|
หลังจากที่พรานกล่ำออกจากถ้ำที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่น่าอับอายเขาก็ออกเดินอย่างมุ่งมั่นตรงไปยังกระท่อมของพรานเดชแววตาของเขาเต็มไปด้วยความแค้นและความปรารถนาที่จะได้เผชิญหน้ากับเดชอีกครั้ง ในครั้งนี้ พรานกล่ำไม่ได้ใช้ความสามารถในการแปลงร่างเป็นเสือสมิงอีกแล้วแต่กลับเดินเข้าไปหาเดชในร่างมนุษย์เพื่อที่จะใช้เล่ห์เหลี่ยมและไหวพริบในการเอาชนะเขา หลังจากเดินทางมาตลอดทั้งวันพรานกล่ำก็มาถึงกระท่อมของพรานเดชในยามโพล้เพล้เขามองกระท่อมที่เงียบสงบเบื้องหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้นก่อนจะเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ เดชที่กำลังนั่งลับมีดอยู่บนแคร่ไม้หน้ากระท่อมได้ยินเสียงฝีเท้าจึงเงยหน้าขึ้นมามอง"อ้าว... ไอ้กล่ำ... ไม่เจอกันนานเลยนะโว้ย"เดชเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตร แต่ก็แฝงไปด้วยความระมัดระวัง กล่ำยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์"เอ็งนี่... มันดวงแข็งเสียจริงๆ นะ ได้ข่าวว่าเจออะไรในป่าเยอะแยะเลยหนิ"กล่ำเอ่ยกลับ"ข้าอุตส่าห์ตั้งใจจะมาเยี่ยม... ดีจริงๆ ที่มาเจอเอ็ง... ยังอยู่สุขสบายดีเช่นนี้" เดชมองไปที่กล่ำด้วยแววตาที่จริงจังขึ้น"แล้วเอ็ง... มาที่นี่ทำไม?" เดชถาม"อย่าบอกนะว่า... เอ็งจะมาหาเรื่องข้า" "ข้าก็แค่...มาเยี่ยมเพื่อนเก่าเท่านั้นแหละ" กล่ำตอบพลางหัวเราะเบาๆ "แล้วก็...อยากจะชวนเจ้าไปล่าสัตว์ด้วยกันซักหน่อย... สนใจไหม?" เดชมองไปที่กล่ำด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ที่แผ่ออกมาจากตัวของกล่ำแต่ในเวลาเดียวกัน เขาก็ รู้สึกคุ้นเคย กับความรู้สึกนั้นอย่างประหลาด ราวกับเคยพบเจอความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน "ขอบใจสำหรับคำชวนนะ..."เดชเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลลง "แต่ข้าคิดว่า... ข้าคงจะไปไม่ได้...ข้ามีธุระต้องจัดการ" คำพูดนั้นทำให้รอยยิ้มของพรานกล่ำค่อยๆหุบลง "เอ็ง... ไม่กล้าไปกับข้ารึ?" กล่ำถามด้วยน้ำเสียงที่ท้าทาย "หรือว่าเอ็ง... ไม่ไว้ใจข้า?" "ห๊ะไม่ไว้ใจยังไง?" เดชถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจกล่ำยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แต่ไม่ตอบคำถามนั้นเขามองไปที่เดชด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความแค้น พรานกล่ำไม่พูดอะไรอีกแล้ว แต่กลับหยิบดอกราคาสมิงออกมาจากย่าม แล้ว ขยี้มันในมือ จากนั้นก็ กินเข้าไป ต่อหน้าต่อตาของเดช หลังจากพรานกล่ำกลืนดอกราคาสมิงลงไปแล้วเขาก็ยื่นดอกที่เหลือให้พรานเดช "ไม่ไปก็ไม่เป็นไร งั้นเอ็งลองชิมนี่ดูสิ"กล่ำเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เชื้อเชิญแต่ก็แฝงไปด้วยความท้าทาย "เอ็งจะได้เจอกับอะไรที่เอ็งไม่เคยรู้มาก่อน" เดชตกใจ กับการกระทำของกล่ำอย่างที่สุด เขารีบเข้าไปดูดอกราคาสมิงที่กล่ำยื่นมาให้ชัดๆ ดอกไม้ป่าสีแดงชาดนั้นมีกลีบดอกบางเบาและเกสรสีชมพูอ่อนที่ชูเด่นออกมาเหมือนกับที่เขาได้ยินคุณดนัยเล่าให้ฟังไม่มีผิดเพี้ยน แต่เมื่อเดชได้สัมผัสกับกลิ่นของดอกไม้เขาถึงกับต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ กลิ่นของมันหอมหวานเหมือนกลิ่นของฟีโรโมน ที่คุณดนัยเคยเล่าให้ฟังแต่กลับมีกลิ่นที่เร้าอารมณ์และรุนแรงกว่านั้นหลายเท่าตัว แม้จะรู้สึกหวาดกลัวและสับสน แต่ด้วย ความกล้าได้กล้าเสียของเดช ที่ไม่เคยกลัวสิ่งใดในป่าแห่งนี้ ทำให้เขาตัดสินใจที่จะขยี้ดอกไม้ป่าดอกนั้น แล้ว กินเข้าไป ทันทีที่กลืนมันลงไป ภาพในอดีตก็เริ่มปรากฏขึ้นในหัวของเขา ภาพเหล่านั้นไม่ได้เป็นของเดชแต่เป็นภาพของกล่ำในภพชาติก่อนๆ ภาพของพวกเขาสองคนที่เคยรักกันภาพของพวกเขาที่เคยเป็นคู่รักกัน และภาพของพวกเขาที่ต้องจบลงด้วยความแค้นที่ฝังลึก ทันทีที่เดชกลืนดอกราคาสมิงลงไปภาพของป่ารอบตัวก็เริ่มเลือนหายไปความมืดมิดถูกแทนที่ด้วยแสงแดดที่อบอุ่นและป่าไม้ที่ดูงดงามกว่าที่เคยเป็น เดชเห็นตัวเองในอีกร่างหนึ่ง ซึ่งมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาและรอยยิ้ม ในภพชาตินั้น เดชมีชื่อว่า เทวา เป็นชายหนุ่มที่แข็งแกร่งและสง่างามและมีเพื่อนรักคนหนึ่งชื่อ ไพร ซึ่งก็คือกล่ำในภพชาติปัจจุบันทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็ก ความรักระหว่างเทวาและไพรไม่ได้เริ่มต้นจากความปรารถนาในทันทีแต่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นจากมิตรภาพที่แน่นแฟ้นทั้งสองคนใช้ชีวิตอยู่ในป่าด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก พวกเขาเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอด ทั้งการล่าสัตว์ การหาอาหารและการเผชิญหน้ากับอันตรายจากสัตว์ร้าย ในทุกๆ การเดินทางที่แสนอันตรายไพรจะคอยปกป้องเทวาอยู่เสมอเขาสละตัวเองเพื่อปกป้องเทวาจากสัตว์ร้ายหลายครั้งหลายครา และ เทวาก็ไม่เคยรู้สึกปลอดภัยเท่านี้มาก่อน ไพรคอยดูแลเทวาทุกครั้งที่บาดเจ็บเทวาเองก็มอบความรัก ความห่วงใย และความไว้ใจให้กับไพรอย่างหมดหัวใจ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนค่อยๆก่อตัวจากมิตรภาพที่แน่นแฟ้น จนกลายเป็นความรักที่ลึกซึ้ง ในที่สุด ทั้งสองก็ให้คำมั่นสัญญาต่อกัน ว่าจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป...จนกว่าชีวิตจะหาไม่ ในคืนหนึ่งที่มืดมิด ไพรได้ หลงเห็ดพิษตัวหนึ่ง ที่มีฤทธิ์ร้ายแรงจนทำให้ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยความร้อนรุ่ม หากจนทำให้ไพรขยับไม่ได้และนอนหอบลูบไล้ร่างกายตัวเองด้วยอารมณ์ร้อนรุ่ม เทวาที่ ได้ไปเห็นเข้า และรู้ถึงอันตรายของเห็ดพิษนั้นก็รีบเข้าไปช่วยเหลือไพรทันที ความรู้สึกของเทวาชัดเจนขึ้น เพราะเขา เป็นห่วงไพรมาก เขาบรรจงจุมพิตไพรอย่างอ่อนโยน ค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าของไพรออกช้าๆ ยนโฉมร่างกายชายหนุ่มหุ่นกำยำ ด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรักความใคร่ และความห่วงใย เมื่อเสื้อผ้าหลุดออกจากร่างกายของไพรจนหมดเทวาก็พบกับแก่นกายขนาดใหญ่ที่กำลังแข็ง หัวสีแดงกล่ำกระดกพ่นน้ำเหนียวใสไม่หยุดจนเปียกหน้าท้องของไพรเทวาใช้มือ ลูบไล้ไปตามผิวกายที่ยังคงร้อนรุ่ม ของไพรด้วยความอ่อนโยน "ข้าจะช่วยเอ็งเอง...ไอ้ไพร" เทวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแต่เปี่ยมด้วยความรัก "ข้าจะช่วยเจ้าให้ได้" ไพรลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาของเขาฉายแววที่เต็มไปด้วยความใคร่และสำนึกบุญคุณ เขายิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะดึงเทวาเข้ามาใกล้ บรรจงจุมพิตที่ริมฝีปาก อย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน ปลายลิ้น ริมฝีปากต่างผลัดกันลุกล้ำของอีกฝ่ายไปมา จนป่าเต็มไปด้วยเสียงจ๊วบจ๊าบ จูบนั้นเต็มไปด้วยคำมั่นสัญญา ที่สื่อผ่านความห่วงใยอันลึกซึ้ง เทวา จูบตอบ อย่างไม่มีลังเล ลิ้นร้อนเกี่ยวพันกันอย่างอ่อนหวาน สัมผัสที่เต็มไปด้วยความรักและความเมตตา ความปรารถนาทางกายถูกจุดขึ้น ไม่ใช่ด้วยพิษร้ายแต่ด้วยความผูกพันที่หล่อหลอมมานานหลายปี เทวาสอดแขนโอบกอดไพรไว้แน่น ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายที่สั่นเทิ้มด้วยฤทธิ์พิษ ท่ามกลางความมืดมิดของค่ำคืน เทวาค่อยๆ ประคองไพรและเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออก ให้เข้าสู่ห้วงแห่งความรัก ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความละมุนละไม ราวกับเป็นการ ปลอบประโลมวิญญาณ ก่อนจะ หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เทวาค่อยๆจับแท่งควยขนาดมหึมาตั้งขึ้นก่อนจะค่อยๆ ใช้รูสวรรค์ของตนเองค่อยๆ กลืนแท่งควยนั้นอย่างช้าๆเทวาปล่อยค้างไว้เมื่อควยเข้ามาสุด เขาจุกจนน้ำตาไหลซึมออกมาแบบไม่รู้ตัว เมื่อ แท่งควยของไพรได้สอดประสานกับร่างกายของเทวามันมิใช่การรุกราน แต่เป็นการ เติมเต็ม ที่มาพร้อมกับเสียงกระซิบแห่งความรัก "ข้ารักเอ็ง...เมวา... ชีวิตของข้าเป็นของเอ็งแล้ว" เมื่อเข้าที่เข้าทาง เทวาก็ค่อยๆ ขยับขึ้นลงด้วยจังหวะที่อ่อนโยนและเชื่องช้า ความเจ็บปวดจากพิษร้ายถูกแทนที่ด้วยความสุขสม ที่เกิดจากความรักและความเสียสละ เทวาก้มลงมองดวงตาของไพรที่ฉ่ำวาวด้วยหยาดน้ำตาแห่งความรู้สึก เขามิได้มองด้วยความปรารถนาแต่ด้วยความบูชา ราวกับร่างกายที่อยู่เบื้องล่างคือ วิหารแห่งความรัก ของเขา เทวาใช้ปลายลิ้นไล้ไปตามโครงหน้าของไพรแล้ว บรรจงจูบซับตามผิวเนื้อที่ร้อนผ่าว ทีละน้อย เอวก็ยังขยับขึ้นลงไม่หยุด มอบความเมตตาผ่านทุกสัมผัส ไพรโอบกอดเทวาไว้แน่น ความรู้สึกผิดจากพิษร้ายสลายไปสิ้น เหลือเพียง ความซาบซึ้งในความเสียสละ เขาจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของเทวาด้วยความเสียวซ่านและสำนึกในรัก จังหวะรักดำเนินไปอย่างอ่อนโยน ราวกับการร่ายรำใต้แสงจันทร์ เป็น การยืนยันคำมั่นสัญญาแห่งรัก ความสุขสมทวีคูณขึ้นช้าๆ แต่หนักแน่น เทวาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของไพร รับรู้ถึงความรู้สึกที่ส่งผ่านถึงกัน เขาเร่งจังหวะขึ้นอย่างนุ่มนวลแต่ลึกซึ้ง ราวกับจะประทับทุกหยาดความรักลงไปในวิญญาณของไพร ไพร ครางเสียงหวาน พร้อมกับ แอ่นตัวขึ้นสวนรูของเทวา "เทวา... ข้า... ข้ารักเอ็ง...! อ้าาาาาาห์" และในที่สุด ทั้งสองก็ถึงจุดสุดยอดร่วมกัน เทวาคำรามออกมาด้วยความรักที่ล้นเอ่อ ไพรปล่อยน้ำรักอุ่นร้อนเข้าสู่ภายในของเทวา ล้างพิษราคะขากเห็นประหลาด เทวาก็เกร็งตัวรับความสุขสมนั้นอย่างเต็มที่ แท่งควยเขาก็พ่นน้ำรักออกมาจนเลอะไปทั่วหน้าท้องของไพรทั้งสองกอดก่ายกันแน่นด้วยความอ่อนแรงและอิ่มเอมใจ หลังจากนั้น ทั้งสองก็หลับใหลไป ด้วยกันในอ้อมกอดของกันและกันท่ามกลางความเงียบสงัดของป่า ปล่อยให้ร่างกายได้พักผ่อน จากฤทธิ์พิษและความเหนื่อยล้าของความรักที่เพิ่งผ่านพ้นไป ในตอนเช้า เมื่อแสงแรกของวันสาดส่องเข้ามา ทั้งสองก็พากันไปล้างเนื้อล้างตัว ที่ลำธารใกล้ๆความรู้สึกสดชื่นจากน้ำเย็นๆ ช่วยชะล้างความอ่อนเพลียและคราบความรักออกจากร่างกาย ทั้งสองมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักและความเข้าใจ ราวกับว่าเหตุการณ์ในคืนนั้นได้ตอกย้ำพันธสัญญาที่พวกเขามีต่อกันให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น หลังจากกลับถึงหมู่บ้านเทวาและไพรก็ต้อง แยกย้ายกัน ไปทำภารกิจของตนแต่ความสุขอยู่ได้ไม่นาน เทวาโดนบังคับให้ไปเข้าเฝ้าเจ้าเมือง เนื่องจากความสามารถในความเฉลี่ยวฉลาดและความแข็งแกร่งของเขาได้เป็นที่ประจักษ์แก่คนในหมู่บ้าน เจ้าเมืองเห็นความสามารถของเทวาจึงมีพระประสงค์ให้เทวา ไปพบกับลูกสาวเจ้าเมือง เทวาพยายามปฏิเสธแต่ไม่อาจขัดขืนอำนาจของเจ้าเมืองได้ เขาถูกบีบบังคับให้เข้าร่วมพิธีการสำคัญ ที่จัดขึ้นเพื่อต้อนรับเขา เทวาถูกนำตัวไปยังตำหนักของลูกสาวเจ้าเมือง "อรัญญิกา" นางเป็นหญิงสาวที่งดงามราวกับนางฟ้าดวงตาของเธอดึงดูดทุกสายตาที่มองมา แต่เทวากลับมองนางด้วยความอึดอัดใจ ทันทีที่อรัญญิกาได้เห็นเทวา นางก็ตกหลุมรักเทวาทันทีที่แรกพบ แววตาของเธอส่องประกายด้วยความปรารถนาและชื่นชมอย่างเปิดเผยนางเชื่อว่าเทวาคือชายที่ฟ้าส่งมาให้เป็นคู่ครองของนาง เจ้าเมืองเห็นความพึงพอใจของลูกสาวจึงรีบประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ว่า "เทวาจะต้องแต่งงานกับอรัญญิกา!" คำประกาศนั้นดังก้องไปทั่วตำหนักราวกับก้อนหินที่ตกลงมาใส่หัวใจของเทวา เทวาพยายามปฏิเสธ การแต่งงานอย่างแข็งขันเขาก้มลงคุกเข่าต่อหน้าเจ้าเมืองเพื่อขอร้อง "ท่านเจ้าเมือง...กระหม่อมมีคนที่รักอยู่แล้ว ขอท่านโปรดเห็นใจด้วย"แต่เจ้าเมืองไม่สนใจคำปฏิเสธใดๆ ทั้งสิ้น ในขณะเดียวกัน ไพร ที่ได้ยินข่าวการประกาศแต่งงานก็ ไม่เข้าใจสถานการณ์ของเทวาเลยแม้แต่น้อย เขารู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงกลางใจไพรไม่ได้รับรู้ถึงแรงบีบคั้นจากอำนาจของเจ้าเมือง และมองเห็นเพียงแค่การ ทรยศ เท่านั้น ไพรเดินไปหาเทวาด้วยความโกรธแค้น "คำมั่นสัญญาที่เอ็งให้คำบอกรักที่เอ็งบอกข้ามันไม่มีความหมายเลยรึ?" ไพรถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "เอ็งเลือกความมั่งคั่ง...แล้วทิ้งความรักของเราไปอย่างง่ายดายเช่นนี้เลยรึ? ไพรพูดจบก็ไม่ฟังคำอธิบายใดๆ จากเทวาแม้แต่น้อยเขารีบหันหลังแล้ววิ่งหนีหายเข้าไปในป่าด้วยความเจ็บปวดและความโกรธที่ท่วมท้น แต่เรื่องราวไม่ได้จบลงแค่นั้น อรัญญิกาได้ส่งคนมาแอบดู ความเคลื่อนไหวของเทวาและเมื่อนางรู้ความจริงเรื่องไพรก็ยิ่งทำให้ความรักที่นางมีต่อเทวาเต็มไปด้วยความริษยาและต้องการครอบครอง อรัญญิกาให้คนของนาง ตามไปจัดการไพร ในป่าอย่างลับๆเพื่อตัดปัญหาและกำจัดคนที่ขวางทางความรักของนางออกไปอย่างถาวร และเพื่อไม่ให้เทวารู้สึกผิด อรัญญิกาก็ใส่ร้ายเทวา ว่าเป็นผู้ที่สั่งให้จัดการไพรด้วยการปลอมแปลงหลักฐานและใช้คำพูดที่บิดเบือนความจริง ทำให้ไพรที่กำลังจะตาย เชื่อว่าคนที่ทรยศและฆ่าเขาคือเทวา ภาพในอดีตสิ้นสุดลง เดชตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดและเจ็บปวดที่ฝังลึก ในจิตวิญญาณของเขาเขากลับมายืนอยู่หน้ากระท่อมของตัวเองอีกครั้งกล่ำยืนอยู่เบื้องหน้าเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้นและพร้อมที่จะระเบิดความเกลียดชังออกมาได้ทุกเมื่อ เดช ไม่รอช้าที่จะเปิดเผยความจริง เขาสาวเท้าเข้าไปหากล่ำอย่างรวดเร็ว มือของเขาคว้ามือของกล่ำไว้แน่น และจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความรักของเพื่อนในชาติก่อน "ไพร..."เดชเรียกชื่อในอดีตของกล่ำอย่างแผ่วเบา "ข้ารู้แล้ว...ข้ารู้ทุกอย่างแล้ว!" กล่ำชะงัก "เอ็งพูดอะไร... ไอ้พรานเดช!" เขาพยายามดึงมือออกแต่เดชจับไว้แน่นกว่าเดิม "ข้าคือ เทวา... และเอ็งคือ ไพร" เดชกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ"ความแค้นที่เอ็งมีต่อข้า... มันเกิดจากความเข้าใจผิด! ข้าไม่ได้สั่งฆ่าเจ้า... คนที่ทรยศเรา... คือลูกสาวเจ้าเมืองต่างหาก!" เมื่อเดชเปิดเผยความจริงทั้งหมด กล่ำ เลิ่กลั่กเล็กน้อย ดวงตาของเขาสั่นไหวด้วยความสับสนและอารมณ์ที่ตีกันอย่างรุนแรง ความจริงแล้ว...กล่ำเองก็ได้เห็นทุกอย่างที่เดชเห็นในครั้งนี้ เพราะฤทธิ์ของดอกราคาสมิงยังคงส่งผลต่อจิตใต้สำนึกของเขาเช่นกัน กล่ำถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ความแค้นที่เคยแข็งแกร่งราวภูผาบัดนี้เริ่มสั่นคลอน เขาจำภาพในอดีตได้แล้ว ทั้งความรัก ความสุขและความเจ็บปวดจากการถูกใส่ร้ายของอรัญญิกา "เอ็ง... เอ็งพูดจริงหรอ..."กล่ำเอ่ยเสียงแผ่วเบาความโกรธแค้นในดวงตาเริ่มถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดจากความเข้าใจผิดที่กินเวลาข้ามภพชาติ กล่ำหลับตาลงช้าๆพยายามสงบอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เขาพยักหน้าเล็กน้อย "ข้าให้อภัยเอ็ง... ในเรื่องราวชาติก่อน" กล่ำกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า "ความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้น...ข้าเข้าใจทุกอย่างแล้ว" แต่แล้วกล่ำก็ลืมตาขึ้นมองเดชด้วยแววตาที่ยังคงมีประกายบางอย่างที่ไม่อาจนิยามได้ "แต่ชาตินี้ยัง...เจ้าพรานเดช" กล่ำเอ่ยเสียงต่ำ "เจ้ายังคงติดหนี้แค้นข้าอยู่อีกอย่าง" คำพูดนั้นทำให้เดชชะงักค้าง พิษของดอกราคาสมิง ที่กล่ำกินเข้าไปก่อนหน้าเริ่มส่งผลอย่างรุนแรงความร้อนรุ่มที่ไม่อาจควบคุมได้เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเขากล่ำจ้องมองเดชด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่ถูกปลุกเร้า ขณะที่พรานกล่ำยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยแววตาที่ร้อนรุ่ม พรานเดชก็ได้กลิ่นสาปเสืออ่อนๆ ที่ลอยออกมาจากตัวพรานกล่ำกลิ่นที่เขาจำได้ดีจากคืนที่ถูกสมิงในร่างพรานกล่ำยั่วยวนที่ห้างซุ่ม เดชรู้ทันทีว่ากล่ำคือเสือสมิง ที่เขาเคยเผชิญหน้า แต่ความจริงนี้ไม่ได้ทำให้เดชหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว ความผูกพันในอดีตชาติและความปรารถนา ที่เคยถูกปลุกเร้าด้วยเห็ดได้ทำให้เดชยอมรับในตัวตนของกล่ำอย่างไม่มีเงื่อนไข "ข้า... ยอมเอ็งก็ได้"เดชเอ่ยเสียงแผ่วเบา "ข้าจะชดใช้ให้เอ็งเอง... ไม่ว่าเอ็งต้องการอะไร" กล่ำยิ้มอย่างพึงพอใจและเดินเข้าไปหาเดช ความร้อนผ่าวจากพิษดอกราคาสมิง ทำให้ร่างของกล่ำสั่นเทาเล็กน้อยเขาต้องการ "การปลดปล่อย" ภายใน 24 ชั่วโมงเพื่อแลกกับชีวิตของเขา กล่ำยิ้มอย่างพึงพอใจและเดินเข้าไปหาเดช "ดี...เข้าไปข้างในกันเถอะ" กล่ำเอ่ยเสียงแหบพร่า เขาคว้าแขนของเดชแล้วพาเข้าไปในกระท่อม อย่างเร่งรีบความร้อนรุ่มจากพิษดอกราคาสมิงที่ต้องการ "การปลดปล่อย" ภายใน 24ชั่วโมงนั้นไม่สามารถรอช้าได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อเข้ามาในกระท่อมที่มืดสลัวกล่ำก็ผลักเดชเบาๆ ให้หันหลังติดผนังแววตาของกล่ำมืดทึบลงด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป เขาไม่ได้ใช้มือมนุษย์ในการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเดช พลัน มือของกล่ำก็เริ่มบิดเบี้ยว กล้ามเนื้อแข็งเกร็งและขยายตัว ขนสีฟางก็งอกออกมาอย่างรวดเร็ว เล็บมือหนาขึ้นและโค้งงอ กลายเป็น อุ้งมือเสือ ที่ทรงพลังและน่ากลัว กล่ำไม่พูดอะไร ปล่อยให้สัญชาตญาณเข้าควบคุม เขาใช้กรงเล็บแหลมคมฉีกเสื้อผ้าของเดช อย่างรุนแรง เสียง "แคว่ก!" ดังสนั่น เมื่อเสื้อถูกฉีกเป็นริ้วๆตกลงบนพื้น เผยให้เห็นแผงอกและกล้ามเนื้อที่กำยำของพรานเดช ความรุนแรงและพลังอำนาจของอุ้งมือเสือทำให้เดชทั้งตกใจและถูกปลุกเร้าในเวลาเดียวกัน ความยินยอมของเขาได้เปลี่ยนเป็นการยอมจำนนต่อพลังอำนาจดิบ หลังจากฉีกเสื้อผ้าของเดชออกจนหมดแล้วกล่ำก็ สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติบางส่วนกลับคืนมา ร่างของเขากลับสู่ร่างมนุษย์อีกครั้ง อย่างรวดเร็วเผยให้เห็นเรือนร่างกำยำที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจากพิษของดอกราคาสมิง กล่ำไม่รอช้า พุ่งเข้าหาเดชด้วยความเร่าร้อน มือของเขาลูบไล้ไปทั่วแผงอกที่เปลือยเปล่าของเดชอย่างรุนแรง นิ้วโป้งและนิ้วชี้บดขยี้หัวนมของเดชจนตัวแอ่นริมฝีปากของกล่ำประกบลงบนปากของเดชอย่างดูดดื่ม จูบนั้นเต็มไปด้วยความต้องการที่อัดอั้นประดุจมานานหลายภพชาติและความเร่งรีบที่จะต้องปลดปล่อยพิษร้ายออกจากร่างกาย เดชจูบตอบอย่างสมยอม ปล่อยให้ความปรารถนาและความผูกพันในอดีตเข้าครอบงำ กล่ำใช้มือปลดเปลื้องกางเกงที่เหลือของเดชออก แล้วก้มลงดูดแท่งควยของเดช “อ้าาาาาห์...ข้าเสียว!” เดชครางออกมาทันทีที่กล่ำครอบปากลงไปที่ควยของเขาก่อนกล่ำถอนปากออกมาดังบ๊วบใหญ่ แล้วค่อยๆ ใช้ลิ้นวนรอบหัวหยักของเดช เดชเสียวจนตัวกระตุกเป็นระยะกล่ำค่อยๆ กลับไปสูดดมกลิ่นกายของเดช แต่ก็ใช้มือชักแท่งควยของเดชอยู่ไม่ให้ขาดช่วง กล่ำผลักเดชให้ค่อยๆ นอนลงบนพื้นกระท่อมที่ปูด้วยเสื่ออย่างนุ่มนวล เขาทรุดตัวลงแล้วใช้ปากครอบแท่งควยของเดช อีกครั้งที่ตั้งชันอยู่เบื้องหน้าอย่างดูดดื่มเดชเงยหน้าขึ้น ครางเสียงต่ำ“โอ่ยยยยย ซี๊ดดดดด...ข้าเสียวว่ะกล่ำ”ด้วยความเสียวซ่านกล่ำสลับกับการใช้มือ ลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อหน้าท้อง ของเดชอย่างเร่าร้อน เขาลุกขึ้นมาดูดดึงหัวนมของเดช สลับกับการใช้ลิ้นเลียไปตามร่องซิกแพ็ค ที่หน้าท้องของเดชอย่างชำนาญ เดชจิกเล็บลงบนพื้นไม้ รับทุกสัมผัสอย่างสุดจะควบคุม กล่ำลุกขึ้นยืนแล้ว จับเดชให้โก้งโค้ง หันหลังให้ เขาใช้ลิ้นเลียไปตามร่องก้น ของเดชอย่างแผ่วเบา กระตุ้นความรู้สึก ก่อนจะ ถ่มน้ำลาย ลงไปเพื่อเตรียมพร้อม จากนั้นกล่ำก็งัดแท่งควยที่แข็งและร้อนผ่าวขึ้นมาก็สอดใส่เข้าสู่ร่างกายของเดช อย่างช้าๆ "อ่า... กล่ำ..." เดชครางด้วยความเจ็บปวดระคนความสุขสม กล่ำ โอบเอวเดชไว้แน่น แล้ว เริ่มโหมกระหน่ำ จังหวะรักที่รวดเร็วและหนักหน่วง ตับๆๆๆๆ เสียงเนื้อกระทบกันดังก้อง ไปทั่วกระท่อมกล่ำกระซิบข้างหูเดชด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแค้นปนความปรารถนา "ข้าจะลงโทษเอ็ง...ที่ทำให้ข้าต้องอับอายในป่าวันนั้น..." กล่ำ พลิกตัวเดช ให้หันหน้ามาหา แล้ว อุ้มเดชขึ้นมานั่งบนตักของเขาโดยแท่งควยของกล่ำยังคงสอดประสานกับเดช อยู่ เดชโอบรอบคอของกล่ำไว้แน่น แล้ว เริ่มโยกตัวขึ้นลง อย่างช้าๆ ด้วยตัวเอง ทั้งสองสบตากัน รับรู้ถึงความรักที่เคยมีในอดีตชาติและความปรารถนาที่กำลังหลอมรวมกันในภพชาตินี้ ความสุขสมทวีคูณขึ้นจนถึงขีดสุด ทั้งสองเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น จนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ “อ่าาาาาาาห์ ตะ...แตกแล้ว! เชี่ย...เสียว...อ้าาาาาห์” เดชพ่นเสียงครางออกมาอย่างสุดเสียง “ข้าขอไม่เอาอะ...ออกนะ...จะเสร็จแล้วๆๆ อะ...อ้าาาาห์รูหีเอ็งตอดข้าแรงจัง! อื้ม...”กล่ำคำรามออกมาด้วยความรักที่ล้นเอ่อ และ ความแค้นที่ถูกปลดปล่อยออกไปพร้อมกับน้ำรักที่พุ่งเข้าสู่ภายในรูก้นของเดช เป็นการสิ้นสุดพิธีกรรมแห่งการชดใช้ และ การเริ่มต้นครั้งใหม่ ที่ข้ามผ่านภพชาติ กล่ำและเดชนอนกอดกันแน่นอยู่บนพื้นกระท่อมที่ปูด้วยเสื่อ ความร้อนรุ่มจากพิษของดอกราคาสมิงได้คลายลงจนหมดสิ้น ถูกแทนที่ด้วยความสงบและความอ่อนเพลีย "ไพร..."เดชเรียกชื่อในอดีตของกล่ำอย่างแผ่วเบา "ความแค้นของเรา... มันจบแล้วใช่ไหม?" กล่ำก้มลงจูบหน้าผากของเดชอย่างอ่อนโยน "มันจบแล้ว...เทวา" กล่ำตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก "ขอบคุณที่เอ็งทำให้ข้ารู้ความจริง" ทั้งสองนอนหลับไปด้วยกันในกระท่อมของเดชท่ามกลางความเงียบสงัดของป่า การพบกันในครั้งนี้ไม่ได้นำมาซึ่งความแค้นอีกต่อไป...
7 D5 @: w5 {$ {5 E% M' x
1 |3 Y) C, K$ I' X. }0 Z$ ?' [
ไพรกับเทวา 9 W& E) a) p) @3 _. m/ p7 c, W
' C3 T7 `; \; G. H8 N/ ~$ o" E7 Q' D, |4 ?8 o
กลับมาละค้าบบบบ ออกทะเลนิดนึง แต่อยากแต่งแนวนี้มากเลยแอบเอามาใส่หน่อย เดี๋ยวค่อยกลับป่ากันนะครับ  + c' K4 L/ A! N( c$ E' p' g
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-10-15 20:13:16
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-10-15 21:17:27
โพสต์ 2025-10-16 07:10:45
โพสต์ 2025-10-16 08:55:46
โพสต์ 2025-10-17 20:47:59
