมจะขอ...จะ จูบพี่ได้ไหม” ทันทีที่ภาพของพี่บอลที่อยู่ตรงหน้าพนักหน้าให้ เขาไม่รอช้ารีบกระโจนเข้าไปจุ๊บปาก อดีตได้แต่เฝ้าฝันจินตนาการถึงไม่คิดว่าวันนี้จะได้ทำกับความรู้สึกพิเศษจริง ๆ แบบนี้ และเพราะความอัดอั้นนนท์เลยอดไม่ได้ที่จะลองแลบลิ้นเลียริมฝีปากนุ่ม ๆ รสหวาน “พะ พี่บอล ผมขอ...” ยังเอ่ยไม่ทันจบราวกับอีกฝั่งรู้ทันส่งลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปาก นนท์เลยตอบสนองตามต้องการ เขาดูดลิ้นแลกน้ำลายอยู่นานสองนาน จู่ ๆ ก็เกิดความรู้สึกแปลกขึ้น ร่างกายของนนท์กระตุกเกร็งขนตามลำตัวลุกซู่ไปหมด “อือ อืม อือ อือ อ่าส์ แฮก แฮก” เขาสะดุ้งตัวโหย่งพบกับความมืดที่ปกคลุมรอบตัว “ฝันเปียกหรอวะเนี่ย!” นนท์สับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจำได้ว่าไปชมรมรับจ้างทั่วไปมา แต่ไหงถึงมานอนแก้ผ้าอยู่ในห้องนอนของตัวเอง แถมไอ้จ้อนก็คายน้ำกามออกมาเลอะเต็มหน้าท้องไปหมด ไม่รู้ว่าที่เกิดขึ้นสักครู่เป็นเพียงฝันวิปริตแบบที่ไม่เคยจินตนาการถึง หรือเป็นเพราะอะไรกันแน่ ... .. . ณ บาร์แห่งหนึ่ง "ในที่สุดก็ครบเสียที” ผู้จัดการบาร์มองดูกระดาษในมือ มีชื่อและประวัติของชายหนุ่มทั้ง 6 คน ได้แก่ ภีม, เฟิร์ส, พี่แมน, พี่แชมป์, พี่บอล, และคนสุดท้าย นนท์ “คุณฮิมยิ้มแบบนี้ มีเรื่องดีหรอครับ” “ใช่ ไปเตรียมตัวกันได้แล้ว อีกไม่นานจะมีลูกค้ากลุ่มใหม่มา ไม่ว่าจะขอพรกับทวยเทพองค์ใดแต่หากจิตใจต่ำตมคิดถึงแต่เรื่องโสมมสุดท้ายปลายทางก็จะหันมาที่พวกเรา" “แบบนี้ก็ดีสิครับ เราหาลูกค้าได้มากขนาดนี้ ท่านเทพแห่งกามราคะคงพอใจ” เบื้องหลังบทสนทนาคือฉากเซ็กอันดุเดือดเลือดพล่าน ลูกค้าชายฉกรรจ์นับสิบกำลังเปลือยกายทำกิจกรรมวิตถารหมู่กันอย่างไม่อายฟ้าอายดิน เนื้อตัวมันวาวเคลือบไปด้วยเหงื่อไคล กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เสียงร้องครวญครางดังกระหึ่มทั่วทุกสารทิศไม่เกรงกลัวว่าใครจะได้ยิน โดยมีบริกรชายสวมหน้ากากใบหน้ามนุษย์ยืนเฝ้ามองอยู่ทุกมุมในบาร์ลับแห่ง
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์