เสือจิ่ง ตอน เสือร่าน (แนวโจรดิบเถื่อน) 10 จบ

NOOFONG

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เสือจิ่งก็หายหัวไปได้ไม่กี่วันก่อนจะกลับมาโผล่ที่บ้านพ่อครูอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้มีเหตุผลอะไรชัด ๆ นอกจากข้ออ้างแถ ๆ ที่ฟังแล้วใครก็รู้ว่าไม่จริง


“แวะมาถามพ่อครูเรื่องฤกษ์วันดีวันร้ายหน่อย” เขาพูดเสียงดัง ทั้งที่มือกำลังถือห่อผลไม้กับน้ำตาลปี๊บเข้ามาเต็มสองมือ


พ่อครูมองด้วยหางตาแล้วหัวเราะเบา ๆ “ฤกษ์อะไรของเอ็งอีกล่ะ คราวก่อนก็เพิ่งมาดูไปไม่ใช่เหรอ”


เสือจิ่งยิ้มแหย ๆ “เอ่อ…ครั้งก่อนมันไม่แน่ใจ เลยมาถามซ้ำให้ชัวร์ไงพ่อครู”


ภูผาที่กำลังกวาดลานอยู่ไม่ไกลเหลือบตามองแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ เขารู้ทันทีว่าข้ออ้างนั้นมันฟ้องขนาดไหน เพราะทุกครั้งที่เสือจิ่งโผล่มา “ดูฤกษ์” ก็จะมาช่วงเย็น ๆ พอดีกับเวลาที่พ่อครูเริ่มงีบ


และทุกครั้ง…ก็ลงเอยด้วยการที่พ่อครูหลับ ส่วนคนมาเยี่ยมกลับนั่งกินข้าวเย็นอยู่บ้านลูกชายเขาแทน


“วันนี้มาดูฤกษ์อีกแล้วเหรอ… จะปล้นหรือจะมาหากูกันแน่?”


เสียงภูผาแซวมาอย่างรู้ทัน พลางเอนหลังพิงด้ามไม้กวาด มุมปากยกขึ้นนิด ๆ อย่างจงใจให้เสือจิ่งหมั่นไส้


“พูดให้มันดี ๆ หน่อยสิวะ เดี๋ยวพ่อครูได้ยิน!” เสือจิ่งหันมาดุเสียงเบา แต่หน้าแดงเถือกไปถึงหู


“หึ กูก็แค่ถามเฉย ๆ” ภูผาตอบยียวน “เห็นมาบ่อยกว่าพระเดินบิณฑบาตอีก”


“มึงนี่มันปากหมาจริง ๆ เลยนะภูผา” เสือจิ่งทำท่าจะฟาดด้วยห่อผลไม้ในมือ แต่คนถูกขู่กลับหลบพลางหัวเราะลั่น


เสียงหัวเราะนั้นดังไปถึงในเรือน


พ่อครูที่กำลังนั่งบดสมุนไพรอยู่ถึงกับส่ายหน้าเบา ๆ “พวกมันนี่นะ โตเป็นควายแล้วยังทำตัวเหมือนเด็กเล่นไล่จับกันอยู่ได้…”


แต่ในน้ำเสียงกลับไม่มีความโกรธเลย มีแต่ความเอ็นดูปนขัน พ่อครูรู้ดีว่าเสือจิ่งน่ะไม่ได้มาหาฤกษ์อะไรทั้งนั้น


พอพ่อครูหายเข้าไปในครัวเท่านั้น เสือจิ่งก็ลดเสียงลงจนแทบกระซิบ


“มึงอย่ามาทำแบบนี้ต่อหน้าพ่อครูสิวะ เดี๋ยวโดนจับได้”


“จับได้อะไร” ภูผาทำหน้าซื่อ “พ่อเฒ่าก็ไม่ได้หูตึงนะ”


“ไอ้บ้า!” เสือจิ่งถลึงตาใส่ แต่ไม่ทันหันหนี มืออีกฝ่ายก็แกล้งเอื้อมมาเช็ดเศษฝุ่นบนแก้มเขาเบา ๆ แล้วกระซิบใกล้หู


“อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ…เดี๋ยวพ่อครูสงสัยจริง ๆ หรอก”


หัวใจเสือจิ่งเต้นแรงจนแทบจะดังก้องอยู่ในอก เขารีบสะบัดหน้าหนีแต่ปากกลับยกยิ้มมุม ๆ อย่างห้ามไม่ได้


“มึงนี่มัน…รู้ตัวมั้ยว่ากวนตีน”


“รู้สิ” ภูผาตอบหน้าตาย “แต่เห็นมึงยิ้มแบบนั้นแล้วกูชอบ”


“ไอ้บ้า!”


เสียงด่าฟังดูไม่ต่างจากคำหยอก รอยยิ้มของทั้งคู่สะท้อนกับแสงเย็นของยามอาทิตย์คล้อย พ่อครูที่นั่งอยู่ในบ้านได้แต่ยิ้มมุมปากบาง ๆ แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ


“เฮ้อ…เรื่องของวัยรุ่นปล่อยให้มันเป็นไปเหอะ อย่างน้อยมันก็ยังมีความสุขดี”


พอเริ่มมืด ภูผาก็ก่อไฟย่างไก่ตัวโตพอให้กินกันสองคน กลิ่นเนื้อไก่ลอยคลุ้งไปทั่วลาน ความหอมของควันไม้ผสมกับเสียงย่างดังแผ่ว ๆ ชวนให้น้ำลายสอ


พอเนื้อเริ่มสุก หนังเป็นสีน้ำตาลไหม้นิด ๆ กรอบนอกนุ่มใน เขาก็จัดการฉีกส่วนน่องให้เสือจิ่งอย่างรู้ใจ บางครั้งก็ป้อนให้ถึงปาก อิ่มจนแทบขยับไม่ได้


เสือจิ่งเอนตัวพิงเสาเรือนพลางยกขันน้ำขึ้นจิบช้า ๆ ส่วนภูผาก็นั่งอยู่ไม่ไกล เอียงหัวมองเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ยังไม่พูด


จนสุดท้ายเสียงทุ้มของเขาก็ดังขึ้นก่อน “มึงจะกลับเลยเหรอ อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้รึไง”


เสือจิ่งหันมามอง พลางยิ้มมุมปาก “อยู่ไม่ได้หรอก เดี๋ยวพวกลูกน้องสงสัย หายหัวมาหลายวันแล้ว”


ภูผาขมวดคิ้ว “มึงจะไปไหนนักหนา”


“ก็ไปกินเหล้าไง” เสือจิ่งพูดขำ ๆ แล้วหันไปแหย่ “หรือมึงจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ วงเหล้ากูสาวสวยเพียบ”


“ไม่เอา กูไม่ชอบมั่ววงเหล้า” ภูผาตอบเสียงเรียบ


“เหรอ…” เสือจิ่งลากเสียงยาว แต่พอพูดถึงสาวสวยเท่านั้นแหละ ใจเจ้ากรรมกลับเต้นแปลก ๆ ขึ้นมาเฉย ๆ ภาพภูผายืนยิ้มให้ผู้หญิงคนอื่นแค่ในหัว ก็ทำเอาอารมณ์ขุ่นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล


เขาเลยรีบพูดกลบ “มึงอยู่นี่แหละดีแล้ว อย่าไปเลย เดี๋ยวกูเสียสมาธิ”


ภูผาหันมาหัวเราะในลำคอ “หืม…หวงเหรอ”


“ใครหวงวะ ไม่มี๊!” เสือจิ่งรีบเถียง แต่หูแดงจ้าไปถึงต้นคอ


ภูผาแกล้งถอนหายใจ “งั้นกูไปด้วยละกัน เผื่อมึงไปมั่วสาวที่ไหน กูจะได้คอยดึงหูไว้”


“มึงจะบ้าเหรอ ภูผา มันไม่ใช่ที่ของมึง!” เสือจิ่งรีบลุกขึ้นทำหน้าขรึม แต่คนตรงหน้ากลับยิ้มกวนกว่าเดิม


“ไม่ใช่ที่ของกู…แต่กูก็จะไป”


“มึงไม่ต้องไป!”


“กูจะไป!”


“ไม่ต้อง!”


“จะไป!”


เสียงเถียงกันไปมาราวกับเด็กแย่งของเล่น จนสุดท้ายพ่อครูที่อยู่ในเรือนต้องตะโกนออกมาดังลั่น


“จะไปไหนก็รีบไปเถอะโว้ย ก่อนบ้านข้าพัง!”


เสียงนั้นทำเอาทั้งคู่เงียบกริบ ก่อนที่ภูผาจะหัวเราะร่าแล้วหันมาพูดเบา ๆ


“เห็นมั้ย พ่ออนุญาตแล้ว ไปกัน”


เสือจิ่งกลอกตาใส่ แต่ปากกลับยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ “เออ ๆ ไปก็ไป แต่ห้ามพูดมากนะมึง”






…


เสียงหัวเราะดังตั้งแต่ยังไม่ทันเดินถึงวงเหล้า ข้างในร้านมีพวกลูกน้องของเสือจิ่งนั่งกินกันหน้าสลอน เสียงพูดคุยหยอกล้อไม่ขาดสาย


พอเสือจิ่งเดินนำเข้ามา เสียงเฮก็ดังขึ้นทันที


“ลูกพี่มาแล้วโว้ย!”


“อ้าว ๆ วันนี้พี่เสือพาไอ้เสาไฟมาด้วยว่ะ!”


“เสาไฟบ้านพ่อมึงสิ” เสือจิ่งหันไปด่ากลับพร้อมหัวเราะในลำคอ


แต่ลูกน้องก็ยังไม่วายแหย่ “ไอ้ภูผามันมาทำไมวะลูกพี่ ปกติไม่เห็นมันลงเขาเลย!”


“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน!” เสือจิ่งตะโกนกลบเกลื่อน ทั้งที่ในใจแอบยิ้มอยู่เงียบ ๆ


ใครจะรู้ว่ามันดีใจขนาดไหนที่ไอ้เด็กนี่อุตส่าห์ตามมาด้วย


ภูผานั่งลงข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ แต่แค่เขายกขันเหล้าขึ้นจิบเบา ๆ พวกสาว ๆ ที่มานั่งในวงก็เริ่มขยับเข้ามาใกล้ทันที


“พี่ภูผา~ ดื่มหน่อยสิจ๊ะ เหล้าใหม่ของร้านเลยนะ!”


“เอ้า ๆ พวกฉันรินให้!”


เสียงหัวเราะคิกคักดังระงม สาว ๆ แย่งกันรินเหล้าใส่ขันภูผา ก่อนจะเบียดเข้ามาแทบแนบไหล่


ภูผาเพียงยกขันขึ้นจิบอย่างไม่คิดอะไร แต่ดันเหลือบตามามองเสือจิ่งพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่เหมือนจงใจยั่ว


เสือจิ่งยกเหล้าในมือขึ้นดื่มอึกใหญ่ ใบหน้าขรึมแต่หูแดงแปร๊ด


พอมีสาวส่งเสียงอ้อน “พี่เสือจิ่ง~ กินอีกหน่อยสิ จะได้สนุกกันยาว ๆ”


เขาก็ทำได้แค่ฝืนหัวเราะ “เออ ๆ เดี๋ยวค่อยกิน อย่ามายุ่งกับพี่มาก เดี๋ยวพี่เมา”


แต่ในใจเขาน่ะ… เดือดกว่าควันไฟย่างหมูตรงหน้าอีก


ภูผาหันมามองแล้วเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงแววขำ “เป็นอะไรของมึงวะ หน้าดุชิบหาย”


“เปล่า!” เสือจิ่งตอบไว “กูแค่ร้อน”


“อืม... ร้อนข้างในสินะ” ภูผาพูดเบา ๆ จนอีกฝ่ายแทบสำลักเหล้า


วงเหล้ายังครึกครื้น พวกลูกน้องหน้าแดงตาเยิ้ม บางคนร้องเพลง บางคนหัวเราะกลิ้งกันไม่หยุด


“เอ้า ๆ! พี่ภูผา ดื่มอีกแก้วสิ~” สาวร่างเล็กผมเปียรินเหล้าให้จนล้นขัน “พวกฉันรินเองเลยนะ เดี๋ยวพี่เหนื่อย”


ภูผาเพียงยิ้มบาง ๆ “ขอบใจ” น้ำเสียงเรียบแต่แววตาอบอุ่นจนสาว ๆ พากันหน้าแดง เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นรอบตัว


เสือจิ่งที่นั่งอยู่อีกฟากถึงกับทำเหล้าติดคอ “แค่ก ๆ ๆ!”


ลูกน้องหันมามองก่อนแซวเสียงดัง “เหล้ามันเฝื่อนคอเหรอลูกพี่ ฮ่า ๆ ๆ!”


เสียงหัวเราะระเบิดลั่นทั้งวง ภูผาเองก็กลั้นขำแทบไม่อยู่


เสือจิ่งหน้าแดงแจ๋ ลุกพรวดพร้อมเสียงโวย “กูจะกลับละ! พวกมึงขำอะไรกันนักวะ!”


ยังไม่ทันพ้นวง ภูผาก็ลุกขึ้นเดินตาม พูดเสียงกลั้วหัวเราะ “เดี๋ยวกูไปส่ง มึงเมาแล้วเดินไม่ตรงแน่”


“กูไม่เมา!” เสือจิ่งเถียงเสียงแข็ง แต่สองขาที่ก้าวออกไปดันเซแทบจะล้มใส่อีกฝ่ายอยู่แล้ว


ภูผาเลยคว้าแขนไว้แน่น “ไม่เมาเหรอ? งั้นก็เดินตรง ๆ สิ”


“ปล่อยดิ ไอ้เวร!”


“ได้ ถ้ามึงเดินตรง”


ผลคือสองคนยื้อกันไปมาจนล้มลงไปด้วยกันต่อหน้าวงเหล้า


“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ!”


เสียงหัวเราะระเบิดจนคนทั้งวงแทบกลิ้ง เสือจิ่งนั่งหน้าม้าน หัวฟูกับฝุ่น ข้าง ๆ มีภูผานั่งหัวเราะท้องแข็ง


“มึงหัวเราะอีกสิ เดี๋ยวกู—”


“โอเค ๆ ไม่หัวเราะละ” ภูผายกมือยอม แต่แววตายังขำไม่เลิก แล้วโน้มตัวไปกระซิบใกล้หู “แต่กูบอกไว้ก่อนนะ มึงเวลาหึงน่ารักฉิบหายเลย”


“ไอ้บ้า!” เสือจิ่งผลักอีกฝ่ายแต่แรงไม่พอ ทำได้แค่พ่นลมหายใจแรง ๆ แล้วหันหน้าหนี


แต่รอยยิ้มมุมปากที่แอบหลุดออกมานั่นแหละ


คือหลักฐานชัดที่สุด ว่าเสือจิ่ง “หึงจริง ๆ” นั่นแหละ


หลังโดนวงเหล้าแซวจนหูร้อน เสือจิ่งทนไม่ไหว ลุกโวยวายจะกลับ


แต่ภูผาก็เดินตามประกบหลัง พอหลบสายตาคนอื่น ทั้งคู่ก็แอบเลี้ยวเข้าไปหลังร้าน


ตรงมุมแคบหลังร้าน มีห้องน้ำปูนเก่า ๆ ไฟสลัว ๆ ประตูไม้แคบๆ ที่ได้ยินเสียงคนเมาเดินสวนกันเป็นพัก ๆ


ภูผาเดินตามมา ขำไม่เลิก มือยังจับแขนอีกฝ่ายไว้แน่น


“ปล่อยสิวะ! มึงจะตามกูมาทำไม”


เสือจิ่งบ่นเสียงแข็งแต่หน้าแดงแปลก ๆ


ภูผาโน้มหน้าลงมาข้างหู “ก็กลัวเมียหาย…”


เสือจิ่งแสร้งทำเป็นโมโห ผลักอกอีกฝ่าย


“พูดอะไรของมึง กูไม่ใช่ผู้หญิงบอบบางสักหน่อย”


ภูผาก้มลงกระซิบ “แต่กูหวง จะทำไม”


มือใหญ่ดันตัวเสือจิ่งไปชิดกับฝาไม้


เสือจิ่งขยับจะผลักออก แต่ถูกมือภูผากดข้อมือแน่น


ภูผาก้มลงจูบข้างหูเบา ๆ


“เมื่อกี้มึงหึงขนาดไหน รู้ตัวมั้ย”


เสือจิ่งเบือนหน้า “กูแค่รำคาญเสียงขี้เมาพวกนั้น ไม่ได้หึง!”


ภูผากระตุกยิ้ม ดันต้นขาแทรกกลางขาอีกฝ่าย “อย่าโกหกสิวะ”


เสือจิ่งสะบัดหน้าหนีแต่ก็อดเผลอหลุดเสียงครางในลำคอ


“ไอ้…ไอ้บ้า มึงจะทำอะไร ตรงนี้มัน…หลังร้านนะเว้ย”


ภูผาหัวเราะเสียงต่ำ “กลัวใครล่ะ เมากันหมดทั้งวงแล้ว”


พูดยังไม่ทันจบ มือใหญ่ก็ล้วงเข้าใต้ชายเสื้อเสือจิ่ง


นิ้วหยาบลากไล้ไปตามเอวเปลือย


ภูผาก้มลงจูบที่ซอกคอ ดูดเม้มจนขึ้นรอย


มืออีกข้างปลดเข็มขัดรูดลงอย่างง่ายดาย


เสือจิ่งขยุ้มชายเสื้อภูผาแน่น “ถ้าใครมาเห็น—กูจะฆ่ามึงก่อนเลย!”


“งั้นก็อย่าร้องดัง…”


เสือจิ่งขยุ้มเสื้อภูผาแน่น


“ถ้ามึงกล้าปล่อยในกูอีก เดี๋ยวคืนนี้จะกระทืบให้ขาหักเลย”


ภูผาหัวเราะหึในลำคอ ดันเอวเข้าหา


เสียงเนื้อกระทบผนังปูน “ตับ…ตับ…”


“มึงก็ชอบโดนอยู่ดี—เมื่อคืนก็ยังขอ…”


“ไอ้เหี้ย…พูดมาก! เร็ว ๆ เลย”


เสือจิ่งเบะปากแต่สีหน้ากลั้นไม่อยู่ หอบแรงในอก


ภูผายกขาอีกฝ่ายขึ้นเกี่ยวสะโพก มือแน่นจนขย้ำรอย


“ข้างหลังมึงตอดฉิบหาย… อ๊ะ…”


เสียงเสือจิ่งหลุดครางกัดฟันกลั้น


“มึง…แรง ๆ หน่อย… กูอยากเสร็จเร็ว ๆ …”


เสียงหอบถี่ เสือจิ่งขยุ้มบ่าอีกฝ่ายแน่น


ภูผากระแทกสะโพกแรงขึ้นเรื่อย ๆ เสียง “ตับ ตับ ตับ”


“อ๊ะ… อ๊าา… เร็ว ๆ … มึง อย่าหยุด…!”


เสือจิ่งกัดฟันกลั้นเสียง แต่สุดท้ายก็หลุดเสียงครางกระเซ้า


ก่อนที่ภูผาจะกระแทกสุดแรง กอดเอวอีกฝ่ายไว้แน่น


เสียงหอบหนักแน่นขึ้น


แล้วจู่ ๆ … เสือจิ่งก็รู้สึกถึงความร้อนล้นทะลักข้างใน


ดวงตาเบิกกว้าง รีบผลักอกภูผาแทบไม่ทัน


“เหี้ย! มึงปล่อยในกูอีกแล้วเหรอ!?”


ภูผายังหายใจแรง กอดเอวไว้แน่นเหมือนกลัวหนี


“ทำไม ก็ชักออกไม่ทัน…”


“มึงบ้า! ใครใช้ให้ปล่อยใน กูไม่ได้หมายถึงจริง ๆ โว้ย!”


เสือจิ่งโวยวายเสียงหลง ดันอกภูผาออก แต่แรงจะหมด


ขาอ่อนจนแทบยืนไม่ไหว


ภูผาขำในลำคอ


“ทีปากดีตอนแรก ตอนนี้โวยใหญ่เลย”


“กูไม่ได้อยากได้ขนาดนั้น มึง…จะทำไงถ้ากูท้องขึ้นมา!?”


เสือจิ่งแกล้งโวยวาย หน้าร้อนผ่าว หูแดงจนเห็นชัดแม้ในแสงไฟสลัว


ภูผาโน้มหน้าลงจูบแก้ม


“มึงท้องได้เหรอวะ”


เสียงหัวเราะปนเอ็นดูจนเสือจิ่งอยากกัดลิ้นตัวเอง


“กูไม่ท้องหรอก แต่มึงอย่ามาทำเป็นเรื่องปกติ! คราวหน้าปล่อยข้างนอกเลยนะ!”


หลังหลุดออกจากหลังร้าน เสือจิ่งยังทำหน้าไม่สบอารมณ์ เดินกระโผลกกระเผลกออกมาข้างร้าน ท้องก็รู้สึกอึดอัดตื้อ ๆ จะโวยวายก็ดูจะน่าอายเกินไป


ลูกน้องในวงเหล้ายังเมากันหัวราน้ำ ร้องเพลงเสียงแหบแห้งใส่กันเป็นระยะ ไม่มีใครสังเกตเลยว่า “ลูกพี่” แอบหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่


ภูผาเดินตามมาด้านหลัง เห็นเสือจิ่งเอามือกุมท้องหน้าตาขุ่น


“เป็นอะไรของมึง”


เสือจิ่งหันขวับ


“เสือก! มึงนั่นแหละตัวดี—ดูสิ ข้างในกูมันอึดอัดไปหมด!”


ภูผาส่ายหัว ถอนใจเหมือนยอมแพ้กับความดื้อของอีกฝ่าย ก่อนจะก้มลงยื่นแขน สะพายเสือจิ่งขึ้นพาดบ่าอย่างกับหิ้วกระสอบข้าวสาร


“ไอ้เหี้ย! วางกูลงนะ กูเดินเองได้!”


ภูผาไม่สนใจเสียงโวยวาย แบกเสือจิ่งขึ้นบ่าแล้วเดินลัดทุ่งมุ่งขึ้นเขา ปล่อยให้เสียงหัวเราะกับเสียงหมาหอนกลางทุ่งเป็นเพื่อนตลอดทาง


เสือจิ่งดิ้นพล่าน พูดไม่หยุด


“มึงแม่ง…เดี๋ยวก็อ้วกใส่หลังหรอก!”


ภูผาขำ “จะอ้วกก็อ้วกไป”


กลางป่าไฟฉายเก่า ๆ ส่องนำทาง บ้านไม้ของเสือจิ่งอยู่ตรงเชิงเขา ภูผาวางอีกฝ่ายลงบนระเบียง เสือจิ่งยังคงบ่นไม่หยุด แต่หน้ากลับแดงกว่าเดิม


“มึงจะอยู่ทำไม รีบกลับบ้านไปเลย!”


ภูผายิ้มกวน “ไม่อยู่ดูแลจะให้ใครดู?”


เสือจิ่งเงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนจะแถแบบไม่เนียน


“เออ… อยู่ก็อยู่…”


สุดท้ายทั้งสองก็ได้นอนด้วยกัน ภูผาแกล้งเอามือก่ายท้องอีกฝ่ายเบา ๆ


“ยังปวดมั้ยวะ?”


เสือจิ่งถอนใจ


“…ดีขึ้นนิดหน่อย”


ภูผานอนเบียดอยู่ข้าง ๆ เสือจิ่ง มือยังวางพาดท้องเหมือนจะเช็คอาการ


เสือจิ่งก็ดูเหมือนจะง่วง ๆ แต่สายตายังแอบเหล่มองคนข้าง ๆ ไม่หยุด


ซักพัก เสือจิ่งก็พลิกตัวหันมาจ้องหน้าภูผา


“มึง…”


ภูผางัวเงีย “อะไรอีกล่ะ จะให้ไปหายาดองมาให้กินหรือไง?”


“ไม่เอา” เสือจิ่งยิ้มมุมปาก “กูอยากได้อย่างอื่นว่ะ”


ภูผาชะงัก หรี่ตามอง


“นี่มันจะเช้าอยู่แล้วนะมึง เพิ่งหายปวดท้องจะเล่นอะไรอีก?”


เสือจิ่งยักคิ้วกวน “กูไม่ได้ปวดแล้ว…แต่กูอยาก…มึงจะทำไม?”


ภูผาส่ายหัวขำ “กวนตีนชิบหาย…”


เสือจิ่งขยับเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งจับคอเสื้อภูผาดึงเข้ามาหา


“เอาดิ… กล้าปล่อยในกูนัก ก็ต้องรับผิดชอบให้ตลอด อย่าให้ขาดตอน”


ภูผาหัวเราะในลำคอ แต่สุดท้ายก็ยอมให้อีกฝ่ายขี่คร่อมขึ้นมาเอง


เสือจิ่งกระโดดขึ้นคร่อมตัก สายตากวนตีนเต็มที่


“นอนเฉย ๆ ไป เดี๋ยวกูทำเอง”


“โอ้โห ทีแบบนี้เก่งนักนะ”


“ก็มึงมันชักช้า กูรอจนเบื่อแล้ว!”


เสือจิ่งยิ้มกว้าง กระชากเสื้อภูผาขึ้น ฟัดปากแรง ๆ


เสียงจูบดัง “จ๊วบ” ลั่นห้อง เงาหลังคาไม้ไหวโยกตามแรงเตียง


“มึง…จับเอวกูแน่น ๆ หน่อยดิ เดี๋ยวตก!”


ภูผาหัวเราะ มือก็เอื้อมไปจับเอวอีกฝ่ายแน่นตามคำขอ


“เออ ๆ เดี๋ยวกูจะดูว่ามึงจะแน่ได้กี่น้ำ”


เสือจิ่งหัวเราะหอบ กัดปากเบา ๆ


ก่อนจะขยับตัวบดสะโพกลงจังหวะถี่


เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังตับ ๆ ไปทั่วห้อง


เสียงหอบดังขึ้นเรื่อย ๆ ผสมเสียงครางกระเซ้า


“อ๊ะ… อ๊า… มึงนี่มัน…โคตรแน่นเลย ซี้ด…”


ภูผายื่นหน้าขึ้นกัดลำคออีกฝ่ายเบา ๆ


“แรง ๆ เลยเสือจิ่ง เอาให้ลุกไม่ขึ้นไปเลย…”


เสือจิ่งบดสะโพกหนักขึ้น


“มึงมันขี้โม้… ดูสิ เดี๋ยวจะเอาให้แตกไม่ทันตั้งตัวเลย!”


เสียงเตียงไม้ลั่นดัง “เอี๊ยด…เอี๊ยด…”


เสียงครางกับเสียงหัวเราะปนกันในความมืด


ภูผากระแทกสะโพกสวนขึ้นไปแรง ๆ


มือทั้งสองข้างโอบรัดเอวเสือจิ่งแน่น


“อ๊าาา… ภูผา… จะ…จะเสร็จแล้ว…!”


ภูผากระซิบข้างหู


“ปล่อยเลย กูจะปล่อยในอีก…”


“แม่ง! มึงมันบ้าจริง ๆ …”


เสือจิ่งกัดฟัน กดสะโพกลงแรง ๆ จนร่างเกร็ง สองคนปลดปล่อยไปพร้อมกัน


เสียงหอบหนักปนเสียงหัวเราะเบา ๆ


เสือจิ่งฟุบลงกับอกภูผา


“แฮ่ก…กูบอกแล้วว่ากูเก่ง…”


ภูผายิ้มขำ ลูบหัวอีกฝ่ายเบา ๆ


“เก่งนัก เดี๋ยววันหลังกูจะเอาคืนให้มึงร้องขอชีวิตเลย”


เสือจิ่งงับไหล่อีกฝ่าย


“ขอให้ได้ขอให้โดน…คืนนี้กูยอมให้มึงคนเดียวเลย”


-----------------------------------------------
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนจบเลยนะครับ
เจอกันเรื่องต่อไปน้าาา
ฝากติดตาม และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ
รักกัน แฮปปี้แอนด์ดิ้งงงสุบ

bo69dy

อยากให้มีตอนพิเศษที่ลูกน้อง จับได้ว่าเสือจิ่ง คบกับภูผา

nuangnut1996

สนุกมากครับ

NOOFONG

bo69dy ตอบกลับเมื่อ 2025-10-27 13:22
อยากให้มีตอนพิเศษที่ลูกน้อง จับได้ว่าเสือจิ่ง คบกับภูผา

เดี๋ยวถ้ามีเวลาว่างจะเขียนลงให้นะคร้าบบบ ฝากติดตามด้วยนะ

mojimaru

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณนะครับ

boobooboy

เสือจิ่งเด็ดดวง

คำปุ้ย

อ่านไปยิ้มไป อุยยยเขิลแทนละเนี้ยะ555
ชอบอย่างแรงง555เอาจิงไม่อยากให้จบเล้ยย 555

GuN009

น่ารัก น่ารัก จนจบเลย
ขอบคุณนะครับ

reawreaw

ขอบคุณนะครับ

romio7

สนุกมากครับ หยอกกันไป งอลกันมา น่ารักดีอ่ะ

ขอบคุณครับ มาต่อเรื่องใหม่ไวๆน้าาาาาา

จะรอติดตามผลงานครับ

view99

สุดๆเลย