เสือจิ่ง ตอน เสือที่กลายเป็นเมีย (แนวโจรดิบเถื่อน) 9

NOOFONG

ในความมืดสลัว เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัดกับเสียงจิ้งหรีดจากป่านอกหน้าต่าง


ภูผาเพิ่งผละตัวออกจากจูบที่ไม่ได้ตั้งใจ และกำลังจะขยับตัวลุกขึ้นอีกครั้ง


แต่ในวินาทีนั้นเอง...


เสียงสะอื้นเบา ๆ ดังขึ้นจากข้างหลัง


เขาหยุดหายใจไปวูบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปช้า ๆ


เสือจิ่งนอนน้ำตาคลอ ดวงตาที่เคยแข็งกล้าเหมือนเสือ…ในตอนนี้กลับอ่อนแรงราวกับลูกแมวที่หลงทาง


เขากำลังร้องไห้


"มึง..." เสือจิ่งเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ แทบไม่เป็นคำ


"...มึงเบื่อกูแล้วสินะ..."


“มึงไม่อยากเห็นหน้ากูแล้วใช่มั้ย...เลยหายไปแบบนั้น…”


ภูผาเม้มปากแน่น หยุดนิ่งอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยออกมาช้า ๆ


"ใครกันแน่...ที่พูดก่อนว่ามึงกับกูไม่ได้เป็นอะไรกัน"


เสียงเขานิ่ง แต่ข้างในเหมือนน้ำเดือดที่พยายามกดฝาไว้แน่น


"แล้วตอนนี้ที่มึงทำแบบนี้ มึงต้องการอะไรวะ?"


เสือจิ่งส่ายหน้าเบา ๆ น้ำตาไหลรินลงข้างแก้ม "กูไม่รู้..."


"แต่พอกูไม่เห็นหน้ามึง กูก็อารมณ์ไม่ดี กูหงุดหงิดทั้งวัน กู...กูโคตรเบื่อที่มึงไม่อยู่"


เขาหยุดคำไว้ชั่วครู่ สูดหายใจเข้าอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะพูดสิ่งที่ค้างอยู่ในใจมาหลายวัน


"มึงไปติดสาวที่ไหนใช่มั้ย...พ่อมึงบอกว่ามึงไม่ค่อยอยู่บ้าน..."


ประโยคนั้นทำเอาภูผาชะงัก ดวงตาคมกริบเหลือบมองเขาด้วยแววที่อ่านไม่ออกว่าคือความเจ็บ หรือความโกรธ หรือทั้งสองอย่าง


แล้วเขาก็พูดออกมา


"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง?"


"..."


"มึงไม่ใช่เมียกูสักหน่อย"


เสียงนั้นเย็นชาเกินกว่าจะมาจากคนที่เคยอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน


เหมือนมีมีดบาง ๆ มาแทงกลางอก ไม่ลึก แต่แทงซ้ำ ๆ จนเลือดซึมจนเจียนจะท่วม


เสือจิ่งตัวแข็งทื่อ ริมฝีปากสั่นระริกก่อนจะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้


น้ำตาร่วงลงอย่างหยุดไม่อยู่


สะอื้นไห้แบบไม่เป็นภาษา ไม่ได้เสียงดัง แต่สะเทือนใจเกินกว่าจะทนฟัง


มือกำผ้าห่มแน่นจนข้อนิ้วขาว


ร่างทั้งร่างสั่นเทาในความเงียบที่ไม่มีใครพูดอะไรอีก


…ต่างคนต่างไม่รู้ว่า คำพูดไหนที่เผลอหลุดออกมาจากความกลัว


…และคำพูดไหนที่พูดเพื่อกันไม่ให้ใจพังไปมากกว่านี้


แต่ที่แน่ ๆ ไม่มีใครที่ไม่เจ็บ


เสียงสะอื้นที่เคยสั่นเบาในลำคอของเสือจิ่ง กลายเป็นเสียงร้องไห้โฮเต็มเสียง


น้ำตาเอ่อล้นไหลรินลงมาข้างแก้ม ไม่ใช่แค่เสียใจ…แต่มันคือความรู้สึกพังทลาย


ไม่เหลือแล้วศักดิ์ศรีของหัวหน้าโจร


ไม่มีแม้แต่หน้ากากความเข้มแข็งที่เคยใช้บังทุกอย่างเอาไว้


เขาค่อย ๆ ลากตัวเองออกจากฟูก ร่างโงนเงนเซไปมาเพราะฤทธิ์เหล้า


แต่ก็ยังมีสติพอจะรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร


เขาคลานเข้าไปหาภูผา…


คนที่เขารู้ดีว่าเป็นใครคนหนึ่งที่เขาไม่อยากเสียไป


เสือจิ่งทิ้งตัวลงตรงหน้าคนที่ยืนมองเขาอยู่เงียบ ๆ


มือสองข้างสั่นเทาจับขากางเกงของภูผาไว้แน่น ก่อนจะซบหน้าลงอย่างสิ้นท่า


“อย่าไปมีใครเลยนะ…”


เสียงนั้นดังชัดเจน


เจ็บปวด


และอ้อนวอน


“มีแค่กูคนเดียว…ไม่พอเหรอวะ…?”


“กูหึง กูหวงมึง…กูแม่งอยากให้มึงมองแต่กูคนเดียว…”


“กูไม่รู้หรอกว่ามันเรียกว่ารักมั้ย แต่กูโคตรไม่ชอบเลยที่มึงหายไป…”


เสียงสะอื้นยังคงดังต่อเนื่อง


มือยังจับขาเขาไว้แน่น


ร่างที่เคยเป็นเสือผู้ล่า…วันนี้ซบอยู่แทบเท้าของเขา


ภูผายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวใจเต้นรัวเหมือนจะระเบิดในอก


ตั้งแต่เห็นไอ้บ้านี่มานอนรอหน้าบ้าน...เขาก็รู้แล้ว ว่าจะไม่มีทางใจแข็งได้นาน


แต่นี่…นี่มันมากกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก


เขากัดฟันแน่น เงยหน้าขึ้นหลับตา สูดหายใจเข้าอย่างลึก


พยายามตรึงตัวเองไม่ให้สั่นไหวไปมากกว่านี้


เขาอยากคว้าคนตรงหน้าเข้ามากอด อยากพูดว่าสิ่งที่เสือจิ่งพูดออกมาทั้งหมด…เขารู้สึกเหมือนกัน


แต่…


“กูต้องการให้มึงรู้ใจตัวเองก่อน…”


เสียงเขาแหบแผ่วออกมาในลำคอ เหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่ากับใคร


“เพราะถ้ากูยอมมึงตอนนี้…พอเช้ามา มึงอาจจะลืมทุกอย่าง แล้วบอกว่า ‘แค่เมา’ …กูกลัวจะเป็นแค่ทางผ่าน…”


มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูด


“เพราะงั้น…ถ้ามึงจะพูดแบบนี้กับกู…กูอยากให้มึงจำมันได้ตอนตื่นด้วย”


ภูผาก้มลงช้า ๆ ย่อตัวลงตรงหน้าเสือจิ่งที่ยังร้องไห้ไม่หยุด


มือหนึ่งเอื้อมไปแตะไหล่เขาเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงนิ่ง


“กูอยู่ตรงนี้…”


“แต่ถ้ามึงจะเอากูไปทั้งตัว มึงต้องรู้ด้วยว่ามึงรู้สึกอะไรแน่ชัด ไม่ใช่แค่เพราะกลัวเหงา หรือกลัวเสียกูไป…”


“กูไม่ใช่ใครที่มึงจะมาเล่น ๆ ด้วยได้”


เสียงสะอื้นเริ่มแผ่วลง แต่แรงจับที่ขากางเกงของภูผายังคงแน่นไม่ยอมปล่อย


เสือจิ่งเงยหน้าขึ้นช้า ๆ


ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาไม่เหลือเค้าความปากเก่งแบบเดิมอีกต่อไป


และในแววตานั้น...มันไม่ใช่สายตาของคนเมาเลยสักนิด


ตรงไปตรงมาเกินกว่าภูผาจะตั้งรับทัน


หรือว่า…


มันจงใจ...แกล้งเมา


ภูผาสบตากับดวงตาคู่นั้น แล้วก็พูดอะไรไม่ออก


และก่อนที่เขาจะทันได้คิดอะไรต่อ


เสือจิ่งก็พูดออกมาเอง ตรง ๆ ชัด ๆ โดยไม่มีการหลบสายตา ไม่มีอ้อมค้อม


“กูไม่เสียใจแน่นอน…”


เสียงนั้นสั่นเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยแรงของคนที่กำลังทุ่มใจทั้งดวงลงไป


“…ถ้าตอนนี้กูจะเป็นเมียมึง”


พูดชัด ถ้อยคำชัด ทุกพยางค์


ไม่มีติดขัด ไม่มีเปลี่ยนใจ


“กูจะเป็นให้ดี”


“ดีจนมึงไม่กล้ามองใครอีกเลย”


ภูผานิ่งไป


เหมือนโดนแทงกลางอกด้วยคำที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากของไอ้คนปากเสีย ดื้อด้าน และไม่ยอมรับอะไรสักอย่างอย่างเสือจิ่ง


เขาคิดไม่ออกว่าจะตอบยังไง…


เขาทำได้แค่ยืนนิ่ง หายใจช้า


ราวกับตัวเองกำลังจะหมดแรงลงไปในวินาทีต่อจากนี้


“…เสือจิ่ง…”


เสียงเรียกชื่อเบา ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากเขาในที่สุด


“มึง…แน่ใจเหรอ”


ถามออกไปทั้งที่ใจไม่อยากให้มันเป็นแค่ฝัน


ภูผาก้าวเข้าไปช้าๆ กลัวว่าถ้าเข้าไปเร็วกว่านี้ ฝันมันจะแตกสลาย


มือสั่น ๆ เอื้อมไปแตะแก้มเสือจิ่ง


ไอ้คนปากเสียตอนนี้ตัวสั่นน้อย ๆ


แต่กลับจับมือภูผาไว้แน่น เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป


“ถ้ามึงไม่เอากูตอนนี้ กูจะ—กูจะงอนมึงทั้งปี”


ภูผาอดหัวเราะไม่ได้


เขาทรุดตัวลงข้าง ๆ คนดื้อ


กอดรัดอีกฝ่ายไว้แน่น กลิ่นเหล้ากับกลิ่นน้ำตาปะปนกัน


“มึงรู้มั้ย กูแม่งก็ไม่เคยคิดจะเอาใครจริงจัง…นอกจากมึง”


เสียงเบาเหมือนกลัวจะทำลายช่วงเวลานี้


เสือจิ่งสูดน้ำมูก ยิ้มทั้งน้ำตา


มืออีกข้างกำคอเสื้อภูผาไว้


“เอาดิ เอากูเลยตอนนี้ กูอยากเป็นของมึง—เป็นของมึงแค่คนเดียว”


ภูผามองตาอีกฝ่าย เหมือนมองหาอะไรบางอย่าง


“ถ้ามึงไม่พูดเล่น กูจะไม่ปล่อยมึงไปแล้วนะ”


เสือจิ่งยกมือดึงคอภูผาลงมาหา


ริมฝีปากแตะกันเบา ๆ เป็นจูบที่ทั้งเปราะบางและจริงจัง


เสียงหายใจสองคนสลับกันในความเงียบ ฝ่ามือสั่น ๆ ของเสือจิ่งลูบผ่านต้นคอภูผา


“มึงกอดกูหน่อย… กอดให้แน่น ๆ”


เสียงอู้อี้เหมือนเด็ก


ภูผากอดร่างที่ยังคงตัวสั่นในอ้อมแขน กลิ่นเหล้าจาง ๆ จากลมหายใจเสือจิ่งปะปนกับกลิ่นน้ำตา ทั้งสองนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เสือจิ่งจะซุกหน้าลงกับไหล่ภูผา


“แม่ง… กูอายฉิบหาย”


เสียงมันแหบพร่าแต่แอบมีรอยยิ้มขื่น


“กูแม่ง…เพิ่งร้องไห้อย่างกับเด็ก…”


ภูผาหัวเราะในลำคอ มือใหญ่ลูบหัวอีกฝ่ายเบา ๆ


“ร้องไห้แล้วน่ารักดีว่ะ มึงไม่รู้ตัวหรอก…”


เสือจิ่งขยับออกนิดหนึ่ง มองตาภูผา แววตาขุ่นมัวแต่ก็เต็มไปด้วยความกล้าแบบคนหมดท่า


“อย่ามาทำหวาน กูอยากโดนมึงเอา…ไม่ใช่โดนแกล้งให้เขิน”


ภูผาสบตานิ่ง ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้


“แน่ใจนะ ว่าจะไม่เสียใจทีหลัง…”


เสือจิ่งยักคิ้ว ดึงคอเสื้อภูผาเข้าหาตัว


“กูไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลยเว้ย”


เสียงสั่นแต่หัวเราะออกมาเหมือนท้าทาย


ภูผาไม่พูดอะไรอีก เขาประกบริมฝีปากกับเสือจิ่งอย่างช้า ๆ


ตอนแรกจูบอย่างประคอง แต่อีกฝ่ายกลับตอบรับแบบหิวกระหาย


ลิ้นร้อน ๆ ของเสือจิ่งแทรกเข้ามา เสียงจูบดังแผ่วในห้องเงียบ


มือภูผาลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง สัมผัสเบา ๆ แต่หนักแน่น


เสือจิ่งถอนจูบออกมา หอบหายใจ หน้าแดงจัด


“มึง…อย่าช้า กูใจร้อนนะเว้ย”


ภูผายิ้มมุมปาก


“ใครกันแน่ที่เพิ่งร้องไห้?”


“ก็กูอยากให้มึงปลอบแบบอื่นบ้าง จะได้ลืม”


น้ำเสียงเปราะบางแต่จริงจัง


ภูผาพลิกตัวกดอีกฝ่ายลงบนฟูก เบาแต่มั่นคง


มองคนตรงหน้า แววตาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด


มือข้างหนึ่งจับมือเสือจิ่งไว้แน่น


“กูจะทำให้มึงลืมทุกอย่าง… นอกจากกู”


เขาก้มลงจูบเปลือกตาอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะไล้ริมฝีปากลงมาถึงซอกคอ เสียงครางอู้อี้ของเสือจิ่งหลุดออกมา


ร่างทั้งสองแนบชิด อุณหภูมิร้อนระอุ มือของภูผาลูบไล้ทุกส่วนเหมือนจะจดจำ


เสือจิ่งกัดปากกลั้นเสียง แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว


“อื้ม…ภูผา กูอยากให้มึงทำแรง ๆ หน่อย กูอยากจำวันนี้ไปจนตาย”


ภูผาหลุดหัวเราะ ยิ้มเอ็นดูแต่เต็มไปด้วยความหื่นกระหาย


“เดี๋ยวกูจัดให้มึงร้องจนเสียงแหบเลย”


เสียงผ้าถูกถอดออกทีละชิ้น


สัมผัสร้อน ๆ ของภูผาไล้ไปตามผิวเนื้อ ทุกจุด ทุกซอก ทุกมุม


เสือจิ่งสั่นน้อย ๆ แต่กลับเป็นฝ่ายดึงภูผาเข้าหา กอดแน่น


เหมือนจะทิ้งทุกความกลัว ความเศร้าเอาไว้


เสียงจังหวะเนื้อกระทบเนื้อเริ่มดังขึ้น


“ตับ…ตับ…”


ทุกสัมผัสมีแต่ความรู้สึกคั่งค้างที่ปลดปล่อยออกมา


ภูผากระซิบข้างหู


“เป็นของกูนะ…แค่กูคนเดียว”


เสือจิ่งหลุดเสียงหัวเราะ น้ำตาเอ่อซ้ำอีก


แต่ครั้งนี้คือรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้า


“กูเป็นของมึงแล้ว อยากได้เท่าไหร่ก็เอาไปเลย…”


หลังยกแรกจบลง เสือจิ่งนอนหอบแฮ่ก น้ำตาเล็ดแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มสะใจ


ภูผานอนข้างๆ ทั้งเหนื่อยทั้งมึน ยังไม่ทันจะได้หายใจให้สุด เสือจิ่งก็ยื่นหน้ามากระซิบข้างหู


“เป็นไง… แค่นี้เหนื่อยแล้วเหรอ กูนึกว่าอึดกว่านี้ซะอีก”


ภูผาเหลือบตามองอย่างท้าทาย


“มึงอยากได้กี่รอบก็ว่ามา…”


เสือจิ่งหัวเราะในลำคอ ดึงมือภูผาลงไปจับสะโพกตัวเอง


“กูอยากให้มึงเอาจนกูร้องขอชีวิตเลย มึงทำได้มั้ย หรือจะแค่ปากดี?”


ภูผาเหมือนโดนไฟจุดอีกครั้ง


มือหนากำสะโพกแน่น โน้มตัวขึ้นไปคร่อม


“เดี๋ยวกูจะทำให้ลุกไม่ขึ้นเลยคอยดู”


ยกสองร้อนแรงกว่าเดิม


เสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง ตับ ตับ ตับ


เสือจิ่งข่วนหลังภูผาจนเป็นรอย


ปากก็ยังไม่หยุดยั่ว


“แรง ๆ สิวะ อย่าทำเหมือนกูเป็นผู้หญิงอ่อนแอ กูอยากโดนมึงกระแทกแรง ๆ …”


ภูผาตอบด้วยการบดขยี้ลงไปอีก


ร่างกายทั้งคู่ร้อนผ่าว เหงื่อชุ่ม ผ้าปูยับยุ่งเหยิง


เสียงพื้นยังสั่นสะเทือน ยกแล้ว…ยกเล่า เสือจิ่งนอนคว่ำหอบแรง น้ำลายเกาะริมฝีปาก เสียงครางของเขายังค้างในอากาศ


“อ๊ะ… อ๊ะ…ภูผา… แรงอีก… อ๊าาา…!”


ภูผากระแทกสะโพกเข้าไปเน้น ๆ


เสียงเนื้อกระทบกัน “ตับ ตับ ตับ” ไม่หยุด


เสือจิ่งขยุ้มผ้าปูแน่น นิ้วจิกจนยับ


เสียงครางหลุดออกมาสลับกับเสียงด่า


“ซี้ด… ควยมึงใหญ่คับรูฉิบหายเลย… อ๊ะ อ๊ะ…อย่าหยุดนะ อ๊าาา…”


ภูผาขบฟันแน่น เสียงหอบถี่


มือใหญ่ฟาดลงบนสะโพกอีกฝ่าย “พั่ก!”


“มึงนี่แม่ง… ยั่วกูเกินไปแล้ว เดี๋ยวกูจะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลยคอยดู”


เสือจิ่งแหงนหน้าร้องครางกระเซ้า


“กูรออยู่… เอาให้หนัก ๆ เลย อ๊าาา… มึง… ซี้ด… กูจะแตกแล้ว…”


เสียงตับ ตับ ตับ ยิ่งเร็วขึ้น


เสือจิ่งกัดปาก ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน


“ภูผา… อย่าหยุด! อ๊ะ… กู… กูจะเสร็จแล้ว อ๊าาา!”


ภูผากระแทกเข้าไปสุดแรง


เสียงร้องของเสือจิ่งดังก้องทั่วห้อง


ร่างกายกระตุกเกร็ง มือสั่น ขาสั่นระริก


พอเสร็จแล้วยังไม่ทันได้พัก


เสือจิ่งพลิกตัวขึ้นมา กระซิบใกล้หูภูผา


“มึงเอากูอีกดิ กูยังไม่พอ…”


ภูผาหัวเราะเสียงต่ำ


“ขอดูหน่อยสิว่ามึงจะทนได้อีกกี่รอบ”


“มึงไม่กลัวกูตายคาฟูกเหรอ ไอ้เหี้ย…”


แต่ปากบอกจะตาย มือกลับคว้าคอภูผามาประกบปาก


ครางในลำคอ


“อื้มมม… อ๊ะ… อ๊าาา…ภูผา กูรัก… ซี้ด… รักฉิบหายเลย…”


ยกแล้ว ยกเล่า


เสียงตับ ตับ ตับ สลับกับเสียงครางกระเซ้า


“อ๊าาา… ควยมึงมันแน่น มึง…กูอยากโดนเอาทั้งคืนเลยเว้ย อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา…!”


ภูผากระแทกเข้าไปแรง ๆ อีกครั้ง


มือหนึ่งจับเอวไว้แน่น อีกมือประคองต้นคอ


“มึงมันโคตรเร้าใจเลยรู้ตัวมั้ย กูไม่ให้หยุดแน่…”


เสือจิ่งจิกเล็บลงบนแผ่นหลัง


เสียงหอบหนัก


“จะเอากูอีกกี่รอบก็เอา กูยอมมึงหมดแล้ว อ๊ะ อ๊าาาาา!”


เสียงครางดัง สั่นไหวไปทั้งห้อง


ยันเช้า


เสือจิ่งแทบลุกไม่ขึ้น ขาอ่อนแรง หายใจหอบอยู่ใต้ร่างภูผา


แต่ปากก็ยังยั่วไม่เลิก


“ภูผา… คืนนี้กูเสร็จไปกี่รอบแล้ววะ จำไม่ได้เลย… มึงยังไม่พออีกเหรอ…”


ภูผาก้มลงจูบหน้าผาก


“ยัง…กูยังไม่พอ… ขออีกหน่อยนะเมียกู”


เสือจิ่งหัวเราะในลำคอ


“มึงมันบ้า… แต่กูแม่งก็โคตรชอบเลย…”


เสียงหอบ เสียงหัวเราะ เสียงครางสุดท้ายดังแผ่ว


จนกว่าทั้งคู่จะหมดแรงและหลับคากันไป


พอช่วงสาย ๆ แสงแดดอ่อนลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง ทั้งคู่ก็นอนซ้อนกันหลับไปอีกรอบหลังจากหมดแรงจนแทบขยับไม่ไหว


เสือจิ่งพยายามจะพลิกตัวแต่ขาแทบไม่มีแรง ขณะที่ภูผากอดรัดเอวแน่นไม่ยอมปล่อย


ต่างคนต่างงัวเงีย ลืมตาขึ้นมาแล้วสบตากันนิ่ง ๆ ก่อนที่ภูผาจะยิ้มกวน ๆ แล้วเอาคางไปเกยไหล่เสือจิ่ง


“ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำ เดี๋ยวพ่อกูเดินมาเห็นจะซวยกันหมด”


เสียงแหบพร่าของภูผากระซิบข้างหู


เสือจิ่งบ่นงึมงำ มือดันอกอีกฝ่ายเบา ๆ


“เมื่อยชิบหาย…เดินยังไม่ค่อยจะไหวเลย มึงกระเตงกูไปดิ”


ภูผาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วคว้าข้อเท้าเสือจิ่ง


“อย่าเล่นตัวสิวะ เดี๋ยวกูพาไปเอง”


แล้วจัดการช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้น กระเตงออกจากห้องทั้งสภาพผ้าขาวม้าพันตัวแบบลวก ๆ


แสงแดดเช้าอ่อน ๆ ส่องลงบนลานหน้าบ้าน


ภูผาอุ้มเสือจิ่งไปที่ห้องน้ำข้างบ้านแบบบ้านเก่า


พื้นปูนเปียกชื้นเย็นๆ โอ่งใหญ่ใบหนึ่งวางอยู่มุมห้อง ฝาห้องน้ำไม้เก่า ๆ ขัดกับเสียงหัวเราะแผ่วเบาของเสือจิ่งที่ลูบแขนตัวเอง ขนลุกเพราะน้ำฝนเย็น ๆ


“แม่ง น้ำเย็นฉิบหายเลยภูผา มึงจะมัวอ้อยอิ่งอะไรนักหนา…”


ภูผาเทน้ำจากขันราดหัวตัวเองจนหยดน้ำไหลตามแผงอก


สายตาอดไม่ได้จะเหลือบมองเสือจิ่งที่ก้มตักน้ำใส่ตัวเอง


แผ่นหลังขาวกับก้นแน่นๆ นั่น…โคตรยั่วใจ


เขาเดินเข้าไปช้า ๆ กดร่างเสือจิ่งให้แนบกับโอ่ง


เสียงครางกระซิบในลำคอ


“แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วเหรอ…หือ?”


เสือจิ่งเหลียวกลับมามองอย่างหงุดหงิดแต่ก็แฝงรอยยิ้ม


“อย่าบอกนะว่ามึงคิดอะไรต่ำๆ อีกแล้ว เมื่อคืนยังไม่พอไง?”


ภูผายิ้มกวน ยกขันตักน้ำราดตัวเสือจิ่งแล้วแกล้งลูบมือไล้ไปตามแผ่นหลัง


นิ้วมือเลื่อนไปกดตรงสะโพกแน่นๆ


“ก้นมึงนี่มันน่ากินจริง ๆ ว่ะ ดูดิ…”


มือใหญ่บีบเต็มแรง เสียงเนื้อกระทบกัน “พั่ก!”


เสือจิ่งสะดุ้ง หัวเราะ


“ไอ้เหี้ย…เอามือออกไปเลย เดี๋ยวคนบ้านข้างๆ ได้ยินเสียงกูร้องลั่นหรอก”


ภูผากระซิบข้างหู เสียงหอบต่ำ


“ร้องดัง ๆ เลย กูอยากได้ยิน”


“ห่าเอ้ย…มึงจะเอาตรงนี้จริง ๆ เหรอ?”


เสียงเสือจิ่งสั่นปนหื่น มือเกาะขอบโอ่งแน่น


“กูทนไม่ไหวว่ะ เห็นก้นมึงแล้วแม่ง…”


เสียงพูดขาดห้วงเพราะอารมณ์พลุ่งพล่าน


“ข้างหลังมึงตอดกูเมื่อคืนยังไม่หายเสี้ยนเลย…”


ยังไม่ทันที่เสือจิ่งจะด่าอะไร


ภูผาก็จับสะโพกแน่น กดตัวเข้าไปชิด


เสียงน้ำกระเซ็น ตับ ตับ ตับ


เสียงครางดังลั่นห้องน้ำ


“อ๊าา…ไอ้ภูผา…กูเจ็บ…แต่เสียว…อ๊ะ อ๊ะ…ซี้ด…”


ภูผาหายใจหอบ ดันตัวเข้าหาจนสุด


“ของมึงมันแน่นดีฉิบหาย… ยั่วกูนัก เดี๋ยวกูจะเอาให้เดินไม่ไหวไปอีกวัน…”


เสือจิ่งกัดฟัน ครางลั่น ขอบโอ่งสั่นระริก


“ไอ้เหี้ย…กูจะร้องให้บ้านข้าง ๆ ได้ยินจริง ๆ แล้วนะ อ๊ะ อ๊าาา…”


เสียงเนื้อกระแทกเนื้อ เสียงน้ำกระจายทั่วห้อง


บรรยากาศเย็นชื้นกลายเป็นร้อนฉ่า


เสือจิ่งแทบทรุด มือเกาะโอ่งแน่น ร้องครางกระเซ้า


“มึง…เอาแรง ๆ แบบนี้เลย กูชอบ…อย่าหยุด อ๊าาา…”


ภูผากัดต้นคออีกฝ่าย


“มึงนี่มันน่าฟัดจริง ๆ ว่ะ…”


มือบีบสะโพกอีกฝ่ายแน่นจนขึ้นรอย


“ร้องดัง ๆ เลย กูชอบ…”


“อ๊ะ… อ๊าาา… ภูผา… แรงอีก… กูจะแตกแล้ว…!”


ภูผากัดฟันแน่น สะโพกกระแทกไม่หยุด มือหนึ่งขยำเอวอีกฝ่ายแน่นจนขึ้นรอย


“มึงแน่นชิบหาย… ตอดกูไม่ปล่อยเลย…”


ภูผากดตัวเข้าไปลึกสุด เสียงสะโพกกระแทกแน่น


มือสองข้างประคองเอวเสือจิ่งไว้แน่น


“อ๊ะ… อ๊ะ…! เสียวควยชิบหาย… อ๊าาาา…”


เสียงกระแทกสุดท้าย ร่างกายกระตุกเกร็ง


ภูผาปล่อยน้ำอุ่น ๆ พุ่งเข้าไปข้างในจนสัมผัสได้ถึงแรงชีพจร


เสือจิ่งสะดุ้ง ตัวเกร็งแน่น ขาสั่นระริก


น้ำของภูผาไหลล้นออกมาจากข้างใน


ไหลลงตามต้นขาเปื้อนขอบโอ่งกับผิวเนื้อ


ภูผาดึงอีกฝ่ายมากอดจากด้านหลัง กดจูบที่ท้ายทอยยาว ๆ มือใหญ่ลูบเอวอีกฝ่ายเบา ๆ เหมือนกลัวจะเจ็บ


เสือจิ่งหอบแฮ่ก มือยังเกาะขอบโอ่ง


“กู…กูไม่ไหวแล้วจริง ๆ”


ภูผาหัวเราะเบา ๆ กอดอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขน


ลูบไล้เอวที่ยังสั่นอยู่เบา ๆ


“ก็ปากมึงมันยั่วแบบนี้ ใครจะไปอดใจไหววะ”


เสือจิ่งหัวเราะทั้งน้ำตา


“แม่ง…ทีหลังไม่อาบน้ำกับมึงแล้วนะ กูเสร็จไม่รู้กี่รอบแล้วเนี่ย…”


ภูผากอดเอวอีกฝ่ายแน่น


กระซิบข้างหู


“มึงเป็นเมียกูแล้ว จำไว้ด้วย”


เสือจิ่งยิ้มกวนสุดขีด


“ก็เอากูจนแทบเดินไม่ได้แบบนี้ ใครมันจะไปไหนได้วะ ไอ้เวร…”


-----------------------------------
ต่อค้าบบ ฟินๆ
ขอกำลังใจหน่อยนะครับ
เรื่องนี้ใกล้จบแล้ว

nuangnut1996

สนุกมากครับ

armokung

view99

ดีมาก

romio7

ฟินนนนนนนนนน   เข้าใจกันเสียที

คำปุ้ย

กว่าจะเข้าใจอะไรๆก็เข้าไปจนเดินแทบบ่ไหว 555ให้ได้หยังนี้สิ 5555 อิจฉาจิงๆเล้ยยยย

watkrub

ชอบมากๆ เขียนดีครับ

reawreaw

สนุกมากครับ

bo69dy

ฟินมากก

เลโกชิ

ดีเลย/เป็นกำลังใจให้  รออ่านอีกครับ

GuN009

มาฟินๆ หวานๆ เลย ครั้งนี้
แรงและนานขนาดนั้น พ่อครูจะไม่รู้หรือครับ 55
ขอบคุณนะครับ