แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ฺBaByWolf เมื่อ 2025-10-22 14:22
เรื่องนี้เป็นแนวคนกับสัตว์ที่เกิดขึ้นจากจินตนาการแต่งเพื่อสนองนี๊ดเท่านั้นทางผู้แต่งเท่านั้นขออภัยด้วยนะครับ ถ้ามีคำที่ไม่สุภาพหรือพฤติกรรมของตัวละครในเรื่องด้วยนะครับผม ในค่ำคืนที่ท้องนภากลายเป็นสีแดงเลือดแสงจันทร์และแสงดาวทอประกายเต็มนภา ในค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนพระจันทร์สีเลือด เป็นค่ำคืนที่พ่ดและแม่มดต่างมีอำนาจเต็มที่ ส่องแสงสีแดงสาดส่อง ลงมายังพื้นโลก เมื่อเวลาเดินไปเรื่อย ๆ แสงจันทร์ก็ค่อย ๆขยับ จากไร่ส้มเข้ามาจนกระทั่งแสงแดงเปล่งประกายเป็นสีขาวบริสุทธิ์ก่อนทอแสงลงบน คอกม้าขนาดใหญ่ มนต์ดำได้เสื่อมคลายลายอักขระภาษารูนโบราญลอยขึ้นสู่นภาจำนวนทั้งสิ้นสิบสองสายและสลายหายไปท่ามกลางแสงบริสุทธิ์ของพระจันทร์ ภายในคอกม้านั้นอบอวลด้วยแสงจันทร์ อาชาไนยทั้งสิบสองตัวค่อย ๆแปลเปลี่ยนกลับคืนสู่รูปลักษณ์เดิม จากยืนสองขาเป็นคลานสี่ขา จาก หางที่เคยสะบัดกลับหดหายคล้ายว่าไม่เคยมี กีบเท้ากลายเป็นนิ้วเท้าและนิ้วมือ ขาคู่หน้าหดกลับเป็นแขนและมือทั้งสองตั้งมนุษย์ก็ไม่ปาน ลำคอยาวหดลงเหลือเพียงลำคอธรรมดาที่มีความยาวเท่าเทียบมนุษย์ ใบหน้าที่เคยเป็นม้าได้กลับคืนสู่ใบหน้าที่แท้จริง คิ้ว ตา จมูก ปาก โครงหน้าแบบนี้ไม่ต่างกับมนุษย์ที่เห็นทุกวันยามอยู่ในร่างอาชาไนย อดีต อาชาไนยทั้งสิบสองค่อย ๆลุกยืน สองขาสั้นระริกเพราะมันผ่านมากี่ร้อยปีแล้วที่ถูกจองจำและสาปแช่งให้อยู่ในร่างอาชาไนยกว่าจะปรับตัวได้ก็ ใช้เวลาพอสมควร
"อ..อ่าา..."
อดีตอาชาไนยสีดำสง่าอย่าง อัศวิน เป็นคนแรกที่เปล่งเสียงออกมาก่อนคนที่เหลือจะค่อยๆ ทำตาม การปรับตัวจากม้าสู่คนไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก อัศวินเดินเชๆมาที่หน้าประตูคอกของตนก่อนจะเปิดออกไปแล้วมองเหล่าเพื่อนๆที่ทยอยพากันเปิดคอกออกมา
"พวกเราไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?”
ปริ้นซ์ ที่ยืนพิงคอกตัวเองเอ่ยถามขณะนวดศีรษะและลำคอไปมาเบาๆ มันผ่านมากี่ร้อยปีแล้วนะที่พวกเขาทั้งสิบสองวนเวียนอยู่ในร่างม้า อย่างไม่รู้จักจบจักสิ้นแต่มันก็ดีอย่างเพราะพวกเขาได้ซึมซับความเป็นมนุษย์ของยุคนี้มา ดังนั้นการพูดจาเลยเปลี่ยนไปจากยุคของตน
*ให้ตายสิ...ฉันจะเดินสองขาเป็นไหม”
ไม้งาม อดีตอาชาสีน้าตาลพูดขึ้นก่อนบิดตัวซ้ายทีขวาที สองแขนยกชูขึ้นสุดแล้วบิดซ้ายขวาอีกครั้ง ตั้งแต่ถูกพ่อมดอัปลักษณ์ร่ายมนต์ดำใส่ และเสกให้พวกเขาติดอยู่ในร่างม้า มันก็ต้องเดินสี่ขาตลอดนี่
"แต่จะว่าไป คิดถึงเด็กนั่นแฮะ ใจกล้าเป็นบ้าเลย”
ทวิน พูดเสียงขำแล้วนึกถึงเมื่อเดือนที่แล้ว อยู่ๆพวกเขาทั้งสิบสองคนถูกเด็กมนุษย์ผู้ชายเล้าโลมแล้วมีเซ็กส์ด้วยกัน พวกเขาล้วนหงุดหงิดที่ เสร็จไวเกินไปถ้าหากได้ทำในร่างมนุษย์ของพวกเขาแล้ว รับรองว่าเด็กนั้นไม่มีแรงเดินกลับไปแน่ ๆ
"แต่ผมว่าเด็กคนนั้นน่าสงสารนะครับ”
ภูผา อดีตอาชาสีน้ำตาลเช่นเดียวกับไม้งามว่าขึ้นด้วยน้าเสียงนุ่มลื่นหู
"ฉันเสียดายเพราะฉันไม่ใส่ในตัวเด็กนั่น!"
มิดไนท์ อดีตอาชาสีดำสนิทเหมือนโทมัสและอัศวินพูดบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด สองมือทิ้งตัวแล้วนั่งลงบนกองฟาง เขายังจำสัมผัสยามลิ้น เล็ก ๆนั้นเลียตามท่อนเอ็นของเขา แม้จะอยู่ในร่างม้าแต่เขาก็พอใจที่มีคนใจกล้าทำให้ขนาดนั้น หากเขาอยู่ในร่างปกติรับรองได้เลยว่าจะทำให้ เดินไม่ได้ไปสามวันแปดวัน!
“พี่ไนท์แข็งทำไมครับ? อี น่ารังเกียจจังเลย”
ดินแดน อดีตอาชาหนุ่มน้อยชี้ไปที่แกนกายมนุษย์ของมิดไนท์ที่อยู่ๆก็ดีดเด้งขึ้นมาตั้งตรงเป็นเสาคอก มิดไนท์มองหน้าน้องชายร่วม ชะตากรรมก่อนชี้หน้าคาดโทษ
“จะว่าไปโทมัสกับสโตนได้เข้าร่วมพร้อมกันนี่หว่า ใช่มั้ย?”
มิตในท์พยักเพยิดหน้าหาโทมัสและสโดนพร้อมส่งรอยยิ้มกวนๆไปให้
“แกอยู่ไกลจากพวกฉันแต่ตาแกนี่ดีจริง ๆ นิสัยชอบสอดของแกนี่อยู่มาทุกยุคทุกสมัยไม่คิดจะแก้เลยหรือไง
โทมัส อดีตอาชาไนยสีดำสนิทมีจุดสีขาวบนหน้าผากเล็กน้อยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเอือมระอาก่อนหันพิงคอกเงยหน้าขึ้นหลับตาลงอย่าง เหนื่อยอ่อน พอได้กลับร่างเดิมแทนที่จะสบายกลับปวดเนื้อเมื่อยตัวสุดๆ
*ที แกก็รู้ว่ามิตในท์มันชอบสอดขนาดไหน”
สโตน อดีตอาชาสีน้าตาลแดงเพื่อนขี้เพื่อนสนิทของโทมัสพูดตบท้ายก่อนจะกลับเข้าคอกเพื่อนอนบนกองฟางพักร่างกาย
“แล้วคืนนี้พวกเราจะเอายังไงต่อ? เสื้อผ้าก็ไม่มี ที่อยู่ก็ไม่มีหรือจะกลับร่างม้าแล้วอยู่ที่นี่ไปจนตาย?”
เกรย์ อดีตอาชาสีเทาแกรมขาวพูดขึ้นก่อนนั่งยองๆลงเพราะเขาเริ่มปวดขาทั้งสองข้างแล้วหรือบางทีกลับไปเดินสี่ขาเหมือนเดิมดี?
"ถ้าแกคิดจะกลับไปอยู่ร่างม้าแกต้องตามหาสายเลือดของไอ้พ่อมดนั้นแต่แกคิดหรอว่ามันจะยังเหลืออยู่?”
ผาเมือง อดีตอาซาสีน้าตาลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยหลังพูดจบก่อนจะเข้าคอกของไม้งามที่อยู่ใกล้ตัวเองที่สุดแล้วลากกองฟางมานอน พวกเขาไม่รู้ สึกคันเวลานอนบนฟาง ไหนๆก็เคยกินมันมาแล้วกับอีแค่นอน เรื่องเล็กน้อย
“ฉันว่าพวกแกทุกคนควรออกไปหาเสื้อผ้ามาใส่แล้วออกจากฟาร์มบ้า ๆนี่ช่ะ
สุดท้าย เกรียงไกร อดีตอาชาสีขาวต่างดำซึ่งเป็นพี่ใหญ่ที่สุดเดินเข้ามาแทรกกลางแล้วไล่สายตามองหน้าน้องๆทีละคน ไม่รู้ว่าเป็นบุญหรือกรรมที่พวกเขาทั้งสิบสองถูกสาปเป็นม้าด้วยกัน
"ฉันจะตามหาดรีม...."
อัศวินพูดบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนเดินไปที่ประตูหลังคอกซึ่งเขาจำได้ว่าคนดูแลพวกเขาเคยอุ้มดรีมออกทางนี้ พอเปิดประตูมาก็เจอกับ ราวเสื้อผ้าที่มีเสื้อและกางเกงห้อยเต็มไปหมด อัศวินหยิบเอาเสื้อและกางเกงขายาวมาใส่ก่อนจะหอบที่เหลือไปให้คนอื่น ๆ ในคอก
พรึ่บ...
เสื้อผ้าทั้งหมดถูกโยนลงกลางวงก่อนทุกคนจะทยอยหยิบไปใส่ บางคนก็ได้ใส่แต่กางเกงเพื่อเสื้อดันหมดก่อน
"จริงสิ พวกแกจะใช้ชื่อเก่าหรือชื่อที่ได้รับมาจากตอนเป็นม้า?"
เกรียงไกรถามเหล่าน้องชาย ทุกคนมองหน้ากันก่อนสงความเห็นว่าจะใช้ชื่อเก่าในตอนที่เป็นมนุษย์
“ฉันจะใช้ชื่อนี้ อัศวิน.....คือชื่อที่จะทำให้ดรีมจำฉันได้
แต่มีเพียงอัศวินคนเดียวเลือกใช้ตอนเป็นม้า
"แกติดใจอะไรเด็กนั้นวะ แกก็เห็นว่ามันนอนกับทุกคน”
มิดไนท์โพล่งขึ้นพลางกอดอกมองหน้าเพื่อนร่วมชะตากรรมด้วยความสงสัย
"แต่ฉันเป็นคนเดียวที่ได้รับมากกว่าพวกแกและฉัน...."
อัศวินพูดพลางเงยหน้ามองท้องฟ้า
ฉันได้เห็นความเปราะบางและอ่อนแอภายในจิตใจของดรีม และฉันก็อยากปกป้องดรีม ฮัศวินมองหน้าเพื่อนก่อนที่จะเดินไปที่ประตูคอกก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนๆอีกครั้ง
" จะไปด้วยกันไหม ฉันว่าดรีมก็ต้องการพวกนายนะ"
พอพูดจบอัศวินก็เปิดประตูคอกก่อนจะวิ่งออกไป ต้องขอบคุณที่เคยอยู่ในร่างของม้ามาก่อน แม้มีเพียงสองขาก็ยังคงวิ่งได้เร็วเหมื่อนเดิม อัศวินวิ่งกระโดดข้ามรั่วไม้ได้อย่างสบายๆ ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบวิ่งไปตามทางที่แสงจันทร์สาดส่องราวกับว่ากำลังนำทางเค้าไปยังจุดหมาย ใบหน้าหล่อเหลาเกิดมนุษย์ของยุคนี้กำลังแสดงสีหน้าที่มีความสุขและความหวังอย่างถึงที่ ปากก็พร่ำบอกว่า
"รอก่อนนะดรีม"
*ฮึกก...ถ้าแกเป็นคนแกคงกอดฉันแล้วใช่ไหม ฮืออๆ ฉันเสียใจจังอัศวิน* ในวันที่ดรีบขวบอัศวินเข้ามาในป่าก่อนจะเข้ามาลึกจนมาเจอน้ำตก ก่อนที่ดรีมจะร้องไห้ดรีมได้มีอะไรกับอัศวินจนเป็นแผลฉีกที่ก้น แต่หลังจากเสร็จกิจดรีมก็เอาแต่นอนขดกอดอัศวิน พรางร้องไห้พูดพร่ำระบายความในใจออกมาอย่างพรั่งพรู อัศวินที่ในตอนนั้นยังคงอยู่ในร่างม้าก็ทำได้แค่ใช้จมูกดุนแก้มขาวเพื่อเป็นการปลอบใจ ภายในจิตใจของอัศวินก็พยามที่จะพูดออกมาคำถามของดรีมถึงดรีมจะไม่ได้ยินก็เถอะ
" ใช่ถ้าฉันเป็นคนฉันจะกอดนายแน่นๆและจะไม่มีวันปล่อยมือนายแน่นอน...." . . . TBC จากความเดิมตอนที่6เพื่อความสมบูรณ์แบบผมเลยเติมแต่งออกมานิดหนึ่งน้องดรีมในเรื่องก็จะได้สมหวังสักทีอะนะ อาจจะดูแฟนตาซีไปหน่อยแต่นี้คือนิยายและส่วนตัวผมผมไม่ชอบจบแบบBad ending เท่าไหร่ ผมชอบแบบHappy ending เพราะชีวิตจริงมันก็เศร้าพอและ555+ เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษของเรื่องนี้อีกตอนหนึ่งนะครับเป็นเรื่องของ อากับพี่นพ สัญญาจะทำให็NC18+ฉ่ำๆเลย ยังไงก็ฟากเอ็นดูนักเขียนตัวน้อยแต่เอ็น54คนนี้ด้วยนะค้าบอิอิ อาชาไนยทั้ง12กับน้องดรีม EP4.
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-9-25 14:35:20
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-9-25 20:15:05
โพสต์ 2025-9-27 09:32:50
โพสต์ 2025-9-28 03:30:23
โพสต์ 2025-10-3 11:08:06