|
ห้องสตูดิโอที่ถูกทิ้งให้มืดสลัวลงไปอีก ถูกปกคลุมด้วยความเงียบงันที่เต็มไปด้วยเสียงหอบหายใจหนักๆ และเสียงกรีดร้องของหัวใจที่เต้นรัวของโชน โชนยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ร่างกายเปลือยเปล่าของเขายังคงสั่นเทาเล็กน้อยจากความอับอาย แต่การที่จั๊มจับแก่นกายของเขาไว้เต็มสองมืออย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่นนั้นกลับเป็นเหมือนจุดศูนย์กลางที่ปลดปล่อยความตึงเครียดทั้งหมดออกไป “อ...อื้อ...” โชนครางเสียงแผ่วในลำคอ เมื่อจั๊มเริ่มขยับมือ จั๊มไม่ได้รูดรั้งอย่างรุนแรง แต่เป็นการลูบไล้และนวดคลึงด้วยจังหวะที่ตั้งใจจะให้เป็นไปอย่างยั่วเย้าที่สุด นิ้วโป้งที่อบอุ่นของจั๊มคลึงวนอยู่รอบๆ ปลายยอด ที่บวมแดงและชื้นแฉะของโชนอย่างเชื่องช้า แต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับส่งผลกระทบที่รุนแรงต่อกระแสไฟฟ้าที่วิ่งพล่านไปทั่วร่างของโชน “มึงนี่ อ่อนไหว ฉิบหายเลยว่ะโชน” จั๊มกระซิบเสียงต่ำ ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังแก่นกายที่แข็งแกร่งและใหญ่โตของโชนด้วยความพึงพอใจอย่างเปิดเผย “ผ...ผมไม่ชินครับคุณจั๊ม” โชนตอบอย่างติดๆ ขัดๆ มือยังคงยกขึ้นมาปิดใบหน้าตัวเองไว้ แต่ความจริงที่น่าละอายก็คือ เขาไม่ได้ต้องการให้จั๊มหยุดเลยแม้แต่น้อย จั๊มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาถอนมือข้างหนึ่งออกจากการกุมแก่นกาย ก่อนจะใช้ปลายนิ้วที่เย็นกว่าเล็กน้อยลูบไล้ไปตามแผ่นอกที่ขาวสะอาดของโชน เขาหยุดนิ้วไว้ที่หัวนมสีอ่อนที่กำลังตั้งชันอย่างน่ารักของโชน แล้วเริ่มบีบคลึงมันเบาๆ “อ๊า!” คราวนี้เสียงครางของโชนหลุดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียวซ่านและความประหลาดใจ การกระตุ้นในส่วนที่ไม่คาดคิดทำให้โชนต้องแอ่นอก รับสัมผัสของจั๊มอย่างลืมตัว “หืม...ชอบตรงนี้ด้วยเหรอวะ ไอ้เนิร์ด” จั๊มถามด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า แต่การกระทำของเขายังคงดำเนินต่อไป มือข้างหนึ่งยังคงชักรูดแก่นกายด้วยจังหวะที่มั่นคงและสม่ำเสมอ ในขณะที่อีกข้างบดขยี้หัวนมของโชนอย่างไม่ลดละ โชนสัมผัสได้ว่าร่างกายของเขากำลังถูกควบคุมโดยความปรารถนาที่เขาไม่เคยรู้ว่ามีอยู่จริง ความอ่อนไหวของผิวหนังที่เขาเคยซ่อนไว้ภายใต้เสื้อผ้าที่หนาเตอะกำลังถูกเปิดเผยอย่างไม่มีขีดจำกัด จั๊มเปลี่ยนจากการบีบคลึงหัวนม เป็นการใช้ปลายเล็บข่วนเบาๆ รอบฐานของหัวนมของโชน ทำให้โชนต้องกัดฟันแน่นและส่งเสียงครางออกมาในลำคอ “อึ๊ก...คุณจั๊ม...อื๊อออ...” โชนพยายามที่จะเรียกชื่อของจั๊มเพื่อร้องขอให้เขาหยุด แต่คำพูดเหล่านั้นกลับกลายเป็นเพียงเสียงครวญครางแห่งความต้องการที่เต็มไปด้วยความเสียวซ่าน จั๊มเดินนำโชนไปที่เก้าอี้สูงสำหรับวาดภาพที่มุมห้อง เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ใช้แรงกดดันที่มือและสะโพกเพื่อนำทาง โชนที่ไร้เสื้อผ้าและถูกควบคุมด้วยความเงี่ยนก็ทำตามอย่างว่าง่าย จั๊มนั่งลงบนเก้าอี้ที่สูงกว่าเล็กน้อย แล้วดึงโชนให้เข้ามายืนอยู่ตรงกลางระหว่างขาของเขาที่กางออก จั๊มใช้มืออีกข้าง ลูบไล้ไปตามหน้าท้องที่เป็นลอนสวยงามของโชน แล้วเลื่อนลงไปที่ร่องขาหนีบที่กำลังเหงื่อซึม “กูจะให้ของขวัญมึงนะโชน” จั๊มกระซิบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองโชนด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ายวน แล้วจั๊มก็ก้มลงไปช้าๆ ลิ้นที่อุ่นและชื้นของเขาแตะเข้าที่ปลายยอดของโชนอย่างแผ่วเบาและไม่ทันตั้งตัว “อ๊า!! ไม่...คุณจั๊มครับ!!” โชนถึงกับสะดุ้งเฮือก ร่างกายเกร็งกระตุกอย่างรุนแรง การถูกรุกรานด้วยริมฝีปากและลิ้นเป็นสิ่งที่โชนไม่เคยคาดคิดมาก่อน มันรุนแรงและเร้าอารมณ์ยิ่งกว่ามือใดๆ จั๊มเริ่มเลียและดูดแก่นกายที่แข็งแกร่งของโชนอย่างช้าๆ แต่ทรงพลัง ลิ้นของเขาสัมผัสไปทั่วความยาวของแก่นกาย ก่อนจะหยุดและดูดเม้มที่ปลายยอดบวมแดงนั่นอย่างจงใจ โชนใช้มือที่เคยปิดใบหน้าไว้ตอนนี้ ขยุ้มเข้ากับกลุ่มผมสีเข้มของจั๊มอย่างไม่รู้ตัว เขาทั้งเสียวและต้องการให้จั๊มหยุดพร้อมกันไปหมด “ซี้ดดดด...คุณจั๊ม...อื้อออ...ไม่ไหว...มันเสียววว” โชนครางเสียงสั่น ขาของเขาทั้งสองข้างเริ่มอ่อนแรงและสั่นเทา จั๊มไม่ตอบ เขาเพียงแต่ใช้ความสามารถในการควบคุมปากของเขา ดูดและกลืนแก่นกายที่ใหญ่โตของโชนเข้าไปจนเกือบจะสุดโคน โคนลำที่หนาและร้อนผ่าวถูกโอบอุ้มด้วยความอบอุ่นที่ชื้นแฉะของช่องปากของจั๊ม จั๊มเริ่มขยับหัวขึ้นลงอย่างช้าๆ เป็นจังหวะที่หนักแน่นและสม่ำเสมอ การอมที่ลึกและเต็มปากเต็มคำนี้ทำให้โชนต้องแอ่นสะโพกตอบรับอย่างบ้าคลั่ง “อ๊าก! อ๊า! ดี...ดีมากครับคุณจั๊ม...ลึก...อื้อออ...ลึกอีกครับ!” โชนร้องสั่งอย่างลืมตัว ความสุภาพและท่าทีของหนุ่มแว่นเนิร์ดได้สลายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ผู้ชายที่กำลังจะถึงจุดร่านร้อนอย่างรุนแรง จั๊มใช้ลิ้นที่เชี่ยวชาญของเขา ตวัดและกดเข้าที่เส้นเอ็นที่ปูดโปนของโชนอย่างจงใจ การกระตุ้นในจุดที่โชนไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนไหวขนาดนี้ทำให้ร่างกายของเขาเริ่มเกร็งกระตุก โชนสัมผัสได้ว่าเขาใกล้จะถึงจุดที่ไม่อาจย้อนกลับได้แล้ว ความร้อนรุ่มจากปลายเท้าพุ่งตรงไปยังยอดอกและไหลไปรวมกันที่แก่นกายที่กำลังจะระเบิด “อึ๊ก! ผม...ผมไม่ไหวแล้วครับคุณจั๊ม! มะ...มันจะแตก!” โชนร้องเตือนเสียงแหบแห้ง มือที่เกาะผมของจั๊มไว้แน่นจนผมของจั๊มยุ่งเหยิง จั๊มชะลอจังหวะลงเล็กน้อย ดูดเม้มที่ปลายยอดของโชนอย่างยั่วยวน ราวกับต้องการรีดเอาความสุขอันแสนหวานที่สุดออกมาจากเขา “ปล่อยออกมาสิโชน...ปล่อยมันใส่ปากกู...กูจะกลืนมันให้มึงเอง” จั๊มพูดเสียงอู้อี้ในขณะที่ปากยังคงโอบอุ้มแก่นกายของโชนไว้แน่น คำพูดที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายของจั๊มเป็นเหมือนคำสั่งสุดท้ายที่ทำลายความอดทนทั้งหมดของโชน “อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” โชนส่งเสียงครางลั่นห้อง ร่างกายของเขาสะท้านอย่างรุนแรงจนขาเกือบจะล้มลงจากเก้าอี้ แก่นกายที่แข็งแกร่งของเขาพ่นน้ำสีขาวขุ่นอุ่นๆ เข้าสู่โพรงปากของจั๊มอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง มันมากมายมหาศาลจนกระเด็นไปโดนแก้มของจั๊มเล็กน้อย จั๊มเงยหน้าขึ้นมองโชน ดวงตาของเขามีร่องรอยของความพึงพอใจและน้ำขุ่นข้นที่ไหลเปรอะเปื้อนอยู่รอบๆ ริมฝีปาก เขาไม่แสดงความรังเกียจเลยแม้แต่น้อย แต่กลับใช้ลิ้นเลียและทำความสะอาดหยดน้ำขาวขุ่นที่เปื้อนแก้มตัวเองอย่างช้าๆ ก่อนจะกลืนส่วนที่เหลือเข้าไปทั้งหมด โชนหอบหายใจหนักๆ ร่างกายของเขาอ่อนระทวยลงทันที เขาใช้มือยันไหล่ของจั๊มไว้เพื่อไม่ให้ล้มลง แก่นกายของเขาค่อยๆ อ่อนตัวลงและแดงก่ำจากการถูกใช้งานอย่างหนัก “เป็นยังไงบ้าง ไอ้เนิร์ด” จั๊มถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ริมฝีปากของเขาเปียกชื้นและแวววาวไปด้วยน้ำรักของโชน “ผม...ผม...ขอบคุณ...ขอบคุณมากครับคุณจั๊ม” โชนพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าของเขายังคงแดงก่ำด้วยความอับอายและตื่นเต้น จั๊มยิ้มกว้าง เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วใช้ผ้าเช็ดมือที่วางอยู่ข้างๆ เช็ดทำความสะอาดแก่นกายที่เปียกชื้นของโชนอย่างอ่อนโยนจนสะอาด “พอหายเงี่ยนแล้วใช่ไหมวะ?” “ค...ครับผม” โชนตอบรับอย่างรวดเร็ว ความเงี่ยนที่เคยบดบังความคิดของเขาตอนนี้หายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความโล่งใจและความสุขสมที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง “ดีมาก” จั๊มยิ้ม “งั้นก็ถึงเวลากลับไปวาดรูปต่อแล้วว่ะ” จั๊มเดินไปเปิดประตูห้อง แล้วกวักมือเรียกเพื่อนทั้งสองคน “ไอ้เหม! ไอ้ฟิล์ม! เข้ามาได้แล้วโว้ย นายแบบ กูพร้อมแล้ว!” ไม่นาน เหมและฟิล์มก็เดินกลับเข้ามาในห้อง พวกเขาทั้งคู่มองมาที่โชนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น และรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความซุกซน โชนยืนอยู่กลางห้องสตูดิโออีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้กุมเป้าไว้แล้ว เขาเปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์ แก่นกายที่เพิ่งแตกไปหมาดๆ ก็ดูสงบเสงี่ยมลงเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงรู้สึกอ่อนไหวและเปราะบางต่อสายตาของทุกคน “โอ้โห! เร็วจังวะมึง!” เหมทักอย่างอารมณ์ดี เขามองไปที่จั๊มแล้วมองกลับมาที่โชน จั๊มยักไหล่ “ก็กูแค่ ช่วย มันนิดๆ หน่อยๆ ว่ะ...ก็บอกแล้วว่าไอ้โชนมันขี้อาย” “เหรอวะ?” ฟิล์มยิ้มหวาน แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “แค่นิดหน่อย...แล้วคุณโชนถึงกับหน้าแดงจนถึงคอขนาดนี้เลยเหรอครับ?” “กูแค่ใช้มือกับปากช่วยมันเฉยๆ ว่ะ” จั๊มตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันมาสั่งโชนด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น “ยืนตรงๆ เลยโชน ท่าที่กูจัดให้เมื่อกี้ อย่าเพิ่งโด่อีกนะโว้ย!” โชนรีบทำตามคำสั่งของจั๊มอย่างรวดเร็ว เขายืนในท่านู้ดที่จั๊มจัดให้เมื่อครู่ พยายามที่จะหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ ตามที่เคยเรียนมาในวิชาจิตวิทยา เพื่อควบคุมการเต้นของหัวใจ เหมและฟิล์มต่างหัวเราะคิกคักด้วยความเอ็นดู พวกเขาหยิบดินสอและถ่านขึ้นมา แล้วเดินกลับไปที่ขาตั้งวาดภาพของตัวเอง “วาดต่อได้แล้วโว้ย!” จั๊มสั่งเพื่อน ก่อนจะหันมามองโชนด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ โชนพยายามที่จะทำตัวให้เป็นรูปปั้นที่ไร้ชีวิต เขาจ้องมองไปยังผนังด้านหน้าอย่างว่างเปล่า พยายามไม่คิดถึงสัมผัสที่ร้อนรุ่มและชื้นแฉะจากปากของจั๊มที่เพิ่งจากไป แต่ภาพนั้นกลับวนเวียนอยู่ในหัวของเขาอย่างไม่ยอมหายไปไหน เขาหวังว่าการวาดรูปจะเสร็จสิ้นลงโดยเร็ว...แต่สิ่งที่โชนไม่รู้ก็คือบทเรียนที่แท้จริงจากเพื่อนๆ ของจั๊มกำลังจะเริ่มต้นขึ้น เพื่อให้เขาได้หลุดพ้นจากความขี้อายอย่างถาวร!
0 P& f3 x9 f4 w2 P" @: ~6 _9 J! T4 J. s1 O9 T
ถ้าชอบฝากคอมเมนต์เป็นกำลังใจด้วยนะครับ อาจจะไม่ค่อยได้ตอบ แต่มาอ่านตลอดครับ เรื่องนี้ที่จริงผมลงทางรี้ดอะไร้ท์ครับ ในนั้นชื่อเรื่องว่า "แว่นมา (เป็นนายแบบนู้ด) นี่มา" มีทั้งหมด4ตอน แต่ผมนำตอนฟรี2ตอนมาลงที่นี่ด้วย ถ้าชอบฝากติดตามต่อด้วยนะครับ - k& z' L) x. F* Q x3 o- N
+ y5 N8 s! Y! s( L0 O/ K x
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์