ประธานเหมียว ABO ยีนกลายพันธุ์ Ep.2

NOOFONG

เสียงครวญครางหลุดจากริมฝีปากเล็ก “อ๊ะ…! ไม่ไหว… ช่วยผมที…”


คำขอที่เหมือนวิงวอนและเชื้อเชิญในเวลาเดียวกันกระแทกสัญชาตญาณของอัลฟ่าคลาสเอสเข้าเต็มแรง ดวงตาสีทองของวิราห์สว่างวาบในความมืด เขาก้มหน้าลงซุกใกล้ต้นคอขาว ริมฝีปากเฉียดผิวร้อนผ่าว ความหิวกระหายและแรงรัทที่เดือดพล่านทำให้สติที่เหลืออยู่แทบสลายหายไป


กลิ่นโอเมก้ารุนแรงจนทุกเส้นเลือดในร่างเขาเต้นระรัว ความร้อนจากรัทพุ่งขึ้นสูงสุด แผดเผาให้เขาเหลือเพียงความปรารถนาที่จะ ครอบครอง เสียงครางผสานกับเสียงคำรามต่ำสะท้อนในห้องปิดตาย กลายเป็นท่วงทำนองที่ทั้งเร่าร้อนและดิบเถื่อน ราวกับพันธะระหว่างนักล่ากับเหยื่อที่ไม่อาจหลีกหนี


เขารู้ดีว่ามัน ไม่ควรจะเกิดขึ้น อัลฟ่าผู้ระมัดระวังอย่างเขา ไม่เคยยอมปล่อยให้สัญชาตญาณลากลงสู่จุดที่ไม่อาจหวนกลับ แต่คืนนี้ เขากำลังพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงต่อโอเมก้าที่แม้แต่ชื่อยังไม่รู้


เสียงหอบหายใจขาดห้วงของโอเมก้าตรงหน้ากระตุ้นให้สติของวิราห์พร่าเลือนทุกขณะ ริมฝีปากที่สั่นระริกพ่นเสียงครางเร่งเร้า “อ๊ะ… พะ…พอเถอะ ไม่ไหวแล้ว…” แต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านยอมรับสัมผัสของเขาอย่างเต็มใจ


ปลายนิ้วแกร่งกดลึกลงไปในช่องทางอุ่นร้อนที่ตอดรัดแน่นจนเลือดในกายเขาเดือดพล่าน กลิ่นฟีโรโมนหวานฉ่ำทำให้ร่างสูงกัดฟันกรอด ความอดกลั้นที่พยายามรักษามาตลอดกำลังถูกทำลายลงทีละน้อย เสียงน้ำเหนอะหนะยิ่งเร้าอารมณ์จนเขาแทบคลั่ง


เสียงร้องครางสะท้อนติดผนังห้อง ราวกับกับดักที่บีบให้ทั้งคู่ต้องยอมจำนนต่อสัญชาตญาณ ร่างบางเกร็งกระตุก ขาเรียวหนีบเข้าหากันแต่กลับถูกแยกออกด้วยแรงแข็งกร้าว ท่อนเอ็นของอัลฟ่ากระทบถูไปมากับร่องแคบเปียกชุ่ม ความแข็งขืนเสียดสีกับผิวเนื้ออุ่นนิ่มจนโอเมก้าร้องสะท้านอีกครั้ง


สะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นอย่างบ้าคลั่ง เสียง ตับ ตับ พั่ก พั่ก


ร่างเล็กใต้ร่างถูกกดแน่นจนแผ่นหลังแนบติดกับพื้นแข็ง ความเจ็บแล่นวาบทุกครั้งที่ถูกเสียบสวน แต่กลับถูกกลบด้วยความเร่าร้อนที่พวยพุ่งออกจากฮีท กลายเป็นความรู้สึกสับสนที่ทำให้ช่องทางในร่างบีบรัดตอดรับโดยไม่ทันได้คิด


“ฮึก…! เจ็บ…” น้ำเสียงแหบพร่าพร้อมหยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม ร่างเล็กสั่นสะท้านทุกครั้งที่ถูกกดลึกจนสุด วิราห์กัดฟันแน่น ดวงตาที่เคยระมัดระวังกลับมืดมัวด้วยความกระหาย สะโพกหนาขยับถี่รัว ไม่เว้นจังหวะให้หายใจ


ท่อนเนื้อแข็งขืนกระแทกสวนเข้าหาช่องทางร้อนชื้นอย่างไม่ปรานี เนื้อแนบเนื้อปะทะกันอย่างดิบเถื่อนจนเกิดเสียงเปียกชุ่มดังลั่น


ร่างเล็กเสร็จสมไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่สัญชาตญาณฮีทกลับบังคับให้ร้องขอ “อึก…! อีก…! เอาเข้ามาอีกสิครับ…” เสียงครางพร่าปนสะอื้นยิ่งปลุกสัญชาตญาณอัลฟ่าให้เดือดพล่าน กลิ่นฟีโรโมนหวานฉ่ำชัดเจนจนเขาแทบขาดสติ กัดซอกคอจนขึ้นรอยแดงเข้มเหมือนจะตีตรา


สะโพกหนากระแทกสุดแรง รัวหนักไม่หยุดจนพื้นใต้ร่างสั่นสะเทือน น้ำลื่นไหลเอ่อคลอออกมาเปรอะเลอะขา แต่ก็ยิ่งทำให้การสอดใส่เป็นไปอย่างง่ายดายและลึกถึงที่สุด จนในที่สุดเสียงคำรามต่ำดังก้อง วิราห์ก็กระแทกปักเข้าไปสุดทาง ปลดปล่อยความร้อนวูบไหวเข้าไปจนล้นทะลัก


ก่อนจะขยับสะโพกหนากระแทกเข้ามาอย่างรุนแรงต่อเนื่อง จนร่างเล็กใต้ร่างแทบขาดใจ จังหวะหนึ่ง วิราห์สะดุ้งเฮือก ร่างสูงเกร็งจนกล้ามเนื้อทุกมัดตึงแน่น


“อึ่ก…!” เขากัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำ สัญชาตญาณอัลฟ่าแผ่กระจายอย่างควบคุมไม่ได้


ร่างเล็กที่ถูกตรึงไว้เบิกตากว้าง รู้สึกได้ชัดเจนว่าท่อนลำแข็งขืนภายในไม่เพียงแต่กระแทกซ้ำ ๆ แต่ยัง… น็อตล็อก จนปลายบานขยายตัวแน่นในโพรงแคบ ความร้อนพุ่งทะลักพร้อมแรงบีบที่โหดร้าย


“อ๊ะ! ไม่นะ… มัน— มันแน่นเกินไป! ฮึก…! จะฉีก…!” เสียงร้องสะอื้นสั่นเครือ น้ำหูน้ำตาไหลพรากไม่หยุด ขาเรียวพยายามดิ้นถอยหนีแต่ถูกกดตรึงแน่นจนขยับไม่ได้


ความรู้สึกเหมือนท้องน้อยกำลังจะถูกแหวกออกจากภายใน น้ำตาเปียกชุ่มข้างแก้ม ขณะที่ร่างเล็กสะอื้นครวญครางทั้งเจ็บทั้งเสียว ร่างกายเกร็งกระตุกโดยไม่อาจปฏิเสธ


วิราห์คำรามต่ำ ร่างสูงเหงื่อท่วมไหลซึมตามขมับ “อย่าดิ้น… “เขากระซิบเสียงหอบพร่าข้างหู ก่อนจะกดกระแทกหนัก ๆ อีกสองสามครั้งจนแนบสนิทสุดทาง ร่างเล็กผวาร้องไห้สะอื้นแทบสิ้นสติ


แสงแดดยามเช้าสาดลอดผ่านม่านบางเข้ามาในห้อง ร่างเล็กที่นอนซุกอยู่ในผ้าห่มค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สมองยังพร่ามัวจากอาการฮีทที่ถาโถมไม่หยุดหลายวันติด เขาหอบหายใจแผ่ว ๆ พลางหันไปมองด้านข้าง


ร่างสูงของอัลฟ่าคนนั้นยังคงนอนนิ่ง เหงื่อชื้นเกาะตามแผ่นอกกำยำ ลมหายใจสม่ำเสมอแสดงชัดว่าเข้าสู่ภาวะหลับลึกหลังการรัทอันยาวนาน ภาพที่เห็นทำให้โปรดสะท้านไปทั้งตัว ความจริงถาโถมเข้ามาเต็มแรงว่า เขาเผลอปล่อยให้สัญชาตญาณฮีทพาไปจนก้าวข้ามเส้นที่ไม่เคยคิดจะข้าม


“ไม่… นี่มัน… ฉันทำอะไรลงไป” เสียงสั่นพร่าหลุดลอดริมฝีปาก ร่างเล็กสั่นไหวทั้งความกลัวและสับสน


เขาไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ไม่รู้ว่าอัลฟ่าคนนี้เป็นใคร รู้เพียงว่าตลอดหลายวัน ร่างกายของเขาถูกพันธนาการไว้ด้วยความต้องการดิบเถื่อน ถูกเติมเต็มจนหมดสิ้น จนแทบไม่เหลือเศษเสี้ยวของตัวตนเก่า


มือสั่นเทาคลี่ผ้าห่มออก ความเจ็บปวดหน่วงที่ท้องน้อยยังตอกย้ำให้เขาจำได้ทุกสัมผัส โปรดกัดริมฝีปากจนห้อเลือด น้ำตาเอ่อรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความสุขสลับกับความทรมานที่ยังคงติดตรึง


เขามองอัลฟ่าที่หลับใหลอีกครั้ง หัวใจเต้นแรงจนแทบแตกออกมา ความคิดตีกันวุ่นวาย


ในที่สุด ความสับสนก็ผลักดันให้เขาตัดสินใจอย่างสิ้นหวัง


หนี


ร่างเล็กค่อย ๆ ก้าวลงจากเตียง เก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้นอย่างเงียบเชียบทีละชิ้น พยายามไม่ให้เกิดเสียงจนร่างสูงที่หลับอยู่ข้างหลังขยับตัว เขาแต่งตัวอย่างทุลักทุเล ก่อนจะเปิดประตูออกไปเงียบ ๆ


ทันทีที่บานประตูปิดลง ความรู้สึกหนักอึ้งก็ถาโถมทับลงบนอกของเขา โปรดแทบหายใจไม่ออก หัวใจสั่นระรัวไปด้วยความกลัว


—


ร่างสูงสะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางกลิ่นของเหงื่อและฟีโรโมนที่เจือจางลงจนแทบไม่เหลือ สายตาคมกวาดไปรอบห้องอย่างลนลาน แต่สิ่งที่พบกลับมีเพียงความว่างเปล่า ไม่มีเงาร่างเล็กคนนั้นอยู่แล้ว


ผ้าปูที่นอนยังยับย่น มีกลิ่นหวานติดตรึงเจือปนอยู่จาง ๆ เหมือนเศษเสี้ยวของฝันร้ายที่จริงเกินไป วิราห์พลิกกายลุกขึ้นนั่ง กล้ามเนื้อเมื่อยล้าแทบขยับไม่ได้เพราะการรัทที่ยืดเยื้อหลายวัน แต่สิ่งที่ทำให้เขาเดือดยิ่งกว่าความอ่อนเพลีย คือความจริงที่ว่า ในสภาพนั้น ร่างเล็กควรแทบไม่มีแรงจะก้าวขา แล้วเขาหายไปได้ยังไง?


“หนีไป…ในสภาพนั้นเนี่ยนะ?” เสียงทุ้มต่ำกัดกร่อนลอดไรฟัน เขากำหมัดจนเส้นเลือดปูดโปน ขมับเต้นตุบ ๆ ความหัวเสียผสมความสับสนรุมเร้า


เขาพยายามนึกถึงใบหน้า เสียงคราง เสี้ยวแววตา หรือแม้แต่รอยกัดที่ซอกคอ แต่พอพยายามโฟกัสกลับเป็นเพียงภาพเบลอเลือนลางราวกับม่านหมอกที่บดบัง ไม่มีรายละเอียดชัดเจนเลยสักอย่าง


ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดเหมือนถูกเหยียดหยาม อัลฟ่าที่มักระมัดระวังและไม่เคยปล่อยให้ตัวเองเสียท่า กลับจำคู่พันธะของตัวเองไม่ได้


เขาตวัดมือกวาดของบนโต๊ะตกกระจาย ร่างสูงหอบหายใจแรงจนอกกระเพื่อม ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่ง


“หนีไปได้ไม่ไกลหรอก… ไม่ว่านายจะเป็นใคร ฉันจะลากกลับมาให้ได้”


เขากำหมัดแน่น ความขุ่นเคืองผสมความกังวลอัดแน่นอยู่ในอก ถ้ามีใครล่วงรู้เรื่องนี้ ไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ของเขาที่จะพัง แต่ยังหมายถึงการสั่นคลอนความเชื่อมั่นในเครือธุรกิจพันล้านที่เขากำลังบริหารอยู่


“เรื่องนี้…ไม่มีวันให้รั่วออกไปได้” เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ ทว่าหนักแน่น ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์เลขาส่วนตัว


“ฉันต้องการให้จัดการตามหาโอเมก้าคนนั้นให้เร็วที่สุด ใช้ทุกเส้นสาย ทุกช่องทาง จะเป็นเครือข่ายในวงการ หรือตลาดมืด ฉันไม่สน… ขอแค่หาตัวมาให้เจอ”


ปลายสายเงียบไปเพียงชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยเสียงเรียบ “เข้าใจแล้วครับท่าน”


เมื่อสายถูกตัด วิราห์โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างแรง เขายกมือขึ้นกดขมับ หัวใจเต้นระรัว ความไม่พอใจผสมความหวาดระแวงไล่กัดกินจิตใจไม่หยุด


ในหัวของเขามีเพียงความคิดเดียว ถ้าโอเมก้าคนนั้นปากไว เล่าอะไรให้ใครฟังเพียงนิดเดียว… นั่นหมายถึง หายนะครั้งใหญ่ที่ไม่มีวันแก้ไขได้






—


‘โปรด’ เป็นเด็กหนุ่มที่โตมาแบบไม่มีหลักแหล่งจริง ๆ ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่ในหอพักราคาถูกบ้าง บ้านเช่าที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ บ้าง มีเพียงกระเป๋าเป้ใบเก่า ๆ ที่ใส่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดเป็นสมบัติหลักของเขา


เขาโตมากับความคิดว่าเป็น “เบต้า” คนหนึ่งในสังคม ไม่เคยได้กลิ่นฟีโรโมนจากใคร ไม่เคยมีใครบอกว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่เคยถูกตรวจอย่างจริงจัง เพราะชีวิตเขาไม่เคยมีเวลาและเงินไปทำเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว


ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา ๆ ทำงานพาร์ทไทม์สารพัดอย่าง ตั้งแต่ยกของในร้านสะดวกซื้อ ไปจนถึงล้างจานในร้านอาหารกลางคืน เพียงเพื่อหาเงินจ่ายค่าเช่าเล็ก ๆ ในห้องเช่าที่เจ้าของยังพอมีน้ำใจให้ผ่อนส่งได้ เงินที่เหลือก็เอาไปซื้อข้าวสารกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเก็บไว้กิน


เขาเคยคิดว่าตัวเอง “ไร้ค่า” มาตลอด จนกระทั่งความลำบากและการต้องพึ่งพาตัวเองทุกวันค่อย ๆ สอนให้เขาแข็งขึ้น พึ่งพาได้เฉพาะแรงกายของตัวเองเท่านั้น การต่อสู้ไปวัน ๆ ทำให้เขารู้สึกว่าอย่างน้อยเขายัง “อยู่รอด” แม้จะไม่ได้มีเป้าหมายใหญ่โตในชีวิต


กระทั่งคืนนั้น ค่ำคืนที่ทำลายภาพความเป็น “เบต้า” ที่เขาเคยเชื่อมาตลอด เมื่ออยู่ ๆ ร่างกายเขาก็ร้อนลุ่มขึ้นมาเหมือนมีไฟเผาจากข้างใน กลิ่นหอมหวานที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนพวยพุ่งออกจากผิวหนังเอง ทุกประสาทสัมผัสมืดมัว สติขาดห้วง เขาไม่อาจควบคุมร่างกายได้อีกต่อไป


เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นใครที่อยู่ข้าง ๆ รู้เพียงแค่ว่าถูกพันธนาการด้วยสัญชาตญาณและความร้อนที่กัดกินทุกขณะ จนเช้ามาถึง เขาตื่นขึ้นมาในร่างกายที่ไม่เหมือนเดิม และข้างกายมีอัลฟ่าคนนั้นนอนอยู่


ความกลัว สับสน และความละอายทะลักเข้ามาอย่างรุนแรง จนผลักให้เขา หนี ออกจากห้องนั้น โดยไม่เหลียวหลัง


ตอนนี้โปรดยังไม่รู้เลยว่าค่ำคืนนั้นได้เปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตเขาไปแล้ว ทั้งพันธะที่ผูกไว้ ทั้งความลับที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ และสายตาของอัลฟ่าที่กำลังตามล่าเขาอยู่เงียบ ๆ


เสียงฝีเท้าที่ดังสะท้อนอยู่ไม่ไกลนักทำให้โปรดหัวใจเต้นระส่ำ เขาเร่งฝีเท้าเดินเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าเรียวยกฮู้ดเสื้อเก่า ๆ ขึ้นคลุมหัวไว้ พยายามไม่หันกลับไปมอง แต่สัญชาตญาณบอกชัด มีใครบางคนกำลังตามเขาอยู่


เขากัดฟันแน่น ความคิดแรกที่แล่นขึ้นมาในหัวคือ “พวกทวงหนี้” แน่นอน เขาเพิ่งจะค้างค่าเช่าและค่าของใช้บางอย่างไว้ ถึงแม้เจ้าของห้องจะใจดี แต่เจ้าหนี้รายอื่น ๆ ไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น


“ซวยแล้ว…” โปรดพึมพำกับตัวเอง พลางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นไปอีก


ทันใดนั้น เมฆครึ้มเหนือหัวก็ปลดปล่อยฝนกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงฟ้าร้องดังสะท้านราวกับจะตอกย้ำความสิ้นหวัง เสื้อผ้าที่เก่าและบางอยู่แล้วเปียกชุ่มติดผิวไปหมด ร่างเล็กสั่นสะท้านทั้งหนาวทั้งกลัว


เขาวิ่งเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยวสายหนึ่ง ก่อนจะเหลือบไปเห็นอาคารเก่าที่ถูกทิ้งร้าง ประตูเหล็กขึ้นสนิมแง้มเปิดอยู่เล็กน้อย ด้วยสัญชาตญาณเอาตัวรอด โปรดไม่ลังเล รีบผลักเข้าไปข้างในทันที


เสียงประตูเก่ากึกก้องเมื่อถูกดันเข้าไป ข้างในอาคารเงียบงัน มีเพียงแสงฟ้าแลบส่องลอดผ่านช่องหน้าต่างแตก ๆ เข้ามา เผยให้เห็นฝุ่นที่ลอยคลุ้งและผนังแตกร้าวที่เหมือนจะพังได้ทุกเมื่อ


โปรดหอบหายใจแรง พิงแผ่นหลังกับกำแพงเย็นชื้น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พยายามตั้งสติให้ได้


“แค่หลบฝน…แล้วก็หลบพวกนั้นสักพัก เดี๋ยวก็พ้น…” เขาพึมพำกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง


ฝนยังคงโปรยเม็ดหนักลงมาไม่หยุด กลิ่นดินเปียกปนกับกลิ่นฝุ่นอับของอาคารร้าง วงแขนเล็กกอดเข่าตัวเองแน่น โปรดตัวสั่นสะท้านด้วยความหนาวและความกลัว ดวงตาแดงก่ำยังคงพร่ามัวจากหยดน้ำฝนที่เกาะตามขนตา


ในความมืดเงียบ มีเงาร่างเล็ก ๆ ก้าวเข้ามา ไม่ใช่คน แต่เป็น แมวลายเสือขนเปียกชื้น มันย่องมาด้วยความเงียบงัน ดวงตาคมสีทองสว่างเรืองรองแม้ในเงามืด จมูกเล็กกระดิกไม่หยุดเพราะกำลังตามกลิ่นบางอย่างที่คุ้นเคยอย่างประหลาด


วิราห์ ในร่างแมวที่เขาใช้เพื่อหนีออกมาคลายเครียด เดินตามกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ตราตรึงอยู่ในสัญชาตญาณมาตลอด จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเด็กหนุ่มผอมบางที่กำลังนั่งขดตัวอยู่ตรงมุมกำแพง


ทันทีที่โปรดเห็นเจ้าแมวลายเสือ เขาก็ยกยิ้มจาง ๆ ทั้งที่ริมฝีปากยังซีดเซียวจากความหนาว ร่างเล็กค่อย ๆ ยื่นมือออกไปอุ้มมันขึ้นมาแนบอกอย่างแผ่วเบา


“หลงมางั้นเหรอ… ตัวเล็กเอ๊ย” เสียงแผ่วพร่าพร้อมรอยยิ้มจางสะท้อนออกมา ทั้งที่ใจยังสั่นเพราะความหวาดกลัวที่เจอมาเมื่อครู่ แต่สัมผัสอุ่นนิ่มของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยกลับทำให้หัวใจคลายเกร็งลงไปทีละน้อย


วิราห์ขยับขาเล็ก ๆ คล้ายจะดิ้น แต่แล้วร่างกายกลับอ่อนยวบลงอย่างไร้เรี่ยวแรงเมื่อสัมผัสความอบอุ่นจากอกบาง กลิ่นฟีโรโมนที่คุ้นเคยจาง ๆ ห้อมล้อมทั่วจมูก ความสบายที่ไม่อาจอธิบายได้แทรกซึมเข้ามาในทุกเส้นประสาท


“นี่มัน…กลิ่นของโอเมก้าคืนนั้นนี่…” วิราห์คิดในใจ ดวงตาสีทองหรี่ลงอย่างผ่อนคลายเกินกว่าจะต่อต้าน


โปรดกอดเจ้าแมวแน่นขึ้น ซุกใบหน้าลงกับขนนิ่ม ๆ ราวกับกำลังไขว่คว้าความอบอุ่นสุดท้ายท่ามกลางโลกที่โหดร้าย


“หนาวใช่มั้ย… ไม่ต้องห่วงนะ อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว”


เขาไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นกำลังปลอบโยน ทั้งตัวเองและอัลฟ่าที่อยู่ในอ้อมกอดเดียวกัน


เสียงฝนกระหน่ำยังคงดังไม่ขาดสาย บรรยากาศเย็นชื้นแทรกซึมเข้าไปในอาคารร้าง โปรดที่หมดแรงทั้งกายและใจ ค่อย ๆ เอนศีรษะซบลงบนอกตัวเอง มือยังคงกอดแมวลายเสือแน่นราวกับเกรงว่าถ้าวางลงไป โลกใบนี้จะพรากความอบอุ่นชิ้นสุดท้ายไปจากเขา


ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดขนนุ่มเป็นจังหวะช้า ๆ จนในที่สุด เด็กหนุ่มก็เข้าสู่ห้วงนิทรา


ในอ้อมกอดนั้น ดวงตาสีทองของแมวลายเสือค่อย ๆ แปรเปลี่ยน แสงสีเรืองรองวาบผ่านร่างเล็ก ก่อนที่มันจะค่อย ๆ คลายรูปร่างกลับมาเป็นร่างสูงสง่าของอัลฟ่า


เขาก้มลงมองเด็กหนุ่มที่หลับพริ้มอยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่มีเหงื่อและหยดฝนเปื้อนปนกัน แต่อ่อนโยนและไร้การป้องกันอย่างน่าหลงใหล กลิ่นอ่อน ๆ ของโอเมก้าที่คุ้นเคยพวยพุ่งออกมาไม่ขาดสาย


สัญชาตญาณภายในแทบจะคลั่งจนอยากกดร่างนั้นไว้ใต้ตัว ซุกไซ้ คลอเคลีย และพากลับไปที่ ๆ เขาต้องการ


“ใช่แน่… นายคือคนคืนนั้น” เสียงทุ้มพึมพำเบา ริมฝีปากร้อนเอื้อมเข้าใกล้ผิวขาวสั่นสะท้านเหมือนจะฝากร่องรอยไว้


แต่ในจังหวะนั้นเอง ดวงตาของโปรดพลันลืมขึ้นมาพอดี สายตาเบิกกว้างตื่นตระหนกทันทีที่เห็น ผู้ชายแปลกหน้า อยู่แทนที่แมวที่เขากอดเมื่อครู่


“อ๊ะ…! ออกไปนะ!”


ด้วยแรงตกใจ เขาผลักวิราห์สุดแรงจนร่างสูงเซถอยไปหนึ่งก้าว แล้วรีบคว้าเป้ขาด ๆ ที่พกติดตัวลุกขึ้นวิ่งออกจากอาคารร้างทันที เท้าของเด็กหนุ่มตีกับน้ำฝนจนกระเซ็นเป็นทาง ก่อนหายลับออกไปในความมืด


“เดี๋ยว—!” วิราห์เอื้อมมือออกหมายจะคว้า แต่ร่างกายกลับหนักอึ้ง เขาใช้พลังไปมากเกินขีดจำกัดแล้ว การแปลงร่างซ้ำอีกครั้งจะไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตาย และที่สำคัญ…หากเขาออกไปในสภาพนี้ ท่ามกลางสายฝนและผู้คนที่อาจพบเห็น ภาพเขาในสภาพเปียกปอนและไร้การควบคุมจะกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งแทบทุกสำนัก


เขากัดฟันกรอด กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ความหงุดหงิดแล่นพล่านไปทั่วอก โอกาสที่จะได้ตัวโอเมก้าที่ผูกพันธะไว้กลับมาอยู่ในมือแล้ว แต่เขากลับปล่อยให้หลุดมือไปอีกครั้ง


เสียงคำรามต่ำลอดออกมาจากลำคอ “นายหนีฉันไม่พ้นหรอก…”


แสงฟ้าแลบสาดผ่านหน้าต่างแตก ทำให้ใบหน้าคมเข้มที่ฉายแววกรุ่นโกรธดูน่าเกรงขามราวกับนักล่าที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อทันทีที่มีโอกาส






หลายสัปดาห์ต่อมา


โปรดพยายามใช้ชีวิตให้ “เงียบที่สุด”


เขายังต้องออกไปทำงานพาร์ทไทม์เหมือนเดิม ทั้งยกของในร้านสะดวกซื้อ รับจ้างเสิร์ฟอาหารกลางคืน ทำงานทุกอย่างที่พอจะหาได้เพื่อให้จ่ายค่าเช่าและซื้อข้าวของจำเป็น แต่ทุกก้าวของเขาตั้งแต่นั้นมามีความระแวดระวังเพิ่มขึ้น


โปรดไม่เดินคนเดียวในซอยเปลี่ยว ไม่กลับห้องดึก ๆ แบบไม่มีคนเห็นอีกแล้ว เขามักเลือกเส้นทางที่มีคนพลุกพล่าน แม้จะอ้อมไกลแค่ไหนก็ยอม


แต่ถึงจะระวังตัวอย่างไร ความแปลกประหลาดก็ยังคืบคลานเข้ามาเงียบ ๆ ร่างกายของเขาเริ่ม “ไม่เหมือนเดิม”


ตอนแรกเป็นเพียงอาการหน้ามืดเวลาเปลี่ยนท่าทางเร็ว ๆ เขาคิดว่าอาจเพราะทำงานหนักเกินไป


ต่อมาเวียนหัวคลื่นไส้มากขึ้น จนบางครั้งต้องหยุดพักกลางงาน มือสั่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ และสิ่งที่น่ากลัวกว่าคือเขา ง่วงบ่อยขึ้นทั้งที่คิดว่าตัวเองนอนพอแล้ว


เขามองตัวเองในกระจกห้องน้ำของร้านสะดวกซื้อ เห็นสีหน้าซีดเซียวและดวงตาที่เริ่มหม่นลง


“เรา…เป็นอะไรกันแน่” โปรดพึมพำกับเงาสะท้อน เสียงเบาแทบไม่พ้นริมฝีปาก


เสียงอ้วกแหวะ ๆ ดังมาจากห้องน้ำชายข้าง ๆ ตามมาด้วยเสียงเพื่อนร่วมงานสองคนคุยกัน


“ไอ้แทนช่วงนี้แย่ว่ะ แพ้ท้องหนักจนแทบจะทำงานไม่ไหวอยู่แล้ว ยังฝืนมาทำกะดึกอีก”


“ก็โอเมก้านี่หว่า ยิ่งกำลังท้องอ่อน ๆ ร่างกายมันก็อ่อนไหวแบบนี้แหละ ต้องระวัง ไม่งั้นจะลำบากทั้งตัวเองทั้งลูก”


เสียงถอนหายใจดังขึ้นตามมา “แฟนมันก็คงห่วงน่าดูนะ เมื่อวานยังมารับถึงหน้าร้านเลย ฉันว่าอีกไม่นานคงให้มันหยุดทำงานแล้วล่ะ”


โปรดที่ยืนพิงกำแพงในห้องน้ำห้องติดกัน หัวใจเต้นแรงจนหายใจแทบไม่ออก ตึก…ตัก…ตึก…ตัก…


คำว่า “โอเมก้า”


คำว่า “แพ้ท้อง”


คำว่า “ลูก”


มันก้องวนซ้ำในหูเขาอย่างไม่หยุดหย่อน มือบางกำขอบอ่างล้างหน้าแน่นจนข้อขึ้นสีขาว ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเหมือนถูกกระชากเข้าสู่ความจริงที่น่ากลัว


“หรือว่า…ฉัน…?”


----------------------------------------
ฝากติดตามต่อด้วยนะครับ

2936

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Fwja

ฟินน