ประธานเหมียว ABO ยีนกลายพันธุ์ Ep.1

NOOFONG

ท้องฟ้ายามค่ำคืนถูกแต่งแต้มด้วยแสงนีออนจากตึกสูงตระหง่าน เมืองใหญ่ที่เจริญจนไม่เคยหลับใหล นั่นคือโลกยุคใหม่ที่ผู้คนรู้จักกันในนาม ยุคพันธุกรรมกลายพันธุ์ หลังจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เมื่อกว่าร้อยปีก่อน มนุษย์ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตเพียงชนิดเดียวอีกต่อไป


บางคนถือกำเนิดมาพร้อม ยีนแฝง ที่ปลุกให้เลือดเนื้อไม่เหมือนใคร


อัลฟ่า : สายพันธุ์นักล่า ร่างกายเหนือมนุษย์ สามารถแปรเปลี่ยนบางส่วนเป็นสัตว์ได้เมื่อสัญชาตญาณปะทุ


เบต้า : คนทั่วไปที่ไม่มีพลังพิเศษ แต่คือเสียงข้างมากในสังคม


โอเมก้า : หายากที่สุดและอันตรายที่สุด ฟีโรโมนจากร่างกายสามารถทำให้อัลฟ่าสูญเสียการควบคุม สายใยพันธะที่ไม่สามารถปฏิเสธได้


และที่ยืนอยู่เหนือทุกสิ่งในตอนนี้คือชายคนหนึ่ง...


‘วิราห์’ ประธานหนุ่มแห่ง เอสซี กรุ๊ป ผู้กุมอำนาจเศรษฐกิจเกือบครึ่งค่อนประเทศ ดวงตาสีเขียวมรกตสะท้อนประกายเย็นชาไร้ความปรานี เขายืนอยู่บนระเบียงชั้นสูงสุด สูทสีดำเข้ารูปแนบไปกับแผ่นอกกำยำ ริมฝีปากยกยิ้มบางแต่กลับทำให้หัวใจของผู้พบเห็นสั่นไหว


แค่เพียงย่างก้าวผ่าน ลมหายใจของเขาก็อบอวลด้วยแรงกดดันที่แตกต่าง กลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าคลาสเอส ที่รุนแรงจนแม้แต่เหล่าอัลฟ่าด้วยกันยังต้องก้มศีรษะ


“โลกใบนี้ถูกขับเคลื่อนด้วยกฎง่าย ๆ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบเปล่งออกมาจากริมฝีปากเขา


“คนที่แข็งแกร่ง… มีสิทธิ์ที่จะครอบครองทุกสิ่ง ส่วนคนที่อ่อนแอ… ก็มีเพียงหน้าที่อยู่ใต้อุ้งเท้าของนักล่าอย่างฉัน”


เมื่อถ้อยคำสิ้นสุด ปลายหูสัตว์นักล่าก็เผยตัวออกมาเหนือเส้นผมดำสนิท แววหางลายเสือเบงกอลโผล่สะบัดแผ่วเบา สัญญาณเตือนชัดเจนว่าท่านประธานกำลัง ตื่นเต้นกับเหยื่อรายใหม่ที่กำลังถูกล่า


ในโลกของฟีโรโมน ความผิดพลาดเพียงเสี้ยววินาทีสามารถแปรเปลี่ยนเป็นหายนะได้ อัลฟ่าที่สูญเสียการควบคุมในช่วงรัทเคยทำให้ทั้งย่านลุกเป็นไฟ และใครที่เข้าไป “จัดการ” เหตุการณ์นั้นก่อนใคร? เอสซี กรุ๊ป ในนามผู้สนับสนุนโครงการควบคุมฟีโรโมน แต่แท้จริงแล้วคือมือที่ยื่นเข้าไปยึดทั้งตลาดด้วยเงื่อนไขอันโหดเหี้ยม


เครือข่ายใต้ดินของวิราห์โยงใยไปทุกมุม ตั้งแต่ยาระงับราคาสูงสำหรับเหล่าอัลฟ่าที่กลัวเสียสติ ไปจนถึง พิธีพันธะเถื่อน ที่มหาเศรษฐีใช้เพื่อครอบครองโอเมก้าโดยไม่ขึ้นทะเบียนตามกฎหมาย


ข่าวลือว่าผู้คนหายสาบสูญไม่ใช่เรื่องแต่ง ทุกครั้งที่ใครก็ตามกล้าท้าทายหรือคิดจะฉกฉวยผลประโยชน์จากฟีโรโมนเถื่อน ร่างของพวกเขาก็มักถูกพบเพียงชิ้นส่วน หรือบางครั้งก็ไม่พบเลยแม้แต่เงา


กระนั้น ภาพลักษณ์ที่โลกภายนอกรู้จักกลับตรงกันข้าม วิราห์ถูกเสนอชื่อเป็นหนึ่งใน “นักธุรกิจรุ่นใหม่ที่ทรงอิทธิพลที่สุด” จากนิตยสารการเงินระดับโลก บนเวทีสากลเขาแค่ยิ้มบาง ๆ ยกถ้วยรางวัลขึ้นอย่างสง่างาม ดวงตาสีมรกตเย็นเฉียบจนผู้ชมในห้องประชุมใหญ่ต่างปรบมือโดยไม่รู้ว่าความกลัว…กำลังปะปนอยู่ในเลือด


ห้องทำงานบนชั้นสูงสุดของตึกเอสซี กรุ๊ป เงียบสงัดหลังการประชุมอันยืดยาว ปลายปากกาถูกวางลงบนแฟ้มเอกสารอย่างไร้เสียง


วิราห์เอนกายพิงพนักเก้าอี้ สูทดำเนี้ยบไร้ที่ติ ราวกับเป็นเกราะที่ห่อหุ้มตัวตนเย็นชาและทรงพลัง แต่เบื้องหลังมาดนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่ เขากลับซ่อนความปรารถนาง่าย ๆ เอาไว้ ความอยากเป็นอิสระเหมือนนักล่าที่ไร้พันธนาการ


“คืนนี้…พอแค่นี้ก็แล้วกัน” เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเอง


เขาลุกขึ้น ก้าวไปที่บานกระจกสูง เปิดหน้าต่างออกให้ลมกลางคืนพัดเข้ามาปะทะใบหน้า กลิ่นเมืองปะปนด้วยควันและกลิ่นเหล็ก แต่สำหรับเขาแล้ว…มันคือ กลิ่นอิสระ


ร่างสูงเริ่มขยับอย่างเชื่องช้า เงาบนพื้นค่อย ๆ เปลี่ยนรูปร่างไปตามเสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้น


ปลายหูแหลมคู่หนึ่งผุดขึ้นเหนือเส้นผมดำสนิท ก่อนจะคมชัดราวกับใบมีดที่ตัดผ่านความมืด ขนสีทองลายเสือเบงกอลแต้มตามลำแขน แสงไฟนีออนสะท้อนขนเหล่านั้นราวกับอัญมณีลายเส้นที่มีชีวิต


เสียงเสื้อผ้าขยับเบา ๆ เมื่อร่างกายหดตัวลงจากโครงสร้างมนุษย์ กล้ามเนื้อปรับเปลี่ยนอย่างเป็นธรรมชาติ กระดูกบิดโค้งลงอย่างนุ่มนวล แขนกลายเป็นขาหน้า เล็บเรียวยาวแปรเปลี่ยนเป็นกรงเล็บแหลมคมที่จิกพื้นพรมเงียบ ๆ


หางยาวลายเสือโผล่สะบัดไปมาด้วยความพอใจ กล้ามเนื้อกระชับอย่างคล่องแคล่ว สัญชาตญาณแมวซุกซนไหลท่วมร่างแทนที่ความเคร่งขรึมของนักธุรกิจ


ภายในไม่กี่ลมหายใจ ชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจก็แปรเปลี่ยนเป็นแมวเบงกอลตัวใหญ่ ดวงตาสีมรกตส่องประกายวาววับท่ามกลางเงาไฟเมือง


วิราห์ในร่างแมวกระโจนขึ้นขอบหน้าต่างด้วยการเคลื่อนไหวที่เบาและมั่นคง เขาสะบัดหางหนึ่งครั้ง ก่อนจะโน้มตัวลงมองแสงนีออนด้านล่างราวกับโลกทั้งใบกำลังเชื้อเชิญเขาออกไป


“ไปล่าความสำราญสักหน่อย…” เสียงในใจเขาขบขันเจ้าเล่ห์


แล้วเงาลายเสือก็หายวับลงไปสู่ท้องถนน


เขาโลดแล่นไปตามหลังคาตึกสูง กรงเล็บจิกกระเบื้องเสียงเบาเหมือนท่วงทำนองเฉพาะของค่ำคืน กระโดดจากตึกหนึ่งไปอีกตึกหนึ่งอย่างอิสระ หูแหลมตวัดรับเสียงทุกคลื่นในเมือง


เสียงหัวเราะจากร้านเหล้า เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบฟุตปาธ เสียงหัวใจคนเร่งจังหวะเมื่อเดินลัดเลาะตรอกมืด ทุกอย่างคือเสียงของสนามเด็กเล่นที่เปิดรอต้อนรับนักล่าซุกซน


บางครั้งเขาก็หยุดนิ่ง มองกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังหัวเราะกันตรงร้านอาหารข้างทาง หางสะบัดเบา ๆ คล้ายจะถามตัวเองว่า “มนุษย์…ช่างไร้เดียงสา” ก่อนจะหายวับไปอีกครั้งในเงาสีส้มของไฟถนน


ร่างแมวเบงกอลของวิราห์ทอแสงแฟนตาซีประหลาดท่ามกลางเมืองใหญ่ เขาไม่ใช่เพียงประธานหนุ่มผู้เหี้ยมโหด ไม่ใช่เพียงอัลฟ่าคลาสเอสผู้กุมอำนาจ หากแต่คือ วิญญาณเสือ ที่เลือกจะพักผ่อนในคราบแมวซุกซนที่ออกเดินเตร่ตามใจปรารถนา


จนกระทั่ง…หูแหลมของเขากระดิกขึ้น


เสียงครางขาดห้วงดังลอดออกมาจากตรอกมืดตรงหัวมุมตึก ไม่ใช่เสียงแห่งความสุข แต่คือเสียงกดดัน สะอื้น และหอบหายใจติดขัด


วิราห์หยุดตรงขอบกำแพง เงาของเขาลาดลงตามแสงไฟถนนเบื้องล่าง สายตาสีมรกตหรี่ลงช้า ๆ เหมือนกำลังชั่งใจว่าควรเดินผ่านไปเฉย ๆ หรือไม่


ในมุมมืดนั้น เขาเห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กกำลังถูกกลุ่มชายฉกรรจ์สามสี่คนรุมจับแขนขา เสื้อผ้าถูกกระชากออก เผยให้เห็นผิวขาวซีดสะท้อนแสงไฟถนน อากาศในตรอกข้นคลั่กด้วยกลิ่นเหงื่อและความรุนแรง กลายเป็นภาพที่แสลงใจยิ่งนักสำหรับสายตาของอัลฟ่า


ริมฝีปากของวิราห์แสยะยิ้มบาง “ไม่ใช่เรื่องของฉัน” เขาคิดในใจ กำลังจะก้าวผ่านไป


แต่ทันทีที่หันหลัง ร่างกายเขากลับขยับเอง


สัญชาตญาณนักล่าแผดเผาออกมาจากข้างในเหมือนถูกกระตุกสายบางอย่าง แมวเบงกอลตัวใหญ่กระโจนลงจากกำแพง เสียงกรงเล็บกระแทกพื้นดังกังวาน หางยาวสะบัดฟาดอากาศ ก่อนที่เสียงคำรามต่ำจะก้องสะท้อนในตรอก


“ฟ่อ—”


เพียงคำรามครั้งเดียว กลิ่นฟีโรโมนรุนแรงของ อัลฟ่าคลาสเอส ก็แผ่กระจายออกไปเหมือนพายุร้าย มันไม่ได้เป็นเพียงกลิ่น แต่มันคือ แรงกดอำนาจ ที่โถมลงบนร่างของทุกคนในตรอกทันที


กลุ่มชายฉกรรจ์ชะงักไปทั้งกาย เหงื่อแตกพลั่ก หัวใจเต้นถี่จนเจ็บหน้าอก ความหวาดกลัวบีบคั้นให้สัญชาตญาณเอาตัวรอดสั่งให้พวกเขาหนีออกไปให้เร็วที่สุด ร่างใหญ่ ๆ หลายร่างวิ่งหนีแทบไม่คิดชีวิต ทิ้งเด็กหนุ่มนอนหอบแฮ่ก ๆ อยู่บนพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ


ดวงตาสีมรกตสว่างวาบในความมืด เฝ้ามองร่างเล็กนั้นที่ยังคงสั่นเทา แต่สิ่งที่ทำให้วิราห์ชะงักไปไม่ใช่สภาพน่าสงสาร…


หากเป็น “กลิ่น” ที่กำลังพุ่งขึ้นมาปะทะเขา


กลิ่นหอมอุ่นปะปนความหวานแปลกประหลาด ละมุนราวกับกลีบดอกไม้ยามค่ำคืน แต่แฝงด้วยแรงดึงรั้งมหาศาลที่สั่นสะเทือนสัญชาตญาณนักล่าของเขาโดยตรง


โอเมก้า


หัวใจวิราห์เต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มนอนหอบ หน้าอกกระเพื่อมถี่ แก้มซีดแต่แฝงสีระเรื่อราวกับถูกไข้เล่นงาน กลิ่นฟีโรโมนแทรกซึมออกมาไม่หยุด ร่างเล็กนั้นกำลังสั่นด้วยอาการที่เขารู้จักดีเกินไป…


ฮีท


“แย่ล่ะสิ…” วิราห์ในร่างแมวพึมพำในใจ ขนลายเสือเบงกอลบนแผ่นหลังลุกชัน สัญชาตญาณอัลฟ่าคลาสเอสของเขากำลังถูกกลิ่นนี้ ท้าทาย และ ล่ามโซ่ ในเวลาเดียวกัน


ร่างกายสูงใหญ่เริ่มขยายกลับขึ้นอีกครั้ง โครงกระดูกบิดโค้งอย่างนุ่มนวลจนกลับคืนสู่สภาพมนุษย์ แต่คราวนี้เขาไม่อาจซ่อนทุกสิ่งได้ ปลายหูแหลมของสัตว์นักล่าชี้ชันเหนือเส้นผมดำสนิท และหางลายเสือยาวสะบัดไปมาอย่างไม่อาจควบคุม


วิราห์ ในครึ่งร่างมนุษย์–สัตว์ ยืนหอบหายใจหนัก กลิ่นฟีโรโมนเข้มข้นของโอเมก้ากระแทกใส่จนสติพร่าเลือน ม่านหมอกของสัญชาตญาณตอกย้ำให้เขา เข้าใกล้ และ ครอบครอง


“บ้าเอ๊ย…” เขาคำรามต่ำ ๆ กับตัวเอง ฟันคมเฉียดริมฝีปาก ร่างกายร้อนวูบวาบเหมือนกำลังเข้าสู่รัท แต่เขายังพอมีสติให้กดความต้องการลงไปลึกที่สุด


เด็กหนุ่มนอนหอบบนพื้น ผิวขาวซีดเปลี่ยนเป็นแดงจัดเพราะความร้อนจากฮีท ดวงตาเลื่อนลอย น้ำเสียงสั่นพร่าในลำคอเหมือนกำลังขอความช่วยเหลือ แม้จะไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา


วิราห์กัดฟันแน่น ก่อนจะก้าวไปย่อเข่าลง แขนแข็งแรงรวบอุ้มร่างเล็กขึ้นมาอย่างง่ายดาย อ้อมแขนของเขาแนบกระชับจนเด็กหนุ่มซุกตัวเข้าหาอกกว้างโดยไม่รู้ตัว


ทันทีที่ผิวสัมผัสกันโดยตรง กลิ่นหวานก็ยิ่งรุนแรงขึ้นอีกเท่าตัว วิราห์สะดุ้งในใจ หางของเขาฟาดแรงใส่อากาศเพื่อกดทับสัญชาตญาณ แต่ความร้อนในร่างกายยังคงแผดเผาไม่หยุด


“อดทนหน่อย…” เขาพึมพำเสียงทุ้มต่ำใกล้ใบหูเด็กหนุ่ม ไม่แน่ใจว่าเป็นคำพูดเพื่อปลอบอีกฝ่าย หรือเพื่อบังคับสติของตัวเอง


ร่างสูงก้าวพรวดออกจากตรอกอย่างรวดเร็ว ความไวระดับนักล่าทำให้เงาของเขาเคลื่อนไปในความมืดอย่างไร้เสียง ตึกสูง แสงไฟ และเสียงเมืองค่อย ๆ เลือนหายไป เหลือเพียงสายลมที่กรีดใบหูแมวของเขาอย่างต่อเนื่อง


ไม่นานนัก เงาของตึกอีกฝั่งก็ปรากฏ อาคารเก่าแก่ที่ถูกดัดแปลงเป็นที่ซ่อนลับ ประตูเหล็กถูกผลักเปิดออกอย่างง่ายดาย ร่างสูงก้าวเข้าไปโดยไม่ชะงักแม้แต่วินาทีเดียว


บรรยากาศภายในต่างจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง เงียบ สงบ


หูและหางของวิราห์ยังคงเผยชัดในความมืดขณะเขาเดินตรงไปยังห้องด้านใน วางเด็กหนุ่มลงบนเตียงกว้างอย่างระมัดระวัง


เด็กหนุ่มยังคงหอบถี่ ร่างเล็กบิดเกร็งไปตามแรงฮีทที่โหมกระหน่ำ วิราห์ยืนมองอยู่ข้างเตียง ดวงตาสีมรกตเต็มไปด้วยแสงแห่งการต่อสู้ ระหว่าง สัญชาตญาณอัลฟ่า ที่อยากครอบครอง กับ สติ ที่บังคับให้เขายืนนิ่ง


หางลายเสือสะบัดแรงอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะกดเสียงต่ำออกมาเหมือนคำสั่งกับตัวเอง


“อย่าเพิ่ง…อย่าเพิ่งเสียสติไปตอนนี้”


แต่กลิ่นฟีโรโมนโอเมก้าหวานร้อนที่ลอยอยู่รอบห้อง กลับทำให้การควบคุมตัวเองยากขึ้นทุกวินาที…


มือหนาหยิบเข็มฉีดยาจากกล่องโลหะอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีมรกตยังเต็มไปด้วยสติ “อดทนไว้…” เขาพึมพำ พยายามประคองร่างเล็กให้หันข้างเพื่อฉีดยา แต่เพียงแค่เอื้อมไปใกล้ กลิ่นโอเมก้าที่ลอยออกมาก็เข้าปะทะจมูกเขาโดยตรง


หวาน… หอม… รุนแรงเกินไป


“อึก…” นิ้วของวิราห์เกร็งสั่น เข็มในมือพลันร่วงกระทบพื้นดัง กรุ๊งกริ๊ง


ทันทีที่เสียงนั้นหายไป ทุกอย่างในร่างกายของเขาก็ถูกกระชากเข้าสู่ความมืดสว่างของสัญชาตญาณ


ฟีโรโมนอัลฟ่าคลาสเอสปะทุออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ แรงกดมหาศาลแผ่กระจายไปทั้งห้องราวกับกรงขังที่ปิดตาย หูแมวบนศีรษะเขาตั้งชัน หางลายเสือฟาดกับพื้นแรงจนเสียงดังสะท้อน


ดวงตาที่เคยเป็นสีเขียวมรกต…ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีทองสว่างเรืองราวกับเปลวไฟ


รัท


เสียงคำรามต่ำลอดออกจากลำคอของวิราห์โดยไม่ตั้งใจ ลมหายใจหนักหน่วงราวกับสัตว์นักล่าที่ถูกปลุกตื่นเต็มกำลัง ทุกเส้นเลือดในร่างพลุ่งพล่านเหมือนกำลังลุกไหม้ไปด้วยความร้อน


เขาทรุดตัวลงใกล้เตียง อ้อมแขนหนาโน้มกายลงครอบคลุมเด็กหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว สัญชาตญาณบอกเพียงคำเดียว — ครอบครอง


เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง ร่างเล็กสั่นสะท้านยิ่งขึ้น น้ำตาเอ่อขอบตา หอบหายใจถี่รัวไม่ต่างจากคนกำลังจมในคลื่นพายุ ฟีโรโมนที่รั่วไหลออกมาจากเขาเหมือนกับกำลังเชื้อเชิญให้นักล่าตรงหน้าก้าวข้ามเส้นที่อันตรายที่สุด


“ไม่… ได้…” เสียงของวิราห์แหบพร่า เขาพยายามฝืนต้าน แต่สัญชาตญาณสัตว์นักล่าในตัวกำลังกัดกินเหตุผลจนหมดสิ้น


กรงเล็บโผล่พ้นปลายนิ้ว แววตาสีทองจ้องมองเด็กหนุ่มบนเตียงราวกับเหยื่อที่ถูกตีกรอบไว้แล้วทุกทิศทาง ร่างเล็กสั่นสะท้านจนผ้าปูเตียงยับยู่ยี่ เสียงครางพร่าหลุดออกจากริมฝีปากซีดจนแทบกลายเป็นเสียงสะอื้น


“ฮึก… ร้อน… จัง… คันยุบยิบไปหมดเลย…” เสียงสั่นเครือเอื้อนเอ่ยอย่างหมดเรี่ยวแรง “ชะ…ช่วยผมหน่อยนะครับ… ได้โปรด”


วิราห์คำรามต่ำในลำคอ สัญชาตญาณนักล่าปะทุขึ้นเต็มกำลัง เขาไม่คิดอะไรอีกแล้ว มีเพียงแรงดึงดูดดิบเถื่อนที่ผลักให้ร่างสูงพุ่งเข้าหาเหยื่อที่นอนอยู่ตรงหน้า


ร่างกายใหญ่โตโน้มลงครอบครอง เด็กหนุ่มตัวเล็กถูกอุ้งแขนแกร่งตรึงไว้ภายใต้ร่างมหึมา กลิ่นโอเมก้าพวยพุ่งขึ้นปะทะจนวิราห์แทบคลั่ง ทุกสัมผัส ทุกลมหายใจเต็มไปด้วยแรงยั่วยวนที่โหดเหี้ยมและอันตราย


เสียงครวญครางหลุดจากริมฝีปากเล็ก “อ๊ะ…! ไม่ไหว… ช่วยผมที…”




---------------------------------------
ฝากติดตามต่อด้วยนะครับ

shinecaraff

อ่านเพลินมากครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Donald_blue

งื้ดดด มาต่อด้วยน้า

BB5599

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ