|
ตอนที่ 3 : ฝนตกในหัวใจ
ท้องฟ้ายามเย็นเริ่มเปลี่ยนสีเร็วผิดปกติ ก้อนเมฆสีเทาเข้มลอยต่ำเหนือสนามเชียร์ เสียงลมดังวูบจนธงที่นัทกับพายช่วยกันผูกเมื่อวานแกว่งแรงกว่าทุกวัน
“ดูท่าฝนจะตกแน่เลยวันนี้” พายพูดพลางกวาดตามองรอบสนาม “ให้ผมช่วยเก็บอุปกรณ์ก่อนมั้ยครับ” “ดีเลย เดี๋ยวพี่ช่วยอีกแรง”
เสียงฟ้าร้องดังมาจากไกลๆ ก่อนที่หยดฝนเม็ดแรกจะตกกระทบหลังคาอัฒจันทร์อย่างแผ่วเบา และในไม่กี่นาทีต่อมา ฝนก็เทลงมาหนักราวกับฟ้ารั่ว
“เฮ้! ทุกคน รีบหลบฝนในห้องเก็บของเร็ว!” พายตะโกนบอกเด็กๆ ก่อนหันกลับมามองนัทที่ยังยกกล่องกลองอยู่กลางสนาม “นัท! ปล่อยไว้ก่อน เดี๋ยวเปียกหมด!”
แต่เด็กหนุ่มไม่ฟัง เขากำลังพยายามดึงกลองให้พ้นน้ำที่เริ่มขังจนสูงถึงข้อเท้า พายรีบวิ่งเข้าไปช่วยโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น
“พี่บอกให้ปล่อยไง เดี๋ยวไม่สบาย!” “กลองมันเปียกไม่ได้ครับ เดี๋ยวใช้ซ้อมพรุ่งนี้ไม่ได้—” คำพูดยังไม่ทันจบ มือของพายก็คว้าแขนนัทไว้ แล้วดึงเข้ามาในร่มอย่างแรง
ทั้งสองคนวิ่งฝ่าสายฝนมาหยุดที่หน้าห้องเก็บอุปกรณ์ เสียงฝนกระทบหลังคาสังกะสีดัง “เปาะแปะ” ไม่ขาดสาย เสื้อของทั้งคู่เปียกชุ่มจนหยดน้ำไหลจากปลายผมลงมาที่คอเสื้อ
“เห็นมั้ย บอกแล้วว่าฝนมาแรง” พายพูดพลางยกผ้าขนหนูในห้องส่งให้นัท “ขอบคุณครับ” เสียงของนัทเบาจนแทบกลืนไปกับเสียงฝน
ภายในห้องมีเพียงแสงสลัวจากหลอดไฟดวงเล็ก เสียงฝนดังราวกับกำลังขับกล่อมให้หัวใจทั้งสองเต้นช้าลง นัทนั่งพิงกำแพง พายหยิบผ้าอีกผืนมาเช็ดผมตัวเอง แล้วเดินมาหยุดตรงหน้า
“มานี่สิ เดี๋ยวพี่ช่วยเช็ดให้” “ไม่เป็นไรครับ ผม—” “อย่าดื้อ” พายพูดพร้อมย่อตัวลง แล้วค่อยๆ เช็ดผมให้นัทอย่างเบามือ
กลิ่นสบู่ของพายลอยมาแตะจมูกอีกครั้ง เส้นผมของนัทชื้นน้ำเย็น แต่หัวใจกลับร้อนขึ้นเรื่อยๆ เขากลืนน้ำลายเบาๆ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
“ผมแอบสงสัยมาหลายวันแล้ว” พายพูดขณะเช็ดผมต่อ “สงสัยอะไรเหรอครับ” “ทำไมนัทถึงชอบมาช่วยพี่ตลอดเลย ทั้งที่คนอื่นกลับบ้านกันหมด”
นัทชะงักไปชั่วครู่ ก่อนตอบเสียงเบา “ก็… ผมอยากอยู่ตรงนี้ครับ” “ตรงนี้?” “ตรงที่มีพี่อยู่…”
มือของพายหยุดนิ่งทันที เสียงฝนภายนอกยังคงดังต่อเนื่อง แต่ภายในห้องกลับเงียบราวกับเวลาได้หยุดลง
พายค่อยๆ เงยหน้ามองนัท ดวงตาของเขาสั่นนิดๆ เหมือนกำลังประเมินว่าควรพูดอะไรต่อดี ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “พูดแบบนี้ ระวังพี่จะเผลอชอบเรากลับนะ”
นัทเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตเบิกเล็กน้อย รอยยิ้มของพายดูจริงใจจนหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“แต่ตอนนี้… พี่ว่าฝนยังไม่หยุด เราอยู่ตรงนี้ด้วยกันไปก่อนก็แล้วกัน”
ทั้งสองคนหัวเราะเบาๆ ก่อนนั่งพิงกำแพงข้างกัน เสียงฝนยังคงตกไม่ขาดสาย แต่ภายในห้องเก็บอุปกรณ์กลับอบอุ่นจนไม่รู้สึกหนาวอีกเลย
ในคืนนั้น — ฝนตกหนักทั้งเมือง แต่ในใจของนัทกลับรู้สึกเหมือนมีแสงอุ่นจากใครบางคนกำลังส่องอยู่ข้างๆ เขา
เสียงหัวใจสองดวงเต้นไปพร้อมกัน… เหมือนจังหวะกลองในสนามเชียร์ ที่ไม่มีวันลืม 💓
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์